«ΙΔΟΥ ΓΑΡ ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΥΝ ΜΑΚΑΡΙΟΥΣΙ ΜΕ ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ…» -- Τοῦ κ. Ἀλεξάνδρου Μυγδαναλεύρου, Θεολόγου – Οἰκονομολόγου – Ἱεροκήρυκος

Ἑορτάζει καί Ὀρθόδοξα Χριστιανικά πανηγυρίζει, μέ σεμνότητα καί λαμπρότητα ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ τήν κοίμηση τῆς Παναγίας μας. Ἑορτάζει τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μητέρα ὅλων τῶν ὁμολογούντων Αὐτήν ὡς Θεοτόκον. Ὁ Αὔγουστος εἶναι γιά τον Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό λαό ὁ μήνας τῆς Παναγίας καί ὡς τό μικρό πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, ἡ ἑορτή τῆς Κοίμησης ὀνομάζεται. Ὁ ἑορταστικός κύκλος ἀρχίζει ἀπό τήν πρώτη καί τελειώνει στίς 23 Αὐγούστου μέ τήν ἀπόδοση ἤ μέ τά ἐννιάμερα τῆς Παναγίας πού λέγεται. Στίς 31 Αὐγούστου, πού κλείνει καί το Ἐκκλησιαστικό ἔτος, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί ἑορτάζει τήν κατάθεση τῆς τιμίας Ζώνης Αὐτῆς στον Ἱερό Ναό τῶν Βλαχερνῶν ἐπί Ἰουστινιανοῦ Αὐτοκράτορος. Κατά το πρῶτο 15νθήμερο τοῦ Αὐγούστου, μέ τίς παρακλήσεις ὑπάρχει καί ἡ αὐστηρή νηστεία πού θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πρός τιμή τῆς Θεοτόκου καί λέγεται «μικρή μεγάλη τεσσαρακοστή». Ὁ πιστός λαός ψάλλει, προσεύχεται καὶ παρακαλεῖ καθημερινά την Μητέρα τοῦ Θεοῦ Παναγία καί με Παναγιοπρέπεια, σεμνότητα και κατάνυξη ἐκ πιστῆς καρδίας λέγει: «Καί σέ μεσίτρια ἔχω, πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν μή μοῦ ἐλέγξη τάς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει». Στήν Ὀρθόδοξο Χριστιανική ψυχή, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔχει ἰδιαίτερη θέση, γιατί εἶναι ἡ «Μητέρα τῆς Ζωῆς». Γιατί προσέφερε στόν κόσμο την ὄντως Ζωή, τή Ζωή τῆς ζωῆς μας, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀλλά ἰδιαίτερα ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀπό τά νηπιακά μας χρόνια ποτιζόμαστε ἀπό τήν ὁλοκάθαρη, την ὁλόδροση πνευματική ἄϋλο πηγή τῆς Ἀληθείας, πού εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου στήν Καινή Διαθήκη.

ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ -- Του αειμνήστου Παναγιώτου Γκιουλέ

Εἰς τὸ παράδοξον θαῦμα τῆς ὑπερφυοῦς κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

«Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος. Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται, καὶ κλῖμαξ πρὸς οὐρανὸν ὁ τάφος γίνεται. Εὐφραίνου Γεθσημανῆ τῆς Θεοτόκου τὸ ἅγιον τέμενος. Βοήσωμεν οἱ πιστοί, τὸν Γαβριὴλ κεκτημένοι ταξίαρχον· Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ, διὰ σοῦ τὸ μέγα ἔλεος» (α´ αὐτόμελον τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς).

Ἔκθαμβος καὶ ἐξαποροῦσα ἡ θεόφθογγος ὑμνογραφικὴ γλῶσσα τοῦ μυσταγωγικοῦ ὑμνογράφου τῆς ἑορτῆς, πρὸ τοῦ παραδόξου καὶ ἀνερμηνεύτου θαύματος τῆς ὑπερφυοῦς κοιμήσεως τῆς Θεομήτορος, ἐνθέως ἀναφωνεῖ: «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται». Ἡ Παρθένος, ποὺ ἔγινε πηγὴ καὶ μητέρα τῆς ζωῆς, γιατὶ ἐκυοφόρησε στὴν πανάμωμο μήτρα της τὴν ὄντως ζωὴν τοῦ Σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, σήμερον «ἐν μνημείῳ ἄπνους τίθεται καὶ ὁ Πανάγιος τάφος της γίνεται ἐπουράνιος κλῖμαξ» «ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν»!… Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ πνευματέμφορος ὑμνογράφος συνεχίζων τὶς οὐράνιες ὑμνολογικὲς ἀναβάσεις του πρὸς τὴν Πάναγνον Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἔκθαμβος ἀνακράζει:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ.


