Άγιον Όρος, διχασμός εν όψει Του αείμνηστου. Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού του Πνεπιστιμίου Αθηνών

 …..ο μοναχικός σύλλογος των «αμαθών» και «ασόφων», γνωρίζει αυτά, τα οποία και οι σοφοί ηγούμενοι γνωρίζουν αλλά τα αποσιωπούν, δηλ. την εμπλοκή του Πατριάρχου στην παναίρεση του οικουμενισμού και τις παραχωρήσεις στους αιρετικούς, οι οποίες ακυρώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Γράφουν λοιπόν στους ηγουμένους. «Γνωρίζετε, σεβαστοί πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου...που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή - γυμνή τη κεφαλή - αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί τη μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και των Λουθηρανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά»!
Τέλος, οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην Εκκλησία, «...φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της ενότητας στην πίστη, επιτυγχάνουν αφ' ενός...και αφ' ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων ˙ επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και την δημιουργία νέων σχισμάτων»!
Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο αυτό μέρος του κειμένου των ηγουμένων είναι:
- Ποιος φωτισμός τους πληροφορεί ότι «οι μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων και της πατερικής παραδόσεως, στην περίπτωση, που, ό μη γένοιτο, δημιουργηθεί σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας;

- Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και Ορθόδοξους, αλλά έξω από το σώμα της Εκκλησίας; Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία; -Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; Ποιος πρέπει να αποκοπεί; από ποιόν; 

Orthodox Hymns -- Oρθόδοξοι Ύμνοι από το Άγιον Όρος

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 9 Μαρτίου 2016

Των εν Σεβαστεία τη πόλει μαρτυρησάντων τεσσαράκοντα μαρτύρων, Καισαρίου, αδελφού αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι κατάγονταν ἀπὸ διάφορους τόπους καὶ μαρτύρησαν στὴν λίμνη τῆς Σεβαστείας, τὸ ἔτος 320 μ.Χ., εἶναι οἱ : Ἀγγίας, Ἀγλάϊος, Ἀειθαλᾶς, Ἀέτιος, Ἀθανάσιος, Ἀκάκιος, Ἀλέξανδρος, Βιβιανός, Γάϊος, Γοργόνιος, Γοργόνιος, Δομετιανὸς ἢ Δομέτιος, Δόμνος, Ἐκδίκιος, Εὐνοϊκός, Εὐτύχιος, Ἠλιάδης ἢ Ἠλίας, Ἡράκλειος, Ἡσύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ἰωάννης ἢ Κάνδιδος, Κλαύδιος, Κύριλλος, Κυρίων, Λεόντιος, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξανθίας, Οὐαλέριος, Οὐάλης, Πρίσκος, Σακερδὼν ἢ Σακεδών, Σεβηριανός, Σισίνιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος καὶ Χουδίων.

Οἱ Ἅγιοι ἦταν στρατιῶτες ἐπὶ αὐτοκράτορα Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.) καὶ ἡγεμόνος Ἀγρικολάου. Ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, συνελήφθησαν καὶ ὁμολόγησαν ὅτι ἦταν Χριστιανοί. Καὶ ἐπειδὴ δὲν πείσθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, τοὺς συνέτριψαν μὲ πέτρες τὰ σώματά τους καὶ σὲ καιρὸ χειμῶνος τοὺς καταδίκασαν νὰ στέκονται ὅλη τὴν νύχτα μέσα στὴν λίμνη ποὺ εἶχε παγώσει ἀπὸ τὸ κρύο καὶ εἶχε κρυσταλλώσει.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός : Μόνον οι άγιοι γνωρίζουν ποιός είναι άγιος και αυτών ή γνώμη και άποψη έχει σημασία.

