"Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με".

"Έξω από τον Θεάνθρωπο δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά υπάρχει αλλοτρίωσι και απανθρώπησι. Αυτός που δεν ζη με τον Ιησού αλλοτριώνεται από τον Θεό, τον εαυτό του και τον πλησίον του. Ο Θεός γι' αυτόν είναι ξένος και άγνωστος. Ο εαυτός του γινεται θηρίο και κτηνώδης. Κατά τον άγιο Μάξιμο, "νους του Θεού αναχωρών ή κτηνώδης γίνεται, φιλήδονος γεγονώς, ή θηριώδης, δια ταύτα τοις ανθρώποις μαχόμενος". Ο πλησίον δεν είναι η χαρά του, αλλά η κόλασι. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Ερμηνευτικά σχόλια στο Ευαγ. ανάγνωσμα

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Άλλο κατάκριση και ιεροκατηγορία

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στὸ «Συμβουλευτικὸν Εγχειρίδιον» για την Παναγίαν Θεοτόκον την «προστασίαν πάντων των Χριστιανών» ότι είναι το καταφύγιον όλων των πονεμένων και δυστυχισμένων αυτού του κόσμου. Και αυτό γίνεται, διότι: 

«Νυν η Θεοτόκος ως Μήτηρ Θεού αμέσως μετά τον Θεόν ούσα και ασυγκρίτως υπερβάσα όχι μόνον ανθρώπους, αλλά και αυτάς τας πρώτας και ανωτάτας τάξεις των αγγέλων, Χερουβίμ και Σεραφίμ, δι᾽εαυτής διανέμει τον πλούτον όλων των εκ Θεού χαρισμάτων και θείων ελλάμψεων, εις όλους αγγέλους ομού και ανθρώπους, καθώς όλη κοινώς η του Χριστού φρονεί Εκκλησία».
 

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς…

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Προσευχηθείτε πάτερ να νικήσει ο

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ερωτά τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο :

Μετά ταῦτα, ἐρωτοῦμεν Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Πῶς χρησιμοποιεῖτε τόν ὅρο «ἀδελφές ἐκκλησίες», ὅταν αὐτός εἶναι ἁγιοπατερικῶς ἀμάρτυρος καί μάλιστα πανορθοδόξως ἔχει ἀπορριφθεῖ καί ἀκυρωθεῖ; Διατί κάνετε ἐπιλεκτική χρήση τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων;

Πλέον συγκεκριμένως, ἐρωτοῦμεν εὐλόγως: Κατά τήν Θεοτίμητον Παναγιότητα Ὑμῶν, πόσες Ἐκκλησίες ὑπάρχουν; Μία ἤ πολλές; Ὁ Χριστός ἵδρυσε Μία ἤ πολλές ἐκκλησίες; Ὁ Χριστός δέν ἵδρυσε μόνο τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας-Κων/λεως; Ἀφοῦ, λοιπόν, συμφώνως πρός τούς Ὑμέτερους Λόγους ὑπάρχουν πολλές ἐκκλησίες καί ὅλοι οἱ αἱρετικοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, τότε ὑπάρχουν καί πολλοί Κύριοι, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα. Ὅμως, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, λέει ὅτι ὑπάρχει«εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα». Στόν ὀρθόδοξο χῶρο κάνουμε λόγο γιά Ὀρθοδοξία (ὀρθή δόξα περί Θεοῦ) καί γιά αἵρεση, πλάνη (πλανεμένη, ἐσφαλμένη, διαστρεβλωμένη δόξα περί Θεοῦ). Ἀπό πότε, ὅμως, οἱ αἱρέσεις καί οἱ αἱρετικοί ἀποτελοῦν ἐκκλησίες;

Tου Αγίου ΙΣΑΑΚ του Σύρου.

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία. Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια. Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλειά σου, γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μʼ αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι η αυτή γιατρειά; Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών, απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εις τον γυμνόν ανθρωπισμόν της Ευρώπης, ο οποίος έχει θρησκευτικάς ρίζας (το αλάθητον του πάπα, το οποίον εις τον Προτεσταντισμόν εξελίσσεται εις το αλάθητον του κάθε ατόμου), το πρωτείον το απέκτησε το άτομον. Η κοινωνία, η έχουσα το άτομον ως το κριτήριον και την αφετηρίαν της, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ωργανωμένη ικανοποίησις των ατομικών συμφερόντων, δηλαδή νομιμοποιηθείσα τέρψις του ανθρωπίνου εγωϊσμού. Δια τούτο είναι εντελώς φυσικόν να ατιμάζεται και η ανθρωπίνη προσωπικότης δια της επιβολής του ατόμου ως εγωϊστικού κοινωνικού συνόλου και η κοινωνία δια της επιβολής του ατόμου ως εγωϊστικής μονάδος. Και τα δύο αυτά είναι αλληλοσυγκρουόμενα δόγματα του δυτικού πολιτισμού, τα οποία επιβάλλονται fero ignique (δια πυρός και σιδήρου) τώρα και ολοκλήρους αιώνας εις την ανθρωπότητα ως η σωτηρία της. Ημείς όμως θέλομεν την πλήρη δικαιοσύνην και δια τον άνθρωπον και δια την κοινωνίαν, την δικαιοσύνην η οποία θα τηρή πάντοτε την ισορροπίαν μεταξύ των θείων αξιών του ανθρώπου, και όλων των πολυτίμων και αμεταθέτων αξιών της κοινωνίας. 

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Γνωρίσατε έως εδώ το πλήθος των εγκλημάτων του Ναβουχοδονόσορος. Ελάτε τώρα να μάθετε και του Θεού την φιλανθρωπία. Τιμωρήθηκε ο θηριώδης βασιλιάς να ζει σαν άγριο θηρίο μέσα στην έρημο. Τιμωρήθηκε όμως για να σωθεί. Έβγαλε νύχια και τρίχες σαν αυτά πού έχει το λιοντάρι, γιατί πριν σαν λιοντάρι άρπαζε τα άγια και ούρλιαζε. Έτρωγε χόρτα σαν το βώδι, γιατί πριν ζούσε σαν κτήνος, έφ' όσον αγνοούσε τον αληθινό θεό πού του εμπιστεύθηκε το βασιλικό αξίωμα. 
Όταν όμως με τις παιδαγωγικές αυτές τιμωρίες αναγνώρισε τον ύψιστο Θεό και προσευχήθηκε και μετανόησε, τότε ο Θεός του χάρισε πάλι το βασιλικό αξίωμα.