Ἡ ἔννοια τοῦ Θεοῦ Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΣΤΟΣ Ή ΑΓΝΩΣΤΟΣ; -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό περί Θεοῦ, δογματικό θέμα, εἶναι ἀπέραντο καί ἀνεξιχνίαστο. Ὁ ἄνθρωπος, ὡστόσο, ἐπειδή ἀπ’ τό Θεό καί γιά τό Θεό εἶναι πλασμένος, δέ θά πάψει νά τό ἐρευνᾶ καί νά τό μελετᾶ ἀδιάκοπα. Ἄν ὑπάρχει στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ἕνα πανανθρώπινο πρόβλημα, που θά ᾽ ναι γιά πάντα τό κέντρο τῆς ἀναζήτησης καί τῆς γνώσης και τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς οἰκουμένης, εἶναι, δίχως ἀμφιβολία, ὁ Θεός. Οἱ ἀριθμοί, οἱ ἐξισώσεις, οἱ ὑπολογισμοί, οἱ μαθηματικοί λογισμοί, τά πειράματα, εἶναι δρόμοι καί τρόποι ἐπιστημονικῆς ἔκφρασης. Εἶναι στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιά τήν ἀπόδειξη νόμων τῆς Φυσικῆς, τῆς Χημείας, τῆς Βιολογίας.... Στό θέμα «Θεός», δέ χωρᾶνε πειράματα καί ὑπολογισμοί και ἀποδείξεις. «Οὐ γάρ μετρεῖται φύσει τό ὑπέρ φύσιν», λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής. Τό ἄϋλο δέ μετρᾶται μέ τρόπους φυσικούς καί μέ ὑπολογισμούς ἀνθρώπινους. Τό Πνεῦμα δέ σταθμίζεται μέ ἀριθμούς. Τό
ἀπρόσιτο καί τό ἄπειρο δέν ἀνέχεται πειράματα. «Οὐ χωρεῖ το μυστήριον ἔρευναν».

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ


Μήνυση κατά των ΜΑΤ από δεκαεννέα δικηγόρους της Λέσβου

Δέκα εννέα  δικηγόροι από την Μυτιλήνη κατέθεσα μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου για τα ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ  επεισόδια και την απρόκλητη αστυνομική βία από τους άνδρες των ΜΑΤ κατά των κατοίκων της Λέσβου το τελευταίο 48ωρο.
Τη μηνυτήρια αναφορά υπογράφουν οι: Γιάννης Πετρέλλης, Αντώνης Πρίμος,Γιάννης Βαβλαδέλλης, Τάσος Χατζηγιάννης, Στρατής Πέτρου, Χριστόφορος Χατζηβασιλείου, Παναγιώτης Τσακύρης, Χάρης Πέτσικος, Νίκος Χωριετέλλης,Δημήτρης Μοιρασγεντής,Ραλλού Τσακαρέλλου,Μαρία Ταμτάμη, Παναγιώτης Ελευθερίου, Ταξιαρχούλα Ζυγούκη, Νίκος Αλεξανδρής, Ταξιάρχης Κουφέλος, Δημήτρης Ζουμπίλης, Γιώργος Πετρέλλης, Κλεοπάτρα Πατερέλλη.
Αναλυτικά:
ΚΑΤΑ
Παντός υπέχοντος ποινική ευθύνη.
****************
Κύριε Εισαγγελέα,
Είναι γνωστά σε όλους τα άνευ προηγουμένου επεισόδια απρόκλητης αστυνομικής ΒΙΑΣ από τους άνδρες των ΜΑΤ που έλαβαν χώρα τις προηγούμενες 3 ημέρες στον τόπο μας.

ΑΚΑΤΑΛHΠΤΟΝ ΕΣΤΙ - ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ -- Orthodox Hymns


Λέγει ο μέγας Αθανάσιος: Η Θεοτόκος  ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού α­γίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας.
Αυτή ήτον η ζωηφόρος τρά­πεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδό­ξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κα­τακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.

Τη ΚΗ΄ (28η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΡΟΤΕΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, καλάμοις οξέσι σφαγέντος.

