ΑΙ ΕΥΘΥΝΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΙΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ ΙΣΤΟΥ

Όταν καθιερώνετο ἡ Συνθήκη Σέγκεν, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μετὰ τῶν πνευματικῶν πατέρων τους ἠγέρθησαν ἐναντίον τῆς τότε Κυβερνήσεως τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀλλὰ καὶ ἐναντίον βουλευτῶν ὅλων τῶν παρατάξεων, οἱ ὁποῖοι ὑπεστήριζον τὴν Συνθήκην. Ἡ ἔγερσις ἔγινε, διότι διὰ τῆς Συνθήκης θὰ βαδίσωμεν πρὸς τὴν ἠλεκτρονικὴν ταυτότητα, τὰ ἠλεκτρονικὰ διαβατήρια, τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλλωμα.

Ορθοδοξία και Ελληνισμός στο σύγχρονο κόσμο -- του π. Γεωργίου Μεταλληνού

Μιλώντας κανείς για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, αγγίζει ένα μυστήριο, ένα θαύμα κυριολεκτικά, πού συντελέσθηκε μέσα στην Ιστορία. Διότι ή ιστορική ένωση των δύο αυτών οικουμενικών μεγεθών προκάλεσε αληθινή κοσμογονία. Δημιούργησε ένα νέο κόσμο, μία αληθινή «Νέα Εποχή». Για να μιλήσω θεολογικά, ξαναδημιούργησε, ανάπλασε τον κόσμο ολόκληρο. Και ή ένωση των δύο αυτών μεγεθών ως πηγή ζωής ανεξάντλητη αρδεύει συνεχώς την παγκόσμια κοινωνία. Στην εποχή μας, όμως, τίθεται με τρόπο οξύ και καθοριστικό το πρόβλημα της συνέχειας του συνδέσμου αυτού, πού τόσο ωφέλησε τον κόσμο.

Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τα δύο αυτά μεγέθη, προσδιορίζοντας Ιστορικά τη στιγμή της συναντήσεως και ενώσεως τους και τον τρόπο της διασύνδεσης τους, υπογραμμίζοντας συνάμα τις κύριες απειλές για τη συνέχεια της ένωσης αυτής στους δύσκολους καιρούς μας.

Τι είναι ό Ελληνισμός;

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν --- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 25 Σεπτεμβρίου 2017

Μνήμη της Οσίας μητρός ημών ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, θυγατρός Παφνουτίου του Αιγυπτίου.                                                                                       

Ευφροσύνη η Οσία μήτηρ ημών εγεννήθη εν Αλεξανδρεία κατά τας ημέρας του βασιλέως Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει υι΄ (410). Ο πατήρ της, ονόματι Παφνούτιος, ήτο εις εκ των πλουσιωτέρων και περιφανεστέρων ανδρών της Αλεξανδρείας, έζη δε μετά της γυναικός του εν πολλή αρετή και ευσεβεία. Ούτοι, πριν αποκτήσουν την Ευφροσύνην, ελυπούντο πολύ, διότι δεν είχον κληρονόμον, και καθ’ εκάστην εδέοντο του Θεού με νηστείας, αγρυπνίας, ελεημοσύνας και άλλα όμοια, να δώση εις αυτούς τέκνον. Και η μεν γυνή προσηύχετο εις τον οίκον αυτών μιμουμένη την πάλαι Άνναν, και έλεγε ταύτα δακρύουσα· «Κύριε Σαβαώθ, εάν επιβλέψης επί την δούλην σου και μοι δώσης τέκνον, υπόσχομαι να σου το αφιερώσω ως δώρον τέλειον». Ο δε Παφνούτιος, μεταβαίνων εις ιερά φροντιστήρια, παρεκάλει τους εναρέτους Μοναχούς να δέωνται του Θεού δι’ αυτό. Ακούσας δε ούτος ότι εις εν Μοναστήριον υπήρχεν ενάρετός τις και άγιος Γέρων, έχων προς Θεόν πολλήν παρρησίαν και βίου καθαρότητα, μετέβη εκεί και ασπασάμενος τον Ηγούμενον είπεν εις αυτόν· «Επίβλεψον επ’ εμέ, τίμιε Πάτερ· ίδε την ταπείνωσίν μου, διάλυσον το νέφος της αθυμίας μου δια του φωτός των προσευχών σου, και δεήθητι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να μου δώση τεκνογονίαν, ότι εγώ και η γυνή μου πολλήν θλίψιν έχομεν».