"Όταν λέμε συνεπώς, ότι ό «λαός τού Θεού» αναγνωρίζει την αγιότητα, εννοούμε στην κυριολεξία τούς Αγίους αυτούς πού έφθασαν στην αγιότητα (φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος και θέωση), τούς βαδίζοντας «συν πάσι τοις Άγίοις», άκολουθώντας τά ίχνη τους, για να γίνουν άγιοι, και όχι εκείνους πού δεν αγωνίζονται. Εμείς σκεπτόμεθα συνήθως «λαοκρατικά» και «λαϊκιστικά», όταν λέμε ότι ό «λαός» αναγνωρίζει τούς Αγίους! Γιατί το ερώτημα είναι: ποιός λαός; Ποιά σχέση έχει, δηλαδή, με τη Χάρη και σέ ποιά κατάσταση είναι ή «καρδιά» του; Διότι διαφορετικά, τά κριτήριά μας θα είναι ηθικολογικά και κοσμικά. Αυτό το φαινόμενο είναι σύνηθες στις περιπτώσεις όχι γνησίων πνευματικών τέκνων, αλλά οπαδών κάποιων Γερόντων, πού έπιμένουν στην «αγιοποίηση» τους, καθιστώντας τούς εαυτούς τους, έτσι, αλάθητο κριτήριο της αγιότατος!

Κανεὶς δὲν ἀσχολεῖται µὲ τὶς 350.000 δολοφονίες ἐτησίως µέσῳ ἐκτρώσεων ἤτοι 1.000 φόνων Ἑλλήνων ἡµερησίως

Τὸ διεστραµµένο πολιτικὸ σύστηµα ἔφερε τὸν πολιτικὸ γάµο, τὸ συναινετικὸ διαζύγιο, ἀκολούθως τὸ σύµφωνο συµβίωσης ἑτεροφύλων, βολὲς χαριστικὲς γενοκτονίας γιὰ τὸ αὔριο τοῦ ἔθνους µας, ἀφοῦ οἱ θάνατοι ἤδη ὑπερέβησαν τὶς γεννήσεις. Κανεὶς δὲν ἀσχολεῖται µὲ τὶς 350.000 δολοφονίες ἐτησίως µέσῳ ἐκτρώσεων ἤτοι 1.000 φόνων Ἑλλήνων ἡµερησίως, οὔτε µὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἔκθεση, σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος σηµερινὸς πληθυσµός, µᾶλλον γερόντων, θὰ ὑπάρχει – ἂν ὑπάρχει – τὸ 2060, ἐνῷ ἡ ἐθνικὴ στατιστική µας ὑπηρεσία προβλέπει τὸ 2030 νὰ ἔχουµε 60% ἀλλοδαποὺς καὶ µόνον 40% Ἕλληνες µαθητὲς στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα.

π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος

∆ὲν µᾶς φτάνει ποὺ ὁ πάπας µᾶς θεωρεῖ ἐλλειµµατικούς, µὲ ἐλλατωµένη ἐκκλησιαστικότητα, ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος, ἀφοῦ µᾶς διδάσκει ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν µποροῦµε νὰ συγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο. Εἶπε ἢ ἔγραψε ποτὲ πρὸς τοὺς φίλους του Παπικοὺς ὅτι ὅλες οἱ σύνοδοι ποὺ συνεκάλεσε ὁ πάπας µετὰ τὴν Ζ´ ὡς οἰκουµενικές, καὶ ἔχουν ξεπεράσει τὶς εἴκοσι, δὲν εἶναι οἰκουµενικές, γιατὶ ἀπουσιάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι; Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἔλεγε, ποιός θὰ ἄκουγε τὴν γνώµη του; Ὁ πάπας σφετερίζεται, κλέβει τὸ δικαίωµα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συγκαλεῖ  Οἰκουµενικὲς Συνόδους, καὶ ἡ οἰκοδέσποινα Ἐκκλησία δὲν δεσπόζει εἰς τὰ τοῦ οἴκου της, ἀµφισβητοῦν τὰ δικαιώµατά της οἱ ἀξιωµατοῦχοι της καὶ τὰ παιδιά της;

Αυτά γράφει ο θεολόγος Αθανάσιος Σακαρέλλος:

 Είναι προφανές ότι ο αναφερόμενος στο εορτολόγιο της Αποστολικής Διακονίας «άγιος Εδουάρδος, βασιλεύς της Αγγλίας», μάλλον είναι ο πιό πάνω πρώτος, ο «Edward the Martyr (975-978)», γιατί ο δεύτερος πέθανε μετά το σχίσμα των Εκκλησιών (1009μ.Χ.). 
Τι ήταν όμως αυτός ο «άγιος Εδουάρδος, βασιλεύς της Αγγλίας»; Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν προσκομίζει κανένα ιστορικό, ή αγιολογικό στοιχείο. Ο αδελφός Sotirio από την ηλεκτρονική έρευνά του αναφέρει ότι ήταν μάρτυρας και βασίλευσε τρία χρόνια, από το 975 έως το 978. 
Ο αδελφός Misha προσθέτει ότι «ο άγιος Εδουάρδος που γιορτάζεται στις 18 Μαρτίου είναι μεγάλος θαυματουργός ορθόδοξος άγιος της Αγγλίας, που εκοιμήθη μαρτυρικώς το 979»! Δεν μας παραπέμπει όμως ο καλός αδελφός Misha, σε κανένα από τα θαύματά του, αφού τον αποκαλεί «θαυματουργό», ούτε μας δίνει κανένα ιστορικό, ή αγιολογικό στοιχείο για το μαρτύριό του. 

3. Αναγκαστήκαμε να ψάξουμε εμείς για την ανίχνευση τέτοιων στοιχείων, προκειμένου να εξετάσουμε πώς έγινε η κατάταξή του στο εορτολόγιο από την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και αν έπρεπε να γίνει. Διαπιστώσαμε τα εξής: 

α. Ο Εδουάρδος ήταν γιος του Αγγλοσάξονα βασιλιά της Αγγλίας Edgar, από την πρώτη σύζυγό του Ελφρίδα. Σε ηλικία μόλις 13 ετών διαδέχθηκε τον πατέρα του στο θρόνο. Μετά τρία χρόνια, η μητρυιά του Ελφρίδα τον δολοφόνησε, προκειμένου να τον διαδεχθεί στο θρόνο ο ετεροθαλής αδελφός του και γιος της, ο Εθελρέδος. Ετάφη βιαστικά και σε άγνωστο μέρος. 

β. Σύμφωνα με πληροφορίες, που δημοσίευσε στον «Ορθόδοξο Τύπο»( 22.2.1985) ο βυζαντινολόγος Μάριος Πηλαβάκης, το 1101 ο ετεροθαλής αδελφός του Εθελρέδος, τον ανακήρυξε «μάρτυρα» και «άγιο», χωρίς τη συναίνεση της Εκκλησίας. Οι ίδιοι οι Αγγλικανοί παραδέχονται ότι ο Εδουάρδος αποτελεί μοναδική περίπτωση»αγίου» και «μάρτυρα» του οποίου θάνατος ή το «μαρτύριο» δεν σχετίζεται με την Πίστη, ή έστω εκκλησιαστικά ζητήματα 

γ. Το 1931 ανακαλύφθηκαν κάτι οστά στο Αββαείο του Σιέφσμπουρυ. Ειδικός οστεολόγος το 1970 τα χρονολόγησε γύρω στην εποχή που έζησε ο Εδουάρδος και αποφάνθηκε ότι ανήκουν στον Εδουάρδο. Δύο άλλοι όμως επιστήμονες, ο δρ. Β. Mitford του Μεσαιωνικού τμήματος του Βρετανικού Μουσείου και ο δρ. R. Brothwell του Ανθρωπολογικού τμήματος του ιδίου Μουσείου εξέφρασαν σοβαρές αμφιβολίες για την αυθεντικότητα των οστών του Εδουάρδου, τα οποία θεωρούν ότι ανήκουν σε άνδρα ηλικίας 30 – 40 ετών, καί όχι σε νεαρό έφηβο, ηλικίας 16 χρόνων, που ήταν ο Εδουάρδος, όταν δολοφονήθηκε. 
Ένας εκ των ιδιοκτητών του χώρου που βρέθηκαν τα οστά αναζητούσε κάποια Εκκλησία να της τα δωρίσει. ΄Ομως τόσο η παπική, όσο και η αγγλικανική Εκκλησία αρνήθηκαν να τα δεχτούν, γιατί δεν ανεγνώριζαν, ούτε αναγνωρίζουν μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε σχέση των οστών με τον Εδουάρδο. 

