Τρέχουν ἀφηνιασμένοι πιά, χωρίς προκαλύψεις καί προσχήματα…

 Tοῦ κ. Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἀρκετό θόρυβο προκάλεσε ἡ δημόσια παραδοχή ἀπό τίς βατικανοφαναριώτικες σφηκοφωλιές τῆς οἰκουμενιστικῆς Παναίρεσης γιά τό σχέδιο τοῦ μελλοντικοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα (καί συγκεκριμένα κατά τό ἔτος 2025, ὁπότε καί θά ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ, ὅπως προφανῶς νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, οἱ διαδικασίες γιά ὅσα ἐδῶ καί δεκαετίες μεθοδικά μᾶς ἑτοιμάζουν: τήν ἐκκλησιαστική ψευδοένωση καί τό Κοινό Ποτήριο). Μᾶλλον ἀπαρατήρητο ὅμως πέρασε ἕνα ἐξίσου σοβαρό συμβάν, τό ὁποῖο ἀκόμη καί ἀνθρώπους πού γνωρίζουν πολλά σχετικά μέ τή λαίλαπα τῆς Νέας Τάξης και τῆς Νέας Ἐποχῆς ἴσως νά τούς ξένισε – κυρίως μέ τό ἐντελῶς ἀπροκάλυπτο πλέον τῆς σφοδρότητάς του.

Ὁ λόγος γιά μία συνέντευξη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, στήν ὁποία μᾶς ἐξέθεσε ὅλες τίς φιλοδοξίες καί τούς στόχους του (καί μαζί καί τῆς παγκόσμιας συμμορίας πού βρίσκεται ἀπό πίσω του, ἀλλά ὁλοένα καί λιγότερο κρύβεται πιά). Ὄχι φυσικά πώς δέν τά γνωρίζαμε, ὅμως ἄλλη ἀξία ἔχει νά τά ἀκοῦς ἀπό τά ἴδια του τά χείλη – καί δή μέ τέτοια ἀπροσχημάτιστη σπουδή. Στή συνέντευξη λοιπόν στό «Vatican News», μέ ἀφορμή τό νέο βιβλίο τοῦ Πάπα πού μόλις κυκλοφόρησε μέ τίτλο «God and the World to Come» (Ὁ Θεός καί ὁ Κόσμος πού πρόκειται νά Ἔρθει), περιέχονται μέ ἀπολύτως ἐξυμνητικό τρόπο βασικά σημεῖα τοῦ διαβόητου σχεδίου τῆς Παγκόσμιας Ἐπανεκκίνησης, πού μέ πρόσχημα τό ἀφήγημα τῆς δῆθεν πανδημίας ἐπιχειρεῖται ἐδῶ καί ἕνα χρόνο να ἐφαρμοστεῖ ἀπό τούς νεοταξικούς ὀλετῆρες πού ποδηγετοῦν τόν πλανήτη καί τυραννοῦν τούς λαούς. Τοῦ σχεδίου πού φυσικά τό εὐαγγελίζεται μέ ἐνθουσιασμό καί ὁ ἴδιος ὁ Πάπας.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

4. Δεν ήταν αίρεση η αλλαγή του Ημερολογίου το 1924;

Είδαμε πιο πάνω, ότι η αλλαγή του ημερολογίου το 1924 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο αποτελούσε λόγο διακοπής της «κοινωνίας» των πιστών, σύμφωνα με τον 31 ο Αποστολικό Κανόνα. Στο κεφάλαιο αυτό εξετάζουμε, αν η αλλαγή αυτή του ημερολογίου μπορούσε ν’ αποτελέσει και λόγο διακοπής της «κοινωνίας» και σύμφωνα με τον 15 ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Οικουμενικής Συνόδου. Αν δηλ. η αλλαγή αυτή του ημερολογίου το 1924 είναι θέμα αιρέσεως.

