Περιτομή Ι. Χριστού, Βασιλείου του μεγάλου.

Ἡ κατὰ σάρκα περιτομὴ καὶ ὀνοματοδοσία τοῦ Ἰησοὺ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννησή Του, ἀποτελεῖ τὴν βεβαίωση τῆς σαρκώσεως καὶ τῆς προσλήψεως ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο τῆς τέλειας ἀνθρώπινης φύσεως ἀναλλοιώτως καὶ τῆς εἰσόδου Του στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς μυστήριο πρέπει νὰ τὴν ἀντιλαμβανόμαστε καὶ ὡς μυστήριο πρέπει νὰ τὴν προσεγγίζουμε, γιατί ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἐνανθρωπίσεως, τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔγιναν μὲ θαυμαστὸ τρόπο ποὺ ξεπερνᾶ τὸ νοῦ ἀνθρώπου.

Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω.

Αγαπητέ εν ΧΡΙΣΤΩ αδελφέ μου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ... Καλή χρονιά ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ https://orthodox-voice.blogspot.com/2023/12/blog-post_16.html ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΩ ΣΤΕΙΛΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ) ΣΤΟ ΣΤΕΛΝΩ (με μικροδιορθώσεις - συμπληρώσεις) KAI ΜΕ EMAIL (και όποιος αντέξει... χαριτολογώντας το λέω!).  Αν κρίνεις ότι μπορεί να είναι ψυχωφελές με την Χάρη του Θεού τότε θα πρέπει να δημοσιεύει θαρρώ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε... Αγαπητέ κύριε Δημήτριε σε χαιρετώ.

Πολλή καλά και συγκεντρωμένα όλα αυτά.

Θέλω να προσθέσω στην μελέτη σου και τον αντίποδα που προστρέχει στα όσα αναφέρεις.
Εκτός την επιχειρηματολογία του πως κινήθηκε η κάθε μία πλευρά, εκ των υστέρων υπάρχει και η "εκ του Καρπού της" αξιολόγηση της κάθε Πράξης.
Η μία μερίδα περπάτησε σε φαρδύ οδό, έλαβε κοσμική δόξα, κρατικούς παχυλούς μισθούς, παρουσία σε κάθε εκδήλωση και παρουσία στις παρελάσεις. Το αδιάφορο κράτος πάντα την είχε στα δεξιά του και αυτή ως Σεργιανιστές, πάντα αποδέχτηκε τα όσα νομοθετούσε.
Η άλλη μερίδα σήκωσε τον σταυρό της. Διωγμοί, εξορία και εγκλεισμό σε μοναστήρια, κοινωνική απαξίωση, ξεντύθηκαν και ξυρίστηκαν ιερείς, απαγόρευσης τέλεσης μυστηρίων, προβλήματα στην αναγνώριση γάμων και βαπτίσεων, εκ των έσω και των έξω διαιρέσεις και διασπάσεις, μαρτυρικό θάνατο.
Συνοπτικά, το αποτέλεσμα της μίας είναι η "γυμνή τη κεφαλή" αναγνώριση του πάπα ως γνήσιο αδελφό και της άλλης, να εξακολουθεί να μένει μακριά από τον οικουμενισμό.

Αν και παλιότερα ή και σήμερα υπάρχει κάποια κίνηση των λεγόμενων αποτειχισμένων, ωστόσο από πουθενά δεν φαίνεται να σηκώνουν τον ίδιο σταυρό. Αυτοί μπορούν να πηγαινοέρχονται στις κρατικές εκκλησίες, χωρίς άλλους διωγμούς παρά μόνο λεκτικούς. Αυτοί θα λέγαμε ότι είναι σε ένα άλλο μικρό οικουμενισμό. Δέχονται το πατριαρχείο και την αρχιεπισκοπή Αθηνών, ως αδελφή εκκλησία και όταν είναι μεταξύ τους μιλούνε για τον αντιοικουμενισμό.

Εκτός λοιπόν από τις ιστορικές αποδείξεις πρέπει να δούμε και το πνεύμα το Άγιο, που οδήγησε τους δικούς Του. Εκτός την ανθρώπινη αντίδραση και τα επιχειρήματα τους να δούμε και την Θεία παρέμβαση. Ο Χριστός που είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας οδήγησε τους αγαπητούς Του και όσους τους ακολούθησαν από έρημο και από Θάλασσα, μακριά από το κράτος και την ασφάλεια της αναγνώρισης και των αγαθών. Αν ήταν ανθρώπινη κίνηση όσων κράτησαν το ημερολόγιο, με όλα αυτά που υπέστησαν θα διαλύονταν. Το ότι παρέμηναν σημαίνει ότι κάτι υψηλότερο τους κρατάει.

Τό ἡμερολογιακόν ζήτημα ἐξ ἐπόψεως δογματικῆς Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἔχει λεχθῆ καί γραφῆ πολλάκις, ἀλλ’ ἀνακριβῶς, ὅτι τό 1924 οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (Ο.Χ.) δέν ἐγνώριζον δῆθεν ὅτι ὁ λόγος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) ἦτο ἡ προώθησις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συνεπῶς, συμπεραίνουν αὐτοί πού χρησιμοποιοῦν αὐτήν τήν ἐπιχειρηματολογίαν, ὅσοι ἀπετειχίσθησαν τότε ἀπό τήν καινοτομήσασαν Ἱεραρχίαν, ἐπικαλούμενοι τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καί γενικώτερον τήν Πατερικήν Διδασκαλίαν καί Παράδοσιν, ἔσφαλον, διότι δέν ὑφίστατο δῆθεν δογματικός λόγος πού νά δικαιολογῇ τήν ἀποτείχισιν.

