Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή  5η

Εν Αθήναις τη 7 Μαρτίου 1905

Τέκνον εν Κυρίω αγαπητόν Αικατερίνη χαίρε!

Έλαβον την επιστολήν σου και είδον τα καθ΄ υμάς. Η ασθένειά σου με ελύπησε και μάλιστα, διότι εκρυολογήσατε από την υγρασίαν του κελλιού. Θαυμάζω τας σκέψεις σας. Αφού τοιαύτη ήτο η κατάστασις του κελλιού, ηδύνατο δε να διορθωθή με ολίγα χρήματα, πως δεν μοι εγράψατε να σας στείλω, ίνα μη πουντιάσητε και διακινδυνεύσητε την ζωήν σας; Η τοσαύτη σας επιφύλαξις και ο ενδοιασμός δια τόσον παραμικρόν πράγμα με ελύπησε. Εφρονείτε ότι θα με επροξενείτε ενόχλησιν αναγγέλλουσαί μοι το πράγμα και ζητούσαι τας απαιτουμένας δαπάνας προς προφύλαξιν της υγείας σας; Αυτό δεν το εκάματε καλώς. Ήδη να μοι γράψητε τι εδαπανήσατε δια να σας τα στείλω. Η υγεία είναι το πρώτιστον το οποίον πρέπει να έχητε. Πλην της Φιλιώς όλαι σας είσθε νευροπαθείς και ελεειναί και οφείλετε μετά πολλής προσοχής και περισκέψεως να πολιτεύησθε. Με τας ασθενείας ουδεμία εις τους μήπω τελειωθέντας πρόοδος γίνεται. Υμείς ήδη έχετε ανάγκην υγείας, ίνα δυνηθήτε να εργασθήτε πνευματικώς. Μάθετε, ότι οι μήπω τελειωθέντες, να μη είπω οι ήδη εις το στάδιον εισελθόντες, όπως αγωνισθώσιν, εάν μη έχωσιν υγείαν, καταβάλλονται και αποκάμουσιν, διότι στερούνται έτι του ηθικού σθένους, του ενισχύσαντος τους τελείους. Η υγεία δια τους μήπω τελειωθέντας είναι το αυτοκίνητον άρμα, το φέρον τον αθλητήν εις το τέρμα του αγώνος. Δια τούτο σας συνιστώ διάκρισιν εν πάσι και φρόνησιν και σας συμβουλεύω να φεύγητε τα άκρα, αι αυστηρότητες βαίνουσι παραλλήλως προς τα μέτρα της αρετής. Ο μη έχων υψηλάς ηθικάς αρετάς και αμιλλώμενος προς τους τελείους και θέλει να πολιτεύηται αυστηρώς, ως οι άγιοι ασκηταί, ούτος διατρέχει τον κίνδυνον της υψηλοφροσύνης και της πτώσεως. Πολιτεύεσθε εν ταπεινότητι καρδίας και ως αρχάριαι δόκιμοι, ίνα σκέπη υμάς το έλεος του Θεού. Επιθυμώ να προσπαθή εκάστη μετά ταπεινοφροσύνης να μελετά εαυτήν και να επικαλήται την θείαν αντίληψιν προς ενίσχυσιν αυτής, να προσέχη δε αυστηρώς να μη κρίνη ή κατακρίνη ή αποδοκιμάση την ετέραν δι΄ ατέλειάν τινα, διότι δύναται να γεννήση θλίψιν, η δε θλίψις είναι αρχή χωρισμού. Εάν αδελφή τις σκανδαλίζηται δια τι πράγμα, να το είπη μετ΄ αγάπης άνευ αξιώσεως να επιβληθή, ίνα εισακουσθή. Εάν δε δεν αναπαύηται, ας μοι γράψη, όπως εγώ επαναπαύσω αυτήν. Τα πνευματικά διώκετε, τα σωματικά ας συντελώσιν εις την υπηρεσίαν του πνεύματος. Ταύτα τα γράφω δια σε Αικατερίνη, επειδή ησθένησες και έχεις τώρα ανάγκην αναρρώσεως. Να παρακαλέσης την Φιλιώ, την οποίαν εύχομαι από καρδίας να υγιαίνη σωματικώς και ψυχικώς, να σε συνοδεύση, όπως και την Αγγελικήν εις του ιατρού και να σε εξετάση μη έμεινε τι εκ του κρυολογήματος και συμμορφωθής με τας συμβουλάς του ιατρού. Εάν θα υγιαίνητε, θα προκόψητε, εάν δεν υγιαίνητε εις μάτην οι πόνοι σας. Το περί της νηστείας κεφάλαιον είναι αναγκαίον δια σας να συμβαδίζη με την