Είναι πιο άντρας από την ηγεσία μας -- Διδάγματα από τη στάση του Φερχάτ Εντσού στο τουρκικό Κοινοβούλιο

Ο Φερχάτ Εντσού, βουλευτής του κουρδικού κόμματος HDP, είναι θαρραλέος άντρας. Θέλει ψυχή να σηκωθείς μέσα στην καρδιά του κτήνους, στην τουρκική Εθνοσυνέλευση, και να τους πεις ότι η Τουρκία είναι η κλεμμένη γη των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Κούρδων. Θέλει άντερα για να πεις κατάμουτρα στους εκπροσώπους του τουρκικού ισλαμοφασισμού ότι, όταν ο λαός σου ήταν ήδη εδώ, οι Τούρκοι ήταν ακόμη στη Μογγολία και μάζευαν χορτάρι για τα άλογά τους. Οι Τούρκοι έχουν σκοτώσει ανθρώπους για πολύ πιο ασήμαντη αφορμή.

Αυτές τις απλές αλήθειες, αν τις επαναλάβει στεντορεία φωνή κάποιος στην Ελλάδα, η Αριστερά θα τον καταγγείλει ως «ρατσιστή» και «φασίστα» και η μεσαιοχωρίτικη «Κεντροδεξιά» θα τον χαρακτηρίσει «ακραίο». Εν Ελλάδι, διακομματικώς, τα καλσόν σκίζονται μόνο για τα «δικαιώματα» παρδαλών μειοψηφιών. Το φρόνημα της πλειοψηφίας, των κανονικών ανθρώπων, που αγαπούν την Πατρίδα κι αγωνιούν για πιο σοβαρά πράγματα, είναι υπό διωγμό.

Ο Φερχάτ Εντσού είπε μια αναντίρρητη αλήθεια. Καρφί στο μάτι των Τούρκων ισλαμοφασιστών και του ημιπαράφρονα δικτάτορά τους, αλλά αλήθεια.
Τα θεμέλια της Τουρκίας είναι ποτισμένα με το αίμα των Ελλήνων και των Αρμενίων. Τα θεμέλια της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, εκεί που ήταν ο Κίτρινος Στρατώνας, ποτίστηκαν κυριολεκτικά από το αίμα αιχμαλώτων στρατιωτών μας, τους οποίους χρησιμοποίησαν για καταναγκαστική εργασία οι δήμιοι του σαδιστή και μέθυσου αμφιφυλόφιλου Κεμάλ, του δασκάλου του Χίτλερ. Δεν θα λυπηθώ, αν ποτέ αυτό το μνημείο βαρβαρότητας το κατεδαφίσουν οι Κούρδοι μαχητές. Οι δε Κούρδοι, αφού οι φυλές τους χρησιμοποιήθηκαν εναντίον μας ως σύμμαχοι του Κεμάλ, γεύτηκαν κι αυτοί το λεπίδι.

Η σύγχρονη Τουρκία είναι προϊόν λεηλασίας, γενοκτονίας, εξανδραποδισμού και βίαιων εξισλαμισμών. Κι η Γενοκτονία των χριστιανών της Μικράς Ασίας και της Αν. Θράκης έγινε με παλλαϊκή συμμετοχή των Τούρκων πολιτών. Λαϊκό έργο η σφαγή, οι βιασμοί, λαϊκό έργο η αρπαγή των περιουσιών, η λαφυραγώγηση των αθώων θυμάτων.

