Βράχοι καὶ ρημοκκλήσια, ἡ βλογημένη ἁπλότητα (Φωτίου Κόντογλου)


Έξοδος από το λαβύρινθο της πλάνης. (π.Γεωργίου Αγγελακάκη)

«Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιωάν. Η', 32)
θα γνωρίσετε εκ πείρας την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει.

«Ου βουλόμεθα ζειν ψευδολογούντες αλλά αληθεύοντες».
Δεν θέλουμε να ζούμε στο ψέμμα αλλά στην αλήθεια. Γι αυτό «Διὸ ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Εφεσ., 4, 25).

Οχι στα δύο άκρα, Οικουμενισμού και ΓΟΧσμού.
Πιο κατανοητά : Όχι στην αίρεση του Οικουμενισμού.
Με όλο το σεβασμό στους αγώνες και στα μαρτύρια που υπέστησαν οι σεβαστοί μας αδερφοί που ακολούθησαν το πάτριο ημερολόγιο το 1924, η δημιουργία Συνόδων και παρατάξεων είναι παρέκκλιση από τους Ιερούς Κανόνες.
--------------------------------------------
π. Γεώργιος: «Οι αδελφοί μας, που αντιστάθηκαν, και καλά έκαναν, μετά μία περίπου δεκαετία περιέπεσαν σε λάθος».

Σχόλιον: Ποῖον ἀκριβῶς ἦτο τό «λάθος», διατί ἦτο «λάθος» καί πῶς τεκμηριώνεται αὐτή ἡ ἄποψίς σας, π. Γεώργιε; Ὑποθέτω ὅτι ἀναφέρεσθε εἰς τήν συγκρότησιν «παραλλήλου Συνόδου» ὑπό τῶν τριῶν Ἀρχιερέων τό 1935. Ἔγραψε πολλά τέτοια ἕωλα καί ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς (Ε.Τ.), ἀλλ' ἔχουν ἀναιρεθῆ ὑπό τοῦ π. Ἰωσήφ Ἁγιορείτου καί τοῦ Δασκάλου κ. Νικολάου Μάννη. Ἄν δέν μπορεὶτε νά τεκμηριώσετε Ἁγιοπατερικῶς τό «λάθος», π. Γεώργιε, τότε εἶναι προτιμότερον νά σιωπᾶτε ἀντί ν' ἀερολογῆτε σάν τόν π. Ε.Τ. Οἱ ἱεροί Κανόνες σαφῶς ἀπαγορεύουν τήν ὕπαρξιν δύο Ἐπισκόπων εἰς τήν ἰδίαν πόλιν, μέ τήν προϋπόθεσιν ὅμως ὅτι εἶναι ἀμφότεροι Ὀρθόδοξοι. Ὅταν ὁ εἷς ἐκ τῶν δύο εἶναι αἱρετικός, δηλαδή ψευδοεπίσκοπος, ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΗ ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΝ, ὅπως συνέβαινε τό 1935 εἰς τήν Ἑλλάδα, μέ τήν ἐπιβολήν τοῦ παπικοῦ Ἑορτολογίου καί τήν στροφήν τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» πρός τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τότε εἶναι λογικόν ὅτι ὄχι μόνον νά μήν ἀπαγορεύεται ἡ ἐγκαθίδρυσις Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων εἰς τάς ἰδίας πόλεις μέ τούς αἱρετικούς, ἀλλά νά ἐπιβάλλεται κιόλας!

Τὰ δύο ἄκρα τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου

Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου ἐδημοσίευσε κείμενον μὲ τὸν τί­τλον: «Τὰ δύο ἄκρα, κατὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο, καὶ τὰ ζιζάνια» τῆς 28ης Ἰανουαρίου 2020, εἰς τὸ ὁποῖον μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει:
«Δὲν πρέπει νὰ ἐνεργοῦμε μεμονωμένα, ἀλλὰ νὰ ὑπακούουμε στὴν Ἐκκλησία, τὴν Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων, γιὰ νὰ διασφαλίζονται οἱ ἐνέργειές μας, καὶ νὰ μὴ κάνουμε λάθη, γιατί «τὰ πνευματικὰ λάθη πληρώνονται πολὺ ἀκριβά»! Ὅταν κάποτε ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων, ἡ Ἱεραρχία, μπορεῖ νὰ κάνη κάποιο λάθος στὸν χειρισμὸ τῶν διαφόρων θεμάτων, τότε ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα θὰ φωτίση τὴν ἴδια τὴν Ἱεραρχία νὰ διορθώση τὸ τυχὸν λάθος της, σὲ ἐπὶ μέρους ζητήματα».


