Τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς τὸ διαφυλάξουμε -- Φώτη Κόντογλου

Μεγάλο, πολὺ μεγάλο καὶ σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ δὲν τοῦ δώσανε σχεδὸν καθόλου προσοχὴ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ καιρὸ ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοὶ νὰ θέλουν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ δέσουν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνες μᾶς ρημάξανε. Γιατί, στὰ ἀληθινά, δὲν ὑπάρχει πιὸ μεγάλος ἀντίμαχος τῆς φυλῆς μας, κι ἐπίμονος ἀντίμαχος, πού, σώνει καὶ καλά, θέλει νὰ σβήσει τὴν Ὀρθοδοξία. Οἱ δεσποτάδες ποὺ εἶπα πὼς τοὺς ἔπιασε, ἄξαφνα κι ἀναπάντεχα, ὁ ἔρωτας μὲ τοὺς Λατίνους, λένε πὼς τὸ κάνουνε ἀπὸ «ἀγάπη». Μὰ αὐτὸ εἶναι χονδροειδέστατη δικαιολογία καὶ καλὰ θὰ κάνουνε νὰ παρατήσουνε αὐτὰ τὰ ροσόλια τῆς «ἀγάπης», ποὺ τὴν κάνανε ρεζίλι. Ὁ διάβολος, ἅμα θελήσει νὰ κάνει τὸ πιὸ πονηρὸ παιγνίδι του, μιλᾶ, ὁ ἀλιτήριος γιὰ ἀγάπη. Ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστός, τὸ λέγει κι αὐτὸς κάλπικα, γιὰ νὰ ξεγελάσει. Τώρα, στὰ καλὰ καθούμενα, τοὺς ρασοφόρους μας στὴν Πόλη, τοὺς ἔπιασε παροξυσμὸς τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς Ἰταλιάνους, ποὺ στέκουνται, ὅπως πάντα, κρύοι καὶ περήφανοι καὶ δὲν γυρίζουνε νὰ τοὺς δοῦνε αὐτοὺς τοὺς «ἐν Χριστῷ ἀδελφούς», ποὺ ὅσα τοὺς κάνανε ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν Σταυροφόρων ἴσαμε τώρα, δὲν τοὺς τἄκανε μήτε Τοῦρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωχαμετάνος. Ἴσως καὶ οἱ δικοί μας νὰ κάνουν ἀπὸ παρεξηγημένη καλωσύνη.

Κυτταρικές σειρές καί μεταμοσχεύσεις ---- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη



 https://drive.google.com/file/d/1pgIqQaSLBuvCqAc-FEXXCk6rwnP3W4bK/view?usp=sharing

 

Άς μέ συγχωρήσουν οι ακροατές γιά τά όποια φραστικά λάθη μου. Η ηχογράφηση ήταν «τής στιγμής» καί θά ήταν καλύτερη, άν τό έγραφα καί ύστερα έκανα ανάγνωση. Ευχαριστώ.

Επειδή κάποιοι μπορεί νά παρεξηγήσουν ή στρεβλώσουν, αυτά που προηγουμένως είπα καί έγραψα

 Δέν είμαι αντίθετος μέ τήν δωρεά μυελού οστών (σημ. είναι ιστός), όπως δέν είμαι αντίθετος μέ τήν δωρεά αίματος. Όποιος δίνει αίμα ή μυελό οστών, γυρίζει ζωντανός στό σπίτι του.

Τά έμβρυα είναι ζώντα καί έμψυχα, αλλά τά σκοτώνουν.

