Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΑΣ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Εἶναι τό σαράκι τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ταλαιπωρεῖ μικρούς και μεγάλους. Τρυπώνει στήν καρδιά τοῦ ὑπερήλικα γέροντα, πού ταράσσεται μέ τήν κάθε μικροαδιαθεσία, ἀλλά καί τοῦ μικροῦ μαθητῆ, πού ἀναστατώνεται ἀπό τίς ἀλλαγές τῶν σχολικῶν προγραμμάτων, τοῦ φοιτητῆ, πού πιέζεται ἀπό την ἐντατική μελέτη, καί τοῦ νεαροῦ ἐπιστήμονα, πού μελαγχολεῖ με τόν περιορισμό τῶν προοπτικῶν να βρεῖ μιά θέση, γιά τήν ὁποία τόσα χρόνια μόχθησε. Κατατρύχει τον «πετυχημένο» ἐπιχειρηματία, πού τρέχει καί δέν φθάνει νά διεκπεραιώσει τίς πολλές ὑποθέσεις, να προλάβει τίς ἀλλαγές τοῦ χρηματιστηρίου, γιά νά ἐπενδύσει συμφερώτερα τά κεφάλαιά του, ἀλλά και τόν φτωχό μεροκαματιάρη καί τον ταλαίπωρο ἄνεργο, πού ἀντιμετωπίζουν σοβαρό τό πρόβλημα τοῦ ἐπιούσιου, τῆς στέγης καί τόσα ἄλλα. Ἐπίσημοι καί ἀφανεῖς, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι, φτωχοί και πλούσιοι, εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι στήν ἀγωνιώδη μέριμνα, στό ἄγχος, πού σωστά χαρακτηρίσθηκε ὡς ἡ ἀσθένεια τοῦ αἰώνα μας.

π. Γεώργιος Μεταλληνός : είμαστε Ουνίτες



---------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...


Τά λόγια αὐτά τοῦ π. Γεωργίου καθιστοῦν τίς ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ καί τίς ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΕΣ τῶν Π/Ητῶν ἐξ ἴσου ὑπεύθυνες πράξεις μέ αὐτές τῶν Οἰκουμενιστῶν γιά τήν κατάργησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Μέχρι καί τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, ἤ ἔστω μέχρι καί τόν Δεκέμβριον τοῦ 2014, ὁπότε ἡ Σύνοδος τοῦ κ. Καλλινίκου προσεχώρησεν εἰς τήν αἵρεσιν τῶν ΘΝΠ, τό Πάτριον Ἑορτολόγιον ἀπετέλει μίαν ἐλπίδα γιά ἐπιστροφήν τῆς Ἐκκλησίας έἰς τό πρότερον κάλλος της. Τώρα ἀμφιβάλλω ἄν ὑπάρχῃ ἔστω καί εἷς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος εἰς τήν Ἑλλάδα.
--------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὡς γνωστόν, ὅταν οἱ εἰδωλολάτραι αὐτοκράτορες ὡδηγοῦσαν τούς Χριστιανούς εἰς τό μαρτύριον, τούς ἔδιναν τήν ἐπιλογήν νά θυσιάσουν ὀλίγον θυμίαμα πρός τούς «θεούς» καί ν' ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι. Πολλοί τότε τούς ὑπενθύμιζον τήν Ἰησουϊτικήν στάσιν, ἤτοι νά θυσιάσουν μέν φανερά, γιά νά γλυτώσουν τό μαρτύριον, ἀλλά «βαθειά στήν ψυχήν των» νά ἔχουν τόν Χριστόν!!! Ἔτσι, μέ τόν «ἔξυπνον» αὐτόν τρόπον, θά ἦτο «καί ὁ σκύλος χορτᾶτος καί ἡ πίττα ὁλόκληρη», κατά τό δή λεγόμενον! Καί οἱ μέν ἀληθινοί Χριστιανοί ἐπέλεγον νά μαρτυρήσουν, οἱ δέ ψευδο-χριστιανοί ἐπέλεγον νά παίξουν θέατρον καί νά γλυτώσουν. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα μέ τούς ΘΝΠοινίτας (ὁ εὔστοχος αὐτός ὅρους εἶναι τοῦ ἀδελφοῦ Μαρίνου). Δέχονται μέν ἰησουιτικῶς ὅτι δέν εἶναι δογματικῶς ἡνωμένοι μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες πού ἱδρύουν 3 τοὐλάχιστον ΘΝΠ εἶναι «ἐκκλησίες» (αὐτοί ξεπέρασαν κατά πολύ τούς Κολυμπαριστάς!), ὅτι ὁ Καῖσαρ ἔχει τό δικαίωμα νά τούς καταργήσῃ, ἄν ὁ ἀριθμός τῶν μελῶν τοῦ ΘΝΠ μειωθῇ κάτω τοῦ 100, καί νά δώσῃ τούς ναούς, τά μοναστήρια καί τά ἄλλα περιουσιακά των στοιχεῖα στόν Βαρθολομαῖον (αὐτό εἶναι τό σχέδιον!) καί ἄλλα τέτοια φοβερά, ἀλλά ταυτοχρόνως παριστάνουν καί τόν ὁμολογητήν καί τούς ἐλεγκτάς τῶν πάντων, μοιράζοντας μάλιστα ἀφειδῶς εἰρωνεῖες καί ὕβρεις πρός τούς ἄλλους, ὅπως «σιχάματα»!!! Εἰς τοιαύτην δαιμονικήν κατάστασιν οὔτε οἱ Φαρισαῖοι ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ δέν πιστεύω νά εἶχαν φθάσει! Πρόκειται διά τό γνωστόν «κτύπημα ἐκ δεξιῶν».

