Ουδέποτε άλλοτε η Εκκλησία μας είχε τόσην ανάγκην επιστροφής και αναβαπτίσεως εις τας ζωογόνους πηγάς της αμωμήτου Ορθοδοξίας όσην σήμερον, ότε πολυώνυμα στοιχεία συνεκεράσθησαν με την διδασκαλίαν της τόσον, ώστε να μη γνωρίζη τις τι είναι γνήσιον και τι νόθον, τι Ορθόδοξον και τι Προτεσταντικόν, ποία η Ανατολική και ποία η Δυτική θεολογία, ποία ημετέρα πνευματικότης και ποία ξένη.
ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΛΟΥΚΑ -- ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Οἱ τέσσερις δυνάμεις, ὅπου φωτίζονται ἀπό τό φῶς τῆς Χάριτος, πού δέχεται τό τριμερές τῆς ψυχῆς, φανερώνουν ὅτι: «τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι τό ἀληθές» (Ἅγιος Πορφύριος) καί εἶναι ἡ φρόνησις, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία, ἡ δικαιοσύνη.
Τή Φρόνηση συνοδεύουν, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ σοφία τοῦ λόγου. Τή Σωφροσύνη, ἡ ἁγνότητα καί ἡ παρθενία. Τήν Ἀνδρεία, ἡ σταθερότητα καί ἡ ὑπομονή. Τήν Δικαιοσύνη, ἡ διάκριση καί τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν. «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ἡμῶν οἰκτίρμων ἐστί»[1].
Κατά την γ΄ φάσιν των εργασιών της Β΄ Βατικανείου Συνόδου ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ διεκήρυξεν:
Εν μόνον ποίμνιον υπάρχει: Ο κόσμος, και εις ποιμήν: Ο Πάπας» (τακούτε προδότες οικουμενιστές ; )
Ο αυτός Πάπας εν τη Εγκυκλίω αυτού «ΑΕΤΕRNA DEI SAPIENTIA» εξέφρασε την πεποίθησιν αυτού ότι η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος «θα προσελκύση τα βλέμματα των αναριθμήτων οπαδών του Χριστού και θα προσελκύση αυτούς να συγκεντρωθώσι πέριξ του «ποιμένος των προβάτων του μεγάλου», ο Οποίος ανέθεσε την αέναον διαφύλαξιν της Ποίμνης Του εις τον Πέτρον και εις τους διαδόχους αυτού»! Ομιλών δε προς τους ηγέτας της «Καθολικής Δράσεως» διεκήρυξε: «Θα επιδείξωμεν την Εκκλησίαν εν όλω αυτής τω μεγαλείω και θα είπωμεν προς όλους εκείνους οίτινες είναι κεχωρισμένοι αφ΄ ημών: Αύτη, αδελφοί, είναι η Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή η Καθολική Εκκλησία. Προσέλθετε, προσέλθετε. Αύτη είναι η οδός της επιστροφής. Επανέλθετε, ίνα καταλάβητε τας θέσεις, ας κατείχον οι πρόγονοι υμών»
Ας απαντήσουν οι Οικουμενιστές:
Η μνημόνευση του αιρετικού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου εντός του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι ως Ορθοδόξου Επισκόπου τον Νοέμβριο του 2014 είχε προηγούμενο ένα άλλο συλλείτουργο λίγο πριν την άλωση.
Εκείνο στάθηκε Πνευματική αιτία της τουρκοκρατίας για 400 τόσα χρόνια …..
