«φύλακες γρηγορείτε».

Η Ορθοδοξία δεν αποτελεί περιοχήν εξελίξιμον· αλλ’ ιερόν θεοδίδακτον μυστήριον πιστευόμενον εν ειλικρινεία και απεριέργω διαθέσει, βιούμενον δε εν ταπεινώσει και απλότητι. Εφ’ όσον «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», κατ’ ακολουθίαν και «Ορθοδοξία χθες και σήμερον η αυτή και εις τους αιώνας». Τα πλήθη των εν Ουρανοίς Μαρτύρων, Ομολογητών και Πατέρων της Ορθοδοξίας, εν αρμονική συμφωνία προς το ανά τα πέρατα της Οικουμένης πλήρωμα της Μιάς, Αγίας Ορθοδόξου, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εν μαχίμω συναγερμώ κραυγάζουν: «φύλακες γρηγορείτε». Και την φωνήν αυτήν οφείλουν να ακούσουν, προ παντός, οι Επίσκοποι και οι Κληρικοί, μιμούμενοι εν προκειμένω τον Μάρκον τον Ευγενικόν, τον Γρηγόριον Παλαμάν και άλλους της Ορθοδοξίας προμάχους. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι ο εγκόσμιος τύπος της Διοικήσεως (απαραίτητος και αυτός, εν ακολουθία όμως προς την μεταφυσικήν υφήν του Μυστηρίου της Ορθοδοξίας) αλλά η Πίστις και η εν τη Πίστει εξωχρονική και εξωχωρική μυστηριακή συνάντησις της τε Στρατευομένης και θριαμβευούσης Εκκλησίας και των εν Γη αγωνιζομένων τέκνων αυτής.

Δ. Μ. Μπατιστάτος

ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ : Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;

Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.

H Αντίστροφη Σταυροφορία έχει ήδη αρχίσει

O τότε πρόεδρος της Αλγερίας Χουαρί Μπουμεντιέν δήλωσε το 1974 ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ,: " Κάποια εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν το νότιο ημισφαίριο για να εισβάλλουν στο βόρειο. Σίγουρα όχι ως αλλοδαποί. Θα έρθουν ως κατακτητές και θα το καταλάβουν εποικίζοντάς το με τα παιδιά τους. Το σώμα των γυναικών μας θα μας εξασφαλίσει την νίκη".

Ο Καντάφι δήλωνε "θα σας νικήσουμε, όχι με βόμβες, αλλά με τις μήτρες των γυναικών μας...".

Ο δε Τούρκος πρωθυπουργός Οζάλ το 1993 είπε: "δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αφού αρκεί να στείλουμε μερικά εκατομμύρια Μουσουλμάνους να τελειώνουμε μαζί τους". Τι δεν καταλαβαίνουμε; 

Η χώρα μας, είναι βέβαιο, ότι περνά δεινή κρίσι.

Ελάχιστοι μυωπάζοντες ή τυφλοί δεν την βλέπουν. Όλοι οι άλλοι, κι’ ας μη το ομολογούν δημοσία, το πιστεύουν. Γιατί δεν μπορεί να μη δοκιμάζουν στη ζωή και στη συνείδησή των τους τρομακτικούς κραδασμούς των αλυσιδωτών εκρήξεων που ανατινάζουν εκ βάθρων την πατροπαράδοτη δομή της ζωής μας. Μερικοί παρά ταύτα εφησυχάζουν, περιμένοντας μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Άλλοι ανησυχούν μεν, αλλά κρύβουν την ανησυχίαν των από καιροσκοπισμό και υστεροβουλία. Άλλοι αγωνιούν, αλλά περιμένουν τον «από μηχανής θεό», που θα φέρει την κάθαρση της τραγωδίας μας. Και ελάχιστοι υψώνουν την φωνή τους και κρούουν τον κώδωνα της αφύπνισης. Αυτούς συνήθως οι … τους περιλούουν με ύβρεις, τους κολλούν ετικέττες, τους απευθύνουν τη μομφή ότι κινδυνολογούν. Στην καλοστημένη αυτή παγίδα έχουν πέσει πολλοί μέχρι σήμερα με τη σιωπή τους. Και αυτό θέλουν οι τερμίτες, για να επιδίδονται ανενόχλητοι στο διαβρωτικό τους έργο. Έτσι όμως κορυφώνεται η αγωνία των σκεπτομένων εμπρός στο χαλασμό που χωρίς τη δέουσα αντίσταση προχωρεί για να λεηλατήσει και ό,τι απέμεινε όρθιο.

Τη ΛΑ΄ (31η) Αυγούστου, η ανακαίνισις του Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Νεωρίω.

Κατά τους χρόνους Μιχαήλ και Θεοδώρας των βασιλέων, εν έτει ωμβ΄ (842), έζη πατρίκιος τις, Αντώνιος καλούμενος, ο οποίος είχεν εν Κωνσταντινουπόλει οίκον σεμνόν, κείμενον εν τη αυλή και περιφερεία του Νεωρίου· είχεν ωσαύτως και Ναόν ένδοξον της Υπεραγίας Θεοτόκου απογυμνωθέντα εκ των αγίων Εικόνων παρά των πρώην εικονομάχων βασιλέων. Ο πατρίκιος λοιπόν ούτος, ανακαινίζων τον Ναόν, έκτισεν υποκάτω και λουτρόν προς σωματικήν του θεραπείαν· άνωθεν δε του λουτρού ετελείτο πάντοτε η του Θεού δοξολογία. Όθεν επεσκίασεν εις τον Ναόν τούτον η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δια της Πανάγνου Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και ήρχισαν να γίνωνται εκεί ιατρείαι διαφόρων νοσημάτων. Τινές δε φιλόχριστοι παρεκάλουν τον πατρίκιον να επιτρέπη λούσιμον άπαξ της εβδομάδος εν τω λουτρώ εκείνω δι’ αγάπην των εν Χριστώ αδελφών και μάλιστα των ασθενών. Συναθροιζόμενοι λοιπόν εκεί οι ασθενείς Χριστιανοί ελούοντο μετά πίστεως και εθεραπεύοντο. Μέλλων δε να αποθάνη ο πατρίκιος αφήκε την Εκκλησίαν εκείνην της Θεοτόκου και το λουτρόν εις τους τυχόν ευρεθέντας φιλοθέους Χριστιανούς υπέρ ψυχικής αυτού σωτηρίας.

Που βαδίζουμε αλήθεια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι;

Ο χριστιανός ο οποίος θέλει να είναι ευθύς απέναντι του Θεού, οφείλει να διερωτηθή: Μήπως υπηρετώ το κακώς εννοούμενο προσωπικόν μου συμφέρον και όχι αυτό που ορίζει η Εκκλησία μου; Μήπως υπηρετώ άθελά μου τις σκοτεινές δυνάμεις και όχι την αλήθεια; Απάντηση εις το ερώτημα αυτό θα μπορέση να πάρη, αν αφήση ελεύθερη τη συνείδησίν του να ομιλήση ανεπηρέαστη από το πάθος και την πλάνη, με βάσιν την αλήθειαν και τον Νόμον του Θεού. Νοείται άραγε ένας χριστιανός να ενεργή εις την ζωήν του με κριτήρια αντίθετα προς το Νόμον και τας εντολάς του Θεού, αντίθετα προς τας Παραδόσεις και τους Ιερούς Κανόνας που εστήριξαν δια μέσου των αιώνων την Πίστιν μας; Κενοί περιεχομένου λοιπόν είναι εις την εποχήν μας οι Ιεροί Κανόνες και Παραδόσεις της Εκκλησίας μας; Που βαδίζουμε αλήθεια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι; Μήπως στήνεται ήδη ο τάπης δια την υποδοχήν του Αντιχρίστου;

metáνθρωπος ---- Kyprianos Christodoulides

Διαπορών πολίτης : "Ένας επιστήμονας πρέπει να έχει πρώτα συνείδηση ή να είναι πρώτα γνώστης του αντικειμένου ; Επηρεάζει η συνείδηση την γνώση και αντίληψη του αντικειμένου;" ( Βλέπε https://www.facebook.com/100050706790538/posts/pfbid0NcJTH4fftjfTJFFz4RFtPRoHjrbDvRGJxiyYN4yQ8GBNoT6riphf45BzeBd8wzdPl/ )

 

Ενημερωτικό

Όταν λέμε ή γράφουμε τήν λέξη "συνείδηση", πρέπει νά καταλαβαίνουμε καί νά εννοούμε ότι συνείδηση σημαίνει Πίστη. Καί τούτο, διότι έκαστος ιδίαν (τήν δική του) συνείδηση έχει. Δέν συμβαίνει όμως τό ίδιο καί μέ τήν Πίστη, τήν καθ' ημάς πίστη τού Ορθόδοξου (ανατολικού) Δόγματος. Μέ άλλα λόγια, δέν μάς ενώνει η συνείδηση, μάς ενώνει η Πίστη.

 

Απάντηση σέ σχολιαστή ο οποίος κατέθεσε σχόλιο μέ παραπομπή στόν " Μενέξενος " τού Πλάτωνος 

 

Gerassimos Repassos Προφανώς, η παραπομπή στόν Μενέξενο  τού Πλάτωνος θέλει νά μάς δώσει τόν ορισμό τής επιστήμης. Θά τολμούσα νά συμπληρώσω  ότι ο ορισμός, τόν οποίο θά προσθέσω, παρέχει τελειότερη καί ακριβέστερη ονοματοδοσία. Προέρχεται από τό βιβλίο  Ιώβ τής Π. Διαθήκης, τό οποίο  είναι αρχαιότερο τού Μενέξενος (Πλάτων), όπου εκεί γράφει : "28 εἶπε δὲ ἀνθρώπῳ· ἰδοὺ ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη" (κεφ. 28).

 

Άν, λοιπόν, προεκτείνουμε τόν Πλάτωνα, ο κατ' αυτόν ορισμός τής επιστήμης θά συμπληρωνόταν νοηματικά καί ερμηνευτικά ως κατωτέρω :

 

Ιώβ 

"28 εἶπε δὲ ἀνθρώπῳ· ἰδοὺ ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη"

 

Πλάτων 

"πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη [247a] δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται." 

Καί ...

" Επιστήμη χωριζομένη Θεολογίας πανουργία καί ου σοφία φαίνεται ". Δέν είμαι σέ θέση νά γνωρίζω, άν οι πατέρες τής Εκκλησίας τό  γράφουν. Διόλου απίθανο. Ας μάς βοηθήσει όποιος γνωρίζει περισσότερα από εμένα.

