AΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ -- «Πρός τε Ἰουδαίους καὶ Ἓλληνας ἀπόδειξις ὅτι ἐστὶ Θεὸς ὁ Χριστός ἐκ τῶν παρά τοῖς προφήταις πολλαχοῦ περί αὐτοῦ εἰρημένων»

Αναρτήθηκε από xristianorthodoxipisti.blogspot.gr 

(:κατά Ιουδαίων και εθνικών, απόδειξη ότι ο Χριστός είναι Θεός, με βάση όσα είπαν οι προφήτες γι’ Αυτόν σε πολλά σημεία των βιβλίων τους)

Προεορτάσωμεν λαοί, Χριστοῦ τὰ Γενέθλια, καὶ ἐπάραντες τὸν νοῦν, ἐπὶ τὴν Βηθλεὲμ ἀναχθῶμεν τῇ διανοίᾳ, καὶ κατίδωμεν τὴν Παρθένον, τοῖς ψυχικοῖς ὀφθαλμοῖς, ἐπειγομένην τίκτειν ἐν Σπηλαίῳ, τὸν τῶν ὅλων Κύριον καὶ Θεὸν ἡμῶν· οὗ Ἰωσὴφ κατιδών, τῶν θαυμάτων τὸ μέγεθος, ἐδόκει ἄνθρωπον θεωρεῖν, ὡς βρέφος σπαργανούμενον, ὑπενόει δὲ ἐκ τῶν πραγμάτων, Θεὸν εἶναι ἀληθινόν, τὸν παρέχοντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Επειδή πολλοί από τους ανθρώπους δεν θα ανέχονταν να ακούνε με ευκολία μακροσκελείς λόγους, για τον λόγο ότι άλλοι είναι εκ φύσεως ράθυμοι, άλλοι έχουν παραδοθεί με πολλή αφοσίωση στις βιοτικές μέριμνες και άλλοι επειδή κατέχονται από πολλή αμάθεια, θεώρησα αναγκαίο να σας απαλλάξω από τον κόπο της μακρηγορίας, ώστε και την οκνηρία να αφαιρέσω από τους ράθυμους και να πείσω εκείνους που αποφεύγουν να διαβάζουν κάτι, να ακούσουν με πολλή προθυμία την ανάπτυξη της πραγματείας αυτής. 

The properties of the divine nature. --- by St. John of Damascus

Uncreated, without beginning, immortal, infinite, eternal, immaterial, good, creative, just, enlightening, immutable, passionless, uncircumscribed, immeasurable, unlimited, undefined, unseen, unthinkable, wanting in nothing, being His own rule and authority, all-ruling, life-giving, omnipotent, of infinite power, con-raining and maintaining the universe and making provision for all: all these and such like attributes the Deity possesses by nature, not having received them from elsewhere, but Himself imparting all good to His own creations according to the capacity of each.

ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

Τη Ε΄ (5η) Ιανουαρίου, μνήμη της Οσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.

Συγκλητική η μακαρία μήτηρ ημών κατήγετο από την Μακεδονίαν, οι δε πρόγονοι αυτής, ακούσαντες την φιλόθεον και φιλόχριστον γνώμην των Αλεξανδρέων, έφυγον από την Μακεδονίαν και ήλθον εις την Αλεξάνδρειαν· ευρίσκοντες δε εις αυτήν πίστιν απλήν με αγάπην αληθινήν, επροτίμησαν την ξενητείαν καλλίτερον από την πατρίδα των. Ήτο δε η Οσία αύτη και κατά το γένος περίφημος και ευτυχισμένη έχουσα όλα τα νομιζόμενα καλά της παρούσης ζωής· αλλά αυτή η μακαρία, και όταν ευρίσκετο ακόμη εις τας αγκάλας των γονέων της, ήτο όλη δεδομένη εις τον πόθον και την αγάπην του Θεού και δεν επεμελείτο τελείως το σώμα της, αλλ’ εφυλάττετο από τας ατάκτους ορμάς της φύσεως· διότι ήτο και πολύ ωραία εις το σώμα και πολλοί νέοι την εζήτουν εις γάμον, και δια τον πλούτον της και δια την κοσμιότητα των γονέων της και δια την καλλονήν της· και οι γονείς της ακόμη επαρακινούσαν την κόρην εις γάμον, δια να φυλαχθή δι’ αυτής η διαδοχή του γένους των.

Λόγος στὴν Γέννηση τοῦ Σωτῆρος -- Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος

Γνωρίζουμε βεβαίως ὅλοι, ὅτι ὁ αἰσθητὸς αὐτὸς ἥλιος ἀποστέλλει τὸ φῶς του σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο, «καὶ οὐκ ἔστιν (οὐδεὶς) ὡς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ»καὶ ἀπὸ τῆς διαυγέστατης λαμπρότητός του. Πολλὲς φορὲς ὅμως οἱ ὁλόλαμπρες ἀκτίνες του καλύπτονται ἀπὸ νέφη καὶ ὁμίχλη ἢ ἀπὸ τὸ φύλλωμα τῶν δένδρων, ἀλλὰ καὶ πάλι, ἡ πνοὴ κάποιου ἀνέμου διαλύει τὸ νεφικὸ ἐπικάλυμμα καὶ τὴν ὁμίχλη ἐκείνη καὶ ἐπιτρέπει στὶς φεγγοβόλες ἀκτίνες νὰ ἐξαπλωθοῦν τρανῶς σὲ ὅλη τὴν κτίση.

