Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Ἐδῶ ἀναφέρει ὁ ἅγιος ὅτι ἄλλαξαν τόν χρόνο τῆς νηστείας καί δέν παρατηροῦσαν τούς καιρούς, ἀλλά την συμφωνία μέ τήν Ἐκκλησία. Δηλαδή ἡ παρατήρησις τοῦ
χρόνου δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε, ἀλλά μᾶλλον βλάπτει, ὅταν γίνεται αἰτία διαστάσεως. Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι συμφωνία εἰς τό σημεῖο αὐτό, ὁ ἅγιος δέν ἐννοεῖ τήν συμφωνία μέ τό παρελθόν καί τήν παλαιά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μέ τό παρόν, δηλαδή τήν συμφωνία ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀναφερόμενος στήν ἴδια ὁμιλία ὁ ἅγιος στόν χρόνο κατά τόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἑώρτασε τό Πάσχα, προκειμένου νά καθιερώση τό «καινό Πάσχα» λέγει τά ἑξῆς: 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Κυριακή των Αγίων Πάντων



Ὅλοι οἱ Μαθητές κρέμονται ἀπό τά χείλη τοῦ Κυρίου. Τούς δίνει τό γνώρισμα πού θέλει νά ἔχουν οἱ Μαθητές Του:
«Ὅποιος μέ ὁμολογήσει δημόσια, θά τόν ὁμολογήσω κι ἐγώ μπροστά στόν Πατέρα μου, καί ὅποιος μέ ἀρνηθεῖ θά τόν ἀρνηθῶ κι ἐγώ. Ἦλθα γιά νά χωρίσω τόν πιστό ἀπό τόν πατέρα, τήν κόρη ἀπό τήν μητέρα της, τήν νύφη ἀπό τήν πεθερά της.
Ὅποιος θά ἀγαπᾶ τόν πατέρα του ἤ τήν μητέρα του, τόν υἱόν του ἤ τήν θυγατέρα τοῦ περισσότερο ἀπό ἐμένα καί ὅποιος δέν θέλει νά σηκώσει τόν σταυρόν του δέν εἶναι ἄξιος μαθητής μου».
Τά λόγια Του ἐντυπωσιάζουν τούς Μαθητές Του καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τόν ἐρωτά: «Ἐμεῖς ἀρνηθήκαμε τά πάντα γιά Ἐσένα, τί θά κερδίσωμε;» Εἶναι ἕνα εὔλογο, ἀνθρώπινο ἐρώτημα.
Καί Ἐκεῖνος ἀποκαλύπτει μία πρωτόγνωρη γιά ἀνθρώπους ἀμοιβή:

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Μέγας Αντώνιος : Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ



Ἡ λογικὴ ψυχὴ φροντίζει μὲ ἐπιμέλεια νὰ μένη ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ἀδιέξοδο (κακοτοπιά), ἀπὸ τύφο (τυφλὴ ὑπερηφάνεια), ἀλαζονεία (ματαιοδοξία), ἀπάτη, φθόνο, ἁρπαγὴ καὶ τὰ ὅμοια, ὅσα εἶναι ἔργα δαιμόνων ἢ πονηρῆς προαιρέσεως. Ὅλα αὐτὰ κατορθώνονται μὲ σπουδαία φροντίδα καὶ ἐπίμονη μελέτη, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ κυβερνᾶ τὶς ἐπιθυμίες του, ὥστε νὰ μὴ τὸν παρορμοῦν σὲ φαῦλες ἡδονές.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Νικών δια του Χριστού την αμαρτίαν μέσα του ο άνθρωπος νικά τον θάνατον. Εάν περάση μία ημέρα και συ δεν έχεις νικήσει ούτε μίαν αμαρτίαν σου, γνώρισε ότι έγινες περισσότερον θνητός. Εάν όμως νικήσης μίαν ή δύο ή τρεις αμαρτίας σου, έγινες πιο νέος με την νεότητα η οποία δεν γηράσκει, την αθάνατον και αιωνίαν! Ας μη το λησμονώμεν ποτέ: το να πιστεύη κανείς εις τον Αναστάντα Χριστόν, τούτο σημαίνει να αγωνίζεται διαρκώς τον αγώνα εναντίον της αμαρτίας, του κακού και του θανάτου.                                       
Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθώς εις τον Αναστάντα Κύριον το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών, και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζη ότι αγωνίζεται δια την αθανασίαν και την αιωνίαν ζωήν. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε είναι ματαία η πίστις του! Διότι, εάν η πίστις του ανθρώπου δεν είναι αγών δια την αθανασίαν και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με την εις Χριστόν πίστιν δεν φθάνη κανείς εις την αθανασίαν και την επί του θανάτου νίκην, τότε προς τι η πίστις ημών; Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθή. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθή, τότε δια τι να πιστεύη κανείς εις τον Χριστόν; Εκείνος όμως ο οποίος δια της πίστεως εις τον Αναστάντα Χριστόν αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει βαθμιαίως εν εαυτώ την αίσθησιν ότι ο Κύριος όντως ανέστη, όντως ήμβλυνε το κέντρον του θανάτου, όντως ενίκησε τον θάνατον εις όλα τα μέτωπα μάχης.                                                                                                                                           

Μετά την Λειτουργία του Θεού, η «λειτουργία» του Σατανά!


Ο πόλεμος του καλού κατά του κακού, της ζωής κατά του θανάτου, που ο ίδιος ο Θεός κήρυξε κατά του Διαβόλου στον Παράδεισο, το πένθιμο εκείνο δειλινό της πτώσεως του ανθρώπου, συνεχίζεται με μεγάλη ένταση. Αλήθεια, τι πόλεμο κάνουμε σήμερα εμείς οι Χριστιανοί, ως Στρατευομένη Εκκλησία, κατά του Σατανά και των οργάνων του, που στις μέρες μας αλωνίζουν ανεμπόδιστα τις πέντε Ηπείρους κι΄ εδραιώνουν καθημερινά τις θέσεις τους και ως πίστη και ως πράξη; Πηγαίνουμε στο Ναό, δοξάζουμε τον Θεό με ωραία τροπάρια και ψαλμωδίες κι΄ ύστερα γυρίζουμε σπιτάκι μας και παρακολουθούμε την «λειτουργία» της τηλεόρασης. Μετά την Λειτουργία του Θεού, η «λειτουργία» του Σατανά! Εδώ, αδιαμαρτύρητα βλέπουμε και απολαμβάνουμε ένα κάρρο, μοιχείες, πορνείες, μαγείες, σατανολατρείες, δολοφονίες, κλοπές, πολέμους και σκοτωμούς! Έτσι ό,τι καλό πήραμε το πρωϊ, το σβήνει ο διάβολος το βράδυ και το πρωϊ της Δευτέρας φτωχοί και ταλαίπωροι, ξεκινάμε για το μαγγανοπήγαδο της βιοπάλης, με το ίδιο μενού!