ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ -- Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α Π Θ.

1. Ἀπαγορευμένη καὶ ἐπιτρεπόμενη ἀποτείχιση

Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίνεται συχνὰ λόγος γιὰ «ἀποτείχιση» καὶ «ἀποτειχισμένους» πιστούς, μὲ συχνὴ ἐπίσης καὶ μᾶλλον σκόπιμη παρανόηση τοῦ ἐννοιολογικοῦ περιεχομένου αὐτῶν τῶν λέξεων. Τὸ οὐσιαστικὸ ἀποτείχισις παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀποτειχίζω, τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ τὰ Λεξικὰ σημαίνει: ὀχυρώνω, ἀποκλείω διὰ τείχους, ἐγείρω μεσότοιχον. Ἑπομένως καὶ ἡ λέξη «ἀποτείχισις» σημαίνει: ἀποκλεισμὸς διὰ τείχους, ὀχύρωσις. Τὸ δὲ τεῖχος ποὺ ὑψώνει κανεὶς γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ καλεῖται ἀποτείχισμα.

Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ χρήση τῆς λέξεως ἀποτείχιση προϋποθέτει ὅτι ὑπάρχει κάποιος κίνδυνος, κάποιος ἐχθρός, γιὰ τὴν προφύλαξη ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὑψώνει κανεὶς ἕνα τεῖχος. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα ἡ ἔννοια αὐτὴ τῆς ἀποτειχίσεως φραστικὰ εἰσάγεται ἀπὸ τὸν 15ο κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μ. Φωτίου (861), ὅπου εἶναι σαφέστατο καὶ ἡλίου φαεινότερο ποιός εἶναι ὁ κίνδυνος ποὺ ἐπιβάλλει τὴν ἀποτείχιση. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἵρεση καὶ οἱ αἱρετικοὶ ἐπίσκοποι.

Ακατανόητη η μη υπογραφή αμυντικού συμφώνου με Γαλλία

Επιστολή προς την κυβέρνηση απέστειλαν 45 προσωπικότητες από το χώρο των επιστημών, του Ακαδημαϊκού κόσμου, των Ενόπλων Δυνάμεων, του επιχειρηματικού κόσμου άλλα και της δημοσιογραφίας, στην οποία χαρακτηρίζουν ως ακατανόητη τη μη υπογραφή από την Ελλάδα της ελληνογαλλικής αμυντικής συμφωνίας, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν ανησυχία για «πιέσεις από έξωθεν παράγοντες στο θέμα της αγοράς νέων φρεγατών».

Διαβάστε την επιστολή:

-------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Τίποτε δέν εἶναι «ἀκατανόητον», δεδομένου ὅτι μᾶς «κυβερνοῦν» ἀνθέλληνες καί ἀντίχριστοι. Τό μόνον πραγματικῶς ἀκατανόητον εἶναι πῶς ἀναρριχῶνται οἱ ΒΡΩΜΕΡΟΙ αὐτοί ΠΡΟΔΟΤΑΙ εἰς τήν ἐξουσίαν.

---------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Μια ενδιαφέρουσα και λελογισμενη προσέγγιση που διάβασα για το συγκεκριμένο ζήτημα:

https://www.ptisidiastima.com/french-greek-defence-agreement-discussion/

Οικουμενισμός : Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω!


 

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

15. Μελέτιος Μεταξάκης, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πατριάρχης

