π. Θεόδωρος Ζήσης. 25η Μαρτίου

Uploaded by on Mar 27, 2012

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

ε΄. γιος Κύριλλος λεξανδρείας

φήνοντας τόν πώνυμο τς Θεολογίας θά ναφερθομε π’ λίγ στόν γ. Κύριλλο λεξανδρείας καί θά δείξωμε τι καί ατός το πολύτως σύμφωνος μέ τόν πό ξέτασι ερό Κανόνα καί τήν κκλησιαστική πομάκρυνσι πρό συνοδικς κρίσεως πό τόν αρετικό πίσκοπο. ς γνωστόν, γ. Κύριλλος γωνίστηκε ναντίον τς αρέσεως το Νεστορίου. ταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος ρχισε νά κηρύττη δημοσίως τίς αρετικές δοξασίες του διά τήν Θεοτόκο καί τήν νανθρώπησι το Χριστο, γ. Κύριλλος το στειλε κατ’ ρχάς δύο πιστολές συμβουλεύοντας τόν Νεστόριο νά φήση τήν αρεσι καί νά κολουθήση τήν πίστι τς κκλησίας. πειδή Νεστόριος δέν διορθώθη, ποστέλλει γ. Κύριλλος τρίτη πιστολή μαζί μέ τόν Κελεστνο, τόν Πάπα τς Ρώμης, ες τήν ποία μέ μεγάλη αστηρότητα το δίδει χρόνο διωρίας διά νά ποστ τς αρέσεως · καί φ’ σον ατός μέσα σ’ ατό τό χρονικό διάστημα δέν θά διορθώνετο, θά το κοινώνητος καί μνημόνευτος πό ατούς καί δέν θά συγκαταριθμετο μέ τούς πισκόπους. διακοπή ατή τς κκλησιαστικς κοινωνίας γινε πρό συνοδικς κρίσεως καί καταδίκης το Νεστορίου. γ. Κύριλλος πίσης πρό πάσης συνοδικς καταδίκης το Νεστορίου δέν νεγνώριζε τίς ποινές πού ατός πέβαλε στούς κληρικούς του, ο ποοι καί ατοί, πρό συνοδικς κρίσεως καί πρίν τήν ποστήριξι τήν παρακίνησι το γ. Κυρίλλου, εχαν διακόψει τήν κκλησιαστική κοινωνία καί μνημόνευσι το Νεστορίου καί διά τοτο ατός τούς
καθήρεσε. Μάλιστα γ. Κύριλλος τούς κληρικούς ατούς τς Κωνσταντινουπόλεως τούς παινε ς μολογητάς τς πίστεως καί τούς προτρέπει νά συνεχίσουν τηροντες
ατήν τήν στάσι. Παραθέτομε ν συνεχεί τά κείμενα ατά τά ποα πιστοποιον τήν φαρμογή το 15ου ερο Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ποδεικνύουν μέ σαφήνεια τι ατή το Παράδοσις τς κκλησίας, τήν ποία κολουθοσαν χι μόνον ο κληρικοί λλά καί πλός λαός. Τό τμμα ατό τς τρίτης πιστολς το γ. Κυρίλλου πρός τόν Νεστόριο τό ποο ναφέρεται ες ατήν τήν πόθεσι χει ς ξς: «δού τοίνυν μα τ συνόδ, τ κατά τήν μεγάλην Ρώμην συνειλεγμένη, προεδρεύοντος το σιωτάτου καί θεοσεβεστάτου δελφο καί συλλειτουργο μν Κελεστίνου το πισκόπου, καί τρίτ σοι τούτ διαμαρτυρόμεθα γράμματι, συμβουλεύοντες ποσχέσθαι μέν τν οτω σκαιν καί διεστραμμένων δογμάτων, καί φρονες καί διδάσκεις, νθελέσθαι δέ τήν ρθήν πίστιν, τήν τας κκλησίαις παραδοθεσαν ξ ρχς διά τν γίων ποστόλων καί εαγγελιστν, ο καί ατόπται καί πηρέται το λόγου γεγόνασι. Καί ε μή τοτο δράσειεν σή ελάβεια, κατά τήν ρισθεσαν προθεσμίαν ν τος γράμμασι το μνημονευθέντος σιωτάτου καί θεοσεβεστάτου δελφο καί συλλειτουργο μν το τς Ρωμαίων κκλησίας πισκόπου Κελεστίνου, γίνωσκε σαυτόν οδένα κλρον χοντα μεθ’ μν, οδέ τόπον λόγον ν τος ερεσι το Θεο καί πισκόποις. Οδέ γάρ νδέχεται περιϊδεν μς κκλησίας οτω τεθορυβημένας, καί σκανδαλισθέντας λαούς, καί πίστιν ρθήν θετουμένην, καί διασπώμενα παρά σο τά ποίμνια, το σζειν φείλοντος, επερ σθα καθ’ μς ρθς δόξης ραστής, τήν τν γίων Πατέρων χνηλατν εσέβειαν. πασι δέ τος παρά σς ελαβείας κεχωρισμένοις διά τήν πίστιν, καθαιρεθεσι λαϊκος τε καί κληρικος, κοινωνικοί πάντες σμέν. Ο γάρ στι δίκαιον τούς ρθά φρονεν γνωκότας σας δικεσθαι ψήφοις, τι ο σοί καλς ποιοντες ντειρήκασι» (P.G. 77, 108A).