δ. Τελικά, ο ιδιοκτήτης των οστών ανακάλυψε ότι κάποιος Άγγλος ιερεύς που ανήκε στη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς του Μητροπολίτη Φιλαρέτου, ο αρχιμ. Αλέξιος Πόπτζοϊ, ενδιαφέρονταν για την απόκτησή τους, λόγω της βασιλικής προέλευσής τους. Τα οστά αυτά τελικά δόθηκαν στον κληρικό αυτό, ο οποίος ίδρυσε μοναστική αδελφότητα, με δύο μέλη. Την Αδελφότητα αυτή η Σύνοδος του Φιλαρέτου την ανακήρυξε Σταυροπηγιακή Μονή. Σήμερα, η Μονή αυτή ανήκει στη Παλαιοημερολογίτικη Παράταξη των Ενισταμένων του Μητροπολίτη Κυπριανού. Εν τω μεταξύ η Σύνοδος αυτή εξέδωσε Εγκύκλιο, στην οποία υποστηρίζονται πρωτοφανείς απόψεις, που συνιστούν αιρέσεις! Τέτοιες κακόδοξες απόψεις δεν εξεστόμισε ούτε ο Αθηναγόρας! Την αγιότητα του Εδουάρδου υποστήριξε παραδόξως ο επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος, του Οικουμενικού Πατριαρχείου! 

4. Στην Εγκύκλιο αυτή, που υπογράφει ο ίδιος ο Μητροπολίτης Φιλάρετος, υποστηρίζεται μεταξύ άλλων, ότι το Φιλιόκβε, που τότε είχαν δεχθεί οι Αγγλοσάξονες της Αγγλίας, μεταξύ των οποίων και ο Εδουάρδος, δεν αποτελεί κώλυμα ανακηρύξεώς του ως αγίου, ούτε εμπόδιο σωτηρίας κανενός! Κύριε ελέησον! 

Η Εγκύκλιος της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς έχει ως εξής:

Παράθεση:

20 Ιουλίου / 2 Αυγούστου 1984  Προς όσους ενδιαφέρονται  Την προσοχήν του Προέδρου και των μελών της Συνόδου των επισκόπων επέσυρε το γεγονός ότι γίνονται ακόμη ανακοινώσεις υπό μεμονωμένων κληρικών και λαϊκών της Εκκλησίας ημών, εις βάρος της αυθεντίας της Συνόδου των Επισκόπων, αποσκοπούσαι να αποδείξουν ότι ο φορεύς του θείου Πάθους άγιος Εδουάρδος, ο μάρτυς, ο βασιλεύς της Αγγλίας, δεν είναι άγιος της Παγκοσμίου Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και ότι τα λείψανα του Αγίου Εδουάρδου, τα οποία πρόκειται μεγαλοπρεπώς να αποδοθούν εις την Εκκλησίαν ημών, είναι νόθα και ανάξια τιμητικής προσκυνήσεως υπό των πιστών.  Γνωστόν έστω τοις πάσι, ότι τοιούτοι μεμονωμένοι κληρικοί και λαϊκοί, οίτινες διασπείρουν τοιαύτας συκοφαντίας κατά ενός αγίου του Θεού δεν ομιλούν με την αυθεντικήν φωνήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά απλώς εκφράζουν προσωπικάς των γνώμας, αίτινες είμεθα πεπεισμένοι, ότι δεν θεμελιούνται επί των γεγονότων αυτού του ζητήματος, αλλά μάλλον επί προσωπικής προκαταλήψεως και νοσηρής βουλήσεως.  Η Σύνοδος των επισκόπων έχουσα εξετάσει τα εις την διάθεσίν της τεκμήρια του ζητήματος μετά προσοχής, ιδιαζόντως την ιατροδικαστικήν Έκθεσιν επί των λειψάνων, πραγματοποιηθείσαν το 1970, υπό του διακεκριμένου Δρ. Τόμας Στώουελ, παγκοσμίου φήμης ειδικού οστεολόγου, κατέληξεν επισήμως να αναγνωρίση ότι η ως άνω οστεολογική εξέτασις συνιστά αναμφισβήτητον επιβεβαίωσιν της ταυτότητος και αυθεντικότητος των λειψάνων, τα οποία παραδίδονται εις την Εκκλησίαν ημών.  Η απόφασις αύτη επανεξετάσθη επισήμως και επεκυρώθη υπό της Συνόδου των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εκτός Ρωσίας, υψίστης διοικητικής αυθεντίας της Εκκλησίας ημών.  Εσχάτως υπεβλήθησαν ωρισμέναι επιστολαί εις την Σύνοδον υπό προσώπων ελπισάντων να πείσουν την Σύνοδον να ανακαλέση την απόφασίν της, την αναγνωρίζουσαν την αγιότητα του αγίου Εδουάρδου και την αυθεντικότητα των λειψάνων αυτού και να ματαιώση την οσονούπω μετακομιδήν των.  Γνωστόν έστω ότι εξετάσασα τας υποβληθείσας αυτή επιστολάς, η Σύνοδος ουδέν εύρεν το ουσιώδες, ώστε να δικαιολογείται η ματαίωσις της παραδόσεως των αγίων λειψάνων του Αγίου Εδουάρδου εις αυτήν, ουδέν το δυνάμενον να υποχρεώση αυτήν να επανεκτιμήση την αγιότητα του Αγίου Εδουάρδου.  Διετυπώθη η άποψις ότι ο Άγιος Εδουάρδος δεν δύναται να θεωρηθή άγιος ένεκα του ότι η προσθήκη του Φιλιόκβε είχεν ήδη εισαχθή εις το Σύμβολον της Πίστεως εν Αγγλία κατά την εποχήν του. Το να υποστηρίζη τις τοιαύτην άποψιν είναι αντίθετον προς τας εκπεφρασμένας γνώμας των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι ανήρεσαν το Φιλιόκβε, δηλονότι του σεπτού Μαξίμου του Ομολογητού και του αγίου Ιεράρχου Φωτίου Πατριάρχου ΚΠόλεως. Προσέτι η δικαιοσύνη απαιτεί, όπως και πολλοί άλλοι άγιοι, οίτινες επρέσβευον ανεπιγνώστως την αυτήν προσθήκην εις το Σύμβολο της Πίστεως, να απαλειφθούν επίσης εκ του Αγιολογίου ημών, ώς π.χ. οι άγιοι Βιασεσλαύος και Λουντμίλλα της Τσεχίας, ο άγιος Μαρτίνος ο Ομολογητής, Πάπας Ρώμης κλπ.  Αμφότερα τα σώματα, η Σύνοδος και το Συμβούλιον των επισκόπων εξήτασαν το θέμα του Φιλιόκβε μετά προσοχής εν σχέσει προς την περίπτωσιν του Αγίου Εδουάρδου, και εν όψει των εκπεφρασμένων γνωμών των Πατέρων της Εκκλησίας, κατέληξαν ότι αυτό (το Φιλιόκβε) δεν αποτελεί εμπόδιον κατά την εποχήν του Αγίου Εδουάρδου, δια να επιτύχη εις χριστιανός την αγιότητα.  Όσοι αντιτίθενται εις την υποδοχήν των αγίων λειψάνων του Αγίου Εδουάρδου και εις αυτήν ταύτην την αγιότητα του Αγίου, καλώς θα πράξουν αν αναλογισθούν ότι αντιτίθενται εις αυτήν ταύτην την χάριν του ιδίου του Θεού, αμάρτημα δια το οποίον αναμφιβόλως η πνευματική ποινή δεν θα είναι αμελητέα.  Έκκλησιν ποιούμεθα προς άπαντα τα πιστά τέκνα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εκτός Ρωσίας να έχουν εμπιστοσύνην εις την απόφασιν του Συμβουλίου και της Συνόδου των επισκόπων, εις την αρμοδιότητα της οποίας έγκεινται τοιαύτα σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα και ουχί εις την αρμοδιότητα απληροφορήτων κληρικών και λαϊκών.  Μητροπολίτης ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ  Πρόεδρος  Επίσκοπος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ  Γραμματεύς  -----------------  Εδημοσιεύθη στο υπ’ αριθμ 645/ 22.3.1985 φύλλο του ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ. ΤΥΠΟΥ