1. Έργο της Μασονίας ήταν και η ανάδειξη του Μελέτιου Μεταξάκη ως Μητροπολίτου Αθηνών, προτού γίνει Πατριάρχης. Στην αρχή ο Μελέτιος Μεταξάκης έγινε Μητροπολίτης Κιτίου το 1910. Τότε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ήταν ο Κύριλλος, ο οποίος ήταν μασόνος. Ένα χρόνο πιο μπροστά ο Μελέτιος Μεταξάκης είχε γίνει μασόνος στη στοά της Μεγάλης Ανατολής της Ελλάδος. 116 Στις 15 Μαρτίου 1910 ο Μελέτιος εντάχθηκε στη Στοά «Αρμονία» της Κωνσταντινουπόλεως, όπου και έφθασε μέχρι του 33 ου βαθμού! Ύστερα έγινε Μητροπολίτης Αθηνών. Στη συνέχεια έγινε Οικουμενικός Πατριάρχης. Στις 29 Δεκεμβρίου 1921 καθαιρέθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος, ύστερα από μήνυση που υπέβαλε ο καθηγητής Πανεπιστημίου Παύλος Καρολίδης. Καίτοι καθηρημένος ενθρονίστηκε στις 22 Ιανουαρίου 1922 ως Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, την σύναξιν επιτελούμεν του Αρχαγγέλου ΓΑΒΡΙΗΛ, άνωθεν και εξ αρχής παραδεδομένην, ως τω θείω και υπερφυεί και απορρήτω μυστηρίω της του Χριστού οικονομίας καθυπουργήσαντος.

Γαβριήλ του πανιέρου και θείου Αρχαγγέλου την Σύναξιν επιτελούμεν τη επαύριον του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου δια την κατά το θείον και άρρητον και υπερφυές τούτο μυστήριον προς την Παρθένον Μαρίαν ο ιλαρώτατος και επιεικέστατος και θαυμάσιος Γαβριήλ, δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον, ίνα μη δηλαδή εκφοβήση την Παναγίαν Παρθένον, ούτε να εκπλήξη Αυτήν, αλλ’ ίνα το απόρρητον παρ’ Αγγέλοις και ανθρώποις μυστήριον αποκαλύψη, μετά της προσηκούσης ευλαβείας και δι’ ειρηνικής και γλυκυτάτης ομιλίας προσκομίση εις Αυτήν το «Χαίρε». Ο πανένδοξος ούτος Γαβριήλ εμφανισθείς πάλαι ποτέ και εις τον Προφήτην Δανιήλ υπέδειξεν εις αυτόν την λύσιν των φοβερών εκείνων ονείρων του Ναβουχοδονόσορος και φιλανθρωπία Θεού εβοήθησε και καθωδήγησεν αυτόν εις όλας τας δυσκόλους περιστάσεις τας οποίας διήλθεν.

Στρατηγός Μακρυγιάννης : Προστρέχομεν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀνάξιοι δοῦλοι Σου εἰς τὀ ἔλεός Σου καἰ εἰς τὴν ἐσπλαγχνίαν Σου

«Θεοτόκε, μητέρα τοῦ παντός, τὸ καύχημα τῆς παρθενίας, τὸ καύχημα τῆς ἀρετῆς καὶ τὰ πάντα τῆς ἀγαθότης, προστρέχομεν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀδύνατοι, εἰς ἐσπλαχνίαν τῆς ἀγαθότης Σου, νὰ λυπηθεῖς τοὺς ἀθώους ἐκείνους ὀπού φέρνουν τὴν ἁμαρτωλή τους προσευχή εἰλικρινῶς εἰς Τὸν παντουργὸν καὶ εὶς τὴν βασιλείαν του, ἐκείνους ὁπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι καὶ γυμνοί, ἐκείνους ὁπού ἀφήσαν χῆρες καὶ ἀρφανά, ἐκείνους ὁπού ’χυσαν τὸ αἷμα τους, κατὰ τὸν ὅρκον τους, ν’ ἀναστηθεῖ διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Παντοκράτορα ἡ σκλαβωμένη τους πατρίδα καὶ νὰ λαμπρυθεῖ ὁ Σταυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ δι’ αὐτὸν τὸν ὅρκον αὐτείνοι πέθαναν δι αὐτείνη τὴν πατρίδα καὶ θρησκεία, καὶ θυσίασαν καὶ τὸ ἔχει τους, καὶ πολλῶν οἱ γυναῖκες τους, τὰ παιδιά τους, οἱ συγγενεῖς τους διακονεύουν καὶ ταλαιπωροῦνται ξυπόλυτοι, γυμνοί, νηστικοί στὰ σοκάκια ἐκείνης τῆς ματοκυλισμένης πατρίδος ὁπού ζύμωσαν οἱ γονέοι τους καὶ οἱ συγγενεῖς τους μὲ τὸ αἶμα τους, καὶ τὴν γοδέρουν σήμερα καὶ τὴν τρῶνε καὶ τὴν προδίνουν οἱ γουρνόλυκοι μὲ τ’ ἀκονισμένα δόντια καὶ οἱ σύντροφοί τους αὐτεινῶν οἱ τοιοῦτοι. Θεοτόκο, μήτηρ τοῦ παντός, αὐτούς τοὺς ἀθώους νὰ λυπηθεῖς, αὐτοὺς τοὺς γυμνοὺς καὶ ταλαίπωρους… Προστρέχομεν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀνάξιοι δοῦλοι Σου εἰς τὀ ἔλεός Σου καἰ εἰς τὴν ἐσπλαγχνίαν Σου...».