Άγιος Νικόδημος:

Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή  19η

Εν Αθήναις τη 1 Δεκεμβρίου 1905

Θυγάτηρ εν Κυρίω αγαπητή Οσία Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.
(ν΄ αναγνωσθή εις επήκοον πασών των αδελφών)

Χθες ελειτούργησα εις το Πτωχοκομείον και ωμίλησα περί καθαράς καρδίας και πνεύματος, ευρέως αναπτύξας τους λόγους του Ναθαναήλ: «Ραββί, Συ ει ο Υιός του Θεού, Συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ». Τούτον τον λόγον σήμερον σοι γράφω δια την σπουδαιότητα του θέματος αυτού αρχήν δε του λόγου εποιησάμην ώδε.
Εξίσταμαι, Χριστιανοί αδελφοί, και απορεί και θαυμάζει, ο την θαυμασίαν ταύτην ομολογίαν του Ναθαναήλ ακούων: «Ραββί, Συ ει ο Υιός του Θεού, Συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ», διότι η ομολογία αυτού εγένετο τόσον ταχέως και μετά τελείας πεποιθήσεως. Πόθεν η γνώσις αύτη; Πόθεν η πληροφορία και η βεβαιότης; Τι εγένετο εν αυτώ, εν τη ψυχή και τη καρδία αυτού, ίνα εντός ολίγων στιγμών επιγνώ, ότι ο ομιλητής αυτού ήτο ο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, ο αναμενόμενος Μεσσίας, περί ου έγραψεν Μωϋσής εν τω Νόμω και οι Προφήται;  Αληθώς ο Κύριος απεκάλυψεν αυτώ, ότε είδεν αυτόν υπό την συκήν όντα. Αλλ΄ αύτη μόνη ήρκεσεν η φανέρωσις προς πίστιν, βεβαίωσιν και ομολογίαν; Εάν μόνη αύτη ήρκεσεν εις τον Ναθαναήλ, γενάται η απορία διατί εις τούτον μεν ελάχιστος χρόνος, μία τις αποκάλυψις ήρκεσεν εις γνώσιν Θεού και ομολογίαν πίστεως, τοις δε Ιουδαίοις και ιδίως τοις Γραμματεύσι και Φαρισαίοις ουδ΄ ο όλος επί της γης βίος του Κυρίου, ουδέ τα έργα Αυτού, ουδέ οι λόγοι Αυτού, ουδέ η ομολογία Αυτού ήρκεσαν, ίνα πληροφορήσωσιν αυτούς περί του προσώπου και του θείου χαρακτήρος Αυτού; Και ου μόνον ουδαμώς επείσθησαν, αλλά και ελιθοβόλουν Αυτόν, ομολογούντα περί Εαυτού και επί τέλους και κατεδίκασαν εις θάνατον, διότι Υιόν Θεού Εαυτόν εποίησεν; Πόθεν η τοιαύτη αντίθεσις και των αποτελεσμάτων εις δύο διαφόρους την αυτήν λαβόντας πληροφορίαν περί του προσώπου του Κυρίου; την απορίαν ημών ταύτην λύει Αυτός ο Κύριος δια της φανερώσεως προς τους Εαυτού μαθητάς του αγνού και καθαρού χαρακτήρος του Ναθαναήλ: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, ενώ δόλος ουκ έστι». Ιδού ο λόγος των αντιθέτων αποτελεσμάτων εκ του αυτού δεδομένου. Ο μεν Ναθαναήλ επίστευσεν αμέσως και ωμολόγησεν, ότι ο Κύριος, ο Ραββί, ήτο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, διότι αληθώς Ισραηλίτης, άδολος και καθαρός τη καρδία, εν η δόλος ουκ υπήρχεν, οι δε Φαρισαίοι και Γραμματείς και οι λοιποί άπιστοι Ιουδαίοι, διότι ήσαν