Oι της του Χριστού Εκκλησίας, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, της αληθείας εισί, και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί.

Οι Χριστιανοί σήμερα αρκούνται στην επίφαση που δίνουν τα φαινόμενα, «οι τοίχοι» και «ο όροφος» του ναού, «οι ποιμένες» και «αρχιποιμένες», τα άμφια και η υμνωδία, οι εικόνες και η διοικητική συγκρότηση και οργάνωση, και κλείνουν τα μάτια στην απουσία της αληθείας και της συμφωνίας.
Εκκλησία, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, «ου τοίχος και όροφος, αλλά πίστις και βίος» P.G. 52, 495).

Oι της του Χριστού Εκκλησίας, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, της αληθείας εισί, και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί. (Συγγρ. Β’  627).           
«ουκ εν τοίχοις εστίν η Εκκλησία αλλ΄ εν τη των δογμάτων αληθεία» Μ. Βασίλειος.

Κυριακή των Μυροφόρων

 Η τόλμη των δύο.


Μεγάλη Παρασκευή απόγευμα, λίγο πριν γείρει ο ήλιος στη δύση του στο Γολγοθά. Ο Ιωάννης, ο αφοσιωμένος μαθητής του Κυρίου, και οι λίγες μαθήτριες που παρέμειναν εκεί ατενίζουν με αβάσταχτο πόνο και βαθιά θλίψη το νεκρό σώμα του αγαπημένου τους Κυρίου να κρέμεται άψυχο πάνω στον σταυρό. Κι ένας φόβος μεγάλος και απειλητικός τριγυρνά στη σκέψη όλων τους: ο κίνδυνος να μείνει άταφο το άχραντο σώμα του νεκρού αγαπημένου τους. Ποιος όμως θα τολμήσει να το ζητήσει για να του αποδώσουν νεκρικές τιμές; Και μάλιστα πριν δύσει ο ήλιος! Ο χρόνος κυλά αδυσώπητος. Σ’ αυτήν την κρίσιμη ώρα που το αδιέξοδο τρομοκρατεί τις καρδιές, μια αναπάντεχη λύση φαίνεται στον ορίζοντα. Κάποιοι ανηφορίζουν προς τον Γολγοθά. Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο κρυφός μαθητής, και ο Νικόδημος, ο νυχτερινός μαθητής, εκλεκτά μέλη του Ιουδαϊκού Συνεδρίου. Τι να συμβαίνει άραγε; Μέσα στην καταχνιά της Μεγάλης Παρασκευής ο Ιωσήφ τόλμησε. Παρουσιάσθηκε στον Πιλάτο ζητώντας το σώμα του Χριστού. Ο Πιλάτος έμεινε έκπληκτος: Πως τόσο γρήγορα πέθανε ο Ιησούς! Και όταν βεβαιώθηκε από τον εκατόνταρχο γι’ αυτό, απάντησε θετικά στον Ιωσήφ. Όλα πλέον γίνονται αστραπιαία. Ο Ιωσήφ αγόρασε καινούργιο σεντόνι και ο Νικόδημος προμηθεύτηκε εκατό λίτρα σμύρνας και αλόης. Και αφού έφθασαν στον Γολγοθά με πόνο βαθύ και δάκρυα πολλά, κατέβασαν ευλαβικά το σώμα του Κυρίου από τον σταυρό. Το τύλιξαν με τα οθόνια, το περιέλουσαν με τα πολύτιμα μύρα τους και τα καυτά τους δάκρυα. Και το εναπέθεσαν στο καινούργιο μνημείο, που ήταν σκαλισμένο στο βράχο, και κύλησαν μπροστά ένα μεγάλο λίθο. Ο κίνδυνος να μείνει το σώμα του Εσταυρωμένου άταφο ξεπεράστηκε. Για να γίνει όμως αυτό, κάποιοι τόλμησαν. Οι δύο κρυφοί μαθητές του Κυρίου που τώρα αποκαλύπτονται. Τώρα δεν υπολογίζουν ούτε την θέση τους στο Ιουδαϊκό Συνέδριο ούτε τον κίνδυνο να γίνουν αποσυνάγωγοι. Τολμούν. Επειδή αγάπησαν τον Κύριο και πίστεψαν σ’ Αυτόν. Τώρα ήρθε η ώρα να αποδείξουν στην πράξη την πίστη τους. Και το αποδεικνύουν στην κρισιμότερη ώρα με σύνεση, αλλά και τόλμη. Και δίνουν το μάθημα της τόλμης σ’ εμάς που κάποτε δειλιάζουμε ν’ αποκαλύψουμε τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Και μας καλούν να μη διστάζουμε να υψώνουμε τη φωνή μας όταν το κακό θριαμβεύει, όταν πολεμείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Αλλά να παίρνουμε θέση, να τολμούμε με σύνεση και θάρρος. Χωρίς να φοβόμαστε τις αντιδράσεις και το κόστος. Και οι κίνδυνοι θα υπερνικώνται.

