ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ουδέν σύνθημα είναι τόσον επικίνδυνον σήμερον, όσον είναι το της ενότητος. Σήμερον η ενότης αποτελεί πόθον και απαίτησιν όλων των λαών. Πόθον, διότι η ενότης ευρίσκεται εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής. Απαίτησιν, διότι μόνον δια της ενότητος των λαών, δύναται να αποφευχθή ο διαγραφόμενος κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου. Ποίος τολμά να αντιτεθή εις το σύνθημα τούτο, χωρίς να θεωρηθή ως εχθρός της παγκοσμίου οικογενείας;  Εχαρακτηρίσαμεν το σύνθημα της ενότητος ως επικίνδυνον. Εξηγούμεθα. Αν πρόκηται περί ενότητος, εις το επίπεδον της συνεργασίας και συνυπάρξεως των εθνών και ανοχής, των μεταξύ των καθεστωτικών διαφορών, παρά τον πρόσκαιρον χαρακτήρα της εκβιαζομένης αυτής ενότητος, ουδέν, ίσως, το κακόν υπάρχει. Αν όμως το σύνθημα της ενότητος περιλαμβάνη τον θρησκευτικόν βίον των λαών, όπως ακριβώς και επιζητείται, το πράγμα είναι απατηλόν και ολέθριον, δι’ αυτήν την ιδίαν ανθρωπότητα.

Τη ΚΓ΄ (23η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΑΝΔΡΕΑΣ λόγχη τελειούται.

Ανδρέας ο μακάριος Μάρτυς, γέρων ων κατά την ηλικίαν, έζη κατά τας ημέρας του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Βασιλείου του Μακεδόνος εν έτει ωξζ΄ (867), συλληφθείς δε υπό των Αγαρηνών, οίτινες κατά την εποχήν εκείνην εξουσίαζον όλην την Αφρικήν και είχον φθάσει μέχρι της Σικελίας, παρεστάθη ενώπιον του άρχοντος αυτών, του θηριώδους και ωμοτάτου Αβραχίμ. Επειδή δε ωμολόγησε παρρησία την εις Χριστόν πίστιν, ερρίφθη εις την φυλακήν και εκεί έμεινεν πολλά έτη, έως ου κατεξηράνθη όλος από την πείνν και δίψαν, και από τας άλλας ταλαιπωρίας της φυλακής.

Απολυτίκιον Συλλήψεως Ιωάννου του Προδρόμου -- Orthodox Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 23 Σεπτεμβρίου 2017


Σύλληψη Προδρόμου

Ο Κύριος ημών και Θεός, ο του Πατρός Μονογενής Υιός και Λόγος, όταν έμελλε να καταβή από τους ουρανούς και να συλληφθή ασπόρως και παραδόξως εις την παρθενικήν κοιλίαν της Παναμώμου Αυτού Μητρός, ηθέλησε να προβεβαιώση την εν τη Παρθένω ιδικήν του άσπορον σύλληψιν με άλλο θαύμα παράδοξον. Τούτου ένεκα εξ μήνας προς της ιδικής του συλλήψεως απέστειλε τον Αρχάγγελον Γαβριήλ εις τον Προφήτην και Αρχιερέα Ζαχαρίαν, όστις ευρίσκετο τότε εις τον Ναόν και εθυμία και προσηύχετο υπέρ του λαού, και διεμήνυσεν εις αυτόν την παράδοξον σύλληψιν του ιδικού του Προδρόμου, η οποία έμελλε να γίνη εν τη κοιλία της στείρας και γηραιάς γυναικός του, της Ελισάβετ, και την οποίαν σύλληψιν εορτάζομεν  σήμερον. Ο δε Ζαχαρίας, επειδή δεν επίστευσεν εις την παρ’ ελπίδα ταύτην αγγελίαν του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, δια τούτο κατεδικάσθη εις αφωνίαν και σιωπήν, έως ου ίδη δια των έργων γενόμενον το αρχαγγελικόν μήνυμα. 

ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ (Η ΕΛΛΑΔΑ)

Το «Προσφυγικό - Μεταναστευτικό» υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί σε ζήτημα εθνικής ασφάλειας

