Σχόλιο του ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Φύλαξόν με ἀπὸ παγίδος, ἧς συνεστήσαντό μοι, καὶ ἀπὸ σκανδάλων τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν.


Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Γιά νά τελειώνουμε μέ τίς ἀντι-επιστημονικές ἀνοησίες καί τίς ψευτιές τοῦ κ. ΧΣ, παραοπέμπω τόν κάθε ἐραστήν τῆς Ἀληθείας στό βιβλίον τοῦ (ἀληθινοῦ) θεολόγου Ἀριστοτέλους Δελήμπαση μέ τίτλον Πάσχα Κυρίου, Ἀθῆναι 1985, σελ. 414-419, ὅπου τεκμηριώνονται ὅλα ὅσα ἔχω γράψει περί ἰσημερίας κ.λπ. Ἰδίως στήν σελ. 418 ὁ συγγραφεύς παραπέμπει στήν Ἑλληνικήν Πατρολογίαν τοῦ Migne, P.G., τ. 92, σελ. 96, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα, διά τῶν Πατέρων τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐδίδαξεν ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία νά ὑπολογίζεται τήν 21ην Μαρτίου. Βεβαίως, ὁ κ. ΧΣ, ἔχων ἀπορρίψει τόν Ἅγιον Νικόδημον καί ὅλους τούς ἀστρονόμους τῶν τελευταίων 200 ἐτῶν, δέν νομίζω νά ἔχῃ πρόβλημα ν' ἀπορρίψῃ καί τήν Ἑλληνικήν Πατρολογίαν τοῦ Migne, καθώς καί τίς ἑκατοντάδες ἄλλες πηγές στίς ὁποῖες παραπέμπει ὁ Ἀ. Δελήμπασης. Δέν μ' ἐνδιαφέρει ἄν τό κάνῃ, διότι δέν γράφω αὐτές τίς γραμμές γι' αὐτόν -- αὐτός εἶναι ἀμετανόητος αἱρετικός -- ἀλλά γιά τούς ἀναγνώστας.
1 Σεπτεμβρίου 2022 - 6:52 π.μ. ( https://orthodox-voice.blogspot.com/2022/08/blog-post_36.html )

Σχόλιο
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
«19 ὥσπερ οὐκ ὅμοια πρόσωπα προσώποις, οὕτως οὐδὲ αἱ διάνοιαι τῶν ἀνθρώπων.»Κεφ.27  ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

Γιά νά τελειώνουμε, λοιπόν, μέ τίς αντιεπιστημονικές ανοησίες (sic) καί τίς ψευτιές τού κ. Χ(αριλάου) Σ(στουραΐτη), ως αναγνώστης γράφω τά κατωτέρω.
1) Διερωτώμαι πόσο επιστημονική είναι η επιστήμη τής Αστρονομίας, εφόσον τής είναι αδύνατον νά προσδιορίσει μέ ακρίβεια τήν χρονική στιγμή τής πρώτης, μετά Θεόν, ημέρας ; Πότε άρχισε τό έτος ένα (1) ; μετά τό «5 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία.» (Γν. α΄). Μέχρι ποίου σημείου πρέπει ή μπορούμε, νά γυρίσουμε πίσω τόν χρόνο, ώστε νά είμαστε 100% βέβαιοι ότι δέν σφάλλουμε στήν χρονομέτρηση τών ημερών ;
2) Δέν έχω διαβάσει τό βιβλίο «τοῦ (ἀληθινοῦ) θεολόγου Ἀριστοτέλους Δελήμπαση μέ τίτλον Πάσχα Κυρίου, Ἀθῆναι 1985, σελ. 414-419, ὅπου τεκμηριώνονται (...)  ὅσα ἀναφέρει ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα, διά τῶν Πατέρων τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐδίδαξεν ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία νά ὑπολογίζεται τήν 21ην Μαρτίου.
Η γνώμη αυτή, μεταγενέστερη ούσα τής Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αποτελεί ιδίαν εκτίμηση του συγγραφέα. Σκοπός τής Συνόδου εκείνης ήταν νά εορτάζεται τό Πάσχα από κοινού, μεταξύ Ανατολής καί Δύσης,  βάσει μιάς σταθερής ημερομηνίας. Η ισημερία - τήν γνώμη μου γράφω - διαφέρει από τόπο σέ τόπο, ανάλογα μέ τήν γεωγραφική θέση, όπου γίνεται η μέτρηση τής ισημερίας. Ο χρόνος δέν συμπίπτει νά είναι ίδιος καί οπωσδήποτε, ο συγγραφέας τού αναφερομένου βιβλίου, δέν έλαβε υπόψη τό λάθος (!) τού αγίου Πνεύματος, που θά συμβεί μετά από 100 χρόνια. Δηλαδή, ότι θά σπρώξουμε κι άλλο μπροστά τήν ισημερία ! Ειλικρινά, δέν γνωρίζω άν οι μετακινήσεις τού άξονα τής γής μάς φέρουν κάποτε στό σημείο, ώστε εμείς νά γίνουμε δυτικότεροι καί οι Δυτικοί ανατολικότεροι.
3) Καί τελευταίο. Άν ακολουθούμε πάντα τίς επιστημονικές αποδείξεις, που ανέκαθεν αμφισβητούν τήν εν υποστάσει ελπίδας πίστη μας - παρενθετικά, η πίστη ακυρώνεται από τίς αποδείξεις, καθόσον «24 τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὃ γὰρ βλέπει τις, τί καὶ ἐλπίζει ;» (Ρμ. η΄) - οφείλουμε, πλέον, νά οικοδομήσουμε ναούς πρός χάριν τής επιστήμης. Κατά παράφραση δέ τού ρηθέντος υπό τού Πλάτωνος (Μενέξενος) γνωμικού : «Επιστήμη χωριζομένη Θεολογίας πανουργία εστί καί ου σοφία φαίνεται».
Επιμύθιο
Όπως δέν μοιάζουν τά πρόσωπά μας, έτσι δέν μοιάζουν καί οι σκέψεις μας. Καιρός οι Ορθόδοξοι νά τό καταλάβουμε, αδιάλειπτα προσευχόμενοι στόν Κύριο νά μάς φύλάξει «9 ... ἀπὸ παγίδος, ἧς συνεστήσαντό μοι, καὶ ἀπὸ σκανδάλων τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν.» (Ψ 140).

