Απαράδεκτες οι Μεταμοσχεύσεις,π Aρσένιος Κατερέλος Ο Εγκεφαλικός Θάνατος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=13&t=9138

Με προβληματίζει η τοποθέτηση του Γέροντα Παϊσίου στο τριακοστό πέμπτο λεπτό. Όλα τα υπόλοιπα τα δέχομαι.

Ακάθιστος Ύμνος

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 8 Μαρτίου 2014

Αγίου Θεοδώρου, Μνήμη του διά κολλύβων θαύματος.                                          

Θεοφυλάκτου του ομολογήτου επισκόπου Νικομηδείας, Ερμού του αποστόλου.

Ὁ Ὅσιος Θεοφύλακτος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Δ’ (775 – 780 μ.Χ.). Λόγω τῆς μεγάλης του παιδείας καὶ πρὸς συνέχιση τῶν σπουδῶν του ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου γρήγορα ἀπέκτησε φήμη σοφοῦ καὶ δημιούργησε φιλικὲς σχέσεις μὲ ἀνώτερους κρατικοὺς λειτουργοὺς καὶ ἀξιωματούχους, καθὼς καὶ μὲ τὸν μετέπειτα Πατριάρχη Ταράσιο, ποὺ ἦταν τότε πρωτοσηκρίτης.

The Triumph of Orthodoxy

From the Synodikon of the Seventh Ecumenical Council

 

As the Prophets beheld,

As the Apostles taught,

As the Church received,

As the Teachers dogmatized,

As the Universe agreed,

As Grace illumined,

As the Truth revealed,

As falsehood passed away,

As Wisdom presented,

As Christ awarded,

Thus we declare,

Thus we assert,

Thus we proclaim Christ our true God and honor His saints,

In words,

In writings,

In thoughts,

In sacrifices,

In churches,

In holy icons.

On the one hand, worshipping and reverencing Christ as God and Lord.

And on the other hand, honoring and venerating His Saints as true servants of the same Lord.

This is the Faith of the Apostles.

This is the Faith of the Fathers.

This is the Faith of the Orthodox.

This is the Faith which has established the Universe.

Ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας

“Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ»

Όπως γνωρίζουμε, κάθε Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ανοίγει μπροστά μας δύο θέματα στα οποία ο πιστός καλείται να εντρυφήσει και να αντλήσει πλούσια πνευματικά εφόδια. Έτσι και την πρώτη Κυριακή των νηστειών, η Εκκλησία μας πανηγυρίζει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Θυμόμαστε την μέρα αυτή τη νίκη εναντίον των εικονομάχων, μιας αίρεσης με πολύ επικίνδυνες πλάνες οι οποίες ουσιαστικά συνίστανται στην αμφισβήτηση της Ενανθρώπησης του Κυρίου μας. Αυτό σήμαινε ότι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να σωθεί και να εγκολπωθεί τα αιώνια μηνύματα της αιώνιας αλήθειας που τόσο αφειδώλευτα μάς προσφέρει η μητέρα μας Εκκλησία.
Η νίκη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, σηματοδοτείται με την οριστική αναστήλωση και την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων με την Σύνοδο που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 843 μ.Χ. Πληροφοριακά σημειώνεται ότι η σχέση της γιορτής αυτής με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι από μια άποψη ιστορική: Ο πρώτος θρίαμβος της Ορθοδοξίας έγινε ειδικά αυτή την Κυριακή.

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ:

Εἶναι τραγική ἡ διαπίστωση ὅτι ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός στίς ἡμέρες μας βρίσκεται σ’ ἕνα πρωτοφανῆ καί καινοφανῆ καλπασμό. Πρωτάκουστα, ἀσεβῆ καί φρικτά γεγονότα εἶναι: α) ἡ προσφορά τοῦ Κορανίου ἀντί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ Εὐαγγελίου σέ μουσουλμάνους καί ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Κορανίου ὡς «ἁγίου», β) τό ἄναμα τῆς ἑπτάφωτης ἑβραϊκῆς λυχνίας, καί γ) ἡ ἀναγγελία περί ἀνεγέρσεως διαθρησκειακοῦ ναοῦ γιά Χριστιανούς, Μουσουλμάνους καί Ἑβραίους στό Βερολίνο.  