Πηγή : Elpidios Anelpistos ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ.

Ο ουράνιος διάκος

Ο ΠΑΤΗΡ Αθανάσιος Χαμακιώτης (1967), ο σεμνός λευίτης της «Νεραντζιώτισσας» Αμαρουσίου, λειτουργούσε κάποια μέρα στο παρεκκλήσι της Παναγίας. Mία γυναίκα από το εκκλησίασμα, η Ε.Μ., πού στεκόταν μπροστά στο ιερό βλέπει έναν ξανθό διάκονο με λευκή στολή να υπηρετεί τον π. Αθανάσιο μπροστά στην Αγία τράπεζα. 
Μάλιστα στεκόταν πάντα στα δεξιά του, στη διάρκεια της θείας λειτουργίας δεν βγήκε καθόλου από το άγιο βήμα.
 
Σκέφτηκε η γυναίκα πώς θα ήταν νεοχειροτονημένος, και του μάθαινε ο ιερέας τη λειτουργική τάξη.
 
Η λειτουργία τελείωσε και ο κόσμος έφυγε. Εκείνη όμως παρέμεινε για να ικανοποιήσει την περιέργειά της, να δει
 ποίος ήταν ο διάκονος. Ο π. Αθανάσιος κατέλυσε κι έφυγε, αλλά ο διάκονος δεν έβγαινε από το ιερό. 
Τότε η γυναίκα άνοιξε το παραπέτασμα. Μα δεν είδε κανέναν. Ο διάκονος είχε εξαφανιστεί, και άλλη έξοδος δεν υπήρχε!
 
Όταν αργότερα διηγήθηκε στον π. Αθανάσιο το περιστατικό, εκείνος με απλότητα της είπε:
 
Αυτά, παιδί μου, συμβαίνουν, αλλά μη λες πουθενά τίποτα".

Christ is Risen!


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 5 Μαΐου 2014

Ειρήνης μεγαλομάρτυρος, οσίου Ευθυμίου επισκόπου Μαδύτου του θαυματουργού, Νεοφύτου, Γαΐου και Γαϊανού μαρτύρων, Ιωάννου νεομάρτυρος.

Ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη ἄθλησε κατὰ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ. Ἦταν θυγατέρα τοῦ Λικινίου, ποὺ ἦταν βασιλιὰς κάποιου μικροῦ βασιλείου, καὶ τῆς Λικινίας. Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Μαγεδὼν καὶ ἀρχικὰ ὀνομαζόταν Πηνελόπη. Ὅταν ἡ Ἁγία ἔγινε ἕξι ἐτῶν, ὁ πατέρας της Λικίνιος τὴν ἔκλεισε σὲ ἕνα πύργο καὶ ἀνέθεσε τὴν διαπαιδαγώγησή της σὲ κάποιον γέροντα, ὀνόματι Ἀπελλιανό, ὁ ὁποῖος καὶ ἔγραψε τὰ ὑπομνήματα τοῦ μαρτυρίου αὐτῆς.

Ο αείμνηστος Ιωάννης Κορναράκης Καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών χρόνια πριν έγραφε : Ἡ ἕνωση τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν Παπισμὸ θὰ γίνει ὁπωσδήποτε. Καί, κάποια στιγμή, ὁ ὀρθόδοξος κόσμος, ποὺ ἀγνοεῖ τὴν πραγματικότητα, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν ὅτι ἡ ἕνωση αὐτὴ δὲν πρόκειται νὰ πραγματοποιηθεῖ, θὰ ἐκπλαγοῦν.

Τὸ θέμα τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς ἔχει ἤδη «κλειδώσει», πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, στὸν γνωστὸ διάλογο μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν στὴν Ραβέννα τῆς Ἰταλίας. 


