Ο Κοσμάς :


4. Συνεχίζοντας ο αδελφός Misha γράφει:
Παράθεση:
Η Ελλαδική Εκκλησία παραμένει Ορθόδοξη παρά τις στραβοτιμονιές ορισμένων επισκόπων της.


Ά, εδώ, αγαπητέ
Misha δεν θα συμφωνήσω!

Έχω, πολλούς λόγους, τους οποίους μπορώ να επικαλεσθώ ανά πάσα στιγμή υπέρ της αντίθετης με τη δική σου γνώμης μου.
Αν δεν είχα πεισθεί ότι η Εκκλησία αυτή δεν ορθοτομεί, δεν θα είχα ποτέ αποτειχιστεί! Δυό λόγια μόνο θα πω.

α. Σε προηγούμενη καταχώρησή μου στην ιστοσελίδα αυτή στις 28.10.2007, έχω γράψει:

«Η “εκκλησία" του Νέου Ημερολογίου είναι Ορθόδοξη, ή όχι!
Νομίζω, ότι το θέμα αυτό είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο.
Νομίζω, ότι δεν υπάρχει καλοδιάθετος Νεοημερολογίτης, που να μη
θεωρεί αίρεση τόσο τον Παπισμό, όσο και τον Οικουμενισμό!
Νομίζω, ότι δεν υπάρχει ειλικρινής Νεοημερολογίτης, που να μην πιστεύει ότι ο μασόνος Αθηναγόρας, ο και ραβίνος χρηματίσας ως Μητροπολίτης Κέρκυρας, που υπόγραψε την “Ένωση των Εκκλησιών”, ήταν ένας μεγάλος αιρετικός!
Νομίζω, ότι δεν υπάρχει καλόπιστος Νεοημερολογίτης, που να μη δέχεται ότι οι διάδοχοί του, Δημήτριος και Βαρθολομαίος, που δήλωσαν ότι ακολουθούν τον Αθηναγόρα, είναι εξ ίσου με αυτόν αιρετικοί!

Ποιός μπορεί να διαφωνήσει, ότι εφόσον οι επίσκοποι μιας Εκκλησίας είναι αιρετικοί, αιρετική είναι και η Εκκλησία αυτή»;

β. Από τη στιγμή, που ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έκανε την «Ένωση των Εκκλησιών» με τον πάπα Παύλο 6ο το 1965 και οι διάδοχοί του Δημήτριος και Βαρθολομαίος δήλωσαν, ότι ακολουθούν τη γραμμή του και υλοποιούν την Ένωση αυτή, όλες οι Εκκλησίες που έχουν «κοινωνία» με το Πατριαρχείο Κων/πόλεως, όπως είναι και η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος, έπαυσαν πλέον να είναι Ορθόδοξες!

Είναι χαρακτηριστική η ομολογία του Αθηναγόρα, που περιέχεται σε επιστολή του που έστειλε το 1971 στον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, επικρίνοντας τους θεολόγους της Ελλάδας, που ήταν αντίθετοι στην Ένωση με τον Παπισμό. Έγραφε:

«Εις ταύτην αντιτίθενται οι Θεολόγοι ημών, και δεν λέγουσιν ημίν, πως εννοούσι την αποκατάστασιν των πραγμάτων μεταξύ των δύο πρεσβυγενών Εκκλησιών, εκτός εάν προτιμώσι την διαιώνισιν της διαιρέσεως.
Ουδέ απαντώσιν εις το ερώτημα: Αφού διά της άρσεως του Σχίσματος, την 7ην Δεκεμβρίου 1965, επανήλθομεν αυτομάτως εις την προ του 1054 εποχήν....»!

Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, αντί να εξαναστεί και καταγγείλει την «άρση του σχίσματος», δηλ. την γενόμενη «Ένωση των Εκκλησιών», που ομολόγησε ο Αθηναγόρας, έκρυψε την επιστολή αυτή και αποσιώπησε το θέμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανακήρυξε τον αιρετικό Αθηναγόρα σε .... «προφηταπόστολο»!

