Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια!

Η αντίσταση κατά της μεγάλης και καταστροφικής νέας θρησκείας που ονομάζεται Οικουμενισμός είναι ελαχίστη. Υπάρχουν πολλοί που γράφουν, κηρύττουν και διαμαρτύρονται εναντίον του Οικουμενισμού, αλλά πρακτικά μέτρα, όπως, διακοπή μνημοσύνου και επικοινωνίας, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες μας, δεν παίρνουν. Επί πλέον δε, στρέφονται και εναντίον εκείνων που ακολουθούντες το παράδειγμα και την διδασκαλία των αγίων μας, διακόπτουν κάθε επικοινωνία Εκκλησιαστική με τους δεδηλωμένους Οικουμενιστές.

Οικουμενισμός : Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω Άγίω

 

Ὀφείλουμε νά τό ὁμολογήσουμε δημοσίως --- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Μετὰ τὸν «ἅγιο» Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο, ὁ ὁποῖος, πρὶν λίγο καιρὸ ἔκαμε λόγο γιὰ «μυριάδες διαδρομὲς ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο μέρος», δηλαδὴ στὸν «ἴδιο Θεό», ἀναγνωρίζοντας σωστικὴ λειτουργία καὶ στὶς μυριάδες αἱρέσεις καὶ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ἔρχεται καὶ ὁ μέντοράς του Πατρ. Βαρθολομαῖος, ἀντὶ νὰ τὸν συνετίσει, τὸν ἐπικρότησε, ἐκφράζοντας τὴν πίστη του, στὸν «πλοῦτο τῶν διαφορετικῶν τρόπων προσέγγισης τοῦ Θεοῦ»! Κατά πολλούς «ἀντι-οικουμενιστάς» ψευδεπισκόπους, οὐδέν πρόβλημα! Κατ' αὐτούς, ὅλοι οἱ πανθρησκειακοί Οἰκουμενισταί «πατριᾶρχαι», «ἀρχιεπίσκοποι» κ.ἄ. τήν ψυχήν των μόνον βλάπτουν καί οὐδόλως τήν Ἐκκλησίαν!!! Τό πᾶν γι' αὐτούς εἶναι ἡ (ἐν Διαβόλῳ) ἑνότης! Ἄλλωστε, ἡ «κόκκινη γραμμή» γιά κάποιους ἀπό αὐτούς τούς «λέοντες τῆς Ὀρθοδοξίας» εἶναι τό «κοινόν ποτήριον» μέ τόν «πάπαν» καί ὄχι ἡ κήρυξις τῆς πανθρησκείας, ἡ ὁποία γίνεται πλέον φανερά! Ὀφείλουμε νά τό ὁμολογήσουμε δημοσίως: Οἱ μέν ἐργάται τοῦ Σατανᾶ εἶναι ἰσχυροί κοσμικῶς, ἐπειδή «ὁ κὸσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α' Ἰω., 5:19), κυριαρχοῦν παντοῦ καί κηρύττουν μέ παρρησίαν ὅ,τι τούς προστάσσει τό ἀφεντικόν των (ὁ Διάβολος), οἱ δέ ἐργάται τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί οἱ ὀλίγοι πού ἀπέμειναν, τέλος πάντων, διώκονται ἀπηνῶς ἀπό τούς πρώτους!

Διαφάνεια ή ψευδαίσθηση; -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθ. Παν. Αθηνών

Η διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως, σαν στόχος της πνευματικής μας ζωής, αποκτάται, όπως γνωρίζουμε, με την εργασία της νήψεως και της εγρηγόρσεως.