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ --- Orthodox Hymns


Τη Θ΄ (9η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ και ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ της συμβίας αυτού.

Ανδρόνικος και Αθανασία το αγιόλεκτον του Κυρίου ζεύγος ήσαν από την μεγάλην Αντιόχειαν, έζων δε εν έτει 594. Ήτο δε ο Ανδρόνικος αργυροπράτης την τέχνην, πολύ ευλαβής, γεμάτος από αγαθά έργα και πλούσιος από τα κοσμικά αγαθά. Ούτος έλαβεν εις γάμον την Αθανασίαν, ήτις και αυτή ήτο σεμνή και θεοφιλής. Συμφωνήσαντες δε εις καλόν και θεάρεστον πράγμα, διεμοίρασαν εις τρία τον πλούτον των. Και από μεν το εν μέρος έδιδον αφθονοπαρόχως ελεημοσύνην εις τους πτωχούς· από το άλλο έδιδον δάνεια, χωρίς τόκους και κέρδη, εις τους έχοντας ανάγκην· από δε το τρίτον μέρος ωκονόμουν τα του εργαστηρίου του αργυροπρατείου, δια να κερδίζουν τα προς το ζην αναγκαία.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΑΪΣΙΑΣ Της ΠΟΤΕ ΠΟΡΝΗΣ.

Αγαπητοί μου αδελφοί και πατέρες, βούλομαι να διηγηθώ εις υμάς την φαιδράν ταύτην και θαυμαστήν μετάνοιαν της μακαρίας Ταϊσίας, την οποίαν τελέσασα αύτη, τοσούτον μεγάλως εδοξάσθη, διότι τους αμαρτήσαντας και μετανοήσαντας γνησίως δοξάζει ο Κύριος και υπερτιμά· διο και ωφέλιμος ο λόγος ούτος ων και παρηγορητικός, παρέχει κατάνυξιν εις τους αγαπώντας τον Θεόν. Η μακαριωτάτη Ταϊσία ήτο καλή την όψιν, χαριεστάτη και πολύ ωραία, ότε δε ήτο δέκα επτά περίπου χρόνων, λαβούσα ταύτην η μήτηρ αυτής, η οποία από μικράν την εξώθει εις το κακόν, την ωδήγησεν εις τον τόπον της απωλείας, ήτοι εις τόπον πορνείας· επειδή δε ήτο ωραία, διέδραμε πανταχού η φήμη του κάλλους του προσώπου της, ως φλόγα δε κατέκαιεν η μανία της αγάπης της τας καρδίας πάντων των βλεπόντων αυτήν ανδρών· πλείστοι δε άλλοι ακούοντες περί αυτής επώλουν άπαντα τα υπάρχοντά των και εβούλοντο να απέλθουν και να απολαύσουν του κάλλους αυτής· όθεν πωλούντες όσα είχον, απώλεσαν και τα ενδύματα αυτών, δια να εκπληρώσουν την επιθυμίαν των. Ακούσας ο Αββάς Σεραπίων περί αυτής, προσηυχήθη προς τον Θεόν υπέρ αυτής λέγων·

ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ --- Αλεξ Παπαδιαμάντη

Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως.
Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης. Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται.
Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἤκουσε τὰ δύο τεκνία νὰ ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν. Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τὰ τρία οὐράνια δῶρά του, καὶ ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.
Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀνὴρ ἔλειπεν ὅλην τὴν ἑσπέραν εἰς τὴν ταβέρναν. Ἡ γυνὴ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μὲ ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον τὰ πέντε τέκνα, βλασφημοῦσα ἅμα τὴν ὥραν ποὺ εἶχεν ὑπανδρευθῆ. Τὰ μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της· αὐτὴ τὸν ὕβρισε νευρικὴ μὲ φωνὴν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τὴν ἔδειρε μὲ τὴν ράβδον τὴν ὀζώδη, καὶ μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρὶς νὰ κάμουν τὴν προσευχήν των, καὶ ἤρχισαν νὰ ροχαλίζουν μὲ βαρεῖς τόνους. Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.
Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον. Ἦσαν ἐκεῖ πολλὰ δωμάτια μὲ τραπέζας, κ᾿ ἐπάνω των ἔκυπτον ἄνθρωποι μετροῦντες ἀδιακόπως χρήματα, παίζοντες μὲ χαρτία. Ὠχροὶ καὶ δυστυχεῖς, ὅλη ἡ ψυχή των ἦτο συγκεντρωμένη εἰς τὴν ἀσχολίαν ταύτην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε τὸ πρόσωπον μὲ τὰς πτέρυγάς του διὰ νὰ μὴ βλέπῃ κ᾿ ἔφυγε δρομαῖος.
Εἰς τὸν δρόμον συνήντησε πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄλλους ἐξερχομένους ἀπὸ τὰ καπηλεῖα, οἰνοβαρεῖς, καὶ ἄλλους κατερχομένους ἀπὸ τὰ χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινὰς εἶδε ν᾿ ἀσχημονοῦν, καὶ τινὰς ἤκουσε νὰ βλασφημοῦν τὸν Ἁι-Βασίλην ὡς πταίστην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε μὲ τὰς πτέρυγας τὰ ὦτα, διὰ νὰ μὴν ἀκούῃ, καὶ ἀντιπαρῆλθεν.
Ὑπέφωσκεν ἤδη ἡ πρωία τῆς πρωτοχρονιᾶς, καὶ ὁ Ἄγγελος διὰ νὰ παρηγορηθῇ, εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν. Ἀμέσως πλησίον τῆς θύρας εἶδεν ἀνθρώπους νὰ μετροῦν νομίσματα, μόνον πὼς δὲν εἶχον παιγνιόχαρτα εἰς τὰς χεῖρας· καὶ εἰς τὸ βάθος, ἀντίκρυσεν ἕνα ἄνθρωπον χρυσοστόλιστον καὶ μιτροφοροῦντα ὡς Μῆδον σατράπην τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου, ποιοῦντα διαφόρους ἀκκισμοὺς καὶ ἐπιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἄλλοι μερικοὶ ἔψαλλον μὲ πεπλασμένας φωνάς: Τὸν Δεσπότην καὶ ἀρχιερέα!
Ὁ Ἄγγελος δὲν εὗρε παρηγορίαν. Ἐπῆρε τὰ πτερόεντα δῶρά του ― τὸ ἄστρον τὸ προωρισμένον νὰ λάμπῃ εἰς τὰς συνειδήσεις, τὴν αὔραν, τὴν ἱκανὴν διὰ νὰ δροσίζῃ τὰς ψυχάς, καὶ τὴν ζωήν, τὴν πλασμένην διὰ νὰ πάλλῃ εἰς τὰς καρδίας, ἐτάνυσε τὰς πτέρυγας, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίας ἁψῖδας.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΙΣ 17 Όκτωβρίου τρ. ἔτ. ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐπισκέφτηκε τὸ Βατικανὸ καὶ συμμετεῖχε στὴ σύνοδο τῶν παπικῶν ἐπισκόπων. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ἕνα ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας του πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς: «Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ποὺ σὲ μιὰ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία προσφέρεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀπευθύνει λόγο σὲ μιὰ Σύνοδο Ἐπισκόπων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα νὰ γίνει ἕνα μέρος ἔτσι τῆς ζωῆς τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας σὲ τόσο ὑψηλὸ ἐπίπεδο. Θεωροῦμε αὐτὸ σὰν φανέρωμα τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ὁδηγεῖ τὶς ἐκκλησίες μας σὲ μιὰ στενότερη καὶ βαθύτερη σχέση μεταξύ τους, ἕνα σημαντικὸ βῆμα πρὸς τὴν ἐπανεγκαθίδρυση τῆς πλήρους κοινωνίας». Γιὰ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη οἱ παπικοὶ ἀποτελοῦν Ἐκκλησία! Δὲν εἶναι αἱρετικοί, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι ή και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;  Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....