Επιστολή του Οσίου Θεοδοσίου του κοινοβιάρχου, στον Βασιλέα Αναστάσιο.

Επειδή μας εμήνυσες να κάμωμεν ένα από τα δύο ταύτα, ήτοι ή να συμφωνήσωμεν εις την των Ακεφάλων( Μονοφυσιτών) γνώμην, ή μένοντες εις τα ορθά των Πατέρων Δόγματα, να λάβωμεν βίαιον θάνατον, γίνωσκε ότι προτιμώμεν τον θάνατον και όχι μόνον ημείς δεν παρεκλίνομεν ποσώς από την αλήθειαν, αλλά και όσους άλλους παρασύρετε και γίνουν ομόφρονές σας, ημείς αναθεματίζομεν, και εάν χειροτονήσετέ τινα από τους Ακεφάλους ημείς δεν τους δεχόμεθα. Μη γένοιτο, Χριστέ Βασιλεύ, να παρατηθώμεν από την Ορθόδοξίαν έστω και μικρόν τι, αλλά καν τους Αγίους τούτους Τόπους ίδωμεν εις το πυρ παραδεδομένους, καν άλλο τι πάθωμεν, δεν αλλάσσομεν γνώμην, καν εις λεπτά τεμάχια τα σώματά μας ελεεινώς αν κατακόψωσιν, αλλά τας Αγίας τέσσαρας Συνόδους πιστεύομεν, από τας οποίας η πρώτη των 318 Πατέρων έγινε κατά του Αρείου εις την Νίκαιαν, τον οποίον αναθεμάτισαν, ότι τον Υιόν του Θεού εδογμάτιζεν ο δυσσεβής της του Πατρός ουσίας αλλότριον. Η δευτέρα κατά Μακεδονίου, όστις εβλασφήμει εις το Πνεύμα το Άγιον, η τρίτη κατά Νεστορίου συνηθροίσθη εις Έφεσον, όστις εφλυάρει κατά της οικονομίας του Χριστού μιαρά και άτοπα, η δε τετάρτη των 630 Θεοφόρων Πατέρων εις την Χαλκηδόνα, οι οποίοι ομοφρονούντες με τους άλλους, αφώρισαν τον Ευτυχή και Νεστόριον, και μακράν της Εκκλησίας εδίωξαν και εκράτυναν την Αποστολικήν Πίστιν, δογματίζοντες ξένους της Εκκλησίας Χριστού τους α λ λ ο τ ρ ι ό φ ρ ο ν α ς. Από ταύτην λοιπόν την Ορθόδοξον πίστιν δεν παρεκκλίνομεν ούτε προδίδομεν (άπαγε! ) την ευσέβειαν, έστω και αν πρόκειται να μας δώσετε μυρίους θανάτους. Η δε ειρήνη του Θεού η πάντα νουν υπερέχουσα να είναι φύλαξ και οδηγός του κράτους σου.

Τη ΚΔ΄ (24η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμην επιτελούμεν του εξαισίου θαύματος της υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ και ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ, γεγονότος εν τω πανσέπτω αυτής Ναώ των Μυρτιδίων εν τη νήσω των Κυθήρων, ότε τον παράλυτον ήγειρεν.