Τώρα πόσα χρόνια θα κρατήσει η υποδούλωσή μας στη δυναστεία του Καρλομάγνου «Αγιωτάτου» Πάπα σας;
Ἡ καταστροφή τῆς Ἑλλάδος μέ ἀφόρητα ψεύδη καί ἐκμαυλισμόν τῆς κοινωνίας
Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Κατά τάς τελευταίας δεκαετίας (πόσας ἆρά γε;), ἡ Ἑλλάς καί ἡ Ὀρθοδοξία βάλλονται πανταχόθεν, πρωτίστως ὅμως ἀπό αὐτούς τούτους τούς ταγούς των, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπιφέρει ἐθνικάς, πολιτιστικάς, θρησκευτικάς, ἠθικάς, φυσικάς καί οἰκονομικάς καταστροφάς, ὄχι ἀπό λάθη, ἀλλά ἀπό ἐσκεμμένας προδοσίας. Εἶναι τόσον πολλαί αἱ συμφοραί πού ἔχουν προκαλέσει, ἐσχάτως μάλιστα πολλάς μαζί ταυτοχρόνως, ὥστε εἶναι ἀδύνατον νά πιστεύσωμεν ὅτι αὐταί εἶναι τυχαῖαι. Προφανῶς, οἱ ταγοί «μας» ὑπηρετοῦν ἀλλότρια συμφέροντα, αὐτά τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων (ΝΤΠ)· καί μέ τάς συμφοράς πού προκαλοῦν στοχεύουν εἰς τό νά καταστήσουν πλήρως εὐάλωτον τόν Ἕλληνα, ὥστε νά δεχθῇ ἀδιαμαρτυρήτως τήν πλήρη ὑποδούλωσίν του εἰς τόν διεθνῆ Σατανισμόν, πού τοῦ ἑτοιμάζουν. Ἡ ΝΤΠ ἔχει ἀναθέσει τήν μέν πλήρη κατάργησιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τούς ἐκκλησιαστικούς «ἡγέτας», οἱ ὁποῖοι ἔχουν προδώσει τήν Ὀρθοδοξίαν, προσχωρήσαντες εἰς πολλάς καί φοβεράς αἱρέσεις καί σχίσματα, τήν δέ πλήρη καταστροφήν τῆς Ἑλλάδος εἰς τάς πολιτικάς μαριονέττας της.
Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω.
Ἔργον θείας Χάριτος καὶ ἐλευθερίας -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Στή χριστιανική πνευματική ζωή, κάθε πρόοδος καί κάθε ἐπιτυχία εἶναι καρπός καί προϊόν δύο παραγόντων, τῆς θείας Χάριτος καί τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄ Κορ. Δ΄7). Ἐάν κάθε χάρισμα πνευματικό καί «πᾶν δώρημα τέλειον» προσφέρεται ἀπό τήν πηγή τῆς ἀγαθότητας καί τῆς ἀγάπης, τόν Κύριο, πολύ περισσότερο τό μέγα θαῦμα τῆς ἀναγέννησης καί ἀνακαίνισης τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Στό διάλογο τοῦ Νικόδημου μέ τόν Ἰησοῦ, πού ἀποτελεῖ διαμάντι τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Νικόδημος ἄκουσε ἀπ᾽ τό χρυσό στόμα τοῦ Θεανθρώπου, τόν περίφημο καί πνευματικότατο λόγο γιά τήν προσωπική ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Κι ἐπειδή δέν τό πολυκατάλαβε, τοῦ τό διευκρίνισε, λέγοντας: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. Γ΄ 3,5). Ἡ ἀναγέννηση, σάν ἔργο δικαίωσης καί σωτηρίας, δέ γίνεται μαγικά ἤ ἀποκρυφιστικά, ἤ καί μηχανιστικά, ἀλλ᾽ εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος μέ τή σύμπραξη τῆς ἐλεύθερης συγκατάθεσης καί βούλησης τοῦ ἀνθρώπου.
Ἑορτασμός μνήμης τοῦ Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἰωάννου στὴν Κόνιτσα
|
|
Ἑορτασμός μνήμης τοῦ Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἰωάννου
στὴν Κόνιτσα
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης ἑορτάστηκε
σήμερα 23-09-2023 στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα, στὸν προσκυνηματικὸ Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου
Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὅπου βρίσκεται παρεκκλήσιο πρὸς τιμὴν τοῦ τιμωμένου Ἁγίου.
Τελέστηκε ὁ ἐόρτιος Ὄρθρος καὶ ἡ Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέου,
πλαισιούμενος ἀπὸ πλειάδα ἱερέων τῆς […] |
ΡΙΑΚΗ Α’ ΛΟΥΚΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ καλλιέλαιος πού ὀφείλουμε νά ἐγκεντριστοῦμε, γιά νά ζήσουμε αἰώνια. Ὡστόσο, ἀπό τόν προσωπικό μας κόπο καί ἀπό τήν αὔξηση τῶν θείων δωρεῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐξαρτᾶται ὁ βαθμός μετοχῆς μας στό ζωοποιό Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία.
Μέ
τήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ στόν γήινο κόσμο μας καί διά τῆς Θεανθρωπίνης οἰκονομίας
Του γιά τήν σωτηρία, κάθε τί τό θεῖο, ἔγινε ἀνθρώπινο, γήινο, δικό μας.