Προτέριος ο ένδοξος Ιερομάρτυς ήτο Πρεσβύτερος της εν τη Αλεξανδρεία Εκκλησίας εν έτει υν΄ (450), κατά τους χρόνους των αοιδίμων βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας· ότε δε συνεκροτήθη η Τετάρτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος εν έτει υνα΄ (451), ανέβη και αυτός εις την Κωνσταντινούπολιν μετά των άλλων Αλεξανδρινών Επισκόπων και Πρεσβυτέρων και πολύ ηγωνίσθη κατά της αιρέσεως των Μονοφυσιτών. Αφ’ ου δε απέθανεν ο Αλεξανδρείας Απολινάριος, όστις ανήλθεν εις τον επισκοπικόν θρόνον μετά τον Μονοφυσίτην Διόσκορον τον εν τη Τετάρτη Οικουμενική Συνόδω καθαιρεθέντα, εδέχθη τον θρόνον της Αλεξανδρείας ο θείος ούτος Προτέριος, προβληθείς υπό πάσης της Συνόδου. Επειδή δε οι Μονοφυσίται και ακόλουθοι του Ευτυχούς εποίουν ταραχάς εις την Αλεξάνδρειαν και ηπείλουν ότι θα εμποδίσωσι την μεταφοράν του σίτου εξ Αλεξανδρείας εις Κωνσταντινούπολιν, δια τούτο ο βασιλεύς Μαρκιανός διέταξε να μεταφέρωσι τον σίτον εκ του εσωτερικού της Αιγύπτου δια του Νείλου εις το Πηλούσιον και όχι εις την Αλεξάνδρειαν. Όθεν οι κάτοικοι της Αλεξανδρείας, βασανιζόμενοι υπό της πείνης, έβαλον μεσίτην εις τον βασιλέα τον θείον Προτέριον· ο δε βασιλεύς, πεισθείς εις την μεσιτείαν και παράκλησιν του Αγίου, προσέταξε να μεταφέρεται και πάλιν ο σίτος εις την Αλεξάνδρειαν. Αφ’ ου δε απέθανεν ο βασιλεύς Μαρκιανός, ο Τιμόθεος ο επονομαζόμενος Αίλουρος, εκλέξας νύκτα τινά σκοτεινήν και ασέληνον, μετέβη το μεσονύκτιον εις τα κελλία των Μοναχών, φορών ένδυμα μαύρον, λέγων δε προς αυτούς, ότι είναι Άγγελος του Θεού, τους παρήγγελλε να χωρισθώσι της κοινωνίας και υποταγής του Προτερίου. Οι δε Μοναχοί, απλοϊκοί όντες, ηπατήθησαν και επανεστάτησαν κατά του Αρχιερέως των. Ο δε Προτέριος φοβηθείς έφυγεν, ότε βλέπει τον Προφήτην  Ησαϊαν λέγοντα προς αυτόν· «Επίστρεψον και εγώ αναμένω να σε δεχθώ». Ούτος δε ο λόγος εφανέρωνε τον θάνατον του Προτερίου. Επανελθών λοιπόν ο θείος Πατήρ εισήλθε, πιθανώς ίνα κρυβή, εντός της εν Αλεξανδρεία μεγάλης κολυμβήθρας. Μαθόντες δε τούτο οι ως άνω πλανηθέντες Μοναχοί και οι λοιποί Μονοφυσίται, έτρεξαν εκεί και κατέσφαξαν με κοπτερούς καλάμους τον Αρχιερέα του Θεού. (Ο Άγιος Προτέριος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, ίνα διασωθή από τον Μονοφυσίτην Αίλουρον κατέφυγεν εις την κολυμβήθραν του Βαπτίσματος. Ο δε Αίλουρος κατώρθωσε να σφάξωσιν αυτόν οι Μονοφυσίται.) Έπειτα, αντ’ αυτού, εχειροτόνησαν Αρχιερέα τον απατήσαντα αυτούς κακόφρονα Τιμόθεον και ανεβίβασαν  τούτον εις τον θρόνον της Αλεξανδρείας. Τούτο μαθών ο μετά τον Μαρκιανόν βασιλεύσας Λέων Α΄ ο Μέγας, ο και Μακέλλης επονομαζόμενος, τον μεν Τιμόθεον υπέβαλεν υπό την εξουσίαν των Αρχιερέων, ίνα κριθή κανονικώς υπ’ αυτών, οι οποίοι αφού καθήρεσαν αυτόν της Αρχιερωσύνης, εξώρισαν εις την Γάγγραν, τους δε λαϊκούς, τους συμμετασχόντας εις τον φόνον του Αγίου Προτερίου, ετιμώρησεν ο βασιλεύς με δαρμούς και με δήμευσιν των κτημάτων των. Διέταξε δε και εχειροτονήθη άλλος Αρχιερεύς Ορθόδοξος εις την Αλεξάνδρειαν, ονομαζόμενος Τιμόθεος Σαλοφακιόλιος, ούτω δε κατέπαυσεν η ταραχή και η επανάστασις αύτη.



