ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

 

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Στο Α΄ μέρος της απαντήσεως εξέθεσα αδρομερώς γιατί πλέον δεν είναι αρκετό και αποτελεσματικό το να ξεχωρίζει κανείς την θέσιν του από την αίρεσιν μόνο με ομιλίες, κηρύγματα, άρθρα έστω και υπομνήματα. Αυτά κάποτε σαφώς ήταν απαραίτητα και χρήσιμα, περισσότερο όμως σε μία προγενέστερην φάσιν, πριν από την θεσμική εκτροπή της διοικήσεως της Εκκλησίας στην Παναίρεση, όπου χωρούσε κάπως η οικονομία και πάλι όμως τότε  με πολύ μακροθυμία, διότι δεν είχε ακόμη εκφωνηθεί απ’ Εκκλησίας Συνοδικώς απόφασις αναγνωρίσεως των αιρετικών ομάδων και ομολογιών ως Εκκλησιών. Έπειτα όμως από την Σύνοδον του Κολυμπαρίου, όλα όσα είχαν προηγηθεί στα πλαίσια της Οικουμενικής Κίνησης:

§  Εορτολογική Μεταρρύθμιση

§  Συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) 

§  Άρσις της Ακοινωνησίας με τους Λατίνους

§  Συμφωνία του Μπάλαμαντ 1993

§  Αποφάσεις Θ’ Γενικής Συνέλευσης του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre 2006

§  Αποφάσεις Ι’ Γενική Συνέλευσης του Π.Σ.Ε. στο Πουσάν 2013

πλέον παίρνουν σάρκα και οστά στην δυστοπική σύγχρονη πραγματικότητα. Και όσοι παρακολουθούμε το συγγενές σε εμάς πνευματικώς περιβάλλον των προσώπων που είχαν Γέροντα τον π. Αυγουστίνο με το σύνολο των πιστών που τον εμπιστεύνταν μας διακατέχει ένα αίσθημα απορίας που κατά κυριολεξία μας άφησε ενεούς με την αδράνεια τους μπροστά  εις την Παναίρεσιν. Στην Ελλάδα τουλάχιστον όσοι έχουμε αποτειχιστεί και γνωρίζουμε την στάση των συνεργατών του π. Αυγουστίνου διερωτώμεθα τί έπαθαν; Μας παραξενεύει ότι ο ζήλος που εμφάνιζαν επί π. Αυγουστίνου όχι απλώς εξέπεσε αλλά χαθήκαν κυριολεκτικά από το προσκήνιο. Και αυτό τους γράφουμε τώρα δημοσίως: Δεν σας κρύβουμε ότι βλέπουμε να συμπλέετε με την συστημική «Εκκλησία» σαν έχει η Θάλασσα μπουνάτσα!!! Μας δίνεται την αίσθηση ότι ζείτε εκτός πραγματικότητας σε έναν ονειρεμένο κόσμο μιας πλασματικής κοινωνίας που έχει αποφασίσει να παραδοθεί. Με πολύ πόνο τα γράφω αυτά και καθόλου σκωπτικά. Μάλιστα, είναι καιρός μιας και γράψατε απάντησιν για να μην σκανδαλισθεί μέρος του ποιμνίου σας, οι ίδιοι να σας ενημερώσουμε ότι όλο αυτό το διάστημα τελούμε σε μεγάλη θλίψη, διότι διαπιστώνουμε πως αλλιώς τα λέγατε και άλλα βλέπουμε τώρα. Επειδή και εμείς τα συζητούμε, όπως και εσείς μεταξύ σας, έχουμε διαμορφώσει την άποψιν ότι:

1.        Έχετε μια χαλαρή θεώρηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, δηλαδή όλα αυτά που συμβαίνουν, ναι μεν δεν σας αρέσουν αλλά τα αντιμετωπίζετε με ένα πνεύμα ότι δεν είναι και κάτι πολύ σοβαρό, και συμβαίνει ότι γινόταν και πριν από την Σύνοδο στο Κολυμπάρι. Εξισώνεται δηλαδή τα πριν και μετά την Σύνοδο του Κολυμπαρίου.

2.      Ότι δεν καταλάβατε σε βάθος την Ιεράν Παράδοσιν της Εκκλησίας αλλά έχετε μία οργανωσιακήν θεώρησιν των αγώνων της Εκκλησίας, όπου όλα καταλήγουν σε μία διαμαρτυρία και αυτό είναι το ζενίθ του αντιστάσεως!!!