Στὸν διάλογο αὐτόν, οἱ ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι ἐψήφισαν καὶ ἀποδέχθηκαν, αὐτούσιο, τὸ παπικὸ κείμενο ποὺ τοὺς παρουσίασαν οἱ παπικοὶ «ἑταῖροι» τους.
Σύμφωνα μὲ τὸ κείμενο αὐτό, παπικὴ ἐξουσία ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτυπώνεται μὲ τὴν εἰκόνα πυραμίδος. Στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδος, εἶναι Πάπας. Ὅποιος Ἐπίσκοπος δὲν θὰ ἀποδέχεται τὸν Πάπα, θὰ μένει ἐκτὸς τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ποὺ εἶναι μόνη ὁλοκληρωμένη καὶ ὁριστικῶς διαμορφωμένη μὲ τὴν ρωμαϊκὴ παράδοση.Ὁ Πατριάρχης ἔχει προωθήσει αὐτὴν τὴν ἕνωση μὲ τὴν ἀρωγὴ τοῦ πρωτοπαλλήκαρου τῆς ἑνώσεως αὐτῆς: τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος εἶναι πασίγνωστος γιὰ τὴν διαχρονική του ἐπιμονὴ στὸ κυρίαρχο καὶ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, καὶ ὄχι στὸ πρωτεῖο τιμῆς.

Pelagia the Nun-martyr of Tarsus

This Saint was from Tarsus of Cilicia and contested in martyrdom under Diocletian, in 284: she was cast into a bull fashioned of bronze, which had been heated with fire.


 Apolytikion 

O Lord Jesus, unto Thee Thy lamb doth cry with a great voice: O my Bridegroom, Thee I love; and seeking Thee, I now contest, and with Thy baptism am crucified and buried. I suffer for Thy sake, that I may reign with Thee; for Thy sake I die, that I may live in Thee: accept me offered out of longing to Thee as a spotless sacrifice. Lord, save our souls through her intercessions, since Thou art great in mercy.

Ομιλία Γέροντα Μεθοδίου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στο Grand Hotel Palace - 30/03/14 Θεσσαλονίκη


Αυτοκτονούμε!!!

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2013
15 .960 .000, δεκαπέντε  εκατομμύρια εννεακόσιες εξήντα χιλιάδες ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!
Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.
 Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000 μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.
 Και τώρα με την  σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της  αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.
Αυτοκτονούμε!!!

Αρρωστημένος γεροντισμός και μαγική Πνευματικότητα.

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=24&t=9451


Η άνθηση του μοναχισμού και ιδιαίτερα του αγιορείτικου τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο ήταν φυσικό και επόμενο να επιφέρει και παρενέργειες οι οποίες έχουν αρχίσει να παγιώνονται στο γνωστό πλέον φαινόμενο της γεροντολατρίας. Πρόκειται για τη διαστροφή του χαρισματικού και μυστηριακού θεσμού της πνευματικής πατρότητας, που συναντάμε στην ορθόδοξη παράδοση σε διαχρονική βάση και η οποία ερείδεται στο μυστήριο της υπακοής, όπως αυτό αναφύεται μέσα από το ίδιο το χριστολογικό γεγονός (Φιλιπ. 2:8).

Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ καί αἱ καινοτομίαι τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καί τοῦ Πουσάν

Ὁ ἅγιος Κυπριανός, τονίζει ἤδη τόν 3ον αἰῶνα, τήν ἑνότητα περί τόν Ἐπίσκοπον, περί τήν εὐχαριστίαν καί ἐν τῇ ὀρθοδοξίᾳ· γράφει ὁ ἅγιος Πατήρ: «Ὁ Θεός ἐστιν εἷς, καί ὁ Χριστός εἷς, καί μία ἡ Ἐκκλησία αὐτοῦ, καί ἡ πίστις μία, καί ἡ ποίμνη μία ἡνωμένη διά τῆς κόλλας τῆς ὁμοφωνίας εἰς τήν στερεάν ἑνότητα τοῦ Σώματος». Ἀλλ Ὀρθοδοξία διά τόν ἅγιον Κυπριανόν δέν ἀποτελεῖ Πίστιν ἀποφασιζομένην ἑκάστοτε κοινῇ συναινέσει ὑπό τῶν Ἐπισκόπων, ἀλλά τήν ἀπ΄ ἀρχῆς παραδοθεῖσαν ὑπό τῶν Ἀποστόλων τοιαύτην. Χάριν αὐτῆς ἅγιος Κυπριανός, δέν ἐσεβάσθη τήν δικαιοδοσίαν τήν ἄποψιν τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης Στεφάνου, ἀλλά συνίστα τήν ἀνυπακοήν πρός αὐτόν, διότι Στέφανος ἐνήργει κατά παράβασιν τῆς ἀποστολικῆς Πίστεως (Epistola LXXIV, Ad Pompeium contra Epistolam Stephani) ! αὐστηρά ἐκκλησιολογική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ περί μή σωτηρίας ἐκτός Ἐκκλησίας (“extra Ecclesiam nulla salus”) εἶναι, κατά τόν Καθηγητήν Βλάσιον Φειδᾶν, κατ΄ ἐξοχήν καί κατά παράδοσιν ὀρθόδοξος. Ἀντιθέτως, αὐγουστίνειος ἐκκλησιολογία, ὁποία ἀποδέχεται στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ οὕτω τήν βάσιν τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας καί τῶν τελευταίων κειμένων τοῦ Π.Σ.Ε. (Πόρτο Ἀλέγκρε καί Πουσάν) συνιστᾷ καινοτομίαν, καί ὡς γνωστόν, πᾶσα ἐπίμονος καί ἀμετανόητος δογματική καινοτομία ἀποτελεῖ διά τήν Ὀρθοδοξίαν αἵρεσιν!

