Ἑάλω ἡ Ὀρθοδοξία;

Στὴν ἐποχή μας ὁ κίνδυνος τῆς πραγματικῆς ψυχικῆς ἁλώσεως στὴν ἔνδοξή μας ΕΛΛΑΔΑ εἶναι ὁρατός… Ἡ ἅλωση τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ἀπὸ τὸν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ τείνει νὰ συντρίψει σὰν τὴν «μυλόπετρα» τὴν ζῶσαν ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, ποὺ μὲ τόσον αἷμα, τόσες κακουχίες καὶ στερήσεις διέσωσαν οἱ μαρτυρικοί μας πρόγονοι. Ἡ παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες παραφυάδες τῶν αἱρετικῶν, ἀφοῦ ἐξέθρεψαν καὶ γιγάντωσαν τὴν ἀθεΐα στὴ Δύση μέσῳ τοῦ λεγόμενου «Διαφωτισμοῦ», λόγῳ τῆς ἀπουσίας τῆς ἁγιοπνευματικῆς χάριτος στὴν ἐκκοσμικευμένη τους «ἐκκλησία» καὶ ἀφοῦ  ἐπέφεραν πλήρη συσκότιση στὶς ψυχὲς καὶ τοὺς νόες τῶν Εὐρωπαίων συμπολιτῶν μας, ἐπιχειροῦν μὲ λύσσα καὶ μανία καὶ τὴν ψυχὴ τῆς Οἰκουμένης ὅλης νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸν πνευματικὸ μαρασμό!!!

Ἐπιχειροῦν νὰ ἁλώσουν τὴν Ἁγία μας Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πεμπτουσία, δηλ. τὸ πολύτιμο συστατικὸ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, μὲ τὴ Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμό. Ἐμεῖς ὅμως ὡς Ἕλληνες ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἀντλοῦντες δύναμη ἀπὸ τὸ παρελθὸν γιὰ τὸ παρόν, ἀτενίζοντας τὸ μέλλον ἐπαναλαμβάνουμε τὰ λόγια τοῦ σοφοῦ Μακρυγιάννη «Ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε. Τρῶνε ἀπὸ μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά». Αὐτὴ ἡ μαγιὰ εἶναι τὸ «μικρὸν ποίμνιον» (Λουκ. κεφ. 12, στίχ. 32), ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχονται οἱ χιλιάδες μάρτυρες, οἱ ἀσκητές, οἱ ὁμολογητές, οἱ ἅγιοι τῆς πίστεώς μας καὶ οἱ ἥρωες τοῦ Γένους μας. Ἑάλω ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

Ἂς προβληματιστοῦμε. Ἂς ἀγωνιστοῦμε. Ὁ Θεὸς βοηθός.

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ιλαρίωνος του νέου, Ηγουμένου της Μονής των Δαλμάτων.

Ιλαρίων, ο Όσιος πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Νικηφόρου του Πατρικίου εν έτει ωβ΄ (802) και Σταυρακίου, Μιχαήλ Ραγκαβέ και Λέοντος Αρμενίου του εικονομάχου. Κατήγετο δε εκ Καππαδοκίας, πατέρα μεν έχων Πέτρον καλούμενον, μητέρα δε Θεοδοσίαν. Ο πατήρ αυτού ήτο γνωστός εις τον βασιλέα, επειδή αυτός εχορήγει τον άρτον της βασιλικής τραπάζης. Αφού δε ο Όσιος εγεννήθη και απεγαλακτίσθη, εστάλη εις σχολείον δια να μάθη επιμελώς τα ιερά γράμματα. Ότε δε έφθασεν εις την ηλικίαν των είκοσι χρόνων, εγκαταλείψας ευαγγελικώς πατέρα, μητέρα, οικίαν, πλούτον και πάντα τον κόσμον, εγένετο Μοναχός εις το εν Κωνσταντινουπόλει Μοναστήριον, το καλούμενον του Ξηροκηπίου. Κατόπιν αναχωρήσας εκείθεν, μετέβη εις το Μοναστήριον του Δαλμάτου και εκεί έλαβε το μέγα και αγγελικόν σχήμα, ήτοι εγένετο μεγαλόσχημος. Όθεν τηρών υπακοήν και ταπείνωσιν και ησυχάζων, ειργάζετο ο αοίδιμος εις τον κήπον του Μοναστηρίου επί χρόνους δέκα. Αφού δε εκαθάρισε την ψυχήν του εξ όλων των παθών και ελάμπρυνεν αυτήν ως ήλιον δια των αρετών, εγένετο υπό της θείας χάριτος θαυματουργός διώξας από ένα νέον το ακάθαρτον δαιμόνιον, το οποίον ηνώχλει αυτόν. Δια τούτο ο Ηγούμενος του Μοναστηρίου εποίησεν αυτόν ιερέα, αν και μη θέλοντα. Ότε δε ο Ηγούμενος εκείνος ετελεύτησε, μετά παρέλευσιν χρόνων τινών, ανεχώρησεν ο Άγιος από το Μοναστήριον και διήλθεν εις τόπον καλούμενον Οψίκιον και εκείθεν μετέβη εις το Μοναστήριον των Καθαρών.

Η άλλη διάστασις -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Από την αρχή του Χριστιανισμού, όπως το δείχνει η Καινή Διαθήκη και μάλιστα οι επιστολές του αποστόλου Παύλου, η θεολογία αποτελεί τη ρίζα και το θεμέλιο της πράξεως. Διαφορετικά, η θεολογία εκφυλίζεται σ΄ ένα στεγνό και άχρηστο σύστημα ιδεών, ενώ η πράξη χάνει το βάθος και την ουσία της, καταντά τύπος και, όχι σπάνια, αιρετικός ακτιβισμός. Μ΄ αυτή την προοπτική είναι χρήσιμο και αναγκαίο τις μέρες αυτές, που γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να σκύψουμε στη θεολογία αυτής της κατεξοχήν θεολογικής γιορτής. Το «θαυμαστόν και μέγα» τούτο γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας δράσεως του Ιησού και συγχρόνως συνοψίζει τη θεολογία όλων των γεγονότων της θείας οικονομίας.