Σαν απαλή αύρα -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Φοβισμένος και αποθαρρημένος βρίσκεται ο προφήτης Ηλίας κρυμμένος μέσα σε μια σπηλιά του όρους Χωρήβ. Οι απειλές της Ιεζάβελ τον κυνηγούν και η αποστασία του λαού τον λυγίζει. Εκείνη την ώρα της πίκρας και της αδυναμίας, όμως, διαλέγει ο Κύριος για να τον επισκεφθεί. Έρχεται και του κλείνει συνάντηση, του ορίζει χρόνο και τόπο, που θα τον δει· «Θα βγείς», του λέει, «αύριο και θα σταθείς ενώπιον Κυρίου στο βουνό» (Γ΄ Βασ. 19: 11). Και όχι μόνο αυτό, αλλά του δίνει και σημάδι αναγνωρίσεως, πώς να καταλάβει ο Ηλίας την παρουσία του Θεού· «θα περάσει από μπροστά σου ο Κύριος», συνεχίζει. «Θα ξεσηκωθεί άνεμος δυνατός, αλλά δεν θα είναι εκεί ο Κύριος. Θα ακολουθήσει σεισμός, ύστερα φωτιά, αλλά ούτε εκεί θα είναι. Και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος» (Γ΄ Βασ. 19: 11-12). Έχει πολλούς τρόπους να παρουσιάζεται ο Θεός στους αγίους του. Στον Αβραάμ παρουσιάστηκε με τρεις άνδρες, στον Ισαάκ εμφανίσθηκε τη νύκτα και στον Ιακώβ στον ύπνο του, στο Νώε φανερώθηκε με το ουράνιο τόξο, στο Δανιήλ σε νυχτερινό όραμα· ο Μωϋσής τον είδε στη φλεγομένη βάτο και αντίκρυσε «τα οπίσω» της δόξας του, ο Δαυϊδ τον αναγνώρισε σαν άγγελο, που χτύπησε το λαό με θάνατο και καθένας από τους προφήτες συνάντησε τον Θεό, όπως ο Θεός ευδόκησε και όπως ήταν συμφέρον, για τον προφήτη.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ -- Αθωνικά άνθη.

«Όλην εισδεξάμενοι, την νοητήν λαμπηδόνα, του αγίου Πνεύματος, το υπερφυέστατον, χρησμολόγημα, τω βραχεί ρήματι, και πολλή συνέσει, θεοπνεύστως απεφθέγξαντο… άνωθεν λαβόντες, την τούτων αποκάλυψιν…»

Ευαγγέλιον και Πατέρες είναι η αδιάστατος πνευματική συζυγία, η οποία συνιστά και θεμελιοί την αγίαν και Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν επί την αρραγή πέτραν της αληθείας. Είναι τόσον στενώς ηνωμέναι αι δύο αυταί έννοιαι, ώστε να μη δύναται να νοηθή το εν άνευ του άλλου, το Ευαγγέλιον δίχως Πατέρας της Εκκλησίας και Πατέρες άνευ Ευαγγελίου. Εντεύθεν, η Εκκλησία του Χριστού θα ηδύνατο προσφυώς να καλήται και Εκκλησία των Πατέρων. Διότι την υπερφυά παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος εντός της Εκκλησίας, δια των Πατέρων εμάθομεν. Την ερμηνείαν του Ευαγγελίου της Χάριτος του Χριστού οι Πατέρες έδωκαν εις τον κόσμον. Τι θα ήτο η Εκκλησία δίχως «τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου», τους «οπλίτας παρατάξεως Κυρίου», τα «όργανα του Αγίου Πνεύματος»; Ίδετε τον κονιορτοποιήσαντα την Εκκλησίαν Προτεσταντισμόν. Καταμάθετε τας αντορθοδόξους καινοτομίας, τας αιρέσεις, τας υπερβολάς, την εγκοσμιότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υποκαταστησάσης την δι’ Αγίου Πνεύματος ποριζομένην ακράδαντον αυθεντίαν των Πατέρων, δια των εξ υψηλοφροσύνης επισφαλών ανθρωπίνων συλλογισμών. Φοβήθητε την επιφαινομένην νόθευσιν του Ευαγγελίου εν τη Εκκλησία. 