5. Ύστερα από τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: 

α. Ούτε κατά διάνοια μπορεί ένας Ορθόδοξος να θεωρήσει ότι 
ο Αγγλοσάξονας βασιλιάς της Αγγλίας είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Ο λόγος είναι απλούς: ΄Ηταν μέλος αιρετικής Εκκλησίας, της Αγγλοσαξονικής, που την εποχή εκείνη είχε αποδεχθεί την αίρεση του Φιλιόκβε, που δίδασκαν οι Φράγκοι επηρεασμένοι από τον Αυγουστίνο. Ηταν δηλαδή ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ! 
Ούτε μάρτυρας μπορεί να είναι γιατί δεν μαρτύρησε για την Πίστη του Χριστού. 

β. Το πρόβλημα όμως που δημιουργείται περαιτέρω είναι η επονείδιστη και κακόδοξη αυτή Εγκύκλιος της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς, την οποία υπόγραψε δυστυχώς ο τότε Μητροπολίτης Φιλάρετος. 
Στην Εγκύκλιο αυτή ο Φιλάρετος υποστηρίζει ότι το Φιλιόκβε δεν αποτελεί εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου, άποψη σαφώς αντίθετη προς τα όσα διδάσκουν οι Πατέρες! Και το ακόμη χειρότερο, ο Φιλάρετος με τη Σύνοδό του, συκοφαντούν τους Πατέρες, τους οποίους εμφανίζουν ότι δήθεν συμφωνούν μαζί τους! 
Οι απόψεις αυτές της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς καθιστούν τη Σύνοδο ΑΙΡΕΤΙΚΗ, τα μέλη της Εκκλησίας αυτής ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν ποτέ, όχι μόνον να είναι 
άγιοι της Εκκλησίας, αλλά ούτε να σωθούν. Ως εκ τούτου, η άποψη του αδελφού Misha ο Μητροπολίτης Φιλάρετος υπήρξε θεούμενος και άγιος δεν ευσταθεί! 

γ. Περαιτέρω, δημιουργείται πρόβλημα για την Εκκλησία της Ελλάδος, η Αποστολική Διακονία της οποίας στο ηλεκτρονικό εορτολόγιό της τοποθέτησε έναν ψευτο-άγιο, τον Εδουάρδο, βασιλιά της Αγγλίας! Υπάρχει κάποιος να αναζητήσει ευθύνες;

http://orthodoxia.forumup.gr/

Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου Ορους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ. Ζήση, π. Μάρκον Μανώλη και π. Σαράντη Σαράντο. -- Του ομότιμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής κ. Ιωάννου ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ

....Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η καθησύχασίς τους ότι, εσείς εγγυάσθε την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της.

Δυστυχώς, σας δηλώνω ότι, δεν μπορώ να προσυπογράψω το κείμενο, το οποίο εσείς χαρακτηρίζετε ως «Ομολογία Πίστεως», επειδή η ομολογία αυτή δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας!

Οι βαρείς λύκοι, λοιπόν, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από την δική σας ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών.