Ένας αντιλεγόμενος ιερεύς εκ της Καινοτομίας για τις Μεταμοσχεύσεις

http://kyprianoscy.blogspot.ca/

Ο π. Κων/νος Στρατηγόπουλος είχε κάποτε την εκπομπή "Παράγκα" στο ραδιοσταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Με την άνοδο στον αρχιεπισκοπικό θώκο του Χριστόδουλου, η εκπομπή σταμάτησε και ο π. Κων.νος αναχώρησε. Μερικοί υποστηρίζουν ότι η αιτία ήταν η κριτική που ασκούσε για τις θέσεις της Ιεραρχίας στο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και ένας έγραψε :

Γι' αυτό το λόγο έκοψε ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος την εκπομπή του π. Κων/νου από το ραδιοσταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος και γι' αυτό το λόγο ο π. Νικόλαος (Χατζηνικολάου) γνωμάτευσε, ότι οι μεταμοσχεύσεις είναι επιτρεπτές από την Εκκλησία. Προφανώς, για να προβεί ο Χριστόδουλος σε μεταμόσχευση. 
Τώρα, τα περί του Νέου ημερολογίου, ως δόγματος πίστεως, τα γνωστά και χιλιοειπωμένα. 

Επί τούτων γράφουμε τα ακόλουθα : 
Η αποπομπή του π. Κων/νου από την "Παράγκα" είχε πολλές ... συνιστώσες, μια των οποίων ήταν και η (θεολογική) προβληματική που έθετε για τις μεταμοσχεύσεις. Τις οποίες υπερκέρασε ο Μεσογαίας Νικόλαος με την βιοηθική. Στη "μπάντα" η θεολογία, τώρα έχουμε τη βιοηθική ! και το « ... η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας στηρίζεται σε μια μεταμόσχευση Θείου σώματος και σε μια μετάγγιση Θείου αίματος εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν» (Εγκύκλιος ΔΙΣ 2819, 7/7/2005).

Ἄνθρωποι μὲ ἔμμονες ἰδέες

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Συχνὰ συναντοῦμε στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἄτομα ποὺ ἔχουν ζῆλο καὶ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς διευκρινίσεις γιὰ θέματα πίστεως. Στὴν πρώτη γνωριμία σοῦ δημιουργοῦν τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι ἁγνοὶ καὶ καλοπροαίρετοι καὶ ἄρα ἀξιέπαινοι. Γρήγορα ὅμως ἀποκαλύπτονται. Ἡ ἐπιμονή τους σὲ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα καὶ ἡ ἄρνησή τους νὰ δεχτοῦν τὸν πνευματικὸ λόγο ἑνὸς κληρικοῦ, ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, ἀκυρώνει τὴν πρώτη ἐντύπωση. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀρέσκονται νὰ συζητοῦν μόνο γιὰ τὶς ἰδέες τους καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ πνευματικὰ θέματα, ὅπως εἶναι ἡ καταπολέμηση τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καὶ ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Δὲν κατανοοῦν τὴν ἀξία τῆς ταπείνωσης, τῆς προσευχῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς μετάνοιας κ.λπ.Ἔχουν διαμορφωμένη γνώμη γιὰ ὅσα ὑποκριτικὰ ρωτοῦν καὶ στοχεύουν νὰ τὴν προβάλλουν καὶ στοὺς ἄλλους. Εἶναι ἀμετάπιστοι καὶ ἀκολουθοῦν τὸ δρόμο τῆς καταστροφῆς, ἀφοῦ ὁ διάβολος τοὺς ὁδηγεῖ στὴν αἵρεση καὶ τὴ φαυλότητα.

H αγία Πρωτο-Δευτέρα Σύνοδος σαφώς αποφαίνεται ότι ο αποτειχιζόμενος «ερύσατο την Εκκλησίαν μερισμών και σχισμάτων».

Το Ορθόδοξον Πλήρωμα, δια να κατορθώση να διασφαλίση και διατηρήση την ακαινοτομήτως ορθόδοξον ιδιότητα και υπόστασίν του εις τα της Πίστεως, υποχρεούται να διακόψη πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν και μετά των κοινωνούντων τω κακοδοξούντι επισκόπω αυτού, διότι οι κοινωνούντες τω κακοδόξω επισκόπω, γνωρίζοντες καλώς ότι ούτος κακοδοξεί, αντί να προβώσιν εις τας ενδεικνυομένας κανονικάς κατ’ αυτού κυρώσεις προς συνέτησίν του, όλως αντιθέτως αποθρασύνουν και εδραιώνουν αυτόν εις την κακοδοξίαν του, δια της προς αυτόν κοινωνίας αυτών.

