Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ, ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ!

Παρακολουθῶντας τὶς καθημερινὲς ἐξελίξεις ἐκεῖνος ποὺ μαθήτευσε κοντὰ σὲ Διδασκάλους–ἐνσαρκώσεις τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, θλίβεται βαθειὰ γιατί διαπιστώνει ὅτι ἐμεῖς, τὸ χριστεπώνυμο Πλήρωμα –Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοὶ– ἔχουμε τόσο πολὺ πνευματικὰ συρρικνωθεῖ ὥστε συρρικνώσαμε σὲ βαθμὸ πνευματικοῦ κακουργήματος τὸ ἔργο καὶ τὴν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στὴν Πατρίδα μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν διαφέρη πλέον ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες Εὐρωπαϊκὲς Χῶρες ὡς πρὸς τὴν ἀπουσία τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν καθημερινὴ καὶ τὴν Δημόσια ζωὴ τοῦ Κράτους! Τὸ τραγικὸ εἶναι πώς, ὄχι μόνο καταντήσαμε σ’ αὐτὴν τὴν ἐσχάτη πνευματικὴ ἔνδεια ἀλλὰ καὶ ἔχουμε πεισθεῖ πὼς τὸ “ὑπεροχικὸ” καὶ ...“ὑπερπνευματικὸ” κριτήριο πολιτισμοῦ καὶ προόδου εἶναι τὸ σημερινὸ «σχῆμα τοῦ κόσμου»(!) καὶ σπεύδουμε νὰ ἐκσυγχρονίσουμε τὴν Πίστη καὶ τὴν Ποιμαντική μας μὲ αὐτὸ τὸ ψεύτικο κοσμοείδωλο τοῦ «ἀπατεῶνος αἰῶνος» μας! Στεκόμαστε μπροστὰ στὴν ἀπάτη τοῦ
«κόσμου», ὅπως στέκεται ὁ κομπλεξικὸς ἄνθρωπος ἀντίκρυ στοὺς ἀνωτέρους του καὶ κάνουμε συνεχῶς ‘‘ἀβαρίες’’ γιὰ νὰ μὴν μᾶς χαρακτηρίσουν ἀφελεῖς, φοβικοὺς ἢ φονταμενταλιστές. Ἡ στάση αὐτή, εἶναι κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς ἀπουσίας πνευματικῆς ζωντάνιας καὶ ἐλλείψεως βιωμάτων Πίστεως καί, συνάμα, ἔνδειξη μιᾶς πολὺ βαθειᾶς ἀπελπισίας γιὰ τὴν τάχα ἀνεπάρκεια καὶ ἀναποτελεσματικότητα τῆς Πίστεως στοὺς κατακλυσμιαίους καιρούς μας!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Με χαρά μου θα ήθελα να σας ανακοινώσω ότι η σελίδα ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΡΑ
(www.apotixisis.blogspot.com) ξαναλειτουργεί με τις ευλογίες του Αγίου Τριαδικού Θεού και του πνευματικού μου πατρός. Παρακαλώ αν είναι ευλογημένο, ανακοινώστε στις σελίδες σας για να το μάθει ο κόσμος.

Σας ευχαριστώ πολύ


Καλή Σαρακοστή και καλό Παράδεισο.


Παναγιώτης Τσάλλος

ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Προοίμιον  

    §1         Ἐποφειλομένη πρὸς Θεὸν ἐτήσιος εὐχαριστία καθ’ ἣν ἡμέραν ἀπε­λά­βο­μεν τὴν τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίαν σὺν ἀποδείξει τῶν τῆς εὐσεβείας δογ­μάτων καὶ καταστροφῇ τῶν τῆς κακίας δυσσεβημάτων.

(Κυρίως Συνοδικόν)