γεννήματα εχιδνών, υιοί του ψεύδους και γενεά άπιστος, διεστραμμένη και μοιχαλίς, ως Αυτός ο Κύριος εκάλεσεν αυτούς δια την δολιότητα και ακαθαρσίαν των καρδιών αυτών. Εντεύθεν τα διάφορα αποτελέσματα, εντεύθεν ο μεν καθαρός τη καρδία Ναθαναήλ άμα είδεν, επίστευσε και ωμολόγησεν, οι δε Φαρισαίοι, οι Γραμματείς και οι ψευδώς επιλεγόμενοι Ισραηλίται Ιουδαίοι δεν επίστευσαν. Και πως ήτο δυνατόν, Χριστιανοί αδελφοί, να πιστεύσωσιν οι Ιουδαίοι, οι τοιαύτην έχοντες καρδίαν; Διότι εν τοιαύτη εσκοτισμένη καρδία, εν τοιαύτη πεπληρωμένη ζόφου καρδία, εν τοιαύτη υπό πυκνών μελανών νεφών, εμπεπλησμένων κεραυνών και καταιγίδων καρδία πως δύναται να εισδύση το φως της γνώσεως, το φως της αληθείας; Βεβαίως αδύνατον. Αλλά και «τις κοινωνία φωτί προς σκότος»; Το θείον φως τίζει τας καθαράς καρδίας και την καθαράν διάνοιαν, διότι αύται εισι δεκτικαί φωτός, αι δε ακάθαρτοι καρδίαι και διάνοιαι, ως ανεπίδεκτοι φωτισμού αποστρέφονται το φως της γνώσεως, το φως της αληθείας, διότι αρέσκονται εν τη σκοτία. Περί της τοιαύτης ηθικής εξαχρειώσεως των Ιουδαίων προφητεύων ο Ησαϊας λέγει: «ώτα έχουσι και ουκ ακούσωσιν, οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται, επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς εκάμυσαν, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη ακούωσι και τη καρδία μη σινιώσι και επιστρέψωσι και ιάσομαι αυτούς». Ώστε δεν επίστευσαν, επειδή επαχύνθη η καρδία του λαού του Ισραήλ ήτοι επωρώθη ένεκα των κακιών αυτών και τούτου ένεκα δεν επίστευσαν, ο δε αληθώς Ισραηλίτης επίστευσεν και ωμολόγησεν Υιόν Θεού τον Κύριον, διότι είχε καρδίαν άδολον. Μέγα τι, χριστιανοί αδελφοί, η άδολος και καθαρά καρδία, διότι είναι δεκτική θείου φωτός και θείων αποκαλύψεων, εκ της ομολογίας του Ναθαναήλ βεβαιούμεθα περί τούτου. Ότε ο Πέτρος ερωτηθείς παρά του Κυρίου «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι», ωμολόγησεν την αυτήν τω Ναθαναήλ ομολογίαν, ο Κύριος είπεν αυτώ ότι «σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψεν, αυτώ, αλλ΄ ο Πατήρ αυτού ο εν τοις ουρανοίς», και αληθώς μόνος ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς ηδύνατο ν΄ αποκαλύψη τω Ναθαναήλ, ότι ο νέος Ραββί, ον κατά πρώτον έβλεπεν, ήτο ο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ. Άνευ της τοιαύτης θείας αποκαλύψεως ήτο αδύνατον να γνωρίση εις Ιουδαίος, αγνοών το τρισυπόστατον της Θεότητος και τας ιδιότητας των υποστάσεων της Τριαδικής Θεότητος, να ομολογήση, ότι ο Ιησούς, ο Ραββί, ήτο Υιός του Ουρανίου Πατρός. Ώστε πάντως, ως τω Πέτρω και τω Ναθαναήλ, ο Πατήρ ο Ουράνιος απεκάλυψεν ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήτο ο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ. Απεκάλυψε δε αυτώ το μυστήριον δια την καθαράν καρδίαν αυτού. Η γνώσις του λόγου της αποκαλύψεως είναι μία ετέρα μεγίστη αποκάλυψις, χριστιανοί αδελφοί. Εκ τούτου διδασκόμεθα, ότι ο Θεός αγαπά τους καθαράν έχοντας καρδίαν, εισακούει αυτών δεομένων, χαρίζεται αυτοίς τα προς σωτηρίαν αιτήματα, αποκαλύπτεται αυτοίς και διδάσκει αυτούς μυστήρια θείας φύσεως. Ταύτα πάντα ο άδολος Ναθαναήλ ηξιώθη ν΄ απολαύση δια την καθαράν αυτού καρδίαν. Παρά του Κυρίου μανθάνομεν, ότι ο Ναθαναήλ ην υπό την συκήν και ότι είδεν αυτόν ο Κύριος. Εκ τούτου μανθάνομεν, ότι ο Κύριος, ως Θεός, είδεν αυτόν και εισήκουσεν της φωνής αυτού δεομένου υπό την συκήν. Εκ της κλήσεως του Φιλίππου και εκ της συναντήσεως και επιγνώσεως του Ιησού συνάγεται η του αιτήματος αυτού πλήρωσις. Εκ της ομολογίας η αποκάλυψις, εκ δε της συναριθμήσεως αυτού μετά των δώδεκα Αποστόλων η κλήσις αυτού υπό του Θεού εις το μέγα του Αποστόλου αξίωμα, ων τα ονόματα εγράφη εν τοις ουρανοίς (ο Ναθαναήλ είναι ο Βαρθολομαίος). Ιδού οποίων μεγίστων αγαθών γίνεται αιτία τω ανθρώπω η καθαρά καρδία. Ουδέν της καθαράς καρδίας μείζον, αληθώς ουδέν ταύτης μείζον, διότι τι μείζον του θρόνου του Θεού; Ουδέν. Ώστε ουδέ της καθαράς καρδίας μείζον, αφού και αύτη θρόνος γίνεται Θεού. περί τούτου αυτός ο Κύριος λέγει, θέλει ενοικήση και εμπεριπατήση εν αυτή και μονήν παρ΄ αυτή ποιήση, εις ποίαν άλλην καρδίαν ή εις την καθαράν καρδίαν θέλει ενοικήση ο Θεός; Ο Κύριος δια του Προφήτου Ησαϊου παρήγγελλε τοις Ιουδαίοις, ίνα λουσθώσι και καθαρισθώσι πρότερον, ίνα διαλλαγή προς αυτούς. Ώστε προς μόνους τους καθαρούς την καρδίαν το θείον διαλλάσσεται και τούτοις εμφανίζεται και εν τούτοις κατοικεί. Ο προφήτης Δαυϊδ καρδίαν καθαράν εζήτει παρά του Θεού, ίνα διαλλαγή προς το θείον, και πνεύμα ευθές, ίνα μη μελετά πονηρά και σκολιά. Αμφότεραι αι αρεταί συμβαδίζουσιν, αδύνατον δε να χωρισθώσιν απ΄ αλλήλων. Αμφοτέρας εκέκτητο και ο Ναθαναήλ κατά την μαρτυρίαν του Κυρίου. Ταύτα λοιπόν ν΄ αγαπήσωμεν και ταύτα παρά του Θεού εκζητήσωμεν και υπέρ αυτών ανάγκη ν΄ αγωνισθώμεν, διότι μόνοι αύται άγουσι ημάς εις τελειότητα, μόνα τα δύο ταύτα καθιστώσιν ημάς εικόνας Θεού, μόνοις τούτοις η καρδία ημών θρόνος γίνεται Θεού, μόνοις τούτοις αποβαίνομεν μακάριοι και μόνοις τούτοις, ως αρραβώνα, λαμβάνομεν την πληροφορίαν των μελλόντων αγαθών. Τοιαύτα τινα είπομεν και έτερα τινα περί μακαριότητος. Ταύτα δε έγραψα προς διδασκαλίαν σας.
Σας εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.