Αυτά ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998:

«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),

 Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .

Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

O νέος Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος μετά την συνάντηση που είχε στο Βατικανό με τον Πάπα δήλωσε τα κάτωθι σύμφωνα με το vaticanews.

“Η συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο πήγε πολύ καλά. Ήταν μια πολύ εγκάρδια συνάντηση, ενός γιου με τον αγαπημένο του πατέρα, μιας συνάντησης επισκόπου με τον προκαθήμενο και τον πατριάρχη του. Ο Άγιος Πατέρας έχει μια μεγάλη καρδιά, μια γνήσια καρδιά, τον ευχαρίστησα για το ενθαρρυντικό μήνυμα που μου έστειλε για την ενθάρρυνσή μου, ζήτησα την παπική ευλογία του για την υπηρεσία μου, πάλι, στην Ιταλία και αυτή τη φορά ως επίσκοπος, και τον διαβεβαίωσα ότι για τις προσευχές ώστε να του δώσει ο Θεός πολλά χρόνια σωματικής και πνευματικής υγείας, για το καλό της καθολικής Εκκλησίας και επίσης για το καλό κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, για τον οποίο ο Άγιος Πατέρας έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία.

Τη Λ΄ (30η) Αυγούστου, ο Άγιος Μάρτυς ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ξίφει τελειούται.

Φήλιξ ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ έτεροι τρεις Μάρτυρες Φουρτουνιανός, Σεπτιμίνος και Ιανουάριος οι γενναίοι του Χριστού στρατιώται, διαφλεγόμενοι υπό του ενθέου ζήλου της πίστεως, επολέμησαν ανδρείως την πλάνην της ειδωλολατρίας, και ενδυναμωθέντες υπό της εις Θεόν Πίστεως διέλυσαν όλα τα σκότη της απιστίας, φυλάξαντες δε απαραχαράκτους τους νόμους και τας εντολάς του Χριστού, και καταφρονήσαντες τας παρά των Ελλήνων ερωτήσεις, δι’ ων παρεκίνουν αυτούς να αρνηθώσι την ευσέβειαν, και μη μεταπεισθέντες, υπέμειναν οι αοίδιμοι διωγμούς, δεσμά και στρεβλώσεις του σώματος, συρόμενοι από τόπου εις τόπον έως ου τελευταίον κατεδικάσθησαν εις τον δια ξίφους θάνατον. Τότε δε έγινε θαύμα φοβερόν, διότι ο ήλιος και η σελήνη, μη υποφέροντες την άδικον των Αγίων σφαγήν, μετεβλήθησαν εις αίμα· οι δε Μάρτυρες αποκεφαλισθέντες έλαβον παρά Κυρίου τους αμαράντους στεφάνους της αθλήσεως.                    

Μερικές σκέψεις μου πάνω στην αποτομή της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου – του αδελφού μας Ιουστίνου

Γράφω , αγαπητέ Silver, μερικές σκέψεις μου πάνω στην αποτομή της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου και παρακαλώ την αγάπη σας να με συγχωρέση , αν σας στενοχωρήσω ή σκανδαλήσω με τα λεγόμενά μου.


Όλοι μας βέβαια ξέρουμε, ότι της φρικτής αποτομής της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου προηγήθηκε ένας πορνικός χορός της Σαλώμης, κόρης της φονικής Ηρωδιάδας και μοιχαλίδας του Ηρώδου.

Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, ο άνομος αυτός χορός «ήρεσεν» σε όλους τους παρευρισκομένους άρχοντες, πλουσίους, αξιωματούχους, υψηλά ισταμένους στο πλέγμα κοσμικής εξουσίας, και περισσότερο από όλους βεβαίως στον βασιλέα Ηρώδη, εραστή της μητέρας τού κατάλληλα δασκαλεμένου πορνικού κορασίου.

Μάλιστα τόσο πολύ «ήρεσεν» η λικνιζομένη και εκκολαπτόμενη πόρνη, ώστε ο μοιχός Ηρώδης πάνω στο ηδονικό του παραλήρημα, ξεχνάει την Ηρωδιάδα και υπόσχεται στη κόρη της μέχρι και το μισό του βασίλειο, όλοι μας υποψιαζόμαστε για πια συνέχεια.

Η πόρνη θυγατέρα της μοιχαλίδας τα χάνει από την «επιτυχία» της, δεν ξέρει τι να ζητήση από τον βασιληά και τρέχει στη μητέρα της να ζητήση συμβουλή. Παρακαλώ να προσέξετε έναν φανταστικό διάλογο:

-
Mητέρα, ο εραστής σου μου προσφέρει μέχρι και το μισό του βασίλειο. Τι να του ζητήσω;
-
To κεφάλι του Προδρόμου.
- Μα γιατί να του κόψουμε το κεφάλι; Δεν μας φθάνει το μισό βασίλειο;
- Αν του κόψουμε το κεφάλι , τότε θα έχουμε όλο το βασίλειο μικρή μου. Ο Ηρώδης τότε θα είναι δικός μας. Εμείς από το κρεββάτι του, θα κυβερνάμε το βασίλειο. Όλα θα είναι στα πόδια μας. Μόνο, για να μην μας γελάσει ο Ηρώδης και αποκεφαλίσει κάποιον άλλον, επειδή σέβεται τον Ιωάννη, να ζητήσης το κεφάλι του σε πινάκιο, και να μου το φέρης φρέσκο με τα αίματα, να το δώ με τα μάτια μου....

Άραγε είνα μακριά από την αλήθεια ο διάλογος αυτός;

Είναι άραγε φανταστική η άμεση σχέση πορνείας, μοιχείας με τον φόνο;

Και είναι άσχετος ο φόνος με το μίσος που γεννάει στην πορνεύουσα ψυχή ο έλεγχος της συνειδήσεως από την τιμία φωνή του Προδρόμου;

Πόση κακία και φόβο και πάθος κρύβει μέσα της η αποτρόπαια φωνή της Ηρωδιάδας, αλλά και κάθε πόρνης ή μοιχαλίδας που καταλήγει μέχρι και το παιδί της να οδηγήση στην πορνεία ή και το σπλάγχνο της να σκοτώση με την έκτρωση!

Ας πάρουμε την σημερινή αποτρόπαια πραγματικότητα της Ελλάδας.

Πόσες Ηρωδιάδες και Σαλώμες κυκλοφορούν στον κάθε έναν δίπλα μας;

Ποιά είναι η φυσική κατάληξη της πορνείας και της μοιχείας τους;

Ο φόνος.... Και μάλιστα τριπλός.

Γιατί πριν από τον φόνο του Βαπτιστού προηγήθηκε ο φόνος της ψυχής του Ηρώδη και της ψυχής της Σαλώμης. Ο πρώτος φονεύθηκε με την μοιχεία, η δεύτερη με την εξώθησή της στην πορνεία και μάλιστα, από την ίδια της την μάνα. Και γίνονται όλοι τους στο τέλος φονιάδες...

Έτσι και σήμερα, το αποτρόπαιο έγκλημα συνεχίζεται στην «ορθόδοξη» Ελλάδα μας. Οι Σαλώμες γυμνώνονται και μοιχεύουν και σκοτώνουν. Από την κούνια τους ακόμη, οι μάνες Ηρωδιάδες τις εκπαιδεύουν. Περιοδικά, τηλεόραση, σχολείο, βιβλία, ίντερνετ, μόδα φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, καθηγητές, όλοι τιμούν την πορνεία και την μοιχεία, τις σύγχρονες θεότητες της σαρκολατρείας.

Και αν βρεθεί κάποιος χριστιανός να καταγγείλη την γυμνότητα, ξεσηκώνονται οι πορνεύοντες «φιλελεύθεροι ορθόδοξοι» και τον κατηγορούν ότι προσπαθεί να επιβάλη την «μπούργκα»....

Πόσα όμως ελληνόπουλα αβάπτιστα κάθε χρόνο στέλνει στην μηχανή του κιμά η ακόρεστη πορνεία και η μοιχεία μας;

Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι οι φυσικές μητέρες των φόνων αυτών;

Πόσες άραγε πυρκαϊές και πόσους καρκίνους δικαίως πρέπει να στείλη ο πανάγαθος Θεός για να ξεπλήνουμε την αμαρτία μας ;

Kύριε Ιησού Χριστέ δια των πρεσβειών του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου ελέησον και σώσον ημάς τους πόρνους, και μοιχούς αναξίους Έλληνες!


 

 

 

 

 

 

Τη ΚΘ΄ (29η) Αυγούστου, η αποτομή της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ιωάννης ο μέγας Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου ήτο υιός Ζαχαρίου του Αρχιερέως και της Ελισάβετ, εξ επαγγελίας του Αρχαγγέλου Γαβριήλ γεννηθείς, απεκεφαλίσθη δε σήμερον υπό του Ηρώδου Αντύπα, διότι ήλεγχεν αυτόν δια την παράνομον μίξιν μετά της Ηρωδιάδος. Ούτος εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Χριστού, ότι είναι ο μέγιστος πάντων των εκ κοιλίας μητρός εξελθόντων και ο εκλεκτότατος των Προφητών. Ούτος εσκίρτησεν εκ κοιλίας μητρός του, εκήρυξε δε τον Χριστόν και εις τους ζώντας εν τη γη άνω και εις τας ψυχάς των τεθνεώτων εν τω Άδη κάτω. Ούτος είναι ο μέγας Ιωάννης εκείνος, ο οποίος ήτο ενδεδυμένος την αγιότητα εκ κοιλίας μητρός του, ο οποίος είχεν εγκάτοικον εν τη ψυχή του την παρθενίαν και καθαρότητα, και ηγάπησεν εγκαρδίως την σωφροσύνην, ο οποίος ήσκεισε την νηστείαν και ατροφίαν και κακουχίαν και έγινεν αλλότριος πάσης συναναστροφής μετά των ανθρώπων, ο οποίος κατώκησεν εις την έρημον, και συνανεστρέφετο μετά των αγρίων θηρίων, και εκαλύπτετο με τρίχας καμήλου και έζωνε την οσφύν του με ζώνην δερματίνην, ο οποίος είχε τροφήν ετοίμην και αυτοσχέδιον ως τα πετεινά, και ο οποίος ηξιώθη να υπερβή τους όρους της φύσεως, και να βαπτίση τον καθαρόν και αμόλυντον Χριστόν τον πάσης επέκεινα φύσεως.