Πρός μεμαθηκότας εἰς τό αἱρετίζειν Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

1. Εἰσαγωγή

 

Τό ἄρθρον τοῦ θεολόγου κ. Π. Τρακάδα μέ τίτλον «Ἀπάντησις πρός μή μεμαθηκότας», τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη εἰς τόν Ὀρθόδοξον Τύπον τῆς 10-11-2023, πλησίον τοῦ ἰδικοῦ μου ἄρθρου μέ τίτλον «Εἶναι προαιρετική ἤ ὑποχρεωτική ἡ ἀποτείχισις ἀπό αἱρετικούς ‘ποιμένας’;», μοῦ ἐθύμισε τήν παροιμίαν «μπορεῖς νά βγάλῃς τόν πίθηκον ἀπό τήν ζούγκλαν, ἀλλά δέν μπορεῖς νά βγάλῃς τήν ζούγκλαν ἀπό τόν πίθηκον»! Ὁ κ. Τρακάδας, μεμαθηκώς εἰς τό αἱρετίζειν, ὑπερέβη εἰς διαστροφήν τῆς Ἀληθείας καί αὐτόν τόν ἀρχηγόν τῆς αἱρέσεως τοῦ «Δυνητισμοῦ», τόν κατά τά ἄλλα ἐκλεκτόν[1] καί ἐνάρετον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον (†1989), ὁ ὁποῖος θά εἶναι ἀείμνηστος, ὡς παράδειγμα ἐπαληθεύσεως τῆς προφητείας τοῦ Κυρίου, ὅτι εἰς ἐποχάς πνευματικῆς ἐκτροπῆς καί συγχύσεως θά πλανηθοῦν ἀκόμη καί ἐκλεκτοί (Ματ. 24:24). Μή εὑρών ἀληθεῖς κατηγορίας ἐναντίον μου, ὁ κ. Τρακάδας προέβη εἰς τήν κατασκευήν ἑνός «σκιάχτρου», τό ὁποῖον εὐκόλως πολεμεῖται μέ ἀναληθείας, λογικά σφάλματα, αἱρετικάς ἀπόψεις καί ἄλλας διαστροφάς τῆς Ἀληθείας, διότι μόνον ἔτσι δύνανται νά «σταθοῦν» τά σαθρά του «ἐπιχειρήματα». Εἰς ὅ,τι ἀκολουθεῖ θ’ ἀναφερθῶ εἰς τά κυριώτερα μόνον ἀπό αὐτά.

Φώτης Κόντογλου - Παραμονὴ Χριστούγεννα

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.

Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

Nα μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους.

H οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου.

----------------------------------------------------------------------------

Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

«Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (Λουκ. 2, 15)

Εἶναι καιρὸς, πιστεύω, ὅλοι ὅσοι ἐπιζητοῦν μιὰν ἑρμηνεία τοῦ Μυστηρίου τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐξετάσουν μία-μία τὶς λέξεις αὐτὲςποὺ φανερώνουν μία πρόθεση καὶ μία πίστηΓιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ξεκινήσεις νὰ πᾶς στὴν ὁποιαδήποτε Βηθλεὲμ δίχως νἄχεις ἱκανὰ ἀποθέματα Πίστης καὶ ΘέλησηςΟἱ «ἄνθρωποι οἱ ποιμένες», λοιπόν, μᾶς διδάσκουν πολλὰ καὶ κορυφαῖα, μάλιστα, σὲ καιροὺς ὅπως περίπου ἦταν καὶ οἱ δικοί μας: παραγεμισμένοι μὲ ἀνομία, ξεπεσμὸ, μαρτύριο καὶ ἀπουσία φιλανθρωπίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Παρουσία Του ἀνάμεσά τους, ἀνάμεσα στὸν τότε κόσμο ἦταν τελείως ἀνεπιθύμητη, «ἔτεκεν τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύμματι» (Λκ. 2, 7). Ὅπως καὶ στὰ σπίτια μας, στὰ μέγαρα τοῦ κόσμου τούτου, παντοῦ. Τόπος δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸ Χριστὸ, ἐπειδὴ ἐνοχλεῖ μὲ τὰ μαθήματα ποὺ δίνει: τῆς Πτωχείας καὶ τῆς Ταπείνωσης. Μιᾶς ταπείνωσης ποὺ διδάσκει μέν, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖ. Προκαλεῖ κυρίως μὲ τὴν καθάρια θέση ποὺ ἐμφανίζει, προβάλλει καὶ ὑπερασπίζεται. Τὴ θέση τῆς εἰλικρίνειας ὅτι αὐτὰ ποὺ κατέχει ὁ καθένας μας εἶναι πάντα διαθέσιμα καὶ γιὰ τὸ συνάνθρωπο, ὅπως τὸ πρόσφορο τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας:  Δὲν ἀπομένει στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ἀλλὰ μοιράζεται, δωρίζεται, χαλαλίζεται γιὰ τὸν πλησίον…. Ποιὸν, ἄραγε;

Ἄς κοιτάξουμε νὰ Τόν ἀναζητήσουμε, ἀφοῦ πρῶτα πασχίσουμε νὰ μάθουμε «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»... Χριστούμεννα 2014. Ἄραγε σκέφτηκε κανένας ἄν αὐτὰ τὰ Χριστούνεννα μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ ἔσχατα ποὺ θὰ ζήσει σ᾿ αὐτὸν τόν μάταιο καὶ φρενήρη κόσμο; Κι ἄν τὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὸ ἐμβιώσει ὁ καθένας, τότε ποιὸς ὁ λόγος ὥστε νὰ μὴν ἀναζητήσει ἔστω γιὰ μιὰ καὶ μοναδικὴ φορὰ στὴ ζωή του τὸ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»;

«ΟΥΣΙΩΔΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ “ΟΜΟΦΥΛΟ ΓΑΜΟ”».