Υγειονομικό Άουσβιτς -- Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

H υποτίμηση της Πολιτείας ως προς την μάζα των πολιτών όπως μας αντιμετωπίζει η παρούσα κυβέρνηση καθίσταται λίαν απτή, ιδίως με τον στυγνό εκβιασμό, εξ αφορμής της πανδημίας, δια της επιβολής, «ξύλοις και ροπάλοις» μία ιατρικής πράξεως, όπως καθίσταται ο υποχρεωτικός εμβολιασμόν, καταλύοντας τον πυρήνα του ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας η οποία εν τούτω έγκειται εις την ελεύθερη διάθεση της υγείας μας και δη επί εμβολίων τα οποία ευρίσκονται εις πειραματικό στάδιο.

Ο λυσσώδης αυτός στυγνός εκβιασμός, αντί μία πλήρους εμπεριστατωμένης και υγιώς πλουραλιστικής ενημέρωσης, η κυβέρνηση εκβιάζει εξαρτώντας την άσκηση της εργασίας, ενσπείροντας την διχοστασία, εις τους κόλπους της κοινωνίας, προκρίνοντας τα πιστοποιητικά φρονημάτων υγείας, υπέρ των εκλεκτών του εμβολιασμών και των περιθωριακών μιαρών ανεμβολίαστων.

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν


 

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΣΤΟΥ.

Ιούστος ο Άγιος, Ρωμαίος ων, ήτο στρατιώτης τεταγμένος εν τοις Νουμέροις υπό τον Κλαύδιον Τριβούνον, επανερχόμενος δε ποτε εκ του κατά των βαρβάρων πολέμου, τους οποίους επολέμησε μετά των συστρατιωτών του, και ελθών εις έκστασιν, βλέπει ένα σταυρόν κρυσταλλοειδή, εκ του οποίου εξήλθε φωνή, διδάξασα αυτόν το της ευσεβείας Μυστήριον. Όθεν μεταβάς εις Ρώμην, διεμοίρασε την περιουσίαν του εις τους πτωχούς, κατ’ ιδίαν δε ευρισκόμενος ηυφραίνετο δια την απόκτησιν της πίστεως του Χριστού. Αφού δε έγινε γνωστόν εις τον Τριβούνον Κλαύδιον, ότι ο Άγιος επίστευσεν εις τον Χριστόν, έλαβεν αυτόν εκείνος και τον συνεβούλευε να λυπηθή την νεότητά του και να αρνηθή την πίστιν του Χριστού· επειδή όμως δεν ηδυνήθη να τον πείση, έστειλεν αυτόν με γράμματα εις τον ηγεμόνα Μαγνέντιον.

«ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν»[1] --

«Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του, για την οποία φέρει ιδία ευθύνη. Ανωριμότητα είναι η αδυναμία της σκέψης χωρίς την καθοδήγηση κάποιου άλλου. Ιδία ευθύνη για την ανωριμότητα υπάρχει, όταν αίτια της δεν είναι η ανεπάρκεια του νου του ανθρώπου, αλλά η έλλειψη αποφασιστικότητας και θάρρους για χρήση του νου του χωρίς την καθοδήγηση κάποιου άλλου. Τόλμα να μάθεις. Έχε το θάρρος να θέτεις τον δικό σου νου στην υπηρεσία σου ! Αυτό είναι το έμβλημα του Διαφωτισμού» (Imm. Kant, Beantwortung der Frage :  was ist Aufklarung ?)

Σήμερον βιώνουμε μία εν τη κυριολεξία, Νέα Τάξη Πραγμάτων, η οποία έχει καταλύσει παν ψήγμα νομικού πολιτισμού, αλλά και την Συνταγματική Νομιμότητα καθώς και Διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες έχω παραθέσει εις αυτήν την ηλεκτρονική επιφυλλίδα πλειστάκις.

