Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΙΣ , Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σελ.159 :

Έπλεεν εν τω πελάγει του μέλλοντος. Επέτα επί πτερύγων και επί νεφών. Καθώς εκ της δυσμόρφου κάμπης γεννάται η περικαλλής ψυχή, ούτως εκ του θνητού σκήνους αφίπταται το πνεύμα, ούτω και εκ του προσκαίρου και φθαρτού έρωτος παράγεται ο θείος και ουράνιος έρως.

Ο Ασκητής και ο Ληστής (από το Γεροντικό)

Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής, όστις ασκήτευσεν εις τόπον έρημον χρόνους εβδομήκοντα με νηστείαν και παρθενίαν και αγρυπνίαν. Εις τόσους δε χρόνους όπου εδούλευε τον Θεόν δεν αξιώθη να ιδή καμμίαν οπτασίαν και αποκάλυψιν εκ Θεου. Και ελογίασε και έβαλε τούτο εις τον νουν του λέγων: «Μήπως δια καμμίαν αφορμήν όπου δεν ηξεύρω εγώ δεν αρέσει του Θεου η ασκησίς μου, και η εργασία μου θέλει είναι απαράδεκτος• δια τούτο δεν δύναμαι να αποκαλυφθώ και να ιδώ κανένα μυστήριον».

Ο χρήστης ΧΑΡΙΛΑΟΣ σχολίασε την ανάρτηση "ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΝΑ ΠΡΟΑΡΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ; -- του Νικόλαου Γ. Σαββόπουλου θεολόγου"

Στο Κολυμπάρι επαναλήφθηκε, σε μικρότερη κλίμακα,αυτό που είχε κηρυχθεί διά της Παναιρετικής Εγκυκλίου- Διαγγέλματος του 1920 και αυτό που έγινε πράξη το 1924.

Χρόνια πολλά & ευλογημένα. Η Σκέπη της Παναγίας, να σκεπάζει την Ελλάδα μας.

 

Σπυρίδων Αρναούτογλου.

 

Έχει μείνει στην ιστορική συνείδηση του ελληνικού λαού, ότι στο αθάνατο Έπος του 1940 πολεμήσαμε μόνο και κυρίως κατά των Ιταλών, των Γερμανών και δευτερευόντως κατά των Βουλγάρων. Είναι έτσι;

Την τελευταία δεκαετία προ του πολέμου του '40 ο αμυντικός σχεδιασμός και η αμυντική τοποθέτηση της χώρας ήταν απέναντι της Βουλγαρίας, γιατί από την πλευρά της ήταν η μόνη δίοδος απ΄όπου μπορούσε να επιτεθεί και να απειλήσει σοβαρά εχθρικός σχηματισμός εναντίον της Ελλάδος.

Γι αυτό από την αρχή σχεδόν της δεκαετίας του '30 ολόκληρος ο αμυντικός σχεδιασμός της χώρας ήταν προσανατολισμένος απέναντι στην Βουλγαρία, τον οποίον σχεδιασμό τον είχε αναλάβει προσωπικά ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς.

Είχε επισκεφτεί αθόρυβα κάθε οχυρωματικό έργο στην Ευρώπη, όπως την περίφημη και αήττητη μέχρι τότε γραμμή Μαζινώ της Γαλλίας, αλλά και κάθε άλλο στρατηγικά οχυρωματικό έργο από το οποίο μπορούσε να πάρει ιδέες κατασκευής, οργάνωσης, και ολοκληρωμένης επιμελητείας.

Όλα αυτά τα είχε καταγράψει ο ίδιος ως μάχιμος και ευφυής στρατιωτικός που ήταν, και οι επιτελείς του, και ως απόρροια δημιούργησε τα αθάνατα οχυρωματικά έργα, τα οχυρά του Ρούπελ, μιας φοβερής αμυντικής γραμμής πολλών χιλιομέτρων απέναντι στην Βουλγαρία, θέλοντας να εξασφαλίσει τα σύνορα της Ελλάδας, με τον καλύτερο τρόπο που υπήρχε μέχρι τότε, δηλαδή μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄30.

Εντύπωση προκαλεί, πέρα από την καταπληκτική οργάνωση των Οχυρών, η μυστικότητα με την οποία κατασκευάστηκαν, η οποία χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να αναλυθεί. Μερικά παραδείγματα μόνο είναι ότι άλλαζαν οι μηχανικοί, επιστάτες και οι εργάτες των έργων κατά τακτά χρονικά διαστήματα, δεν έπαιρναν εργάτες από τις κοντινές περιοχές, έφερναν π.χ. εργαζόμενους από την Κρήτη, την Πελοπόννησο τους μετέφεραν με καμιόνια νύκτα, με δεμένα μάτια όταν πλησίαζαν και μετά τρίμηνη εργασία αφού τους αποζημίωναν, απολύονταν, και έφευγαν με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν, για να μην γνωρίσουν την περιοχή που εργάστηκαν, και προσλαμβάνονταν νέοι εργαζόμενοι, πάντα από μακρυνές επαρχίες, πάντα με τον ίδιο μυστικό τρόπο.

 

Το στρατηγικό ολοκληρωμένο αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών του Μεταξά φάνηκε πεντακάθαρα όταν εξαπολύοντας την επίθεσή τους οι Γερμανοί διαμέσου Βουλγαρίας, τσακίστηκαν πάνω στα Οχυρά, και όταν απαίτησαν από κατασκόπους και τους ίδιους τους Βουλγάρους να τους υποδείξουν κρυφά περάσματα έτσι ώστε να υπερκεράσουν τα Οχυρά χωρίς σημαντικές απώλειες, κανένας από τους κατασκόπους αλλά και από τους Βούλγαρους που βρίσκονταν μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρυά από τα Οχυρά δεν γνώριζαν τίποτα, ούτε καν που ακριβώς είναι τα Οχυρά, και μάλιστα για ένα έργο που κράτησε αρκετά χρόνια. Όλα αυτά όπως έχει καταγραφεί ιστορικά, εξόργισαν τους Γερμανούς απέναντι στην βουλγαρική, όπως δήλωναν, ανικανότητα, αλλά και τις βαριές απώλειες τους, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν με κάθε μέσο στα Οχυρά.