Ίσως, θα έλεγε κανείς, ότι η διαφάνεια αυτή είναι μια αδιάλειπτη νηπτική λειτουργία και ποτέ μια ποιότητα πνευματικής ζωής σε σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα αυτοσυνειδησίας. Διαφάνεια και νήψη, σαν όροι πνευματικής ζωής, δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Κι οι δυο όροι δηλώνουν μια προσπάθεια πνευματικής διαύγειας. Ίσως η μόνη διαφορά να βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς τείνουμε να εννοούμε τη διαφάνεια σαν καρπό της νήψεως. Σ’ αυτή την περίπτωση η νήψη είναι η οδός που μας οδηγεί στο φωτεινό χώρο της πνευματικής ζωής που λέγεται διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως! Αυτό πάλι σημαίνει ότι, αν η νήψη δεν είναι αυθεντική, δεν φθάνουμε ποτέ στην αυθεντική διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως. Αν δεν γνωρίζουμε να νήφουμε αυθεντικά, η αυτοσυνειδησία μας δεν είναι διαφανής «εν Χριστώ Ιησού», αλλά μια ψευδαίσθηση που συντηρεί απλώς ένα χριστιανικό προσωπείο!

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

 

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΣ ΑΓΙΑ, Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΜΩΜΟΣ ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΕΙΚΟΙΖΕΤΑΙ

Ει δέ και των παλαιών αγίων «ουκ ην άξιος ο κόσμος» κατά τον απόστολον, πως αν ταύτης ην επάξιος, της και των κατ΄ ουρανόν αγίων υπερτέρας;  Αμέλει σύνες και τούτω της Παρθένου την υπεροχήν όση· εκείνοις μεν γαρ φεύγουσι την μετ΄ ανθρώπων δίαιταν, ως ο αυτός φησιν, «όρη και ερημίαι και οπαί της γης», ταύτη δε τα άγια των αγίων ενδιαίτημα εδόθη, οις εμφιλοχωρείν η πάναγνος ανείται, μήπω μηδ΄ εις ηλικίαν παραγγείλασα παίδων, ει και των εις φρονούσαν αφιγμένων εμφρονεστέρα ούσα έδειξε.

Δοτή γαρ ούσα παρά Θεού και Θεώ προ γενέσεως αύτη (πως δ΄ ουκ έμελλεν η και προ των αιώνων εις κατοικητήριον προωρισμένη του των αιώνων ποιητού;)· δοτή τοίνυν ούσα Θεώ και καρπός ευχής και δικαίων αιτήσεως (ω προσευχής εκείνης πτερών! ω παρρησίας, ην εύρε προς Κύριον! ω καρδιών εκείνων επί τοσούτον ασπίλων, ως τοιαύτην προσευχήν αναπέμψαι, προς τοσούτον φθάνουσαν και τοσούτον ανύουσαν!).

(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).

Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και θαυματουργός ΛΑΖΑΡΟΣ, ο εν τω Γαλλησίω όρει ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.

Λάζαρος ο τρισμακάριστος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Μικράς Ασίας, από χωρίον τι ευρισκόμενον πλησίον της Μαγνησίας, γεννηθείς εν έτει 967. Οι γονείς του ωνομάζοντο Νικήτας και Ειρήνη, αμφότεροι ευγενείς, θεοσεβείς και ενάρετοι. Καθ’ ον χρόνον εγεννάτο ο Όσιος, εξαπέστειλεν ο Θεός από τον ουρανόν φως θείον, το οποίον επλήρωσεν όλον τον πατρικόν του οίκον, όπερ εφανέρωσεν, ότι το βρέφος, το οποίον εγεννάτο, έμελλε να γίνη υιός φωτός και δοχείον της θείας ελλάμψεως. Ταύτην την έλλαμψιν φοβηθείσαι αι συνηθροισμέναι εκεί γυναίκες εξήλθον του οίκου, έμεινε δε μόνη η μήτηρ. Ηκολούθησε δε και δεύτερον θαύμα· διότι αφού παρήλθεν ώρα ικανή και έφυγε το φως από το μέσον, εμβήκαν δε πάλιν αι γυναίκες προς επίσκεψιν της λεχούς, ω του θαύματος! είδον το βρέφος ιστάμενον ευθύς όρθιον και προσευχόμενον κατ’ ανατολάς, έχον τας χείρας του ακουμβισμένας ευτάκτως εις το στήθος του σταυροειδώς· επρομήνυε δε ο Θεός δια τούτων την καθαρότητα τού Οσίου και την δεκτικήν επιτηδειότητα, την οποίαν είχεν η ψυχή του εις τας θείας ελλάμψεις.