Ο Πνευματικός  Πατήρ

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος

ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ":

   http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Παραθέτουμε από την εφημερίδα "Μακεδονία" (8-12-1963)
ένα μεγάλης σημασίας απόσπασμα άρθρου για το πως έβλεπαν οι παπικοί επίσκοποι τον οικουμενισμό...

"Είναι αληθές, επίσης, ότι πολλοί επίσκοποι, ήλθαν εις την Ρώμην με την σταθεράν πίστιν ότι ο οικουμενισμός είναι ένα θαυμάσιον μέσον προς επέκτασιν του καθολικισμού, μία νέα στρατηγική τακτική δια την προσέλκυσιν οπαδών. Τώρα, ύστερα από τας συζητήσεις, έγινεν αντιληπτόν ότι η καθολική εκκλησία οφείλει να προχωρή κατά τέτοιον τρόπον, ώστε να εναρμονίζεται προς τας νέας συνθήκας, ανεξαρτήτως αν αυτό της εξασφαλίζη ή όχι οπαδούς. Η πολιτική αυτή είναι πολύ φυσικόν να επηρεάση γενικώτερα την μοίραν της καθολικής εκκλησίας και ακόμη γενικώτερα της χριστιανοσύνης.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Τον καιρόν εκείνον οκτώ άνθρωποι ευρέθηκαν καλοί μόνον: ο Νώε, η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά και οι τρεις του νυφάδες. Θέλοντας ο πανάγαθος Θεός να φυλάξη αυτούς τους οκτώ επρόσταξεν τον Νώε να πισσώση καλά το καράβι δια να μη μπαίνη μέσα η βροχή και να βάλη μέσα από όλα τα ζώα, αρσενικά και θηλυκά, καθαρά και ακάθαρτα. Εμπήκε και αυτός μέσα, η γυναίκα του και τα τρία του παιδιά και οι τρεις νυφάδες του και έκλεισαν καλά το καράβι. Οι άνθρωποι έξωθεν έτρωγαν, έπιναν, έκαναν πραγματείες, λισιβερίσια και άλλα διαβολικά καμώματα, εκοιμώντο ξέγνοιαστα. Εκαρτέρει ο Θεός να μετανοήσουν. Τότε άνοιξεν ο Θεός τους καταρράκτας του ουρανού και έπεφτεν η βροχή ωσάν ποταμός εις την γην. Έτρεχαν τότε οι άνθρωποι, εφώναζαν: Νώε, άνοιξέ μας και εμάς να έμπωμεν εις το καράβι. Τους έλεγεν ο ευλογημένος ο Νώε: Και που είστε τώρα εκατό χρόνους οπού σας έλεγα πως ο Θεός θε να χαλάση τον κόσμον και εσείς με περιγελούσετε; Τώρα τι να σας κάμω και εγώ; «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Και εσήκωσε την θάλασσαν δεκαπέντε πήχες υψηλά από τα υψηλότερα βουνά και έπνιξεν όλον τον κόσμον. Μόνον οι οκτώ άνθρωποι εγλύτωσαν, ο Νώε, η γυναίκα του και τα τρία του παιδιά και οι τρεις του νυφάδες. Και πάλιν από αυτούς τους οκτώ εγέμισεν όλος ο κόσμος.