Ἰδού, σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, ὁ Ἰησοῦς « ἦν ἑστώς παρά τήν λίμνην Γεννησαρέτ». Ζητάει τήν βοήθεια τῶν ἀνθρώπων· δηλαδή νά Τόν διευκολύνουν, ὥστε μέσα ἀπό τό πλοῖο τους, νά διδάξει τά πλήθη τοῦ λαοῦ πού εὑρίσκοντο εἰς τήν παραλίαν, προγνωρίζοντας, διά τῆς παγγνωσίας Του, πῶς ὁ καθένας θά ὠφεληθεῖ μέσῳ τῆς Χάριτός Του, ἀπό τίς δωρεές Του. Ἔτσι προσκαλεῖ τόν Ἀπόστολο Πέτρο νά Τόν ἀκολουθήσει, μέ τό θαυμαστό σημεῖον πού ἀναγνώσαμε κατά τήν Εὐαγγελική περικοπήν.
Ο ὀρθόδοξος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ --- Ανδρέου Θεοδώρου
Ο ὀρθόδοξος θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ* Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)
(῾Ως γνωστόν, τὸν Δεκέμβριον τοῦ παρελθόντος ἔτους [1972] ἡ Αδελφότης Θεολόγων «῾Ο Σωτήρ», συνεκρότησε Σύναξιν Θεολόγων, φίλων καὶ συνεργατῶν αὐτῆς, καθ᾿ ἣν ὡμίλησεν ὁ Καθηγητὴς κ. ᾿Ανδρέας Θεοδώρου με θέμα: «῾Ο ὀρθόδοξος Θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». ᾿Εκ τῆς ἐμπεριστατωμένης αὐτῆς εἰσηγήσεως ὁ «Ο.Τ.» δημοσιεύει ἀκολούθως τὰ σημεῖα ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα τονίζονται εὐστόχως οἱ τεράστιοι κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους διατρέχει ἡ ᾿Ορθοδοξία ἐκ τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς εἰς τὸν σύγχρονον Οἰκουμενισμόν).
Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΙΣ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἐν τῷ συγχρόνῳ Οἰκουμενισμῷ, ἐγκυμονεῖ, ὡς εἶναι φυσικόν, τεραστίους δι᾿ αὐτὴν κινδύνους. ῾Ο μόνος λόγος ὁ δυνάμενος ὁπωσοῦν νὰ δικαιολογήση βασίμως τὴν ἐν τῷ Π.Σ.Ε. συμμετοχὴν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, εἶναι τὸ χρέος τῆς μεταδόσεως τοῦ ὀρθοδόξου καθολικοῦ φωτὸς εἰς τοὺς ἐν τῷ σκότει καὶ τῇ πλάνῃ εὑρισκομένους Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως. Τὸ ἔργον δηλαδὴ αὐτῆς εἶναι ἔργον σαφῶς ἱεραποστολικόν. ῾Η μέχρι τοῦδε ἀποστολὴ αὕτη τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶχε μὲν ἀποτελέσματα, πενιχρὰ ὅμως καὶ ἀσήμαντα. Βεβαίως δὲν δυνάμεθα νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἐν τοῖς κόλποις τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ᾿Ορθοδοξία κατέστη βαθμιαίως περισσότερον γνωστὴ εἰς τοὺς ἑτεροδόξους τῆς Δύσεως. Πέραν ὅμως τούτου, καὶ δὴ καὶ πέραν ἑνὸς συγκινησιακοῦ θαυμασμοῦ ἐν ὄψει τοῦ πλούτου τῆς ὀρθοδόξου λατρείας (κατὰ προτίμησιν τῆς ρωσικῆς), οὐδὲν τὸ θετικόν, ἁπτόμενον τοῦ ὀντολογικοῦ βάθους τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὁμολογιῶν, ἔχει ἄχρι τοῦδε ἐπιτευχθῆ. ῎Ηδη παρῆλθον πολλαὶ δεκαετηρίδες οἰκουμενιστικῆς ἐμπειρίας καὶ ζωῆς. Οἱ Προτεστάνται μᾶς ἔχουν γνωρίσει ἐπαρκῶς. Θὰ ἦτο δὲ ἀφέλεια νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ προσέλθουν οὗτοι εἰς τὴν ᾿Ορθοδοξίαν καὶ νὰ ἀποστοῦν τῆς βασικῆς των προτεσταντικῆς ἀρχῆς, τοσούτω μᾶλλον ὅσω ἡ περὶ κλάδων θεωρία καὶ ἄσκοπον θεωρεῖ καὶ ἀποκλείει ἓν τοιοῦτον ἐνδεχόμενον. ᾿Εν συγκρίσει πρὸς τὰ πενιχρὰ ταῦτα ὀφέλη τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αἱ ζημίαι καὶ οἱ κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους αὕτη διατρέχει ἐκ τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ συμμετοχῆς της, εἶναι ἀσυγκρίτως περισσότεροι καὶ σημαντικώτεροι. ῾Ο κυριώτερος κίνδυνος ἐν προκειμένῳ εἶναι ἡ βαθμιαία διάβρωσις τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως πρῶτον μὲν τῶν μετεχόντων ἐν τῇ οἰκουμενιστικῇ κινήσει ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων, εἶτα δὲ καὶ εὐρυτέρων ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων καὶ κύκλων, ἰδία τῶν συμφυρομένων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἐν τῷ Νέῳ Κόσμῳ καὶ ταῖς χώραις τῆς Δύσεως. ῾Η διαμορφουμένη κατάστασις ἐνταῦθα εἶναι αὐτόχρημα τραγική! Πλεῖστοι τῶν κατ᾿ ἐπίφασιν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν ἔπαυσαν νὰ πιστεύουν, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία ἀποτελεῖ τὴν Unam Sanctam ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ἂν δὲν τὸ ὁμολογοῦν παρρησία, ἐν τούτοις ἡ συνείδησίς των ἀσπάζεται ἐνδομύχως τὴν περὶ κλάδων προτεσταντικὴν θεωρίαν καὶ ἄλλας συναφεῖς ἀλλοκότους ἰδέας. Τὰ ὀρθόδοξα τῆς Πίστεως δόγματα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παραθεωροῦν, τὴν ἱερὰν Παράδοσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς ὀλίγον λογίζονται, τοὺς ἱεροὺς κανόνας αὐτῆς περιφρονοῦν καὶ καταπατοῦν! Καυχῶνται ὅτι εἶναι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὴν κολυμβήθραν πασῶν τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν! ῎Ισως δὲ καὶ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀπεμπολήσουν καὶ τὰ ὀρθόδοξα πρωτοτότκιά των ἀντὶ πινακίου οἰκουμενιστικῆς φακῆς! Τὸ πνεῦμα τοῦτο, τὸ συνταράσσον τὰς ὀρθοδόξους κοινότητας τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἤρχισεν, ὡς μὴ ὤφελε, νὰ πνέη καὶ εἰς τὸν παραδοσιακὸν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελλαδικῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ως ἓν μικρὸν δεῖγμα τῆς ἰδέας, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησίας δυνατὸν νὰ μὴ εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς, ἀναφέρομεν κατωτέρω βραχεῖαν περικοπῂν ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανικὸν Φῶς» (τεῦχος ᾿Οκτωβρίου 1972, ἀρ. φύλ. 146), τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ ᾿Αποκορώνου, Κρήτης: «Αἱ ἐργασίαι τοῦ Σεμιναρίου διεξήχθησαν ἐντὸς ἀτμοσφαίρας μυστατωγικῆς μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἀν α β απ τ ι σ μ ὸν τ ῶν ψ υχ ῶν π ρ ὸ ς τ ὴ ν ἰ δ έ α ν τ ῆ ς Μ ι ᾶ ς κα ὶ ῾ Ε ν ι α ί α ς ἀνὰ τ ὸ ν κό σ μ ο ν ᾿ Ε κ κ λ η σ ί α ς — Παλλαδίου κα ὶ Κ ι β ω τ ο ῦ τ ῶ ν ἐ λ π ί δ ω ν τ ῆ ς μ έ χ ρ ι θ α ν ά τ ο υ ἀ γ ω ν ι ώ σ ης σήμερον Πανανθρωπίνης Κοινότητος »1. Τί νὰ ἐννοῆ ἆραγε ὁ συντάκτης τοῦ σχολίου λέγων, ὅτι ἀνεβαπτίσθησαν αἱ ψυχαὶ ἐν τῇ ἰδέᾳ τῆς Μιᾶς καὶ ῾Ενιαίας ἀνὰ τὸν κόσμον ᾿Εκκλησίας; Ποία εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία αὕτη; Μήπως ἀνεβαπτίσθησαν εἰς τὴν ἰδέαν αὐτῆς καὶ οἱ ᾿Ορθόδοξοι; Δὲν ἀρκεῖ δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι βεβαπτισμένοι οὗτοι εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν; Εἶναι ἢ ὄχι ἡ ᾿Ορθοδοξία ἡ μοναδικὴ καὶ πραγματικὴ ἐν τῷ κόσμῳ ᾿Εκκλησία τοῦ Σωτῆρος; ῍Η μήπως εἶναι ἁπλῶς μία τῶν τριῶν μεγάλων ῾Ομολογιῶν, ὡς ὁ ἴδιος ὁ συντάκτης εἰς ἄλλο σημεῖο τοῦ σχολίου του παρατηρεῖ; Θὰ ἤμεθα ὄντως εὐτυχεῖς ἂν ὁ σχολιογράφος, τὸν ὁποῖον προσωπικῶς δὲν γνωρίζομεν, μᾶς ἐδήλωνε σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, ὅτι ὑπὸ ἀναβαπτισμὸν ἐνταῦθα ἐννοεῖ τὸν ἀναβαπτισμὸν τῶν ἑτεροδόξων τῆς Δύσεως εἰς τὴν ἰδέαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς τῆς Μιᾶς καὶ ἑνιαίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς.
Ἡ Γέννησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας
«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει». Φανέρωσε στὸν Κύριό με ἐμπιστοσύνη τὸ δρόμο καὶ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς σου καὶ ἔλπισε σ᾿ Αὐτὸν καὶ Αὐτὸς θὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ζητᾷς καὶ χρειάζεσαι. Μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἱκέτευαν προσευχόμενοι τὸ Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει παιδί, νὰ τὸ ἔχουν γλυκεῖα παρηγοριὰ στὰ γεράματά τους. Καὶ τὴν ἐλπίδα τους ὁ Θεὸς ἔκανε πραγματικότητα. Τοὺς χάρισε τὴν Παρθένο Μαριάμ, ποὺ ἦταν ὁρισμένη νὰ γεννήσει τὸ Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ λάμψει σὰν ἡ πιὸ εὐλογημένη μεταξὺ τῶν γυναικῶν. Ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμελλε νὰ προέλθει Αὐτὸς ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δόθηκαν πολλὲς προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μία εἶναι καὶ ἡ βάτος στὸ Σινᾶ, τὴν ὁποία ἐνῷ εἶχαν περιζώσει φλόγες φωτιᾶς, αὐτὴ δὲν καιγόταν. Ἦταν ἀπεικόνιση τῆς Παρθένου, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ συγχρόνως θὰ διατηροῦσε τὴν παρθενία της. Ἔτσι, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, μὲ τὴν κραταιὰ ἐλπίδα ποὺ εἶχαν στὸ Θεὸ ἀπέκτησαν ἀπ᾿ Αὐτὸν τὸ ἐπιθυμητὸ δῶρο, ποὺ θὰ συντροφεύει τὸν κόσμο μέχρι συντέλειας αἰώνων.
Γιά ποιό λόγο ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ Πατήρ ἤ τό Πνεῦμα καί ποιές οἱ συνέπειες τῆς ἐνανθρώπησης
Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ
Ὁ Πατήρ δέν μεταπίπτει στόν Υἱό, παραμένει πάντα Πατήρ· ὁ Υἱός δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα, παραμένει πάντα Υἱός· τό Πνεῦμα δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα ἤ τόν Υἱό, παραμένει πάντα Πνεῦμα ἅγιο. Ἡ ἰδιότητα καθενός προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι σταθερή καί ἀμετάβλητη. Πῶς, ἄλλωστε, θά παρέμενε ἰδιότητα ἄν ἐναλασσόταν συνεχῶς περνώντας κάθε φορά σέ ἄλλο πρόσωπο; Γιαυτό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι πού γίνεται Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά παραμείνει ἀκριβῶς ἡ ἰδιότητα ἀμετακίνητη. Γιατί, ὄντας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παίρνοντας σάρκα ἀνθρώπου ἀπ’ τήν ἁγία Παρθένο, δέν ἀλλοτριώθηκε ἀπό τήν υἱική του ἰδιότητα.