3.      Η καταραμένη «Επιφάνειος λογική» που κατέστρεψε το παραδοσιακό αυθεντικό αγιοπατερικό φρόνημα του αγώνα προς αποτείχισιν, ακόμη και στο Άγιον Όρος.

Δυστυχώς, αυτό το πνεύμα που στην εποχή του εκτιμήθηκε ως νεάζον, καλό, φρόνιμο, διακριτικό κέρδισε πολλούς υποστηρικτές, μεταξύ των οποίων και τον Γέροντά μας, και το λέμε αυτό με επίγνωσιν πολλοί σήμερα, έπειτα από μία ιστορική αποτίμηση της εξέλιξης του Οικουμενισμού που δεν αναχαιτίσθηκε όσο ήταν ακόμη νωρίς.

Η κατάστασις μετά την Κολυμπάριο Σύνοδο όχι μόνο δεν είναι η αυτή, όπως διαπιστώνεται από τον οικουμενιστικό οίστρο με τον οποίο παρουσιάζονται οι εκκλησιαστικοί ταγοί, καθώς διαπιστώνουμε στις διαθρησκειακές συναντήσεις, στις συμπροσευχές, στις βραδιές πούρου, στις θρονικές εορτές με τους κοινούς εορτασμούς και με συμμετοχή πνευματικών τέκνων που χειροτόνησε ο π. Αυγουστίνος και τόσα ανεκδιήγητα κατορθώματα των Οικουμενιστών αλλά είναι πολύ χειρότερη. Μήπως, όμως δεν προχώρησαν πλέον περαιτέρω σε από κοινού συμφωνία και συμβιβασμό που αφορά στην αναγνώρισιν  Πρωτείου στον Ρώμης, μόλις φέτος τον Ιούνιο του 2023, στο παλαίφατο Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας της Αιγύπτου; Λοιπόν, αν θέλετε αδελφικώς να σας εξηγήσουμε, ποιος είναι ο λόγος που μας σκανδαλίζει η στάσις σας, είναι διότι δεν καταλαβαίνετε θεολογικώς τα πράγματα και δεν κινείστε παραδοσιακώς αλλά οργανωσιακώς. Θέλετε να γίνει Σύνοδος για να ξεχωρίσετε την θέσιν σας για αιρέσεις που είναι ήδη κατεγνωσμένες  και που τις συγκεφαλαιώνει η Οικουμενική Κίνησις; Δεν γνωρίζετε ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι μία καινούργια αίρεσις αλλά στην πραγματικότητα η Οικουμενική Κίνησις που οναμάσθηκε Παναίρεσις, επειδή αποτελεί ανακεφαλαίωσιν παλαιών αιρέσεων που καταδικάστηκαν συνοδικώς από Οικουμενικές, Πανορθόδοξες ή και Ενδυμούσες  Συνόδους και όλες αυτές τις συγκεφαλαιώνει ως οικουμενιστικόν σύστημα με νέες αποφάσεις δια των οποίων δένουν τις Εκκλησίες χειροπόδαρα; Δεν υπάρχουν τα δογματικά και συμβολικά μνημεία που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές; Στο Κολυμπάρι για παράδειγμα οι αποφάσεις που ελήφθησαν δεν ήταν δεσμευτικές, ακόμη και για τις Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν; Τα πορίσματα των μεικτών θεολογικών επιτροπών στις διαχριστιανικές συναντήσεις με τους Παπιστές και τους Μονοφυσίτες αλλά και στα πλαίσια του Π.Σ.Ε., δεν καταλαβαίνετε ότι δεν σας αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο αντίδρασης; Συνεπώς, το να αναμένετε την σύγκληση μιας Συνόδου για να καταδικάσει τον Οικουμενισμό –κάτι το οποίο και εμείς επιζητούμε- είναι σημαντικό όχι όμως αιτία και λόγος για να μην γίνεται αποτείχισις με βλακώδεις αιτιάσεις. Άλλωστε δεν είναι εύκολο να γίνει σύνοδος, διότι δεν θα καταδικάσουν οι Οικουμενιστές τον εαυτό τους!!!

 Και γράφετε:

§  «Καὶ ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε τὴν λύσι. Βλέπουμε ὅμως ὅτι ὁ Κύριος δὲν τὴν δίδει ἀμέσως καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι ὀφείλουμε νὰ περιμένουμε…».