Συνεχίζεται.

Πως αλλάζουν οι καιροί, Δόξα τω Θεώ!!!

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ:

Ο διάλογος με τους Ρωμαιοκαθολικούς είναι κοροϊδία !

Επί είκοσι (20) χρόνια επί κεφαλής του «θεολογικού διαλόγου» με τους Ρωμαιοκαθολικούς, κατόπιν εντολής του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ο διάλογος με τους Ρωμαιοκαθολικούς είναι κοροϊδία !
Το Βατικανό επέδειξε ύψιστη υποκρισία. Η Ουνία είναι ένας εμπαιγμός, μία καθαρή απάτη. Ο σημερινός Πάπας κηρύττει τα Μεσαιωνικά μυθεύματα της Παπωσύνης!
«Στις πρόσφατες εξόχως απροσδόκητες και βαρύτατα προσβλητικές
δηλώσεις του Βατικανού1, τόσο περί των Ορθοδόξων όσο και των λοιπών μη"Ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών, η ταπεινότης μου ίσως δεν θα έπρεπε να απαντήσει, παρά με εύγλωττη σιωπή.



Επειδή όμως, μετά την 20ετή επίπονη Προεδρία μου εις τον "Επίσημο Θεολογικό Διάλογο" Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, παραιτήθηκα οικειοθελώς, δια να μην έχω πλέον ουδεμίαν σχέση με ένα τέτοιο "ανούσιο παίγνιο", θα πρέπει σήμερα συμπληρωματικώς, προς όσα εδημοσιεύθησαν μέχρι και προσφάτως, να δηλώσω επιγραμματικά μόνον τούτο: Δεν θα εφανταζόμουν ότι θα εδικαιώνοντο τόσο γρήγορα και τόσο αποκαλυπτικά οι ταπεινές κρίσεις μου, περί του προσώπου και του συνολικού έργου του Καρδιναλίου Joseph Ratzinger, προ της ανυψώσεώς του εις τον Παπικό Θρόνο αφ" ενός, και τη μετά ταύτα αιφνιδία "μεταμόρφωση" του εις τον πλέον ανεπιφύλακτον Κήρυκα των Μεσαιωνικών μυθευμάτων της Παπωσύνης.


Επιφυλάσσομαι, μετά την θρυλούμενη Επανέναρξη του “Επισήμου Θεολογικού Διαλόγου”, να επανέλθω εκτενέστερα επί των ραγδαίως εξελισσομένων "υπογείων" δραστηριοτήτων, οι οποίες εν υψίστη υποκρισία τραγικώς [διέψευσαν] τις φερέλπιδες προσπάθειες της Β' Βατικανής Συνόδου εις την Εκκλησιολογία και Οικουμενισμό. »2

 
«Με εξοργίζει η τακτική του Αγίου Περγάμου3 όταν τολμά να λέει ότι είναι θεολόγος συστηματικός, και συγχρόνως να ισχυρίζεται ότι "η Ουνία δεν ανήκει στα θέματα του Διαλόγου". Η Ουνία όμως είναι ένας εμπαιγμός, μία καθαρή απάτη, ένα μασκάρεμα ανθρώπων. Και έρχεται ο Μητροπολίτης Περγάμου και σού λέει αυτά να τα κανονίσουν ως πρακτικά προβλήματα οι τοπικές Εκκλησίες. Πού τα βρήκε αυτά ο Άγιος Περγάμου; Και που τα λέει, σε αγραμμάτους ή σε ανεγκεφάλους;»4


