Κρητικά κάλαντα πρωτοχρονιάς


 

Ο λαὸς τὸ ἀπαίτησε καὶ πάλι δυναμικὰ καὶ πολλάκις.

Ἐπὶ Πατριάρχου, Κων/πόλεως Τιμοθέου τοῦ Α΄ (511–518) ὁ λαὸς τῆς Κων/πόλεως διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με αυτόν καὶ ἔμενε ἀκοινώνητος τῶν Θ. μυστηρίων γιὰ πολλὰ χρόνια, διότι ὁ Πατριάρχης Τιμόθεος δὲν ἤθελε νὰ ἀποδεχθῆ τὴν Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Ὅταν ἀνῆλθε στὸν θρόνο ὁ διάδοχός του, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καππαδόκης (518–520), ὁ λαὸς μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπαίτησε κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λατρείας νὰ ἀναγνωσθεῖ στὰ δίπτυχα ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ κατόπιν νὰ μεταλάβει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ νέου Πατριάρχη.

Ὁ νέος Ὀρθόδοξος Πατριάρχης γιὰ κάποιους λόγους ἐδίσταζε νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἀπαίτηση τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ οἱ πιστοὶ ἔμεναν ἀνένδοτοι καὶ ἀπαιτοῦσαν τὸ θέμα νὰ τακτοποιηθεῖ ἀμέσως. Στὴν προσπάθεια τοῦ Πατριάρχη νὰ ἀναβληθεῖ γιὰ λίγο αὐτὴ ἡ ἀναγνώριση, ὁ λαὸς τὸ ἀπαίτησε καὶ πάλι δυναμικὰ καὶ πολλάκις.

Tελικά, μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν σταθερὴ στάση τοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἔντονη διαμαρτυρία, ὑποχρεώθηκε ὁ Πατριάρχης, τὴν ὥρα τῆς μνημονεύσεως κατὰ τὴν Θ. Λειτουργία, νὰ ἀναγνώσει στὰ δίπτυχα τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Τότε σταμάτησε καὶ ἡ ἀκοινωνησία τῶν Θ. Μυστηρίων, ἀφοῦ, μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν Διπτύχων, ἀποκαταστάθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη.

------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὄντως, ἔτσι ἔγινε! Ποῦ τέτοια πίστις καί τέτοια εὐσέβεια σήμερον, πού ὅλα πωλοῦνται καί ἀγοράζονται! Διό καί τό ἔθνος τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων ἐπεβίωσεν ἀνά τούς αἰῶνας, παρά τούς ἀπείρους ἐχθρούς του, ἀλλά μέ σύμμαχον τόν Θεόν, τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί τούς Ἁγίους. Σήμερον, λόγῳ τῆς φοβερᾶς ἀποστασἰας λαοῦ καί «ποιμένων», τό μέλλον τοῦ ἔθνους διαγράφεται ζοφερόν!

 

(T.L.G., Concilia Oecumenica (ACO): Synodus Constantinopolitana et Hierosolymitana anno 536: Tome 3, page 72, line 4 Ἔκθεσις πίστεως κατὰ ἀποκάλυψιν Γρηγορίου ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας. Καὶ Πρακτικὰ Συνόδων, τόμος Β΄, σελ. 333).

Κάλαντα Ικαρίας Πρωτοχρονιάς


 

π. Θεόδωρος Ζήσης:

…ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μας δείχνει τον δρόμο· να δυναμώσουμε την πίστη, τις παραδόσεις, να διατρανώσουμε και να προβάλουμε την ορθόδοξη πνευματικότητα και να στείλουμε τους νέους Βαρλαάμ, δικούς μας και ξένους, εκεί που ανήκουν και τους ταιριάζει, εκεί που πήγε ντροπιασμένος ο Βαρλαάμ και διωγμένος από την Ανατολή· να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «προσφύσας μεν εκείνω τα χείλη και το γόνυ μεθ΄ ηδονής, ως έοικε, και σεβάσματος ασπασάμενος, την δε κεφαλήν υποθείς ταις εκείνου χερσί και την εκείθεν σφραγίδα χαίρων δεξάμενος». Εμείς ούτε γόνυ θα κλίνουμε ούτε χρειαζόμαστε την ευλογία του, και λυπούμαστε, γιατί οι ηγέτες μας αποδεικνύονται μικροί μπροστά σε τόσο μεγάλα θέματα. Όσοι σέβονται τον Πάπα, ας πάνε να τον επισκεφθούν στο Βατικανό, στη Ρώμη. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα από αιώνων είναι πρόσωπο ανεπιθύμητο· persona non grata. Ποιος θα αλλάξει την ιστορία και θα ασεβήσει εις τους αγίους και εις τα άγια; 

"Πρωτοχρονιάτικα Ποντιακά κάλαντα"


 

Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασσεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου.