Τη Ζ΄ (7η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ του θαυματουργού, του εν τω του Καλλιστράτου όρει διαλάμψαντος.

Νικάνωρ ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών κατήγετο από την περίφημον μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην. Ο πατήρ του ωνομάζετο Ιωάννης, η δε μήτηρ Μαρία, αποτελούντες ευσεβές και ενάρετον ανδρόγυνον, τους οποίους όλη η πόλις εκαλοτύχιζε και επαινούσε, τόσον δια τα υλικά αγαθά, τον πολύν πλούτον και την ευγένειαν, όσον και δια την θεάρεστον πολιτείαν των. Διότι και οι δύο ήσαν παράδειγμα αρετής εις όλους. Αλλ’ όσον ήσαν από το εν μέρος περιφανείς και επαινετοί εις τους ανθρώπους, τόσον ήσαν από το άλλο μέρος περίλυποι, επειδή ήσαν άτεκνοι και δεν είχον κληρονόμον του πλούτου των, ουδέ θα είχον παραμυθίαν εις τα γηρατεία των.

Ανάμνησις οπτασίας φοβεράς γυναικός τινος ευσεβούς, Σοφιανής καλουμένης, της δια του θείου Αγγελικού σχήματος μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχής, ην είδε κατ’ Αύγουστον του έτους 1607.

Εις χώραν τινα κειμένην πλησίον της Κωνσταντινουπόλεως και ονομαζομένην Άβυδον, ήτο Χριστιανός τις ορθόδοξος και ευλαβής, ονομαζόμενος Χρήστος. Ούτος είχε γυναίκα ενάρετον και θεοφιλή, θυγατέρα ιερέως τινός, ήτις ήτο φύσεως δεξιάς, σπουδάσασα και μαθούσα παρά του πατρός της τα ιερά γράμματα, ειργάζετο δε τας εντολάς του Θεού προθύμως. Ταύτην ο ιερεύς και πατήρ της, αφ’ ου ήλθεν εις νόμιμον ηλικίαν, την υπάνδρευσε, μη θέλουσαν, μετά του ρηθέντος Χρήστου. Μετά ταύτα ο πατήρ αυτής εγέννησε άλλην θυγατέρα, την οποίαν υπάνδρευσε και αυτήν. Μετ’ ολίγον χρόνον ετελεύτησαν ο πατήρ και η μήτηρ αυτής, αφήσαντες τον οίκον και τα χρήματα της θυγατρός αυτών Σοφιανής, από τα οποία αύτη άλλα μεν εμοίρασεν εις ελεημοσύνας και εις διαφόρους άλλας καλάς εργασίας, τον δε οίκον αφιέρωσεν εις υμνωδίαν Θεού, ποιήσασα αυτόν Ναόν των Τριών Ιεραρχών.

ΛΟΓΟΣ Γ΄ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ Εις την Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος.

«Παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ’ ιδίαν· και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών». (Ματθ. ιζ, 1 – 2)                                      