Πειραιάς, 18 Δεκεμβρίου 2023

 

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ:

 

«ΟΥΣΙΩΔΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ “ΟΜΟΦΥΛΟ ΓΑΜΟ”».

 

Προωθούμε την εξαιρετική εργασία της Εριτίμου Ιατρού, κυρίας Παναγιώτας Χατζηγιαννάκη, μέλους του κινήματος «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά», την οποίαν και δημοσίως συγχαίρομεν, που καταλυτικά απαντά στην φαινομενική «προβληματική» του διεθνούς συστημάτος, που με ψευδή προτάγματα περί της δήθεν ισότητος και του δήθεν δικαιωματισμού επιδιώκει την αποδόμηση των αξιών του ανθρωπίνου βίου και την κατεδάφιση των υγιών ανθρωπίνων σχέσεων, με πρόδηλη στοχοθεσία την μεταβολή του ανθρωπίνου προσώπου σε εύχρηστο άθυρμα για την καταδολίευση της ελευθερίας του και της αξιοπρέπειάς του, διότι δεν υφίσταται ανθρώπινο δικαιώμα που δεν συνάπτεται άρρηκτα με την ανθρώπινη φύση.

Το φλεγόμενο κελί.

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Παλλάδιο, πού καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη: 

-Κάνε αγάπη, πάτερ, και πες μας από ποια αιτία έγινες μοναχός; 
-Στην πατρίδα μου, απάντησε εκείνος, μισό χιλιόμετρο μακριά από το τείχος, ζούσε ένας έγκλειστος μοναχός πού λεγόταν Δαβίδ. Είχε έρθει από τη Μεσοποταμία. Ήταν πολύ ενάρετος, ελεήμων και εγκρατής. Έμεινε κλεισμένος και προσευχόμενος στο κελί του, περίπου εβδομήντα χρόνια!
 
Εκείνο τον καιρό, εξ αιτίας βαρβαρικών επιδρομών, τα τείχη της Θεσσαλονίκης φυλάγονταν μέρα και νύχτα από τούς στρατιώτες.

Ο χρήστης Σταύρος σχολίασε την ανάρτηση "Ερωτήσεις προς Αποτειχισμένους Dim Athan"

Ο Ιερώνυμος καταδίκασε λεκτικά, χωρίς να αφορίζει ή να να αποκόπτει με άλλο τρόπο την σαρκική ανηθικότητα, και αυτό είναι το πρώτο βήμα αποδοχής. Κατέστησε το θέμα στη προσωπική επιλογή του καθενός, αφήνοντας τους πιστούς που τον ακολουθούν μόνους και να αποφασίζουν ως άτομα.


Το Δόγμα στη μία περίπτωση και η ηθική στην άλλη, δεν είναι αντικείμενο θύραθεν παιδείας αλλά πρωτίστως βίωμα. Η Εκκλησία πάλι δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά Κοινωνία. Η κοινωνία αυτή, έχει ως Κεφαλή τον Χριστό και οφείλει να είναι καθαρή.

Σήμερα ξέρουμε ότι η νέα τάξη ομολογεί συστηματικά και κάθε φορά το επόμενο βήμα της. Η απλή λεκτική καταδίκη κάθε σχεδίου τους, χωρίς να σηκώνεται ο σταυρός από μέρους μας, είναι συμβατή και στερεώνει το σχέδιο τους ...

Βρισκόμαστε σε οριακά σημεία

Σήμερα βρισκόμαστε σε οριακά σημεία, που ξεπερνούν κάθε λογική και κάθε αυτόνομη προσπάθεια. Χάθηκε η συνεννόηση, η λογική. Γκρεμίστηκαν όλες οι θεωρίες και οι αξίες αποχρωματίστηκαν ή μάλλον βάφτηκαν με τα χρώματα των διαφόρων φασισμών – ιδεολογικών και άλλων – και ο άνθρωπος έντρομος αναρωτιέται μήπως έφτασε στα έσχατα της ιστορίας, στο τέλος του σύμπαντος κόσμου; Μήπως ο άνθρωπος δαιμονίστηκε κι΄ ορμά τυφλωμένος στην καταστροφή του;

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ -- Γράφει ἡ κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ῾ Ιστορικὸς

Ἕνας ὁρατός κίνδυνος διὰ τὴν Κοινωνίαν

Προκειμένου νά ἑδραιώσουν τήν Νέα Τάξη τους καί ἐπί τῶν δυναμικῶν καί ἀνεπτυγμένων, ἀλλά «ἀνυπότακτων», δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τους ἕναν ἀόρατο πόλεμο. ῾Ο πόλεμος αὐτός διεξάγεται εἰρηνικά, καί σέ δύο μέτωπα: τό ἀναπτυξιακό καί τό πνευματικό. ῾Η Οἰκονομική ῾ Υποδούλωσις τῶν Δυτικῶν Κοινωνιῶν: Γιά νά καταστρέψουν τήν ἀναπτυξιακή δυναμική τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως χρησιμοποιοῦν δύο μεθοδεύσεις. ᾽Από τήν μιά —μέ πρόσχημα την «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» τοῦ πλανήτη—, ἀποσύρουν ἀπό αὐτές τό μεγάλο ὑπερεθνικό κεφάλαιο, τό ὁποῖο στρέφουν πρός τίς ὑπό ἀνάπτυξιν περιοχές (᾽Αφρική, Κίνα, Βραζιλία, ᾽Ινδία καί Ν᾽ Ανατολική ᾽Ασία), ὅπου ὑπάρχει ἄφθονο φθηνό ἐργατικό δυναμικό, ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένο καί χωρίς ἀπαιτήσεις γιά δικαιώματα καί ἐλευθερία. ᾽Εκμεταλλευόμενες —ὡς ἄλλη, σύγχρονη, νομενκλατούρα— τούς ἀνθρώπους αὐτούς, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐγκαθιδρύουν στίς περιοχές αὐτές —ἐν τοῖς πράγμασι— μιά ἄτυπη παραλλαγή τοῦ κομμουνιστικοῦ «Παράδεισου τοῦ ᾽Εργάτη». ᾽Από τήν ἄλλη, ἐξαθλιώνουν σταδιακά τίς οἰκονομίες τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, ἐπιβάλλοντας καί σʼ αὐτές, διʼ εἰρηνικῶν μέσων, συνθῆκες ἄτυπου ἐφαρμοσμένου κομμουνισμοῦ: ἤτοι, μεταφέρουν πόρους τους πρός χῶρες τοῦ ἀποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου (βάσει πολιτικῶν «ἀλληλεγγύης» τῆς Ε.Ε, ἤ μέ φιλανθρωπικούς ἐράνους)· ἐπιβάλλουν ἐξοντωτική φορολόγηση στήν ἰδιοκτησία καί τίς κληρονομιές· προκαλοῦν καταρρεύσεις κρατικῶν οἰκονομιῶν, χρηματιστηρίων, τραπεζῶν, ἀσφαλιστικῶν καί συνταξιοδοτικῶν φορέων καί ἐγχωρίων βιομηχανιῶν· ἐπιβάλλουν μείωση μισθῶν, αὔξηση τιμῶν, ἀνεργία κ.ο.κ.·  τέλος, εὐνοοῦν τήν λαθρομετανάστευση.


῾Ο Πνευματικός Πόλεμος κατά τοῦ Δυτικοῦ ᾽ Ανθρώπου: 

Ανώνυμος είπε...

Όντως μας ξαφνιάζει το μεγαλείο της αγάπης του Θεού Πατρός, να αποστείλει τον Υιό Του Θεό Λόγο μήπως και σωθούν κάποια λογικά πρόβατα της άμετρης αγάπης προς το δημιούργημά του τον άνθρωπο που αποτελεί το κορυφαίο και δηλωτικό των δύο κόσμων εν ενί σώματι θα μπορούσαμε να πούμε. Αλλά αυτό που πληγώνει και εν μέρει τρομάζει είναι το γεγονός ότι ο Έλληνας που δέχτηκε απ΄τους πρώτους μετά το Ισραήλ αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα παραπαίει, δεν είναι αυτή την εποχή, σήμερα αυτό που θέλει ο Θεός, κι ας μην αυταπατώμαστε.

-----------------------------------------------------------------------------------

Μα να πεις ότι ο Έλληνας δε γνωρίζει; Δεν έχει πρόσβαση στο Ευαγγέλιο, τις γραφές, τους αγίους πατέρες; Μπορεί και έχει, αν θέλει.. Οι Έλληνες κι αν τιμήθηκαν και δεν ευλογήθηκαν απο το Θεό! Η γνώση τους, η θύραθεν γνώση τους, και πριν την έλευση του Θεού Λόγου και μετά την ενσάρκωση είναι τεράστια. Και μετά, ειδικά μετά, δέχθηκαν τέτοιο φωτισμό άνευ προηγουμένου, και σωτηρίας σανίδα. ΚΙ όμως, σήμερα δείτε το χάλι μας, δεν είμαστε εκείνοι που ήταν κάποτε, μας εμπαίζουν στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό πλήθος αθέων που ξεφυτρώνουν σαν τους αγκαθόκηπους μέσα σε ένα λιβάδι κατάσπαρτο από σιτάρι εκλεκτής ποιότητας. Ακατήχητοι, ο Έλληνας να θέλει επανευαγγελισμό, αυτός που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστής, να χρειάζεται κατήχηση! Πηγαίνετε, κάντε μια βόλτα στα κλάμπς, φίσκα από νέους, ουρές μέτρων εξώ απο τις εισόδους να δουν και να ακούσουν τράπερς, πηγαίνετε στην Ερμού της Αθήνας κοσμοσυρροή. Αλλά εμείς μιας άλλης εποχής! Το πολίτικαλ κορέκτ δε συνάδει με τις απόψεις μας, τα γουόκς της εποχής μας καταδιώκουν ως μιάσματα. Και εμείς επιμένουμε, σε όλα εκείνα που μας υπέδειξαν οι πατέρες, κι ας είμαστε λίγοι, κι ολοένα λιγοστεύουμε, μέχρι να μη μείνει ρουθούνι χριστιανού σε αυτό το τιμημένο από το στόμα του Χριστού Απόστολο Παύλο.

Μάς ξαφνιάζει η απεραντοσύνη της αγάπης Του και το μεγαλείον της προσφοράς Του!

Τα Χριστούγεννα για όλους τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι η μητέρα των εορτών και η αρχή και η ρίζα όλων των Δεσποτικών εορτών, είναι η Θεία σάρκωση του Χριστού και η γέννησή Του. Όλοι μας στεκόμαστε με δέος μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού να δημιουργήσει από μηδέν τον κόσμον, αλλά η γέννηση του Χριστού ξεπερνά αυτόν τον θαυμασμό μας για το σύμπαν, γιατί εδώ έχομεν το γεγονός που υπερβαίνει την λογική μας και προκαλεί τον θαυμασμόν μας. Γίνεται ο Θεός άνθρωπος και έρχεται να σκηνώσει ανάμεσά μας για να μάς αποκαλύψει και να μάς προσφέρει μια νέα ζωή. Πώς μπορεί να το χωρέσει αυτό ο νους μας; Πώς μπορούμε να καταλάβουμε την μεγάλη τιμή που κάνει ο Πλάστης στο πλάσμα του με την τόσο απέραντη συγκατάβασή Του; Μάς ξαφνιάζει η απεραντοσύνη της αγάπης Του και το μεγαλείον της προσφοράς Του!

