Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός


Καλή και ευλογημένη Ανάσταση !
ΧΑΙΡΕΤΕ! – ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν λληνική γλσσα καί μεταδόθηκε σ’ λους τούς ρθοδόξους καί στόν πόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»! Δέν εναι λόγος εχς, λλά χαιρετισμός καί διακήρυξη τς πίστεως στό γεγονός τς νάστασης το Χριστο, μέ ,τι ατό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό νθρωπο. Πόσοι μως γνωρίζουμε τι ναστάσιμος χαιρετισμός το Χριστο, μέσως μετά τήν νάστασή Του, εναι (καί πάλι) λληνικός λόγος «Χαίρετε»! Μέ ατό τόν χαιρετισμό πευθύνεται ναστάς Χριστός στίς Μυροφόρες, μόλις βγκαν πό τό «κενό μνημεο» (Ματθ. 28, 8-9). συνήθης ατή λληνική προσφώνηση, πό τήν ποχή τν μηρικν πν, ποκτ μιάν διαίτερη πνευματική καί χριστιανική σημασία. λέξη νανοηματοδοτεται, ντασσόμενη σέ να καθαρά γιοπνευματικό πλαίσιο, καί γίνεται τό πρτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τς χριστιανικς στορίας.
 
Ο Μυροφόρες βγαίνουν πό τό μνημεο, στό ποο πγαν, γιά νά τελέσουν τά συνήθη νεκρικά θιμα στόν νεκρό Χριστό, μέ νάμικτα συναισθήματα «φόβου καί χαρς» (Ματθ, 28, 8), κάτι τό φυσιολογικό στή συνταρακτική πνευματική μπειρία, πού ζησαν, κούοντας πό τόν γγελο, τι Κύριός τους «γέρθη πό τν νεκρν» (στ.7). λόγος, λοιπόν, το Χριστο πρός ατές «Χαίρετε», ποκτ εδική σημασία, πού μπορε νά προσδιορισθε μέ τά κόλουθα λόγια: «Μή φοβεσθε (Ματθ. 28, 5), λλά χαίρετε! Νά ασθάνεσθε χαρά, διότι νάσταση, ς κφραση τς γάπης το Θεο, νικ τόν φόβο (Α’ ω. 1,18), λλά καί τόν θάνατο, κάθε εδος θανάτου, διότι εναι πηγή ζως, ζως αωνίου. κ το τάφου νέτειλε ζωή καί λπίδα».
νάσταση το Χριστο εναι, τσι, πηγή χαρς καί δέν μπορε νά κφρασθε ποδοτικότερα παρά μέ τόν (λληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε»! λέξη δέχεται χριστιανικά μιάν πέροχη πέρβαση. Δέν μένει στήν νδοϊστορική πραγματικότητα, σχετιζόμενη μέ πρόσκαιρα γαθά («χαίρε, γίαινε», καί σήμερα «γειά-χαρά»), λλά συνδεόμενη μέ περφυσικές μπειρίες, πως μετοχή στήν νάσταση το Χριστο καί βεβαιότητα γιά τήν νίκη πάνω στό θάνατο καί τήν ξουσία του στόν φθαρτό τοτο κόσμο.
πιστός στόν Χριστό λληνας χει σαφ γνώση, τι μέ τήν προσφώνηση «Χαίρετε», πού παναλαμβάνει πολλές φορές τήν μέρα, προσφωνε τούς λλους μέ τόν ναστάσιμο λόγο το Χριστο καλώντας τους στή μετοχή στό γεγονός τς νάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε τι λέγεις «Χριστός νέστη» μέ να λλο τρόπο.

 «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» πρίλιος 2012 ριθμ. Τεχους 118