Κάθε Πέμπτη ο Παρακλητικός ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας,  Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΙ (Α΄ Βασ. 15, 22) -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Εἶναι μιά ἱστορία σκληρή ὅσο και ἀποκαλυπτική: Ὁ Κύριος μήνυσε μέ τόν προφήτη του Σαμουήλ στον βασιλιά Σαούλ νά πάει νά πατάξει τούς ἐχθρούς Ἀμαληκῖτες καί νά ἐξολοθρεύσει τούς πάντες καί τά πάντα τῆς χώρας τους. Τίποτε να μή κρατήσει καί κανέναν νά μή λυπηθεῖ, ἀπό ἄνδρα μέχρι γυναῖκα και ἀπό νήπιο μέχρι βρέφος καί ἀπό μοσχάρι μέχρι πρόβατο καί ἀπό καμήλα μέχρι ὄνο (Α΄ Βασ. 15,3). Ὁ Σαούλ ὅμως θέλησε νά φανεῖ σπλαγχνικώτερος ἀπό τόν Γιαχβέ καί καλύτερος ἀπό ὅ,τι ἐκεῖνος ἤθελε. Ἔτσι, εἰδοποίησε τούς συμμάχους του Κιναίους, πού ζοῦσαν ἀνάμεσα στούς Ἀμαληκῖτες, και τούς ἀπομάκρυνε ἀπό τήν σφαγή· συνέλαβε τόν βασιλιά Ἀγάγ ζωντανό, γιά νά στολίσει τόν θρίαμβό του, καί φύλαξε τά ἐκλεκτότερα ἀγαθά τῆς χώρας, ζῶα καί καρπούς, γιά νά τά προσφέρει θυσία στόν Θεό. Ἀλλά τότε σάν κεραυνός ἔπεσε πάνω του τό ρῆμα Κυρίου καί τον κατέκαψε καί τόν ξεγύμνωσε και τόν πέταξε ἔξω ἀπό τό σχέδιο και τήν ὑπόθεσή του. «Καί εἶπε Σαμουήλ· εἰ θελητόν τῷ Κυρίῳ ὁλοκαυτώματα καί θυσίας ὡς το ἀκοῦσαι φωνῆς Κυρίου; Ἰδού ἀκοή ὑπέρ θυσίαν ἀγαθήν καί ἡ ἐπακρόασις ὑπέρ στέαρ κριῶν» (Α΄ Βασ. 15,22). Νομίζεις ὅτι ὁ Κύριος προτιμᾶ ὁλοκαυτώματα καί θυσίες ἀπό τό νά ὑπακούσεις στήν φωνή του; Ὄχι, ἡ ὑπακοή εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἐκλεκτή θυσία καί ἡ ὑποταγή ἀπό τό λίπος τῶν κριαριῶν.

Η Παναγία Προυσιώτισσα Διώχνει την Θανατηφόρο Γρίπη


 

Η μάστιξ της προπαγάνδας --- Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Είναι πρόδηλο ότι, υφίσταται ένα βαθύ διάκενο μεταξύ της εκάστοτε κυρίαρχης εξουσίας με τον καθημαγμένο και χειμαζόμενο λαό, το οποίο αναπληρώνεται με τις εξωνημένες θεραπαινίδες των μέσων μαζικής εξαπατήσεως οι οποίες συνιστούν ανυπερθέτως τον ακρογωνιαίο λίθο της πλύσης εγκεφάλου των μαζών.

Η κοινωνία αλλοτριώνεται δια μέσου του παραμορφωτικού φακού των μέσων μαζικής εξαπατήσεως αλλά και των αργυρώνητων φερεφώνων των, τα οποία τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη και ουδόλως να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη περί της αληθείας ή της πραγματικότητας.

Απολυτίκιο Aγ. Θεοδώρου του Τήρωνος - 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ


 Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα, εν τη πηγή της φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, ο άγιος Μάρτυς Θεόδωρος ηγάλλετο, πυρί γαρ ολοκαυτωθείς, ως άρτος ηδύς, τη Τριάδι προσήνεκται. Ταις αυτού ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Τη ΙΖ΄ (17ην) Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Τήρωνος.

Θεόδωρος ο ένδοξος Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των βασιλέων της Ρώμης Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλευσάντων κατά τα έτη σπδ΄- τε΄ (284-305), Μαξιμιανού Γαλερίου του εν τη ανατολή βασιλεύσαντος (τε΄ - τια΄ 305-311) και Μαξιμίνου του ανεψιού και διαδόχου του Γαλερίου, κατήγετο δε εκ της Αμασείας πόλεως της Καππαδοκίας, από το χωρίον Χουμιαλά. Κατ’ εκείνον τον καιρόν έστειλαν οι βασιλείς διαταγάς, ότι όποιος εκ των Χριστιανών αρνηθή το Χριστόν και πιστεύση εις τα είδωλα θα έχη μεγάλας τιμάς από τους βασιλείς· όστις δε αρνήται να θυσιάση εις τα είδωλα και μένει εις την πίστιν του, να θανατώνεται με τιμωρίας και βασάνους. Χριστιανοί δε τινες μετέβαινον φανερά και ωμολόγουν τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, διο και απέθνησκον με πολλάς τιμωρίας. Άλλοι πάλιν ηρνούντο φεύ εκ του φόβου των βασάνων τον Χριστόν και εθυσίαζον εις τα είδωλα.

Ἀπὸ κείμενο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συρακουσῶν καὶ Ἁγίας Τριάδος Ἀβερκίου γραμμένο τὸ 1969.

«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχή, ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προσκυνήσει τὸν Σατανά, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐάν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς «κατακόμβες». Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ὰπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ στὸ παρελθόν. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πάντα, ὅτι ἕνας ἀληθινὸς ποιμένας τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ ποτὲ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε ἄλλα συμφέροντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν καθαρὸ ζῆλο γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του – σὲ αὐτὸ καὶ μόνο πρέπει ὅλες οἱ σκέψεις του, ὅλα τὰ συναισθήματά του καὶ κάθε δραστηριότητα του νὰ κατευθύνεται πάντα».