Σήμερα, Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2023 είναι γιορτή:

Αγίου Ευστρατίου Αυξεντίου Ευγενίου Μαρδάριου και Ορέστη μαρτύρων, Οσίου Άρεως του σοφού

Ο Άγιος Ευστράτιος

 ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ

Οι Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος
και Ορέστης εορτάζουν στις 13 Δεκεμβρίου
Ειδωλολατρική μανία
Οι Άγιοι μάρτυρες Αυξέντιος, Ευγένιος Ευστράτιος, Μαρδάριος και Ορέστης, έζησαν κατά τους χρόνους τω αντίχριστων αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιλιανού, που βασίλευσαν κατά τα έτη 284-304.
Ο Άγιος Ευστράτιος αποφασίζει να μπει στον αγώνα
Την εποχή λοιπόν αυτήν που γινόταν η μεγάλη αιματοχυσία, ήταν στην πόλη των Αραβράκων και ο μακάριος Ευστράτιος. Αυτός ήταν θεοσεβής και ενάρετος άνθρωπος.Εκτελούσε τις εντολές του Θεού με ευλάβεια και σεβασμό. Είχε και αξίωμα της πολιτείας σπουδαίο. Ήταν Σκρινιάριος δηλ. χαρτοφύλαξ. Ήτο και πολύ μορφωμένος. Βλέποντας,λοιπόν, ο μακάριος τα εγκλήματα εις βάρος των Χριστιανών πικραινότανε κάθε μέρα και παρακαλούσε τον Χριστό με δάκρυα και νηστείες, να τους γλυτώσει από τα λυπηρό αυτά πράγματα. Επιθυμούσε και αυτός ν' αγωνισθεί με τούς Αγίους και να τον αξιώσει ο Κύριος να μαρτυρήσει. Φοβότανε όμως την μεγάλη σκληρότητα και τις αμέτρητες μηχανές των
τιμωριών και των βασάνων. Σκέφθηκε όμως να κάνει μια δοκιμή, για να δει, αν αυτά ήτο θέλημα Κυρίου να μαρτυρήσει. Έτσι έβγαλε την ζώνη και είπε σε έναν δούλο του να πάει να την αφήσει στην Αγία Τράπεζα και άμα δει ότι την παίρνει ο πρεσβύτερος Αυξέντιος να μην κάνει τίποτα εάν όμως την έπαιρνε κάποιος άλλος να την πάρει πίσω. Πήγε ο δούλος και έκανε ότι του είπε. Την ζώνη την πήρε ο πρεσβύτερος και όταν το έμαθε ο Άγιος αυτό κατάλαβε πως ήταν Θείο θέλημα να μαρτυρήσει και χάρηκε πολύ.Την επομένη ημέρα ο Ευστράτιος επήγε στην φυλακή και παρακαλούσε τους φυλακισμένους Αγίους, να κάμουν δέηση γι' αυτόν. Ο Λυσίας είχε καθίσει επί θρόνου στην πλατεία,εις το μέσον της πόλεως. Περίμενε να του φέρουν τούς φυλακισμένους όλους για εξέταση.
Γενναία ομολογία και βασανιστήρια
Τότε καταφθάνει ο Ευστράτιος επικεφαλής όλων των κρατουμένων Χριστιανών. Στέκεται ενώπιον του Λυσίου και άρχισε να τον ελέγχει με θάρρος και γενναιότητα. Ο Λυσίας στην αρχή θαύμασε το απροσδόκητο θάρρος του ανδρός. Αλλά κατόπιν έδωσε διαταγή να τον γυμνώσουν και να τον δέρνουν αλύπητα. Όταν σταμάτησαν να τον δέρνουν τον εξέτασε
και προσπάθησε να τον ελέγξει. Όμως ο Άγιος με θάρρος και γενναιότητα ομολογούσε την Πίστη του. Οργισμένος ο Λυσίας από την ομολογία του Ευστράτιου έδωσε διαταγή να τον κρεμάσουν και από κάτω να βάλουν φωτιά να καίει, κατόπιν να σχίζουν τις σάρκες με σιδερένια νύχια. Έβλεπε ο τύραννος όμως πως ο Άγιος τα επέμενε όλα με χαρά και έδωσε τότε διαταγή να του ρίξουν ξύδι και αλάτι στις πληγές του. Ο Άγιος τα υπέμεινε με καρτερία και έλεγε στον τύραννο:
—Εάν νομίσεις ότι με τα βασανιστήρια αυτά, μου δίδεις ταλαιπωρία, πλανάσαι, ταλαίπωρε. Εσύ σήμερα με αξίωσες να απολαύσω τ' αγαθά εκείνα, που ποθούσα.Και εγώ Χριστιανός είμαι
Ένα αξιωματούχος, ονόματι Ευγένιος, που παρέστεκε στον Ευστράτιο ως υπάλληλος της διοικήσεως και ήταν και συμπολίτης του, φώναξε λέγοντας:-Λυσία, κι εγώ Χριστιανός είμαι και την θρησκεία σου αναθεματίζω και δεν υπακούω εις τα βασιλικά διατάγματα και τα δικά σου προστάγματα, καθώς και ο κύριος μου Ευστράτιος.Βλέποντας αυτά ο άρχοντας και τρέμοντας από οργή και θυμό, διέταξε να δέσουν και τους δύο Αγίους με αλυσίδες. Να δέσουν όλο το σώμα τους και να τους φυλακίσουν μαζί με τους υπολοίπους Χριστιανούς μέχρι νεωτέρας διαταγής του. Στην φυλακή όλοι οι Χριστιανοί προσευχήθηκαν στον Θεό και ζήτησαν δύναμη για τον αγώνα τους.