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών Αντιοχείας, Αλεξανδρείας, Σερβίας, Ρωσίας, Ιεροσολύμων, Ρουμανίας, Βουλγαρίας Γεωργίας, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Το ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ο Πειραιώς: «ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ οι ιερείς που είναι κατά του εμβολίου – Ύβρις κατά του Θεού η αμφισβήτηση της επιστήμης»

Μόνο «αιρετικούς» δεν τους είπε αυτολεξεί! “Έχουν αφήσει ανεξέλεγκτες ιστοσελίδες που διαδίδουν φοβερά πράγματα για τον εμβολιασμό”.

Σχισματικούς χαρακτήρισε τους ιερείς που προτρέπουν τον κόσμο σε μη εμβολιασμό και δεν τηρούν τα μέτρα στις εκκλησίες, ο Μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ μιλώντας στον ΣΚΑΪ και την εκπομπή «Καλημέρα».

Όπως είπε η εκκλησία από την πρώτη στιγμή συμβούλεψε το ποίμνιό της ότι σε μια πανδημία, τείχος ανοσίας χτίζουμε με δύο τρόπους, είτε με την τεχνητή ανοσία με τον εμβολιασμό είτε με τη φυσική ανοσία, τη νόσηση.

«Όμως η νόσηση εγκυμονεί τον μεγάλο κίνδυνο της διασωλήνωσης και του θανάτου. Άρα η τεχνητή ανοσία του εμβολιασμού είναι η κράτιστη μέθοδος για την επίτευξη του τείχους ανοσίας και την υπέρβαση της πανδημίας. Αυτό το διακήρυξε η εκκλησία από την πρώτη στιγμή.

---------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἡ οἴησις τοῦ δυστυχοῦς αὐτοῦ «ἐπισκόπου» τόν ὡδήγησεν εἰς πολλάς αἱρέσεις καί σχίσματα! Ἡ αἵρεσις πού κηρύττει εἰς τήν παροῦσαν ἀνάρτησιν εἶναι ὅτι ταυτίζει τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ μέ μίαν τοπικήν «ἱεραρχίαν» καί μάλιστα αἱρετικήν καί σχισματικήν! Λαμβάνει μέν τά εὔσημα τῶν δημοσιογράφων-κυβερνητικῶν φερεφώνων τῆς «λίστας Πέτσα», τοῦ τύπου Αὐτιᾶ, καί βεβαίως τῶν ψευταράδων ἰατρῶν πού κατέστρεψαν τήν χώραν μέ τήν ἀντιεπιστημονικήν προπαγάνδαν των ὑπέρ τῶν «ἐμβολίων», ἀλλ' εἶναι ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ λαοῦ. Ντροπή σου, κ. Μεντζελόπουλε!

Reading from the Synaxarion:

Paul the Confessor, Patriarch of Constantinople

Saint Paul was from Thessalonica. He became the secretary of Alexander, Patriarch of Constantinople (see Aug. 30), a deacon, and then the successor of Saint Alexander in about 337. Because of his virtue, his eloquence in teaching, and his zeal for Orthodoxy, the Arians hated and feared him. When the Arian Emperor Constantius, who was in Antioch, learned of Paul's election, he exiled Paul and proclaimed the Arian Eusebius Patriarch. Saint Paul went to Rome, where he found Saint Athanasius the Great also in exile. Provided with letters by Pope Julius, Paul returned to Constantinople, and after the death of Eusebius in 342, ascended again his rightful throne; the Arians meanwhile elected Macedonius, because he rejected the Son's con-substantiality with the Father (and the divinity of the Holy Spirit besides).