Διήγησις περί της αχειροποιήτου Εικόνος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Εν ταις ημέραις του ευσεβούς βασιλέως Τιβερίου εν έτει φοη΄ (578) έγεινε θαύμα μέγα και παράδοξον. Γυνή τις Μαρία ονομαζομένη, συγκλητική μεν και φιλόχριστος, πατρικία δε το αξίωμα, χήρα, έπεσεν εις πάθος χαλεπόν και αθεράπευτον· απελπισθείσα δε εκ πάσης ανθρωπίνης βοηθείας, αφιέρωσεν εις την καρδίαν αυτής τοιούτον αγαθόν συλλογισμόν, να στείλη εις τους Ιερείς, τους υπηρετούντας εις την αγίαν και δεσποτικήν αχειροποίητον Εικόνα του Κυρίου, και να τους παρακαλέση να έλθωσι προς αυτήν. Όταν λοιπόν ήλθον εκείνοι, έπεσεν η γυνή εις τους πόδας αυτών λέγουσα· «Επειδή, κύριοί μου, ο Θεός εσυγχώρησε να παιδεύωμαι δια τας πολλάς μου αμαρτίας με την δεινήν ταύτην και αθεράπευτον ασθένειαν, δια τούτο θέλουσα και αγαπώσα η ταλαίπωρος, καίτοι αναξία, να δεχθώ εις τον ευτελή οίκον μου δια των αγίων σας ευχών τον δεσποτικόν και αχειροποίητον Χαρακτήρα του Κυρίου μας εις ημέρας τεσσαράκοντα, δι’ ου ίσως ποιήση έλεος ο Κύριος εις εμέ, παρακαλώ να συνεργήσητε προς τούτο».

--------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὁ Θεός οὐδέποτε εὐλογεῖ τό ἄδικον, τό ψευδές καί τό κακόδοξον! Τό βλέπουμε αὐτό καί εἰς τήν ἐποχήν μας, ἀλλ' ἔχουμε σκοτισθῆ τόσον ὥστε νά μήν ἐννοοῦμεν τά ἐκ Θεοῦ μηνύματα. Ἀφήνουμε τόν ἐγωϊσμόν καί τήν ὑπερηφάνειαν νά μᾶς κατευθύνουν, διό καί ἐπικρατεῖ παντοῦ ἡ τρέλλα, ἡ ἀδικία, τό ψεῦδος καί ἡ αἵρεσις!

Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, η ανάμνησις του εν Κερκύρα υπερφυούς κατά Αγαρηνών θαύματος του εν Αγίοις πατρός ημών ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ του θαυματουργού.

Σπυρίδων ο εν Αγίοις πατήρ ημών αείποτε πλείστα θαύματα επιτελεί, μεταξύ δε των υπερφυών θαυμάτων αυτού μέγα τω όντι και εξαίρετον είναι το κατά Αγαρηνών τερατούργημα, δια το οποίον άπασα η Κέρκυρα θαυμάζει και λαμπρά τη φωνή ανακηρύττει το παράδοξον· έχει δε η υπόθεσις ούτω. Πολέμου ποτέ γενομένου μεταξύ Ενετών και Ισμαηλιτών, μετά την άλωσιν της Πελοποννήσου, οι Αγαρηνοί εθεώρησαν καλόν να καταλάβουν και την Κέρκυραν. Ιδού λοιπόν κατά το χιλιοστόν επτακοσιοστόν δέκατον έκτον έτος από Χριστού, τη 24 του μηνός Ιουνίου, ενεφανίσθη εις τον λιμένα της πόλεως ισχυρός στόλος Ισμαηλιτών. Εκ του απροσδοκήτου τούτου κακού οι κάτοικοι της πόλεως της Κερκύρας κατελήφθησαν υπό θάμβους· πολυάριθμος δε στρατιά των επιδρομέων εξήλθεν εις την νήσον. Εσχεδίαζον δε να λεηλατήσουν αυτήν και να πολιορκήσουν την πόλιν δια ξηράς και θαλάσσης. Ήρχισε τότε άγριος πόλεμος, οι δε βάρβαροι κατέθλιβον τους Χριστιανούς δια πυρός και σιδήρου. Μετά δε σφοδράν μάχην, ήτις εκράτησεν επί πεντήκοντα ημέρας, η κυρία δύναμις των βαρβάρων εστράφη εναντίον της πόλεως της Κερκύρας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ -- ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΟΡΑ --- ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Κατώδυνοι ἀπό τίς ὑπερπυρκαγιές πού κατέστρεψαν 800.000 στρέμματα παρθένων δασῶν τῆς πατρίδος μας, μέ εὐλάβεια μπροστά στούς δοκιμαζομένους ἀδελφούς, πού εἶδαν τήν πατρογονική κληρονομιά καί τούς κόπους μιᾶς ζωῆς νά γίνονται παρανάλωμα τῶν ἀδηφάγων φλογῶν μέ ἀναπτυσσόμενες θερμοκρασίες 1000 βαθμῶν Κελσίου καί στροβιλισμούς ἰδίου μικροκλίματος, θά μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἀρθρώσουμε λίγες ταπεινές σκέψεις, προσευχόμενοι νά καταπέμψη ὁ Πανάγιος Θεός παραμυθία στούς πυροπλήκτους καί ἔμπνευση στούς ὑπευθύνους γιά τήν ἀνάταξη τοῦ κακοῦ.

 Αὐτές τίς σκέψεις τίς ἀρθρώνουμε ὄχι ὡς Μητροπολίτης, ἀλλά ὡς ἔσχατος πολίτης μέ τή γνώση καί ἐμπειρία τοῦ κοινοῦ νοῦ καί τῶν 65 χρόνων βίου.

Καί ξεκινᾶμε μέ τήν ἀδιαμφισβήτητη κλιματική ἀλλαγή-κρίση. Τό θέμα πονάει πολύ γιατί ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη κυρία αἰτία τῆς ἀλλαγῆς-κρίσεως ὀφείλεται στήν ἀπληστία τῶν διεθνῶν παικτῶν καί τῶν μεγάλων κρατῶν, πού τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ κερδοφορία καί τό ὑλικό ὄφελος. Ἡ πιό κραταιά ἀπόδειξη, ἡ τελεία συκοφάντηση τῶν εἰδημόνων ἐπί τοῦ θέματος καί ἡ ἀπαξίωση των καί ὁ διεθνής διασυρμός τους. Ὑπάρχει λύση; Ἀσφαλῶς. Καί λέγεται τεχνολογία τοῦ ὑδρογόνου, τοῦ ἄφθονου στοιχείου τῆς φύσης ἀφοῦ τό νερό περιέχει H2O. Ἑπομένως δέν χρειάζονται οὔτε τά ὀρυκτά καύσιμα (ὑδρογονάνθρακες) καί λιγνίτης, οὔτε ἡ ἐξόρυξη φυσικοῦ ἀερίου, οὔτε οἱ λεγόμενες ἐναλλακτικές καί ἀνανεώσιμες πηγές, πού προσβάλλουν τό περιβάλλον ὅπως οἱ «σιδερόφρακτες» ἀνεμογεννήτριες, προϊόν της «μεγαλωνύμου» Γερμανικῆς βιομηχανίας ἤ τά φωτοβολταϊκά πάρκα.

«Ὃ γέγραφα, γέγραφα» (Ιν. ιθ') --- του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Στό φιλόξενο Ιστολόγιο «Ορθόδοξη Φωνή» δημοσιεύθηκε άρθρο τού αγαπητού αδελφού κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου μέ τίτλο : «Αγιοπατερική Ερμηνεία καί Τεκμηρίωσις τού "δυνάμει" καί "ενεργεία"», όπου καί αναπτύχθηκε ένας διάλογος μεταξύ τού γράφοντος καί τού κ. Χατζηνικολάου. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί νά τόν διαβάσει στόν επισυναπτόμενο δεσμό (1).

Ο κ. Χατζηνικολάου επικαλείται τό Πηδάλιον καί τόν άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, όπου ο αναγνώστης διαβάζει : «... τά ἐπιτίμια ὁποῦ διορίζουν οἱ Κανόνες, ἤγουν τό, καθαιρείσθω, τό, ἀφοριζέσθω, καί τό, ἀνάθεμα ἔστω. Αὐτά, κατά τήν γραμματικήν τέχνην, εἶναι γ.' προσώπου προστακτικοῦ, μή παρόντος.». Επικαλείται δηλαδή εδώ, ο άγιος Νεκτάριος καί ο κ. Χατζηνικολάου, "τήν γραμματικήν τέχνη".

-------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

1. ΚΧ: «Όταν όμως ένας άτεχνος τής γραμματικής τέχνης, όπως ο γράφων, ερμηνεύει διαφορετικά τό «δυνάμει» καί «ενεργεία ...»

Σχόλιον ΔΧ: Ἀγαπητέ μου Κυπριανέ, δέν γίνεται ἀπό τήν μίαν νά ταπεινολογῇς ὅτι εἶσαι ἄτεχνος τῆς γραμματικῆς τέχνης καί ἀπό τήν ἄλλην νά θέλῃς ν' ἀλλάξῃς τήν σημασίαν ἐννοιῶν πού χρησιμοποιοῦνται ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας (Κολλυβᾶδες, Ἅγιον πρ. Φλωρίνης κ.ἄ.) ἐδῶ καί 250 περίπου χρόνια. Εἶναι ἀντίφασις! Εἶναι δέ καί ἐπουσιῶδες θέμα, τό ὁποῖον μάλιστα ἀδίκως αὐξάνει τήν σύγχυσιν πού ἔχει δημιουργηθῆ ἐπί τῆς οὐσίας, καθότι εἰς τήν προκειμένην «συζήτησιν» τό ἐπίμαχον θέμα δέν εἶναι γλωσσικόν, ἀλλά θεολογικόν. Οὐδόλως μ' ἐνδιαφέρουν οἱ ἑρμηνεῖες πού δίνεις ἐσύ, οὔτε κι ἔχω τόν χρόνον ν' ἀσχοληθῶ μέ τήν «γραμματικήν τέχνην», διότι τότε «θά ἄφηνα τά μῆλα γιά νά πιάσω τά φῦλλα»!

2. ΚΧ: «ο κ. Χατζηνικολάου συγχέει τούς πρό Συνοδικής Γνώμης εικονομάχους μέ τούς καινοτόμους, αρχής γενομένης από τό 1902 καί εντεύθεν. Η θεωρητική τους (δυνάμει) εκτροπή επέφερε- δική τους υπαιτιότητι - τό θεσμικό, ενεργεία πλέον, σχίσμα τού 1902-24».

Σχόλιον ΔΧ: Τρεῖς γραμμές τρία λάθη! Πρῶτον, δέν συγχέω τίποτα, ὅπως κάμνεις ἐσύ, ἀλλ’ ἀντιθέτως κατηγοριοποιῶ τά ὅμοια μέ τά ὅμοια, καθότι καί οἱ δύο αὐτές ὁμάδες εἶναι ἄκριτοι αἱρετικοί/σχισματικοί. Δεύτερον, τό 1902 ὑπῆρξεν ἡ γνωστή αἱρετίζουσα ἐγκύκλιος τοῦ Ἰωακείμ Γ’, ἀλλά δέν ἔγινε σχίσμα, οὔτε κἄν δυνάμει. Ἑπομένως, γιά ποῖον «σχίσμα τού 1902-24» ὁμιλεῖς; Τρίτον, μέ τήν ἁγιοπατερικήν ἔννοιαν τοῦ «δυνάμει καί ἐνεργεία», τό σχίσμα τοῦ 1924 ἐξακολουθεῖ νά εἶναι «ἐν δυνάμει» καί μόνον κατά τήν κακόδοξον Ματθαϊστικήν εἶναι καί «ἐνεργείᾳ», καθότι δέν ἔχει γίνει ἀκόμη κάποια (ὀρθόδοξος) Πανορθόδοξος Σύνοδος γιά νά τό καταδικάσῃ καί ν’ ἀναθεματίςῃ καί καθαιρέσῃ τούς ὑπευθύνους. Οἱ θεωρίες τῶν Ματθαιϊστῶν περί «αὐτομάτου ἀπωλείας τῆς Χάριτος», οἱ «αὐτοκαθαιρέσεις» τῶν καινοτόμων καί ὅσων εἶχαν καί ἔχουν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, ὅπως π.χ.. ὁ π. Νικόλαος Πλανᾶς, τόν ὁποῖον τιμᾶς ὡς Ἅγιον (ἐνῷ ἐγώ δέν γνωρίζω ἄν εἶναι ἅγιος), οἱ αὐτοανακηρύξεις ὡς ἡ μόνη(!!!) Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἀποκηρύξεις ὅλων τῶν ἄλλων ὡς «ἐκτός Ἐκκλησίας» εἶναι φοβερές πλᾶνες, μέ τίς ὁποῖες φαίνεται ὅτι συντάσσεσαι, ἐφόσον ἀπεφάσισες ἐσύ (ἀντί Πανορθοδόξου Συνόδου) νά χαρακτηρίσῃς τό σχίσμα «ἐν ἐνεργείᾳ».

3. ΚΧ: «Ο κ. Χατζηνικολάου γράφει σέ άλλο σχόλιο : «... εις τήν Εκκλησίαν πρέπει νά ενεργούμε πάντοτε μέ γνώμονα τήν Αλήθειαν καί όχι νά παίζουμε παιγχνίδια τύπου ...» κλπ. Σημειώνω, τά δικά μου "παιγχνίδια" ήταν αντιγραφές από τόν άγιο Γρηγόριο Παλαμα (2) καί τήν Αγίαν Γραφή».

Σχόλιον ΔΧ: Τό θέμα ἐδῶ ἦτο ὅτι δικαιολόγησες τήν κακοδοξίαν πολλῶν Π/Ητῶν περί «ἀκύρων μυστηρίων στό ν.ἑ.» μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τήν ἐκήρυξαν εὑρισκόμενοι εἰς ἄμυναν, καθότι πρῶτοι οἱ τοῦ ν.ἑ. «ἠκύρωσαν» τά μυστήρια τῶν Π/Ητῶν. Σοῦ ἀπήντησα, λοιπόν, ὅτι εἰς τά ἐκκλησιαστικά πρέπει νά ἐνεργοῦμε μέ γνώμονα τήν Ἀλήθειαν καί ὄχι νά παίζουμε παιγνίδια τοῦ τύπου «μοῦ ἔκανες αὐτό, τώρα κι ἐγώ θά σοῦ κάνω ἐκεῖνο», κατά τό Ἰουδαϊκόν «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ». Τώρα, τί σχέσιν ἔχει ἡ δική μου ἐπιχειρηματολογία μέ αὐτά πού γράφεις γιά τόν Ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν καί τήν Ἁγίαν Γραφήν δέν δύναμαι νά κατανοήσω, πρᾶγμα πού συμβαίνει μέ τά περισσότερα κείμενά σου. Αὐτό γιά πρώτην φορά σοῦ τό λέγω ἐγώ, ἀλλά τό ἔχουν πεῖ δικαίως ἄλλοι πρίν ἀπό ἐμένα. Ὁ λόγος πού τό λέγω κι ἐγώ τώρα δημοσίως εἶναι ὅτι δέν ἐπιθυμῶ τόν περαιτέρω διάλογον μαζί σου. Εἶναι σπατάλη χρόνου.

Ποιός είναι ο πλησίον ; --- του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Μέ αφορμή τό άρθρο "Τό Νηπτικό Έλεος τού Καλού Σαμαρείτη" (1)


Υπάρχει ακόμη μία εκδοχή τού ποιός ήταν (είναι) ο εμπεσών στούς ληστές "άνθρωπός τις". Η αφήγηση μιλεί παραβολικά καί οφείλει ο αναγνώστης τής Παραβολής, νά λάβει υπόψη ότι ο "άνθρωπός τις", κατήρχετο από την αγίαν πόλη στήν όχι καλή φήμην έχουσαν πολυφυλετική καί πολυπολιτισμικήν Ιεριχώ. Οι Ιουδαίοι τήν θεωρούσαν μιαρή.

Ο νομικός ήταν, θά λέγαμε, ο θεολόγος τής εποχής. Μολονότι δέ, ως ώφειλε, είχε υπόψη τόν Προφήτη Ιερεμία, ο οποίος γράφει στό 23 Κεφάλαιο «23 θεός εγγίζων εγώ ειμί καί ουχί θεός πόρρωθεν», ζήτησε νά μάθει "ποιός είναι ο πλησίον ;". Ο Κύριος δέν τού απάντησε, προτίμησε νά τού διηγηθεί ένα πιθανό συμβάν. Γνώριζε ότι ένας υπερφίαλος ερμηνευτής τού Νόμου, θά ήταν αδύνατον νά καταλάβει καί μάλιστα, από έναν πλησίον, που έκανε θαύματα επικαλούμενος τόν Βεελζεβούλ ! «29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον ;»

Η επανέναρξις της μυστηριακής κοινωνίας των «Ορθοδόξων» με την Παπική παρασυναγωγή

Τό πρωτότυπο γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας τοῦ 1965 ἀναφέρει ὅτι:

 Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ´ καί ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας αἴρουν τήν «ἀκοινωνησία» μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Συγκεκριμένα ἡ σωστή μετάφραση τῆς παραγράφου 4, ἐδάφιο β´, τῆς συμφωνίας λέγει τά ἑξῆς: «ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τάς ἀποφάσεις ἀκοινωνησίας (=lessentences dexcommunication), ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ αὐτάς τῇ λήθῃ»! Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπισημαίνει ὅτι «οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας, πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλλει τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων», ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι, τοὐλάχιστον γιά τό Φανάρι, (ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς), ὅπως καί γιά τό Βατικανό, «ἀκοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δέν ὑφίσταται καί ἡ ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἤδη ἔγινε.

Απορρίπτουμε την αίρεση του Οικουμενισμού υπό όλες τις μορφές του :

α'. την παρουσία των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», 

β' την αίρεση, κατά την οποία η Ορθοδοξία αποτελεί μόνο ένα μέρος της Εκκλησίας, 
γ΄ την αίρεση, κατά την οποία όλες οι χριστιανικές ομολογίες είναι κλάδοι της Μίας Εκκλησίας,
 
δ', την αίρεση, κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μία Εκκλησία μεταξύ πολλών άλλων «οικογενειών Εκκλησιών», οι οποίες αποτελούν μαζί την Μία Εκκλησία,
 
ε΄ την αίρεση, κατά την οποία η ενότης της Εκκλησίας έχει απολεσθεί. Η Εκκλησία, σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, είναι Μία και Μοναδική, επειδή η Κεφαλή της είναι Μία, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η ενότης της Εκκλησίας εκφράζεται δια της ενότητος της πίστεως, της λατρείας και της διοικήσεως και δια της υπακοής των πιστών στην ιεραρχία της, εφ’ όσον η ιεραρχία διατηρεί την ενότητα της πίστεως.
 
στ', την αίρεση, κατά την οποία η Εκκλησία είναι «διηρημένη σε χριστιανικές ομολογίες», και ότι τώρα εμείς, ως δήθεν «νέοι πατέρες», θα πρέπει να «επανεύρουμε την ενότητά της» διά του «δογματικού μινιμαλισμού», με το να αποδεχτούμε δηλ. ως βάση της ενώσεως των ορθοδόξων με τις αιρέσεις μία μινιμαλιστική πίστη, δηλ. μόνο την πίστη στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό ως Σεσαρκωμένο Θεό και Σωτήρα, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα δόγματα της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης της μυστηριακής ιερωσύνης, των ιερών εικόνων, της ακτίστου Χάριτος, της τιμητικής προσκυνήσεως των Αγίων κλπ.
 
ζ'. την αίρεση, κατά την οποία υπάρχει μία «αόρατη ενότητα» της Εκκλησίας, μέσω της κοινής πίστεως στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό, ως Κύριο και Σωτήρα, και ότι αυτήν (την «αόρατη ενότητα») θα ακολουθήσει μία «ορατή ενότητα», η οποία θα εκπληρωθεί διά της ενώσεως των «ομολογιών» (ενότης εν τη ποικιλία των δογμάτων και παραδόσεων).
 
η', την αίρεση, κατά την οποία αρκεί να πιστεύει κανείς στην Αγία Τριάδα και στον Κύριο Ιησού, ως Θεό και Σωτήρα, για να ανήκει στην Εκκλησία. Δηλ. η Εκκλησία θεωρείται ως σύναξη όλων των χριστιανικών «ομολογιών».

Νορβηγική ΜΚΟ δρα στο Αιγαίο ως «πιόνι» της Τουρκίας

 Όργανο υβριδικού πολέμου της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας η ΜΚΟ Aegean Boat Report 

Όχι απλά ως μάτια και αυτιά του τουρκικού κράτους επί ελληνικού εδάφους αλλά ακόμη και ως εκτελεστικός βραχίονας «επιχειρήσεων υβριδικού πολέμου», με σκοπό τη μετατροπή της χώρας μας σε «θύτη» από θύμα, λειτουργούσαν στελέχη ΜΚΟ και άλλοι αλλοδαποί.

  • Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου

Κατάσταση που έπρεπε άμεσα να αντιμετωπιστεί, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι στο επόμενο διάστημα οι ροές θα επανεκκινήσουν με πυρήνα τους χιλιάδες Αφγανούς που έχουν μεταβεί στην Τουρκία, λόγω της προέλασης των Ταλιμπάν. Κάποιοι από αυτούς έφυγαν τόσο γρήγορα, που… φορούν ακόμη τις στολές του αφγανικού στρατού, τον οποίον εγκατέλειψαν.

Η πρόσφατη παραδοχή του Νότη Μηταράκη για ΜΚΟ που συμμετέχουν στα κυκλώματα διακίνησης μεταναστών βασίζεται στην προσεκτική και πολύμηνη εργασία φορέων που αποκάλυψε τον ρόλο τους.

Η δράση κάποιων εξ αυτών, η οποία αποκαλύφθηκε έπειτα από πολύμηνη έρευνα της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Μυτιλήνης, αποδεικνύεται ότι στηριζόταν σε «ιδιαίτερες σχέσεις» που διατηρούσαν με την «απέναντι πλευρά», που τους εξασφάλιζε όχι μόνον άμεση πληροφόρηση σχετικά με τα πηγαινέλα μεταναστών αλλά ακόμη και πρόσβαση στα… ενδότερα των σκαφών της τουρκικής ακτοφυλακής.

Η δράση της:

Laurence the Holy Martyr & Archdeacon of Rome

This Saint, who was born in Spain, was the Archdeacon of the Church of Rome, caring for the sacred vessels of the Church and distributing money to the needy. About the year 257, a harsh persecution was raised up against the Christians by Valerian. Pope Sixtus, who was from Athens, was commanded to worship the idols, and refused; before his martyrdom by beheading, he committed to Laurence all the sacred vessels of the Church. When Laurence was arrested and brought before the Prefect, he was questioned concerning the treasures of the Church; he asked for three days' time to prepare them. He then proceeded to gather all the poor and needy, and presented them to the Prefect and said,