γ. Δεν ήταν μόνο ο Αθηναγόρας αιρετικός. Είναι και οι διάδοχοί του Δημήτριος και Βαρθολομαίος, με τους οποίους η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος είχε και έχει πλήρη «κοινωνία». Ο Βαρθολομαίος π.χ. έχει δηλώσει ότι η Ορθοδοξία και ο Παπισμός αποτελούν «το ενιαίον σώμα του Χριστού» (Επίσκεψις φ. 499)!

Στις 4 Νοέμβριο 1994 στην «Παγκόσμια Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης»
στην Ιταλία διακήρυξε: « Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μιά συμμαχία και συλλογική προσπάθεια», για «να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφωσύνης και της ειρήνης», εφόσον όμως «είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού» (Επίσκεψις 30.11. 94)!!

Αναφερόμενος δε στους προμάχους της Ορθοδοξίας, που αντέστησαν στις αιρέσεις των Φράγκων, οι οποίοι σχίστηκαν από την Εκκλησία, ο Βαρθολομαίος τους καλεί σε μετάνοια, λέγων: «...... η μετάνοια ημών (= των Ορθοδόξων) δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (Εκκλ. Αλήθεια 16. 12. 1998)!!

Μία Εκκλησία είναι Ορθόδοξη, ή αιρετική, ανάλογα με τους επισκόπους της, αν είναι Ορθόδοξοι, ή αιρετικοί!

δ) Αιρετική Εκκλησία είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, λόγω των αιρετικών Πατριαρχών του. Αιρετικές όμως είναι και οι λοιπές Εκκλησίες, που «κοινωνούν» με το αιρετικό Πατριαρχείο. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αποφαίνεται: «Ει τις ακοινωνήτω καν εν οίκω συνεύξηται αφοριζέσθω, και ο ακοινωνήτοις κοινωνών ακοινώνητος έστε, και ο αιρετικόν δεχόμενος τοις αυτοίς εγκλήμασιν υπόκειται» !!
Ο δε άγιος Μάρκος ο Ευγενικός επισημαίνει: «άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι, πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι»!

Μπορεί, λοιπόν, να έχει κάποιος αμφιβολία, ότι η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος έπαυσε να είναι Ορθόδοξη;


Εγκώμια Επιτάφιου Θρήνου Μεγάλης Παρασκευής


π. Θε­ό­δω­ρου Ζή­ση :


Δι­α­θρη­σκει­α­κὲς Συ­ναν­τήσεις, Ἄρ­νη­σις τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καὶ προ­σβο­λὴ τῶν Ἁ­γί­ων Μαρ­τύ­ρων.

 «Ἂς μᾶς ξε­κα­θα­ρί­σουν λοι­πὸν με­ρι­κοὶ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὶ ἡ­γέ­τες ὅ­τι ἔ­χουν προ­σχω­ρή­σει σ' αὐ­τὴν τὴν “προ­ο­δευ­τι­κὴ” ἄ­πο­ψη, γι­ὰ νὰ κα­θο­ρί­σου­με καὶ ἐ­μεῖς τὴν στά­ση μας ἀ­πέ­ναν­τί τους, τὴν ὁ­ποί­α οὕ­τως ἢ ἄλ­λως εἴ­μα­στε ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νοι νὰ κα­θο­ρί­σου­με, δι­ό­τι δι­α­φο­ρε­τι­κά, κοι­νω­νοῦ­με καὶ ἐ­μεῖς “τοῖς ἔρ­γοις αὐ­τῶν τοῖς πο­νη­ροῖς” (Β' Ἰ­ω. 11). Ἐ­μεῖς ἐ­πι­θυ­μοῦ­με νὰ ἔ­χου­με κοι­νω­νί­α ὄ­χι πρὸς τοὺς ἀ­κοι­νω­νή­τους, ἀλ­λὰ πρὸς τοὺς ἁ­γί­ους καὶ πι­στοὺς ὅ­λων τῶν ἐ­πο­χῶν, νὰ πι­στεύ­ου­με ὅ­πως ἐ­πί­στευ­αν ὅ­λοι οἱ πρὸ ἡ­μῶν Ἅ­γι­οι Πα­τέ­ρες, στοὺς ὁ­ποί­ους πει­θό­με­θα καὶ ὑ­πα­κού­ου­με» 