Πρός Αναγνώστη περί ενός εμπαθούς καί θρασύτατου σχολιαστή -- Kyprianos Christodoulides
Πρός Αναγνώστη περί ενός εμπαθούς καί θρασύτατου σχολιαστή
Ο Αναγνώστης καλείται νά αναζητήσει τά σχόλια που ανταλλάχθηκαν, στόν υποκείμενο τού τίτλου δεσμό.
Μού ζητήθηκε νά απαντήσω, μετά από σχετικό υβρεολόγιο που δέχθηκα, χάριν, δήθεν, τής "πατερικότητας" ! Φυσικά, όπως τήν αντιλαμβάνεται ένας εκπεσών τής Ορθοδοξίας (σημ. τού Ελπιδοφόρου Αμερικής) "ευσεβής". Μάλλον, ευσεβιστής είναι καλύτερα νά γράψω.
Ο χρυσοχόος
Κάποτε οι μοναχοί ανέθεσαν σε ένα Xιώτη χρυσοχόο να επενδύσει με χρυσό ένα μέρος της ιερής εικόνας (της Παναγίας της Νιαμονίτισσας ) , για να την προφυλάξουν από τη φθορά. Ο εκκλησιάρχης την τοποθέτησε στον κυρίως ναό , και ο τεχνίτης άρχισε την εργασία του με ευλάβεια.
Ξαφνικά ακούει μια γλυκειά φωνή να του λέει ψιθυριστά:
- Ελαφρά χτύπα, ελαφρά. Να ʼ χης την ευχή μου, γιατί η εικόνα είναι παλαιά!
Σηκώνει τα μάτια ο χρυσοχόος και βλέπει μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με ολόχρυση φορεσιά. Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει ποια ήταν , γιατί μπήκε αμέσως στο ιερό βήμα από τη νότια πύλη. Τρέχει να την προφθάσει, αλλά Εκείνη είχε εξαφανιστεί. Μπαίνει στο ιερό , και τότε αναγνωρίζει στη μορφή της πλατυτέρας τη γυναίκα, που πριν λίγο του είχε φανερωθεί.
- Ελαφρά χτύπα, ελαφρά. Να ʼ χης την ευχή μου, γιατί η εικόνα είναι παλαιά!
Σηκώνει τα μάτια ο χρυσοχόος και βλέπει μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με ολόχρυση φορεσιά. Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει ποια ήταν , γιατί μπήκε αμέσως στο ιερό βήμα από τη νότια πύλη. Τρέχει να την προφθάσει, αλλά Εκείνη είχε εξαφανιστεί. Μπαίνει στο ιερό , και τότε αναγνωρίζει στη μορφή της πλατυτέρας τη γυναίκα, που πριν λίγο του είχε φανερωθεί.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Οι επαναστάσεις καί η Επανάσταση θέλουν πλάτες καί Πλάτη (...). Γιά τούς "ανήκομεν εις τήν Δύσιν" οι πλάτες είναι ο ΟΗΕ. Κυπριανός Χ.
Ἡ Ἑλληνική φύση κι' οἱ γυάλινοι ἄνθρωποι τοῦ (†) Φώτη Κόντογλου Φώτης Κόντογλου
Εὐχαριστοῦμε κ᾿ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὸν Χριστὸ ποὺ ἀναστήθηκε, γιὰ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς χάρισε καὶ γιὰ τὴ φλέβα τῆς χαρᾶς ποὺ ἀναβρύζει μέσα στὴν καρδιά μας, κ᾿ εὐφραινόμαστε ἀπὸ τὴν θαυμαστὴ πλάση του, μαζὶ μ᾿ ὅλα τὰ πλάσματά του.