Δεν ξεχνώ:

Όπως μιά αρρώστια δεν βλάπτει μόνο το άρρωστο όργανο, αλλά ολόκληρο τον οργανισμό, με τον ίδιο τρόπο και η αίρεση, εφόσον δηλητηριάζει κάποια μέλη της Εκκλησίας, προκαλεί πόνο σε ολόκληρο το σώμα της και το βλάπτει. Γι’ αυτόν τον λόγο, κάθε φορά που εμφανιζόταν μία αίρεση, η οποία απειλούσε το Σώμα της Εκκλησίας, συνέρχονταν Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι, που αναθεμάτιζαν και την αίρεση και τους αιρετικούς, οι οποίοι την υπεράσπιζαν. Με τον τρόπο αυτόν, απέκοπταν από το Σώμα της Εκκλησίας και την αιρετική διδασκαλία και αυτούς, που την προωθούσαν. 

Απορρίπτουμε την αίρεση του Οικουμενισμού υπό όλες τις μορφές του :

α'. την παρουσία των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», 

β' την αίρεση, κατά την οποία η Ορθοδοξία αποτελεί μόνο ένα μέρος της Εκκλησίας, 
γ΄ την αίρεση, κατά την οποία όλες οι χριστιανικές ομολογίες είναι κλάδοι της Μίας Εκκλησίας,
 
δ', την αίρεση, κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μία Εκκλησία μεταξύ πολλών άλλων «οικογενειών Εκκλησιών», οι οποίες αποτελούν μαζί την Μία Εκκλησία,
 
ε΄ την αίρεση, κατά την οποία η ενότης της Εκκλησίας έχει απολεσθεί. Η Εκκλησία, σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, είναι Μία και Μοναδική, επειδή η Κεφαλή της είναι Μία, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η ενότης της Εκκλησίας εκφράζεται δια της ενότητος της πίστεως, της λατρείας και της διοικήσεως και δια της υπακοής των πιστών στην ιεραρχία της, εφ’ όσον η ιεραρχία διατηρεί την ενότητα της πίστεως.
 
στ', την αίρεση, κατά την οποία η Εκκλησία είναι «διηρημένη σε χριστιανικές ομολογίες», και ότι τώρα εμείς, ως δήθεν «νέοι πατέρες», θα πρέπει να «επανεύρουμε την ενότητά της» διά του «δογματικού μινιμαλισμού», με το να αποδεχτούμε δηλ. ως βάση της ενώσεως των ορθοδόξων με τις αιρέσεις μία μινιμαλιστική πίστη, δηλ. μόνο την πίστη στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό ως Σεσαρκωμένο Θεό και Σωτήρα, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα δόγματα της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης της μυστηριακής ιερωσύνης, των ιερών εικόνων, της ακτίστου Χάριτος, της τιμητικής προσκυνήσεως των Αγίων κλπ.
 
ζ'. την αίρεση, κατά την οποία υπάρχει μία «αόρατη ενότητα» της Εκκλησίας, μέσω της κοινής πίστεως στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό, ως Κύριο και Σωτήρα, και ότι αυτήν (την «αόρατη ενότητα») θα ακολουθήσει μία «ορατή ενότητα», η οποία θα εκπληρωθεί διά της ενώσεως των «ομολογιών» (ενότης εν τη ποικιλία των δογμάτων και παραδόσεων).
 
η', την αίρεση, κατά την οποία αρκεί να πιστεύει κανείς στην Αγία Τριάδα και στον Κύριο Ιησού, ως Θεό και Σωτήρα, για να ανήκει στην Εκκλησία. Δηλ. η Εκκλησία θεωρείται ως σύναξη όλων των χριστιανικών «ομολογιών».

Τη ΚΗ΄ (28η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΩΥΣΕΩΣ του Αιθίοπος.

Μωϋσής ο μακάριος και εν Οσίοις πατήρ ημών ήτο Αιθίοψ, ως δε ήτο φυσικόν μέλας κατά την χροιάν του σώματος. Αλλά και κατά την ψυχήν ήτο ομοίως το πρότερον, διότι τον Χριστόν δεν εγνώριζεν, αλλ’ ήτο αλλόφυλος και κακότροπος άνθρωπος. Ήτο δε πρότερον δούλος ενός πολιτικού ανδρός, ο οποίος και τον απέβαλε δια την πολλήν κακίαν και ληστρικήν και μοχθηράν γνώμην του. Επειδή δε ήτο ληστής και εφόνευε χωρίς αιτίαν τον τυχόντα, έχων με ένα βοσκόν έχθραν μεγάλην, διότι τον ημπόδισε να κάμη κακόν τι, εβουλεύθη να θανατώση τον βοσκόν εκείνον. Όθεν μαθών ότι ευρίσκετο αντίπερα του ποταμού Νείλου, όστις τότε είχε πλημμυρήσει, κρατήσας με τους οδόντας την μάχαιράν του και το επανωφόριόν του τυλίξας εις την κεφαλήν του, επέρασε τον ποταμόν κολυμβών. Εννοήσας δε ο βοσκός τον ερχομόν του, άφησε τα πρόβατά του και έφυγεν, ο δε Μωϋσής, επειδή δεν εύρε τον βοσκόν να τον φονεύση, καθώς εμελέτησεν, εκλέξας τέσσαρας κριούς παχείς και εκλεκτούς από την μάνδραν του πτωχού εκείνου τους έσφαξε, και έπειτα δέσας αυτούς με σχοινίον, το οποίον είχε δεδεμένον εις την μέσην του, επέρασε πάλιν τον Νείλον ποταμόν κολυμβών.

Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας, Θεολόγος:

Δυστυχῶς, θέλοντας νά εἶμαι εἰλικρινής καί δίκαιος καί αὐτοκριτικός, πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι σ' αὐτή τήν ἰδιαίτερα κρίσιμη περίοδο οἱ "Γ.Ο.Χ." τῶν παρατάξεων ἀδικαιολογήτως καί ἐγκληματικῶς δέν ἀγωνίζονται! Τολμῶ νά πῶ ὅτι ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν ἀγώνα καί τή μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας! Εἶναι τραγική αὐτή ἡ διαπίστωση. Καί τό λέω μετά λόγου γνώσεως γιά ὅσους μέ γνωρίζουν. Ὁ ἀγώνας τῶν ὀρθοδόξων τοῦ 1924 φαίνεται προδομένος καί ἀποπροσανατολισμένος ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους. Δέν σχολιάζω γιά νά χαϊδέψω κανενός τ' αὐτιά. Αὐτή τήν περίοδο προβληματίζομαι ἰδιαιτέρως κατά πόσον γιά μιά σειρά λόγους τό ἅλας τῶν Γ.Ο.Χ. φαίνεται νά ἔχει μωρανθεῖ! Πέραν τῶν ἀναμνήσεων καί ἀναφορῶν στούς ἀγώνες τῶν Πατέρων μας τοῦ 1924, ὄντως θαυμαστούς καί θεαρέστους, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως τῶν 90 ἐτῶν ἀπό τήν ἐπιβολή τῆς ἑορτολογικῆς Καινοτομίας, ὀφείλουμε ἐκ λόγων δικαιοσύνης νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ ἄκρατος μιμητισμός τῶν τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας ἀναίρεσε τόν ὁμολογιακό χαρακτήρα τῆς μαρτυρίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἐκκοσμίκευσε τόν κολλυβαδικό τους χαρακτήρα. Θά ἦταν ἰδιαίτερα χρήσιμο γιά καλό προβληματισμό καί ἐποικοδομητική αὐτοκριτική ἡ πραγματοποίηση ἀνοικτῶν συζητήσεων καί τοποθετήσεων ἐπ' αὐτῶν τῶν ζητημάτων μεταξύ ἐκπροσώπων τῶν διαφόρων "πλευρῶν" μέ τή συμμετοχή κλήρου καί λαοῦ. Ἡ συνέχιση τῆς σημερινῆς καταστάσεως ἀπειλεῖ μέ μετάλλαξη ἐπ' ὠφελεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό κατά τήν ἔκφραση τῶν καινοτόμων παλαιοημερολογιτικό κίνημα ἤ τήν μαρτυρία τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας.

Τη ΚΖ΄ (27ην) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΙΜΕΝΟΣ.

Ποιμήν ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της Αιγύπτου, αναχωρήσας δε εκ της πατρίδος του μεθ’ όλων των αδελφών του εγένετο Μοναχός. Η δε μήτηρ αυτών, εκ της μητρικής φιλοστοργίας κινηθείσα, επήγεν εις την Σκήτην ίνα τους ίδη, και επειδή οι υιοί της έκλεισαν την θύραν του κελλίου των, έκλαιεν έξω με πόνον καρδίας και εφώναζεν. Ο δε αββάς Ανούβ, εις εκ των αδελφών, λέγει προς τον Ποιμένα· «Τι να κάμωμεν εις την γραίαν ταύτην»; Τότε ο Ποιμήν ήλθε πλησίον της θύρας και λέγει εις αυτήν έσωθεν· «Διατί κλαίεις γραία;» Η δε, ακούσασα την φωνήν του Ποιμένος, είπε· «Θέλω να σας ίδω, τέκνα μου, διότι κατά τι θα βλάψω εγώ, εάν μόνον σας ίδω; Δεν είμαι εγώ η μήτηρ σας; Δεν ευρίσκομαι τώρα εγώ εις βαθύ γήρας;» Ο δε Ποιμήν απεκρίθη εις αυτήν·

Το ταξίδι στη “Μάλτα” -- Του Αλεξάνδρου Καλόμοιρου(1931-1990)

Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί σαν άτομα αλλά μόνον σαν Εκκλησία σημασία καίρια έχει όχι μόνον η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας. Το ποικιλόπιστο άθροισμα δεν έχει σχέση με την Εκκλησία του Χριστού  που είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στην Εκκλησία υπάρχει μία πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια. Δεν το νοιώθουν, άραγε, αυτό οι ευσεβείς και καλοπροαίρετες ορθόδοξες ψυχές; Αλλά τότε τι είναι αυτό που τις συγκρατεί μέσα σ΄ αυτό το όζον σύμπλεγμα της ψευτιάς; Είναι το ότι δεν βλέπουν που να πάνε. Γιατί δυστυχώς καμιά οργανωμένη Εκκλησία σήμερα δεν έχει  εχέγγυα πιστότητας στη γνήσια Πατερική Ορθοδοξία, αφού φυσικά Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η τήρηση του ακενοτόμητου εορτολογίου. Γιατί όμως αισθάνονται οι χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία; Αυτό γίνεται γιατί η ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Eπειδή την Εκκλησία μέσα στους αιώνες, την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους την ταυτίσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Όμως στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε έχουμε αφήσει πια πίσω την ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία.