ΣΚΟΤΙΣΤΗΚΕ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΑΡΑΦΡΟΝΗΣΑΜΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ...(ΚΥΡΙΑΚΗ 11-7-21) π. Γεώργιος Αγγελακάκης


 https://agiooros.org/

Τά «δεκανίκια» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τόσον ἀκραία καί τόσον γελοία, πού δέν θά ἠδύνατο νά σταθῇ μόνη της καί νά λάβῃ τάς τρομακτικάς διαστάσεις πού ἔχει λάβει, ἐάν ὁ Διάβολος δέν εἶχε φροντίσει νά διαδοθοῦν καί τά κατάλληλα «δεκανίκια», ὥστε νά τήν ὑποβαστάζουν. Ὁ λόγος διά τάς αἱρέσεις πού ἐκήρυξαν ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί πολλοί ἄλλοι σύγχρονοι ψευδο-ορθόδοξοι, ὅπως εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ «ἀχρικαιρισμοῦ», ἡ αἵρεσις ὅτι ὁ πιστός δύναται νά κοινωνῇ ἐκκλησιαστικῶς μέ τούς αἱρετικούς ψευδο-ποιμένας του, ἐπειδή ὁ 15ος Κανών τῆς ΑΒ Συνόδου εἶναι δῆθεν «δυνητικός»,  ἡ αἵρεσις τοῦ «ἀγαπισμοῦ» κ.λπ. «Δεκανίκια» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἐπίσης καί ἡ ἀπόκρυψις τῆς Ἀληθείας, τά πελώρια ψεύδη, αἱ διαστροφαί πού λέγονται ἀνερυθριάστως ἀπό πολλούς, ὅπως π.χ. ἀπό τόν κατά τά ἄλλα ἐξαίρετον Καθηγητήν κ. Γεώργιον Παῦλον, προεξάρχοντα τοῦ  «Δικτύου Ἑλληνισμοῦ», μίας κατά τά ἄλλα ἀξιολόγου προσπαθείας, καθότι ἔχει ὡς μέλη της ἀρκετά ἐκλεκτά ἄτομα. Εἰς τό παρόν ἄρθρον, θά ἐπικεντρωθῶ εἰς τό τελευταῖον αὐτό θέμα, διότι εἶναι ἐπίκαιρον καί διότι τά ὑπόλοιπα θέματα ἔχουν ἐπισημανθῆ διά μακρῶν εἰς προηγούμενα ἄρθρα καί σχόλια εἰς τό διαδίκτυον.

Κατ’ οὐσίαν, ὁ κ. Παῦλος λέγει ὅτι κατά τά τελευταῖα ἔτη οἱ «ἐπίσκοποι» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπιτελοῦν τό ἔργον τοῦ Διαβόλου, ἐπικαλούμενος μάλιστα καί τήν γνωστήν ρῆσιν τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδου, ὅτι «ὁ Διάβολος εὑρίσκεται εἰς διακοπάς, καθότι τό ἔργον του ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἐπίσκοποι», ἐφόσον (1) ἔχουν δεχθῆ τήν ψευδο-σύνοδον τῆς Κρήτης (2016), (2) συμμετέχουν εἰς τό Οὐκρανικόν σχίσμα (2019), (3) ἔχουν γίνει δορυφόροι τῆς ἀθέου-μασονικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, μέ τό κλείσιμον τῶν ἱερῶν ναῶν, τήν μασκοφορίαν ἐντός αὐτῶν, τήν ἀπαγόρευσιν τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας, τόν διωγμόν ἱερέων καί τινων Ἀρχιερέων πού ἀνθίστανται εἰς τήν δαιμονικήν λαίλαπα πού ἐξέσπασε τόν Μάρτιον τοῦ 2020 μέ τήν ψευδο-πανδημίαν τοῦ κοροναϊοῦ, φθάσαντες μάλιστα εἰς τό ἔσχατον σημεῖον νά μετατοπίσουν ἀδικαιολογήτως τήν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν, τό Ἅγιον Πάσχα, ἔτσι ὥστε τό 2021 νά ἑορτασθῇ αὐτό μετά τῶν Ἰουδαίων καί δύο μόνον ἡμέρας μετά τήν Σταύρωσιν τοῦ Κυρίου κ.λπ. κ.λπ.   

