Τρεῖς μεγάλες προκλήσεις, πού ἀντιμετωπίζει τό ἑλληνικό ἔθνος σήμερα:

α) Τήν διαφαινόμενη ἐθνική συρρίκνωση σέ Αἰγαῖο, Θράκη καί Μακεδονία, ἀποτέλεσμα τῆς ἐθνομηδενιστικῆς ἤ ψοφοδεοῦς ἀντιλήψεως καί νοοτροπίας τοῦ μεγαλύτερου μέρους τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ ἀπό τήν μεταπολίτευση καί μετά.

β) Τήν σταδιακή ἀντικατάσταση τῶν Ἑλλήνων ἀπό τίς στρατιές τῶν ἀλλόφυλων καί ἀλλόθρησκων παρανόμων μεταναστῶν, δῆθεν προσφύγων, πού ἐγκαθίστανται βάσει σχεδίου, μέ τό «ἔτσι θέλω» στήν ἑλληνική πατρίδα, μέ τήν συνενοχή τῶν ἐντολοδόχων τῆς ξενοκρατίας καί

γ) Τό δημογραφικό, πού, ἄν δέν ἀντιμετωπισθεῖ μέ γενναιότατα μέτρα, ὄχι σήμερα ἀλλά «χθές», μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἐθνική ἐξαφάνιση. Τό κυρίαρχο παρασιτικό, ἐθνομηδενιστικό καί ἀτομοκεντρικό μοντέλο, πού ἐπεκράτησε μετά τήν μεταπολίτευση στήν Ἑλλάδα, βρίσκεται στήν ρίζα καί τῶν τριῶν ἐπί μέρους θεμάτων. Μιά κοινωνία μουδιασμένη, πού αἰσθάνεται συνεχῶς τήν ἀνάγκη νά ἀπολογεῖται, ὅταν οἱ τζιτζιφιόγκοι τοῦ ψευτοπροοδευτισμοῦ βαφτίζουν π.χ. «ρητορική μίσους» τό σύνθημα «Μακεδονία, γῆ ἑλληνική» (αὐτουργός τῆς ὕβρεως ἡ κρατικοδίαιτη ΕΡΤ!), ἤ, ὅταν μᾶς λένε, ὅτι «ὀφείλουμε νά ἀντιληφθοῦμε τήν "ἀλήθεια τῶν ἄλλων" καί νά συμβιβασθοῦμε», ἤ: «Τί; Πόλεμο θά κάνουμε τώρα;». Μιλοῦμε γιά μία ὀξεία κρίση τοῦ πολιτιστικοῦ μας μοντέλου. Ἐπεκράτησε ὁ ἀτομοκεντρισμός, τό «ἐγώ» καί ὄχι τό «ἐμεῖς» τῆς κοινοτικῆς μας παράδοσης. Ἀφήσαμε τά τιμαλφῆ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ καί τοῦ Μακρυγιάννη, τό φιλότιμο καί τήν λεβεντιά καί γίναμε οἱ πίθηκοι κάθε παραλυσίας, πού μᾶς ἐπιβάλλεται ἀπό ἔξω στό ὄνομα μιᾶς ψευδεπίγραφης προόδου. Τώρα εἴμαστε πλέον σ᾽ ἕνα σταυροδρόμι καί θά πρέπει νά ἀποφασίσουμε, ποῦ θέλουμε νά πᾶμε. Τί διαλέγουμε; Τόν συμβιβασμό καί τήν ἐξαφάνιση ἤ τόν ἀγῶνα καί τήν ἀντίσταση μέ ἀποτέλεσμα τήν βιολογική, ἐθνική καί πολιτιστική μας συνέχεια; Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι ὅτι, ὅπως σέ ὅλα τά κρίσιμα σταυροδρόμια τοῦ Γένους μας, τελικά θά νικήσει ἡ ἐντός μας ἀκατάλυτη ἑλληνική φύτρα. Μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ  AP. 129

Οι έκγονοι της Κερκόπορτας -- Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

« Στρέψατε τους οφθαλμούς σας, ω συμπατριώται! Και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν!, ίδετε εδώ τους ναούς καταπατημένους!, εκεί τα τέκνα μας, αρπαζόμενα δια χρήσιν αναιδεστάτη της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας! Τους οίκους μας γεγυμνωμέμους, τους αγρούς μας λεηλατημένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα! Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα και την Ορθοδοξία ημών Πίστην από τον ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν»

(Προκήρυξη Αλ. Υψηλάντου, 24-2-1821)

Τα ως άνω λόγια, 200 χρόνια, προς την εκρήξεως της νικηφόρου επαναστάσεως Υπέρ της αναγεννήσεως του έθνους μας, αποτινάσσοντας τον εωσφορικό ανελεύθερο Τουρκικό ζυγό των Οθωμανών, σηματοδοτεί την μετάβαση μας, από την δουλεία προς τον δρόμο της Ελευθερίας και της Εξαναστάσεως.

