Τη ΙΕ΄ (15η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΒΟΥΔΙΜΟΥ,


Αβουδίμος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει 299, συλληφθείς δε ως Χριστιανός, και μη πεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδέθη εις τέσσαρας πασσάλους και εξηπλώθη· είτα εδάρη υπό εννέα στρατιωτών, και επειδή δεν ηθέλησεν ούτε καν να γευθή από τας ειδωλοθύτους θυσίας, εξεσχίσθη με όνυχας σιδηρούς και τελευταίον απεκεφαλίσθη και ανέβη νικηφόρος εις τα ουράνια.

Η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).


Η άμεση επικοινωνία μεταξύ στρατευομένης  και θριαμβεύουσας Εκκλησίας αποτελεί σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο για το συνειδητοποιημένο πιστό, ο οποίος είθισται να επικαλείται τους Αγίους ως πρεσβευτές επίλυσης των προβλημάτων προς το Θεό. Αυτό λοιπόν έπραξε μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις που έκανε πριν από δύο χρόνια για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευκαιμία. Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Φανάρι -Βατικανό Προς σύνθεσιν τελικήν ;


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ


O Συναξαριστής της ημέρας.


Κυριακή, 15 Ιουλίου 2018

Ζ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. 

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιουλίου,  μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΗΡΥΚΟΥ και ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ της μητρός αυτού.                                                                                                                                                      

Ιουλίττα η Αγία Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκληριανού εν έτει 296 και κατήγετο μεν εξ Ικονίου, φεύγουσα δε τον τότε επικρατούντα διωγμόν κατά των Χριστιανών κατέφυγε μετά του υιού της Κηρύκου εις την Σελεύκειαν, ένθα ευρούσα τον αυτόν διωγμόν, μετέβη εις την Ταρσόν της Κιλικίας, εις την οποίαν ήτο ηγεμών θηριώδης τις και απάνθρωπος, Αλέξανδρος ονομαζόμενος, ο οποίος ετιμώρει τους Χριστιανούς. Ούτος συλλαβών την Αγίαν έδειρεν αυτήν, τον δε Άγιον Κήρυκον, νήπιον όντα, χωρίσας από της μητρός του, προσεπάθει δια θωπειών να τον ελκύση εις εαυτόν, αλλά δε ηδύνατο, επειδή το νήπιον, ενατενίζον ακλινώς εις την μητέρα του, με φωνήν υποψελλίζουσαν επεκαλείτο το όνομα του Χριστού.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 1920

Πηγή : https://xristianorthodoxipisti.blogspot.com/2018/07/1920.html#more

 Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ !


Η καθ’ ημάς Εκκλησία φρονούσα ότι η των διαφόρων Χριστιανικών Εκκλησιών προσέγγισις προς αλλήλας και κοινωνία ουκ αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών και ότι τοιαύτη τις προσέγγισις τα μάλα εστίν ευκταία και αναγκαία και πολλαχώς χρήσιμος εις τε το καλώς ενοούμενον συμφέρον εκάστης των επί μέρους Εκκλησιών και του όλου χριστιανικού σώματος και εις παρασκευήν και διευκόλυνσιν της πλήρους ποτέ, συν Θεώ και ευλογημένης ενώσεως, έκρινε τον παρόντα καιρόν τα μάλιστα πρόσφορον προς ανακίνησιν και από κοινού μελέτην του σπουδαίου τούτου ζητήματος. Ει γαρ και εν τούτω ενδέχεται ίνα προκύψωσι και παρεμβληθώσιν αι από των παλαιών προλήψεων και έξεων ή και εξ αξιώσεων δυσχέρεια, αι τοσάκις τέως το έργον της ενώσεως ματαιώσασαι, όμως κατά την γνώμην ημών, περί απλής το κατ΄ αρχάς προκειμένου συναφείας και προσεγγίσεως, αι δυσχέρειαι αύται έσονται πάντως ήττον σπουδαίαι, αγαθής δε υπαρχούσης θελήσεως και διαθέσεως ούτε δύνανται ούτε οφείλουσι κώλυμα αποτελέσαι ακαταγώνιστον και ανυπέρβλητον.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ του Αγιορείτου και σοφωτάτου της Εκκλησίας διδασκάλου.