Τὸν δὲ πρὸ ἡλίου «ἥλιον τῆς δικαιοσύνης» τὸν νοητό, ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη σήμερα ἀπὸ τὴν «κούφη νεφέλη», ἀπὸ τὴν φωτοφόρο καὶ ἡλιακὴ καὶ πάναγνο κοιλία παραδόξως, καλύπτει ἡ τοῦ «δούλου μορφή», τὰ νηπιώδη σπάργανα καὶ τὸ σπήλαιο τὸ φτωχὸ καὶ συμφώνως μὲ τὴν οἰκονομία καὶ ὁρισμένα ἄλλα, τὰ ὁποῖα συμβολίζουν τὴν πτωχεία καὶ τὴν ταπεινότητα.

Το ευλογημένο φραγγέλιο

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών εναντίον του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των λατινοφρόνων Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

Ἐξαπλώνεται ἀνεμπόδιστα ὁ Οἰκουμενισμός -- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ χειρότερη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, προελαύνει ἀκάθεκτη· διαβρώνει συνειδήσεις κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, χωρὶς ἀποτελεσματικὴ ἀντίσταση. Ἐμφανίζεται μὲ ἔνδυμα προβά­του, ὡς δῆθεν ἀγάπη, εἰρήνη, καὶ ἑνότητα πρὸς τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ αἱρετικούς, ἐνῶ πρόκειται γιὰ βαρὺ καὶ ἄγριο λύκο ποὺ κατασπαράσσει τὸ ποίμνιο. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ποιμένες ἔχουν ἀσπασθῆ τὴν αἵρεση καὶ ἔχουν μεταβληθῆ σὲ λύκους· οἱ περισσότεροι εἶναι μισθωτοὶ καὶ δὲν θέλουν νὰ διώξουν τοὺς λύκους γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν καλοπέραση, τὶς τιμὲς καὶ τὶς δόξες, ἄλλοι εἶναι δειλοὶ καὶ φοβοῦνται τοὺς λύκους, καὶ μόνον ὀλίγοι ἀγωνίζονται νὰ τοὺς διώξουν.

Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι τὸ ποίμνιο ἀκατήχητο καὶ ἀκαθοδήγητο, ἀνυπο­ψίαστο, δὲν διακρίνει τοὺς λύκους κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ προβάτου, καὶ ὄχι μόνο δὲν προφυλάσσεται, ἀλλὰ τοὺς τιμᾶ καὶ τοὺς δοξάζει.

Τη Δ΄ (4η) Ιανουαρίου, οι μετά του Οσίου Ευθυμίου ΔΩΔΕΚΑ ΜΟΝΑΧΟΙ Βατοπαιδινοί, οι τους λατινόφρονας, βασιλέα Μιχαήλ και Βέκκον τον Πατριάρχην ελέγξαντες, αγχόνη τελειούνται.

 Ευθύμιος ο Οσιομάρτυς και οι μετ’ αυτού αθλήσαντες Πατέρες ήσαν κατά το έτος 1280, ότε οι λατινόφρονες βασιλεύς και Πατριάρχης περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους, ίνα πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των· μη γενόμενοι δε δεκτοί υπ’ αυτών, εκακοποίησαν πολλούς Μοναχούς, οίτινες δια μαρτυρικού θανάτου απέθανον. Τότε ήλθον και εις την Μονήν του Βατοπαιδίου και αφού ουδέ εκεί έγιναν δεκτοί, ήρχισαν να κακοποιούν τους Μοναχούς, όσους συνέλαβον, διότι και πολλοί έφυγον. Συλλαβόντες δε εκεί τον προηγούμενον Άγιον Ευθύμιον και δώδεκα άλλους Μοναχούς, μετά διαφόρους κακώσεις και τυραννίας, τελευταίον απηγχόνισαν προς εκδίκησιν δήθεν της απειθείας την οποίαν έδειξαν εις το να μη ασπασθούν τα ξένα και αλλότρια δόγματα τα δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν όλως απαράδεκτα. Ούτοι οι λατινόφρονες ελθόντες και εις την Λαύραν εγένοντο δια τον φόβον της καταδίκης του θανάτου δεκτοί υπό τινων Μοναχών αυτής, εις τους οποίους και έδωσαν πολλά ιερά σκεύη, δηλαδή Άγια Ποτήρια, Ευαγγέλια, θυμιατήρια και λοιπά, άτινα εξ άλλων ιερών Μονών ως λησταί εσύλησαν εκείνοι δε οίτινες συνεκοινώνησαν μετά των ανωτέρω λατινοφρόνων μετά θάνατον έμειναν τυμπανιαίοι και τα άθλια αυτών σώματα, μαύρα όντα και αποπνέοντα οσμήν δυσώδη, δεν ετάφησαν εν τω κοινώ κοιμητηρίω, αλλ’ εκτός αυτού εις εν υπόγειον σπήλαιον το οποίον περιέφραξαν, ως αλλότρια και ξένα της Αγίας Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και των ορθών δογμάτων αυτής.

Reading from the Synaxarion:

Synaxis of the 70 Holy Apostles

The Seventy Disciples and Apostles of our Lord Jesus Christ are those Whom our Saviour chose in addition to the Twelve and sent forth unto the work of preaching. With the passage of time, others were added to their number by the Holy Apostles, who, with the accompaniment and assistance of the Seventy, were preaching the Gospel of Christ in various lands. Although their number eventually exceeded seventy, they were all nonetheless referred to as "of the Seventy" out of reverence for the number of Apostles which the Lord chose.