υγείαν σας, ίνα μη αναγκασθήτε και εγκαταλείψητε έπειτα την έρημον και ζητείτε τας πόλεις προς θεραπείαν του ασθενούς σαρκίου σας. Η τροφή ου παρίστησιν ημάς τω Θεώ. Θα επεθύμουν, εάν πρόκειται να επιστρέψητε εις τας πόλεις, να τρώγητε ό,τι εύρητε χάριν της υγείας σας, αλλά να μένητε εις την έρημον προσευχόμεναι. Σας στέλλω εξήκοντα δραχμάς δια το κελλί σου, με τον ταχυδρόμον και έδωκα είδησιν της Ισιδώρας, να φροντίση να σοι στείλη τα χρήματα. Να προσκαλέσητε τον τεχνίτην και να τον ερωτήσετε πόση δαπάνη απαιτείται, δια να γίνη…                   
Με τον ταχυδρόμον σας στέλλω και μίαν φιάλην κολώνιαν ως φάρμακον. Σήμερον ομολογείται παρά των ιατρών, ότι η κολώνια περισσοτέραν θέσιν έχει εν τη φαρμακευτική ή εν τη μυρεψητική, δια τούτο ας μη αποκρούεται ως φάρμακον από τινος εξ υμών εξ άκρας αυστηρότητος. Εισέτι ουδεμία εξ υμών δύναται να υπομένη πόνους και να απωθή προκείμενον φάρμακον, ουδέ πρέπει να συστέλληται εκ των αδελφών ποιούσα χρήσιν αυτού. Να πορεύησθε εν απλότητι καρδίας και να εξομολογήσθε αλλήλαις. Σας εύχομαι όλας από καρδίας και επιθυμώ, να μανθάνω, ότι είσθε υγιείς. Να ειπής εις την Χρυσάνθην, ότι στέλλω εις την Μητέρα της τας πέντε δραχμάς έως ότου εύρη πόρους ζωής και έλθη και το καλοκαίρι, επίσης και τας δέκα δραχμάς τας στέλλω τακτικώς εις την κυρίαν Ελένην Ζερβουλάκου. Μετά την Κυριακήν του Θωμά θα φροντίσω να έλθω, να σας ιδώ. Έμαθον, ότι εταράχθητε, διότι εφοβήθητε μήπως στείλω την Μόσχαν. Είσθε μικρόψυχαις και προέδραμεν η ταραχή της σκέψεως και δεν ελάβετε υπ΄ όψιν, ότι ουδέν θα έπραττον απροβουλεύτως και προς στενοχωρίαν σας. Σας αναγγέλλω, να μένητε ήσυχοι και Κύριος οίδεν, εάν θα την στείλωμεν, ως έχουσι τα καθ΄ υμάς. Σας εύχομαι να διέλθητε το στάδιον της αγίας Τεσσαρακοστής εν υγεία. Επειδή η Αικατερίνη ασθενεί, εάν δεν δύνασθε να αναγιγνώσκητε όλην την ακολουθίαν, αναγινώσκετε ολιγωτέραν, δια την υπόλοιπον να λέγητε την ευχήν. Επανέρχομαι εις το ζήτημα της Μόσχας, διότι ενεθυμήθην την Αγγελικήν. Η νευρασθένεια της Αγγελικής προήλθεν εκ της μηχανής… η μηχανή, της ετάραξε το νευρικόν της σύστημα και θα καταντήση, να μη δύναται να σταθή στα πόδια. Ο Κύριος Κωνσταντίνος Ιαβόπουλος, ιατρός, εκ των συμπτωμάτων είπεν, ότι έχει ρευματισμούς και ότι πρέπει το καλοκαίρι να υπάγη στα λουτρά των Μεθάνων. Οι ρευματισμοί την προσέβαλον, διότι ηύρον το νευρικόν της σύστημα ασθενέστατον. Η κατάστασίς της αύτη με έκανε να σκεφθώ, να στείλω μίαν κόρην δυναμένην να εκμάθη την μηχανήν παρά της Αγγελικής και εργάζηται αντ΄ αυτής. Τοιαύτην δε εθεώρησα την Μόσχαν, αλλ΄ εάν ταύτην αποδοκιμάζητε, φρονώ, ότι πρέπει να αναλάβη την μηχανήν άλλη τις. Η Αγγελική εάν εξακολουθήση εργαζομένη δεν θα δυνηθή να θεραπευθή. Σας στέλλω και ένα θερμόμετρον, ολίγην μέντα και κινίνην. Όταν μοι γράφης γράμμα σε συνιστώ να λαμβάνης ενώπιόν σου την επιστολήν μου και να μοι γράφης περί όλων όσων είναι ανάγκη να απαντήσης, σας εύχομαι.