Α. Τι λένε οι οπαδοί του Νέου ημερολογίου: Το ζήτημα αυτό, αν δηλ. η αλλαγή του ημερολογίου το 1924 συνιστά, ή όχι αίρεση, είναι ένα από τα πιο καυτά θέματα, που απασχόλησαν τις δυό μερίδες των πιστών, που διχάστηκαν τα μέλη της Εκκλησίας της Ελλάδος την εποχή εκείνη. Οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις πάνω στο ζήτημα αυτό υπήρξαν πολύ σπουδαίες. Η μία μερίδα, αυτή που δέχτηκε την αλλαγή του ημερολογίου, υποστήριζε, ότι η αλλαγή αυτή δεν συνιστά αίρεση. Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, το 1918, ως αρχιμανδρίτης ακόμα, είχε ταχθεί όχι μόνο υπέρ της αλλαγής του Παληού ημερολογίου, αλλά και αυτού του Πασχαλίου «διότι, έλεγε, δεν πρόκειται περί δόγματος, ούτε καν περί διατάξεων των Κανόνων». Το 1919 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, επί των ημερών του Μητροπολίτη Μελετίου Μεταξάκη, είχε αποδεχθεί «ότι η μεταβολή του Ιουλιανού Ημερολογίου, μη προσκρούουσα εις δογματικούς και κανονικούς λόγους, δύναται να γίνη…».

----------------------------

Ο/Η ΧΑΡΙΛΑΟΣ είπε...

Η αλλαγή του Ημερολογίου βάλλει κατά των Α΄ και Β΄ Οικουμενικών Συνόδων και καταργεί το Εκκλησιολογικό δόγμα.  [...Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν... ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως]

Οικουμενισμός : Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν Τόπω Αγίω!


 

Δόγμα Σοκ

Η καθοιονδήποτε τρόπο βίαιη, δια νόμου και συλλήβδην επιβολή, μία ιατρικής πράξεως, άνευ της συγκαταθέσεως του δρώντος υποκειμένου, ή της αδηρίτως αναγκαίας προηγουμένης εμβριθούς και εμπεριστατωμένης ιατρικής πληροφόρησης του, περί αυτής, πέραν ότι είναι προδήλως παράνομη και αντισυνταγματική ,εν ταυτώ δε, προσβάλλει βαναύσως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, διότι συνιστά μία επαίσχυντη και ωμή παρέμβαση, του Κράτους εις την σφαίρα της ιδιωτικής ζωής του προσώπου.

Η ως άνω καταχρηστική συμπεριφορά της Πολιτείας συνιστά μία μορφή κρατικής βίας, η οποία υποσκάπτει τα θεμέλια της Δημοκρατίας και κλυδωνίζει τα θεμέλια του Νομικού μας Πολιτισμού, μείζον κεκτημένο του οποίου, συνιστά μεταξύ άλλων, η προστασία των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ως αντίπαλο δέος και αντίβαρο, έναντι ενός σιδηρούν ολοκληρωτικού καθεστώτος το οποίο, δίκην της διατήρησης και γιγαντώσεως του, αναστέλλει τις επίμαχες Συνταγματικές διατάξεις περί των ατομικών ελευθεριών και θωρακίζει εαυτόν, δια της αστυνόμευσης του ιδιωτικού βίου και της συνάλληλης απηνούς, πανί τρόπω, διώξεως των αντιφρονούντων, ως μιάσματα, στασιαστές και εχθρούς της κοινωνίας.

'"ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''


 

Προς Σε έχομεν τας ελπίδας μας!