1 Ο κ. Στυλιανός αναφέρεται στην περιβόητη εγκύκλιο του Βατικανού στις 9/7/2007 στην οποία ο Πάπας διακήρυξε ότι η μόνη πραγματική Εκκλησία του Χριστού είναι η Παπική και ότι οι "Ανατολικές Εκκλησίες"
έχουν έλλειμμα εκκλησιαστικότητος γιατί δεν αναγνωρίζουν το Πρωτείο της Ρώμης, που σημαίνει ότι ο Πάπας είναι υπερεπίσκοπος και «ο εκπρόσωπος του Χριστού επί της γης».
2 Εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», φύλλο 82, Σεπτέμβριος 2007, σελ. 25.
3 Ο Μητρ. Περγάμου είναι σήμερα συμπρόεδρος στον Θεολογικό Διάλογο Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών
4 Συνέντευξη στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 23/9/2006

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


ντάξια πράγματι περιγραφή τς θεολόγου γλώσσας, δηλώνει περίφραστα τι δέν εναι τά πράγματα πως ξωτερικά φαίνονται, λλά πως τά ριοθέτησαν ο γραφές
καί ο Πατέρες. Δι’ ατό ν συνεχεί ναφέρει: «Μικρν μοι τό πομνιον; λλ’ οκ πί κρημνν φερμενον. Στεν μοι μνδρα, πλήν λκοις νεπβατος, πλήν ο παραδεχομνη λστήν, οδέ περβαινομνη κλπταις καί ξνοις» (ΕΠΕ 2, 116,17). Τό ποίμνιο ατό λοιπόν τν ρθοδόξων το ξεχωρισμένο πό τό αρετικό καί πολυάριθμο καί εχε λα τά χαρακτηριστικά τς κκλησίας, μολονότι δέν εχε κανένα ξωτερικό της γνώρισμα. Τό θαυμαστό εναι τι καί πρίν λθει γιος ες τήν Κωνσταντινουπολι ο ρθόδοξοι τηροσαν ατήν τήν στάσι, τς ποτειχίσεως δηλαδή πό τόν αρετικό Πατριάρχη, πργμα τό ποο δεικνύει τι ατό το Παράδοσις ες τήν κκλησία, χωρίς δηλαδή ν προκειμέν νά περιμένουν τήν πόφασι τς Β΄ Οκουμενικς Συνόδου. Τό σημαντικό ες τήν προκειμένη περίπτωσι εναι τι γιος θεωρε ποίμνιο ρθόδοξο μόνον τούς ποτειχισμένους πό τόν αρετικό Πατριάρχη Δημόφιλο, τούς δεδιωγμένους, διασκορπισμένους καί νεπισκόπους, χωρίς κν νά συγκαταριθμ ες τούς ρθοδόξους σους κολουθοσαν τόν αρετικό Πατριάρχη, διεμαρτύροντο μως νδεχομένως προφορικς γραπτς κολουθοσαν πό φόβο, λλά εχαν ρθόδοξο φρόνημα, κολουθοσαν ναμένοντας τήν πόφασι τς Συνόδου. διδασκαλία ες τό θέμα ατό το γίου Γρηγορίου το Θεολόγου εναι σαφής καί συνοψίζεται ες τούς λόγους του: «καί τς μέν χθρας οκ πνσαμεν, το ζλου δέ πεδεξμεθα · κρεσσων γάρ μπαθος μονοας πέρ εσεβεας διστασις» (ΕΠΕ 1, 246,19). Δηλαδή Θεός ερίσκεται κε που συνάζοντο ο ρθόδοξοι, ες τήν
παιθρο, στω καί ν ατοί σαν λάχιστοι, καί χι ες τούς πολυτελες ναούς πού πρχε αρεσις καί πίσης διά νά διατηρηθ ληθινή πίστις πρέπει νά πάρξη «πέρ εσεβείας διάστασις», δηλαδή κκλησιαστική ποτείχισις πό τούς αρετικς φρονοντας καί πράττοντας. Πρίν φήσουμε τήν θεολόγο γλσσα εναι νάγκη νά
