Xαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν.

Το ότι ο παπισμός είναι αίρεσις και ο οικουμενισμός παναίρεσις δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, συμφώνως με τας θείας διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου αγίας ημών Εκκλησίας. Τα ιστορούμενα μαρτύρια των Οσιομαρτύρων Πατέρων, των υπό των Λατινοφρόνων και Λατίνων αναιρεθέντων, είναι ένα φωτεινόν παράδειγμα και ένα φρένο δι΄ όλους ημάς προς αποφυγήν παντός νεωτερισμού και καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους εμάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της Ορθοδοξίας από τον παπισμό, δεν τυγχάνει παρανυχίς, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι οικουμενιστές σήμερον. Από απόψεως θεολογικής και σωτηριολογικής αι διαφοραί είναι τόσο μεγάλαι, όση η απόστασις η χωρίζουσα τον Παράδεισον από την κόλασιν. Δι΄ αυτό οι οσιομάρτυρες Άγιοι Πατέρες ούτοι, προτίμησαν τα φρικτά μαρτύρια και τον θάνατον από τον εκλατινισμόν έστω και εις το ελάχιστον, λέγοντες «ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ». Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, δια τους λόγους τούτους τιμά και γεραίρει την μνήμην των εντός του έτους, εις διαφόρους ημερομηνίας συμφώνως με το συναξάριόν της, δοξάζουσα τον Τριαδικόν μόνον αληθινόν Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις αγίοις αυτού».

Την 22αν Σεπτεμβρίου τους οσιομάρτυρας Ζωγραφίτας.                                                 
Την 4ην Ιανουαρίου τους οσιομάρτυρας Βατοπαιδινούς.                                                  
Την 13 Μαϊου τους οσιομάρτυρας Ιβηρίτας.                                                                          
Την 19ην Μαϊου τους οσιομάρτυρας Καντάρας της Κύπρου.                                             
Την 5ην Δεκεμβρίου τους οσιομάρτυρας Καρεώτας.                                                            
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους 12 οσιομάρτυρας Κουτλουμουσιανούς.                  
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους οσιομάρτυρας Ξενοφωντινούς.                                                                                                

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν.   

Fr. Theodoros Zisis:

"I am not sure that if God calls me tonight and I leave this life, I do not know if I will find an excuse in front of the Saints, the Confessors, the Martyrs, for this attitude that we all hold now. Heresy is overflowing, pro-Papists and pro-ecumenists are all sheep wolves among us, and we making discretions  and we dispensate. I am trying to find an excuse for myself ...

Since the Bishops commemorate the Patriarch and therefore they are also subjected to the Canon: "the one who communicates with the one who is uncommunicable, becomes uncommunicable too"; and I  commemorate my Bishop, who commemorates the Patriarch, who communes with the Pope; and you faithful, you are coming to me who I commemorate the Bishop and you have communion and accept me. Therefore, a line - this line of transgression that begins with the Patriarch, begins slowly - slowly as if they are communicable vessels, to reach as a responsibility as far as to all of us!

But who from the Christians knows these teachings? Most of the laity will say: "But, since the Patriarch does it, since the Pope does it, what is my fault?". It's your fault too! Ignorance is not justified ...

We are all responsible. The Patriarch is not only responsible. It is not only the Bishop responsible, who is silent and this kind of silence constitutes a third kind of atheism. We, the Priests, are also responsible and together with us, you are also responsible, you laity, because  you are stay with us and do not say to us: "We are leaving you".