Ο εμβληματικός και ευφυέστατος αυτός αμυντικός σχεδιασμός, άλλαξε όταν από της 7ης Απριλίου 1939 έως 12ης Απριλίου 1939, δηλαδή εντός 5 ημερών η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία, και έτσι δημιουργήθηκε για την Ελλάδα ένα καινούργιο άκρως επικίνδυνο μέτωπο, το οποίο βεβαίως δεν υπήρχε χρόνος να καλυφτεί με τον ίδιο τρόπο των Οχυρών Ρούπελ.

 

Ας δούμε από ένα άρθρο του Χαράλαμπου Νικολάου, Ταξίαρχου ε.α., τ. καθηγητή Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ, τον ρόλο και την ενεργή συμμετοχή που είχε η Αλβανία στην επίθεση εναντίον της Ελλάδος το 1940.

Η συμμετοχή της Αλβανίας στην επίθεση κατά της Ελλάδας την 28η Οκτωβρίου 1940

 

 

Διαβάστε και εδώ:

Οι Αλβανοί στρατολογήθηκαν στον ιταλικό στρατό με στόχο την εισβολή στην Ελλάδα. Το αντάλλαγμα θα ήταν ελληνικές περιουσίες στη Θεσπρωτία. Τι δείχνουν οι απόρρητες αναφορές.

Επίσης:  Οι Αλβανοί που πολέμησαν στο πλευρό των Ιταλών. Ποιοι παρέλασαν ως κατακτητές στο Σύνταγμα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.

 

Ως επίλογο να πω, οτι ως μέτοχος της γενιάς της Μεταπολίτευσης, αναγνωρίζοντας τις τρομερές ευθύνες και τα αβάσταχτα λάθη που πρόσθεσα/ προσθέσαμε στις νεότερες γενεές, αισθάνομαι το βάρος της ηθικής υποχρέωσης, έστω και αν φαίνεται οτι είναι αργά, να μεταφέρουμε κάθε γνήσια ιστορική διαδρομή στις νέες γενιές, να τους δείξουμε την γλώσσα την ελληνική την οποία τους στερήσαμε, την σωτηριώδη πίστη που διαστρεβλώσαμε, την αγάπη για την πατρίδα που αλλοιώσαμε, γιατί αν δεν το κάνουμε ακόμη και στο + 5', οι νέες γενιές κινδυνεύουν να ζήσουν αργοπεθαίνοντας με τα βιώματα που αποτυπώνονται στην παρακάτω εικόνα:

 

'Ερχεται η 'Ωρα...ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΘΑΡΘΕΙΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ

Εἶναι προαιρετική ἤ ὑποχρεωτική ἡ ἀποτείχισις ἀπό αἱρετικούς «ποιμένας»; τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

1. Εἰσαγωγή

Ἀπό τήν ἀποτείχισιν τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ πατρίου ἑορτολογίου (π.ἑ., 1924) καί ἐντεῦθεν, τίθεται συχνάκις, ὡς μή ὤφελε, τό ἐρώτημα ἐάν ἡ ἀποτείχισις ἀπό αἱρετικούς «ποιμένας» εἶναι προαιρετική ἤ ὑποχρεωτική. Ἐπειδή ἀπό τήν διδασκαλίαν καί τήν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, προκύπτει σαφῶς καί ἀναμφιβόλως ὅτι ἡ ἀποτείχισις εἶναι ὑποχρεωτική (βλ. κατωτέρω, Τμῆμα 3), διότι δέν δυνάμεθα νά κοινωνῶμεν ταυτοχρόνως καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν Διάβολον, κατά τό «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματ. 6:24), αὐτοί πού ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι δῆθεν δυνητική, κηρύσσουν αἵρεσιν, ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ὡς «Δυνητισμός» καί οἱ ὀπαδοί της «Δυνητισταί». Τήν αἵρεσιν αὐτήν ἐκήρυξεν πρό μερικῶν δεκαετιῶν ὁ ἀείμνηστος ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Τινές τῶν «Δυνητιστῶν» ἔχουν ἐκτραπῆ τόσον πολύ, ὥστε νά κατηγοροῦν τούς ἀποτειχιζομένους ὡς δῆθεν «Πρεσβυτεριανούς» (!), ὡς δῆθεν πιστεύοντας ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον ὁρατή Ἐκκλησία μετά τήν «σύνοδον» τοῦ Κολυμβαρίου (2016) καί τήν συμμετοχήν τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» εἰς τό Οὐκρανικόν σχίσμα (2019), καί, ὡς ἐκ τούτου, εὑρίσκουν ἕνα ἀποτειχισμένον ἱερέα καί κοινωνοῦν μόνον μέ αὐτόν. Ἐπειδή τοιαῦται διαστροφαί δέν πρέπει νά μένουν ἀναπάντητοι, τό παρόν ἄρθρον ἔχει ὡς στόχον ν’ ἀποσαφηνίσῃ ὅτι οἱ ἀποτειχιζόμενοι πράττουν ἁπλῶς τό χρέος των, ἐνῷ οἱ ἔχοντες γνῶσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί μή ἀποτειχιζόμενοι ἐνισχύουν τά καταχθόνια σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Από το αιώνιο το Έπος του ΄40. Ζήτω η Ελλάδα!

Χρόνια πολλά & ευλογημένα.

Μερικές δημοσιεύσεις για το ηρωικό Έπος του 1940 δημοσιευμένα κυρίως στις «Αναβάσεις»

Ο ελληνικός στρατός και το Έπος της Βορείου Ηπείρου του 1940-41

Κραταιά Προστασία. Ἀρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος

Η συμβολή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940   

(Πάντα, μας συγκλόνιζε όταν αντιλαμβανόμασταν την φοβερή αυτοθυσία, την λεβεντιά, την ψυχική δύναμη αυτών των ανδρείων γυναικών- λεονταριών!)

