Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


θ΄. σιος Θεόδωρος Στουδίτης

Διά τόν σιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη στήν παροσα μικρά μελέτη δέν θά ναφερθομε παρά μόνο κροθιγς. Καί τοτο διότι φ’ νός μέν σιος θεωρεται σήμερα βαρύς καί πρόσιτος, φ’ τέρου δέ διότι, ν ναφερώμεθα στίς κκλησιαστικές του ποτειχίσεις καί τό τι πέστη χάριν ατν, θά πρεπε νά κάνωμε μία πολυσέλιδο μελέτη, ποία θά ξεπερνοσε τά ρια τς μικρς ατς ναφορς στόν 15ο ερό Κανόνα τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. κενο μως πού εναι νάγκη νά καταθέσωμε πό τήν διδασκαλία το σίου, γιά νά τόν παρουσιάσωμε και ατόν κατά πάντα σύμφωνο μέ ατήν τήν Παράδοσι τς κκλησίας, καί πολύ μάλιστα κριβέστερο, εναι τό τι σιος θεωροσε αρεσι τήν δημοσία καί συνοδική θέτησι στω καί μίας εαγγελικς ντολς. Καί χι μόνο ατό, λλά δίδασκε πιπλέον, τι δημοσία καί συνοδική θέτησις μίας καί μόνης εαγγελικς ντολς, μς δηγε ατομάτως στήν κατάργησι λου το Εαγγελίου, ς δημιουργία λλου Εαγγελίου, λλου Χριστο (το ντιχρίστου) καί παρουσιάζει ( θέτησι τς μίας ντολς) τόν τρεπτο καί ναλλοίωτο Θεό ς τρεπτό καί λλοιωτό, φ’ σον τρεπτός καί λλοιωτός εναι και νόμος του. ναφέρομε δύο χαρακτηριστικά χωρία το σίου διά νά δείξωμε ατήν τήν διδασκαλία του:
α) «Πάλιν δέ τι καί λον τό εαγγέλιον διά τν φθασάντων παρανομιν θετήκασιν, ερά καί θεία κορυφή, πεί καί ν νόμημα ρκε τόν καθόλου νόμον νατρέψαι˙
πσαι γάρ λλήλων χονται, φησίν Μέγας Βασίλειος, α ντολαί, ς ν τ λύσει τς μις καί τάς λοιπάς ξ νάγκης συγκαταλύεσθαι, οκ ξ αυτο τοτο, λλ’ κ το
φθεγγομένου ν ατ Χριστο λέγων, ς φησιν, πς λύων μίαν τν ντολν τούτων τν λαχίστων, οτος λάχιστος κληθήσεται ν τ βασιλεί τν ορανν, δηλονότι πολλύμενος. καί θεσπέσιος άκωβος, στις, φησί, τελέσει λον τόν νόμον, πταίσει δέ ν νί, γέγονε πάντων νοχος» (πιστ. 34, Τ ατ [Λέοντι Πάπ Ρώμης], Φατορος 97,89). Καί β) «τι δέ μετάβλητοι α ντολαί το εαγγελίου κουε το Μεγάλου Βασιλείου βοντος · τάχα τονσαί μου τήν ψυχήν καί νηπτικωτέραν πρός τό φεξς καταστσαι Κύριος βουλήθη, ς μή προσέχειν νθρώποις, λλά διά τν εαγγελικν ντολν καταρτίζεσθαι · α οτε καιρος οτε περιστάσεσιν νθρωπίνων πραγμάτων συμμεταβάλλονται, λλ’ αταί διαμένουσιν, ς προήχθησαν πό το ψευδος καί μακαρίου στόματος οτω διαιωνίζουσαι. Ο δέ δι’ ναντίας κηρύξαντες τήν μοιχοζευξίαν οκονομίαν σωτήριον τί λλο τρεπτάς τάς ντολάς το θεοῦ πεφήναντο, π μέν μεταβαλλομένας, π δέ ο μεταβαλλομένας λλ’ νεργούσας τρέπτως, καιρος δέ τισι καί περιστάσεσιν νθρωπίναις, σπερ φασαν ατοί περί τν κρατούντων, μεταβαλλομένας καί μή ες νομίαν λογιζομένας, λλά γάρ καί τοσοτον σχύν χούσας, ς καί τούς μή προσιεμένους ατάς, γουν τάς παραβάσεις τάς (ς φασιν) οκονομίας γίων, ναθεματισμένους παρά τ κκλησί εναι; Συνκται ον ντεθεν οδέν τερο τό τόν θεόν τρεπτόν εναι και λλοιωτόν, μοιουμένου το λέγοντος τ οκεί λόγ το τε εαγγέλιον όριστον πρός τε σωτηρίαν καί πώλειαν...»