Ποίαν Σύνοδον; Αὐτὴν ποὺ συγκαλεῖται μόνον πρὸς ἐνημέρωσιν καὶ ὄχι δι’ ἀπόφασιν; Αὐτὴν ποὺ δὲν τῆς ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόφασις διὰ ψηφοφορίας; Αὐτὴν ποὺ δὲν τηρεῖ οὔτε ἱ. κανόνας οὔτε καταστατικοὺς χάρτας;

Ἡ αἰτία γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός:

Κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ (1081 – 1118), ὁ ὁποῖος διαδέχθηκε στὴ βασιλικὴ ἐξουσία τὸν Νικηφόρο Γ’ τὸν Βοτενειάτη (1078 – 1081), ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη φιλονικία ἀνάμεσα σὲ λόγιους καὶ ἐνάρετους ἄνδρες. Ἄλλοι θεωροῦσαν ἀνώτερο τὸν Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα καὶ ὑπέροχη φυσιογνωμία. Ἄλλοι τοποθετοῦσαν ψηλὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τὸν θεωροῦσαν ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ τὸν Γρηγόριο καί, τέλος, ἄλλοι, προσκείμενοι στὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, θεωροῦσαν αὐτὸν ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς δύο ἄλλους, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Βασίλειο καὶ τὸν Χρυσόστομο. Ἡ φιλονικία αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ διαιρεθοῦν τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν καὶ ἄλλοι ὀνομάζονταν «Ἰωαννίτες», ἄλλοι «Βασιλεῖτες» καὶ ἄλλοι «Γρηγορίτες».

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ -- ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ


«Διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ ΦΥΓΕΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΙΣΟΥΝΤΕΣ ΑΥΤΟΝ» -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὑπέροχος καί μεσσιανικός ὁ 67ος ψαλμός τοῦ Δαβίδ. Ἕνα διαμάντι ποιητικό καί πολύ ἐκλεκτό. Ὁ πρῶτος κιόλας, στίχος, μοιάζει μέ θριαμβευτικό ἐμβατήριο: «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». Ποιός νά τά βάλει μέ το Θεό, μπορεῖ; Ποιός νά Τόν καταβάλει; Ποιός νά σταθεῖ ἀγέρωχος μπροστά Του; Ποιος εἶναι δυνατό καί μόνο, νά Τον ἀτενίσει; Ὅπως διαλύεται και ἐξαφανίζεται ὁ καπνός, ἔτσι ἐξαφανίζονται οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί ὅπως λυώνει τό κερί μπροστά στή φωτιά, ἔτσι κι αὐτοί λυώνουν μπροστά στη θεία παρουσία. Ὅσα εἶπε ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, ταιριάζουν ἀπόλυτα καί μεσσιανικά, στήν περίπτωση τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns

Kέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε
Εσέ προεικόνισαν αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα, και του παλαιού Νόμου τα σύμβολα, δηλαδή τα εν τη Σκηνή ευρισκόμενα Άγια, τουτέστιν η Κιβωτός της Διαθήκης η κεκαλυμμένη πάντοθεν με χρυσίον: ήτοι με την αστράπτουσαν αίγλην της παρθενίας· καθώς γαρ το χρυσίον τιμιώτερόν εστι πάντων των άλλων μετάλλων· ούτω και η παρθενία είναι τιμιωτέρα κοντά εις Εσέ πάντων των άλλων χαρισμάτων· Εσέ προετύπωνεν η Στάμνος του Μάννα, η Ράβδος του Ααρών, αι Πλάκες της Διαθήκης, το Ιλαστήριον, το χρυσούν Θυμιατήριον, και τα λοιπά. Εσέ προετύπωναν των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα: ήτοι ο Τόμος ο καινός του Ησαϊου, εν ω εγράφη ο Λόγος του Θεού με το δάκτυλον του Θεού: ήτοι με το Πνεύμα το Άγιον· η Πύλη του Ιεζεκιήλ, ήτις και εν τη εισόδω και εν τη εξόδω του Κυρίου κεκλεισμένη διέμεινε· το αλατόμητον Όρος του Δανιήλ, από το οποίον εκόπη λίθος άνευ χειρός: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός άνευ συνουσίας ανδρός· η Άμπελος η ευκληματούσα του Ωσηέ, και ο καρπός αυτής ευθηνών· το Τείχος το αδαμάντινον του Αμώς, εν ω ίστατο ως ανήρ ο του Θεού Υιός· το επ΄ εσχάτων εμφανέν Όρος του Κυρίου, και μετεωρισθέν υπεράνω των βουνών του Μιχαίου· το κατάσκιον Όρος του Αββακούμ· η όλη χρυσή Λυχνία του Ζαχαρίου, επάνω εις την οποίαν ήτον το λαμπάδιον και οι επτά λύχνοι, και αι επτά επαρυστρίδες τοις λύχνοις, και δια να ειπώ καθολικώς, κέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε, και προ Σου ο εκ Σου σαρκωθείς Θεός Λόγος.