Οικουμενισμός : Το βδέλυγμα της ερημώσεως


 

Διατὶ μὲ τὴν ἐκλογὴν τοῦ Τατὰρ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἐμνημόνευσε τὸν ψευδοκιέβου;

Ἐδιχάσθη ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου! Θὰ γίνη ὁ Κύπρου Χρυσόστομος ὁ νέος Μακάριος;

Διχασμὸν ἐπέφερεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου ἡ ἀπονενοημένη πρᾶξις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου νὰ μνημονεύση ἄνευ συνοδικῆς ἀποφάσεως καὶ αἰφνιδιαστικῶς τὸν ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ συνέβη μίαν ἑβδομάδα μετὰ τὸ ἄρθρον τοῦ «Ο.Τ.» μὲ τίτλον «Τὸ σχίσμα Φαναρίου-Μόσχας πρέπει νὰ λήξη» (ἀρ. φ. 2325/ 16.10.2020) μὲ τὸ ὁποῖον ἐκαλεῖτο ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος «νὰ παραδεχθῆ τὴν ἧτταν του» εἰς τὸ Οὐκρανικόν.

Τη Β΄ (2α) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ του εν τη Κύρω.

Μαρκιανός ο Όσιος πατήρ ημών πατρίδα είχε την Κύρον· αφήσας δε την πατρίδα και την περιφάνειαν του γένους του, επήγεν εις το μέσον της ερήμου, και κτίσας εκεί εν κελλίον μικρότατον τόσον όσον να σκεπάζη μόνον το σώμα του, εκλείσθη εντός αυτού ενδυθείς ράσα τρίχινα, όλον δε το φαγητόν του ήτο εκάστην εσπέραν τρεις ουγγίαι (=24 περίπου γραμμάρια) άρτου, έπινε δε τόσον ολίγον ύδωρ, όσον μόνον δια να ζη. Αφού δε επέρασεν ολίγος καιρός απέκτησε δύο μαθητάς, τον Ευσέβιον, όστις έγινε και κληρονόμος της καλύβης του, και τον Αγαπητόν, όστις την αγγελικήν αυτήν πολιτείαν μετεφύτευσεν εις την Απάμειαν.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΣΗ -- Του Φώτη Κόντογλου

Ο θησαυρός του κόσμου

Τούτο το καλοκαίρι πού πέρασε ήρθανε στην Ελλάδα περισσότεροι ξένοι από άλλες χρονιές. Έτυχε να γνωρίζουμαι με κάποιους, καί παρατήρησα πως κάτι καταλάβαινε ο καθένας από την Ελλάδα. Περισσότερη σημασία είχε για μένα το τι ένοιωσε ένας απλός ξένος κι όχι ο τάδε «καλλιτέχνης του κινηματογράφου» ή η τάδε τραγουδίστρια, πού «κάνανε την τιμή στην Ελλάδα να την επισκεφθούν».

Λοιπόν, λίγο-πολύ κάτι νοιώθουνε οι κάθε φυλής άνθρωποι σαν ζήσουνε λίγο καιρό στον τόπο μας. Ακόμα κ’ οι πιο επιπόλαιοι, κ’ οι πιο κολλημένοι στον ευρωπαϊσμό τους, με τον καιρό αρχίζουνε καί παίρνουνε μυρουδιά, πως εδώ υπάρχει κάποιο πράγμα πού δεν υπάρχει αλλού...