Όταν εκείνος ο γαληνότατος οφθαλμός του ουρανού, ο πατήρ των αστέρων και της οικουμένης όλης ο αειλαμπέστατος λύχνος, ο αισθητός, λέγω, και λαμπρότατος ήλιος, με τας χρυσοειδείς και πορφυροχρώμους ακτίνας του στολίζη την κυκλοτερή αυτού και χαριεστάτην ουσίαν, ευθύς ζωγραφίζει με τας παγχρύσους ανταυγείας του εις το πρόσωπον της οικουμένης πανευφρόσυνον αγαλλίασιν και υπερβολικήν χαράν· διότι με το εξαστράπτον αυτού φως και τας αγλαοπυρσεύτους ακτίνάς του κλαμνει να κρύπτεται με την παρουσίαν του το ζοφωμένον σκότος της νυκτός, και ανατέλλει το χαριέστατον φως της ημέρας· σβένει τους ανημμένους άνθρακας των λοιπών αστέρων του ουρανού με την ανυπέρβλητον λάμψιν του, και μόνος αναδείκνυται βασιλεύς με την φεγγοβόλον αλουργίδα του, στολίζει τα φυτά όλα με πρασινοποικιλόχρουν μορφήν, και χαρίζει επί τας κορυφάς των δένδρων ανθοποικιλόμορφον στέφανον· καθαρίζει τα δάκρυα από τους οφθαλμούς των τρυφερωτάτων βλασταρίων, τα οποία έσταξεν η κρυσταλλώδης αυγή της νυκτός, και ευθύς ενθερμαίνει τα σπλάγχα των, ίνα δώσωσι γλυκυτάτους και ωρίμους καρπούς, εις τροφήν και αγαλλίασιν των ανθρώπων· διώκει με τας αστραπάς των ακτίνων του όλα τα άγρια θηρία, έως ότου να τα αποκρύψη μέσα εις τα σκότη της ερημίας· εγείρει τα ωδικά των ορνέων εις μουσικόλαλον φωνήν, δια να αναστήσουν τα λογικά ζώα από την στρωμνήν· λάμπει παρευθύς με την αργυροχρυσοσύνθετον εικόνα του προσώπου του, δια να διώξη από αυτά κάθε αμέλειαν και οκνηρίαν, δια να εγείρη τους ανθρώπους και να τους αποδείξη προθυμοτέρους εις την εργασίαν.

ΛΟΓΟΣ Β΄ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΝ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. (του Οσίου Πατρός Εφραίμ του Σύρου)

Εκ της χώρας, θέρους χαρμονή· εκ του αμπελώνος, καρποί εδεσμάτων· και εκ των θείων Γραφών, διδαχή ζωοποιός. Η χώρα εις ένα καιρόν έχει το θέρος, και η άμπελος εις ένα καιρόν έχει τον τρυγητόν, η Γραφή δε πάντοτε αναγινωσκομένη αναβλύζει διδαχήν ζωοποιόν. Η χώρα, όταν θερισθή, απέσχε· και η άμπελος, όταν τρυγηθή, ταπεινούται· η Γραφή δε καθ’ ημέραν θερίζεται, και οι στάχυες των ερμηνευόντων εν αυτή ουκ εκλείπουσι· και καθ’ ημέραν τρυγείται, και οι βότρυες της εν αυτή ελπίδος ου δαπανώνται. Εγγίσωμεν τοίνυν ταύτη τη χώρα, και των αυλάκων αυτής των ζωοποιών απολαύσωμεν· και θερίσωμεν εξ αυτής στάχυας ζωής, τους λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του ειπόντος προς τους εαυτού Μαθητάς· «Εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσονται θανάτου, έως αν ίδωσι τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη δόξη αυτού».

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.
---------------------------------
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είχε στείλει μια επιστολή προς έναν ιερομόναχο ονόματι Θεοφάνη ο οποίος ήταν στον Εύριπο( Χαλκίδα). Ανάμεσα σε άλλα έγραψε..

Μανθάνω δε ότι εχειροτονήθη παρά των λατινοφρόνων μητροπολίτης Αθηνών κοπελίδριον τι του Μονεμβασίας, όπερ αύτοθι διάγον συλλειτουργεί τοις Λατίνοις αδιακρίτως, και χειροτονεί παρανόμως όσους αν εύρη και οίους. Αξιώ ουν την αγιοσύνην σου, ίνα τον υπέρ Θεού ζήλον αναλαβών, ως άνθρωπος του Θεού και της αληθείας φίλος, και του αγίου Ισιδώρου γνήσιος μαθητής, παραινέσης τοις του Θεού ιερεύσιν εκφεύγειν άπασι, τρόποις την κοινωνίαν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον μισθωτόν ηγείσθαι, μήτε λειτουργείν όλως εν ταις λατινικαίς εκκλησίαις, ίνα μη έλθη και εφ΄ημάς η επελθούσα οργή του Θεού τη Κωνσταντινουπόλει, δια τας εκεί γενομένας παρανομίας.