Ο Πνευματικός Πατήρ

+ Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς: ερμηνεία του 15ου Κανόνος, από το νέο βιβλίου του, που μόλις κυκλοφόρησε.

 Θά δομε ν συντομί, πρίν κλείσομε τήν παροσα νότητα, καί κάποιους λλους ερούς Κανόνες, ο ποοι ναφέρονται στήν σχέσι τν ρθοδόξων μέ τούς αρετικούς, διά νά διαπιστώσωμε, φ’ νός μέν τι ες ατήν τήν περίπτωσιν δέν φίσταται οκονομία καί φ’ τέρου τι καί ο αρετικοί πού τυπικά ερίσκονται ες τήν κκλησία, ξ ατίας το τι δέν χουν καταδικασθ πό τήν Σύνοδο, νήκουν ες τήν δίαν κατηγορία (τν καταδικασμένων δηλαδή αρετικν) καί πιπλέον τι οδόλως φίσταται στω καί πόνοια δυνητικς ρμηνείας τν Κανόνων πού
καθορίζουν τήν σχέσι μας μέ τούς αρετικούς. ΜΣΤ΄ (46ος) Κανών τν γ. ποστόλων λέγει τά ξς: «πίσκοπον Πρεσβύτερον αρετικν δεξαμένους βάπτισμα, θυσία, καθαιρεσθαι προτάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστ πρός βελίαρ, τίς μερίς πιστ μετά πίστου;». παγορεύει δηλαδή παρών ποστολικός Κανών, νά δεχθμεν ς γκυρον ,τιδήποτε τελον ο αρετικοί, πί ποιν καθαιρέσεως. ΜΖ΄ (47ος) ποστολικός Κανών λέγει τά ξς: «πίσκοπος Πρεσβύτερος τόν κατά λήθειαν χοντα βάπτισμα, άν νωθεν βαπτίση τόν μεμολυσμένον παρά τν σεβν άν μή βαπτίσ, καθαιρείσθω, ς γελν τόν σταυρόν, καί τόν το Κυρίου θάνατον, καί μή διακρίνων ερέας ψευδοϊερέων». Καί δ παγορεύεται νά δεχθομε ς γκυρο τό βάπτισμα τν αρετικν. Εναι χαρακτηριστική στό σημεο ατό κφρασις «καί μή διακρίνων ερέας ψευδοϊερέων», ποία ταιριάζει πόλυτα μέ τήν κφρασι το ΙΕ΄ τς Πρωτοδευτέρας «ο γάρ πισκόπων, λλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν». Δηλαδή ο ψευδοϊερες το ΜΖ΄ ποστολικο εναι ο ψευδεπίσκοποι το ΙΕ΄ τς Πρωτοδευτέρας τούς ποίους φείλομε νά διακρίνωμε. ΜΕ΄ (45ος) ποστολικός Κανών λέγει τά ξς: «πίσκοπος Πρεσβύτερος αρετικος συνευξάμενος μόνον, φοριζέσθω, ε δέ πέτρεψεν ατος ς Κληρικος νεργσαί τι, καθαιρείσθω». παγορεύει παρών Κανών τήν συμπροσευχή μέ τούς αρετικούς πί ποιν φορισμο καί τήν ναγνώρισί των ς κληρικν πί ποιν καθαιρέσεως. ΞΕ΄ (65ος) ποστολικός Κανών λέγει τά ξς: «Ε τις κληρικός λαϊκός εσέλθοι ες συναγωγήν ουδαίων αρετικν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω καί φοριζέσθω». Καί δ παγορεύεται συμπροσευχή μέ αρετικούς πί ποιν φορισμο καί καθαιρέσεως. Στ΄ (6ος) τς ν Λαοδικεί Συνόδου λέγει τά ξς: «Περί το μή συγχωρεν τος αρετικος εσιέναι ες τόν οκον το Θεο πιμένοντας τ αρέσει». παγορεύεται δηλαδή εσοδος τν αρετικν σέ ρθόδοξο ναό (ατός εναι οκος το Θεο) διά οονδήποτε λόγο.
