Κατά τους χρόνους Μιχαήλ και Θεοδώρας των βασιλέων, εν έτει ωμβ΄ (842), έζη πατρίκιος τις, Αντώνιος καλούμενος, ο οποίος είχεν εν Κωνσταντινουπόλει οίκον σεμνόν, κείμενον εν τη αυλή και περιφερεία του Νεωρίου· είχεν ωσαύτως και Ναόν ένδοξον της Υπεραγίας Θεοτόκου απογυμνωθέντα εκ των αγίων Εικόνων παρά των πρώην εικονομάχων βασιλέων. Ο πατρίκιος λοιπόν ούτος, ανακαινίζων τον Ναόν, έκτισεν υποκάτω και λουτρόν προς σωματικήν του θεραπείαν· άνωθεν δε του λουτρού ετελείτο πάντοτε η του Θεού δοξολογία. Όθεν επεσκίασεν εις τον Ναόν τούτον η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δια της Πανάγνου Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και ήρχισαν να γίνωνται εκεί ιατρείαι διαφόρων νοσημάτων. Τινές δε φιλόχριστοι παρεκάλουν τον πατρίκιον να επιτρέπη λούσιμον άπαξ της εβδομάδος εν τω λουτρώ εκείνω δι’ αγάπην των εν Χριστώ αδελφών και μάλιστα των ασθενών. Συναθροιζόμενοι λοιπόν εκεί οι ασθενείς Χριστιανοί ελούοντο μετά πίστεως και εθεραπεύοντο. Μέλλων δε να αποθάνη ο πατρίκιος αφήκε την Εκκλησίαν εκείνην της Θεοτόκου και το λουτρόν εις τους τυχόν ευρεθέντας φιλοθέους Χριστιανούς υπέρ ψυχικής αυτού σωτηρίας.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΗΠΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ
Στό πλαίσιο τῆς ἐµψυχούµενης ἀπό τίς ἡσυχαστικές πρακτικές παράδοσης εἶναι δυνατόν νά ἑρµηνευθεῖ ἒγκυρα ἡ ἐθνική, κοινωνική, πολιτιστική, ἀλλά καί πολιτική ἱστορία τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Ἡ «Βυζαντινή» καί «Μεταβυζαντινή» διάρκεια δέν µπορεῖ νά ἀποτιµηθεῖ σωστά χωρίς γνώση τῆς πατερικῆς Θεολογίας, πού δέν εἶναι ἂσαρκη, στοχαστική-διανοητική θεολόγηση, ἀλλά καρπός εὒχυµος τῆς ἡσυχαστικῆς πράξης, ὡς ἂσκησης.
1. Ὁ Ἡσυχασµός συνιστᾶ τήν πεµπτουσία τῆς ρωµαίικης (ὀρθοδόξου) παραδόσεως, ταυτιζόµενος µέ αὐτό πού περικλείει καί ἐκφράζει ὁ ὃρος Ὀρθοδοξία1 . Ὀρθοδοξία ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη. Ἡ Ἡσυχαστική, ἐξ ἂλλου, πράξη εἶναι ἡ «λυδία λίθος» γιά τήν ἀναγνώριση τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητος. Δέν ὑπάρχει Ἃγιος ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική πράξη, ὃπως περίτρανα ἀποδεικνύει ἡ ὑµνογραφία τῆς Ἐκκλησίας µας. Πρέπει δέ νά ἀποσαφηνισθεῖ, ὃτι ὁ Ἡσυχασµός νοεῖται κυρίως ὡς πορεία πρός τήν θέωση καί ἐµπειρία θεώσεως καί δευτερευόντως ὡς (θεολογική) καταγραφή αὐτῆς τῆς µεθόδου καί ἐµπειρίας. Τά κείµενα, ἐξ ἂλλου, στήν Ὀρθοδοξία, τήν αὐθεντική χριστιανικότητα, ἀκολουθοῦν τήν πράξη καί τήν περιγράφουν, ἀλλά ποτέ δέν τήν ὑποκαθιστοῦν. Οἱ «διάδοχοι» τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ δέν βρίσκονται στήν ἀκαδηµαϊκή θεολόγηση, ἀλλά στήν ἀσκητική συνέχειά του. «Ὁ Ἡσυχασµός, ὡς ἀσκητική θεραπευτική ἀγωγή, ἦτο ἡ καρδία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τήν ἐποχήν τῶν Ἀποστόλων καί ἐκυριάρχει εἰς ὃλην τήν Ρωµαϊκήν βασιλείαν, Ἀνατολήν καί Δύσιν»2 .
Οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας εξωμότες και δωσίλογοι
Οι Αλβανοί ένα από τα πρώτα θέματα της Εξωτερικής Πολιτικής αναγόρευσαν το θέμα των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας. Προφανής ο λόγος.
Προβάλλουν συνεχώς ένα ανύπαρκτο θέμα ως αντίβαρο της
ελληνικής Εθνικής μειονότητας που ζει στη χώρα τους. Όμως, η αλήθεια για τους
Τσάμηδες και την Τσαμουριά όπως δημιουργήθηκε στο πέρασμα των αιώνων και όπως
διαγράφεται από ιστορικές πηγές, είναι πολύ διαφορετική!
Ξένες Δυνάμεις προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χρησιμοποίησαν το αλβανικό κρατίδιο και συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν, λόγω της σύγχυσης που επικράτησε στη χώρα μετά την κατάρρευση του κουμμουνιστικού καθεστώτος και στις προσπάθειες που καταβάλλει να βρει ερείσματα, για να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα που της κληροδότησε ο «υπαρκτός Σοσιαλισμός».
Το ζείδωρο νόημα της νοεράς Προσευχής -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ο Αύγουστος αποτελεί τον μεταβατικό μήνα ενόψει του Σεπτεμβρίου όπου άρχεται κατ’ ουσίαν η εκάστοτε επαγγελματική χρονιά, εξ αυτού του λόγου, κατά το τέλος του μηνός της ραστώνης και των διακοπών, εισερχόμεθα εις πυρετώδεις προετοιμασίας ένεκεν των επαγγελματικών ευκαιριών οι οποίες είθιστε να διανοίγονται κατά τον μήνα αυτό.
Ως είναι εύλογο και θεμιτό, ο καθείς εξ ημών, επιδιώκει, υπό τη σκέπη του θεού, να διασφαλίσει το καλύτερο δια τον ίδιο και την οικογένεια του, ενόψει της προπαρασκευή του χειμώνος, ασφαλώς όμως η χρονιά την οποία διανύουμε αποτελεί μία διαφορετική χρονιά, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για την προσωπική εξέλιξή μας.
Τη ΛΑ΄ (31η) Αυγούστου, η ανάμνησις της εν τη αγία Σορώ καταθέσεως της ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ,
εν τω σεβασμίω αυτής Οίκω τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις, ανακομισθείσης από της Επισκοπής Ζήλας επί Ιουστινιανού του βασιλέως, εν έτει φλ΄ (530), και η ανάμνησις θαύματος γεγονότος δια της επιθέσεως της Τιμίας Ζώνης επάνω εις την βασίλισσαν Ζωήν, την σύζυγον του εν βασιλεύσιν αοιδίμου Λέοντος του σοφωτάτου βασιλέως, εν έτει ωπστ΄ (886).