Η ΠΑΝΑΓΊΑ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΗΣ ΠΑΓΓΑΊΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΌ ΝΑΌ ΑΓΊΟΥ ΔΗΜΗΤΡΊΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ

Ευχές

 

Η Ορθόδοξη Φωνή εύχεται σε όλους όσοι εορτάζουν σήμερα 26^η Οκτωβρίου ημέρα μνήμης του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου και πολιούχου της Θεσσαλονίκης, χρόνια πολλά.

 Η Κυρία Θεοτόκος να σας σκεπάζει εσάς και την οικογένειά σας.

Η διεύθυνση

Απολυτίκιο Αγ. Δημητρίου του Μυροβλύτου - 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Oι πιτσιρίκοι

Γενάρης του ’42. Σκελετωμένοι οι άνθρωποι γυρίζουνε στους δρόμους. Νομίζεις πως το κρύο, η πείνα και ο φόβος αγωνίζονται ποιο απ’ τα τρία αυτά κακά θα καταφέρει να γονατίσει μια ώρ’ αρχύτερα τον αναιδέστατον αυτό λαό, που σε πείσμα κάθε λογικής εξακολουθεί να ζει και να υπάρχει. Κι όχι μονάχα αυτό, παρά και ν’ αστειεύεται.

Κατά την γ΄ φάσιν των εργασιών της Β΄ Βατικανείου Συνόδου ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ διεκήρυξεν:

Εν μόνον ποίμνιον υπάρχει: Ο κόσμος, και εις ποιμήν: Ο Πάπας»!!!

Ο αυτός Πάπας εν τη Εγκυκλίω αυτού «ΑΕΤΕRNA DEI SAPIENTIA» εξέφρασε την πεποίθησιν αυτού ότι η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος «θα προσελκύση τα βλέμματα των αναριθμήτων οπαδών του Χριστού και θα προσελκύση αυτούς να συγκεντρωθώσι πέριξ του «ποιμένος των προβάτων του μεγάλου», ο Οποίος ανέθεσε την αέναον διαφύλαξιν της Ποίμνης Του εις τον Πέτρον και εις τους διαδόχους αυτού»! Ομιλών δε προς τους ηγέτας της «Καθολικής Δράσεως» διεκήρυξε: «Θα επιδείξωμεν την Εκκλησίαν εν όλω αυτής τω μεγαλείω και θα είπωμεν προς όλους εκείνους οίτινες είναι κεχωρισμένοι αφ΄ ημών: Αύτη, αδελφοί, είναι η Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή η Καθολική Εκκλησία. Προσέλθετε, προσέλθετε. Αύτη είναι η οδός της επιστροφής. Επανέλθετε, ίνα καταλάβητε τας θέσεις, ας κατείχον οι πρόγονοι υμών»

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Ε΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ:

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

ΤӉ 6ӊ Οκτωβρίου 2023

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Στην μέχρι τώρα συνάφεια των κειμένων που δημοσιεύσαμε ως απάντησιν έχει τεκμηριωθεί ότι οι κακοδοξίες που ανακεφαλαιώνει ο Οικουμενισμός ως σύστημα ετερόδοξων Ομολογιών είναι κατεγνωσμένες αιρέσεις. Γι΄ αυτό και δεν απαιτείται να συγκληθεί Σύνοδος προκειμένου να ξεχωρίσει εμπράκτως δι’ αποτειχίσεως ο ευσεβής την θέσιν του από την Παναίρεσιν. Περί αυτού παραθέσαμε αδιαμφισβήτητα πατερικά χωρία. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες γνωστές εκ της εκκλησιαστικής ιστορίας για  αποτειχίσεις  πιστών, όπως αυτή των εν Κων/πόλει από τον πατριάρχην Νεστόριον που υποβίβαζε εις χριστοτόκον την Κυρίαν Θεοτόκον, καθώς και παραδείγματα κληρικών, όπως αυτό του Αγίου Υπατίου του ηγουμένου της Μονής των Ρουφιανών που διέκοψαν κοινωνία με αιρετικόν πατριάρχην ή επίσκοπον που κατοχυρώνουν την αποτείχισιν προ συνοδικής διαγνώσεως. Μολονότι υπάρχουν πολλά τέτοια ιστορικά τεκμήρια είναι αναγκαίο εδώ να τονισθεί ότι οι περιπτώσεις των προγενεστέρων αιρέσων είναι διαφορετικές αυτού του Οικουμενισμού, διότι με την Οικουμενική κίνησιν ανακεφαλαιώνονται παλαιές αιρέσεις και συγκεφαλαιώνονται με νέες όλες μαζί, επομένως στο σύνολό του είναι ήδη κατεγνωσμένη Παναίρεσις ο Οικουμενισμός. Στην περίπτωση της σύγχρονης Θρησκείας της “Νέας Τάξεως” δεν έχει να κάνει ο πιστός, κληρικός ή λαϊκός, με τον επίσκοπό του μόνον, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων ο επίσκοπος μιας επαρχίας ενώ ενδεχομένως στα φρονήματα του να μην σφάλλει, εν τούτοις, όμως κρατά κοινωνία μετά του συγχρόνου αιρεσιάρχου πατριάρχη, καθώς και μίαν διοίκησιν, η οποία ευρίσκεται εις την Παναίρεσιν αποδεχομένη αφ΄ενός αιρετικές αποφάσεις και κοινωνώντας με τους οικουμενιστές αφ’ ετέρου. Τί γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Βρίσκονται οι πιστοί εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν δια της κοινωνίας τους με τοιούτους ποιμένες; Εδώ, σαφώς ισχύει ο λόγος του Ἁγίου Θεοδώρου του Στουδίτου που δίνει την διασάφηνση: «οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, σ. 1164 Α).