Το σήμερα γίνεται χθες εν ριπή οφθαλμού, και το αύριο σήμερα και χθες. Κι εμείς παρασυρόμεθα προς το τέρμα της πορείας μας, εκόντες άκοντες, παρακολουθούντες τα γεγονότα που περνούν από μπροστά μας, χωρίς αναστρέψιμη ελπίδα. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών. Κι αλλοίμονο σ' εκείνους που δεν έχουν ακόμη βρη την απάντηση στο πρόβλημα του θανάτου. Την απάντηση τη δίδει μόνο η Χριστιανική πίστη.

ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ


 

Tη ΛΑ΄ (31η) Δεκεμβρίου, μνήμη της Οσίας ΜΕΛΑΝΗΣ της Ρωμαίας.

Μελάνη η μακαρία μήτηρ ημών η σήμερον εορταζομένη ήτο γέννημα και θρέμμα της περιφήμου μεγαλοπόλεως Ρώμης, εις την οποίαν εγεννήθη κατά το έτος τπγ΄ (383), καταγομένη από γένος περιφανέστατον. Οι γονείς της ήσαν οι πρώτοι της βουλής και από όλους τους άρχοντας πλουσιώτεροι, ευσεβείς και αυτοί και ενάρετοι. Όταν δε έφθασεν η κόρη εις ηλικίαν νόμιμον και οι γονείς της εβούλοντο να την υπανδρεύσουν, τους παρεκάλεσε να μη της αναφέρουν πλέον υπόθεσιν γάμων. Αυτοί όμως είχον πόθον να κάμουν απόγονον, δια να κληρονομήση τον πλούτον των. Όθεν και μη θέλουσαν την υπάνδρευσαν, όταν ήτο εις το δέκατον τέταρτον έτος της ηλικίας της. Ο δε νυμφίος ήτο ετών δεκαεπτά, Απελλιανός ονομαζόμενος, καταγόμενος και αυτός από γένος των υπάτων ευγενικώτατον. Η δε θαυμασία Μελάνη και μετά τους γάμους είχεν όλον τον νουν της εις την παρθενίαν και επεθύμει πάρα πολύ να φέρη εις αυτήν την σώφρονα γνώμην και τον νυμφίον της και πολλά τον παρεκάλεσε, λέγουσα προς αυτόν τοιαύτα με θερμότατα δάκρυα:

Ο υπαρξιακός χαρακτήρ των Δογμάτων -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πολύς λόγος γίνεται συχνά από θεολογικούς νόες, που στέκονται με σκεπτικισμό ή με έκδηλο αρνητισμό, μπροστά στις έννοιες «παράδοση» και «παρελθόν» της Εκκλησίας, για την ανάγκη μιας αναδείξεως ή προβολής του υπαρξιακού χαρακτήρος των δογμάτων της Εκκλησίας σε κάθε συγκεκριμένη «μεταγενέστερη» από μια «παλαιότερη» εποχή. «Τα δόγματα στην ορθόδοξη Εκκλησία είναι ζωή και συνεπώς πρέπει να έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας, να είναι αποκάλυψη της Αληθείας, δηλαδή φανέρωση καίριων και ακραίων, μεθοριακών καταστάσεων της ύπαρξης»(1). Αλλά ποιος άραγε θα πρέπει να παρουσιάζει στον εκάστοτε «σύγχρονο» κόσμο την αλήθεια, ότι τα δόγματα είναι ζωή και έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας; Η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση είναι συχνά μονολεκτική· η θεολογία. «Η θεολογία έχει καθήκον να ερμηνεύει τα δόγματα, ώστε να φανεί πως και γιατί εξαρτάται από αυτά η ύπαρξή μας»(2).

Αυτά ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998:

«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .

Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

---------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Θῦμα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ ὁμόφρονές του. Αὐτούς δέν τούς λυποῦμαι. Δυστυχῶς, ὅμως, συμπαρασύρουν μαζί τους εἰς τήν αἰωνίαν Κόλασιν καί ὅσους τούς ἀκολουθοῦν ἐν γνώσει των ὅτι εἶναι λύκοι βαρεῖς, ἀλλά παραμένουν εἰς κοινωνίαν μετ' αὐτῶν γιά διαφόρους λόγους, «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», ὅπως «ν' ἀποτειχισθοῦμε, ἀλλά ποῦ νά πᾶμε;» Τά ἴδια αὐτά ἐρωτήματα ἀπησχόλησαν καί τόν ὑποφαινόμενον τό 1997-1999, περίοδος κατά τήν ὁποίαν ἐμελέτησα βιβλία ὅπως «Τά Δύο Ἄκρα», «Τό Ἀντίδοτον», «Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ» κ.ἄ.

Reading from the Synaxarion:

Anysia the Virgin-martyr of Thessaloniki

This Saint, who was from Thessalonica, was the daughter of pious and wealthy parents, After their death, she passed her life in virginity, serving God by means of good deeds. One day, as she was on her way to church, a pagan soldier approached her and asked her to accompany him to the temple of the idols, but she refused. When he began to drag her with him, she spit in his face and confessed Christ. Filled with anger, he thrust his sword into her side and slew her, in the year 299, during the reign of Maximian.