ΛΒ΄ (32ος) τς ν Λαοδικεί Συνόδου λέγει τά ξς: «τι ο δε αρετικν ελογίας λαμβάνειν, ατινες εσίν λογίαι, μλλον, ελογίαι». Δέν δεχόμεθα πό τούς αρετικούς δηλαδή τίποτε σέ κκλησιαστικό πίπεδο. ΛΓ΄ (33ος) τς δίας ν Λαοδικεί Συνόδου λέγει: «τι ο δε αρετικος σχισματικος συνεύχεσθαι». Καί
δ μοίως παγορεύεται συμπροσευχή μέ αρετικούς σχισματικούς.
ΛΑ΄ (31ος) τς δίας ν Λαοδικεί Συνόδου λέγει: «τι ο δε πρός πάντας αρετικούς πιγαμίας ποιεν διδόναι υούς θυγατέρας, λλά μλλον λαμβάνειν, ε γε παγγέλοιντο Χριστιανοί γίνεσθαι». παγορεύεται δηλαδή νά τελον γάμο ο ρθόδοξοι μέ αρετικούς. Τό διο θεσπίζει καί ΙΔ΄ (14ος) τς Δ΄ Οκουμενικς καί ΟΒ΄ (72ος) τς Στ΄ Οκουμενικς. πό λους ατούς τούς ερούς Κανόνες καί πλθος
λλων πού πάρχουν καί ναφέρονται σέ θέματα πίστεως, γίνεται φανερό τι ο εροί Κανόνες εναι σαφες καί δέν φήνουν περιθώρια προσωπικς πιλογς καί ρμηνείας.
Εναι δύνατον δέ, φ’ σον δέν πάρχει λλος Κανών δυνητικά ρμηνευόμενος πό τούς γίους, καί μάλιστα διά θέματα πίστεως, νά μφιλοχωρήση μέσα μας δυνατότης δυνητικς ρμηνείας διά τόν ν λόγ Κανόνα τς Πρωτοδευτέρας. ς σκεφθομε ν τέλει ατό. Τί σύγχυσι θά δημιουργούσαμε στήν κκλησία ν κλαμβάναμε δυνητικά
π.χ. τούς Κανόνες ο ποοι παγορεύουν τόν γάμο τν νωτέρων κληρικν μετά τήν χειροτονία, τούς Κανόνες πού θεσπίζουν τήν γαμία τν πισκόπων ατούς πού
καθορίζουν τά πρεσβεα τιμς τν Πατριαρχν ατούς πού παγορεύουν τούς κληρικούς νά χουν κοσμικά ξιώματα κλπ. ν δέ διεννοούμεθα (καθ’ πόθεσιν) πλς νά παρουσιάσωμε ς δυνητικούς τούς Κανόνες πού θεσπίζουν τήν πακοή τν πιστν στούς πισκόπους, ατοί σφαλς πάραυτα θά μς φώριζαν. Ποος τελικά εναι ρμόδιος διά νά κρίνη τήν ποχρεωτική μή τήρησι κάποιου Κανόνος; Καί ν πάρχουν εροί Κανόνες ποχρεωτικοί δυνητικοί, διατί μέχρι σήμερα δέν διευκρινίσθη πό τίς γκεκριμένες Συνόδους καί τούς γίους; ν πάλι μες σήμερα ατοβούλως δημιουργήσωμε κατηγορία δυνητικν ερν Κανόνων, μέ ποιά κριτήρια θά τό κάνωμε; χωρισμός ατός θά καλύψη κάποια μεγάλη νάγκη τς κκλησίας τήν δική μας δυναμία διά τήν περάσπισι τς πίστεως;

Συνεχίζεται.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κατά του Οικουμενισμού

Μήνυμα του Μητροπολίτη Πειραιώς
(Κυριακή της Ορθοδοξίας)

Αγαπητοί Πατέρες και Αδελφοί, Τέκνα μου εν Κυρίω περιπόθητα,

Ο νέος όσιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο μνημειώδες έργο του «’Ορθοδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» σημειώνει: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό.
Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις».
Στο ίδιο μήκος κύματος ο μακαριστός γέροντας Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος μας δίνει την πραγματική εικόνα του Οικουμενισμού∙
«Ο Οικουμενισμός είναι ένα Κίνημα παγκόσμιον του Διεθνούς Σιωνισμού και έχει ως μοναδικόν σκοπόν τη πολιτικήν και θρησκευτικήν κατάκτησιν της Οικουμένης! Ο Οικουμενισμός είναι μια φοβερά λαίλαψ, που προετοιμάζεται να ξεθεμελιώση, όπως φαντάζεται, την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν’’ του Χριστού»
Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων του σκότους, που συγκεντρώνει την καταστροφική του μανία εναντίον κυρίως της Ορθοδοξίας, με τον σκοτεινό πόθο να την εκμηδενίση και να την αφανίση». Τέλος, ο μακαριστός γέροντας Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος ονομάζει τον Οικουμενισμό τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου.
Όπως η παγκοσμιοποίηση σε πολιτικό επίπεδο θέλει να ενώσει τον κόσμο και να κάνει ένα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ένα παγκόσμιο νόμισμα, μία παγκόσμια οικονομία, έτσι και ο Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο θέλει να ενώσει όλες τις θρησκείες (διαθρησκειακός οικουμενισμός) και όλες τις αιρέσεις (διαχριστιανικός οικουμενισμός) σε μία παγκόσμια θρησκεία, αψηφώντας και περιθωριοποιώντας τις τεράστιες, γιγαντιαίες και χαώδεις δογματικές διαφορές και ξεθεμελιώνοντας εκ βάθρων τα δόγματα και την πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, επειδή εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις.
Οι ρίζες του Οικουμενισμού πρέπει να αναζητηθούν στον προτεσταντικό χώρο, στα μέσα του 19ου αι. Τότε κάποιες «χριστιανικές ομολογίες», βλέποντας τον κόσμο να φεύγει από κοντά τους λόγω της αυξανομένης θρησκευτικής αδιαφορίας και των οργανωμένων αντιθρησκευτικών κινημάτων, αναγκάσθηκαν σε μια συσπείρωση και συνεργασία.
Αυτήη ενωτική δραστηριότητα τους έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή, ως Οικουμενική Κίνηση, τον 20ο αι. Και κυρίως το 1948, με την ίδρυση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών - που ουσιαστικά είναι Παγκόσμιο Συμβούλιο των Αιρέσεων, του Εωσφόρου και του ψεύδους, παρά των «Εκκλησιών» - που εδρέυει στη Γενεύη.
Ένα από τα μέσα, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενισμός για να επιτύχει τους σκοπούς του, είναι ο συγκρητισμός, αυτός ο θανάσιμος εχθρός της χριστιανικής πίστεως, τον οποίο προωθεί το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» η μάλλον το «Παγκόσμιο Συνοθύλευμα των Αιρέσεων», όπως δικαιολογημένα έχει χαρακτηρισθεί.
«Ο συγκρητισμός είναι η σχετικοποίηση των θρησκειών και των θρησκευτικών ιδεών. Είναι μία πανοικουμενική θρησκευτική σύνθεση και σύζευξη των πιο αντιθετικών και ανόμοιων στοιχείων».
Ο Οικουμενισμός κινείται σε δύο επίπεδα∙ το πρώτο σε διαχριστιανικό και το δεύτερο σε διαθρησκειακό.
Έτσι έχουμε τον διαχριστιανικό οικουμενισμό και τον διαθρησκειακό οικουμενισμό, οι οποίοι αποτελούν δύο από τις βασικές κατευθύνσεις του Οικουμενισμού.