Τήν Ἑλλάδα μας τήν κάναμε ἀγνώριστη.

Τῆς δώσαμε χίλια τραύματα καί τῆς ἀνοίξαμε χίλιες πληγές. Σφαδάζει κυριολεκτικά, ἀπό τόν πόνο. Ἔχει καταντήσει χλεύη τῶν ἐθνῶν. «Ὀνειδισμός καί χλευασμός τοῖς κύκλω ἡμῶν». Ἔξω ἀπειλές, και μέσα προδοσίες. Κλοπές, ληστεῖες, ψεύδη, παιδεραστίες, ὁμοφυλοφιλίες, ἀσέλγειες, πορνεῖες, μοιχεῖες, φθόνοι, φόνοι, μίση καί κακίες, συκοφαντίες, ἐμπρησμοί, δολοφονίες, αἵματα, ἀπαγωγές ἀνθρώπων, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, ἐμπόριο βρεφῶν, ἱερῶν ναῶν ἱεροσυλίες καί ἐμπρησμοί, διωγμός ἱερέων ἀπό τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἀθεΐα καί ἐκκλησιομαχία καί περιφρόνηση τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, σεξουαλική ἀγωγή στά μικρά τά παιδιά —ὥστε ἡ ἠθική διαφθορά νά κατακάψει τά πάντα— καί ἀγώνας κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί ὁ πολιτικός γάμος, καί οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, καί ἡ πολιτική κηδεία, καί ἡ καύση τῶν νεκρῶν...κλπ. κλπ. Θεέ, μου! Πῶς καταντησαμε εμείς οἱ «Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες» τήν Ἑλλάδα μας, τή χώρα μας, τόσο ἀγνώριστη;

Του Αγίου Νείλου του ασκητού:

Τι θέλουν οι δαίμονες να κάνουν να ενεργήσει σ΄ εμάς; Γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, μνησικακία και τα λοιπά πάθη, για να παχύνει από αυτά ο νους και να μην μπορέσει να προσευχηθεί όπως πρέπει. Γιατί όταν υπερισχύσουν τα άλογα πάθη, δεν τον αφήνουν να κινείται λογικά.

Του μακαριστοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου:

«Πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι ἔχομεν καί ἡμεῖς τήν "κρίσιν" μας. Κρίσιν ποιμένων καί θεολόγων. Δέν ἔχει, βεβαίως σημασίαν, ἄν τελικῶς δέν θά δυνηθοῦν νά βλάψουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Βέβαιον ὅμως εἶναι, ὅτι φθείρουν τό ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ μας καί στερεώνουν τούς αἱρετικούς εἰς τάς πλάνας των. Ἀλλά ἐλησμονήσαμεν. Τό νά εἶναι τις Ὀρθόδοξος ποιμήν καί θεολόγος εἶναι μέγα πρᾶγμα. "Γενναίας δεῖται ψυχῆς" κατά Χρυσόστομον. Ποῦ νά εὕρωμεν τούς γενναίους; Ποῦ εἶναι οἱ Πατερικοί; Ποῦ οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως; Φοβούμεθα μήπως εὑρισκόμεθα εἰς τάς ἐσχάτας ἡμέρας. Ἀπαισιοδοξοῦμεν; Ἀλλά πῶς νά ἑρμηνεύσωμεν τό φαινόμενον τῆς τόσον ἐκτεταμένης ἀφασίας, τῆς μειοδοσίας ἐν τῇ πίστει, τῆς ἀπουσίας ζήλου ὑπέρ τῆς εὐσεβείας, τῆς βαθείας σιωπῆς, ἥτις διαδέχεται τά αἱρετικά κηρύγματα "Ὀρθοδόξων" ποιμένων; ποῦ εἶναι αἱ ἀστραπαί τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας;»

ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ

Προ της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού εις τον επίγειον ημών κόσμον, ημείς οι άνθρωποι εγνωρίζαμεν μόνον τον θάνατον· και ο θάνατος ημάς. Κάθε τι το ανθρώπινον ήτο διαπεποτισμένον με τον θάνατον, αιχμαλωτισμένον και κατανικημένον απ’ αυτόν. Ο θάνατος ήτο εις ημάς πλησιέστερος και από τον εαυτόν μας και περισσότερον πραγματικός από ημάς τους ιδίους. Δυνατώτερος, ασυγκρίτως δυνατώτερος, από κάθε άνθρωπον χωριστά και από όλους τους ανθρώπους μαζί. Η γη ήτο μία φρικαλέα φυλακή του θανάτου και ημείς ανίσχυροι δέσμιοι και δούλοι του (πρβλ. Εβρ. β: 14 – 15). Μόνον με την έλευσιν του Θεανθρώπου Χριστού «η ζωή εφανερώθη», εφανερώθη «η ζωή η αιώνιος» εις τους απηλπισμένους θνητούς, τους αθλίους δούλους του θανάτου, ημάς (πρβλ. Α΄ Ιωάν. α: 2). Αυτήν την «ζωήν την αιώνιον» «εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν», αυτήν ημείς οι Χριστιανοί «μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν» προς πάντας (Α΄ Ιωάν. α: 1 – 2).

Μητέρα Εκκλησιών τα Ιεροσόλυμα (τυπικώς) και κανείς άλλος κατά το ανακοινωθέν

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων και οι άλλοι προκαθήμενοι δεν θα έπρεπε να αναγνωρίσουν τα ΣΚΟΠΙΑ με αυτό το όνομα που το απορρίπτει ο Ελληνικός λαός και κλέβει ανερυθρίαστα την ελληνική ιστορία.
Μετά την ολοκλήρωση της συγκέντρωσης, οι Προκαθήμενοι και οι Αντιπρόσωποι εξέδωσαν την ακόλουθη ανακοίνωση:
Στις 26 Φεβρουαρίου 2020 πραγματοποιήθηκε στο Αμμάν της Ιορδανίας μια συνάντηση Προκαθημένων και εκπροσώπων τοπικών ορθόδοξων Εκκλησιών, με πρωταρχικό στόχο την ενότητα και τη συμφιλίωση εντός της Αγίας Ορθοδοξίας. Οι συμμετέχοντες σημείωσαν την κατανόησή τους για την αγωνία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων για τον επικείμενο κίνδυνο του σχίσματος στην Ορθόδοξη Κοινωνία μας.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης.

...Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!                                       
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!  Δέν δικαιολογείται η  άγνοια...                                                                                                                                                                                  
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοικαί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε:  “Φεύγουμε εμείς”.

παπα- Στρατής : Η Λέσβος μάνα χάνεται

«Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ' αλήθεια», έλεγε ο Αριστοτέλης...

παπά Στρατή, είναι αναπόδραστη νομοτέλεια, η απο­στασία από την Ορθόδοξο Πίστι να ακολουθήται από εθνικές συμφορές.

Πόσο ήθελα να σε άκουγα ότι κόβεις την μνημόνευση και κοινωνία του... αφέντη και δεσπότη σου Βαρθολομαίου που δεν άφησε τίποτε όρθιο από την Ορθοδοξία μας....

Τα ίδια είχαμε και το 1453, η ιστορία επαναλαμβάνεται.... 

...Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.