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟ ΜΟΝΑΖΟΝΤΑ -- Του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΜΑΡΚΟΥ του Ασκητού.

Τω περιποθήτω τέκνω Νικολάω,

Επειδή έκπαλαι μεγάλας φροντίδας κατέβαλες, ίνα σώσης τον εαυτόν σου, ως και μεγίστην μέριμναν δια την κατά Θεόν ζωήν, συζητών δε με ημάς διηγείσο δια ποίων κόπων, θερμών αγώνων και αυστηρού τρόπου ζωής προσεπάθεις να πλησιάσης προς τον Κύριον, εφαρμόζων εις τους αγώνας σου εγκράτειαν και πάσαν κακοπάθειαν, εντατικήν αγρυπνίαν και σύντονον προσευχήν· εξιστόρεις δε οποίοι πόλεμοι και εξάψεις σαρκικών παθών αναταράσσουν την ανθρωπίνην φύσιν και κατά της ψυχής εξεγείρονται υποκινούμενα υπό του νόμου της αμαρτίας του αντιστρατευομένου τον νόμον του νοός ημών (βλ. Ρωμ. ζ: 23)· συνεκινείσο δε και ωδύρεσο, διότι περισσότερον παρηνωχλείσο από τον πόλεμον της οργής και των σαρκικών ελαττωμάτων και επεζήτεις να ακούσης λόγον συμβουλευτικόν και δια τίνος τρόπου θα ηδύνασο να καταστής ανώτερος των ολεθρίων τούτων κακών, δια τούτο και κατ’ εκείνον τον καιρόν, όσον ήτο δυνατόν, προσωπικώς σε συνεβουλεύσαμεν, παραδώσαντες εις σε ως υποθήκην ψυχωφελείς σκέψεις και γνώμας υποδείξαντες και δια ποίων ασκητικών αγώνων μετά συνέσεως και πεφωτισμένης γνώσεως της λογικής, κατά το Ευαγγέλιον πολιτευομένη η ψυχή, υποβοηθουμένη και υπό της Χάριτος της Πίστεως, δύναται να υπερασπίση εαυτήν κατά των εκ της κακίας αναφυομένων κακών, ιδιαιτέρως δε των κακιών, τας οποίας προανεφέραμεν.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ --- Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ὑπάρχει ὁ παναιρετικός οἰκουμενισμός;

Ναί, ἀπαντᾶ ἡ συμπροσευχή στό Παρίσι

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ κ. Ἰλαρίωνος.

 Ἐν Πειραιεῖ τῇ 16 Φεβρουαρίου 2022

Ἑκατό καί πλέον χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τήν ἐμφάνιση μιᾶς τραγικῆς κακοδοξίας καί αἱρέσεως, πού ἐπιδιώκει τήν διάλυση τῆς ἀποστολικοπαραδότου Ἀληθείας, τήν ὁποία διεκράτησαν αἱ Ἅγιαι 9 Οἰκουμενικαί Σύνοδοι τῆς Μιᾶς Ἁγίας, Ὀρθοδόξου, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς συμμείξεως τῆς Ἀληθείας-Χριστός καί τοῦ ψεύδους τῶν πολυειδῶν αἱρέσεων. Γι’ αὐτό καί ἀπεκλήθη Παναίρεσις ἀπό θεοφόρους καί ὁσίους, ὡς ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί κατεδείχθη ὡς τό ὄχημα καί τό ὄργανο τοῦ βυθίου δράκοντος στίς ἀποκαλυπτικές μας ἡμέρες.

----------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ο πειραιώς Σεραφείμ.
Δίκιο σαυτά που λέει.
Αλλά λέοντας της ορθοδοξίας προς ίδιον όφελος κατεμέ. Τυχαίο που στηρίζει εμβολιόφιλους βλέπε Μαρινάκη κ Μεγκα; καθόλου
+ Ο Φωτικής Κάλλιστος, έξαρχος εν Νορβηγία(ΓΟΧ)

Reading from the Synaxarion:

Pamphilus the Martyr & his Companions

This Martyr contested during the reign of Maximian, in the year 290, in Caesarea of Palestine, and was put to death by command of Firmilian, the Governor of Palestine. His fellow contestants' names are Valens, Paul, Seleucus, Porphyrius, Julian, Theodulus, and five others from Egypt: Elias, Jeremias, Esaias, Samuel, and Daniel. Their martyrdom is recorded in Book VIII, ch. 11 of Eusebius's Ecclesiastical History, called The Martyrs of Palestine.