Παρά ταῦτα, ὁ κ. Παῦλος λέγει καί ἐπαναλαμβάνει εἰς τάς τηλεδιασκέψεις τοῦ  «Δικτύου Ἑλληνισμοῦ» ὅτι τό Δίκτυον δέν θά κάμῃ κάποιαν «σέκταν», κατακρίνων καί συκοφαντῶν ἔτσι ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, τήν ἀποτείχισιν ἀπό τοιούτους «ἐπισκόπους», ἀλλά θά προσπαθήσῃ νά πείσῃ τούς «ἁγίους»(!!!) ἐπισκόπους, πνευματικόν τέκνον τῶν ὁποίων θεωρεῖ τόν ἑαυτόν του, ὅτι κάμνουν λάθος. Λέγει ἐπίσης ὅτι ὁ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος δέν κηρύττει δημοσίως καμμίαν αἵρεσιν, ἀλλά, κινούμενος ἀπό ἀγάπην πρός τούς ἑτεροδόξους, προσπαθεῖ νά τούς ἐπαναφέρῃ εἰς τήν ὀρθήν πίστιν. Ὡς ἐκ τούτου, οὐδεμίαν ἀναφοράν κάμνει εἰς τάς Γραφάς καί τούς Ἁγίους Πατέρας πού ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ αἱρετικούς ψευδεπισκόπους. Κατακρίνει δέ σφόδρα τόν ἡγούμενον τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, Ἀρχιμανδρίτην Μεθόδιον, ὁ ὁποῖος ὀρθῶς δέν ἀναγνωρίζει τοὐς συγχρόνους γέροντας Παΐσιον, Πορφύριον κ.ἄ. ὡς ἁγίους, ἐφόσον αὐτοί εἶχον ἐν γνώσει των ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ αἱρετικούς ψευδεπισκόπους καί ἄρα, κατά τούς Ἁγίους Πατέρας, ἦσαν «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ». Εἶναι, ὅμως, ἔτσι τά πράγματα, ὅπως τά λέγει ὁ κ. Παῦλος; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἕν ἠχηρόν «Ὄχι»! Ἰδού μικρόν μόνον δεῖγμα τῶν αἱρετικῶν πράξεων καί διακηρύξεων τοῦ κ. Βαρθολομαίου:

1. «Εἴμεθα ὅλοι παιδιά τοῦ ἰδίου Οὐρανίου Πατρός. Τοῦ ἑνός Θεοῦ. Ὁ ἕνας τόν βλέπει ἔτσι, ὁ ἄλλος ἀλλιῶς» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 8-1-1999, σ. 5). Τοὐτέστιν, κατά τόν κ. Βαρθολομαῖον, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν! Ἔχει λεχθῆ ποτέ μεγαλύτερον ψεῦδος ἀπό αὐτό;

2. «Οἱ θρησκευτικοί ἡγέται ὀφείλουν νά παίξουν ἕνα κεντρικόν καί πνευματικόν ρόλον – εἴμεθα ἡμεῖς αὐτοί πού πρέπει νά φέρωμεν εἰς τό προσκήνιον τάς πνευματικάς ἀρχάς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καί τῆς εἰρήνης . . . Ἀλλά τοῦτο δυνάμεθα νά τό ἐπιτύχωμεν μόνον ἄν εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνός Θεοῦ, Δημιουργοῦ τῶν πάντων, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων. Καθολικοί καί Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καί Ἰνδοί, Βουδδισταί καί Κομφουκιανοί – εἶναι καιρός ὄχι μόνον διά συμφιλίωσιν, ἀλλ’ ἀκόμη καί διά συμμαχίαν καί συνεργασίαν, διά νά συντελέσωμεν εἰς τήν ἀπομάκρυνσιν τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τούς ψευδοπροφήτας τοῦ ἐξτρεμισμοῦ [σ.σ. τῆς Ὀρθοδοξίας ἐννοεῖ] καί τῆς μή ἀνεκτικότητος». (Ὁμιλία εἰς τήν 6ην Παγκόσμιον Συνάντησιν Θρησκείας καί Εἰρήνης, Riva Del Garda, 4-11-1994.) Κατά τόν κ. Βαρθολομαῖον, λοιπόν, αἱ «πνευματικαί ἀρχαί» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι νά παρακαμφθοῦν τά ἐμπόδια πού θέτει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τήν συμφιλίωσιν καί τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν, διά τήν ἐπίτευξιν τῆς εἰρήνης! Τό εὐαγγελικόν «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματ. 10:34) εἶναι δι’ αὐτόν ἐξτρεμισμός, ψευδοπροφητεία, ἔλλειψις ἀνεκτικότητος κ.λπ.