Η αρετή είναι όντως μέγα και ουράνιον πράγμα, ως έχον πηγήν και αρχήν τον Θεόν, και ως τιμώσα και δοξάζουσα τους φίλους και εργάτας αυτής. Δι’ αυτής ετιμήθησαν οι Άγιοι Προφήται, εμεγαλύνθησαν οι θεηγόροι Απόστολοι, ηνδραγάθησαν οι καλλίνικοι Μάρτυρες, ελαμπρύνθησαν οι θεοειδείς Ιεράρχαι και ωκειώθησαν τω Θεώ οι απ’ αιώνος θεοφόροι Πατέρες. Δια της αρετής ειργάσαντο «ξένα και παράδοξα» εν τω κόσμω οι αγαπήσαντες ολοψύχως τον Θεόν Άγιοι και ανεδείχθησαν πολύφωτοι φωστήρες, «λόγον ζωής επέχοντες» και φαίνοντες «από ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών», προς φωτισμόν «των εν σκότει και σκιά θανάτου» κατά την θείαν ρήσιν και προς σωτηρίαν ψυχών αιώνιον. Η αρετή αναδεικνύει τον άνθρωπον μακάριον, Άγγελον επίγειον, πλήρη θείου φωτός, σιωπώντα και λαλούντα και ορώμενον, έμψυχον στηλογραφίαν παντός καλού και λυσιτελούς, κληρονόμον Θεού, συγκληρονόμον Χριστού. Της αρετής φίλος γνήσιος και αληθής εργάτης και μυσταγωγός και υποφήτης «έργω και λόγω» υπήρξε και ο θεοφόρος Νικόδημος, ο μέγας της Εκκλησίας και πολύσοφος διδάσκαλος, το θαύμα των εν Άθω μοναστών, ο φαεινός εωσφόρος της ουρανίου σοφίας και της εν Χριστώ ζωής, ο εν εσχάτοις λάμψας καιροίς και καταφωτίζων της οικουμένης τα πέρατα δια των θεοσόφων αυτού συγγραμμάτων· η εύηχος σάλπιξ του Αγίου Πνεύματος· η μελίρρυτος και σοφωτάτη γλώσσα, η εν «δυνάμει λόγου» διατρανούσα και αναπτύσσουσα τα ρήματα της αιωνίου ζωής και τα των Πατέρων συνεπτυγμένα νοήματα· της ασκητικής ζωής ο πρακτικώτατος υφηγητής· των πνευματικών αναβάσεων ο θεοειδής μυστογράφος και των εν αυταίς ελλάμψεων ο θείος εκφάντωρ· της Ορθοδόξου Εκκλησίας «ο στύλος και το εδραίωμα» και το εξαίρετον καύχημα, και πάσης αιρετικής και κακοφώνου διδαχής ο ισχυρότατος καθαιρέτης· ο πολυειδώς και πολυτρόπως δοξάσας τον Θεόν, και επαξίως παρά Θεού δοξασθείς. «Τους δοξάζοντάς με δοξάσω», λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Ούτος ο πολύς εν σοφία και μέγας εν αρετή, ο περιφανής της Εκκλησίας φωστήρ και διδάσκαλος, το στόμα των πάλαι Οσίων διδασκάλων θείος Νικόδημος, εγεννήθη εν τη νήσω των Κυκλάδων Νάξω, κατά το σωτήριον έτος 1749, εκ γονέων ευσεβών και εναρέτων, Αντωνίου και Αναστασίας, το επίθετον Καλλιβούρση.

Μια έκτρωση που δεν έγινε


Τα πρώτα παιδιά που απέκτησε η Ευτυχία Αλεξάνδρου ήταν αγόρια, αλλά δεν επέζησαν. Κατόπιν έφερνε στη ζωή μόνο κορίτσια. 
Το 1939 μετοίκησε οικογενειακώς στο Χαρτούμ του Σουδάν. Εκεί έμεινε πάλι έγκυος, αλλά στενοχωρημένη από τις προηγούμενες εμπειρίες της αποφάσισε να κάνει έκτρωση.
 
Το ίδιο βράδυ, βλέπει στον ύπνο της ένα συγκλονιστικό όνειρο: Ήταν μεγάλη Παρασκευή, κι ετοιμαζόταν να μπει στον Ορθόδοξο ναό της Ευαγγελίστριας του Χαρτούμ. Τη στιγμή εκείνη ο ιερέας, ντυμένος τα άμφιά του και κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο, της είπε:

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, ο Άγιος ΙΩΣΗΦ ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και ομολογητής, ο και αδελφός του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, εν ειρήνη τελειούται.


Ιωσήφ ο μακάριος Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος Ε΄ του εικονομάχου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ΄ -- ωκ΄ (813 – 820) υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, Φωτεινού και Θεοκτίστης ονομαζομένων, αδελφός δε του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Ούτος δια την αξιέπαινον αυτού πολιτείαν, κοινή ψήφω έγινεν Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης· διατρίψας δε εκεί πολύν χρόνον, επανήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν κατά βασιλικήν προσταγήν. Παρασταθείς δε μετά του αδελφού του Αγίου Θεοδώρου ενώπιον του βασιλέως, και μη φοβηθείς αυτόν μηδέ πεισθείς να αθετήση την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων, του αυταδέλφου του Αγίου Θεοδώρου εξορισθέντος δια τρίτην φοράν εις την λίμνην της εν Βιθυνία Απολλωνιάδος, ο μακάριος ούτος Ιωσήφ πρώτον μεν εδοκίμασε διαφόρους φυλακίσεις και κακοπαθείας, είτα εξορίσθη εις τινα νήσον.