«Κυρία Θεοτόκε, Βασίλισσα, τιμή και δόξα των Χριστιανών, Υψηλοτέρα των ουρανών, και καθαρωτέρα του ηλίου. Παρθένε πανύμνητε και ακήρατε, ελπίς των αμαρτωλών και λιμήν γαληνέ των χειμαζομένων υπό των αμαρτιών, βλέψον εις τον λαόν Σου, ίδε εις την κληρονομίαν Σου· πρόβατα είμεθα της μάνδρας του Υιού Σου· αρνία είμεθα άκακα και πεπλανημένα· λοιπόν φύλαξόν μας από τας χείρας του νοητού λύκου, του διαβόλου, διότι Σε έχομεν ως μεσίτριαν, προστάτιν και βοηθόν. Προς Σε έχομεν τας ελπίδας μας. Αμαρτωλοί είμεθα και καταφεύγομεν υπό την σκέπην Σου· κατάδικοι είμεθα και τρέχομεν εις την αντίληψίν Σου· μη μας αποδιώξης, μη οργισθής εναντίον μας. Βλέπεις, Παρθένε, τους πειρασμούς, βλέπεις πως εβάρυναν ημάς τα κακά. Δια τούτο, Παρθένε πανύμνητε, ενθυμού την συγγένειαν, την οποίαν έχομεν, διότι όλοι από ένα γένος είμεθα και ημείς και Συ, Θεοτόκε, και μεσίτευσον και παρακάλεσε τον Υιόν Σου, τον οποίον εσωμάτωσες, τον οποίον εβάστασες, τον οποίον εθήλασες, να μας ευσπλαγχνισθή, εδώ μεν να διέλθωμεν ζωήν αβλαβή και ακίνδυνον από εχθρούς ψυχικούς και σωματικούς, εκεί δε να αξιώση ημάς της αιωνίου Βασιλείας των ουρανών, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν, Χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· Ω πρέπει δόξα και τιμή συν τω ανάρχω Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΖΑΚΧΑΙΟΥ.

Ζακχαίος ο Άγιος του Χριστού Απόστολος ήτο ο σπουδαίος και πλούσιος εκείνος αρχιτελώνης, περί του οποίου ομιλεί ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς εις το κατ’ αυτόν Ευαγγέλιον (ιθ: 1-10), διωρισμένος ων εις το αξίωμα του αρχιτελώνου υπό των Ρωμαίων. Ούτος, ως μανθάνομεν εκ της περικοπής ταύτης του Ιερού Ευαγγελίου, επειδή ήτο πολύ μικρός κατά το ανάστημα και δεν ηδύνατο ένεκεν του συρρεύσαντος πλήθους να ίδη δια των ιδίων αυτού οφθαλμών, ως επόθει, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν διερχόμενον εκ της Ιεριχούς, ανέβη επί τινος συκομορέας, όπως ίδη Αυτόν. Την προαίρεσιν ταύτην του Ζακχαίου και την ειλικρινή αυτού πίστιν γνωρίσας ο Κύριος, κατά την εκείθεν διέλευσίν του, εκάλεσε τούτον εξ ονόματος και του ανεκοίνωσε την πρόθεσίν του να φιλοξενηθή εις τον οίκον του, ειπών προς αυτόν:

Καλείται από τον εισαγγελέα για απολογία ο π. Βασίλειος Βολουδάκης

Μετά ένα έτος ακριβώς από το πύρινο κήρυγμα του, ανήμερα Μεγάλη Παρασκευή μέσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων, εναντίον της απαγόρευσης στους πιστούς να μετέχουν στις ακολουθίες των Παθών του Κυρίου, ο πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης κατόπιν καταγγελιών, καλείται από τον εισαγγελέα μαζί με την πρεσβυτέρα του να απολογηθεί σε προκαταρτική εξέταση για «διέγερση σε ανυπακοή από κοινού και κατά μόνας, άπαξ και κατ εξακολούθηση».

Η ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΜΑΣ; (πλήρης ομιλία)  / "Ο.Τ"


Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. :

Η αποσύνδεση της χριστιανικής ζωής από την Εκκλησία, που σημειώθηκε κατά τους νεώτερους χρόνους, παραμόρφωσε τον Χριστιανισμό και ευνόησε την εκκοσμίκευση. Κι επειδή η εκκοσμίκευση καθιερώθηκε και εμπεδόθηκε πρώτα στην Δύση, για να διαδοθεί ως εισαγόμενη και στην Ανατολή, η υπεροχή των δυτικών στην κατάσταση αυτή ήταν ευνόητη. Γι αὐτό οι εκκοσμικευόμενες κοινωνίες της Ανατολής είναι φυσικό να μειονεκτούν απέναντι στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες της Δύσεως και να χρειάζονται να τις ακολουθούν διαρκώς ως ουραγοί κατευθυνόμενοι σε αδιέξοδο. Περιφρονήσαμε τις αυθεντικές μας ρίζες, απαρνηθήκαμε τον πνευματικό μας πλούτο, λησμονήσαμε τον υπερβατικό προσανατολισμό μας και θελήσαμε να εκσυγχρονιστούμε περπατώντας ξιπόλητοι στα αγκάθια της εκκοσμικεύσεως.