Τόσο ο διαχριστιανικός όσο και ο διαθρησκειακός οικουμενισμός είναι προβατόσχημοι λύκοι και Δούρειοι Ίπποι, που ουσιαστικώς λατρεύουν τα είδωλα, είτε των παρατάξεών τους, είτε των προσωπικών τους παθών, είτε της λογικοκρατίας, είτε του πολιτικού τους πιστεύματος, είτε των φιλοσοφικών ιδεολογημάτων τους.
Η Ορθόδοξη θεολογία απορρέει από την αποκαλυπτική εμπειρία, που προσφέρει η άκτιστη θεία ενέργεια της Αγίας Τριάδος μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο μεν διαχριστιανικός οικουμενισμός προωθεί την ένωση των διαφόρων χριστιανικών «ομολογιών» (Παπικών, Προτεσταντών, Αγγλικανών, Ιεχωβάδων, Πεντηκοστιανών, Μονοφυσιτών, μετά της Νύμφης του Χριστού Αγίας Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας) με το κριτήριο του δογματικού μινιμαλισμού.
Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαχριστιανικού δογματικού συγκρητισμού» οι δογματικές διαφορές μεταξύ ετεροδόξων είναι απλώς τυπικές παραδόσεις κάθε «εκκλησίας» και πρέπει να παρακάμπτωνται για το καλό της ενότητας της Εκκλησίας, η οποία μπορεί να εκφράζεται με την ποικιλία διαφόρων μορφών και εκφράσεων.
Ο δε διαθρησκειακός οικουμενισμός, θεωρώντας ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν θετικά στοιχεία, προωθεί την ένωση μεταξύ αυτών και κυρίως μεταξύ των δήθεν τριών μονοθεϊστικών θρηκειών του κόσμου, του Χριστιανισμού, του Μουσουλμανισμού και του Ιουδαϊσμού.
Με λίγα λόγια προωθεί την λεγόμενη «πανθρησκεία». Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαθρησκειακού συγκρητισμού» πρέπει να βλέπουμε τα «κοινά θεολογικά σημεία», που υπάρχουν σε όλες τις «μονοθεϊστικές θρησκείες», ώστε να οικοδομήσουμε την θρησκευτική ενότητα της οικουμένης.
Λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος θεολόγος ότι, για να σωθεί ένας άνθρωπος, πρέπει να έχει ορθή ( = ορθόδοξη) πίστη και ορθά ( = ορθόδοξα) έργα και ζωή, διαφορετικά δεν σώζεσαι. Το ίδιο γράφει και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις «Κατηχήσεις» του.
Αν είναι δύσκολο να σωθεί ένας Ορθόδοξος χριστιανός, που αγωνίζεται, πόσο μάλλον ένας λεγόμενος «χριστιανός», που ανήκει στις αιρετικές ομάδες του παπισμού, των προτεσταντών, των μονοφυσιτών, είναι δυνατόν να σωθεί;
Πως να σωθεί ένας Μουσουλμάνος, που πιστεύει ότι το Κοράνιο είναι δήθεν θεόπνευστο, όταν αυτό αρνείται τον Τριαδικό Θεό και την Θεότητα του ενσαρκωθέντος Υιού Του;
Πως να σωθεί ένας Ιουδαίος, αφού ούτε την παλαιά Διαθήκη πιστεύει, ούτε την ζει, αλλά πιστεύει στο Ταλμούδ και στην Καμπάλα, που είναι δαιμονική μαγεία και σατανολατρεία; και γιατί σώνει και καλά να θέλουμε εμείς οι πιστεύοντες στην Ορθόδοξη Εκκλησία να συμπροσευχόμαστε και να συλλειτουργούμε με τους αιρετικούς, ετεροδόξους και τους ετεροθρήσκους;
Δεν βοηθούμε να σωθούν όλοι οι αιρετικοί με το να λέμε προς αυτούς ότι και αυτοί έχουν ορθό δρόμο, που οδηγεί στον ίδιο Θεό, όμως από μια άλλη οδό, που είναι νόμιμη κι αυτή, όπως ο δρόμος, που ακολουθούμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Επομένως, ο Οικουμενισμός είναι μεγάλο εμπόδιο στην αληθινή ένωση, την καταργεί και την αφανίζει, δείχνει ότι είναι ανώφελη και άχρηστη.
Ο Οικουμενισμός για να υλοποιήσει τους στόχους του, παραθεωρεί βασικές αρχές της Ορθοδοξίας.