Η μετακίνηση πληθυσμών είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε σε διάφορες φάσεις της Ιστορίας. Όμως μπορούμε να πούμε ότι περιορίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από τότε που ιδρύθηκαν τα κράτη και οριοθετήθηκαν τα μεταξύ τους σύνορα. Έκτοτε και ιδιαίτερα στη διάρκεια του 20ού αιώνα το μόνο φαινόμενο σχετικό με το θέμα, που μπορούμε να πούμε ότι συνεχίστηκε, ήταν αυτό της μετανάστευσης, νόμιμης και παράνομης. Σε έκτακτες δε περιπτώσεις είχαμε και κύματα προσφύγων από περιοχές που τις έπληξε ο πόλεμος ή από χώρες με ανελεύθερα καθεστώτα.
Το καθεστώς των προσφύγων καθορίζεται από τη Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες του ΟΗΕ, που βασίζεται στο άρθρο 14 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948. Σύμφωνα με τη Σύμβαση του 1951, ως πρόσφυγας ορίζεται «ένα άτομο που λόγω βάσιμου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα ή πολιτικών πεποιθήσεων ευρίσκεται εκτός της χώρας της ιθαγένειάς του και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του φόβου, δεν επιθυμεί να θέσει εαυτόν υπό την προστασία της εν λόγω χώρας, ή που δεν έχει υπηκοότητα και είναι εκτός της χώρας της προηγούμενης συνήθους διαμονής του, ως αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, δεν είναι σε θέση ή, λόγω του φόβου αυτού, δεν επιθυμεί να επιστρέψει σε αυτή...».

Ο όσιος Πέτρος Ο Δαμασκηνός γράφει (Δεύτερον Βιβλίον):

«Εκείνος, που φωτίστηκε, ώστε να βλέπη τις αμαρτίες του, δεν σταματά να θρηνή τον εαυτόν του και τους άλλους ανθρώπους, βλέποντας την τόσην ανοχήν του Θεού και τις τόσες αμαρτίες, που από την αρχή κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε διαρκώς οι  άθλιοι. Απ᾽ αυτό γίνεται ευγνώμων, μη τολμώντας να κατακρίνη κανέναν, από ντροπή για τις πολλές ευεργεσίες του Θεού και τα δικά μας αμαρτήματα…». 

Τη ΚΒ΄ (22α) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι Εικοσιέξ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Επειδή το Άγιον Όρος πάντοτε και ήτο και είναι ο πρόβολος και το στήριγμα της πασχούσης εν τη Ανατολή Εκκλησίας, δια τούτο οι Λατίνοι, ίνα καταστρέψωσι το θεμελιώδες τούτο στήριγμα της Ορθοδοξίας, εισεπήδησαν ποτε και εις αυτό, πείθοντες δια λόγων, εξαπατώντες δια χρημάτων και υποσχέσεων, και καταναγκάζοντες δια των απειλών και της τυραννικής μέχρι μαρτυρίου βίας, όπως αναγνωρισθή και εν τω Αγίω Όρει η εξουσία του Πάπα της Ρώμης. Πλην όμως ολίγοι τινές δειλοκάρδιοι επείθοντο εις τούτο· οι δε πλείονες αυτών επεσφράγισαν δια του ιδίου αίματος την εαυτών ομολογίαν, και δια της σταθερότητος αυτών εξήλεγξαν την ιερόσυλον του Πάπα οικειοποίησιν της εξουσίας και του πεπλασμένου ονόματος ως τοποτηρητού του Χριστού, όστις εις και μόνος και ήτο και είναι και θα είναι εις τους αιώνας, η κεφαλή της Αγίας αυτού Εκκλησίας. Ίνα δε παρεκκλίνωσι οι Μοναχοί του Αγίου Όρους εις τα της Ρώμης και του Πάπα σαθρά δόγματα, συνήργει δυστυχώς και ο τότε αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ ο Παλαιολόγος, και ο Πατριάρχης αυτής Ιωάννης Βέκκος. Ούτοι λοιπόν ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ’ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας αυτής Εικόνος τους εξής λόγους· «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού»! ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός· οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή· άπελθε λοιπόν ταχέως».

Του αειμνήστου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννου Κορναράκη :

«Ο θρησκευτικός συγκρητισμός, τον οποίο καλλιεργεί και προωθεί η Νέα Εποχή, η απαράδεκτος δια κάθε ορθόδοξον χριστιανόν άποψις, ότι όλαι αι θρησκείαι ή «τα πνευματικά μονοπάτια», κατά την νεοεποχίτικην ορολογίαν είναι παράλληλοι δρόμοι, οι οποίοι οδηγούν εις τον Θεόν, προσκρούουν απολύτως εις την Ορθόδοξον αυτοσυνειδησίαν μας, ότι η εν Χριστώ Ιησού αποκαλυφθείσα Αλήθεια είναι μοναδική, ανυπέρβλητος και αναντικατάστατος. Το πανθρησκειακό όραμα, το οποίον εξισώνει το μυστήριον της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος με τα πάσης φύσεως ανθρωποκεντρικά μορφώματα… δεν έχει θέσιν εις την ζωήν των ορθοδόξων, αλλά ουσιαστικώς αποτελεί άρνηση της εν Χριστώ Ιησού σωτηρίας, ελευθερίας και ελπίδος μας»

Τη ΚΒ΄ (22α) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν τω Αγίω Όρει του Άθω Οσίου ΚΟΣΜΑ του Ζωγραφίτου, ασκήσαντος εν έτει ατκγ΄ (1323).