Oι οσιομάρτυρες Άγιοι Πατέρες, προτίμησαν τα φρικτά μαρτύρια και τον θάνατον από τον εκλατινισμόν έστω και εις το ελάχιστον, λέγοντες «ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ».

Το ότι ο παπισμός είναι αίρεσις και ο οικουμενισμός παναίρεσις δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, συμφώνως με τας θείας διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου αγίας ημών Εκκλησίας. Τα ιστορούμενα μαρτύρια των Οσιομαρτύρων Πατέρων, των υπό των Λατινοφρόνων και Λατίνων αναιρεθέντων, είναι ένα φωτεινόν παράδειγμα και ένα φρένο δι΄ όλους ημάς προς αποφυγήν παντός νεωτερισμού και καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους εμάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της Ορθοδοξίας από τον παπισμό, δεν τυγχάνει παρανυχίς, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι οικουμενιστές σήμερον. Από απόψεως θεολογικής και σωτηριολογικής αι διαφοραί είναι τόσο μεγάλαι, όση η απόστασις η χωρίζουσα τον Παράδεισον από την κόλασιν. Δι΄ αυτό οι οσιομάρτυρες Άγιοι Πατέρες ούτοι, προτίμησαν τα φρικτά μαρτύρια και τον θάνατον από τον εκλατινισμόν έστω και εις το ελάχιστον, λέγοντες «ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ». Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, δια τους λόγους τούτους τιμά και γεραίρει την μνήμην των εντός του έτους, εις διαφόρους ημερομηνίας συμφώνως με το συναξάριόν της, δοξάζουσα τον Τριαδικόν μόνον αληθινόν Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις αγίοις αυτού».

Την 22αν Σεπτεμβρίου τους οσιομάρτυρας Ζωγραφίτας.                                                    
Την 4^ην Ιανουαρίου τους οσιομάρτυρας Βατοπαιδινούς.                                                   
Την 13 Μαϊου τους οσιομάρτυρας Ιβηρίτας.                                                                            
Την 19^ην Μαϊου τους οσιομάρτυρας Καντάρας της Κύπρου.                                                    
Την 5^ην Δεκεμβρίου τους οσιομάρτυρας  Καρεώτας.                                                                 
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους 12 οσιομάρτυρας Κουτλουμουσιανούς.                     
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους οσιομάρτυρας Ξενοφωντινούς.                                                                                                 

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν.                                                                                                  

Νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει !!!

...Οἱ συμπροσευχὲς αὐτές, γιὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τοὺς συνοδοιπόρους του, σημαίνει ὅτι ἔχει ἤδη γίνει ἡ ἕνωση μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, καὶ ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὰ κατηγορηματικῶς λεγόμενα τοῦ ὑπεύθυνου τοῦ Γραφείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρώπη, Μητροπολίτου Ἀχαΐας κ. Ἀθανασίου, τώρα προσπαθοῦν, μὲ ὑπόγειες διαδρομές, νὰ ἐπιβάλλουν στοὺς πιστοὺς αὐτὴ «τὴν ἄμικτον μῖξιν», ἀλλὰ στὴν σατανοκίνητη αὐτὴ προσπάθειά τους συναντοῦν, ὡς εἶναι τοῦτο ἑπόμενον, σκληρὲς ἀντιδράσεις ἀπὸ τὸ κέντρον τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐκεῖθεν, ἀπὸ τὸν ὑπερασπιστὴ δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. 

«Παρʼ ἡμῖν οὔτε Πατριὰρχαι οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁλαός,  ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων  αὐτοῦ»,                                          
(Ἀπόκρισις τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπαν Πίον τὸνΘ´, ἔτος  1848).

Ὁ Ἀχαΐας λοιπὸν κ. Ἀθανάσιος, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ἀπολογούμενος,  ὡς φαίνεται, πρὸς τὸ Βατικανὸ γιὰ τὴν καθυστέρηση τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὸν αἱρεσιάρχη Πάπα ὁμολογεῖ, ὅλως ἀνερυθρίαστα: «ΣτὴνἙλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ κατάσταση, γιατί ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ μητροπολίτες ἐπιθυμοῦν  νὰ ἔχουν μία σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία,

ἀλλὰ οἱ πιστοὶ δὲν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτική τοῦ διαλόγου…                           
Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος  ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα. Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴν συνείδηση τοῦ κόσμου.

(Του Πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Κολλᾶ,

Θεολόγου –Εκκλησιαστικού Συνηγόρου)