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΝΑ ΠΡΟΑΡΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ; -- του Νικόλαου Γ. Σαββόπουλου θεολόγου

Η παράδοση τῆς Εκκλησίας μας απαιτεῖ οι κληρικοί όλων τῶν βαθμίδων να είναι άμωμοι από αμαρτίες και μακράν από πάσης αιρέσεως και πλάνης. Βάσει τῶν Ιερῶν Κανόνων, τῶν Αγίων Αποστόλων και Οικουμενικῶν Συνόδων, κληρικός που υπέπεσε σε αίρεση ή σε εγκλήματα ποινικοῦ και εκκλησιαστικοῦ δικαίου, καθαιρεῖται. Ο 25^ος κανόνας τῶν Αγίων Αποστόλων π.χ. καθαιρεῖ κληρικούς που υπέπεσαν σε ποινικές παραβάσεις όπως πορνεία, επιορκία, κλοπή κ.λπ.¹

Ερωτάται:

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ ---- ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«…ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις…ὅς εἶχε δαιμόνια..». Ἕνας ἀπό τούς χειρότερους ἐχθρούς τῆς ψυχῆς μας καί ἐξαιρετικά χειρότερος ἀπό τούς ἄλλους, εἶναι ὁ ἀρχέκακος Σατανᾶς, πού ἔγινε μέ τήν ἀποστασία καί τήν πτώση, ἀγγελιοφόρος τῆς κακίας του πρός τούς ἀνθρώπους, μέ τήν πονηρή συμβουλή του.

Κατέστη ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ· κηρυγμένος ἀντίπαλος τῆς ἀληθείας, ἡ καθ’αὑτό κακία, ὁ νεκροποιός, καθ’ ὅσον ἐπεθύμησε ὑπερήφανα νά ἐξομοιωθεῖ μέ τόν Δημιουργό Του, ἀπό Τόν ὁποῖο ὅμως ἐγκαταλείφθηκε δίκαια, ὅσο αὐτός πρῶτος Τόν εἶχε ἐγκαταλείψει.

π. Θεόδωρος Ζήσης, Θέματα Ορθοδόξου Δογματικής [ΒΙΝΤΕΟ 2023]

Πώς το ψηφιακό νόμισμα (CBDC) προκάλεσε χάος και φτώχεια στη Νιγηρία --- ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

Πώς το ψηφιακό νόμισμα (CBDC) προκάλεσε χάος και φτώχεια στη Νιγηρία

 

https://enromiosini.gr/arthrografia/pos-to-psifiako-nomisma/

 

********(Δ.Χ.: Ὡραιότατον!!!)

Βιομηχανία αγιοποιήσεων - π. Γεώργιος Αγγελακάκης

Αδελφοί εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου μας.  

Στώμεν καλώς. Στώμεν μετά φόβου Θεού. Διαπιστώνουμε καθημερινώς πράγματα αδιανόητα για άλλες εποχές. Τόσο στον πολιτικό τομέα όσο και στον εκκλησιαστικό. Ακούγονται και γράφονται και τα βλέπουμε να τα ομολογούν χείλη που κατέχουν τα Ύψιστα αξιώματα.

Και το ερώτημα, τι κάνουν οι φύλακες πολιτείας και Εκκλησίας;

Και τέλος τι κάνει ο κατ' εξοχήν φύλακας, δηλαδή ο λαός του Θεού;

Απάντησις. Οι μεν ιθύνοντες συναγωνίζονται ποιος θα πει τα πιο βλάσφημα, τις μεγαλύτερες προδοσίες, για να χαρακτηρισθεί και προοδευτικός. Από μέρους δε της Εκκλησίας, το ίδιο, ίσως και σε μερικά φαίνονται ανώτεροι και των πολιτικών, αρκεί να έχουν την κάλυψη του Πρώτου, δηλαδή του Πάπα της Δύσης και Ανατολής.

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

 

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Δ΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Θὰ συνεχίσουμε παρακάτω νὰ ἐξετάζουμε, στὴν μέχρι τώρα προαναφερομένη συνάφεια τῶν ἤδη κατεγνωσμένων αἱρέσεων καὶ αἱρετικῶν ποὺ ἀνακεφαλαιώνονται στὸν Οἰκουμενισμό, τὰ σχετικὰ μὲ τοὺς Ἀγγλικανοὺς καὶ γενικὰ μὲ τὸν Προτεσταντισμό. Ὁμιλώντας γιὰ τὸν Προτεσταντισμὸ ἀναφερόμαστε στὸ σύνολο τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων ποὺ δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὴν διαρκῆ διάσπαση, ἀκόμη καὶ ἐκείνου τοῦ τμήματος ποὺ ἀποκόπηκε ἀρχικὰ ἀπὸ τὸν Παπισμὸ μὲ τὸν Λούθηρο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἱδρύωνται ἔκτοτε ὁλοένα καὶ περισσότερες νέες ὁμάδες, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Ὅλες αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς προτεσταντικὲς ὁμάδες στὰ πλαίσια τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμβαρίου ἐκκλησιοποίησε θεσμικῶς μὲ ἐκφώνησιν διακηρύξεως ἡ “Νεοταξικὴ Ἐκκλησία”. Ἡ ἐκκλησιολογικὴ ἀναγνώρισις, ὡς θεσμικὴ ἐκτροπή, ἔχει πλέον καὶ τὰ κάτωθι τραγικὰ χαρακτηριστικά, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν καὶ σοβαρώτατα στὸ ἑξῆς ζητήματα:

Ομιλία π. Θεόδωρου Ζήση με θέμα: Η ομοφυλοφιλία κατά τον Άγιο Ιωάννη τον...

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Ο ΒΟΗΘΟΣ ΨΕΥΤΟ/ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΥΤΕΛΙΖΕΙ ΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΝ ΑΞΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μία ποίμνη, ένας ποιμήν… Μία νύμφη, ένας νυμφίος…

“…ίνα μη εν τη αυτή πόλει δύο ώσιν επίσκοποι - μητροπολίτες”

(Καν. 8ος Α’ Οικ. Συν. 12ος Δ’ Οικ. Συν.)