Ὁ Μέγας Φώτιος σὲ κατηχητικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἄρχοντα Μιχαὴλ τῆς Βουλγαρίας τοῦ γράφει:

«Ἔτσι λοιπὸν σκεπτόμενος καὶ πιστεύοντας, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς ἁγίας, καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, σὺ τὸ ὡραῖο γέννημα τῶν κόπων μου, νὰ ἀποδέχεσαι καὶ νὰ τιμᾶς τὶς ἅγιες καὶ οἰκουμενικὲς ἑπτὰ συνόδους, ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς γιατί εἶναι διδάσκαλοι, καὶ ἄλλες γιατί εἶναι πρόμαχοι τῆς εὐσεβείας. Γιατί μὲ αὐτὲς ἀποκρούεται κάθε καινοτομία καὶ αἵρεση, καὶ ἑδραιώνεται στὶς ψυχὲς τῶν εὐσεβῶν ὡς ἀναμφίβολη σεβασμιότητα τὸ αἰώνιο καὶ ἀρχαιοπαράδοτο φρόνημα τῆς ὀρθοδοξίας».

Migrants Attack 60 Minutes Crew In Sweden.


Μητρ. Καλαβρύτων Αμβρόσιος: «Χωρᾶνε Χριστὸς καὶ Μωάμεθ στὸν ἴδιο θεολογικὸ διδακτικὸ χῶρο;»

«Δόξα τῷ Θεῷ! Ἐπὶ τέλους ἀκούσαμε καὶ μία φωνή, ποὺ μᾶς ἐγέμισε μὲ παρηγοριά! Στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης πρόκειται νὰ συστήσουν καὶ ἕνα Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν! Ἀλλὰ τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ Θεολογία μὲ τὸ Μουσουλμανισμὸ καὶ μὲ τὸ Ἰσλάμ; Μπορεῖ ἆραγε ἐκεῖ ψηλὰ στὴν ἁγιοτόκο Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ πανεπιστημίου της νὰ διδάσκωνται καὶ ἡ Διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ; Μέχρι σήμερα μαθαίναμε ὅτι ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Ὑπάρχει ἆραγε καὶ κάποιος ἄλλος Θεός; Χωρᾶνε ἆραγε, Χριστὸς καὶ Μωάμεθ, στὸν ἴδιο θεολογικὸ διδακτικὸ χῶρο;

Απολογισμός της αποψινής εκδήλωσης "Για να δώσουμε ένα μέλλον στο παρελθόν μας", στην Θεσσαλονίκη


Ένας πρώτο πρόχειρος απολογισμός της χθεσινής εκδήλωσης (8/5/2016) "Για να δώσουμε ένα μέλλον στο παρελθόν μας", στην Θεσσαλονίκη (η πρόσκληση-κάλεσμα εδώ)

Η εκδήλωση πήγε γενικά πολύ καλά.

Για μία ακόμη φορά προσήλθε κόσμος τόσο του νέου όσο και του πατρίου ημερολογίου. Πολύ σημαντική η ενωτική αυτή διάθεση στα οικουμενιστικά χρόνια που ζούμε..




Συνέχεια :  http://opaidagogos.blogspot.ca/2016/05/blog-post_49.html#more

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Τα δύο γεγονότα στο ναό του Σολομώντος & η Ζωοδόχος Πηγή [mp3 - 2016].


ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ -- Orthodox Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 9 Μαΐου 2016

Ησαΐου του προφήτου, Χριστοφόρου μάρτυρος, Νικολάου οσιομάρτυρος του νέου.

Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, υἱὸς τοῦ Ἀμώς, γεννήθηκε στὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ 774 π.Χ. Ὑπῆρξε ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν τεσσάρων μεγάλων Προφητῶν, ὁ λαμπρότερος καὶ μεγαλοφωνότερος ἀπὸ αὐτούς. Τὸ ὄνομα Ἡσαΐας, ἑβραϊστὶ Γιασιαγιάχου, σημαίνει «ὁ Θεὸς σώζει».
Κατὰ ἀρχαία ραββινικὴ παράδοση, ὁ πατέρας του ἦταν ἀδελφὸς τοῦ βασιλέως τῶν Ἰουδαίων Ἀμασίου, ἡ δὲ θυγατέρα του λέγεται ὅτι εἶχε νυμφευθεῖ τὸν βασιλέα Μανασσῆ. Οἱ παραδόσεις αὐτές, θρῦλοι μᾶλλον καὶ ὄχι ἱστορικὲς ἀλήθειες, ὑποδηλώνουν πάντως τὴν εὐγενὴ καταγωγὴ τοῦ Ἡσαΐου. Ὁ Ἡσαΐας ἦταν ἔγγαμος καὶ εἶχε ἀποκτήσει δύο παιδιά, τὰ ὁποία ἀναφέρονται στὶς Προφητεῖες του. Σὲ αὐτά, κατ’ ἐντολὴν προφανῶς τοῦ Θεοῦ, εἶχαν δοθεῖ συμβολικὰ ὀνόματα. Τοῦ μὲν πρώτου τὸ ὄνομα ἦταν Ἰασοὺβ καὶ σημαίνει κατὰ τοὺς ἑβδομήκοντα «τὸ ὑπόλοιπο θὰ ἐπιστρέψει», δηλαδὴ οἱ ἐναπομείναντες στὴν αἰχμαλωσία Ἰουδαῖοι θὰ ἐπανέλθουν στὴν πατρίδα τους.

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1). Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.                                                                                                                                              
 «Συντετέλεσται» (1 Βασ.  20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών.                                                                                                                             
Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους  νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν  Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν  της Ορθοδοξίας.  Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και  την εν τη Οικουμενιστική  παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.                                                                             
Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.                                                                                                          
«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Ο Μάγος Αθανάσιος και ο Άγιος Γεώργιος

 Πηγή : http://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=12307

Πως καταντήσαμε Λοχία...


Μας «Κάλυψε» ο Θωμάς!... -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητοὐ Α.Π.Θ.