Προς Σε έχομεν τας ελπίδας μας!

«Κυρία Θεοτόκε, Βασίλισσα, τιμή και δόξα των Χριστιανών, Υψηλοτέρα των ουρανών, και καθαρωτέρα του ηλίου. Παρθένε πανύμνητε και ακήρατε, ελπίς των αμαρτωλών και λιμήν γαληνέ των χειμαζομένων υπό των αμαρτιών, βλέψον εις τον λαόν Σου, ίδε εις την κληρονομίαν Σου· πρόβατα είμεθα της μάνδρας του Υιού Σου· αρνία είμεθα άκακα και πεπλανημένα· λοιπόν φύλαξόν μας από τας χείρας του νοητού λύκου, του διαβόλου, διότι Σε έχομεν ως μεσίτριαν, προστάτιν και βοηθόν. Προς Σε έχομεν τας ελπίδας μας. Αμαρτωλοί είμεθα και καταφεύγομεν υπό την σκέπην Σου· κατάδικοι είμεθα και τρέχομεν εις την αντίληψίν Σου· μη μας αποδιώξης, μη οργισθής εναντίον μας. Βλέπεις, Παρθένε, τους πειρασμούς, βλέπεις πως εβάρυναν ημάς τα κακά. Δια τούτο, Παρθένε πανύμνητε, ενθυμού την συγγένειαν, την οποίαν έχομεν, διότι όλοι από ένα γένος είμεθα και ημείς και Συ, Θεοτόκε, και μεσίτευσον και παρακάλεσε τον Υιόν Σου, τον οποίον εσωμάτωσες, τον οποίον εβάστασες, τον οποίον εθήλασες, να μας ευσπλαγχνισθή, εδώ μεν να διέλθωμεν ζωήν αβλαβή και ακίνδυνον από εχθρούς ψυχικούς και σωματικούς, εκεί δε να αξιώση ημάς της αιωνίου Βασιλείας των ουρανών, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν, Χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· Ω πρέπει δόξα και τιμή συν τω ανάρχω Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

 

Tου εν Μοναχοίς ελαχίστου Δαμασκηνού του Υποδιακόνου και Στουδίτου.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ -- Κασσιανὴ

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διὸ καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σου (Ἀπολυτίκιον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ).

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου δηλαδὴ ἡ χαρμόσυνη ἀναγγελία ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ στὴν Παρθένο Μαριὰμ ὅτι θὰ γίνει Μητέρα κατὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος τῆς θείας σαρκώσεως.

Μέγας Ἀθανάσιος χαρακτηρίζει τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ: «πρώτη καὶ πάνσεπτος ἑορτὴ κατὰ τὴν τῶν πραγμάτων τάξιν καὶ σύνταξιν ὑπάρχουσα, τοῦ θείου Εὐαγγελισμοῦ κλητὴ Ἁγία ἡμέρα περὶ τῆς ἐξ οὐρανοῦ καταβάσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ… Καὶ γὰρ κατελθόντα αὐτὸν ἐκ τῶν οὐρανῶν πιστεύομεν καθὼς καὶ ἀνελθόντα διομολογοῦμεν».