Αθανάσιος Σακαρέλλος, θεολόγος:

…Ένας από τους λόγους ήταν, ο προβληματισμός του Σίλβερ, για την Ορθοδοξία του γέροντα Σωφρονίου του Έσσεξ, 1ον, για το περίφημο μικτό μοναστήρι, ανδρών και γυναικών! 2ον, για την διακοινωνία του μοναστηρίου με τους παν-οικουμενιστάς της εν Γαλλία ECOF, 3ον για την μηδέποτε αναφορά του γέροντα Σωφρονίου εναντίον της σατανικής ομοιοπαθητικής που εφήρμοζε η μονή του στο Άγιο Όρος (Ι. Μ. Παντελεήμονος), και 4ον, αν και ο γέροντας Σωφρόνιος έζησε τα πιο μεστά χρόνια του, την εποχή που ο οικουμενισμός έκανε θραύση επί Αθηναγόρου, σε κανένα συγγραφικό έργο του, κάνει αναφορά εναντίον του οικουμενισμού προς οφειλομένη προστασία του ποιμνίου του, αν ο ίδιος φυσικά ήταν εναντίον του οικουμενισμού. 

------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Συνεπῶς, θά πρέπῃ ν' ἀναμένουμε τήν ἁγιοποίησιν τοῦ γ. Σωφρονίου ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν (=Σατανιστῶν).

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ, βασιλέως των Ινδιών, υιού του βασιλέως Αβεννήρ.

Ιωάσαφ του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών η άθλησις και οι κατά των δαιμόνων αγώνες υπερβάλλουσι πάντας των Αγίων τους βίους και ο βίος αυτού τόσον είναι ηδύς και γλυκύτατος, ώστε υπέρκειται της αμβροσίας και του νέκταρος, και δύναται να απαλύνη και την σκληροτέραν καρδίαν και να παρακινήση τους οφθαλμούς να σταλάξωσι πολλά δάκρυα. Πλην, επειδή οι περισσότεροι αγαπούν την βραχυλογίαν, εσμικρύναμεν την διήγησιν, μη αφήσαντες ή τα αναγκαιότατα, καθώς έγραψε ταύτα ο θείος πατήρ ημών Δαμασκηνός Ιωάννης. Εκείθεν της Αιγύπτου είναι χώρα, ήτις ονομάζεται των Ινδών, και χωρίζεται από το μέρος της Αιγύπτου δια θαλάσσης, από δε το μέρος της στερεάς πλησιάζει εις τα όρια της Περσίας, και ήτις χώρα της Ινδίας ήτο παλαιόθεν εσκοτισμένη από τον ζόφον της ειδωλολατρίας. Μετά δε την του Σωτήρος Ανάληψιν και την του Παναγίου Πνεύματος κάθοδον, απήλθον οι Άγιοι Απόστολοι εις διαφόρους τόπους και έθνη διδάσκοντες το Ευαγγέλιον. Τότε και ο ιερώτατος Θωμάς απεστάλη εις την ως άνω χώραν, ίνα κηρύξη το Ευαγγέλιον, και με την θείαν βοήθειαν επίστευσαν πολλοί των ανθρώπων της χώρας αυτής· όσον δε παρήρχοντο οι χρόνοι, τοσούτον ηύξανεν εις αυτούς και η πίστις μας. Και πολλοί, απαρνησάμενοι τας κοσμικάς ηδονάς, ησκήτευον εις τα όρη και τα σπήλαια.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Mητροπολίτης Φιλάρετος της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς:

Αὐτὸ τὸ ὁποῖο προηγουμένως ἦταν ἰδίωμα τῶν ξεπεσμένων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες, στὴν ἐνάσκησι τοῦ ἐπαισχύντου ἐπαγγέλματός τους ἐνεδύοντο προκλητικὰ γιὰ νὰ προκαλέσουν αἰσθησιακὰ τοὺς ἄνδρες, ἔχει πλέον γίνει ἡ μόδα καὶ κανόνας ἀκόμη καὶ γιὰ σεμνές γυναίκες, οἱ ὁποῖες σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν λαμβάνουν κἄν ὑπ᾿ ὄψιν τους τὸ νόημα καὶ τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς μόδας ποὺ τὶς ἐσκλάβωσε.῎Αν ἡ ἐλαχιστοποίησις τοῦ μάκρους τοῦ φορέματος ἤ ὁ ἰδιαίτερος τονισμὸς τῶν «γραμμῶν» τοῦ σώματος ἀντιτίθενται πρὸς τὴν σεμνότητα, ἡ ὁποία θὰ πρέπει γενικὰ νὰ στολίζη τὶς Χριστιανὲς γυναῖκες, τότε ἀκόμη πιὸ ἀκατάλληλη εἶναι ἡ ἐμφάνισίς τους μὲ τέτοιου εἴδους ἐνδυμασία στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ.

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΤΙΤΟΥ Επισκόπου Γόρτυνος της εν Κρήτη και μαθητού του Αγίου Αποστόλου Παύλου.

Τίτος ο Απόστολος κατήγετο εκ του γένους του Μίνωος, βασιλέως της Κρήνης, καθώς λέγει Ζηνάς ο νομικός, ο συγγράψας τον Βίον του. Ούτος ο θεσπέσιος εκ τρυφεράς ηλικίας αναδείξας τάσιν πολλήν και επιμέλειαν εις την παιδείαν και μάθησιν, την παρά των Ελλήνων θαυμαζομένην, εικοσαετής γενόμενος ήκουσεν άνωθεν θείας φωνής, ήτις έλεγεν εις αυτόν ταύτα· «Τίτε, άπελθε εντεύθεν ίνα την ψυχήν σου σώσης, επειδή η εξωτερική αύτη παιδεία ουδόλως σε ωφελεί». Θέλων δε να ακούση και πάλιν την ιδίαν φωνήν, ίνα πληροφορηθή μάλλον και μη πλανηθή (διότι εγνώριζε τας γινομένας πλάνας εκ των φωνών των ειδώλων και των δαιμόνων), κατέγεινεν επτά ακόμη έτη εις την επιστήμην των γραμμάτων· προσταχθείς δε δια θείου οράματος να αναγνώση την Βίβλον των Εβραίων, έλαβε την παλαιάν Γραφήν, την οποίαν ανοίξας ευρίσκει πρώτον το ρητόν του προφήτου Ησαϊου το λέγον·

Ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι ή και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;  Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....

Αλέξ. Παπαδιαμάντης:

Νὰ παύσῃ  ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. ῾Η λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας  ἄν θέλῃ νὰ ἐγκληματισθῇ ἐδῶ. Νὰ γίνῃ προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθῇ καὶ νὰ ἐγκολπωθῇ τὰς ἐθνικὰς παραδόσεις. Νὰ μὴ περιφρονῇ ἀναφανδὸν ὅτι παλαιόν, ὅτι ἐγχώριον, ὅτι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός ὁ πιθηκισμός ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύωνται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῇ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν Ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν. Νὰ μὴ μιμώμεθα οὔτε τοὺς Παπιστὰς καὶ οὔτε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια. Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. ῎Ας σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των, οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην.

Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό

Δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχή, ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προσκυνήσει τὸν Σατανά, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐάν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς «κατακόμβες». Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ὰπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ στὸ παρελθόν.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος ΚΟΣΜΑΣ, ο εν Αλβανία μαρτυρήσας κατά το έτος αψοθ΄ (1779) αγχόνη τελειούται.

Κοσμάς ο Άγιος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος, ο αληθώς άνθρωπος του Θεού, διδάσκαλος και κήρυξ του θείου Ευαγγελίου, κατήγετο από το μικρόν χωρίον της Αιτωλίας το ονομαζόμενον Μέγα Δένδρον. Ήτο υιός γονέων ευσεβών, παρά των οποίων ανετράφη και εξεπαιδεύθη εις τα γράμματα εν νουθεσία Κυρίου, κατά τον θείον Απόστολον. Όταν δε ήλθεν εις ηλικίαν περίπου είκοσιν ετών, ήρχισε να διδάσκεται από τον Ιεροδιάκονον Ανανίαν, τον καλούμενον Δερβισάνον. Επειδή όμως κατά τους χρόνους εκείνους ήρχισε να ακμάζη και να φημίζεται μεγάλως και το σχολείον του Βατοπαιδίου εις το Άγιον Όρος, μετέβη εκεί, ίνα φοιτήση εις τούτο με άλλους αρκετούς συμπατριώτας του. Εκεί συνεπλήρωσε την μάθησιν υπό διδάσκαλον τον Παναγιώτην Παλαμάν. Μετά δε ταύτα εδιδάχθη και την Λογικήν από τον εκ Μετσόβου διδάσκαλον Νικόλαον Τζαρτζούλιον, όστις ήτο εκεί σχολάρχης μετά τον σοφώτατον Ευγένιον.

Διακηρύσσεται μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ.

«Διανύουμε μία τρομερὴ περίοδο. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ἐπειδὴ οἱ δυνάμεις τοῦ παγκόσμιου κακοῦ κερδίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερο ἔδαφος στὸν κόσμο, ἀλλά ἀκόμα περισσότερο, ἐπειδή – τρομερό να το λέει κανείς! – πολλοὶ ὑψηλόβαθμοι ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διεξάγουν μία πραγματικὴ προδοσία τῆς ἱερῆς μας Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ διακηρύσσεται. Σκέφτονται νὰ δημιουργήσουν νέα ἐκκλησία στὴν ὁποία ὄχι μόνο ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ μετέχουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραίοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Μιλᾶνε ἐπίσης καὶ γιὰ κάποιου εἴδους «διάλογο» μὲ τοὺς ἄθεους! Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀντὶ τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, μία ψεύτικη πίστη ἤ, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, μία δαιμονικὴ πίστη καὶ μία ψεύτικη ἐκκλησία, ἑτοιμάζεται νὰ ἀνατείλει. Καὶ εἶναι σὲ αὐτὲς τὶς φοβερὲς στιγμές, ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε στὸ πρόσωπό σας τὸν σταθερὸ καὶ ἀκλόνητο πνευματικὸ ἡγέτη μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐμπνέει ὅλους στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα – τὴν ἱερὴ μάχη – γιὰ τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία ἐναντίον αὐτῆς τῆς ψεύτικης πίστεως καὶ ψεύτικης ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι θέλουμε! .. Καὶ μόνο αὐτό!»  