Μυρτιδιώτισσα ονομάζεται εικών της Θεοτόκου ευρεθείσα εν Κυθήροις υπό τας εξής περιστάσεις: Εις ταύτην την νήσον, την κοινώς Τσιρίγον ονομαζομένην, υπήρχεν εις παλαιοτέραν εποχήν εις τόπος έρημος, Μυρτίδια καλούμενος, διότι ήτο πλήρης από μυρσίνας, τας κοινάς λεγομένας μυρτιάς, και μόνον προς βοσκήν των ζώων χρήσιμος. Εις αυτόν λοιπόν τον τόπον οδηγηθείς από μίαν θείαν οπτασίαν, την οποίαν είδε καθ’ ύπνον, εις ευλαβής Χριστιανός έχων πολλήν την ευλάβειαν προς την Κυρίαν Θεοτόκον, μετέβη εκεί και ιστάμενος παρετήρει του τόπου την αγριότητα· και ούτω παρατηρών, ήκουσε φωνήν αοράτως, η οποία του έλεγεν· «Εάν ερευνήσης εδώ πλησίον, θα εύρης την Εικόνα μου· διότι είναι καιρός αφ’ ότου ήλθον και ευρίσκομαι εδώ, δια να δώσω εις τούτον τον τόπον την χάριν και βοήθειάν μου». Ταύτην την φωνήν ακούσας ο ευλαβής εκείνος Χριστιανός, και στρεφόμενος ένθεν κακείθεν δια να ίδη ποίος του ωμίλησεν, ουδένα έβλεπεν· όθεν φοβηθείς εποίησε το σημείον του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, λέγων συγχρόνως· «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι· και συ Κυρία μου και Δέσποινα, ήτις έχεις πολλήν την παρρησίαν προς τον Μονογενή Σου Υιόν, μη βραδύνης να φανερώσης εις εμέ, εάν είναι θέλημά σου, την σημασίαν της φωνής, την οποίαν ήκουσα».

Κάθε είδους ομολογία, άνευ του εν επιγνώσει ζήλου, δεν δύναται να προχωρήση πέραν του χάρτου και της μελάνης

Ο ζηλωτισμός αποτελεί προϋπόθεση της Ορθοδοξίας, είναι δε εκ των πραγμάτων αναμφισβήτητον, δεδομένου ότι ο μη υπό ζήλου διαπνεόμενος πιστός, ουδόλως δύναται ν΄ ανταποκριθή προς τας εντολάς και διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων περί ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας, ως και προς τα Κανονικώς εντελλόμενα υπό της Εκκλησίας και επομένως να διατηρήση χωρίς καινοτομίας την ορθόδοξον αυτού ιδιότητα και υπόστασιν. Εις αυτόν ακριβώς τον λόγον οφείλεται και το σύνηθες φαινόμενον, κατά το οποίον οι πλείστοι διακηρύσσουν και δημοσιεύουν, μετά περισσού μάλιστα θαυμασμού, πάσας μεν τας περί ορθοδοξίας διδασκαλίας και υποθήκας των Πατέρων της Εκκλησίας, πλην όμως, άμοιροι ζήλου τυγχάνοντες ούτοι και μη δυνάμενοι, ένεκα τούτου, να πραγματώσουν τα διακηρυσσόμενα, χάνουν την ορθόδοξον αυτών ιδιότητα, «τη κοινωνία της αιρέσεως». Έτσι κάθε είδους ομολογία, άνευ του εν επιγνώσει ζήλου, δεν δύναται να προχωρήση πέραν του χάρτου και της μελάνης, ή πέραν της ασκόπου διαμαρτυρίας, αλλά θα καθιστά τον ούτω «ομολογούντα» πάντοτε μεν λέγοντα «Κύριε, Κύριε,…» αλλ΄ουδέποτε ποιούντα το θέλημα Αυτού.