***

Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου Ορους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ....":

https://www.scribd.com/fullscreen/280701891?access_key=key-EYXKuYasB20Nx13bKqPk&allow_share=true&escape=false&view_mode=scroll
Αυτό είναι το κείμενο τον λεγόμενων αντιοικουμενιστών όπου στη σελίδα 81 (της ανακοίνωσής τους) αναφέρει κάπου το εξής χαρακτηριστικό:"...Εκείνους, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι στην Ρουμάνικη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει πλέον η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, επειδή κάποια μέλη της έπεσαν στην οικουμενιστική πλάνη, σα να αποσύρθηκε αυτομάτως η Χάρις από την Εκκλησία του Χριστού. Δεν είμαστε εμείς οι σωτήρες της Εκκλησίας, αλλά η Εκκλησία σώζει εμάς..."
Αυτό που αναφέρουν έχει ήδη απαντηθεί από τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Χοζεβίτου του Ρουμάνου όπου είχε διακόψει την πνευματκή του κοινωνία και με το Ρουμάνικο Πατριαρχείο αλλά και με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
http://epistrofi-sotiria.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html?m=1
Τίτλος από την παραπάνω πηγή περί τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Χοζεβίτη
Οἰκουμενιστική ἀπάτη!
Πρός ἐξαπάτησι τῶν πιστῶν
ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ΚΑΤ’ ΑΥΤΑΣ, ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΑΓΙΟ
ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΟΣΙΟ ΙΩΑΝΝΗ (+1960),
Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΥΤΟ, ΛΟΓΩ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

Την απάντησή τους ήδη την έχουν από τον βίο αυτού του μεγάλου Αγίου μας (τον έχουν αναγνωρίσει Άγιο ακόμη και αυτοί οι αιρετικοί Οικουμενιστές). ΤΙΜΗ ΑΓΙΟΥ, ΜΙΜΗΣΗ ΑΓΙΟΥ.

Από τα πρακτικά καί θεολογικά κεφάλαια Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου

Πίστη είναι να πεθάνει κανείς για το Χριστό και για χάρη της εντολης Του, πιστεύοντας οτι ο θάνατος αυτός θα του γίνει πρόξενος ζωής· να θεωρεί τη φτώχεια σαν πλούτο, την ευτέλεια και την ασημότητα σαν αληθινή δόξα και κοινωνική λάμψη· και να πιστεύει ότι με το να μην έχει τίποτε, κατέχει τα πάντα ή μάλλον απέκτησε τον ανεξερεύνητο πλούτο της επιγνώσεως του Χριστού, και όλα τα ορατά να τα βλέπει σαν λάσπη ή καπνό.

Προς «νέαν εκκλησίαν» -- ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η σθεναρά προσήλωση της Ορθοδοξίας στα ιερά δόγματά της δεν αντιβαίνει στην ιεραποστολικότητα, που την διακρίνει. Βεβαίως, είναι ανοικτή σε όλους η Ορθοδοξία. Η παρουσία της στον κόσμο αποτελεί μία πρόσκληση και πρόκληση για όλους τους καλοπροαίρετους. Χωρίς να καταδυναστεύει την ελευθερία των ετεροδόξων με αθέμιτους προσηλυτισμούς, πιστή στην εντολή του θείου Δομήτορά  της η Εκκλησία πορεύεται προς «πάντα τα έθνη» και τα καλεί να μαθητεύσουν κοντά της (βλ. Ματθ. 28: 19. Πρβλ. Πράξ. 1: 8). Με απόλυτο σεβασμό προς το ανθρώπινο πρόσωπο και προς τις εθνικές, γλωσσικές, μορφωτικές, πολιτισμικές και λοιπές ιδιαιτερότητές του, δεν το αναγκάζει να πιστεύσει. Του εκθέτει απλώς τη μαρτυρία της και το καλεί να την γευθεί προσωπικά. Μνημονεύω ενδεικτικά την περίπτωση των Σλάβων. Τους εκχριστιάνισε το Ορθόδοξο Βυζάντιο χωρίς, όμως, να τους εξελληνίσει. Οι έλληνες, μάλιστα, ιεραπόστολοι Κύριλλος και Μεθόδιος έγιναν και οι θεμελιωτές του σλαβικού πολιτισμού καταρτίζοντας το σλαβικό αλφάβητο, το λεγόμενο Κυριλλικό. Αργότερα, όταν ήρθαν οι παπικοί, εντελώς αψυχολόγητα και αδικαιολόγητα επιχείρησαν να τους εκλατινίσουν επιβάλλοντας τη λατινική ως λειτουργική γλώσσα.                                        