Η μαρτυρική πορεία
Την επομένη ημέρα, διέταξε ο Λυσίας τους δούλους του να ετοιμάσουν, ότι χρειαζόταν για οδοιπορία, θα έφευγαν για την Νικόπολη. Πήγε κατόπιν στον Άγιο Ευστράτιο και του έδωσε ένα ζευγάρι παπούτσια να βάλει και να τον ακολουθήσει μαζί με όλους τους φυλακισμένους. Τα παπούτσια αυτά είχαν καρφιά μέσα και τρυπούσαν τα πόδια του μάρτυρα.Δύο μέρες οδοιπορούσαν μέχρις που έφτασαν στα Αλάβρακα.
Ο Μαρδάσιος τρέχει στο Μαρτύριο
Την ώρα που έμπαινε η συνοδεία του Αγίου την είδε ο Μαρδάριος ο οποίος δεν ήξερε πολλά γράμματα αλλά ήταν αρκετά πλούσιος. Όταν είδε την συνοδεία να περνάει άναψε μέσα του πόθος να ακολουθήσει τον Άγιο. Έτσι μίλησε στην γυναίκα του και αυτή τν παρότρυνε να αξιωθεί και να θυσιασθεί για τον Κύριο χωρίς να σκεφτεί τα παιδιά του γιατί ο
Κύριος θα μεριμνούσε για αυτούς. Έτσι ο Μαρδάριος γεμάτος χαρά, αγκάλιασε τα δυο παιδιά του, προσευχήθηκε στον Κύριο και κατόπιν έτρεξε να φτάσει τους Αγίους στον Ευστράτιο:- Δέσποτα Κορισίδη, όπως το άκακον πρόβατο έτσι ήλθα κι εγώ σε σένα, αν και είμαι ανάξιος, να σε συνοδεύσω. Δέξε με, λοιπόν κι εμένα εις τον Δεσπότη Χριστό και Σωτήρα
ως συμμάρτυρα.Κατόπιν εφώναξε στους ειδωλολάτρες:- Ακούσατε υπηρέτες τού διαβόλου! Χριστιανός είμαι και εγώ, όπως κι ο κύριος μου Ευστράτιος.Τότε οι στρατιώτες έδεσαν και αυτόν και τον φυλάκισαν μαζί με τους άλλους Αγίους. Ανήγγειλαν δε εις τον Λυσία το γεγονός. Εκείνος έγινε έξω φρενών από τον θυμό του.
Ο Αυξέντιος: Δεν θα μπορέσεις να μου αλλάξεις την Πίστη
Την Επομένη ο Λυσίας διέταξε να φέρουν για εξέταση τον πρεσβύτερο Αυξέντιο, που είχαν φυλακισμένο και του λέγει:
—Αυξέντιε, ελευθέρωσε μας και μας από τους κόπους και σώσε τον εαυτό σου. Άλλαξε μυαλό και πέσε στην αγαθότητα των θεών να σε συγχωρήσουν.— Άκουσε με του λέγει ο Αυξέντιος. Σε διαβεβαιώνω η Πίστη μου δεν αλλάζει. Έναν Θεόν ξέρω και αυτόν σέβομαι. Και όσες αναρίθμητες πληγές και αν μου δημιουργήσεις,θα τους δεχθώ. Και αν με άλλα βασανιστήρια με φλόγα, με σίδερο, με κατακάψεις, δεν θα μπορέσεις να μεταστρέψεις την Πίστη μου.Τότε ο τύραννος έδωκε εναντίον του την τελευταία απόφαση να τον αποκεφαλίσουν σε δάσος έρημο και να αφήσουν το λείψανο του να το φάνε τα άγρια θηρία. Έτσι και έκαμαν
οι δήμιοι.
Να λέγεις: Χριστιανός είμαι
Ύστερα διέταξε να φέρουν τον Μαρδάριο. Ο Μαρδάριος ζήτησε από τον Ευστράτιο να του ευχηθεί και να τους διδάξει τι να αποκριθεί στον τύραννο, γιατί φοβόταν σαν αγράμματος που ήταν μήπως δεν τα πει καλά και τον ειρωνευτούν. Τότε ο Άγιος Ευστράτιος του είπε:
—Επίμενε, αδελφέ Μαρδάριε, να λέγεις, Χριστιανός είμαι και να μην αποκριθείς σε τίποτε άλλο.Όταν άρχισε ο δικαστής να τον ρωτάει ο Άγιος έλεγε συνέχεια «Χριστιανός είμαι». Τότε ο δικαστής εξοργίστηκε και έδωσε διαταγή να του τρυπήσουν τους αστραγάλους και
από τις τρύπες να περάσουν σχοινιά και να τον κρεμάσουν και ύστερα με πυρωμένες σούβλες να κατακαίνε το σώμα του. Ο άγιος επί πολλή ώρα υπέμεινε τον μαρτύριο και ανέπεμπε δέηση, λέγοντας:- Κύριε Δέσποτα, ευχαριστώ σε, διότι με καταξίωσες αυτά τα αγαθά. Επόθησα το σωτήριόν σου και αγάπησα αυτό πάρα πολύ. Δέξε εν ειρήνη το Πνεύμα μου.Αφού είπε αυτά παρέδωκε την αγία του ψυχή εις χείρας Θεού. Οι υπηρέτες του τυράννου κατέβασαν από το ξύλο το Άγιο Λείψανο.