Ο τίτλος “βοηθός επίσκοπος” ουδαμού της Ορθοδόξου Θεολογίας, της Πατερικής Γραμματείας, της Εκκλησιολογίας και της Ιεράς Παράδοσης αναφέρεται. Είναι ξένος από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και συνεπώς εντελώς απόβλητος από την Εκκλησία του Θεανθρώπου σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Και είναι ανύπαρκτος και κενός Ορθόδοξου Εκκλησιολογικού περιεχομένου, ο φερόμενος ως βοηθός επίσκοπος, γιατί κατά τους Οικουμενικούς Θείους Κανόνες δεν επιτρέπεται, για κανέναν απολύτως λόγο, να είναι δύο Επίσκοποι στην ίδια Επισκοπή, ίνα μη εν τη αυτή πόλει (= Επισκοπή - Έδρα) δύο ώσιν επίσκοποι” (Καν. 8ος Α’ Οικ. Συν.).

Η πνοή της ζωής και ο Αδάμ-(Ιατρου Αλ.Καλόμοιρου (από το βιβλίο -ΟΙ ΕΞΙ ΑΥΓΕΣ)

Η πνοή της ζωής Λέγει ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ στό μαθητή του Μοτοβίλωφ: «Έχουμε γίνει πάρα πολύ απρόσεκτοι στό έργο της σωτηρίας μας. Κι απ’ αυτό προέρχεται το ότι πολλά χωρία της Αγίας Γραφής δεν τα παίρνουμε με την έννοια που τους ταιριάζει. Κι όλα αυτά, επειδή δεν ζητάμε τη Χάρη του Θεού και δεν της επιτρέπουμε, εξ αιτίας της υπερηφανίας μας, να εισχωρήσει στις ψυχές μας και δεν έχουμε τον πραγματικό φωτισμό, που στέλνει ο Θεός σ’ όλες τις ψυχές, που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του. Να ένα παράδειγμα. Πολλοί ερμηνεύουν, ότι όταν η Βίβλος λέει: «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. β΄ 7), αυτό σημαίνει πώς μέχρι τη στιγμή εκείνη ο Αδάμ δεν είχε ψυχή και ανθρώπινη πνεύμα, αλλά ήταν μόνο σάρκα, πλασμένη από λάσπη της γής.

Ο «Πύρινος Ποταμός»

18

Αν τώρα κάποιος μπερδεύεται και δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατό η αγάπη του Θεού να καταστήσει κάποιον αξιοθρήνητα δυστυχισμένο και πονεμένο, ακόμα και καιόμενο, σαν μέσα σε φλόγες, άς αναλογιστεί το μεγαλύτερο αδελφό του ασώτου υιού. Δεν ήταν μέσα στό κτήμα του πατέρα του; Ο ίδιος ο πατέρας του δε βγήκε να τον παρακαλέσει και να τον ικετεύσει να έρθει και να λάβει μέρος στη χαρούμενη γιορτή; Τι τον έκανε δυστυχισμένο και τον έκαιγε με εσωτερική πικρία και μίσος; Ποιος του αρνήθηκε τίποτα; Γιατί δε χάρηκε με την επιστροφή του αδελφού του; Γιατί δεν είχε αγάπη είτε πρός τον πατέρα του είτε πρός τον αδελφό του; Δεν ήταν από την κακή εσωτερική του διάθεση; Δεν παράμεινε στην κόλαση από αυτή την αιτία; Και τι ήταν αυτή η κόλαση; Ήταν κάποιος ξεχωριστός τόπος; Υπήρχαν όργανα βασανισμού; Δε συνέχισε να ζεί στό σπίτι του πατέρα του; Τι τον ξεχώρισε από όλους τους χαρούμενους ανθρώπους του σπιτιού, εκτός απʼ το μίσος του και την πικρία του; Μήπως ο πατέρας του ή ακόμα και ο αδελφός του σταμάτησαν να τον αγαπούν; Δεν ήταν αυτή ακριβώς η αγάπη που σκλήραινε όλο και περισσότερο την καρδιά του; Δεν ήταν η χαρά που τον έκανε λυπημένο; Δεν έκαιγε το μίσος την καρδιά του, μίσος γιά τον πατέρα του και τον αδελφό του, μίσος γιά την αγάπη του πατέρα του πρός τον αδελφό του και γιά την αγάπη του αδελφού του πρός τον πατέρα του;

Oι «Ηρωδιάδες» της Αγιομάννας Ελλάδας

Βρεφομαχεί, νηπιομαχεί, παιδοσφάζει ο Ηρώδης, μεθυσμένος απ’ την μανία του να σκοτώση το «παιδίον νέον», τον Ιησούν!

Ανεξίτηλη η ντροπή του. Άνανδρη η ενέργειά του! Θύμα του το παιδί!

Στα ίχνη του παιδοκτόνου Ηρώδη, οι …. «Ηρωδιάδες» όλων των εποχών. Γυναίκες του Λαού, ή Αρχόντισσες, παντρεμένες ή ανύπαντρες σκοτώνουν με εμβρυοκτόνα βότανα, ή με άλλους τρόπους, το πρωτοσχημάτιστο παιδικό πλάσμα, που «τόλμησε» να παρουσιαστή μέσα τους, σαν φυσική συνέπεια μιας νόμιμης ή λαθραίας σαρκικής ηδονής! Θύμα, κι εδώ, το παιδί! Και ποιος να το φανταζότανε πως οι «Ηρωδιάδες» αυτές θα συγκροτούσανε στην Αγιομάννα Ελλάδα συμμορίες παιδοφθόρες, που, κάτω από έναν απατηλό φεμινισμό, θα κηρύσσανε εξοντωτική σφαγή κατά των αγέννητων νηπίων της Ελλάδος;