Καθ’ όλον το έτος είμεθα υπόχρεοι να ευχαριστώμεν και να δοξάζωμεν πρώτον μεν την υπερτάτην και Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υιόν και Πνεύμα Πανάγιον, τον ένα και μόνον Θεόν, όστις μας έπλασε και ανέπλασε δια την πολλήν αυτού ευσπλαγχνίαν και αγαθότητα· δεύτερον δε την Υπερένδοξον και Αειπάρθενον Θεοτόκον, δι’ ης απηλαύσαμεν και απολαμβάνομεν τόσα αγαθά, τα οποία υπερβαίνουσι κατά τον αριθμόν τα άστρα του ουρανού και την ψάμμον της θαλάσσης. Εάν όλους τους άλλους Αγίους εορτάζωμεν χαρμονικώς και εγκωμιάζωμεν, διότι εφάνησαν προς τον Δεσπότην ευγνώμονες, φυλάττοντες τα άγια και σωτήρια προστάγματά του, πόσω μάλλον πρέπει να εορτάζωμεν την Υπέραγνον του Θεού Μητέρα, ήτις δια την πολλήν αγιότητα, ταπεινοφροσύνην και καθαρότητά της, τον έκαμε και έκλινεν ουρανούς, και εσαρκώθη απ’ αυτής, ίνα σώση τον άνθρωπον ο φιλάνθρωπος;
Παραθέτουμε τὴ δήλωσί του « Ὀρθόδοξου» Μητροπολίτη Ἰταλίας Πολύκαρπου μετὰ τὴν ἐπίσκεψη στὸν Πάπα:
«Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο πῆγε πολὺ καλά. Ἦταν μιὰ πολὺ ἐγκάρδια συνάντηση ἑνὸς νέου μὲ τὸν ἀγαπημένο του πατέρα, μιὰ συνάντηση ἑνὸς ἐπισκόπου μὲ τὸν προκαθήμενο καὶ πατριάρχη του. Ὁ Ἅγιος Πατέρας εἶναι μεγάλη, γνήσια καρδιά. Ζήτησα τὴν παπικὴ εὐλογία του γιὰ τὸ ἔργο μου... Τὸ ταξίδι τῶν Καθολικῶν καὶ τῶν Ὀρθοδόξων πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα βρίσκεται στὸν σωστὸ δρόμο... Πιστεύω ὅτι ὁ στόχος αὐτὸς ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ στὸ ἐπίπεδό τῶν πιστῶν...».
Σωτήρη Τσιόδρα, οφφίκιο μετανοίας και δημόσιας συγγνώμης χρειάζεσαι και όχι επιβράβευσης από τον οικουμενιστή Βαρθολομαίο --- Ρουμελιώτης Κ. Γεώργιος Μηχανολόγος Μηχανικός Πολιτικός Μηχανικός Καθηγητής
Εδημοσιεύθη πως,
στις 31/8/2021 στο
Πατριαρχείο ο κ. Βαρθολομαίος θα απονείμει "Οφφίκιο" στον κ. Σωτήρη
Τσιόδρα, ο οποίος έχει οριστεί στην «πανδημία» επικεφαλής της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων
Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας και εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας για το
κορωνοϊό και σύμβολος του αφορισμένου Μητσοτάκη.
Αυτή η απονομή οφφικίου, υπό τις δεδομένες
συνθήκες, αποτελεί όνειδος για τον Βαρθολομαίο που το απονέμει, αλλά και για
τον παραλήπτη του, Σωτήρη Τσιόδρα.
Μετά την πατριαρχική χειροθεσία μετ’ οφφικίου έρχεται και η χειροτονία και πάνδημη αποδοκιμασία από το Λαό... Μην ξεχνάτε το «Φωνή Λαού Οργή Θεού».
Νέα σχολική χρονιά; Τα “όπλα”, στις επάλξεις και αγώνες για την ελληνική παιδεία… -- Δημήτρης Νατσιός δάσκαλος-Κιλκίς
Η πιο άχαρη σχολική χρονιά πλησιάζει. Είναι η πρώτη φορά, μετά από τρεις δεκαετίες διδασκαλίας, που νιώθω, και πολλοί συνάδελφοι το συμμερίζονται, αγωνία, ακεφιά, «ακηδία» θα την ονόμαζα, χρησιμοποιώντας μια λέξη της νηπτικής θεολογίας. ( Η λέξη ακηδία παράγεται από το άλφα το στερητικό και το ρήμα κήδω-κήδομαι, που σημαίνει φροντίζω, μεριμνώ. Από δω και ο κηδεμών και η κηδεία. Ακηδία σημαίνει αμέλεια, αφροντισία. Κατά την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, «ακηδία εστί πάρεσις ψυχής και νοός έκλυσις, ολιγωρία ασκήσεως, μίσος του επαγγέλματος…». Δηλαδή, παράλυση της ψυχής και ατονία του νου, αδιαφορία για την άσκηση και μίσος για τις υποσχέσεις που έδωσες…).