    §2        Προφητικαῖς ἑπόμενοι ῥήσεσιν ἀποστολικαῖς τε παραινέσεσιν εἴκοντες καὶ εὐαγγελικαῖς ἱστορίαις στοιχούμενοι, τῶν ἐγκαινίων τὴν ἡμέ­ραν ἑορ­τάζομεν.  ᾿Ησαΐας μὲν γάρ φησιν ἐγκαινίζεσθαι νήσους πρὸς τὸν Θεόν, τὰς ἐξ ἐθνῶν ὑπαινιττόμενος ἐκκλησίας· εἶεν δ’ ἂν ἐκκλησίαι, οὐχ αἱ τῶν ναῶν ἁπλῶς οἰκοδομαὶ καὶ φαιδρότητες, ἀλλὰ τῶν ἐν αὐταῖς εὐ­σε­βούντων τὸ πλήρωμα, καὶ οἷς ἐκεῖνοι τὸ θεῖον ὕμνοις καὶ δοξολογίαις θε­ραπεύουσιν.  ὁ δὲ ἀπόστολος, αὐτὸ τοῦτο παραινῶν, «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατῆσαι» δια­κελεύεται καὶ «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτί­σις» ἀνα­και­νίζεσθαι.  τὰ δέ γε κυριακὰ λό­για τὴν προφητικὴν δεικνύντα κα­τά­στα­σιν, «ἐγένετο, φησίν, τὰ ἐγκαίνια ἐν ᾿Ιεροσολύμοις καὶ χειμὼν ἦν», εἴτε νοητὸς καθ’ ὃν τὸ τῶν Ἰου­δαίων ἔθνος κατὰ τοῦ κοινοῦ σωτῆρος τὰς τῆς μιαι­φο­νί­ας ἐκίνει καται­γίδας καὶ τὸν τάραχον, εἴτε καὶ ὁ τὰς σωμα­τικὰς αἰσθήσεις τῇ τοῦ ἀέρος ἐπὶ τὸ κρυ­μῶ­δες παραλυπῶν μεταβολῇ.  γέγονε γὰρ δή, γέ­γονε καὶ καθ’ ἡμᾶς χει­μὼν οὐχ ὁ τυχών, ἀλλ’ ὁ τῷ ὄντι τῆς μεγάλης κακίας ἐκχέων τὴν ὠμότητα, ἀλλ’ ἤνθησεν ἡμῖν τῶν χαρίτων τοῦ Θεοῦ τὸ πρω­το­καίριον ἔαρ, ἐν ᾧ καὶ τὴν εὐχαριστήριον τῶν ἐπ’ ἀγαθοῖς θερισμῶν(1) τῷ Θεῷ συνελη­λύ­θα­μεν ποι­ή­σασθαι, ὡς ἂν φαίημεν ψαλ­μι­κώτερον· «θέρος καὶ ἔαρ σὺ ἔπλα­σας αὐτά, μνήσθητι ταύτης».  καὶ γὰρ τοὺς ὀνειδίσαντας Κύ­ριον ἐχθροὺς καὶ τὴν τούτου ἁγίαν προσ­κύνησιν ἐν ἁγίαις εἰκόσιν ἐξατι­μώ­σαντας ἐπαρθέντας τε καὶ ὑψωθέντας τοῖς δυσ­σε­βήμασι, κατέρραξεν αὐ­τοὺς ὁ τῶν θαυμασίων Θεὸς καὶ τὸ τῆς ἀπο­στα­σίας φρύαγμα κατηδάφισεν, οὐδὲ παρεῖδε τὴν φωνὴν τῶν βοών­των πρὸς αὐτόν· «μνήσθητι, Κύριε, τοῦ ὀνειδισμοῦ τῶν δούλων σου, οὗ ὑπέ­σχον ἐν τῷ κόλπῳ μου πολλῶν ἐθνῶν· οὗ ὠνείδισαν οἱ ἐχθροί σου, Κύριε, οὗ ὠνεί­δισαν τὸ ἀντάλλαγμα τοῦ χρι­στοῦ σου»(2).  ἀντάλλαγμα δ’ ἂν εἶεν τοῦ Χριστοῦ οἱ τῷ θα­νάτῳ αὐτοῦ ἐξα­γορασθέντες καὶ πεπιστευκότες αὐτῷ διά τε λόγων ἀνα­κη­ρύξεως καὶ εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως, δι’ ὧν τὸ μέγα τῆς οἰ­κονομίας ἔργον τοῖς λε­λυ­τρωμένοις ἐπιγινώσκεται, διὰ σταυροῦ τε καὶ τῶν πρὸ τοῦ σταυ­ροῦ καὶ μετὰ τὸν σταυρὸν παθῶν τε καὶ θαυ­μά­των αὐτοῦ· ἐξ ὧν καὶ ἡ τῶν αὐτοῦ παθημάτων μίμησις εἰς ἀποστόλους, ἐκεῖθέν τε εἰς μάρτυρας δια­βαίνει, καὶ δι’ αὐτῶν μέχρις ὁμολογητῶν καὶ ἀσκητῶν κά­τεισι.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ώσπερ Ουρανώ, συν τρόμω και θαύματι παρίσταντο, εν Ιορδάνη αι Δυνάμεις των Αγγέλων σκοπούμεναι, τοσαύτην Θεού την συγκατάβασιν· όπως ο κρατών την υπέρωον των υδάτων υπόστασιν, εν τοις ύδασι, σωματοφόρος έστηκεν, ο Θεός ο των Πατέρων ημών.

Ερμηνεία.