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


  ατοκράτωρ Λέων ρμένιος (813-820) ταν νανέωσε τήν Εκονομαχία καί συνοδικς τήν πεκύρωσε ς ρθόδοξο πίστι τς κκλησίας, ξώρισε τόν γ. Νικηφόρο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, καί συνοδικς πάλι γκατέστησε τόν εκονομάχο Θεόδοτο (814-820). βασάνισε ν συνεχεί καί ξόρισε λους τούς πισκόπους καί γουμένους, ο ποοι δέν δέχθησαν τήν Εκονομαχία καί τήν κκλησιαστική πικοινωνία μέ τόν Πατριάρχη Θεόδοτο. ταν εδε, μως, τι μέ τόν τρόπο ατό δέν κέρδισε τίποτε, λλαξε γνώμη καί σκέφθη νά ξαπατήση τούς Πατέρες, στε νά πικοινωνήσουν κκλησιαστικά μέ τόν Πατριάρχη. Πρός τοτο νέθεσε τήν πόθεσι στόν μορφωμένο καί μπιστο γραμματέα καί σύμβουλό του
ωάννη, τόν πιλεγόμενο Γραμματικό καί Λεκανομάντη, μετέπειτα τελευταο εκονομάχο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (837-842). Τά πόλοιπα τς διηγήσεως καί τό πς ξαπάτησε τούς Πατέρες καί ατόν τόν σιο Νικήτα, τά δανειζόμεθα πό τό βιβλίο «Ο γιοι το λύμπου τς Βιθυνίας», χοντα ς ξς:
«ταν ατοκράτωρ (Λέων ρμένιος) βεβαιώθηκε τι λοι σαν τοιμοι νά πεθάνουν παρά νά προδώσουν τήν λήθεια καί τι οτε βία, οτε πιος τρόπος δέν σχυε σέ τίποτε, ζήτησε νά πετύχη μέ τήν πονηρία καί τήν ποκρισία. Ατήν τήν φορά κι γιος Νικήτας κόμη ξεγελάστηκε. Λέων ρμένιος το εχε στείλει, καθώς καί σέ κάθε γούμενο, τόν μυστικό σύμβουλο το παρείσακτου Πατριάρχη, τόν κανό ωάννη Λεκανομάντη. Ατός ξέθεσε στόν γιο Νικήτα τι ντίστασις τν μοναχν ταν σκοπη, γιατί στηριζόταν σέ μιά δυσάρεστη παρεξήγησι, διότι, λεγε, πατριάρχης μας τιμ τίς εκόνες, λλά δέν τίς λατρεύει. λτε στό παρεκκλήσιό του. Θά βρτε κε εκόνες καί θά δτε καί σες τι τίς σέβεται καί θά τίς σεβασθτε καί σες μαζί του. Θά κούσετε τίς ξηγήσεις του καί θά κανοποιηθτε. τσι θά ποκατασταθ μεταξύ μας ερήνη. Κάνοντας ατή τήν προσπάθεια θά εχαριστήσετε τόν ατοκράτορα καί δέν θά χετε καμία ποχρέωσι πέναντί του. Δέν πιθυμε πό σς παρά τό δεγμα ατό τς συμφιλιώσεως γιά νά πιστρέψετε λοι λεύθεροι στά μοναστήρια σας. γιος Νικήτας ντιστάθηκε πολύ. λλά ο λλοι ρχιμανδρται, κουρασμένοι πό τή μακρά φυλάκισι, τόν βεβαίωναν τι δέν τούς ζητετο τίποτε τό ντίθετο πό τήν πίστι καί τι δέν πρχε τίποτε τό κακό σ’ ατό τό διάβημα τς πλς συμφιλιώσεως. γιος στό τέλος πεχώρησε.Μέσα στό παρεκκλήσιο το ψευδοπατριάρχου πρχαν πράγματι εκόνες, που λοι μαζί τίς τίμησαν. Κατόπιν τέλεσαν τή θεία Λειτουργία κατά τήν ποία κοινώνησαν.Μετά τό γεγονός ατό τούς δωσαν τήν λευθερία τους καί γύρισαν στά μοναστήρια τους. γιος Νικήτας, μως, δέν βιάστηκε νά πιστρέψη στό Μηδίκιο. Σκεπτόμενος τή δυσάρεστη πίδρασι πού θά προξενοσε στό λαό ατή κοινωνία μέ τούς αρετικούς, ασθάνθηκε τή συνείδησί του νά βασανίζεται πό τύψεις. Σκέφθηκε στήν ρχή νά ποσυρθ σέ κάποιο μέρος γριο μακρυά πό τούς νθρώπους, γιά νά περάση κε σέ μετάνοια τίς πόλοιπες μέρες. Γιά τόν σκοπό ατό ξεκίνησε γιά τήν Προκόνησο (Μαρμαρ), λλά προτο κόμη φθάση κε, λλαξε γνώμη. Τό λάθος, σκέφθηκε, πρέπει νά πανορθωθ κε που γινε. λλαξε δρόμο καί πέστρεψε στό Βυζάντιο καί σέ μιά πλατεία, χτυπώντας τό στθος του, ξομολογετο τό λάθος
του λεεινολογώντας τή δειλία του καί ατοκατηγορούμενος γιά παρανομία. ατοκράτωρ τόν κάλεσε καί τόν ρώτησε, γιατί δέν γύρισε στό μοναστήρι του, τώρα πού εναι λεύθερος. Μάθετε, το πήντησε γιος, τι ποδοκιμάζω σα καμα πό δειλή νθρωπαρέσκεια. Μπορετε νά μέ κάμετε ,τι θέλετε, δέν θά μέ κάμετε ποτέ ν’ λλάξω γνώμη. σιος Νικήτας μπκε ξανά στό κελλί τς φυλακς, κατόπιν ξορίσθηκε στό νησάκι τς γίας Γλυκερίας “ν τ κρίτ”» (Μοναστήρια καί γιοι το λύμπου τς Βιθυνίας, σελ. 54-56).


π. Θεόδωρος Ζήσης. Πάσχα τύπος του αιωνίου Πάσχα