(πιστ. 48, θανασί τέκν, Φατορος 135,167). 

«τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς»


Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος,  ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών; Αληθώς, «τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς», οι μετά των καννιβάλων συγχορεύσαντες και μετά παπαδίνων και δεσποτίνων συνεισοδεύσαντες!.....

H οικουμενιστική ηρωίνη

Έπαυσαν οι άνθρωποι να διακρίνουν μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, μεταξύ αληθείας και πλάνης. Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού, της νέας αυτής θρησκείας του Αντιχρίστου, της Παναιρέσεως αυτής κατά τον Άγιο Ιουστίνο (Πόποβιτς), διδόμενο κατά μικρές δόσεις επί δεκαετίες και καλυμμένο με ορθοδοξοφανές περικάλυμμα σαν την Ουνία, με παρερμηνευόμενα χωρία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, έχει ναρκώσει τις συνειδήσεις των περισσοτέρων και μάλιστα πολλών κληρικών και θεολόγων. Έχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ατμόσφαιρα ειρήνης και ενότητος με τον δήθεν διάλογο της αγάπης, μέσα στην οποία αναπαύονται μακάρια τα πλήθη, που παίρνουν ανυποψίαστα και δωρεάν από τα μέσα ενημέρωσης το χαπάκι της οικουμενιστικής ηρωίνης.

Ημών κοιμωμένων μας έχουν κάνει ουνίτες! Ιδού:


Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ
της αιρέσεως! 



Προχθές Αναστάσεως Ημέρα, στη Βοστώνη συλλειτουργία με τον Παπικό Καρδινάλιο!


Αναρωτιέται κανείς, δεν υπάρχει κανένας ορθόδοξος ιεράρχης με λίγη πίστη στο Θεό, ώστε να αντιληφθεί τον κίνδυνο εκ του παπισμού και να αντιδράσει όσο μπορεί; Όλοι σκύβουν μοιρολατρικά το κεφάλι στον Πρώτο και δεν τολμούν να πουν την Αλήθεια και να ξεσκεπάσουν την προδοσία; Αυτή είναι η εν Χριστώ Πνευματική ελευθερία, να εξαπατηθεί και προδοθεί ο πιστός ορθόδοξος λαός;
Πάντες εξέλιπον, πάντες ηχρειώθησαν;......


Σε μερικά ιστολόγια δεν αναφέρονται τα πιο σημαντικά για τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο. Ιδού τα παραθέτουμε:


...... Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία
για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών… Μάλιστα στην
Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται
"ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα,
Καρδινάλιου Ισιδώρου.
Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ,
αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου,
αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και
αρνείται να παραστεί!!!
Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο
οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε
το Έθνος… Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος
είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού,
αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν
Πλη.…
[σ.σ. Ο Αυτοκράτορας τις τελευταίες ημέρες της Πολιορκίας, λίγο
πριν την άλωση, όταν δεν ήρθε η "δυτική βοήθεια", κατάλαβε το
τραγικό του λάθος, και μέσα στην Αγία Σοφία, την τελευταία νύχτα,
ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους και ήσυχος την επομένη,
έπεσε ως ήρως και εθνομάρτυς…]
Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Αγιος
Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη
σκηνή, στο απαράδεκτο “συλλείτουργο”, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως   όχι, δεν τα παρέδωσε!  Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος    και τιμώρησε με  εξορία τους δύο Αγίους!!! …….






Έτσι για να μη τα ξεχνούμε...... και ας γινόμαστε ενοχλητικοί :