Στὸν εὐαγγελισμὸ τῆς πανυπέραγνης Δέσποινάς μας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας -- Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

O ψαλμωδὸς προφήτης, ἀπαριθμώντας τὰ εἴδη τῆς δημιουργίας καὶ καθορώντας τὴν ἀποτεθειμένη σʼ αὐτὰ σοφία τοῦ Θεοῦ, γεμάτος θαυμασμὸ ὁλόκληρος, ἐκεῖ ποὺ ἔγραφε ἀνεφώνησε· «πόσο μεγαλοπρεπῆ εἶναι τὰ ἔργα σου, Κύριε, ὅλα τὰ ἔπλασες μὲ σοφία!».

Σʼ ἐμένα τώρα, πού ἐπιχειρῶ νὰ ἐξαγγείλω κατὰ δύναμι τὴν σαρκικὴ ἐπιφάνεια τοῦ Λόγου πού ἔκτισε τὰ πάντα, ποιὸς λόγος θὰ μοῦ ἀρκέση γιὰ ἐξύμνησι; Ἐὰν πραγματικὰ τὰ ὄντα εἶναι γεμάτα θαῦμα καὶ τὸ ὅτι αὐτὰ προῆλθαν στὴν ὕπαρξι ἀπὸ μὴ ὄντα εἶναι θεῖο καὶ πολυύμνητο, πόσο θαυμασιώτερο καὶ θειότερο εἶναι καὶ πόσο ἀναγκαιότερο εἶναι νὰ ὑμνῆται ἀπὸ μᾶς τὸ νὰ γίνη κάποιο ἀπὸ τὰ ὄντα θεός, καὶ ὄχι ἁπλῶς θεός, ἀλλὰ ὁ ὄντως ὧν Θεός, καὶ μάλιστα ἡ φύσις μας ποὺ δὲν μπόρεσε ἢ δὲν θέλησε οὔτε τὸν χαρακτήρα κατὰ τὸν ὁποῖο ἔγινε νὰ φυλάξη καὶ γιʼ αὐτὸ δικαίως ἀπωθήθηκε στὰ κατώτατα μέρη τῆς γῆς; Διότι τόσο μεγάλο καὶ θεῖο, τόσο ἀπόρρητο καὶ ἀκατανόητο εἶναι τὸ ὅτι ἡ φύσις μας ἔγινε ὁμόθεος καὶ ὅτι δι' αὐτῆς μᾶς χαρίσθηκε ἡ ἐπάνοδος στὸ καλύτερο ὥστε τοῦτο καὶ στοὺς ἁγίους ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ στοὺς προφῆτες, ἂν καὶ αὐτοὶ βλέπουν διὰ Πνεύματος, νὰ μένη στὴν πραγματικότητα ἀνεπίγνωστο, μυστήριο ποὺ εἶναι κρυμμένο ἀπὸ τὸν αἰώνα. Καὶ γιατί ἀναφέρω μόνο πρὶν πραγματοποιηθῆ; Διότι καὶ ὅταν ἔγινε, πάλι μένει μυστήριο, ὄχι βέβαια ὅτι ἔγινε ἀλλὰ πῶς ἔγινε· μυστήριο πιστευόμενο ἀλλὰ μὴ γινωσκόμενο, προσκυνούμενο, ἀλλὰ μὴ πολυπραγμονούμενο, προσκυνούμενο δὲ καὶ πιστευόμενο διὰ μόνου τοῦ Πνεύματος· «διότι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἰπῆ Κύριον Ἰησοῦ, παρὰ στὸ ἅγιο Πνεῦμα», καὶ τὸ Πνεῦμα εἶναι αὐτὸ διὰ τοῦ ὁποίου προσκυνοῦμε καὶ διὰ τοῦ ὁποίου προσευχόμαστε, λέγει ὁ ἀπόστολος.