Προβάλλει την αντίληψη της «Διευρημένης Εκκλησίας», σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι μία και περιλαμβάνει τους χριστιανούς κάθε «ομολογίας», από τη στιγμή που δέχθηκαν το βάπτισμα.
Έτσι, όλες οι «χριστιανικές ομολογίες» είναι μεταξύ τους «Αδελφές Εκκλησίες». Πρόκειται για την θεωρία της βαπτισματικής θεολογίας.
Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η θεωρία της «Παγκόσμιας ορατής Εκκλησίας».
Η Εκκλησία, που υφίσταται τάχα «αόρατα» και απαρτίζεται από όλους τους χριστιανούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της διάσταση με τις κοινές ενωτικές προσπάθειες.
Τις αντιλήψεις αυτές επηρέασε και η προτεσταντική θεωρία των κλάδων, σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι ένα «δένδρο» με «κλαδιά» όλες τις «χριστιανικές ομολογίες», καθεμιά από τις οποίες κατέχει ένα μόνο μέρος της αληθείας.
Ας προστεθεί, επίσης, και η θεωρία των «δύο πνευμόνων», που αναπτύχθηκε μεταξύ ορθοδόξων οικουμενιστών και παπικών. Σύμφωνα με αυτήν, Ορθοδοξία και παπισμός είναι οι δύο πνεύμονες, με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία.
Για να αρχίσει τάχα να αναπνέει ορθά και πάλι, θα πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν την αναπνοή τους.
Οι εκ των ορθοδόξων και των παπικών οικουμενιστές πιστεύουν ότι ο παπισμός με τη λογικοκρατία και τον φιλοσοφικό στοχασμό είναι συμπλήρωμα απαραίτητο στη «διηρημένη χριστιανοσύνη», και ο μυστικισμός της Ορθοδόξου πνευματικότητος συμπληρώνει τον στοχασμό του παπισμού.
Και η Ορθοδοξία και ο Παπισμός είναι δύο εξ ίσου νόμιμες παραδόσεις της μίας και αδιαίρετης αρχαίας ηνωμένης Εκκλησίας.
Για να λειτουργήσει σωστά ο οργανισμός της Εκκλησίας, πρέπει να ενωθούν και πάλι οι «δύο αδελφές Εκκλησίες», η Ορθοδοξία και ο Παπισμός, αφού καθαρίσουν την ιστορική μνήμη από τα λάθη, τις παραλείψεις, τους τυχόν πολέμους, που έγιναν μεταξύ ορθοδόξων και παπικών την τελευταία χιλιετία και να ξεκινήσει μια νέα εποχή, νέα τάξη πραγμάτων μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που θα στηρίζεται στην αμοιβαία αγάπη, στην αγαστή συνεργασία σε θέματα κοινής ενότητος, μαρτυρίας και ιεραποστολής στον σύγχρονο εκκοσμικευμένο κόσμο, κοσμοπολιτισμό και αθεϊσμό.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Παπισμός θέλει να απορροφήσει την Ορθοδοξία με την ένωση τύπου «Ουνίας», που επιθυμεί διακαώς, κάνοντας ανώδυνες για τον Παπισμό υποχωρήσεις, προς την πλευρά της Ορθοδοξίας.
Γι’ αυτό πρέπει να ενημερώσουμε όλοι μας κάθε Ορθόδοξο χριστιανό, για τα σχέδια του Παπισμού, που δεν είναι Εκκλησία, αλλά κράτος, το Βατικανό. Ούτε είναι ο Παπισμός Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Δεν είναι ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Καθολική, ούτε Εκκλησία. Δεν έχει σχέση με την Ρωμηοσύνη, ούτε με την Ρωμανία. Δεν είναι Καθολική, αφού χωρίστηκε μόνη της από την Ορθόδοξη Εκκλησία το 1054 μ.Χ. Δεν είναι Εκκλησία, αφού έγινε κράτος, αφού υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό του Χριστού. Δέχτηκε ο Παπισμός την πρόταση του διαβόλου να τον προσκυνήσει και να τον κάνει κοσμικό παντοκράτορα της γης.
Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε η σωστή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε Ρωμηοί, σε μας ανήκει η Ρωμανία, η Ρωμηοσύνη. Η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και Αποστολική Εκκλησία Του Χριστού, το ένα και μοναδικό Του Σώμα, με Κεφαλή Εκείνον.