Καθώς τα των επιγείων Βασιλέων τάγματα, τόσον οι δορυφόροι, όσον και οι λοιποί υπήκοοι, δεν τιμώσι μόνον τον Βασιλέα μέσα εις τα Βασίλεια, όπου αυτός κάθηται επάνω εις τον βασιλικόν του θρόνον, και φορεί στολήν βασιλικήν και υπέρλαμπρον, αλλά και αν ιδούν αυτόν να έμβη μέσα εις καλύβην και πτωχικόν οσπίτιον δια καμμίαν χρείαν, δεν ατιμάζουσι τον Βασιλέα των δια την ευτέλειαν της καλύβης, αλλά με τον αυτόν φόβον και την τιμήν παραστέκονται εις αυτόν, και όταν ευρίσκεται μέσα εις την καλύβην εκείνην, καθώς όταν ευρίσκεται εις τα Βασίλεια· διότι η ευτέλεια της καλύβης δεν ατιμάζει τον Βασιλέα, αλλά πολλώ μάλλον ο Βασιλεύς τιμά την ευτέλειαν της καλύβης δια της βασιλικής του δόξης και μεγαλειότητος. Τοιουτοτρόπως και αι υπερκόσμιοι Δυνάμεις των Αγγέλων και Αρχαγγέλων, βλέπουσαι τον Μονογενή Υιόν του Πατρός τον εν τοις επουρανίοις θρόνοις καθεζόμενον να στέκεται εις τας όχθας του ποταμού Ιορδάνου, και να ζητή υπό Ιωάννου το Βάπτισμα, παρεστέκοντο εις αυτόν με τόσον φόβον και θαυμασμόν, με όσον παραστέκονται εις Αυτόν και εν τω Ουρανώ· έβλεπον γαρ μίαν άπειρον του Θεού συγκατάβασιν. Διότι εκείνος ο Θεός όπου διακρατεί με την αυτού πρόνοιαν την ουσίαν και φύσιν των υδάτων την ευρισκομένην εις τα υπερώα: ήτοι υπεράνω του στερεώματος, και συνέχει τα ύδατα επάνω εις την κυρτήν περιφέρειαν του στερεώματος, και δεν αφίνει αυτά να τρέχουν εις τοιούτον κατηφορικόν τόπον, Αυτός σώμα φορών εστέκετο εις τα ύδατα του Ιορδάνου. επιφέρει δε ο Μελωδός το «Ο Θεός ο των Πατέρων ημών», ίνα δείξη το χαρακτηριστικόν γνώρισμα της εβδόμης Ωδής. Ο δε ανώνυμος ερμηνευτής ούτως ανέγνω (και ίσως επιτυχικώτερον) το παρόν Τροπάριον: «Ω! πως ο κρατών την υπέρωον των υδάτων υπόστασιν εν τοις ύδασι σωματοφόρος έστηκεν;» ερμηνεύει δε ούτως: «Αι Δυνάμεις των Αγγέλων παρίσταντο εν τω Ιορδάνη ως εν Ουρανώ συν τρόμω και θαύματι, σκοπούμεναι τοσαύτην Θεού την συγκατάβασιν· έλεγον δε θαυμαστικώς· (όπερ έξωθεν νοείται) ω! πως ο συνέχων τω ρήματι της δυνάμεώς του την άσχετον και ολισθηράν φύσιν των υδάτων την επάνω του στερεώματος, ίσταται τώρα σωματοφόρος εν τοις ύδασι του Ιορδάνου, και υπό δούλου βαπτίζεται;».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 2 Μαρτίου 2015

Ησυχίου μάρτυρος, Ευθαλίας της παρθένου, Θεοδότου ιερομάρτυρος επισκόπου Κυρηνείας Κύπρου, Ανδρονίκου μάρτυρος.

Ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.) καὶ κατεῖχε τὸ ἀξίωμα τοῦ Συγκλητικοῦ. Ὅταν διὰ διατάγματος τοῦ Μαξιμιανοῦ ξέσπασε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ οἱ κατέχοντες ἀνώτερα ἀξιώματα Χριστιανοὶ ἀπαγορεύθηκε νὰ φέρουν ζώνη καὶ στολή, τότε ὁ Ἅγιος προτίμησε νὰ περιφρονήσει ὅλες τὶς τιμὲς τῆς πρόσκαιρης δόξας, ἀπέβαλε τὰ ἐνδύματα καὶ τὴ ζώνη τοῦ ἀξιωματικοῦ καὶ ἐνδύθηκε ταπεινὰ καὶ ἄσημα.
Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ἔμαθε τί εἶχε γίνει ὀργίσθηκε καὶ διέταξε νὰ δέσουν στὸν λαιμὸ τοῦ Ἁγίου βαριὰ πέτρα καὶ νὰ τὸν ρίξουν στὸ ποτάμι.
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ἔλαβε τὸ στέφανο τῆς μακαρίας δόξας τοῦ Θεοῦ.