παραθέσωμε καί δύο τελευταα χωρία, πολύ πίκαιρα καί σχετικά μέ τήν γενική ννοια, ες τήν μικρή ατή μελέτη, τά ποα ν τά γνώριζαν ο πίσκοποι καί τά πίστευαν
θά πρεπε πάραυτα νά διορθωθον καί νά ρθοτομήσουν τόν λόγο τς ληθείας νά παραιτηθον ς ατιοι ψυχικο θανάτου πολλν. ναφέρει γιος σέ πιστολή του πρός τούς κατοίκους τς Καισαρείας τά ξς: «Λχνος δέ τς κκλησας πσκοπος, δλον μν κν ατοί μή γρφωμεν. νγκη τονυν, σπερ κενου καθαρς μέν χοντος ρθς γεσθαι καί τό σμα, μή καθαρο δέ τυγχνοντος, οκ ρθς· οτω καί τ προσττ τς κκλησίας ποτρως ν χ, πντως συνδιακινδυνεειν συνδιασζεσθαι» (ΕΠΕ 7, 80,24). δ πίσκοπος νομάζεται «προστάτης τς κκλησίας» καί πό τήν κατάστασί του θά διασωθ τό ποίμνιο θά κινδυνεύση, κολουθντας τον, νά χαθ. πίσης σέ γκωμιαστικό λόγο του διά τόν μέγα θανάσιο γιος ναφέρει: «Οτω μέν ον καί διά τατα, ψφ το λαο παντός, ο κατά τόν στερον νικσαντα πονηρόν τπον, οδέ φονικς τε καί τυραννικς, λλ’ ποστολικς τε καί πνευματικς, πί τόν Μρκου θρνον νγεται, οχ ττον τς εσεβεας, τς προεδρας διδοχος · τ μέν γάρ πολλοστός π’ κενου, τ δέ εθύς μετ’ κενον ερσκεται · ν δή καί κυρως ποληπτον διαδοχν. Τό μέν γάρ μγνωμον καί μθρονον, τό δέ ντδοξον καί ντθρονον· καί μέν προσηγοραν, δέ λθειαν χει διαδοχς. Ο γάρ βιασμενος, λλ’ βιασθείς διδοχος · οδέ παρανομσας, λλ’ προβληθείς ννμως · οδέ τναντα δοξζων, λλ’ τς ατς πστεως · ε μή οτω τις λγοι διδοχον, ς νσον γιεας, καί φωτός σκτος, καί ζλην γαλνης, καί συνσεως κστασιν» (ΕΠΕ 6, 48,22).
δ γιος χαρακτηρίζει πονηρή τή μέθοδο κλογς τν πισκόπων χωρίς τήν ψφο το λαο καί διδάσκει τι, κλεγείς πίσκοπος πρέπει νά εναι διάδοχος τς εσεβείας γιά νά εναι διάδοχος καί το θρόνου. Ατή εναι λέγει πραγματική διαδοχή ν λλη (ταν δηλαδή λείπει εσέβεια) εναι κατ’ νομα, δέ πίσκοπος πού δέν χει εσεβ πίστι, δέν χει τόν πραγματικό θρόνο λλά τόν ντίθρονο, τό ποο νομίζω σημαίνει τι τόν χει γκαταστήσει στόν θρόνο διάβολος, τόν ποο καί πηρετε. Δι’ ατό ναφέρει γιος τι πραγματικός διάδοχος στόν θρόνο εναι χι « τναντία δοξάζων, λλ’ τς ατς πίστεως». πό λα ατά κατανοομε τίνος διάδοχος εναι ες τόν θρόνο τς Κωνσταντινουπόλεως σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαος καί λοι ο λοιποί Οκουμενιστές πίσκοποι καί τί πρέπει νά κάνωμε ο ρθόδοξοι πρός ατούς φαρμόζοντες τόν 15ον ερό Κανόνα τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί κολουθοντες πως προαναφέραμε λη τήν πάρχουσα ρθόδοξο Παράδοσι, ποία τόν νατο αἰῶνα συνοψίζεται δι’ ατο το κανόνος.