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

Ποια από τις δυό μερίδες έχει την «αποστολική διαδοχή» 

Η Εκκλησία λέγεται στο Σύμβολο της Πίστεως «αποστολική», γιατί έχει την «αποστολική διαδοχή». Όταν λέμε «αποστολική διαδοχή» εννοούμε δυό πράγματα. Πρώτον, ότι έχει την «διαδοχή» στη πίστη των Αποστόλων. Δηλ. διαδέχεται στη πίστη, ό,τι πίστευαν και οι Απόστολοι! Υπάρχει ταυτότητα στη πίστη με τους Αποστόλους. Και δεύτερον, υπάρχει αλληλοδιαδοχή στις επισκοπικές χειροτονίες, μέχρι τους Αποστόλους. Αλληλοδιαδοχή στις επισκοπικές χειροτονίες είναι εύκολο να υπάρχει και στις αιρετικές κοινότητες. Αυτό, που δεν συνυπάρχει σε αυτές, είναι η αποστολική πίστη! Όπου δεν υπάρχει η αποστολική πίστη, σταματάει να υπάρχει και η αποστολική διαδοχή στις χειροτονίες τους! Γι’ αυτό, η Εκκλησία δέχεται ότι «αποστολική διαδοχή» υπάρχει όπου ο επίσκοπος είναι «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος» των αποστόλων, και όχι μόνον μέσω της χειροτονίας. Ποια, λοιπόν, απ’ τις δυό μερίδες διαφυλάττει ακέραιη την πίστη των Αποστόλων; Αυτή, που διαφυλάττει, είναι η Εκκλησία του Χριστού!

Η προτροπή της Παρθένου -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.

Ώρα μοναδική στην ιστορία του κόσμου. Τα μάτια τα σάρκινα των μαθητών μπαίνουν στην πνευματική διάσταση κι ατενίζουν το άκτιστο φως. Εκεί στο υψηλό όρος όπου τους είχε ανεβάσει ο Ιησούς Χριστός και «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», οι τρεις απόστολοι (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης) γίνονται θεαταί και μάρτυρες του υπερκοσμίου, «επόπται της θεότητος» και «κοινωνοί της θείας φύσεως». Βλέπουν την ουράνια δόξα σ΄ όλη τη λάμψη και το μεγαλείο της! Κλήση και πρόκληση ιερή, για τον κάθε άνθρωπο—και για τη δική σου ψυχή, αδελφέ μου--, η ενόραση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του· αυτή η άγια συντροφιά, που διώχνει τη μοναξιά, νικά το φόβο και εμπνέει, για τα μεγάλα και υψηλά στη ζωή. Ρωτάς πως θα την επιτύχεις; Άκουσε τι ο Πατέρας αποκαλύπτει, την ώρα που γίνεται η Μεταμόρφωση επάνω στο υψηλό όρος:

Σὲ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ (1229) διαβάζουμε:

«Ὅσοι κληρικοὶ ἀποδέχονται τὴν Ἐκκλησίαν μας καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ κρατήσουν τὴν πατροπαράδοτη πίστι, νὰ μὴ ὑποκύψουν στοὺς ἀρχιερεῖς τους ποὺ ὑποτάχθηκαν στοὺς Λατίνους. Οὔτε νὰ ὑπακούσουν ἔστω καὶ γιὰ λίγο σ’ αὐτούς, ἐπειδὴ οἱ ἐπίσκοποι θὰ τοὺς ἀφορίσουν μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς κάνουν νὰ πεισθοῦν στὴν λατινικὴ Ἐκκλησία. Ἐπειδὴ ἕνας τέτοιος ἀφορισμὸς εἶναι ἄκυρος καὶ ἐπιστρέφει μᾶλλον σ’ αὐτοὺς ποὺ τὸν πράττουν. Καὶ τοῦτο διότι ἔχουν γίνει πρόξενοι σκανδάλου στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ κατεπάτησαν τὴν ἀκρίβεια τῶν ἱ. Κανόνων καὶ δέχτηκαν τοὺς …ἀλλοτριοεπισκόπους καὶ τοὺς ἔδωσαν τὰ χέρια, τὸ ὁποῖο εἶναι σημεῖο εὐπειθείας καὶ ὑποδουλώσεως…

H ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μᾶς χωρίζει παντελῶς ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ὁ ἅγ. Θεόδ. ὁ Στουδίτης «ὡς ἀκριβὴς τηρητὴς τῶν ἱ. Κανόνων… ἀπέφευγε μέχρι θανάτου τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Πίστευε καὶ ἐκήρυττε, ὅτι ἡ μνημόνευση καὶ μόνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου ἀποτελεῖ “μολυσμὸν” καὶ στερεῖ τὴν Ὀρθοδοξία σ’ αὐτὸν ποὺ τὸν μνημονεύει, ἐνῶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μᾶς χωρίζει παντελῶς ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐπίσης ὅτι, κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο, ὄχι μόνο οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μαζί τους εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ, κατὰ τὸν μ. Ἀθανάσιο, πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ὄχι μόνο τοὺς πρώτους, ἀλλὰ καὶ τοὺς δεύτερους».