Τότε λέγει προς την Αγία Αγαθή ο Απόστολος Πέτρος:

...Προς τούτο ήλθον, θύγατερ, να ιατρεύσω τα πληγωμένα μέλη σου. Η δε Αγία είπε προς αυτόν : Τις είσαι και μεριμνάς διά την υγείαν μου; Εγώ ποτέ δεν ηθέλησα να κάμω ιατρείαν τινα σωματικήν. Λοιπόν άπρεπον είναι να πράξω τώρα, όπου ευρίσκομαι κοντά εις τον θάνατον, εκείνο όπου δεν έπραξα ουδέποτε. Τότε ο μακάριος Πέτρος λέγει προς αυτήν : Μη εντρέπεσαι θύγατερ και άφες με να σε  ιατρεύσω, ότι δούλος είμαι του Δεσπότου Χριστού και δι’ αγάπην Του ήλθα να σου κάμω την χάριν ταύτην. Η δε Αγία απεκρίνατο :

Ο υπέροχος λαός μας έχει πολλά προτερήματα, αλλά και ελαττώματα

Το σκοινί με το οποίο  κρέμασαν, τον Άγιον Γρηγόριον τον Ε’, έγινε σύμβολο αντίστασης των Ελλήνων απέναντι σε κάθε κατακτητή. Γιατί συμβόλισε, έκτοτε, την εσωτερική ψυχική δύναμή μας. Τα χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά οι Έλληνες, χάρη στην Εκκλησία, όπως αναγνωρίζουν οι ιστορικοί, κατάφεραν να διατηρήσουν άσβεστη τη φλόγα της ελευθερίας. Η Εκκλησία ήταν η μοναδική οργανωμένη δύναμη, η οποία κατάφερε να διαφυλάξει τη γλώσσα, την παράδοση, την εθνική αυτοσυνειδησία και την ιστορία μέσα στα στήθη των υπόδουλων ραγιάδων. Ο υπέροχος λαός μας έχει πολλά προτερήματα, αλλά και ελαττώματα και στη διάρκεια του αγώνα εμφανίστηκαν και τα δύο. Ένα μεγάλο ελάττωμά μας είναι ο διχασμός, ο οποίος έρχεται, πολλές φορές, να διαλύσει τις δυνάμεις του έθνους και να παρουσιάσει τους Έλληνες να αλληλοτρώγονται.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης και ρατσιστική μεταχείριση ανήλικων παιδιών

Ι Εισαγωγικά

Είναι πρόδηλο ότι, μετά την πανθομολογούμενη παταγώδη αποτυχία της δρακόντειας επιβολής ατελέσφορων εκ του αποτελέσματος, αυστηρών εγκλεισμών μας και την περιαγωγή της Χώρας εις μία κατάσταση οιονεί πολιορκίας δια της επιβολής πλήρους αναστολής των θεμελιωδών, επί μακρόν, δικαιωμάτων ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και μετακινήσεως των πολιτών (άρθρο, 2, άθρρο, 5, άρθρο 25 του Συντάγματος), η Πολιτεία διολισθαίνει προς μία πιο σκληρή πρακτική ρατσιστικής και διακριτικής μεταχειρίσεως πολιτών, στοχοποιώντας τους ως «αρνητές, μιάσματα, συνωμοσιολογους,», μετέρχεται δηλαδή, ηθικο-κοινωνικά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και αξιολογικά επονείδιστα καταφρονητικές φράσεις καθώς και πρακτικές αστυνόμευσης του ιδιωτικού τους βίου, ήτοι :  στιγματισμού και αποκλεισμού τους από την κοινωνική ζωή του τόπου, ακριβώς επειδή ασκούν ενστάσεις δια της βίαιης επιβολής ιδίως των εκ του φαρμακείου διατεθειμένων αυτό-ελέγχων, θεμελιώνοντας τους ισχυρισμούς εις την Συνταγματική, Ευρωπαϊκή και Διεθνή Νομιμότητα.