Κοσμάς ο Όσιος πατήρ ημών ήτο Βούλγαρος το γένος, και εγεννήθη εξ επαγγελίας από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, οι οποίοι, αφού τον ανέθρεψαν καλώς, τον έβαλαν και έμαθε τα γράμματα της ελληνικής γλώσσης και της των Βουλγάρων· έπειτα εβούλοντο και να τον νυμφεύσωσιν. Όμως αυτός, έχων πόθον να γίνη Μοναχός, έφυγε κρυφίως από την πατρίδα του και απήλθεν εις το Άγιον Όρος, ενώ δε κατευωδούτο εις τον προς ον λορον του, εις την αρχήν του Αγίου Όρους ο μισόκαλος και φθονερός διάβολος, θέλων να τον κάμη να επιστρέψη εις τα οπίσω, εσχημάτισε κατά φαντασίαν έμπροσθέν του ως μίαν θάλασσαν από του ενός άκρου της αληθινής θαλάσσης έως εις το άλλο άκρον, και του έδειξε το Όρος ως νήσον· ο δε μακάριος Κοσμάς διαλογιζόμενος άρα γε πως εμβαίνουν οι Μοναχοί εις το Όρος, με σκάλαν ή με λέμβον, και μη έχων τινά να ερωτήση, έκαμεν εις τον Θεόν προσευχήν ούτω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δια πρεσβειών της παναχράντου σου Μητρός, δείξον μοι την οδόν, από την οποίαν εμβαίνουν οι Μοναχοί εις το Όρος». Και παρευθύς η φαινομένη εκείνη θάλασσα έγινεν άφαντος, και αναγνωρίσας την μηχανήν του διαβόλου ηυχαρίστησε τον Θεόν και την Θεοτόκον. Αφού δε εμβήκεν ανεμποδίστως εις το Άγιον Όρος, μετέβη εις την σεβασμίαν Μονήν του Ζωγράφου, και εγένετο δεκτός από τον προεστώτα και από όλους τους αδελφούς.

Ο περί των Αγίων Εικόνων όρος της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, έχει ως εξής:

«Ορίζομεν συν ακριβεία πάση και επιμελεία παραπλησίως τω τύπω του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ανατίθεσθαι τας σεπτάς και Αγίας Εικόνας εν ταις Αγίαις του Θεού Εκκλησίαις, και ιεροίς σκεύεσι, και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς (όσω γαρ συνεχώς δι’ εικονικής ανατυπώσεως ορώνται, τοσούτον και οι ταύτας θεώμενοι διανίστανται προς την των πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν) και ταύταις ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησιν απονέμειν, (ου μη την κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, η πρέπει μόνη τη Θεία Φύσει, αλλ’ ον τρόπον τω τύπω του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, και τοις Αγίοις Ευαγγελίοις και τοις λοιποίς ιεροίς αναθήμασι) και υμιαμάτων και φώτων προσαγωγήν προς την τούτων τιμήν ποιείσθαι, καθώς και τοις αρχαίοις ευσεβώς είθισται· η γαρ της Εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει και ο προσκυνών την Εικόνα προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν».

π.Νικόλαος Μανώλης, Παιδιά μου φυλάξτε την αρετή της Παρθενίας [ΒΙΝΤΕΟ 2017]


Η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης: Προς Νέα Εκκλησία (Μέρος β΄)

(Απάντηση στο κείμενο του Επισκόπου Αβύδου κ. Κυρίλλου Κατερέλου «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης: Νέα Εκκλησιολογία ἢ Πιστότητα στὴν Παράδοση;»)
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/09/blog-post_15.html

Νικολάου Μάννη
 εκπαιδευτικού

Ε. Πριν προχωρήσουμε στην καθαρώς προτεσταντίζουσα πλευρά της Νέας Εκκλησιολογίας, όπως αυτή παρουσιάζεται στο επόμενο κεφάλαιο του εξεταζομένου κειμένου («Αἱρετικοὶ καὶ Ἑτερόδοξοι»), συνεχίζουμε την αναφορά με την εξέταση του καταταλαιπωρημένου ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, με την οποία φαίνεται τόσο η παπίζουσα, όσο και η προτεσταντίζουσα επιρροή στη Νέα αυτή Εκκλησιολογία των Οικουμενιστών.

Ο Σ. προβαίνει σε μια πρωτοφανή ερμηνευτική ανάλυση του Κανόνος τούτου, η οποία τον οδηγεί στις εξής εσφαλμένες, όπως θα αποδειχθεί, θέσεις (με την σειρά που παρουσιάστηκαν):