Η ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


+Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης

Υπάρχουν διάφοροι θέσεις, πολλαί «γωνίαι οπτικαί» και διάφορα όργανα θεωρήσεως των δύο μεγαλυτέρων και συγκλονιστικωτέρων, των δύο μοναδικών και όντως ανεπαναλήπτων γεγονότων εντός της ανθρωπίνης ιστορίας. Των γεγονότων της Σταυρώσεως και Αναστάσεως του Χριστού. Δύο εξ αυτών των θέσεων και οπτικών γωνιών, των περισσότερον χρησιμοποιουμένων, είναι η Ιστορία και η Πίστις. Δια της Ιστορίας δαμάζεται ο νους και υποτάσσεται εις την φωνήν της.


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ


Του A. Παπαδιαμάντη

Ὅπως τὸ διηγοῦνται, ὅσοι τὸ ἔφθασαν, ἐν ἠλικίᾳ ὄντες εἰς Ἀθήνας τῷ 1870, ὁ νεκρὸς τοῦ ἑνὸς τῶν ληστῶν τοῦ Δηλεσίου, κομισθέντων εἰς Ἀθήνας κατὰ Μάιον, εἶχε τὸ πρόσωπον παραδόξως φαιδρὸν καὶ γελαστόν. Τὴν ὥραν ποὺ τοὺς ἐτουφεκοβολοῦσαν τ᾿ ἀποσπάσματα, ἐλλοχεῦον ὄπισθεν πυκνῶν θάμνων καὶ βράχων τὸ παλληκάρι ἐκεῖνο τῆς Ρούμελης, ἴσως διότι τὸ ταμπούρι του τοῦ ἐφαίνετο πολὺ ἀσφαλές, τίς οἶδε τί εἶχε σκεφθῆ, ἢ τί σοβαρὸν εἶδεν, ἢ τί ἀστεῖον ἤκουσε παρά τινος γείτονος συντρόφου του, κ᾿ ἐγέλασεν, ὅπως οἱ ἄνθρωποι γελοῦν. Συγχρόνως, ἐν ἀκαρεῖ, τοῦ ἦλθε τὸ βόλι. Τὸν ηὗρε καίριον εἰς τὸν λαιμόν, καὶ τὸν ἀφῆκεν εἰς τὸν τόπον.
Μετὰ δύο ἡμέρας οἱ σκοτωμένοι, πέντε ἢ ἓξ τὸν ἀριθμόν, ἐκομίζοντο εἰς Ἀθήνας. Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ νέου ἐκείνου ὅλοι οἱ φρικώδεις περίεργοι εἶδον ἐντυπωμένον, πιστωμένον τὸν γέλωτα. Οὔτ᾿ ἐπρόφθασεν, ὁ εὐτυχὴς ἄνθρωπος, νὰ αἰσθανθῇ τὴν πικρίαν τοῦ βέλους, ἀλλ᾿ ὁ θάνατος τοῦ ἦλθε μυστηριώδης, γλυκύς, πρὸ τῆς ἀλγηδόνος.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η Άρσις των Αναθεμάτων του 1054