Το μαρτύριο του Ευγενίου
Κατόπιν διέταξε ο άρχοντας: Φέρετε εδώ τον άχρηστο Ευγένιο, που τόλμησε προχθές και μας έβρισε.Πράγματι! Έφεραν λοιπόν τον Ευγένιο και του λέγει ο Λυσίας:—Πες μου, ελεεινέ, ποιός δαίμονας σε εξαγρίωσε τόσον, ώστε με τόσην αυθάδεια να μας βρίσεις, χωρίς να βάλεις καν στο νου σου το αυστηρό δικαστήριο, αδιάντροπε;—Ο Θεός μου, απάντησε, που καταργεί τους δαίμονες, τους οποίους συ προσκυνάς, με δυνάμωσε και ρου χάρισε θάρρος να περιφρονήσω την εξουσία σου, σκύλε,
και υιέ του διαβόλου, που θα παραδοθείς μαζί με αυτόν στη Κόλαση.
Ο Λυσίας έγινε θηρίο από τον θυμό και λέγει:-Κόψετε τη γλώσσα του και τα χέρια του και συντρίψτε του τα σκέλη, για να μάθη να ομιλεί φρονιμότερα.Οι υπηρέτες εξετέλεσαν την διαταγή και ο Άγιος παρέδωσε την ψυχή του εις τον Θεό.
Ο χρυσούς Σταυρός του Ορέστη
Κατόπιν καθόταν ο Λυσίας σε ένα μέρος και καλούσε τούς στρατιώτες του ένα - ένα με το όνομά τους. Περνούσαν μπροστά του και έδειχναν ο καθένας την ανδρεία του και την εμπειρία του. Ήταν μεταξύ αυτών και ένας στρατιώτης ωραιότερος από τους άλλους, εύμορφος στο πρόσωπο και υψηλός ατό ανάστημα. Ονομαζόταν Ορέστης. Όταν τον είδε ο
Λυσίας, παίνεψε την ωραιότητα του και τον κάλεσε να ρίψει το ακόντιο στο στόχο. Καθώς όμως σήκωσε το χέρι να τινάξει το κοντάρι, έφυγε στο πλάι ο χιτώνας του και φάνηκε ένας χρυσός σταυρός, που κρεμόταν στο στήθος του. Όταν είδε αυτό έδωσε διαταγή να τον φυλακίσουν μαζί τον Ευστράτιο. Κατόπιν έφτασε πολύ πλήθος Χριστιανών που ομολογούσε την πίστη του. Ο Λυσίας φοβούμενος έστειλε τον Ορέστη και τον Ευστράτιο στον Αγρικόλα για τους καταφέρει εκείνος να τους αλλάξει.
Ο Άγιος Ορέστης πάνω στο πυρακτωμένο κρεβάτι
Προστάζει τότε ο τύραννος, να φέρουν αμέσως ένα σιδερένιο κρεβάτι και κάτω ν’ ανάψουν φωτιά πολλή, ώστε να σταυθηροβολή και να βάλουν επάνω τον Ορέστη. Κατόπιν λέγει στον Ευστράτιο:—Δίκαιον είναι να δεις πρώτα την τιμωρία, που σε περιμένει, κι ύστερα να περάσεις το βασανιστήριο, για να δείξεις περισσότερο την υπομονή και το θάρρος σου. Όταν ετοιμάσθηκαν όλα και πήγαιναν τον μακάριο Ορέστη στο πυρωμένο κρεβάτι, δειλίασε. Τότε του λέγει ο Ευστράτιος:
—Μη δειλιάζεις, αδελφέ Ορέστη, διότι μόνον η θεωρία της τιμωρίας έχει φόβο. Δεν θα καταλάβεις τίποτε αν πορευθείς με θάρρος πίστεως. Ο Θεός είναι κοντά μας και μας βοηθά, θυμήσου την γενναιότητα του μακαρίου Αυξεντίου και του Μαρδαρίου και μη φανείς αμελέστερος από αυτούς. Σε λίγη ώρα περνά ο πόνος και μένει ο θησαυρός ατελείωτος εις τούς ουρανούς.Ο Ορέστης πήρε θάρρος, όταν άκουσε τα λόγια αυτά. Έτρεξε με ανδρεία στο πυρωμένο κρεβάτι και αφού έκαμε τον Σταυρό του, εξάπλωσε όλο του το σώμα επάνω στο κρεβάτι, φωνάζοντας με μεγάλη φωνή:-Κύριε εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.
Παρέδωσε δε το πνεύμα. Κατόπιν από αυτό, ο άρχων διέταξε να βάλουν τον Ευστράτιο πάλι φυλακή για να εξετασθεί και πάλι αργότερα.
Η διαθήκη
Ο Άγιος στην φυλακή έγραψε την διαθήκη του στην οποία έδινε εντολή τα λείψανα των Αγίων Αυξεντίου, Μαρδαρίου, Ευγενίου και Ορέστη να ταφούν μαζί με τα δικά του στην περιοχή όπου επεδείκνυε, γιατί τους είχε υποσχεθεί ότι όταν τελείωνα θα τα έθεταν όλα μαζί. Κατόπιν όρισε τα περουσιακά του στοιχεία όπως έκρινε και ζήτησε να ελευθερωθούν οι δούλοι του.Στην φυλακή το βράδυ τον επισκέφτηκε ο Επίσκοπος Σεβαστείας αφού πρώτα χρημάτισε τους φύλακες. Ο επίσκοπος ήθελε να του μιλήσει. Κατόπιν ο Άγιος του ζήτησε να εκτελέσει αυτός την διαθήκη του και να μεριμνήσει να βάλει όλα τα λείψανα μαζί. Κατόπιν ο Επίσκοπος κοινώνησε τον Άγιο τα Άχραντα Μυστήρια και αποχώρησε.