Τη ΙΒ΄ (12η) Φεβρουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΕΛΕΤΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Αντιοχείας της Μεγάλης.

Μελέτιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο της Μεγάλης Αντιοχείας Αρχιεπίσκοπος, ήκμασεν επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τλδ΄ (334) και έζησε μέχρι της εποχής της Αγίας Β΄ Οικουμενικής Συνόδου της συνελθούσης εν έτει τπα΄ (381) επί Θεοδοσίου του Μεγάλου. Ούτος δια την υπερβάλλουσαν αρετήν του και δια την εις Χριστόν καθαράν αγάπην του, έγινεν εις τους πολλούς τοσούτον ποθητός και αξιέραστος, ώστε ότε το πρώτον εισήλθεν εις την Αντιόχειαν (ήτο δε τότε η κυρία ημέρα της χειροτονίας του), πας Χριστιανός ωθούμενος υπό του προς αυτόν πόθου, τον προσεκάλει εις τον οίκον του, νομίζων ότι μέλλει να αγιασθή δια μόνης της εισόδου του Αγίου.

Ἡ Ἐκκλησία ὁ χῶρος τῶν Ἁγίων Πάντων

Ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεός, ἀδελφοί µου, διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἀνήκουµε στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων. Τῶν προσωπικοτήτων ἐκείνων ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὸ καθ' ὁµοίωσιν, περνώντας ἀπὸ τὴν κάθαρση στὰ ἐπίπεδα τοῦ φωτισµοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ὄχι ἁπλῶς πολλοί, ἀλλὰ ἑκατοµµύρια καὶ πλῆθος ἀµέτρητον τοὺς ὁποίους τιµᾶ ὁ Θεός, ἀφοῦ ἐµεῖς γνωρίζουµε ὀλιγότερους σὲ σχέση µὲ τοὺς ἀγνώστους ποὺ ἐνώπιον τοῦ ἐπουρανίου θυσιαστηρίου δοξολογοῦν καὶ πρεσβεύουν ὑπὲρ ἡµῶν. Καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ “νέφος τῶν µαρτύρων καὶ τῶν ἁγίων” γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει τὴν συγκεκριµένη Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων νὰ ἑορτάζουµε ὅλες αὐτὲς τὶς ψυχὲς ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ εὐαρέστησαν τὸν Κύριο, εὑρισκόµενοι τώρα “εἰς τὰς µονὰς τοῦ Παραδείσου”. Θὰ χρειάζονταν τοῦ κόσµου τὰ βιβλία, γιὰ νὰ καταγραφεῖ ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῶν “φίλων τοῦ Θεοῦ”.