Σήμερα, σὰν νὰ μεταμορφωθήκαμε ὅλοι σὲ Ἀγγέλους, καὶ δοξολογοῦμε τὸν Κύριο, ποὺ εἶπε στὸν Ἰώβ: «Τὸν καιρὸ ποὺ γινήκανε τὰ ἄστρα, μὲ ὑμνήσανε μὲ τὶς φωνές τους ὅλοι οἱ Ἄγγελοί μου». Τώρα, τὸν ὑμνοῦν ὄχι μοναχὰ οἱ Ἄγγελοι, ποὺ τότε μονάχα ἐκεῖνοι εἴχανε πλασθῆ, ἀλλὰ κ᾿ οἱ ἄνθρωποι, κι᾿ ὅσα ἄλλα πλάσματα, πλασθήκανε ὕστερα ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ -- του Οσίου Φιλόθεου του Σιναϊτη
«Πρώτον είναι η προσβολὴ του πονηρού λογισμού, έπειτα ο συνδυασμός, έπειτα η συγκατάθεση, έπειτα η αιχμαλωσία, κατόπιν το πάθος, που γίνεται μόνιμον με την συνήθεια και την συνέχιση. Αυτή είναι η ήττα μας στον εναντίον μας πόλεμον. Έτσι διδάσκεται και από τους Αγίους Πατέρες. Και προσβολή είναι, όπως λένε, απλός λογισμός ή η εικόνα κάποιου καινούργιου τυχόν πράγματος, που γεννήθηκε στην καρδιά και εμφανίζεται στον νου. Συνδυασμός είναι το να συνομιλήση κανείς με αυτό, που φάνηκε, με πάθος ή χωρίς πάθος. Συγκατάθεση είναι η ενήδονη συγκατάνευση της ψυχής προς αυτό. Αιχμαλωσία είναι η βίαιη και αθέλητη απαγωγή της καρδιάς ή η επίμονη συναναστροφή με αυτό, που τυχόν φάνηκε, πράγμα, που αφανίζει την άριστη κατάστασή μας. Πάθος κυρίως λένε εκείνο, που φωλιάζει πολύν καιρόν μέσα στην ψυχή εμπαθώς. Από όλα αυτά, το πρώτον είναι αναμάρτητον, το δεύτερον, όχι πάντοτε, το τρίτον, ανάλογα με την κατάσταση του αγωνιζομένου. Η πάλη τέλος προξενεί ή τα στεφάνια ή τις τιμωρίες».
Θεοδωρήτου Κύρου, Migne PC, 82, στ. 1404.
Κάποιος στρατηγός που αγαπούσε το κυνήγι, ανέβηκε στο όρος για να θηρεύση. Τον ακολουθούσαν σκύλοι και στρατιώτες, που είχαν τα απαραίτητα για τον σκοπόν τους. Μόλις είδε από μακρυά τον ερημίτην Μακεδόνιον, τον λεγόμενον Κριθοφάγον και έμαθε ποιος είναι, κατέβηκε από το άλογόν του, τον πλησίασε και ερώτησε, τι κάνει στο όρος που κάθεται. Ο ερημίτης απάντησε: «Εσύ τι ήλθες να κάμης και ανέβηκες εις το όρος;» Ο στρατηγός απάντησε, ότι ήλθε να θηρεύση. Τότε του λέγει ο Μακεδόνιος: «Κι΄ εγώ θηρεύω τον Θεόν μου, επιθυμώ να τον πιάσω και ποθώ να τον γνωρίσω. Και δεν θα σταματήσω ποτέ αυτήν την αγίαν θήραν». Όταν άκουσε αυτά ο στρατηγός, όπως ήτο επόμενον, εθαύμασε και ανεχώρησε.
Πώς παράγεις καί μοιράζεσαι δημιουργικές ιδέες μέ άλλους ερευνητές --- Kyprianos Christodoulides
How do you decide when to use quantitative or qualitative data ?How do you generate and share creative ideas with other researchers ?" (Linkedin Experts) Μτφ. "Πώς αποφασίζεις, όταν χρησιμοποιείς ποσοτικά ή ποιοτικά δεδομένα ;Πώς παράγεις καί μοιράζεσαι δημιουργικές ιδέες μέ άλλους ερευνητές ;".Απάντηση σέ δύο ερωτήματα #share Mού έθεσαν αυτά τά ερωτήματα, γιά νά απαντήσω καί τό δικό μου απαντητικό σχόλιο είναι :Μεταξύ τών ανθρώπων υπάρχουν άνθρωποι, που ζούν σέ διαφορετικούς Πλανήτες. Ο γραφών εξάγει τό συμπέρασμα ότι μεταξύ τών διαφορετικών Πλανητών, ο δικός του μένει εκτός τών γνωστών, από άλλους καί άλλων : πλανήτες ή ερευνητών.Επομένως, τό ερώτημα δέν μέ αφορά.Ευχαριστώ.Κυπριανός Χ.