Ὁ Μητροπολίτης Θυατείρων

Από τὴν   παγκόσμιο συνάντηση  «Θρησκειῶν καὶ Πολιτισμῶν» που έγινε στην Κύπρο, μὲ σκοπὸ τὴν Εἰρήνην εἰς τὸν πλανήτη.

O Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖ στὴ συνάντηση τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο  Κωνσταντινουπόλεως, στὴ δική του ὁμιλία, ἀφοῦ μετέφερε τὶς εὐχὲς καὶ τοὺς χαιρετισμοὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, συνεχάρη τοὺς διοργανωτὲς καὶ τοὺς εὐχήθηκε κάθε ἐπιτυχία. “Ἦταν πράγματι μία ἐπιτυχία”, συμπλήρωσε. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γρηγόριος εἶπε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἀμέσως μετὰ τὸ Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισαν νὰ προσπαθοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, “γιατί ἡ Ἐκκλησία δυστυχῶς σήμερα εἶναι διαιρεμένη καὶ ἀφοῦ εἶναι διαιρεμένη ἔχουμε οἱ Χριστιανοὶ ὑποχρέωση νὰ τὴν ἑνώσουμε”. Ἀνέφερε, ἐπίσης, ὅτι ὁ διάλογος εἶναι τὸ σπουδαιότερο, τὸ ἱερότατο, τὸ καλύτερο μέσο μὲ τὸ ὁποῖο οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἐπανενωθοῦν καὶ θὰ ἀποτελέσουν τὴν μία Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Σημείωσε ὅτι χωρὶς μία νέα Πεντηκοστὴ δὲν θὰ μπορέσει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπανενώσει τὸν ἑαυτό της.

Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία;

Μας λέτε σεις οι οικουμενιστές, ὅταν ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία, τὸ ποίμνιο ἀκολουθεῖ. Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία; Γιατὶ καὶ ἐπὶ Ἀρείου, ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἐπὶ Νεστορίου, καὶ ἐπὶ Βέκκου, καὶ ἐπὶ Εἰκονομαχίας κλπ. Συνοδικὰ μάλιστα! Δὲν ἔχετε διαβάσει τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του ( τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...»! Καὶ συμβουλεύει (ο Άγιος Κύριλλος): «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δέ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις (αποτειχισμένοις) ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς...»

----------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...


Απόσπασμα από το βιβλίο του ΑΒΒΑ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ : Συνομιλίες με τους Πατέρες της Ερήμου Α' τόμος σελίδα 235 :

ΑΒΒΑΣ ΣΕΡΗΝΟΣ :

Έχω ακούσει με τα αυτιά μου ένα δαίμονα να ομολογεί ξεκάθαρα ότι είχε χρησιμοποιήσει τον Άρειο και τον Ευνόμιο, για να ενσπείρει στην Εκκλησία ανίερες και αιρετικές δοξασίες.

----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Κυριάκο, σωστά μιλᾶς, ἀλλά ἐδῶ μέσα κυριαρχοῦν πλέον οἱ αἱρετικοί Ματθαϊισταί καί Τρικαμηνισταί. Αὐτοί ξέρουν νά λένε ἄπειρα ψέμματα, εἰρωνεῖες, καί βεβαίως τά αἱρετικά τους φληναφήματα. Ἐγώ σταματῶ νά «διαλέγωμαι» μέ αὐτούς, διότι τό θεωρῶ πλέον ἁμαρτίαν, ὡς σπατάλη πολυτίμου χρόνου. Ἄν δέν ἔχῃς πεισθῇ περί αὐτοῦ, δές τόν «διάλογον» εἰς https://orthodox-voice.blogspot.com/2022/08/17-2022-1036.html

-----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 27 Αυγούστου 2022 - 5:03 π.μ. ΧΣ: «Ο ουνίτης πρώην Φλωρίνης,από του 1937 και μετά, προσεπάθησε[ματαίως] να αθωώσει τον αντίχριστο Νεοημερολογιτισμό».

Σχόλιον: Ἐκτός ἀπό ψευδο-θεολόγος, ψευδο-αστρονόμος, ἁγιομάχος καί σχισματο-αιρετικός Ματθαιϊστής, ὁ κ. ΧΣ εἶναι καί δεινός Ψεύτης καί Συκοφάντης! Ὄχι μόνον οὐδέποτε ἀθώωσε τόν ἀντίχριστον Νεοημερολογητισμόν ὁ Ἅγιος καί Μέγας Ὁμολογητής πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ἀλλά, τοὐναντίον, ὅταν ὁ «ἀρχιεπίσκοπος» Σπυρίδων τοῦ ἐπρότεινε νά ἐπιστρέψῃ στό ν.ἑ. καί θά τοῦ ἔδινε πλουσίαν Μητρόπολιν, ὅλους τούς χαμένους μισθούς του κ.λπ., ἐκεῖνος ἐπροτίμησε τήν ... ἐξορίαν, παρά τό προχωρημένον τῆς ἡλικίας του καί ἐδήλωσεν ὅτι ἄν ὅλοι οἱ Π/Ηται ἐπέστρεφαν στό ν.ἑ. καί ἔμενε μόνον εἷς εἰς τό π.ἑ., αὐτός ὁ εἷς θά ἦτο ἐκεῖνος! Διά τοῦτο ὁ Διάβολος καί τά ὄργανά του (Οἰκουμενισταί, Ματθαιϊσταί καί Ματθαΐζοντες, Τρικαμηνισταί κ.ἄ.) τόν μισοῦν τόσον πολύ καί ἐρεύγονται τά πελώρια αὐτά ψεύδη, διαστρέφουν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, ὅπερ τούς καθιστᾶ αἱρετικούς, διαστρέφουν τό δημοσίευμα τῆς «Βραδυνῆς» τοῦ 1953 κ.λπ. Ὁ κ. ΧΣ καί οἱ ὅμοιοί του ἔχουν τό ἄπειρον θράσος νά ἐμφανίζωνται καί ὡς ... ὑπερασπισταί τῆς Ἀληθείας, ἐνῷ εἶναι φανατικοί ἐχθροί Της! Πρό ἡμερῶν, ὁ κ. ΧΣ ἔγινε καταγέλαστος στούς πάντας, διότι ἔγραψεν ὅτι δῆθεν ἡ ἐαρινή ἰσημερία ΜΕ ΤΟ ΙΟΥΛΙΑΝΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ πέφτει πάντοτε στίς 8 Μαρτίου! «Πᾶρε λόγια καί πᾶνε στό παζάρι», κατά τό δή λεγόμενον!

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ο Επίσκοπος Σιρμίου, ξίφει τελειούται.

Ειρηναίος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήκμασεν επί Δοκλητιανού, εν έτει σπη΄ (288), ήτο δε Επίσκοπος Σιρμίου, πόλεως της εν Συρία Σελευκείας. Συλληφθείς δ’ εφέρθη εκ του Σιρμίου εις την Παννονίαν, ένθα παρασταθείς εις τον ηγεμόνα Πρόβον, και ομολογών και κηρύσσων την εις Χριστόν πίστιν, ενεκλείσθη εις την φυλακήν, εκ της οποίας εκβληθείς έπειτα εδάρη· μετά ταύτα, αφού ελήφθη η απόφασις του θανάτου, απεκεφαλίσθη και έτυχεν ο αοίδιμος του μαρτυρικού στεφάνου. Το δε άγιον τούτου λείψανον ερρίφθη εις τον ποταμόν τον ονομαζόμενον Σαύον.

“O εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία”

Στα θέματα της πίστεως και της αγιοπνευματικής εκκλησιαστικής διοργανώσεως ουδεμία αξία ή σημασία έχουν αποφάσεις, που λαμβάνονται κατά πλειονοψηφία ή ακόμη και παμψηφία, εάν έρχωνται σε αντίθεση και σύγκρουση με τα δόγματα και τους κανόνες της Εκκλησίας. Στις περιπτώσεις αυτές έχει απόλυτη εφαρμογή η αρχή: «Ο εις και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Με βάση την αρχή αυτή διασφαλίσθηκε η Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων και συνετρίβησαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη κατά την επί δεκαετίες κυριαρχία των Αρειανών κατά τον Δ΄ αιώνα, ότε η πλειονοψηφία ή και η παμψηφία πολυαρίθμων Συνόδων, που αποδείχθησαν ληστρικές ή ψευδοσύνοδοι, ετάχθησαν υπέρ της αιρέσεως του Αρείου και εναντίον της Ορθοδοξίας. Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο δεν υπετάχθησαν στις αποφάσεις αυτές των ψευδοσυνόδων, αλλά όρθωσαν το ανάστημά τους επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος. Είναι ίσως η συγκλονιστικώτερη περίπτωση στην εκκλησιαστική ιστορία, που επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι «Ο εις και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Εάν ο Μέγας Αθανάσιος συνεμορφώνετο με την αρχή της πλειονοψηφίας και υπετάσσετο εις τις αντικανονικές και αντορθόδοξες αποφάσεις της, θα επρόδιδε την ιδιότητά του, ως αληθινού ορθοδόξου Ιεράρχου και Επισκόπου, που έχει σαν ύψιστη αποστολή την προάσπιση μέχρι θανάτου της εμπιστευθείσης σε κάθε αληθινό επίσκοπο Ιεράς Παρακαταθήκης, της αποκαλυφθείσης από τον Εσταυρωμένο Θεό της Αγάπης, Αληθείας και τότε αντί της Κυριακής της Ορθοδοξίας θα εορτάζετο ο θρίαμβος της Αιρέσεως και στη θέση του Μεγάλου Αθανασίου θα δοξολογείτο ο Άρειος!

Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ηκολούθουν επισκόπους φρονούντας τα των ετεροδόξων, που τότε Ορθοδοξία;

Εάν την γνώμην ( του Αγίου Ιγνατίου) ηκολούθουν πάντες οι χριστιανοί κατά γράμμα, να ακολουθούν δηλαδή τους επισκόπους εις πάντα, αλλοίμονον τότε, ούτε Ορθοδοξία, ούτε Εκκλησία, ούτε Ορθόδοξος χριστιανός θα υπήρχε σήμερον. Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ηκολούθουν τους πατριάρχας και επισκόπους, Απολιναρίους, Μακεδονίους, Ευτυχέας, Διοσκόρους, Σαββελιο-Σεβήρους, Ευσεβίους, Αθηναγόρους, Βαρθολομαίους και μυρίους άλλους, και εδέχοντο και ησπάζοντο τα φρονήματά των, που τότε Ορθοδοξία;

Οἱ συστημικοί, ἔχουν ἀποκρύψει τήν Ἀλήθειαν -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Οἱ συστημικοί, ἤτοι «κυβέρνησις», διοικοῦσα ἱεραρχία, Μέσα Μαζικοῦ Ἐξανδραποδισμοῦ (ΜΜΕ) κ.ἄ., μᾶς ἔχουν πεῖ ἄπειρα ψέμματα (ἤ, τό αὐτό, ἔχουν ἀποκρύψει τήν Ἀλήθειαν) γιά ὅλα τά σοβαρά θέματα πού ἀπασχολοῦν τήν χώραν, ἤτοι: (1) Παγκοσμιοποίησις, (2) Οἰκουμενισμός καί θρησκευτικός συγκρητισμός, (3) εἴσοδος καί παραμονή εἰς τήν Εὐρωζώνην, (4) μνημόνια, (5) δημόσιον χρέος, (6) ὑποθαλάσσιος πλοῦτος τῆς χώρας, (7) ἐποικισμός τῆς χώρας μέ ἀλλογενεῖς καί ἀλλοθρήσκους λαθρομετανάστας, (8) διδασκαλία ἠθικῶν, θρησκευτικῶν καί ἐθνικῶν διαστροφῶν εἰς τά σχολεῖα, (9) ἐθνικαί προδοσίαι, (10) αἰσχρά παραπληροφόρησις περί κοροναϊοῦ καί ἀντιεπιστημονική, ἀντισυνταγματική καί ἀντορθόδοξος προπαγάνδα ὑπέρ τῶν «ἐμβολίων κατά τοῦ κοροναϊοῦ» (διάβαζε ὑπέρ «τοῦ κοροναϊοῦ», καθότι τά «ἐμβόλια» προκαλοῦν μεταλλάξεις τοῦ ἰοῦ καί καταστέλλουν τό ἀνοσοποιητικόν μας σύστημα) κ.ἄ. Συνεπῶς, μόνον ἠλίθιοι ἤ παντελῶς ἀπληροφόρητοι τούς παίρνουν πλέον στά σοβαρά! Δέν θά ἦτο ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι ἐάν κάποιος ἔχῃ ἐλλιπῆ πληροφόρησιν δι’ ἕν τοιοῦτον θέμα, ἀλλά θέλῃ νά λάβῃ θέσιν ἐπ’ αὐτοῦ, θά ἦτο ἀσφαλές νά ὑποστηρίξῃ ἀκριβῶς τό ἀντίθετον ἀφήγημα ἀπό αὐτό πού προπαγανδίζουν «κυβέρνησις», διοικοῦσα ἱεραρχία καί ΜΜΕ! Στά μάτια ὅλων τῶν στοιχειωδῶς σοβαρῶν καί ἀφυπνισμένων ἀνθρώπων, μόλις οἱ ὡς ἄνω ἀρθρώνουν δημόσιον λόγον φαίνονται ὅτι διά τοῦ στόματός των ὁμιλεῖ ὁ Διάβολος! Ἔτσι, ἀκόμη καί ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὁμολογοῦντες τήν Ἀλήθειαν (=Χριστόν) καί εἰσπράττοντες ἀπό αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς «ψεκασμένος», «συνωμοσιολόγος» κ.λπ., δυνάμεθα νά ἐλπίζουμε εἰς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσίν Του: «πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματ. 10:32-33).

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΥ και των συν αυτώ ΖΩΤΙΚΟΥ, ΖΗΝΩΝΟΣ, ΘΕΟΠΡΕΠΙΟΥ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ και ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ.

Αγαθόνικος ο ένδοξος αθλοφόρος του Χριστού και οι συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, εν έτει 298, ότε κόμης τις, Ευτόλμιος ονομαζόμενος, σταλείς εκ της Νικομηδείας εις τα μέρη του Ευξείνου Πόντου υπό του βασιλέως, ίνα θανατώση τους ευρισκομένους εκεί Χριστιανούς, προσωρμίσθη εις το εμπόριον το λεγόμενον Κάρπην· εκεί δε ευρών τον Άγιον Ζωτικόν με τους μαθητάς του ομολογούντας τον Χριστόν, κατεδίκασεν αυτόν εις σταυρικόν θάνατον.

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών Αντιοχείας, Αλεξανδρείας, Σερβίας, Ρωσίας, Ιεροσολύμων, Ρουμανίας, Βουλγαρίας Γεωργίας, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Τη ΚΑ΄ (21η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΘΑΔΔΑΙΟΥ, του και Λεββαίου καλουμένου.

Θαδδαίος ο Απόστολος πατρίδα είχε την Έδεσσαν, Εβραίος ων κατά το γένος και άριστα γεγυμνασμένος εις τας θείας Γραφάς. Ούτος λοιπόν αναβάς εις τα Ιεροσόλυμα, ίνα προσκυνήση, κατά τας ημέρας Ιωάννου του Βαπτιστού, και ακούσας τούτου το κήρυγμα, και υπερθαυμάσας την αγγελικήν ζωήν του, εβαπτίσθη υπ’ αυτού. Μετά ταύτα, βλέπων τον Δεσπότην Χριστόν και τα άπειρα θαύματα, όσα ετέλει, ακούσας δε και την διδασκαλίαν του, ηκολούθησεν αυτόν έως το σωτήριον πάθος.

Τά στολίδια τῶν γυναικῶν -- Από τόν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου:

Κάποτε ὁ Ὅσιος μέ θαῦμα γιάτρεψε τήν ἄρρωστη μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου Ἐπισκόπου Κύρου. Ὁ Ἅγιος Θεοδώρητος ἔγραψε καί τόν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου καί μάλιστα προσθέτει τό ἑξῆς περιστατικό. Ὁ Ὅσιος, λέγει, δέν γιάτρεψε μόνο τό σῶμα τῆς μητέρας του, ἀλλά καί τήν ψυχή. Διότι ἡ μητέρα του στολιζόταν μέ διάφορα χρυσά καί μεταξωτά, περιδέραια κ.λπ. Ὁ Ὅσιος μέ ἕνα πολύ σοφό παράδειγμα, τήν ἔπεισε νά τά ἀπορρίψη ὅλα αὐτά λέγοντας τά ἑξῆς. Ὅπως κάποιος ἄριστος ζωγράφος, ὅταν κατασκευάση μέ μεγάλη τέχνη κάποια εἰκόνα, καί δῆ κάποιον ἄλλον ἄτεχνο ζωγράφο νά βάλη ἄλλα χρώματα σέ αὐτήν ὀργίζεται, ἔτσι καί ὁ Πλάστης καί ζωγράφος Θεός ὀργίζεται, ὅταν οἱ γυναῖκες (τώρα τελευταῖα καί οἱ ἄνδρες) βάζουν φτιασίδια καί στολίζουν τό σῶμα τους μέ τά μάταια καί σιχαμερά στολίδια. Διότι κατά αὐτόν τόν τρόπο κατηγοροῦν τόν Θεό ὅτι εἶναι ἀμαθής καί ἄτεχνος καί δέν γνώριζε νά τίς δημιουργήση ὄμορφες καί ὡραῖες. Καί δέν σκέπτονται ὅτι ὁ Θεός κάνει ὅλα ὅσα θέλει, γνωρίζοντας ὅμως τό συμφέρον, δέν δίνει σέ ὅλους καί σέ ὅλες αὐτό πού θά ἀποβῆ βλαβερό στίς ψυχές τους, καθώς τέτοιο εἶναι καί τό σωματικό κάλλος.

Η Κυρία Θεοτόκος λέγει: οι εχθροί εμού και του Υιού μου επλησίασαν. Ποιοι είναι οι εχθροί; Οι λατινόφρονες!

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».

….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, oι μη μνημονεύοντες τον λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννην Βέκκον, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Ιωάννην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Θα ακούσουμε τους αγίους μας ; Θα μιμηθούμε τους αγίους μας ;

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ και η παύσι κάθε σχέσεως και κοινωνίας με τους αιρετικούς και Λατινόφρονας πατριάρχας, αρχιεπισκόπους και επισκόπους είναι πλέον - εκεί που έφθασαν τα πράγματα - η μόνη ενδεδειγμένη, η μόνη ακίνδυνη και η μόνη αποτελεσματική λύσι. Η Εκκλησία σήμερα στενάζει κυριολεκτικά κάτω από «την μπότα» των Οικουμενιστών και Λατινοφρόνων κληρικών και η προκλητικότητά τους έχει πλέον εξαντλήσει την υπομονή των Ορθοδόξων πιστών.

O Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Ι. Κορναράκης γράφει:

Ἡ σχετικοποίηση ἤ, μᾶλλον, ἡ ἀπόρριψη τῆς διαχρονικῆς παρουσίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπόρριψη τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ πατερικοῦ λόγου. Ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὴν παγκοσμιοποιημένη εἰκόνα της, εἶναι κενὸς λόγος. Ἡ «σύγχρονη» Ὀρθοδοξία εἶναι φάντασμα κακόγουστο μπροστὰ στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων.

Ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία, στὴν χαρισματική της εἰκόνα, εἶναι μιὰ διαχρονικὴ λυτρωτικὴ παρουσία, ποὺ δὲν πάσχει ἀλλοίωση, οὔτε ἀπὸ τὸν χρόνο, οὔτε ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν περιφρόνηση τῶν ἀρνητῶν τῆς ὑπόστασής της.

Ξετσιπωσιά αἰσχίστου εἴδους -- ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Τελικὰ ὑπάρχει προστασία τῆς δημοσίας αἰδοῦς; Ἔχουν καταργηθῆ οἱ διατάξεις, πού ρητῶς ἀπαγορεύουν τὴν προσβολὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού συλλαμβάνονται ὅσοι ξετσίπωτοι ξεγυμνώνονται δημόσια καὶ προκαλοῦν τὰ βλέμματα μικρῶν καὶ μεγάλων;

Του κ. Στέλιου Παπαθεμελή:

Ο ισλαμικός λαθροεποικισμός και δι’ αυτού η αντικατάσταση των Ελλήνων από αλλοεθνείς, αλλόγλωσσους και αλλοθρήσκους είναι σε καλπάζουσα έξαρση. Ορδές λαθροεποίκων εξακολουθούν να κατακλύζουν τα νησιά μας και το μόνο που κάνει το επίσημο κράτος είναι να αναζητεί σαστισμένο να βρει τρόπους και μέσα, να τους στεγάσει, να τους ταΐσει, να τους παράσχει ιατρική περίθαλψη και διαρκές επίδομα, αγαθά τα οποία όμως δεν τα διασφαλίζει για τους Έλληνες.