Επιτρέπεται οι Λαϊκοί να αναμειγνύονται στα θέματα της Πίστεως;

Εισαγωγή
       Μπορούν οι λαΐκοί, τα μέλη της Εκκλησίας που δεν έχουν την Ιερωσύνη, να ασχολούνται με θέματα Πίστεως; Δύνανται οι λαΐκοί, παρ' όλο που δεν έχουν κανένα αξίωμα μυστηριακής διακονίας στην Εκκλησία, να ελέγξουν Επισκόπους, όταν εκείνοι παρεκτρέπονται από την αλήθεια; Είναι δικαιολογημένοι όσοι πίσω από τους Ιερείς και τους Πνευματικούς τους Πατέρες τηρούν στάση αδιαφορίας, όταν παραχαράσσονται το κήρυγμα και η Πίστη της Εκκλησίας, επειδή παρομοίως και οι Προεστώτες και Πνευματικοί τους Πατέρες, «αφού έπαθαν κάτι ανθρώπινο» δεν μαρτυρούν και δεν ομολογούν την αλήθεια της Ορθοδοξίας;

Τη ΚΔ΄ (24η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΟΠΡΙΟΣ.

Κόπρις ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη  εις τινα κοπρίαν, ευρισκομένην έξωθεν του Μοναστηρίου του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου, διότι διωκομένη η μήτηρ αυτού από τους Αγαρηνούς, ομού με άλλους πολλούς πλησιοχώρους και καταφεύγουσα προς τον Άγιον Θεοδόσιον δια να σωθή από τας χείρας των ασεβών, εκρατήθη από τα κοιλοπονήματα. Και ευρίσκουσα την εκεί κοπρίαν, εγέννησεν επάνω εις αυτήν. Αφού δε επέρασαν οι Αγαρηνοί, ευρίσκοντες οι Μοναχοί το βρέφος εν τη κοπρία, κατά προσταγήν του Αγίου Θεοδοσίου έλαβον αυτό και επωνόμασαν Κόπριν. Έτρεφον δε αυτό με γάλα αιγός, η οποία έβοσκε μεν ομού με τας άλλας αίγας, όταν δε ήρχετο ο καιρός δια να θηλάζη το παιδίον, τότε διεχωρίζετο από τας άλλας και μόνη κατέβαινεν από το βουνόν. Και αφού εθήλαζε το παιδίον, πάλιν επέστρεφεν εις την συνήθη της βοσκήν. Και τούτο εποίει, έως ου το παιδίον ηύξησε και έτρωγε στερεωτέραν τροφήν. Ούτος λοιπόν, όταν έφθασεν εις ηλικίαν τελειοτέραν, έγινεν αγαπητός εις τον μέγαν Θεοδόσιον. Και επειδή εφύλαξεν αμόλυντον το κατ’ εικόνα, δια τούτο ηξιώθη και της του Πνεύματος Χάριτος, και τα θηρία υπέτασσε.

Νέα πρόκληση από τα Τίρανα με σχολικά βιβλία που περιέχουν «αλβανικές περιοχές στην Ελλάδα»


Χάρτες που εμφανίζουν ως «αλβανικά εδάφη» την Κόνιτσα, την Καστοριά και τη Φλώρινα και ως «Τσαμουριά» ολόκληρη την Ηπειρο, μέχρι την Πρέβεζα, συνεχίζουν να εμπεριέχουν τα σχολικά βιβλία της Γεωγραφίας που διδάσκονται οι Αλβανοί μαθητές (όπως πολλάκις έχει αποκαλύψει η «δημοκρατία»).

Πρόκειται για μια σοβαρή πρόκληση των Τιράνων και σαφή ένδειξη του ότι η καλλιέργεια του αλυτρωτισμού και του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού συνεχίζεται από το καθεστώς του Εντι Ράμα.

Το «μπόλιασμα» των μαθητών με την ιδέα της «Μεγάλης Αλβανίας» έρχεται, μάλιστα, σε συνέχεια του επιχειρούμενου ξεριζωμού των Ελλήνων της μειονότητας από τη Χειμάρρα, με την αρπαγή των περιουσιών τους και το γκρέμισμα των σπιτιών τους. Οι αντιδράσεις, ωστόσο, που έχουν προκληθεί έχουν βάλει προς το παρόν «πάγο» στα σχέδια του Αλβανού πρωθυπουργού. Σε καμία περίπτωση, όμως, όπως εκτιμάται, δεν πρόκειται να σταματήσει το καθεστώς Ράμα τις διώξεις σε βάρος της ελληνικής εθνικής μειονότητας.