Εν τω Γεροντικώ γράφονται ταύτα· Ηρώτησεν ο Αββάς Σισώης τον Αββάν Ωρ, λέγων:


«ειπέ μοι λόγον»· και είπεν αυτώ: «έχεις πίστιν εις εμέ»; Και είπε: «ναι»· είπεν ουν αυτώ: «ύπαγε και ο εώρακάς με ποιούντα, ποίησον και συ»· και είπεν αυτώ: «τι ορώ, πάτερ, εις σε»; Έφη δε αυτώ ο γέρων: «ότι ο λογισμός μου κατώτερός εστι πάντων ανθρώπων».

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών και θαυματουργού ΟΝΗΣΙΜΟΥ.


Ονήσιμος ο Άγιος πατήρ ημών, άλλος ων από τον Απόστολον Ονήσιμον, τον μαθητήν του Αποστόλου Παύλου, και άλλος από τον Μάρτυρα Ονήσιμον, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει τγ΄ (303), καταγόμενος εκ Καισαρείας της Παλαιστίνης, εκ κώμης Καρυϊνης ονομαζομένης· άδεται δε, ότι οι γονείς τούτου έλαβον παρά θείου Αγγέλου το άγιον Βάπτισμα και ευηγγελίσθησαν περί της γεννήσεως τούτου του Αγίου, και ότι μέλλει να ονομασθή ο υιός των Ονήσιμος.

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΥΤΕ ΕΓΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ -- Του θεολόγου Νικολάου Πανταζή


Απάντηση και απολογία σε συναποτειχισθέντες αδελφούς και αδελφές, οι οποίοι μας κατηγορούν για “αιρετικούς”…

Πες μου όποια κατηγορία θέλεις, απέδωσέ μου όποια βρισιά θέλεις, αιρετικό όμως μην τολμήσεις να με πεις! Εξίσταμαι και βγαίνω απ’ τα ρούχα μου!!!!!!!! Σχίζω το πουκάμισό μου! Όλα τα δέχομαι, αυτήν την ρετσινιά δεν την δέχομαι! Μή γένοιτο να βλασφημίσω το Άγιο Πνεύμα…..

Με ρωτάς: “μπορούμε να λέμε εμείς ποιός εχει χάρι και ποιός δεν εχει;”

ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν προσδιόρισα “ποιός έχει χάρι και ποιός δεν έχει”. Αυτά είναι λόγια δικά σου. 

Εμείς μιλούμε “ποιός έχει εγκυρότητα μυστηρίων και ποιός δεν έχει”. Άλλο πράγμα η χάρις και άλλο η “εγκυρότητα μυστηρίων.”

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΣΤΟΥ.


Ιούστος ο Άγιος, Ρωμαίος ων, ήτο στρατιώτης τεταγμένος εν τοις Νουμέροις υπό τον Κλαύδιον Τριβούνον, επανερχόμενος δε ποτε εκ του κατά των βαρβάρων πολέμου, τους οποίους επολέμησε μετά των συστρατιωτών του, και ελθών εις έκστασιν, βλέπει ένα σταυρόν κρυσταλλοειδή, εκ του οποίου εξήλθε φωνή, διδάξασα αυτόν το της ευσεβείας Μυστήριον. Όθεν μεταβάς εις Ρώμην, διεμοίρασε την περιουσίαν του εις τους πτωχούς, κατ’ ιδίαν δε ευρισκόμενος ηυφραίνετο δια την απόκτησιν της πίστεως του Χριστού. Αφού δε έγινε γνωστόν εις τον Τριβούνον Κλαύδιον, ότι ο Άγιος επίστευσεν εις τον Χριστόν, έλαβεν αυτόν εκείνος και τον συνεβούλευε να λυπηθή την νεότητά του και να αρνηθή την πίστιν του Χριστού·

ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Τα ξένα κέντρα, που είχαν εκμεταλλευτεί το ΚΚΕ το 1924, οδήγησαν και  στο αίσχος των Πρεσπών

Του
Σάββα Καλεντερίδη


Τελικά, όσο ζεις μαθαίνεις. Ο Κρις Σπύρου, σε πρόσφατη συνάντησή μας, μου ανέφερε ότι έχει τα πρακτικά του 3ου Εκτακτου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που έγινε το 1924, στη διάρκεια του οποίου ο εκπρόσωπος της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ.) άσκησε πιέσεις στο ΚΚΕ για να πειστεί να αλλάξει τη στάση του και να αποδεχτεί τη θέση της για τη Μακεδονία.
Με έναυσμα την αναφορά αυτή, έπειτα από έρευνα βρήκα σχετικό δημοσίευμα στον «Ριζοσπάστη», συγκεκριμένα την εισήγηση της Κ.Ε. στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, περίοδος 1918-1949, μέρος της οποίας και παραθέτω αυτούσιο: «Πέμπτον: Οι θέσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, της Κ.Δ. και ειδικότερα του ΚΚΕ για το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα.