ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ - Αλεξανδρεύς

2oν

Ό,τι ακολούθησε θέλω τώρα να σου πω. Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.

Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους. Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου. Δεν είχα ούτε σπίτι, - δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα;-, δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή. Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.

Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά. Μα εμένα δε με ένοιαζε. Δεν ήταν που με προστάτευε η ξετσιπωσιά της προηγούμενης ζωής μου. Ούτε η υποταγή στη μοίρα που με είχε κυβερνήσει με σιδερένιο χέρι τόσα χρόνια. Τώρα ήταν αλλιώς. Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό του. Ξεδιψούσα με τα λόγια του. Κάθε μορφή ανθρώπου νέου, γέρου αλλοιωνόταν για να γίνει τελικά η μορφή εκείνου. Κείνο το βράδυ πίστεψα ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Όχι μεταξύ τους. Αλλά γιατί όλοι μοιάζουν σε κείνον.

Είχα ξεχάσει την πείνα, τη δίψα, την κούραση. Έμοιαζε ο χρόνος να χει σταματήσει. Τα πόδια μου ήταν ελαφρά κι η καρδιά μου γεμάτη δύναμη. Είχε μιλήσει για μένα. Είχε διαφωνήσει με έναν από τους μαθητές του για χάρη μου. Είχε δεχθεί την προσφορά μου.

Ἡ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ νόθευση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱερών δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων,

Abp. Elpidophoros advocates open communion of heterodox

The question begins at 34:04: 

In a virtual town hall meeting held yesterday, Saturday, April 11, Archbishop Elpidophoros of the Greek Orthodox Archdiocese of the Patriarchate of Constantinople publicly reiterated his belief that non-Orthodox spouses who were married in the Orthodox Church should be allowed to receive Holy Communion in the Orthodox Church.

“Personally, I would offer … the Sacrament of the Holy Eucharist,” to non-Orthodox spouses, he said.

During the meeting, the Archbishop confirmed OrthoChristian’s earlier report
------------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Mr. Elpidophoros is himself non-orthodox -- he is an ecumenist --, so it would be surprising if he had a different opininion on this important matter. In the True Orthodox Church, we simply follow the Holly Tradition, and are not allowed to have our own opinion on the various issues, especially those that are well documented in the Holly Canons. First of all, his argument about "forcing" the couples to separate when attending different services is nonsensical, as the Orthodox Church does NOT allow mixed marriages to begin with. See, e.g., the 72nd Canon of the 6th Ecumenical Council, which states:
"Let no Orthodox man be allowed to contract a marriage with a heretical woman, nor moreover let any Orthodox woman be married to a heretical man. But if it should be discovered that any such thing is done by any one of the Christians, no matter who, let the marriage be deemed void, and let the lawless marriage tie be dissolved. For it is not right to mix things immiscible, nor to let a wolf get tangled up with a sheep, and the lot of sinners get tangled up with the portion of Christ. If, therefore, anyone violates the rules we have made let him be excommunicated..."

Once mixed marriages are allowed, as they have been in the pseudo-orthodox "church" of Mr. Elpidophoros, those couples are set up to face lots of problems. It is the responsibility of the Clergy to inform the couples of the severe consequences of marrying believers of different faiths BEFORE their marriage, however that marriage might take place, and certainly should refuse to marry them. So nobody is forced to do anything they would not choose to do. In his effort to pretend he is Orthodox, Mr. Elpidophoros talks nonsense. If he were at least honest, he would answer the question as follows: "Look, the Ecumenical Patriarchate has long abandoned Orthodoxy. So, if you want to be truly Orthodox, go some place else, we cannot help you here."

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: «ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΗΜΕΡΕΣ ΝΩΕ ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΗΣ Β΄ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ»

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΑ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Διανύοντας τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὅπου ὁ Κύριος περνᾶ ἀπ᾽ ὅλες τίς μορφές τοῦ μαρτυρίου, γιά νά χαρίσει στόν ἄνθρωπο την δυνατότητα τῆς λυτρώσεως καί τοῦ ἁγιασμοῦ, στεκόμαστε γεμᾶτοι δέος μπρός στό Σταυρό καί ἀναρωτιόμαστε· πῶς ζοῦσε Ἐκεῖνος, ὁ Κύριός μας, τό πάθος του; Καί τί σημασία μπορεῖ νά ἔχει αὐτό γιά μᾶς σήμερα; Κανείς δέν εἶναι σέ θέση νά μᾶς πληροφορήσει γιά τό πῶς ἔβλεπε καί πῶς ἔνιωθε τό μαρτυρικό Του τέλος ὁ Ἰησοῦς καλύτερα ἀπό Αὐτόν τόν ἴδιο. Ἀρκετές φορές μιλᾶ γιά τόν σταυρικό Του θάνατο προφητικά, λίγες φορές ὅμως ἐκφράζει ρητά τά συν αισθήματά του γι᾽ αὐτόν. Γιά τόν Κύριό μας τό Πάθος Του εἶναι τετραπλᾶ γνωστό, σέ ὅλες τίς διαστάσεις.

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Πελοποννησίου, αθλήσαντος εν έτει αωγ΄ (1803).

Δημήτριος ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού κατήγετο από την Πελοπόννησον εκ χωρίου τινός της Αρκαδίας Λιγούδιστα καλούμενον, υιός ων Χριστιανών γονέων. Ο πατήρ αυτού ωνομάζετο Ηλίας, η δε μήτηρ του απέθανεν, ότε ο Άγιος ήτο ακόμη βρέφος μικρόν και δεν την εγνώρισε καθόλου, είχε δε και αδελφόν μεγαλύτερον. Ο πατήρ του, μετά τον θάνατον της πρώτης του συζύγου, έλαβε και δευτέραν τοιαύτην, η οποία, καθό μητρυιά, όχι μόνον δεν είχε καμμίαν επιμέλειαν δια τους προγονούς της, αλλ’ όλως αντιθέτως, εφέρετο ως μητρυιά.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ

Κάποτε ο Μέγας Αντώνιος ρώτησε:

«Κύριε, πως συμβαίνει, μερικοί να ζουν λίγο στη γη και άλλοι να φθάνουν σε βαθειά γηρατειά; Και γιατί άλλοι να βρίσκωνται μέσα σε φτώχεια και άλλοι να είναι πλούσιοι; Και πως οι άδικοι μεν πλουταίνουν, ενώ οι δίκαιοι πένονται;».Τότε άκουσε φωνή να του λέγη: «Αντώνιε, κοίτα τον εαυτό σου. Αυτά τα κανονίζει ο Θεός κατά την κρίση του και δεν συμφέρει να τα μάθης».

Μικτά Μοναστήρια

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ:

Ανεπίτρεπτος η απόπειρα αλλοιώσεως της φύσεως των αγιορειτικών μετοχίων και η μετατροπή εις γυναικείας μονάς

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απηύθυνε προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. Δημήτριον το ακόλουθον εμπεριστατωμένον έγγραφον, σχετικόν με τα εν τω κόσμω λειτουργούντα αγιορειτικά μετόχια.

« Αθήνησι τη 6^η Μαϊου 1985                                                                                             

Παναγιώτατε και Θειότατε Αρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικέ Πατριάρχα, εν Χριστώ τω Θεώ αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος, κύριε Δημήτριε, την Υμετέραν Παναγιότητα εν Κυρίω κατασπαζόμενοι υπερήδιστα προσαγορεύομεν.   

Ἡ Ἐκκλησία μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἑνότητα Πίστεως, Λατρείας καὶ διοικήσεως καὶ τὴν «ἀποστολικὴ διαδοχή»

Τὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας “extra Ecclesiam nulla salus” («ἐκτὸς Ἐκκλησίας οὐδεμία σωτηρία»), ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἁγίους Κυπριανὸ Καρχηδόνος, Βασίλειο τὸν Μέγα, Φιρμιλιανὸ Καισαρείας, Κύριλλο Ἀλεξανδρείας κ.ἄ., τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ ὅλη τὴ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ὅτι μόνον τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ δόγματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ σωτηρία. Ἡ Ἐκκλησία μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἑνότητα Πίστεως, Λατρείας καὶ διοικήσεως καὶ τὴν «ἀποστολικὴ διαδοχή», δηλαδὴ τὴν ἱστορικὴ προέλευση ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἑνότητα Πίστεως μὲ ἐκείνην. Τὰ σχίσματα (οἱ λόγῳ διοικητικῶν διενέξεων ἀποχωρήσεις ἀπὸ τὴν Ἑκκλησία) καὶ οἱ αἱρέσεις ἀποκόπτουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ σωτηρία.
-------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὀρθότατα καί σαφέστατα εἶναι ὅσα ἀναφέρονται εἰς τήν χρησιμωτάτην αὐτήν ἀνάρτησιν, ἀλλά, δυστυχῶς, παρερμηνεύονται πολύ συχνά στίς ἡμέρες μας. Συγκεκριμένως, οἱ περισσότεροι θεωροῦν σχίσμα τήν ἀποτείχισιν ἀπό αἱρετικούς «ἐπισκόπους», διότι νομίζουν (ἐσφαλμένως) ὅτι οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ἡ Ἐκκλησία!!! Ἐνῷ, συμφώνως μέ τούς Ἁγίους Μάξιμον Ὁμολογητήν καί Γρηγόριον Παλαμᾶν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εὑρίσκεται ἐκεῖ πού εὑρίσκεται καί ἡ Ἀλήθεια (δηλαδή ὁ Χριστός), καί ὅπου δέν εὑρίσκεται ἡ Ἀλήθεια δέν ὑπάρχει οὔτε Ἐκκλησία: «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσὶ». Ἔτσι, ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, ὅταν μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Νέου Ἑορτολογίου (ν.ἑ.) οἱ Οἰκουμενισταί ἤρχισαν νά ὑλοποιοῦν τό πρόγραμμά των, ἡ Ὀρθόδοξος ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς ὅσους παραδέχονται τά μέχρι τότε ἰσχύοντα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό Πάτριον Ἑορτολόγιον, καί δέν κοινωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστάς (=Σατανιστάς). Ὅσοι πολεμοῦν τούς ἀποτειχισθέντας τοῦ 1924, ἀποκαλουμένους χλευαστικῶς ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν «Παλαιοημερολογίτας» (χάριν συντομίας, «Π/Ητας»), εὑρίσκονται εἰς πλάνην. Δυστυχῶς, ἡ ἀληθής ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή οἱ «Π/Ηται», ἀπό τό 1937 καί ἐντεῦθεν διεσπάσθησαν εἰς διαφόρους παρατάξεις, καί ἡ πλέον ἔγκυρος παράταξις ὑπήχθη εἰς τόν Ν. 4301/2014 καί εἰσήγαγεν διαφόρους αἱρέσεις. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά ὑπάρχῃ ἐκκλησιαστικόν χάος σήμερα στήν Ἑλλάδα.

“Some brothers visited Abba Anthony and they said to him:

‘Tell us a saying [indicating] how we are to be saved.’ The elder said to them: ‘Have you not heard the Scripture? That is good enough for you,’ but they said: ‘We want to hear [it] from you, father.’ So the elder said to them: ‘The Gospel says: “If someone hits you on they right cheek, turn the other one to him too”‘ [Mt 5:39]. ‘We cannot do that,’ they told him. The elder said to them: ‘If you cannot turn the other [cheek], at least patiently endure the one [blow].’ ‘We cannot do that either,’ they told him. The elder said: ‘If you cannot do that either, do not return [the blow] you received,’ but they said: ‘Nor can we do that.’ So the elder said to his disciple: ‘Make them a little soup, for they are sick.’ and he said to them: ‘if you cannot do this and you will not do that, what am I to do for you? There is need of prayer.'”