Σύλλογος Προστασίας Αγεννήτου Παιδιού -- Πρόσκληση


Από το f/b του π. Νικολάου Δημαρά -- Διηγείται ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος:

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, με κάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, έναν νέο άνδρα, 42 ετών, το όνομά του, ήταν Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του, ήταν μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο και έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα εξής, για το πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, "σκληρός άθεος" και άπιστος:

Xρυσαῖ σελίδες ὁμολογίας καί ἁγιότητος -- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητής Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἄν καί σχετικῶς ὀλίγοι Ν/Ηται γνωρίζουν ὅτι τό 1965 ἔγινεν ἡ «Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν», ἐν τούτοις πολλοί κάτι ἔχουν καταλάβει καί θά ἤθελαν νά ἐγκαταλείψουν τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αἰσθάνονται ἐγκλωβισμένοι εἰς τήν αἵρεσιν, ὅμως, διότι ἡ πρώτη ἐναλλακτική πού ἔρχεται κατά νοῦν εἶναι τό Πάτριον Ἑορτολόγιον (π.ἑ.), τό ὁποῖον δυστυχῶς ἔχει πρό πολλοῦ ἀπολέσει τήν ἀξιοπιστίαν του, λόγῳ τῶν πολλῶν σχισμάτων καί κακοδοξιῶν πού ἔχουν καλλιεργηθῆ κι ἐκεῖ. Ὅταν ἡ ἀντίστασις τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. ἐξεκίνησησε τό 1924 καί ἐνεδυναμώθη τό 1935, μέ τήν ἀνάληψιν τῆς ἡγεσίας τοῦ κινήματος ὑπό τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν, τό π.ἑ. ἦτο ἡ ἱερωτέρα καί ἡ σοβαρωτέρα ὑπόθεσις τῆς νεωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀντίστοιχον τοῦ κινήματος τῶν Εἰκονοφίλων ἐπί Εἰκονομαχίας ἤ ἔτι σπουδαιότερον. Διό καί ἐπολεμήθη λυσσωδῶς ὑπό τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, μέ ἐπικεφαλῆς τῶν διωκτῶν τήν κρατοῦσαν «ἐκκλησίαν», κι ἐγράφησαν ἔτσι χρυσαῖ σελίδες ὁμολογίας καί ἁγιότητος. Ὅπως ἦτο ἑπόμενον, ὁ Διάβολος ἐπεστράτευσε τότε πολλούς τσαρλατάνους καί τούς ἔκανε ἐπισκόπους στό π.ἑ. διά νά τό διαλύσουν. Δυστυχῶς, τό κατώρθωσε! Διό καί ὁ Οἰκουμενισμός καλπάζει πλέον ἀνενόχλητος!

----------------------------------
@ 11 Φεβρουαρίου 2020 - 5:54 μ.μ. «Ο Παλαιοημερολογιτισμός επολεμήθη λυσσωδώς και από αγίους ανθρώπους. Άρα κάνει λάθος ο Δ. Χ.»

Σχόλια: 1. Στήν πραγματικότητα, δέν ὑπάρχει δόγμα μέ τό ὄνομα «παλαιοημερολογητισμός», ἀλλά ὑπάρχει δόγμα μέ τό ὄνομα «νεοημερολογητισμός-οἰκουμενισμός».

2. Οἱ «ἅγιοι» πού «ἐπολέμησαν λυσσωδῶς» τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου ὄχι μόνον δέν εἶχαν καμμίαν σχέσιν μέ τήν ἁγιότητα, ἀλλ' ἦσαν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐφόσον κοινωνοῦσαν μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι τούς «ἁγιοποίησαν» σκοπίμως, διά νά λέγῃ ὁ κόσμος ὅτι δῆθεν οἱ σύγχρονοι «ἅγιοι» συνεπορεύθησαν μέ τόν Οἰκουμενισμόν, ἄρα αὐτός εἶναι καινοφανές μέν, ἀλλά «θεάρεστον» δόγμα! Ἔτσι ἐπλάνησαν κι ἐσένα.

Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου -- Τοῦ Ἀρχιµανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη (†)

Εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἀρχίζει ἡ κατανυκτική περίοδος τῆς Ἐκκλησίας µας, ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου. Ἡ Ἁγία µας Ἐκκλησία ἔχει σκοπό κατά τήν περίοδο αὐτή νά µᾶς ὑπενθυµίση τόν σκοπό τῆς ζωῆς µας, τόν προορισµό τῆς ζωῆς µας. Ἀπό ποῦ ἐξεπέσαµε καί πῶς θά ἐπανέλθωµε πάλι, εἰς αὐτή τήν ἀρχαία δόξα καί µακαριότητα, εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο ὁ ἄνθρωπος µέσα εἰς τόν παράδεισον πρό τῆς παρακοῆς. Ἔτσι κάθε Κυριακή θά ὑπάρχη καί µιά προτροπή, ἕνα σύνθηµα, ὥστε ἀξίως κατά τό δυνατόν νά ὑποδεχθοῦµε τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου µας.

Στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς:

Στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἦταν κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ὀνησιφόρος καὶ ἡ ὑπηρεσία του ἦταν νὰ σβήνη τὶς λαμπάδες, ποὺ ἔφερναν οἱ χριστιανοὶ στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου. Αὐτὸς ὅμως τὶς ἔσβηνε ἀμέσως καὶ τὶς ἔπαιρνε. Κάποια νύκτα τοῦ παρουσιάσθηκε στὸν ὕπνο ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀδελφὲ Ὀνησιφόρε, αὐτὸ ποὺ κάνεις μὲ τὶς λαμπάδες δὲν μοῦ ἀρέσει· γνώριζε ὅτι βλάπτεις τὸν ἑαυτό σου. Ὅταν ἄκουσε αὐτὸ ὁ Ὀνησιφόρος σταμάτησε προσωρινὰ νὰ ἁμαρτάνη.

Ἐναρκτήριος λόγος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου εἰς τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ τὸν ἐναρκτήριο λόγο τοῦ εὐσεβεστάτου Βασιλέως Μεγάλου Κωνσταντίνου πρὸς τοὺς 318 θεοφόρους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συν­όδου (325), τὸν ὁποῖο διέσωσε ὁ πρεσβύτερος Γρηγόριος Καισαρείας: «Ἐμ­πρός, πατέρες, μὲ κάθε ἐπιμέλεια νὰ μελετήσουμε τὴν ὁριοθέτηση καὶ ἀποσαφήνιση τῆς ἀληθείας μέσα ἀπὸ τὶς προφητικὲς προρρήσεις καὶ τὶς ἀποστολικὲς παραδόσεις, μακριὰ ἀπὸ κάθε μισαδελφία καὶ κακοδοξία. Διότι θὰ ἦταν φοβερό, μετὰ τὴν κατάλυση τῆς πολυθέου ἀσεβείας καὶ τὸν ἐξαναγκασμὸ τῶν ἐχθρῶν σὲ ὑποταγή, τὴν κατάπαυση δὲ τῶν ἐμφυλίων πολέμων, νὰ πολεμοῦμε μεταξὺ μας οἱ πιστοὶ ὄχι μὲ ξίφη, ἀλλὰ μὲ δόγματα.
----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἡ συμβολή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου εἰς τήν ἀποσαφήνησιν τῶν δογμάτων καί τήν ἑδραίωσιν τῆς Πίστεως εἶναι ὄντως μεγάλη, διό καί ὁ Διάβολος ἔχει ἐγείρει τά νεοπαγανιστικά τάγματα διαστρεβλωτῶν τῆς Ἀληθείας ἐναντίον του! Ὅμως, τούς ἔχει βάλει εἰς τήν θέσιν των ὁ μακαριστός π. Γ. Μεταλληνός. Βλ. www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/kwnst2.htm
καί

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ -- Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΕΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ Η΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΕΙΣ ΤΟΝ Ι. ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 11 Φεβρουαρίου 2020
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν σταματᾶμε τήν ἀρίθμηση τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων στήν Ζ΄ (7η) Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο τοῦ ἔτους 787 μ.Χ. κατά τῶν αἱρετικῶν καί χριστιανοκατηγόρων εἰκονομάχων, ἀλλά ἀριθμοῦμε ὡς Ἁγίες καί Οἰκουμενικές Συνόδους καί ἄλλες δύο Συνόδους : α) τήν ἐπί Μ. Φωτίου Σύνοδο τοῦ 879-880 μ.Χ., ἡ ὁποία εἶναι ἡ Η΄ (8η) Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος καί β) τήν ἐπί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Σύνοδο τοῦ ἔτους 1351 μ.Χ., ἡ ὁποία εἶναι ἡ Θ΄ (9η) Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος τῶν ὁποίων τήν Οἰκουμενική περιωπή τῶν δύο αὐτῶν Συνόδων ἀνεγνώρισε ἀκόμη καί ἡ ἐν Κρήτῃ συνελθοῦσα «Σύνοδος».