᾿Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη

Εντός τῶν πλαισίων τοῦ Διαλόγου τῆς ᾿Αγάπης ἐντάσσεται καὶ τὸ γεγονὸς τῆς ῎Αρσεως τῶν ᾿Αναθεμάτων τοῦ 1054, ἡ ὁποία ἐγένετο ἀμοιβαίως ὑπὸ τῶν ᾿Εκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ρώμης τῇ 7ῃ Δεκεμβρίου 19651.
῾Ο Πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας καὶ ὁ Πάπας Παῦλος Ϛʹ ἐνεφανίσθησαν ὡς πρωτοστατήσαντες εἰς τὸ θέμα τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων. ᾿Απὸ πλευρᾶς ὅμως ρωμαιοκαθολικῶν, ἀσφαλῶς ἐβάρυνεν εἰς τὴν λῆψιν τῆς ἀποφάσεως ἡ ἐπίμονος αἴτησις περὶ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων, ἡ γενομένη ἐνώπιον τῆς Βʹ Βατικανῆς συνόδου ὑπὸ τοῦ ἐκλιπόντος οὐνίτου πατριάρχου Μαξίμου Δʹ2.
Οὐδείς, περισσότερον τῶν οὐνιτῶν, ἐπεθύμει τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων, διότι οὐδείς, περισσότερον τῶν οὐνιτῶν, θὰ ἀπεκόμιζε πλείονα ἐκ τῆς ἄρσεως ὀφέλη. Η άρσις τῶν ἀναθεμάτων, μετὰ πάροδον 911 ἐτῶν ἀπὸ τοῦ τραγικοῦ Σχίσματος τοῦ 1054, ἐχαρακτηρίσθη ὡς θρίαμβος τοῦ Διαλόγου τῆς ᾿Αγάπης, τοῦ ἐγκαινιασθέντος μεταξὺ Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ρώμης διὰ τῆς συναντήσεως τῶν ῾Ιεροσολύμων. Εὐρεῖα δημοσιότης ἐδόθη εἰς τὰ ἐκδοθέντα ἑκατέρωθεν κείμενα καὶ εἰς τὴν κοινὴν δήλωσιν τῶν ᾿Εκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ρώμης ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων. Οἱ ἀμύητοι εἰς τὰ θέματα τῶν διεκκλησιαστικῶν σχέσεων ἐπίστευσαν πρὸς στιγμήν, ὅτι ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων ἐσήμαινε καὶ ἄρσιν τοῦ Σχίσματος καὶ ἕνωσιν τῆς ρωμαιοκαθολικῆς μετὰ τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. ῏Ητο ἑπόμενον νὰ ἀκολουθήσουν ποικίλαι παρερμηνεῖαι τοῦ
γεγονότος τῆς ἄρσεως, ὑφιστάμεναι ἀτυχῶς μέχρι σήμερον καὶ ἔχουσαι θλιβερὰς ἐπιπτώσεις εἰς βάρος πάντοτε τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῾Ο οἰκουμενιστὴς ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων ᾿Αθηναγόρας, παρερμηνεύων, προφανῶς, τὴν ῎Αρσιν τῶν ᾿Αναθεμάτων τοῦ 1054, δὲν ἐδίστασεν, ἐσχάτως, νὰ τὴν χαρακτηρίσῃ ὡς ἄρσιν αὐτοῦ τοῦ Σχίσματος τῶν ᾿Εκκλησιῶν:
«Τὸ σχίσμα ἤρθη συγχρόνως καὶ εἰς τὴν Ρώμην καὶ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1965. Τὸ διέγραψεν ὁ Πάπας Παῦλος εἰς τὴν Ρώμην καὶ ὁ Πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν» 3


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Μνήμη της οπτασίας Κοσμά μοναχού, φοβεράς και ωφελίμου

Το δέκατο τρίτο χρόνο της βασιλείας του Ρωμανού ( 920-944μ.Χ.), ζούσε στη Βασιλεύουσα (Κων/πολη) κάποιος άνδρας, που υπηρετούσε σαν ένας απο τους πιο έμπιστους φύλακες του βασιλικού κοιτώνα του Αλεξάνδρου, προκατόχου του Ρωμανού στο θρόνο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος προτίμησε τη μοναχική ζωή. Έγινε μοναχός με τ' όνομα Κοσμάς, και αργότερα ηγούμενος του μοναστηριού που βρίσκεται κοντά στο Σάγαρη ποταμό. Κάποτε όμως τον χτύπησε μια πολύ βαριά αρρώστια, που τον ταλαιπωρούσε για πολύ καιρό. 

Συμπλήρωνε ήδη πέντε μήνες σ' αυτή τη φοβερή δοκιμασία, όταν μια μέρα, γύρω στην τρίτη ώρα, συνήλθε λίγο, ανασηκώθηκε μαλακά πάνω στο μικρό του κρεβάτι και ανακάθησε, στηριζόμενος απο το ένα μέρος κι απο το άλλο στους αδελφούς που τον διακονούσαν.
 