3. «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείσῃ τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινός ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψῃ εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως [σ.σ. ἄρνησις τοῦ εὐαγγελικοῦ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς ...» (Ματθ. 28:19-20)] . . . Ὁποτεδήποτε οἱ ἄνθρωποι ἀντιδροῦν εἰς τάς τοποθετήσεις καί τά πιστεύω τῶν ἄλλων μέ βάσιν τόν φόβον καί τήν αὐτοδικαίωσιν, παραβιάζουν τό θεόσδοτον δικαίωμα καί τήν ἐλευθερίαν τῶν ἄλλων νά γνωρίσουν τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπόν των μέ τρόπον πού προσιδιάζει εἰς τήν ταυτότητά των ὡς λαῶν» [σ.σ. θεοσοφικά φληναφήματα, τοὐτέστιν Σατανισμός]. (Ὁμιλία εἰς τό Παγκόσμιον Συνέδριον κατά τοῦ ρατσισμοῦ, τῶν φυλετικῶν διακρίσεων καί τῆς ξενοφοβίας, 17-3-2001, Durban Ν. Ἀφρικῆς.) Ὥστε, λοιπόν, κατά τόν κ. Βαρθολομαῖον, ἡ καταδίκη τῶν αἱρέσεων ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι κατακριτέα, διότι εἶχε δῆθεν ὡς βάσιν τόν φόβον καί τήν αὐτοδικαίωσιν τῶν Ὀρθοδόξων!

4. «Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά έχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶ ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν . . .» [σ.σ. ὅπως ὁ κλέπτης  ζητεῖ τήν κατάργησιν τοῦ νόμου πού τιμωρεῖ τήν κλοπήν!]. (Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη, Περί τήν Κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Ἀνάλεκτα Βλατάδων, Ἀριθ. 6, Πατριαρχικόν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1970, σ. 73.)

5. Εἰς τό Ἰράν, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐκήρυξεν τόν πανθρησκειακόν Οἰκουμενισμόν, ὁμιλήσας ἀπεριφράστως διά τήν «ἱερότητα καί ἰσότητα τῶν «Ἱερῶν Γραφῶν», δηλαδή τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ Κορανίου («Ὀρθόδοξος Τύπος», 15-3-02, σ. 5).

Καί χιλιάδες ἄλλα παρόμοια. Βεβαίως, ὁ κ. Βαρθολομαῖος δέν εἶναι ὁ μόνος ἀνατροπεύς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι «ἀρχιερεῖς». Ὥστε, λοιπόν, οἱ «ἐπίσκοποι» τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου καί τῶν ἄλλων «ὀρθοδόξων» Ἐκκλησιῶν πού κοινωνοῦν μέ τόν κ. Βαρθολομαῖον, ἔχοντες ὡς βάσιν τήν αἱρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920, γνωστήν ὡς «Σύνταγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», κηρύττουν ἐπισήμως, δημοσίως, συστηματικῶς καί ἀπροκαλύπτως εἰς παγκόσμιον ἐπίπεδον, ἔργοις καί λόγοις, τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ταυτοχρόνως δέ, πολεμοῦν λυσσωδῶς τούς ἐμμένοντας εἰς τάς ἱεράς παραδόσεις Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Συνεπῶς, ἡ ἐν γνώσει ἐκκλησιαστική κοινωνία μετ’ αὐτῶν ὄχι μόνον δέν καθιστᾶ τόν πιστόν «ἅγιον», ἀλλά μᾶλλον «ἐχθρόν τοῦ Θεοῦ», ὅπως διδάσκουν ὁμοφώνως ὅλαι αἱ Γραφαί, ὅλαι αἱ Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐδίδαξαν καί ἐφήρμοσαν εἰς τήν πρᾶξιν τήν ἀποτείχισιν ἀπό αἱρετικούς «ἐπισκόπους», ἡ ὁποία ὄχι μόνον δέν συνιστᾶ δημιουργίαν «σέκτας», ἀλλ’ εἶναι ἡ μόνη Ὀρθόδοξος στάσις.

 

Proclus & Hilary the Martyrs of Ancyra

These Martyrs contested in Ancyra in 106, during the reign of the Emperor Trajan. Saint Proclus was seized as a Christian and, confessing his faith, was burned on his sides and belly, was hung upon a beam with heavy stones tied to his feet, and finally was taken away to be shot with arrows. As he was being led forth, his nephew Hilary encountered him and greeted him, and was himself seized. After his uncle had been slain with arrows, Hilary, because he would not deny Christ, was tormented, then beheaded.