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Γ΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ο αγώνας μας να καταστήσουμε σαφές σε ορθόδοξους πιστούς, μάλιστα κληρικούς, και δη σε συνεργάτες και πνευματικά τέκνα του Γέροντός μας π. Αυγουστίνου ότι η Oρθοδοξία υπερβαίνει κατά πολύ τον στείρο και ξηρό δογματισμό, διότι δεν είναι απλώς ένα «ορθό» σύστημα πεποιθήσεων, μας κουράζει και μας βυθίζει  εις την απογοήτευσιν. Διερωτάσθε γιατί; Διότι στερείτε από την Εκκλησία την δυνατότητα να έχει αμυντικό μηχανισμό, όπως ο κάθε ζων οργανισμός έχει το ανοσοποιητικόν του σύστημα. Όταν υπάρχει μία πλειάδα από κανόνες που απαγορεύουν την κοινωνία ( και την συμπροσευχή)  με τους αιρετικούς όπως οι: Ιʹ, ΙΑʹ, ΜΕʹ, ΞΕʹ, ΟΑʹ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ΣΤʹ, Θ’, ΛΒ’, ΛΓ’, ΛΔ’ καὶ ΛΖ’ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, ὁ Θʹ τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας, ὁ Βʹ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, ὁ Αʹ τῆς Δʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Βʹ τῆς ΣΤʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ Αʹ τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, και ισχυρίζεστε ότι ο 15^ος κανών της Α’ & Β’ Συνόδου έχει δυνητικό χαρακτήρα, εμείς τι να υποθέσουμε πλέον για την κατάστασίν σας;

Διότι αυτό γράψατε:

 

§  «Ὁ σχετικὸς ἱ. κανὼν τῆς ἁγίας Πρωτο-Δευτέρας Συνόδου δὲν ἐπιτάσσει ὑποχρεωτικῶς τὴν ἀποτείχισι. Ἐὰν ἔτσι τὴν ἐπέτασσε, θὰ ἐπέβαλλε καὶ κυρώσεις στὸν ἀμελοῦντα. Φιλοτιμεῖ τὸν πιστό, ἐπιβραβεύει τὸν ἀγωνιζόμενον, ἀφήνει ὅμως περιθώριο στὴν κρίσι καὶ τὴν δύναμιν ἑκάστου».

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

 

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Στο Α΄ μέρος της απαντήσεως εξέθεσα αδρομερώς γιατί πλέον δεν είναι αρκετό και αποτελεσματικό το να ξεχωρίζει κανείς την θέσιν του από την αίρεσιν μόνο με ομιλίες, κηρύγματα, άρθρα έστω και υπομνήματα. Αυτά κάποτε σαφώς ήταν απαραίτητα και χρήσιμα, περισσότερο όμως σε μία προγενέστερην φάσιν, πριν από την θεσμική εκτροπή της διοικήσεως της Εκκλησίας στην Παναίρεση, όπου χωρούσε κάπως η οικονομία και πάλι όμως τότε  με πολύ μακροθυμία, διότι δεν είχε ακόμη εκφωνηθεί απ’ Εκκλησίας Συνοδικώς απόφασις αναγνωρίσεως των αιρετικών ομάδων και ομολογιών ως Εκκλησιών. Έπειτα όμως από την Σύνοδον του Κολυμπαρίου, όλα όσα είχαν προηγηθεί στα πλαίσια της Οικουμενικής Κίνησης:

§  Εορτολογική Μεταρρύθμιση

§  Συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) 

§  Άρσις της Ακοινωνησίας με τους Λατίνους

§  Συμφωνία του Μπάλαμαντ 1993

§  Αποφάσεις Θ’ Γενικής Συνέλευσης του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre 2006

§  Αποφάσεις Ι’ Γενική Συνέλευσης του Π.Σ.Ε. στο Πουσάν 2013

πλέον παίρνουν σάρκα και οστά στην δυστοπική σύγχρονη πραγματικότητα. Και όσοι παρακολουθούμε το συγγενές σε εμάς πνευματικώς περιβάλλον των προσώπων που είχαν Γέροντα τον π. Αυγουστίνο με το σύνολο των πιστών που τον εμπιστεύνταν μας διακατέχει ένα αίσθημα απορίας που κατά κυριολεξία μας άφησε ενεούς με την αδράνεια τους μπροστά  εις την Παναίρεσιν. Στην Ελλάδα τουλάχιστον όσοι έχουμε αποτειχιστεί και γνωρίζουμε την στάση των συνεργατών του π. Αυγουστίνου διερωτώμεθα τί έπαθαν; Μας παραξενεύει ότι ο ζήλος που εμφάνιζαν επί π. Αυγουστίνου όχι απλώς εξέπεσε αλλά χαθήκαν κυριολεκτικά από το προσκήνιο. Και αυτό τους γράφουμε τώρα δημοσίως: Δεν σας κρύβουμε ότι βλέπουμε να συμπλέετε με την συστημική «Εκκλησία» σαν έχει η Θάλασσα μπουνάτσα!!! Μας δίνεται την αίσθηση ότι ζείτε εκτός πραγματικότητας σε έναν ονειρεμένο κόσμο μιας πλασματικής κοινωνίας που έχει αποφασίσει να παραδοθεί. Με πολύ πόνο τα γράφω αυτά και καθόλου σκωπτικά. Μάλιστα, είναι καιρός μιας και γράψατε απάντησιν για να μην σκανδαλισθεί μέρος του ποιμνίου σας, οι ίδιοι να σας ενημερώσουμε ότι όλο αυτό το διάστημα τελούμε σε μεγάλη θλίψη, διότι διαπιστώνουμε πως αλλιώς τα λέγατε και άλλα βλέπουμε τώρα. Επειδή και εμείς τα συζητούμε, όπως και εσείς μεταξύ σας, έχουμε διαμορφώσει την άποψιν ότι:

1.        Έχετε μια χαλαρή θεώρηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, δηλαδή όλα αυτά που συμβαίνουν, ναι μεν δεν σας αρέσουν αλλά τα αντιμετωπίζετε με ένα πνεύμα ότι δεν είναι και κάτι πολύ σοβαρό, και συμβαίνει ότι γινόταν και πριν από την Σύνοδο στο Κολυμπάρι. Εξισώνεται δηλαδή τα πριν και μετά την Σύνοδο του Κολυμπαρίου.