(Kyprianos Ch.)ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ὁ ἄνθρωπος
σύμφωνα μέ τήν ἴδια τή φύση του, καλεῖται νά ζήσει ταυτοχρόνως σέ δύο κόσμους:
Στόν ἐπίγειο, γιατί τό σῶμα του εἶναι γήινο καί στόν ἐπουράνιο, γιατί ἡ ψυχή εἶναι
ἐκ τοῦ οὐρανοῦ.
Αὐτό ἰσχύει οὐσιαστικά,
ἀπό τότε πού ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἔγινε Ἐκκλησία· ἐφ’ὅσον ἡ Ἐκκλησία
συμπεριλαμβάνει ἀμφότερους κόσμους, καί στή γῆ, καί στόν οὐρανό.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
εὐαγγελίζεται: «...ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα
Κύριον, Ἰησοῦν Χριστόν»[1]. Ἔτσι οἱ
ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ζῶντας διά καί, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, μεταποιοῦν τήν γῆ σέ οὐρανό
καί μολονότι βρίσκονται στή γῆ σκέπτονται καί ζοῦν μέ τρόπο οὐράνιο. Αὐτό
σημαίνει ἐν ἀπολύτῳ ἐλευθερία. Ἡ κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου κατορθώνεται διά τῆς
ἀκτίστου Χάριτος καί τῆς ἐλευθέρας βούλησης τοῦ θέλοντος.
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρν
Μια σοφή ρήση του αειμνήστου Καθηγητή και Ομολογητή της Ορθοδοξίας, πρωτ. κυρού Γεωργίου Μεταλληνού:
«Όποιος δεν γνωρίζει, τι είναι ο Παπισμός, είναι αμαθής και ανόητος. Όποιος γνωρίζει, τι ακριβώς είναι και τον ωραιοποιεί, είναι απατεώνας»!
Σαν σήμερα: 14 Σεπτεμβρίου 1829 – Η Συνθήκη της Αδριανουπόλεως
Η είδηση της καταστροφής του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο ξεσήκωσε βίαιες αντιδράσεις στην Κωνσταντινούπολη. Εκδηλώθηκε ένα ισχυρό κύμα αντιδυτικού αισθήματος στην οθωμανική πρωτεύουσα και η Υψηλή Πύλη διέκοψε τις σχέσεις της με το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Το μεγαλύτερο μένος στράφηκε εναντίον της Ρωσίας. Η Πύλη κατήγγειλε τη σημαντική για τα ρωσικά συμφέροντα στα Βαλκάνια Συνθήκη του Άκερμαν (1826).
Ομιλία π. Θεοδώρου Ζήση- Κινδυνεύει η Ορθοδοξία;
https://www.youtube.com/watch?v=pCasC4wOgQ8&t=1448s
Σχόλιο Κυπριανός Χ. --- Η αλλοτρίωση από τήν αλήθεια
Απάντηση σέ ένα λάϊκ (like)
Χαρίλαε, σέ βλέπω νά μπαίνεις στήν μαύρη λίστα. Ξέρεις τί μάς ετοιμάζουν ; Πρέπει νά είμαστε όλοι μέ τήν ίδια σκέψη. Όπως, κάποτε, στήν Κίνα τού Μάο Τσέ Τούνγκ : Όλοι νά φοράμε τά ίδια ρούχα, νά διαβάζουμε όλοι τίς εφημερίδες τοίχου (κάτι σάν τούς τοίχους τού fb) καί άπαντες νά έχουμε τήν ίδια κοινωνική συμπεριφορά.
Μέ λίγα λόγια, "άγιοι" κατόπιν συμμόρφωσης στίς
εντολές τού (άθεου) πολιτικού καθεστώτος !
Απάντησε, λοιπόν, στό γκάλοπ : "Άν θέλετε νά βλέπετε περισσότερες ή λιγότερες παρόμοιες δημοσιεύσεις στή ροή".
Τό επιχειρούν τώρα όψιμα οι "ανήκομεν εις τήν Δύσιν" (άθεοι) ημέτεροι κυβερνήτες ! Εικονική - όχι τεχνητή - νοημοσύνη, γονιδιακή μας μετάλλαξη, κοινωνική μηχανική καί άλλα, όπως ψηφιακό νόμισμα καί ταυτότητα. Κατάλαβες τί μάς ετοιμάζουν ;
Δέν είναι η στέρηση τής ελευθερίας τό ζητούμενο. Είναι η αλλοτρίωση από τήν αλήθεια.
Επειδή δυσκολεύεται η φωτό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)