Αν όντως επιθυμείτε την λύσιν για την απελευθέρωσιν της Εκκλησίας από τον Οικουμενισμό να μην είστε μόνον θεατές αλλά να γίνετε και μαχητές!!! Σε τέκνα του π. Αυγουστίνου τα γράφω αυτά; Έλεγχος…έλεγχος… φωνάζατε στις συγκεντρώσεις και τί άρθρα δεν δημοσιεύσατε στην εφημερίδα «Εκκλησιαστικός Αγών»; Τώρα που όλα αυτά; Δίκαιο είχε τελικά ο αληθινός αγωνιστής Νικόλαος Σωτηρόπουλος! Εκείνος αφορίστηκε και εσείς μένοντας στην ψευτό-ασφάλειά σας, μην τάχα κάνετε σχίσμα, έχετε υποστεί μετάλλαξη. Ήρθε η ώρα να σας ελέγξουμε ότι είστε εκτός του πνεύματος του Γέροντά μας αλλά και του πνεύματος των Αγίων Πατέρων που δεν εκάθευδον. Γιατί, άραγε ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Σε μᾶς (τους ὀρθοδόξους), ἀκόμα και ἡ (ἀσθενική) ἀντίσταση αὐτῶν που νομίζουν ὃτι ὀρθοδοξοῦν, ἐναντίον τοῦ φανεροῦ πολέμου τῶν αἱρετικῶν, κατήντησε τις (Ὀρθόδοξες) Ἐκκλησίες σε ἒσχατη ἀσθένεια….. Σήμερα πορθεῖται σύνολη ἡ διδασκαλία τῶν πατέρων καί τά ναυάγια περί τήν πίστη εἶναι πυκνά, και σιγοῦν τα στόματα τῶν εὐσεβούντων». (Μεγάλου Βασιλείου ‘Επιστ. 92). 

Χρειάζεται, άραγε, να επισημάνουμε ότι στην Εκκλησία σε κάθε έργο της, επομένως και στον αντιαιρετικό αγώνα, υπάρχει η συνέργεια της Χάριτος του Θεού και της ανθρώπινης βουλήσεως για να μην καταργείται το αυτεξούσιο; Ο Θεός ενεργεί για την σωτηρία μας, αν και μόνο αν, ο άνθρωπος κάνει το ανθρώπινο, το ανθρωπίνως δυνατό. Ο Θεός δίνει, παρουσιάζει την ευκαιρία, δημιουργεί τις συνθήκες, όμως αν ο άνθρωπος δεν θέλει, τότε δεν καταργεί την ελευθερία του!!! Αν εμείς κάνουμε κακή χρήση της ελευθερίας που μας χάρισε ο Θεός για να υποταχθούμε σε αυτά που είναι αντίθετα με το Ευαγγέλιο αυτό είναι διάκρισις; «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»(Γαλ.5,1). Η δέσμευσις στον Οικουμενισμό δια της μνημονεύσεως είναι δική μας προσωπική θεώρησις; Στήν Ἐπιστολή πού ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τόν Παλαιολόγο μετά τό 1274 πού ἔγινε παπική ψευδοσύνοδος στή Λυών τῆς Γαλλίας και μετά τήν ἐξορία τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ δέν γράφουν  τα αυτονόητα για εσάς; «Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στόν ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν πίστη καί τήν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων», (Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275),, ἐνArchives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976 στίχ. 9-23, σ. 399).

 

§  Αν όμως ισχυριστείτε πατέρα Λαυρέντιε ότι εσείς δεν μνημονεύετε τον Πατριάρχη αλλά τον επίσκοπό σας, θα σας απαντήσω μαζί με τους αδελφούς σας παραπέμποντάς σας στην ίδια την επιστολή, η οποία στην συνέχεια σημειώνει:

Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς: «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς στόν πρεσβύτερό σου (βλέπετε ότι λέγει ακόμη και για τον πρεσβύτερό του, πόσο μάλλον για τον επίσκοπό του, όπως εσείς ισχυρίζεστε ότι δεν υπάρχει διακοινωνία με την αίρεση διότιεσείς δεν μνημονεύετε τον Πατριάρχη) νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’ αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης). Ἀλλά, καί πρίν ἀπ’αὐτόν καί ὁ Θεός τό φανέρωσε, λέγοντας τό ἑξῆς : «Οἱ Ἱερεῖς ἀθέτησαν τόν νόμο μου καί βεβήλωσαν τά ἅγιά μου».(Ἰεζ.22, 26). Μέ ποιόν τρόπο τό ἔκαναν αὐτό; Μέ τό νά μήν κάνουν διάκριση μεταξύ βεβήλων καί ὁσίων ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἔχουν τά πάντα κοινά μέ ὅλους˙ καί ποιό ἄλλο ἐναργές καί ἀληθινό παράδειγμα ἀπ’ αὐτό χρειαζόμαστε»;

