Ὁ χωρισμός ἀπό τούς Καινοτόμους Νεοημερολογίτες ἀκολούθους τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα -- Γράφει ο πατέρας Νικόλαος Δημαράς

Ὅταν ἀναφέρεται ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος στήν διάρρηξη τῆς συντροφίας καί "τό νά χωρίζει τινάς τόν ἑαυτόν του ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον, καί κατηγορίας ἄξιον, καί πολλήν ἔχει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν "  δέν ἐννοεῖ σέ καμμία περίπτωση αὐτά τά ὁποῖα παρερμηνεύει διαστρεβλώνοντας τούς λόγους τοῦ Ἁγίου ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς!

 κοινή σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι  σύνοδος τῶν καινοτόμων σχισματοαιρετικῶν Νεοημερολογιτῶνπού ἔλαβε παράνομες καί ἀντικανονικές ἀποφάσειςἀντίθετες στό γράμμα καί στό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἄλλαξε τό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας!
Ἡ διάρρηξη τῆς συντροφίας καί ὁ χωρισμός ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας συνίσταται, κατά τόν Ἅγιον, στήν ἀθέτηση καί στήν περιφρόνηση τῶν ἀποφάσεων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου!

Τοῦτο εἶναι ξεκάθαρο στήν αὐτήν ὑποσημείωση στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου: "ἀλλ' ἐπειδή εἰς τήν πρώτην σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καί ἐδιώρισαν πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν, ἐδέχθη τόν διορισμόν ὁποῦ ἐκεῖνοι ἔκαμαν. Λοιπόν, ἔπρεπε, κατά τόν Χρυσόστομον, νά προτιμήσουν οἱ Λατῖνοι τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερον ἀπό τήν παρατήρησιν τῶν χρόνων (τῆς ἰσημερίας δηλ. ὁποῦ ἐκατέβη τώρα εἰς τάς 11. Μαρτίου, οὖσα ἐπί τῆς πρώτης συνόδου εἰς τάς κα΄ Μαρτίου) καί νά ἑορτάζουν τό Πάσχα μέ ἡμᾶς τούς Γραικούς, καί ὄχι νά ἀτιμάζουν τούς τριακοσίους ἐκείνους θεοφόρους καί πνευματοφόρους Πατέρας, ὅπου ἐνομοθέτησαν τοῦτο κατά θεῖον φωτισμόν"! Ἡ παρατήρηση τῶν χρόνων καί ἡ δῆθεν ἀστρονομική ἀκρίβεια ἦταν ἡ πρόφαση τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν, γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά συνεορτάζουν μετά τῶν προσφιλῶν τους αἱρετικῶν τῆς Δύσεως, ὅπως ὁριζόταν στήν πρώτη διάταξη τῆς αἱρετικῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920. Αὐτοί διέρρηξαν, λοιπόν, τήν συντροφίαν καί χώρισαν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν κοινήν σύνοδον, (τήν Α΄ Οἰκουμενικήν), τῆς Ἐκκλησίας!
Καί πάλιν σημειώνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στήν ὑποσ. 1 τῆς ἑρμηνείας του στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν: "Ὁ γάρ ἰσαπόστολος μέγας Κωνσταντῖνος, κοντά εἰς τά ἄλλα καλά ὁποῦ ἔκαμε, καί τοῦτο προσέθηκε, τό νά παρακαλέσῃ τήν οἰκουμενικήν α΄ σύνοδον, νά διορίσουν νά ἑορτάζηται τό ἅγιον Πάσχα εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην ἐν μιᾷ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ. Δέν ὑπέφερε γάρ ὁ μακάριος νά βλέπῃ διά τήν ἑορτήν ταύτην τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ διηρημένην".

Μήτηρ μαθήσεως η επανάληψη ..... --- Του ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη



Ο στίχος 25 τού Μτ. ις΄ (Ματθαίου 16) δέν γράφει αυτό που εσείς μάς λέτε : «Γιατί όποιος θέλει νά σώσει τήν ζωή του θά τήν χάσει. Όποιος όμως εξ αιτίας μου χάσει τήν ζωή του, θά τήν βρεί». (Βλέπε σύνδεσμο *)

Ιδού πώς έχει τό συγκεκριμένο εδάφιο : «25 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν.». Καί ακόμη πιό κάτω, στίχος «26 τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

 

Όπως βλέπετε, λόγος γίνεται περί ψυχής ( : αθανάτου ψυχής) καί όχι ζωής τού, ούτως ή άλλως, θνητού καί φθαρτού σώματος. Διά τού όρου ‘ψυχή’ δηλώνεται υπό τού Κυρίου καί η αφθαρσία τής έμμορφης - εν υποστάσει ανθρώπου - ψυχής. Δηλαδή, ψυχή μέ άφθαρτο σώμα. Πρότυπο καί υπόδειγμα αυτής τής Ζωής, η «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ» παρουσία τού αναστημένου σώματος τού Κυρίου. Ο οποίος συνέφαγε, συνομίλησε καί παρουσιάσθηκε στούς Μαθητές «κεκλεισμένων τών θυρών».

 

Βεβαίως, η περιγραφόμενη ‘ετέρα μορφή’ τού Κυρίου είναι ασύλληπτη καί ακατανόητη γιά τόν άνθρωπο, αλλά είναι όπως ακριβώς γράφεται στό Κατά Μάρκον η' 35 (καί Μρ. ις' 12-14)  καί στά λοιπά Ιερά Ευαγγέλια.

 

Περιττεύει νά γράψω ότι σύγχρονοι επιστήμονες, κάθε είδους τίτλων καί γνωστικού αντικειμένου, θέλουν νά παραφράζουν καί νά διαστρέφουν τά γεγραμμένα στά ιερά Ευαγγέλια. Η επιστημονική φαντασία τούς είναι προσφιλέστερη, γι΄ αυτό διφημίζουν μέ κάθε τρόπο καί μέσο τήν εξωαστρική ζωή τών UFO

 

https://www.facebook.com/1093980993/posts/pfbid0t3wUPyCayH5bXcwJ16gGxKy6YB6LgAKRExM5XsagEMfpkAkt9Ukmx78jE4hHkhZhl/

Πρός τούς διωκομένους από πάσης φύσεως εργασία καί αμισθί ζώντας υγειονομικούς. -- Tου ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Τόν Ψαλμό ι' (10) τόν έχει υπόψη τής η διοικούσα τήν Εκκλησία Ιεραρχία ;

Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ.

 ΕΠΙ τῷ Κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου· μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον; 2 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ. 3 ὅτι ἃ σὺ κατηρτίσω, αὐτοὶ καθεῖλον· ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησε; 4 Κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ· Κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ. οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσι, τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. 5 Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ, ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. 6 ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας, πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν. 7 ὅτι δίκαιος Κύριος, καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.