Σατανική προσηλυτιστική απόπειρα των παπικών για την κατάλυση της Ορθοδοξίας αποτελεί ο δούρειος ίππος της ουνίας. «Εκμεταλλευόμενοι την δυστυχίαν των λαών της Ανατολής, με δοράς προβάτων υπεισήλθον οι φοβεροί αυτοί λύκοι (οι ουνίτες) εις τας μάνδρας και απεδεκάτισαν τα πρόβατα», γράφει χαρακτηριστικά ο αιωνόβιος επίσκοπος πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης (Αντιπαπικά, σελ. 44). Απευθυνόμενος δε στο Βατικανό ο σεβάσμιος γέροντας τονίζει· «Εάν θέλετε, κύριοι, να έλθη η ποθητή εκείνη ημέρα ¨της των πάντων ενώσεως¨, παύσατε να μεταχειρίζεσθε τοιαύτας μεθόδους, που … προκαλούν φρίκην εις πάσαν αδιάφθορον συνείδησιν και ευρύνουν το ανοιγέν χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η οδός η άγουσα προς την ένωσιν δεν διέρχεται δια της ουνίας αλλά δια της οδού εκείνης, την οποίαν εχάραξεν ο Θεάνθρωπος ειπών· Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς (Ιω. 8: 32)» (έ. Α, σελ. 51).

Ένα κατάπτυστο κείμενο από τον Γ. Παπαδόπουλο

Τρίτη, 8 Μαρτίου 2016

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (και τα από αυτή απορρέοντα περί της Ι. Σκήτης των Αγίων Πατέρων της Χίου)

Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου

Το ζήτημα του παλαιού ημερολογίου, δηλαδή η εμμονή κάποιων στο να τιμούν το εορτολόγιο της Εκκλησίας μας κατά 13 ημέρες αργότερα, έχει ταλανίσει την Εκκλησία μας εδώ και αιώνες, με αποκορύφωμα – για την Εκκλησία της Ελλάδος– τα τελευταία περίπου 90 χρόνια.

Για το συγκεκριμένο θέμα έχουν γραφεί τόμοι ολόκληροι και από κάθε πλευρά, αποκαλύπτοντας τις πλάνες και τις μεθοδείες πολλών εκμεταλλευτών του. Να αναφέρω, επίσης, ότι, με το ζήτημα αυτό έχω καταπιαστεί κι άλλες φορές, το 1995, το 1997 και το 2004 και δεν είναι η πρώτη φορά που παραθέτω δημόσια τις –όποιες– απόψεις μου περί τούτου. Είχα ασχοληθεί επισταμένως και κατά την εκπόνηση εργασίας στην Δ΄τάξη (μεταλυκειακό τμήμα) του Εκκλησιαστικού Λυκείου.

Οι παλαιοημερολογίτες (αυτοτιτλοφορούμενοι και ως Γ.Ο.Χ. ή Π.Ε- <<Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί>> ή <<Παλαιού Εορτολογίου>> ή <<Ενιστάμενοι>>- λες και όλοι οι υπόλοιποι είναι νόθοι ή "κάλπικοι"…) ενίοτε συνδυάζουν την απόσχισή τους από την Κανονική, νόμιμη και επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία επικαλούμενοι ότι αγωνίζονται ενάντια στον Οικουμενισμό και τα οικουμενικά ρεύματα που εκφράζουν κάποιοι Κληρικοί. Βέβαια, δεν φρόντισαν να μάθουν τι ακριβώς αναφέρουν οι Ιεροί Κανόνες περί τούτων, όπως -και το- με ποιο τρόπο η επίσημη Εκκλησία συμπράττει ή όχι στον Οικουμενισμό ή κάποιοι μεμονωμένοι Κληρικοί Της ως πρόσωπα και όχι ως θεσμός.