π. Θεοδώρητος Μαύρος: Οποία διαστροφή της ορθοδόξου διδασκαλίας!

''Λέγουν χαρακτηριστικώς, ότι ένεργούν έτσι, διότι έπθυμοΰν να εύρισκωνται εντός ‘Εκκλησίας, αφού, όπως ισχυρίζονται, μόλις διακόψουν κοινωνίαν με τους αιρετικούς προϊσταμένους των ή τους κοινωνούντας με αυτούς, θα ευρεθούν αμέσως εκτός Εκκλησίας. Οποία διαστροφή της ορθοδόξου διδασκαλίας! Ενώ οι Iεροί Κανόνες και ο σύνολος χορός των ομολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν, ως σωτηριώδη αντίδρασιν και προστασίαν της Εκκλησίας την διακοπήν κοινωνίας με τους αιρετικά κηρύσσοντας, αυτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς αντίθετα! Έτσι όχι μόνον συμμαχούν προς την αίρεσιν και την ενισχύουν διατηρούντες το ποίμνιόν τους ανύποπτο στο πλευρό των κακοδόξων, αλλά και υβρίζουν όλους τους ομολογητάς πατέρας του παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αυτούς, ως εκτός Εκκλησίας αγωνισθέντας, αφού, ως γνωστόν, έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα, από ό,τι πράττουν αυτοί σήμερα.'' 

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΣΑΜΟΥΗΛ.

Σαμουήλ ο ένδοξος Προφήτης κατήγετο εκ της Αρμαθαίμ Σιφά, εκ του όρους Εφραίμ, υιός ων Ελκανά και Άννης της Προφήτιδος. Ο δε Ελκανά έχων δύο γυναίκας, εκ των οποίων η μεν ονομαζομένη Άννα ήτο στείρα, η δε άλλη, Φεννάνα, είχε τέκνα, ανέβη μετά της Άννης εις τον τόπον Σηλώ, όπου ήτο τότε η Σκηνή και η Κιβωτός· εκεί δε ήτο και ο Ιερεύς Ηλί, και οι δύο υιοί του, ο Οφνί και ο Φινεές. Επειδή δε ο Κύριος απέκλεισε την μήτραν της Άννης και έμεινεν άτεκνος, η δε αντίζηλός της Φεννάνα ελύπει αυτήν, προσηυχήθη αύτη εις τον Θεόν μετά πόνου καρδίας, και εισηκούσθη παρ’ αυτού γεννήσασα δε υιόν τον μέγαν τούτον Προφήτην Σαμουήλ (το οποίον ερμηνεύεται Θεαίτητος) αφιέρωσεν αυτόν εις τον Θεόν. Όθεν, όταν ηυξήθη κατά την ηλικίαν, ελειτούργει εις τον Θεόν, και έγινε μέγας Προφήτης· ο δε Ηλί και οι υιοί του συνετρίβησαν υπό της οργής του Κυρίου και ηφανίσθησαν, διότι παρώργιζον τον Θεόν. Έκρινε δε Σαμουήλ τον λαόν του Ισραήλ εις όλας τας ημέρας της ζωής του, και δώρα παρ’ ουδενός έλαβεν. Αυτός έχρισε τον Σαούλ βασιλέα, ως και τον Προφήτην Δαβίδ· ελθών δε εις γήρας βαθύ και πλήρης ημερών γενόμενος, εκοιμήθη εν Κυρίω, προλαβών την σάρκωσιν του Χριστού χίλια τριάκοντα πέντε έτη, και προφητεύσας έτη τεσσαράκοντα.           

Eμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει.

Αποκηρύσσομεν τα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικάς τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, και αι τοπικαί τοιαύται, έχοντες επί κεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν, τον Θεόν ημών, και εν γένει εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε δια γραφίδος είτε δια παραδόσεως, αποκρούοντες την «Ένωσιν» ή «Ενότητα», όπως την αποκαλούν εσχάτως οι φιλενωτικοί παπόδουλοι οικουμενιστές.

----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Γράφει ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων εἰς τήν Δωδεκάβιβλον (βιβλίον Β', τόμος ΑΒ, σελ. 451) ὅτι ἐνῷ ὁ Αὐτοκράτωε Οὐάλης (4ος αἰών) ἦτο χειρότερος καί ἀπό εἰδωλολάτρης, ἐντούτοις, ἐπειδή ἔφερε (καταχρηστικῶς) τό ὄνομα «Χριστιανός», πλανοῦσε τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι τόν ἐνόμιζον Χριστιανόν! Ἀκριβῶς τό ἴδιο συμβαίνει σήμερα μέ τούς Οἰκουμενιστάς ψευδεπισκόπους. Ἐνῷ κατ' ἀλήθειαν εἶναι Σατανισταί, ἐν τούτοις ἐμφανίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (μέ ὀρθόδοξον ράσον, ἀκολουθοῦν τό ὀρθόδοξον τυπικόν, ἐπικαλοῦνται τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κ.λπ.) κι ἔτσι πλανοῦν σχεδόν τούς πάντας, ὅτι εἶναι δῆθεν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέχρι μάλιστα τοῦ σημείου πού πολλοί ἀκόλουθοί των νά θεωροῦν σχίσμα τήν ἀποτείχισιν ἀπό αὐτούς τούς Σατανιστάς!

Ἀπάντηση στήν δήλωση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου Β´

Μεταφέρουμε ἀπό τήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος (31.1.2020, σ. 1):

Λυπᾶμαι γιά τά ὅσα λέχθηκαν (καί βιντεοσκοπήθηκαν) ἀπό τό στόμα ἑνός Ἀρχιερέως τήν ὥραν, μάλιστα, τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι δηλαδή: στά «ἱερά τζαμιά λατρεύεται ὁ θεός» καί ὅτι «ἀναπέμπονται ἀπ᾽ αὐτά ἅγιες προσευχές». Αὐτή ἡ δήλωση ἀποτελεῖ προσβολή στή μνήμη ὅλων ἐκείνων πού σφαγιάστηκαν ἀνελέητα ἀπό τό Ἰσλάμ χάριν τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τους πρός τόν Χριστό. Ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ὁ Ἕνας καί Μοναδικός Ἀληθινός Θεός. Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί. Οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν εἶναι κατασκευάσματα τοῦ ἀνθρώπου, τῆς φιλοσοφικῆς σκέψεως, τῶν κοσμικῶν ὀργανισμῶν καί σωματείων, καί ἑπομένως ψευδεῖς θεοί καί κατά συνέπεια ἀποτελοῦν σύγχρονα εἴδωλα. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὁμολογοῦμε Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα. Τήν Ἁγία Τριάδα ὁμολογοῦμεν καί κηρύττομεν ὡς τὸν Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Σεβόμαστε τήν θρησκευτική ἐλευθερία, ἀλλά δέν ἰσοπεδώνουμε τά πάντα. Ἐξ ἄλλου, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι «ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία». Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί, πού κατέσφαξαν τόσους Χριστιανούς, νά προσφέρουν λατρεία θεάρεστον πρός τόν Θεόν; Προτρέπομεν λοιπόν μετάνοια καί ἀνάκληση τῶν ἀνωτέρω δηλώσεων.

Ὁ Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων [τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας].

Κάλυμνος 25.01.2020

Eνός κακού δοθέντος (με τη συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε.), μύρια έπονται:

Με το κείμενο του Porto Alegre Βραζιλίας, εκτός των άλλων, αναγνωρίσαμε εκκλησιαστική υπόσταση στις 340 προτεσταντικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου “Εκκλησιών”) και αποδεχτήκαμε ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ΄Ιδιας Πίστης και ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Η δημοσίευση αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας τότε συγκλόνισε τον πιστό λαό ανά την Ελλάδα. Τώρα με το 6ο  άρθρο, η ληστρική Σύνοδος της Κρήτης έδωσε εκκλησιαστική υπόσταση και στην Παπική παρασυναγωγή !!!

 

( Θ΄ Γενική Συνελεύση του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre της Βραζιλίας το Φεβρουάριο του 2006).

Τη ΙΘ΄ (19η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του Στρατηλάτου, και των συν αυτώ τελειωθέντων Δισχιλίων Πεντακοσίων Ενενήκοντα Τριών.

Ανδρέας ο ένδοξος Μάρτυς και Στρατηλάτης ήκμασε κατά τους χρόνους του ασεβεστάτου Μαξιμιανού, εν έτει σπθ΄ (289), στρατιώτης ων εν τη Ανατολή, υπό τον Αντίοχον αρχιστράτηγον του βασιλικού στρατού. Αποσταλείς δε υπ’ αυτού μετ’ άλλων συστρατιωτών, ίνα πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες, διαβάντες τα όριά των και ελθόντες εις τα όρια των Ρωμαίων, ελεηλάτουν αυτά και ηφάνιζον, επεκαλέσθη τον Χριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθώσιν Αυτόν, ενίκησε τους Πέρσας και τους κατετρόπωσεν. Όθεν ένεκα της ανελπίστου ταύτης νίκης προσείλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού τους στρατιώτας του. Διαβληθέντες λοιπόν ο τε Άγιος και οι τούτου σύντροφοι προς τον αρχιστράτηγον αυτών Αντίοχον, παρεστάθησαν όλοι προς αυτόν και ωμολόγησαν την του Χριστού πίστιν· διο τον μεν Άγιον Ανδρέαν ήπλωσαν επί σιδηράς πεπυρωμένης κλίνης, των δε συντρόφων του τας χείρας εκάρφωσαν επί τετραγώνων ξύλων. Είτα κατά προσταγήν του Αντιόχου εδίωξαν τους Αγίους εκ των ορίων της χώρας εκείνης χίλιοι άλλοι στρατιώται, τους οποίους κατηχήσας ο Άγιος Ανδρέας ωδήγησε και τούτους εις την πίστιν του Χριστού. Τούτο δε μαθών ο Αντίοχος κατεδίωξεν όλους, προστάξας να θανατώσωσιν αυτούς τε και τους εξ αρχής όντας συντρόφους του Αγίου, ως και αυτόν τον ίδιον πανένδοξον Ανδρέαν και ούτως έλαβον όλοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

«ΦΩΤΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΨΕΙ»

Ἡ ἐφημερὶς «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς», γράφει τὰ ἑξῆς: «Φωτιὰ θὰ πέσει νὰ μᾶς κάψει, χριστιανοί! Δὲν φτάνει ποὺ οἱ Γερμανοὶ Λουθηρανοὶ ἔβγαλαν γυναίκα ἀρχιεπίσκοπο, χωρισμένη καὶ μητέρα 4 παιδιῶν. Ὕστερα ἀπὸ λίγο οἱ Σουηδοὶ τοὺς ξεπέρασαν, ἐκλέγοντας ἐπίσκοπο Στοκχόλμης μιὰ δεδηλωμένη λεσβία, ποὺ συζεῖ μὲ ἄλλη γυναίκα (ἐπίσης παστόρισσα) κι ἔχουν υἱοθετήσει ἕνα ἀγοράκι! Ἡ… μακαριοτάτη δὲν κρύβει τὴν πολιτική της προτίμηση ὑπὲρ τῶν Σοσιαλδημοκρατικῶν!». Τὸ ὡς ἄνω δημοσίευμα ἀφιεροῦται εἰς τοὺς ἀνὰ τὰ Πατριαρχεῖα Μιτροφοροῦνας ἢ μή, ἐνθέρμους ἐραστὰς τῶν οἰκουμενιστικῶν διαλόγων καὶ «συναδέλφων» τῆς ὡς ἄνω κυρίας, μὲ τὴν ἐπὶ ταῖς ἑορταῖς εὐχήν μου, ὅπως «ἡσύχιον καὶ ἀκίνδυνον βίον διάγωσι», τόσον ἐν τῇ «φιλτάτῃ των Πατρίδι» τῇ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ εὑρισκομένῃ, ὅσον καὶ κατὰ τὰς ἐπισκέψεις των εἰς τὴν φιλτάτην ἡμῶν Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, συνεπικουρούμενοι καὶ ἀπὸ τὰς εὐχάς, βεβαίως, βεβαίως τῆς «Σεβασμιωτάτης Ἐπισκόπου Στοκχόλμης» κ. Εὔας Μπροῦνε καὶ πασῶν τῶν ἐν Στοκχόλμῃ «εὐλαβεστάτων» λεσβιῶν, ΑΜΗΝ. Τὴν εὐχήν τους νἄχουμε. Ἀνδροπρεπῶς ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν Σας.

Γιάννης Παλαμήδης,

Θεολόγος, ἐν Ἀθήναις

Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η αποσύνδεση της χριστιανικής ζωής από την Εκκλησία, που σημειώθηκε κατά τους νεώτερους χρόνους, παραμόρφωσε τον Χριστιανισμό και ευνόησε την εκκοσμίκευση. Κι επειδή η εκκοσμίκευση καθιερώθηκε και εμπεδόθηκε πρώτα στην Δύση, για να διαδοθεί ως εισαγόμενη και στην Ανατολή, η υπεροχή των δυτικών στην κατάσταση αυτή ήταν ευνόητη. Γι αὐτό οι εκκοσμικευόμενες κοινωνίες της Ανατολής είναι φυσικό να μειονεκτούν απέναντι στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες της Δύσεως και να χρειάζονται να τις ακολουθούν διαρκώς ως ουραγοί κατευθυνόμενοι σε αδιέξοδο. Περιφρονήσαμε τις αυθεντικές μας ρίζες, απαρνηθήκαμε τον πνευματικό μας πλούτο, λησμονήσαμε τον υπερβατικό προσανατολισμό μας και θελήσαμε να εκσυγχρονιστούμε περπατώντας ξιπόλητοι στα αγκάθια της εκκοσμικεύσεως.

Τό πρωτότυπο γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας τοῦ 1965 ἀναφέρει ὅτι:

Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ´ καί ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας αἴρουν τήν «ἀκοινωνησία» μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Συγκεκριμένα ἡ σωστή μετάφραση τῆς παραγράφου 4, ἐδάφιο β´, τῆς συμφωνίας λέγει τά ἑξῆς: «ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τάς ἀποφάσεις ἀκοινωνησίας (=lessentences dexcommunication), ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ αὐτάς τῇ λήθῃ»! Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπισημαίνει ὅτι «οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας, πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλλει τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων», ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι, τοὐλάχιστον γιά τό Φανάρι, (ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς), ὅπως καί γιά τό Βατικανό, «ἀκοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δέν ὑφίσταται καί ἡ ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἤδη ἔγινε.

-----------------------

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Αν και δεν είμαι ειδικός ιστορικός από όσα έχω διαβάσει επί του θέματος η Κοινωνία μεταξυ Κωνσταντινούπολις και Ρώμης σταμάτησε το 1014 όταν η Ρώμη αποδέχθηκε επίσημα την προσθήκη του φιλιόκβε στο σύμβολο της Πίστεως. Το 1054 έγινε το Σχίσμα οριστικό μετά τα αμοιβαία Αναθέματα που εξεδόθησαν με Συνοδικές πράξεις εκατέρωθεν. Η αρση των Αναθεμάτων τυπικά ισοδυναμεί με αρση του Σχίσματος μεταξύ Ρώμης και Φαναρίου, αλλά κατά επίσημο τουλάχιστον τρόπο δεν εχει τολμηθεί κοινό ποτήριο σε συλλειτουργο μεταξύ κληρικών των δύο πλευρών που συνιστά Εκκλησιαστικά την έννοια της πλήρους Εκκλησιαστικής Κοινωνίας.

------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@19 Αυγούστου 2022 - 2:52 μ.μ.: «κατά επίσημο τουλάχιστον τρόπο δεν εχει τολμηθεί κοινό ποτήριο».

Στό ἐξωτερικό ὑπάρχει (βλ. π.χ. Ραβέννα, 2007). Στήν Ἑλλάδα, ἀπ' ὅ,τι διάβασα πρό ἐτῶν στόν «Ὀρθόδοξον Τύπον», στήν Σῦρον τά γυμνασιόπαιδα τῆς «Ὀρθοδόξου» καί τῆς παπικῆς κοινότητος «ἐκκλησιάζονται» καί κοινωνοῦν ἐναλλάξ σέ Ὀρθόδοξον καί σέ παπικόν ναόν. Ναί, δέν ἔχει φθάσει ἀκόμη τό κοινόν ποτήριον καί στό τελευταῖον χωριό τῆς Ἑλλάδος, γιά νά «ξεσηκωθῇ» ὁ «μητροπολίτης Πειραιῶς» (ἐδῶ γελᾶμε πικρά), ἀλλά δέν μπορεῖς νά πῇς καί ὅτι δέν τό ἐτόλμησαν ἀκόμη.

-----------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 19 Αυγούστου 2022 - 9:44 μ.μ.

Ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τό Πηδάλιον (βλ. ὑποσημειώσεις τῆς σελ. 35), οἱ ἔννοιες τοῦ ἀφορισμοῦ καί τοῦ ἀναθέματος εἶναι σήμερα ταυτόσημες. Τό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας εἶναι μικρότερον ἐπιτίμιον. Ἀκοινωνησία ἤ «μικρός ἀφορισμός» μπορεῖ νά ἐπιβληθῇ σέ κάποιον πού ἔπεσε σ' ἕν ἐκκλησιαστικόν παράπτωμα, ἀλλά χωρίς νά τόν θέτῃ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀφορισμός ἤ ἀνάθεμα εἶναι μεγαλύτερον ἐπιτίμιον, διότι θέτει τόν ἄνθρωπον ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τόν παραδίδει εἰς τόν Διάβολον, ἐννοεῖται δέ ὅτι ἀπαγορεύεται πᾶσα κοινωνία τῶν πιστῶν μαζί του. Δηλαδή, τό ἀνάθεμα συνεπάγεται καί ἀκοινωνησίαν, ἐνῷ τό ἀντίστροφον δέν ἰσχύει. Μέ βάσιν τούς ὁρισμούς πού χρησιμοποιοῦμε σήμερα, ἡ φράσις σου «Αφορισμός σημαίνει αποτείχιση,δηλαδή διακοπή κοινωνίας» δέν εἶναι σωστή, διότι ὁ ἀφορισμός (καί πάλιν, μέ τήν ἔννοιαν πού χρησιμοποιεἶται αὐτός ὁ ὅρος σήμερα) εἶναι ἐπιτίμιον, ἐνῷ οἱ λέξεις «ἀποτείχισις» καί «διακοπή κοινωνίας» ὑπονοοῦν ἑκουσίαν διακοπήν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, π.χ. διά λόγους πἰστεως.

«Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί ἴδε»

σέ ποία ἀξιοθρήνητη καί ἐλεεινή κατάσταση ἔχει φθάσει ἡ πρωτόθρονη ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά καί γενικότερα. Διά τάς ἁμαρτίας μας καί διά τήν ἀμέλειά μας παρεχώρησες νά ἐπικρατήσει καί νά κυριαρχήσει ἡ φοβερή αὐτή παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔτσι ὥστε νά εἴμαστε ἀναπολόγητοι ἐνώπιόν Σου. Κλῆρος καί λαός ἐγκαταλείψαμε τήν ὁδόν τῶν ἁγίων Πατέρων μας καί «ἐπορεύθημεν ἐν τοῖς θελήμασιν τῶν καρδιῶν ἡμῶν». Ἔπαυσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας νά ἀποτελοῦν γιά μᾶς παραδείγματα καί πρότυπα πρός μίμηση στούς μέχρι θανάτου ἀγῶνες των γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως. Πατοῦμε ἀνερυθριάστως ἐπάνω στά αἵματα τῶν Ἁγίων καί Ἡρώων τῆς Ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι ὑπέρ Αὐτῆς, διά πυρός καί σιδήρου καί ὕδατος ἐτελειώθησαν. «Ἀλλ᾽ ἱκετεύομε τήν Σήν ἀνείκαστον ἀγαθότητα. Φεῖσαι ἡμῶν, Κύριε, κατά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους Σου καί σῶσον ἡμᾶς» ἀπό τήν φοβερή αὐτή λύμη τῆς παναιρέσεως του Οικουμενισμού, καί ἀνάδειξε στούς ἐσχάτους αὐτούς χρόνους τῆς γενικῆς ἀποστασίας, στούς ὁποίους ζοῦμε, ἁγίους καί ἀξίους ἱεράρχες, ἀληθινούς μιμητές τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.