Μόλις όμως κάθησε, έπεσε σε έκσταση. Έμεινε σ' αυτή την κατάσταση απο την τρίτη ώρα μέχρι την ενάτη. Τα μάτια του ήταν ανοικτά και στηλωμένα στην οροφή του κελλιού του, ενω το στόμα του σιγοψιθύριζε λόγια άναρθρα και εντελώς ακατανόητα.
 



H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

ΑΙ  ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Αι ιδιότητες της Εκκλησίας είναι αναρίθμητοι, διότι είναι ιδιότητες του Θεανθρώπου Χριστού και δι΄ Αυτού της Τριαδικής Θεότητος. Οι θεόσοφοι όμως Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθοδηγούμενοι υπό του Αγίου Πνεύματος, συνώψισαν αυτάς, εν τω Συμβόλω της Πίστεως, εις την ενότητα, αγιότητα, καθολικότητα και αποστολικότητα. Τα ιδιώματα αυτά της Εκκλησίας πηγάζουν εκ της ιδίας της φύσεώς της και εκ του σκοπού της και καθορίζουν σαφώς και ακριβώς τον χαρακτήρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού. Δι΄ αυτών δε η Εκκλησία ως Θεανθρωπίνη Κοινωνία και ίδρυμα διακρίνεται από κάθε ανθρωπίνην Κοινωνίαν ή ίδρυμα.

24 ΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ


Κοντάκιον  Ήχος πλ’δ’
-Τῇ Ὑπερμάχῳ-

ς  Ζωηφόρος  Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Μήτηρ,
Τῶν   οὐρανῶν ὑψηλοτέρα  ἀνεδείχθης,
Ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ μεγαλύνωμεν.
Ἀλλ’ὡς φέρουσα Ζωῆς Κυρίου νάματα,
Ἐκ θανάτου ψυχικοῦ ἡμὰς ἀνάστησον,
Ἵνα κράζωμεν ,
Χαῖρε ἡ  Μήτηρ τῆς Ζωῆς ἡμῶν.


ΣΤΑΣΙΣ  ΠΡΩΤΗ

γγελος  ἑξαστράπτων τῷ μνημείῳ επέμφθη
κηρύξαι τὴν Ἀνάστασιν πάντων
(Χαῖρε  Μήτηρ τῆς Ζωῆς ημών  -ἐκ΄γ΄-)
Καὶ  σὺν τῇ ἀσωμάτῳ αὐτοῦ φωνὴ , Ἀναστάντα  θεωρῶν Σὲ Κύριε ,ἐξίστατο καὶ ἵστατο βοῶν τῇ Θεοτόκῳ  ταῦτα.

Χαῖρε δι’ἧς τεθνηκότες ζωούνται
Χαῖρε δι’ἧς γαλαξίαι καινούνται.
Χαῖρε ἡ φωτίζουσα τὰ ταμεῖα τοῦ Ἅδου.
Χαῖρε ἡ συντρίψασα τοὺς μοχλοὺς τοῦ θανάτου.
Χαῖρε τοῦ Παραδείσου τῆς πύλης τὸ ῥόπτρον,
Χαῖρε τοῦ Βασιλέως τὸ πάναγνον  ῥόδον.
Χαῖρε δι’ἧς ὁ Ἀδὰμ τοῦ θανάτου ἀνίσταται
Χαῖρε δι’ἧς τῆς φθορᾶς οἱ Βροτοὶ ἀπηλλάγημεν
Χαῖρε τῶν Μαρτύρων τὸ ἔνδοξον κλέος
Χαῖρε ἡ λαμπρύνουσα τὸ ἡμέτερον γένος
Χαῖρε δι’ἧς ἡ Ζωὴ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν
Χαῖρε δι’ἧς τῶν πιστῶν αἱ καρδία ἀγάλλονται

Χαῖρε  Μήτηρ τῆς Ζωῆς ἡμῶν.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more