2.      Ότι δεν καταλάβατε σε βάθος την Ιεράν Παράδοσιν της Εκκλησίας αλλά έχετε μία οργανωσιακήν θεώρησιν των αγώνων της Εκκλησίας, όπου όλα καταλήγουν σε μία διαμαρτυρία και αυτό είναι το ζενίθ του αντιστάσεως!!!

3.      Η καταραμένη «Επιφάνειος λογική» που κατέστρεψε το παραδοσιακό αυθεντικό αγιοπατερικό φρόνημα του αγώνα προς αποτείχισιν, ακόμη και στο Άγιον Όρος.

Δυστυχώς, αυτό το πνεύμα που στην εποχή του εκτιμήθηκε ως νεάζον, καλό, φρόνιμο, διακριτικό κέρδισε πολλούς υποστηρικτές, μεταξύ των οποίων και τον Γέροντά μας, και το λέμε αυτό με επίγνωσιν πολλοί σήμερα, έπειτα από μία ιστορική αποτίμηση της εξέλιξης του Οικουμενισμού που δεν αναχαιτίσθηκε όσο ήταν ακόμη νωρίς.

Η κατάστασις μετά την Κολυμπάριο Σύνοδο όχι μόνο δεν είναι η αυτή, όπως διαπιστώνεται από τον οικουμενιστικό οίστρο με τον οποίο παρουσιάζονται οι εκκλησιαστικοί ταγοί, καθώς διαπιστώνουμε στις διαθρησκειακές συναντήσεις, στις συμπροσευχές, στις βραδιές πούρου, στις θρονικές εορτές με τους κοινούς εορτασμούς και με συμμετοχή πνευματικών τέκνων που χειροτόνησε ο π. Αυγουστίνος και τόσα ανεκδιήγητα κατορθώματα των Οικουμενιστών αλλά είναι πολύ χειρότερη. Μήπως, όμως δεν προχώρησαν πλέον περαιτέρω σε από κοινού συμφωνία και συμβιβασμό που αφορά στην αναγνώρισιν  Πρωτείου στον Ρώμης, μόλις φέτος τον Ιούνιο του 2023, στο παλαίφατο Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας της Αιγύπτου; Λοιπόν, αν θέλετε αδελφικώς να σας εξηγήσουμε, ποιος είναι ο λόγος που μας σκανδαλίζει η στάσις σας, είναι διότι δεν καταλαβαίνετε θεολογικώς τα πράγματα και δεν κινείστε παραδοσιακώς αλλά οργανωσιακώς. Θέλετε να γίνει Σύνοδος για να ξεχωρίσετε την θέσιν σας για αιρέσεις που είναι ήδη κατεγνωσμένες  και που τις συγκεφαλαιώνει η Οικουμενική Κίνησις; Δεν γνωρίζετε ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι μία καινούργια αίρεσις αλλά στην πραγματικότητα η Οικουμενική Κίνησις που οναμάσθηκε Παναίρεσις, επειδή αποτελεί ανακεφαλαίωσιν παλαιών αιρέσεων που καταδικάστηκαν συνοδικώς από Οικουμενικές, Πανορθόδοξες ή και Ενδυμούσες  Συνόδους και όλες αυτές τις συγκεφαλαιώνει ως οικουμενιστικόν σύστημα με νέες αποφάσεις δια των οποίων δένουν τις Εκκλησίες χειροπόδαρα; Δεν υπάρχουν τα δογματικά και συμβολικά μνημεία που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές; Στο Κολυμπάρι για παράδειγμα οι αποφάσεις που ελήφθησαν δεν ήταν δεσμευτικές, ακόμη και για τις Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν; Τα πορίσματα των μεικτών θεολογικών επιτροπών στις διαχριστιανικές συναντήσεις με τους Παπιστές και τους Μονοφυσίτες αλλά και στα πλαίσια του Π.Σ.Ε., δεν καταλαβαίνετε ότι δεν σας αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο αντίδρασης; Συνεπώς, το να αναμένετε την σύγκληση μιας Συνόδου για να καταδικάσει τον Οικουμενισμό –κάτι το οποίο και εμείς επιζητούμε- είναι σημαντικό όχι όμως αιτία και λόγος για να μην γίνεται αποτείχισις με βλακώδεις αιτιάσεις. Άλλωστε δεν είναι εύκολο να γίνει σύνοδος, διότι δεν θα καταδικάσουν οι Οικουμενιστές τον εαυτό τους!!!

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Α΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

 

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Επειδή η τοποθέτησις των κληρικών, προς λεχθέντα υπό του υποφαινομένου στο YouTube 21-6-2023 [βλ. “Συμφιλιάζετε με τους εχθρούς της Πίστεως; (21Ν.Η.08Π.Ημ/06/2023)”], εκ του πυρήνα συνεργατών του πρώην Μητροπολίτου και μακαριστού πλέον κυρού Αυγουστίνου, αφορά θέμα γενικώς για τον τρόπο αντιστάσεως των πιστών και της Εκκλησίας κατά της Παναιρέσως του Οικουμενισμού και ειδικότερον της δικής τους στάσεως, θα απαντήσω στον άξιο κληρικό π. Λαυρέντιο Γρατσία και δι’ αυτού, σε όλους όσους έχουν κοινωνία μαζί του, (συνοδεία, μονές, πιστούς)  με περισσή αγάπη, επιπλέον και για τον λόγο ότι υπήρξε στο παρελθόν τίμιος κατά πάντα πνευματικός μου πατέρας -για μεγάλο διάστημα από τα χρόνια που υπηρέτησα στο πολεμικό ναυτικό αλλά σποραδικώς και ενωρίτερα- τον οποίο υπεραγαπώ χωρίς όμως να βάζω αυτήν την πνευματική σχέση πάνω από την αγάπην μας προς τον Κύριον και Θεόν μας σύμφωνα με την πρώτη εντολή: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται» (Μθ. 22,37-40). Και θα πω κάτι και αν θέλετε δεχτείτε το, αν οι πνευματικοί υιοί είχαν τέτοιας ποιότητος πνευματική σχέση με τον πνευματικό ή τον γέροντά τους δεν θα υπήρχαν τα έκτροπα μέσα στην διοίκηση της εκκλησίας, ώστε δια της τυφλής, αδιακρίτου και βλακώδους υπακοής να φτάσουν στην εγκόλπωση της αιρέσεως, εκεί που ο πιστός και ο υιός κατά πνεύμα έχει χρέος και καθήκον προς τον Θεό να πατήσει πόδι. Τώρα όμως το πάτημα θα είναι τέτοιο που οπωσδήποτε θα είναι οδυνηρό. Πάντως θα σας οδηγήσει  εις την αποτείχισιν!!!