 

Τότε και Τώρα

Τότε:

Ο μακάριος Ανατόλιος Πατριάρχης Κων/πόλεως καθήρεσε τον κακόδοξον μονοφυσίτην Διόσκορον, το δε όνομα του αοιδίμου αγιωτάτου Φλαβιανού, του Πατριάρχου Κων/πόλεως, τον οποίον ο Διόσκορος καθήρεσε παραλόγως και εθανάτωσεν εις την εν Εφέσω ληστρικήν Σύνοδον, συνηρίθμησεν εις τα δίπτυχα μετά των άλλων αοιδίμων Πατριαρχών, επειδή ο άγιος Φλαβιανός καθηρέθη παραλόγως από τον Διόσκορον εις την ρηθείσαν εν Εφέσω ληστρικήν Σύνοδον. Ούτος ενήργησεν ίνα και το τίμιον λείψανον του Αγίου Φλαβιανού ανακομισθή και αποθησαυρισθή εις τον Ναόν των Αγίων Αποστόλων. Όχι δε μόνον τούτο έπραξεν, αλλά και δι΄ εγκυκλίων επιστολών εξέθεσε τα της Ορθοδόξου πίστεως, και απέστειλε ταύτας προς τους εις πάσαν πόλιν Επισκόπους, παρακινών αυτούς να αναθεματίσωσι τους πρώτους και αρχηγούς της αιρέσεως, ήτοι τον Νεστόριον, τον Ευτυχή και τον Διόσκορον και όλους εκείνους όσοι εδογμάτιζον ότι έπαθε σύγχυσιν ή τροπήν η θεία φύσις επί της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.


Τώρα: 

Ο φονιάς του Αγίου Φλαβιανού Διόσκορος είναι "άγιος" και οι "ορθόδοξοι" ασπάζονται την εικόνα του!. Η Αγία Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδος έκανε λάθος διότι οι Μονοφυσίτες είναι καθ' όλα Ορθόδοξοι για τους Οικουμενιστές! Οποία αθλία προδοσία....

ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (1955-2009) -- Ὑπὸ τοῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη

«καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινὴν»

Γεννήθηκε στὸν Πειραιὰ καὶ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ βιογράφος του (βλ. blogspot «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ» καὶ apandaorthdoxias.blogspot com/2009/12) ἠράσθη τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀπὸ νεαρῆς ἡλικίας. Δὲν τὸν γνώριζα. Τὴ σχετικὰ σύντομη ἀλλὰ μεγαλειώδη πορεία του στις τάξεις τῶν Μοναχῶν τὴν πληροφορήθηκα ἀπὸ τὰ ἱστολόγια, ποὺ ἀναφέρω καὶ συνιστῶ στὸν ἀναγνώστη νὰ τὰ διαβάσει. Ἡ αἰτία ποὺ μὲ παρακινεῖ νὰ τοῦ ἀφιερώσω τὸν ἀτελῆ δικό μου λόγο, εἶναι διότι θέλω νὰ κρατήσω τὴ μνήμη του καὶ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά του, ζωντανὸ παράδειγμα μίμησης: Στὴν πίστη καὶ στὴν ἁγιότητα. Στὴν ἐποχὴ μας σπανίζει ἡ ἔμπρακτη φανέρωση τοῦ φρονήματος αὐτοῦ. Τὸ ὑποκαθιστοῦν ἄλλα καὶ τὸ διαφθείρουν. Βίος θλίψεων καὶ ὀδύνης ἦταν ἡ ζωή του. Ἔχασε τὸν ἀδελφό του καὶ σύντομα τὸν πατέρα του. Ἔμεινε μόνη ἡ μητέρα του. Κι αὐτὴ ἄρρωστη.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.

 Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μία «Ὁμιλία» του, γιὰ τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:

«Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς, χάριν τοῦ ὁποίου κάνουμε τὰ πάντα, καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον σπεύδουμε, εἶναι ἡ πανευτυχὴς ζωὴ στὸν μέλλοντα αἰῶνα. Αὐτὴ δὲ ἡ μέλλουσα ζωὴ εἶναι πλήρης καὶ τέλεια, γιατὶ ὁ Βασιλιᾶς, ποὺ θὰ κυβερνᾶ θὰ εἶναι ὁ Θεός. Τίποτε καλύτερον γιὰ λογικὰ ὄντα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπινοήση καὶ νὰ βρῆ κανείς».

Αλυσοδένουν τους πιστούς με το πετραχήλι τους και τους μεταβάλλουν σε αυτόματα κινούμενα ( ρομπότ).