Ενώ παγκοσμίως το σπίτι του Παπισμού κλονίζεται επικίνδυνα λόγω του αθεϊσμού, της εκκοσμικεύσεως, της αυτοδικαιώσεως των παπικών και της ανηθικότητός τους, με τις χιλιάδες των σκανδάλων παιδεραστίας, πάνε δυστυχώς οι Οικουμενιστές να στηρίξουν τον Παπισμό με παραχωρήσεις σε θέματα πίστεως, παραδόσεως, λατρείας και διοικήσεως.
Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε την εντολή του Αποστόλου Παύλου: «Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί». «Ιδού αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων».
Βασική θέση του Οικουμενισμού είναι επίσης και η εξής: ότι δήθεν επιτρέπεται η συμπροσευχή μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών η αλλοθρήσκων.
Σκοπός του Οικουμενισμού δεν είναι να αδειάσει τους ιερούς Ναούς από πιστούς∙ αντίθετα τους θέλει ασφυκτικά γεμάτους, μόνο που αυτοί οι «πιστοί» θα έχουν ο καθένας την δική του πίστη και διδασκαλία.
Τέλος στις μεθόδους, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενισμός για την προσέγγιση των χριστιανών, περιλαμβάνεται και ο δογματικός μινιμαλισμός και ο δογματικός μαξιμαλισμός.
Όσον αφορά στον δογματικό μινιμαλισμό, πρόκειται για προσπάθεια να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιο αναγκαία, σ’ ένα «μίνιμουμ» ( = ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδηθούν οι δογματικές διαφορές μεταξύ των «ομολογιών» και να επέλθη η «ένωση των χριστιανών». Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίηση της σημασίας του.
«Ας ενωθούν», λένε, «οι χριστιανοί και τα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με την μέθοδο βέβαια αυτή του δογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι χριστιανοί. Οι τέτοιοι «χριστιανοί» όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, δηλ. αληθινά χριστιανοί;
Όσον αφορά στον δογματικό μαξιμαλισμό, εννοείται η προσπάθεια μερικών να προσθέσουν νέες λέξεις και όρους στο δόγμα, για να ερμηνεύεται δήθεν καλύτερα η πίστη η να επιδιώκεται μια νέα ευρύτερη ερμηνεία.
Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι η αποδοχή, η εγκόλπωση, η υιοθέτηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και των αντορθοδόξων θεωριών του, που απομειώνουν την Αγία μας Εκκλησία, το σώμα του Χριστού.
Αν σύμφωνα με τους οικουμενιστές, όλες οι ομολογίες και οι θρησκείες είναι το ίδιο, αν όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, αν οι αιρέσεις και οι θρησκείες είναι διαφορετικοί, αλλά αποδεκτοί τρόποι προσεγγίσεως του ίδιου Θεού, τότε γιατί πέθαναν οι άγιοι και οι μάρτυρες μας και γιατί ο Θεός χαρίτωσε τα λείψανά τους;
Μια από τις πλείστες αναντίρρητες Θεϊκές αποδείξεις και Θεοσημείες δι’ όλα τα ανωτέρω είναι ο άγιος ένδοξος Ιερομάρτυς Αθανάσιος ο Λιθουανός, ηγούμενος   Μικρορωσσίας, τον οποίον εδολοφόνησαν οι Παπικοί ουνίτες της Πολωνίας, τον έρριξαν σ’ ένα βόθρο όπου παρέμεινε επί 17 χρόνια και όταν οι ορθόδοξοι αδελφοί μας ανέσυραν το μαρτυρικό του σώμα, μέσα από τη δυσωδία του βόθρου ανεφάνη Χάριτι του Ζώντος Θεού, αδιαλώβητο, άφθαρτο, και ευωδιάζον και σήμερον ο άγιος ευλογεί την Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας με το άφθαρτο, αναλλοίωτο και θαυματουργούν λείψανό του και προσφέρει διϊστορικώς πλέον και Αυτός την απάντηση των ουρανών, στην παναίρεση του Οικουμενισμού που είναι εφεύρημα και έργο του βυθίου δράκοντος.
Μετά θερμών αγωνιστικών και πατρικών ευχών!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

                          + ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