Νεκρή η πίστη μας ;

Ο Απόστολος Ιάκωβος στό β' κεφάλαιο τής Καθολικής του επιστολής κάνει λόγο γιά τή νεκρή πίστη.
Παράξενο άκούγεται. Μπορεί μιά πίστη σ' ένα ζωντανό Θεό νά είναι νεκρή;
Κι όμως ναί! Πότε και πώς μπορεί νά συμβεί κάτι τέτοιο; Ό ίδιος μάς δίνει και τήν άπάντηση: «Ή πίστις», γράφει, «έάν μή έργα έχη, νεκρά έστι καθ' έαυτήν... δείξόν μοι τήν πίστιν σου έκ τών έργων σου...» (Ιακ. β' 17-18). Μιά πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή... άπόδειξέ μου τήν πίστη σου άπό τά έργα σου.

«Γύναι, τί κλαίεις;»

Πῶς µπορεῖ νά µήν κλάψει κανείς µπροστά στό θάνατο; Πῶς νά ἀποφύγει τά δάκρυα καί νά συγκρατήσει τόν πόνο τῆς ψυχῆς του µπροστά στόν ἀποχωρισµό ἀγαπηµένων προσώπων; Καί ὅταν ὁ θάνατος ὁδηγεῖ στόν τάφο ὄχι ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ἀλλά τό γλυκύτατο Ἰησοῦ, τόν ἀναµάρτητο Διδάσκαλο, τόν ὕψιστο καί φιλεύσπλαγχνο εὐεργέτη, εἶναι δυνατόν νά µήν κλαίει κανείς;

ΖΕΥΓΑΣ ΕΡΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ


 Του Βασίλη Χαραλάμπους
_______________

Οι διαβατάρικες στιγμές του πρωινού
με βρήκαν συντροφιά το μεσοβορρά
και το βαθύσκιο π’ αργοτυλίγει
τούτη τη διαδρομή με τις πάμπολλες βελανιδιές
ίσαμε την Παναγιά την Μελανδρίνα.

Ο Πατριάρχης Κων/λεως Γερμανός Β’ γράφει :

Δι’ αυτό και παραγγέλλω σε όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας να φεύγετε τρέχοντας μακριά από τους ιερείς που υπέκυψαν στη δουλεία των Λατίνων. Και ούτε σε συνάξεις της Εκκλησίας να συγκεντρώνεσθε μαζί με αυτούς, ούτε την όποια ευλογία να δεχθήτε από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό μόνοι σας στα σπίτια σας παρά να μετέχετε σε κοινές συνάξεις με τους Λατινόφρονες.

Δεν θα τους βοηθήσουμε να μας αλλάξουν με το έτσι θέλω την ζωή.

O επόμενος που θα δουλεύει σαν σκλάβος μπορεί να είσαι εσύ. 


Δεν μπορούν να απεργήσουν οι εργαζόμενοι την Κυριακή για ευνόητους λόγους. 
Μπορούμε όμως όλοι να κάνουμε κάτι απλό, να μην πατήσει κανείς στα ανοικτά καταστήματα. 
Έτσι δεν θα τους βοηθήσουμε να μας αλλάξουν με το έτσι θέλω την ζωή.