Πυρί τελειούται
Την επόμενη ημέρα έδωσε διαταγή να φέρουν τον Ευστράτιο μπροστά του ο δικαστής. Βλέποντας, όμως ο άρχων την σταθερότητα του Ευστρατίου στην πίστη τού Χριστού και τη μεγάλη του προθυμία, δια το μαρτύριο, έγραψε με δυσκολία αυτήν την απόφαση:- Τον Ευστράτιο, τού οποίου η ψυχή δεν επείσθη στο πρόσταγμα των βασιλέων και δεν ηθέλησε να προσκυνήσει τους Θεούς, διατάσσω να καεί στη φωτιά και να λάβει το τέλος της ζωής του.Όταν άκουσε ο Άγιος την απόφαση, προσευχήθηκε στον Κύριο. Όταν τελείωσε την προσευχή του ο Άγιος, είδε ότι οι υπηρέτες είχαν αναμμένη την φωτιά εις το καμίνι. Έκαμε τότε το σημείο του Σταυρού εις το όνομα τού Δεσπότου Χριστού, και μπήκε μέσα, ψέλνοντας και χαρούμενος. Οι φλόγες παρέλαβαν το σώμα του Αγίου και εντός ολίγου,παρέδωσε την Αγία του ψυχή εις χείρας του Παντοκράτορας Θεού. Ήταν η 13η Δεκεμβρίου.Ύστερα ο επίσκοπος επήρε τα άγια λείψανα του Αγίου Ευστρατίου και του Αγίου Ορέστη και τα έφερε εκεί όπου ήταν τα λείψανα των άλλων Αγίων, όπως του παρήγγειλε ο
Άγιος Ευστράτιος.
Στίχος
Τὸν Εὐστράτιον καὶ συνάθλους δὶς δύω, Ἅπαξ δύω κτείνουσι πῦρ τε καὶ ξίφος. Τούς γε σὺν Εὐστρατίῳ δεκάτῃ τρίτῃ ἔκτανεν ἄορ.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ
Ἡ πενταυγὴς τῶν ἀθλοφόρων χορεία, τῇ τῶν ἀγώνων νοητῇ δαδουχίᾳ, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν αὐγάζει νοητῶς• ὁ σοφὸς Εὐστράτιος,σὺν Αὐξεντίῳ τῷ θείῳ, Ὀρέστης καὶ Μαρδάριος καὶ Εὐγένιος ἅμα, οὗς εὐφημοῦντες εἴπωμεν πιστοί• χαίροις μαρτύρων πεντάριθμε σύλλογε.
Κοντάκιον Ἦχος β΄. Τὴν ἐν πρεσβείαις
Φωστὴρ ἐφάνης λαμπρότατος Χριστοκήρυξ, τοῖς ἐν σκότει τῆς ἀγνωσίας καθημένοις· πίστιν ὡς δόρυ δὲ περιθέμενος, τῶν δυσμενῶν τὰ θράση, οὐκ ἐπτοήθης Εὐστράτιε, Ῥητόρων ὑπάρχων εὐγλωττότερος.
Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου
Ὡς Ἀθλοφόροι ἐν πᾶσιν ἀήττητοι, οἱ τοῦ Σωτῆρος πεντάριθμοι Μάρτυρες, πρεσβείαις ἀπαύστως προσάγετε, ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν μόνον
Φιλάνθρωπον, διδόναι ἡμῖν θεῖον ἔλεος.
Κάθισμα Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον
Της Τριάδος τῇ πίστει ὀχυρωθείς, ἀληθείας σφενδόνῃ καθοπλισθείς, τῆς πλάνης κατέβαλες, τὸ ἀλλόφυλον θράσος, καὶ τοῦ ἐχθροῦ ἁρπάσας,
τῶν λόγων τὴν μάχαιραν, ἐν αὐτῇ ἀπέτεμες, τοῦ ψεύδους τὴν ἔνστασιν· ὅθεν τοῖς τροπαίοις, θριαμβεύων τῆς νίκης, τῷ σώματι τέθνηκας, τῷ
δὲ πνεύματι ἔζησας, Ἀθλοφόρε Εὐστράτιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ,
τὴν ἄγίαν μνήμην σου.
Ὁ Οἶκος
Τὸ ζοφερὸν Χριστὲ τῆς ψυχῆς μου διασκέδασον, ὅπως ἀνυμνήσω λαμπρῶς χορὸν Μαρτύρων πεντάριθμον, Αὐξέντιον, τὸν ἐν αὐξήσει θεϊκῆς
πολιτείας ἀνατραφέντα, καὶ τὸν σοφὸν καὶ γενναῖον ἐν τοῖς ἄθλοις Εὐγένιον, σὺν τούτοις καὶ τὸν Ὀρέστην, τὸν τοῖς θείοις διαιτώμενον ὄρεσι,
Μαρδάριον τὸν ἁπλούστατον, οὗ ὑπῆρξεν Εὐστράτιος καθηγητής, Ῥητόρων ὑπάρχων εὐγλωττότερος.
Μεγαλυνάριον
Σύμμορφοι ἐν ἄθλοις τοῖς ἱεροῖς, Εὐστράτιε μάκαρ, καὶ Αὐξέντιε ἱερέ, σὺν τῷ Εὐγενίῳ, Μαρδάριε Ὀρέστα, ἡμᾶς ἐν ὁμονοίᾳ διατηρήσατε
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

Άγιος Σπυρίδωνας ο Θαυματουργός, επίσκοπος Τριμυθούντος Κύπρου

 

Ὁ θαυματουργὸς κἂν τέθνηκε Σπυρίδων,
Τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι.
  Ἀμφὶ δωδεκάτην Σπυρίδων βίοτον λίπε τόνδε.


Απόσπασμα από τον ιστοχώρο saint.gr