Ο Θεός, επειδή, ο άνθρωπος ήτο προικισμένος με ελεύθερη θέληση, μετά την πτώση, ζήτησε ευθύνες. Έτσι η ευθύνη είναι στοιχείο της ζωής μας. Είναι αδιανόητο να θεωρείς το άτομο υπεύθυνο για τις πράξεις του και συγχρόνως να του αρνήσαι το δικαίωμα να αποφασίζει γι’ αυτές. Αλυσοδένουν τους πιστούς με το πετραχήλι τους και τους μεταβάλλουν σε αυτόματα κινούμενα ( ρομπότ). Καταργείται έτσι το Πρόσωπο. Στα πλαίσια των διαπιστώσεων για το Άγιον Όρος των ημερών μας, θα ήθελα επίσης να παρατηρήσω, ότι γίνεται μια παρανόηση στις πνευματικές σχέσεις μεταξύ γέροντος και υποτακτικών, με συνέπεια να ειδωλοποιείται, να απολυτοποιείται και να ανάγεται σε επίπεδα αλαθήτου ο γέροντας, πράγμα που κι΄ αυτόν βλάπτει και τους υποτακτικούς μεταβάλλει σε άβουλα και άνοα όντα.  

Tο κυριαρχούν γνώρισμα της εποχής

Αμπώτιδες και παλίρροιαι των ενστίκτων και της ανθρωπίνης θυμοσοφίας, ασταθή πνευματικά ρεύματα, που με ασύλληπτον ταχύτητα περιδινούνται απειλητικώς επάνω από τα καθιερωμένα ιδανικά και τας χριστιανικάς αξίας, ποικιλώνυμοι κοσμοθεωρίαι και ό,τι χαμερπές ως ιδέα υπάρχει, είναι το κυριαρχούν γνώρισμα της εποχής. Η ύλη, ο δυναμισμός, ο ίλιγγος της μηχανικής προόδου, που αφαιρεί κάθε πιθανότητα ηρέμου διαβιώσεως, η ηθική διαστροφή, η λατρεία του Εγώ, η ανερμάτιστος πίστις εις σύγχρονα είδωλα, τέλος, η πάνδημος ροπή εις ταπεινάς απολαύσεις, όλος αυτός ο ακατονόμαστος ορμαθός των παθών του κατωτέρου ανθρώπου, αποτελούν την συνισταμένην του συγχρόνου πολιτισμού, το ανθυγιεινόν παγκόσμιον «κλίμα»....

Ἡ Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν δημιουργία μιᾶς ἀντιπατερικῆς «σύγχρονης» Ὀρθοδοξίας --- Toυ αειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη Ὁμ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ σύγχρονη Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὸ 1948 μέχρι σήμερα, εἶναι γραμμένη μὲ πολλὲς σελίδες οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητος.

Ὁ ἑκάστοτε οἰκοδεσπότης τοῦ πατριαρχικοῦ οἴκου ἡγεῖτο προσπαθειῶν ἑνώσεως τῶν μὴ δυναμένων νὰ ἑνωθοῦν. Τὸ μάτι τοῦ Πατριαρχείου, σταθερὰ στραμμένο πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους χώρους, ἀπεμπολοῦσε τὶς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς χάριν μιᾶς ἐκκοσμικευμένης χριστιανοσύνης, ἀποξενωμένης ἀπὸ τὴν ἰκμάδα τῶν αὐθεντικῶν εὐαγγελικῶν καὶ πατερικῶν ἀληθειῶν.

Ἰδιαίτερα ὁ σημερινὸς οἰκοδεσπότης τοῦ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ἔδειξε μεγάλη κινητικότητα στοὺς ἑτεροδόξους χώρους καὶ συμμετεῖχε σὲ ἑτερόδοξες λειτουργικὲς πράξεις. Τὸ κορυφαῖο γεγονός, ποὺ ἐσχάτως καταγράφει τὴν ἔντονη ἀποδόμηση τῶν Ἱ. Κανόνων ἀπὸ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου, εἶναι ἡ συλλειτουργία καὶ τοῦ Πάπα, κατὰ τὴν θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Πατριαρχείου, τὴν 30ηΝοεμβρίου 2006. Τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ἀπὸ τὸν ἐξώστη τοῦ Πατριαρχείου –μὲ δεμένα τὰ χέρια του μὲ τὸν Πάπα–, διαδηλώνουν ἀμφότεροι τὴν κοινὴ ἀπόφασή τους νὰ ἑνωθοῦν ἡ Ὀρθόδοξη ΕΚΚΛΗΣΙΑ μὲ τὸν Παπισμό.