 

      

1.               Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχουμε Κισμέτ (Κισμετισμό). Ο Θεός θέλει να αφήνετε έτσι την Μητέρα σας την Εκκλησία χωρίς να την βοηθάτε; Τρέμουν οι Οικουμενιστές την αποτείχιση το μοναδικό όπλο για να αντισταθούμε. Δεν είδατε εσάς καθαίρεσαν ή μήπως τον π. Θεόδωρο Ζήση; Καθαίρεσαν αυτόν, ο οποίος ξυπνούσε συνειδήσεις με κόστος!!! Αυτό δεν βλέπουμε στην εκκλησιαστική ιστορία; Δεν καθαιρέθηκε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Ο Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς, έγραφε το 1969:  “Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιά μᾶς, μία ἐποχὴ ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐὰν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς “κατακόμβες”. Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ἀπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά στὸ παρελθόν». Επίσης ο Άγιος Προφητεύει για τις μέρες μας: «Στα ἒσχατα χρόνια το κακό και ἡ αἳρεση θα ἒχουν  τόσο ἐξαπλωθεῖ,  πού οἱ πιστοί δεν  θα βρίσκουν Ἰερέα και Ποιμένα   να  τους  προστατέψει   ἀπό  την  πλάνη   και  να τους συμβουλεύσει  στη  Σωτηρία. Τότε  οἱ  πιστοί, δεν θα  μποροῦν να δεχθοῦν ἀσφαλεῖς   ὁδηγίες  ἀπό  ἀνθρώπους,  ἀλλά  ὁδηγός τους  θα  εἶναι τα κείμενα  τῶν  Ἁγίων  Πατέρων.Ἰδίως  σε  αὐτήν  την  ἐποχή  ὁ  κάθε  πιστός  θα   εἶναι ὑπεύθυνος για ὃλο το πλήρωμα τῆς  Ἐκκλησίας» (Πηγή: Ἀγάπη ἐν Χριστῶ).

 

2.      Στην Εκκλησία του Χριστού δεν κάνουμε ότι αισθανόμεθα αλλά ότι μας κληροδότησε η Αγία μας Παράδοσις που είναι και ισόκυρη με την Αγία Γραφή. «Ὅταν περί δογμάτων ὁ λόγος, οὐ δεῖ τῷ οἰκείῳ νοΐ πληροφορεῖσθαι, ἀλλ᾿ ἅ παρελάβομεν, ταῦτα κατέχειν, κἄν ἄγγελος ἐξ᾿ οὐρανῶν ἕτερα εὐαγγελίζηται» (PG. 124, 525A).

 

§  «Διστάζουμε νὰ ἀποτειχισθοῦμε, διότι αἰσθανόμεθα ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος διασπάσεως».

Υπάρχει κίνδυνος διασπάσεως; Από ποιον; Από την Αίρεσιν ή από την Εκκλησίαν; Οι Οικουμενιστές είναι η Εκκλησία; Αν αυτοί που δεν έχουν την αληθινή διδασκαλία της Εκκλησίας, συνεπώς την Αλήθεια, -αν αυτοί λέγω- είναι η Εκκλησία, τότε θα πρέπει οι μη αποτειχισμένοι να διορθώσετε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, διότι επειδή δεν είπε σωστά το γνωστό απόφθεγμα: «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί. Καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί», να το διατυπώσετε καλύτερα εσείς!!! Ο μοναδικός κίνδυνος που υπάρχει είναι να διασπαστείτε μεταξύ σας, στην συνοδεία και τις αδελφότητες των ιερών μονών, διότι δεν θα συμφωνήσετε όλοι σε μία τέτοια απόφασιν προς αποτείχισιν. Και γι’ αυτό πάλι άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κάπου λέει ότι έπρεπε να είχατε εκπαιδεύσει τους μοναχούς σας να επιλέξουν την οδό του διωγμού και όχι την «σωτηρία» της αδελφότητος της μονής. Λοιπόν, κρατείστε την ενότητα μεταξύ σας και χωριστείτε από τον Θεό! Σας αρέσει αυτό; Αυτό όμως κάνετε στην πραγματικότητα, εφόσον δεν ξεχωρίζετε εμπράκτως την κοινωνία σας με αυτούς!

 

 

Συνεχίζεται…