Ρεαλιστική η εποχή μας δεν ανέχεται φαντασίες και παραμύθια, έχει καταργήσει τα ταμπού, δέχεται μόνο γεγονότα και δεδομένα. Έτσι θέλει. Καθετί που ξεφεύγει από τους νόμους της φύσης αποτελεί σκάνδαλο και καθετί που δεν εξηγείται με τους νόμους της λογικής συνιστά μωρία. Και το πιο παράδοξο πρόβλημα και η πιο ανεξήγητη ιστορία από όλα όσα συνέβησαν μέσα σ΄ αυτό τον κόσμο και πάνω σ΄ αυτή τη γη είναι, χωρίς άλλο, η Ανάσταση του Χριστού. Πως κάποιος, που έζησε ως άνθρωπος και πέθανε ως θνητός, πως ξαναπήρε τη ζωή, ξαναβρήκε το σώμα του, σηκώθηκε από τον τάφο και ζη; Πως από τότε μέχρι τώρα και για πάντα απολαμβάνει – όχι  μόνο με την ψυχή του αλλά και με το σώμα του άφθαρτο – μια ζωή, που βέβαια δεν είναι, η γνωστή μας ανθρώπινη ζωή, είναι, όμως, ζωή και μάλιστα ανώτερη και ωραιότερη; Τούτο το ερώτημα δίκαια, πράγματι, μπορεί να τυραννά κάθε εποχή τον κάθε άνθρωπο, όταν για πρώτη φορά το αντιμετωπίζει σαν ένα πρωτάκουστο νέο, σαν ένα πρωτόφαντο θαύμα, που αξιώνει ότι αποτελεί ευαγγέλιο, που παρουσιάζεται να δείχνει Θεό. Διότι, ποια άλλη αγγελία είναι πιο ευχάριστη από το ότι οι νεκροί μπορούν να αναστηθούν με τα σώματά τους; Και πια άλλη απόδειξη φανερώνει πιο καλά τη θεότητα από το ότι κάποιος μπορεί να αναστηθεί από τους νεκρούς; Αν ήταν δυνατόν να συγκεντρώναμε όλους τους απροκατάληπτους ανθρώπους της γης και των αιώνων, τους απλοϊκούς αλλά και τους σοφούς, τους ανίδεους αλλά και τους ιστορικούς, όλους μαζί σ΄ ένα τόπο μπροστά στον αναστημένο Χριστό, και τους δίναμε τη δυνατότητα να εκφράσουν τις απορίες τους, θα βλέπαμε πως όλοι, ανεξαιρέτως όλοι, θα σήκωναν το χέρι με ανυπομονησία και λαχτάρα να ρωτήσουν: Πως; Κι ακόμη, θα ζητούσαν όχι μόνο να ρωτήσουν αλλά και να πλησιάσουν, να δουν από κοντά και να αγγίξουν Αυτόν, που αναστήθηκε, για να πιστέψουν. Δεν είναι αφύσικο αυτό, ούτε ασέβεια είναι. Κι ο Κύριός μας, ο Οποίος γνωρίζει πως λειτουργεί ο άνθρωπος, καταλαβαίνει την ανάγκη μας και φρόντισε να μας την ικανοποιήσει. Ήθελε, εξάλλου, να ασφαλίσει το μεγάλο γεγονός της Ανάστασής Του από κάθε προσβολή και επίθεση μέσα στην ιστορία, ώστε να μένει πραγματικό και βέβαιο για τους τίμιους ερευνητές της αλήθειας. Γι΄ αυτό έκανε τη συγκέντρωση που υποθέτουμε, μάζεψε μπροστά Του τους άπιστους και επιφυλακτικούς, τους ανύποπτους και φοβισμένους και δέχθηκε τις αντιρρήσεις τους. Ξέρετε ποιος σήκωσε πρώτος το χέρι να ρωτήσει; Ποιος με περισσότερη αυθάδεια και με μεγαλύτερη επιμονή ζήτησε να πεισθεί; Ο Θωμάς, «εις εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος» (Ιω. 20: 24), που έμεινε γνωστός ως ο άπιστος Θωμάς. Σαν να τον ακούμε, καθώς μας τα διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης, να υψώνει τη φωνή του ανάμεσα στους άλλους, που του μαρτυρούν την εμφάνιση του αναστημένου Χριστού, και να δηλώνει απερίφραστα· «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (Ιω. 20: 25). Θαυμάζει κανείς πράγματι την απαίτηση του Θωμά. Δεν του αρκεί που ακούει με τα αυτιά του τόσους μάρτυρες να τον βεβαιώνουν ότι αναστήθηκε ο Διδάσκαλος. Δεν ικανοποιείται να δει με τα μάτια του τον Εσταυρωμένο ζωντανό. Θέλει να αγγίξει και με τα χέρια του το σώμα του Αναστημένου· ακόμη περισσότερο, να ψηλαφήσει με τα δάκτυλά του τις πληγές του Ιησού· και περισσότερο ακόμη, να πιάσει με την παλάμη του ολόκληρη την τραυματισμένη Του πλευρά! Ακοή, όραση, αφή, οι αισθήσεις του όλες απαιτούν να λάβουν πείρα του γεγονότος και μάλιστα με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο.

ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ : Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;

Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.
Φθάνει να αναγνώση κανείς την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920 διά να πεισθή πλήρως. Η εγκύκλιος αυτή προτείνει ως πρώτον λίθον του οικουμενιστικού οικοδομήματος την φιλικήν προσαρμογήν της Ορθοδοξίας προς τας "Εκκλησίας" της Δύσεως "διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου". Γράφεται επί λέξη: "Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων προς αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούται ειδικώτερον ως εξής: α΄. διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών...". Εις την εγκύκλιον αυτήν παραπέμπει και ο Θυατείρων Αθηναγόρας γράφων προσφάτως ότι: "η Ορθόδοξος Εκκλησία εξήλθε των τοιχωμάτων αυτής και εδημιούργησε σχέσεις και επεδίωξε συνεργασίαν ήδη από του 1920 διά της περιφήμου Εγκυκλίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, συνετέλεσεν εις την έναρξιν της Οικουμενικής Κινήσεως και την ίδρυσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών...".

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Με τη χρήση κανάτας έγιναν οι βαπτίσεις από τον μητροπολίτη Γουμενίσσης