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Γ΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ο αγώνας μας να καταστήσουμε σαφές σε ορθόδοξους πιστούς, μάλιστα κληρικούς, και δη σε συνεργάτες και πνευματικά τέκνα του Γέροντός μας π. Αυγουστίνου ότι η Oρθοδοξία υπερβαίνει κατά πολύ τον στείρο και ξηρό δογματισμό, διότι δεν είναι απλώς ένα «ορθό» σύστημα πεποιθήσεων, μας κουράζει και μας βυθίζει  εις την απογοήτευσιν. Διερωτάσθε γιατί; Διότι στερείτε από την Εκκλησία την δυνατότητα να έχει αμυντικό μηχανισμό, όπως ο κάθε ζων οργανισμός έχει το ανοσοποιητικόν του σύστημα. Όταν υπάρχει μία πλειάδα από κανόνες που απαγορεύουν την κοινωνία ( και την συμπροσευχή)  με τους αιρετικούς όπως οι: Ιʹ, ΙΑʹ, ΜΕʹ, ΞΕʹ, ΟΑʹ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ΣΤʹ, Θ’, ΛΒ’, ΛΓ’, ΛΔ’ καὶ ΛΖ’ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, ὁ Θʹ τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας, ὁ Βʹ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, ὁ Αʹ τῆς Δʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Βʹ τῆς ΣΤʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ Αʹ τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, και ισχυρίζεστε ότι ο 15^ος κανών της Α’ & Β’ Συνόδου έχει δυνητικό χαρακτήρα, εμείς τι να υποθέσουμε πλέον για την κατάστασίν σας;

Διότι αυτό γράψατε:

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ (Δ’ΛΟΥΚΑ)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». Τό καινόν μυστήριον ὑπό τόν ἥλιον. Τό πάντοτε καινότατον καί μηδέποτε γηράσκων·

Τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας - τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἡ ἔξοδος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς κόλπους τοῦ Πατρός. Ἐξῆλθε: «γιά νά σπείρει τόν σπόρο του». Ἦλθε ὁ Διδάσκαλος· διδάσκει ὁ Καθηγητής· ὁ Μεσσίας, τά λόγια τῆς αἰωνίου ζωῆς. Δικά Του εἶναι, γιατί ὅτι ἔχει ὁ Πατέρας ἀνήκει ὁλόκληρο καί στόν Υἱό, αἰώνια. Τά λόγια, ὁ λόγος τῆς διδασκαλίας εἶναι πνεῦμα καί ζωή[1]. Στόν Χριστό ἀνήκει ὁ «σπόρος» καί μόνο Αὐτός εἶναι πού Τόν σπέρνει ἀδιάλλειπτα.

Μέ αὐτό δείχνει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἐπάνω ἀπό ὅλους, ὁ ἀληθινός Σωτῆρας τοῦ κόσμου, ὁ Θεός. Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, ὅλοι οἱ κήρυκες τῆς εὐσεβείας, ὅλοι οἱ Εὐαγγελιστές τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας ὑπηρετοῦν στήν γενιά τους, τήν βουλή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὡς ἀληθινός Θεός, ἔχει δικό Του, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, αὐτόν τόν σπόρο τῆς αἰωνίου ζωῆς καί Αὐτός σπέρνει παντοτινά μέ τόν φυσικό νόμο μέσα στήν κτίση καί μέ τόν νόμο πού ἔχει δοθεῖ γραπτῶς στούς Ἰσραηλῖτες καί μέ τόν προφορικό λόγο. Στούς ἐσχάτους καιρούς, μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Χάριτος.

Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω.

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ

Πιστεύω τελικά ὅτι οἱ ἡγούμενοι μέ τήν στάσι των δέν κάνουν τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά παραδίδουν στούς αἱρετικούς τό ἐμπιστευθέν εἰς αὐτούς ποίμνιο. Ἄν πάλι, πατέρες, βρῆτε κάποια διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς ἤ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία νά διδάσκη τήν παραμονή στούς αἱρετικούς ποιμένες ἤ τήν εὐλογία τῶν γερόντων γιά νά ἀπομακρυνθῆ κάποιος ἐκκλησιαστικά ἀπό αὐτούς, σᾶς παρακαλοῦμε νά μᾶς τήν ὑποδείξετε, διότι ἐμεῖς μέχρι τώρα συναντήσαμε στούς Ἁγίους τά ἐντελῶς ἀντίθετα.

Περιμένοντας τόν εποικισμό τού Άρη --- Kyprianos Christodoulides

Συνέχεια προηγούμενης, πρός έγκριση, Δημοσίευσης

1.

https://kyprianoscy2.blogspot.com/2023/10/blog-post_11.html?m=1

2.

https://kyprianoscy2.blogspot.com/2023/10/blog-post_93.html?m=1

Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη.

«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.

Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …». 

[Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Ἀναδημοσιεύτηκε στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στίς 29/6/2007 ]