Από την μια το πυρίκαυστο καλοκαίρι. Οι φωτιές που «μαύρισαν» και τον τόπο και τις ψυχές μας. Μόνο αυτό έλειπε εν μέσω της φοβερής οικονομικής κρίσης. Και η καταστροφή χτυπάει και πονά τον απλό λαό, που το μέλλον του έγινε τέφρα και αποκαϊδια…
Η ευήθεια των Κοσμο-εξουσιαστών -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Όταν η λογική του παραλόγου έχει κατισχύσει της κοινής λογικής και οι θεσμοί εν Ελλάδι τουλάχιστον έχουν αντικατασταθεί από την «λοιμική» της στυγνής κομματοκρατίας, το Δημοκρατικό εποικοδόμημα πάσχει και κλυδωνίζεται εκ βάθρων.
Εξ αφορμής της πανδημίας και της εν γένει δημόσιας υγείας ή μάλλον κατά τον ορθότερο, εις το βωμό της δημόσιας υγείας, η Δημοκρατία έχει καταλυθεί και οι θεμελιώδεις αρχές της Συνταγματικής εννόμου τάξεως έχουν ανενδοίαστα ποδοπατηθεί, με αποτέλεσμα το κοινωνικό κράτος να έχει διολισθήσει προς μία ιδιότυπη μορφή δικτατορίας.
Νίκη και Δόξα! -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Η εξουθένωση του Σταυρού και η δόξα της Αναστάσεως είναι οι δύο άξονες της πορείας του Θεανθρώπου Κυρίου μας πάνω στη γη. Ταπεινώθηκε τόσο πολύ, ώστε έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2, 8). «Χωρίς να έλθει σε επαφή με την ουσία του θανάτου, κατέβηκε στο χώμα του θανάτου», γράφει ο άγιος Αθανάσιος. Εντούτοις, συνεχίζει ο άγιος πατέρας, δεν παρέμεινε νεκρό το σώμα του. Κάτι τέτοιο «δεν ήταν δυνατόν, διότι αυτό (το σώμα του) είχε γίνει ναός ζωής. Γι΄ αυτό, πέθανε μεν ως θνητό, ανέζησε όμως λόγω της ζωής που είχε μέσα του». Η πιο εκφραστική εικόνα, όπου παρουσιάζεται ο Χριστός σταυρωμένος και αναστημένος ταυτόχρονα, είναι εκείνη την οποία καταχωρίζει ο άγιος απόστολος Ιωάννης στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ο Ιησούς, ο «λέων» εκ της φυλής του Ιούδα (Γε. 49, 9), ο δυνατός βασιλιάς των βασιλιάδων και Κύριος των κυρίων εμφανίζεται με τη μορφή ενός αρνίου, το οποίο μάλιστα έχει δύο παράδοξα χαρακτηριστικά· Είναι «εσφαγμένο», σφαγιασμένο, αλλά και «εστηκός», στέκει όρθιο (Αποκ. 5,6). Ο συμβολισμός του Ιησού Χριστού ως αρνίου ξεκινά από την Παλαιά Διαθήκη.
Alexander, John, and Paul the New, Patriarchs of Constantinople
Saint Alexander was sent to the First Ecumenical Council in Nicaea as the delegate of Saint Metrophanes, Bishop of Constantinople (see June 4), to whose throne he succeeded in the year 325. When Arius had deceitfully professed allegiance to the Council of Nicaea, Saint Alexander, knowing his guile, refused to receive him into communion; Arius' powerful partisans threatened that they would use force to bring Arius into the communion of the Church the following day.