Προς νέαν εκκλησίαν. ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ = ΟΥΝΙΑ του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Στις μέρες μας, που τόσος λόγος γίνεται για την περίφημη «νέα τάξη πραγμάτων» και την  πολυθρύλητη «νέα εποχή», προγραμματίζεται και ποικιλοτρόπως επιδιώκεται η επικράτηση μιάς «νέας εκκλησίας». Ονομάζω έτσι το μοντέλο προς το οποίο προσανατολίζονται οι οικουμενιστικές προσπάθειες. Με έμφαση τονίζουν οι οικουμενιστές τα καλά και συμφέροντα που επαγγέλλεται το εν λόγω μοντέλο. Και πολλά από τα επιχειρήματά τους παρουσιάζονται εύλογα, εντυπωσιακά και δελεαστικά. Κατ΄ αρχήν, το επιταχυνόμενο άνοιγμα της κοινωνίας, η αναπόφευκτη και εν πολλοίς ευεργετική προσέγγιση λαών, πολιτισμών και ιδεών, που προωθεί η αμφιλεγόμενη αλλά σταθερά κυριαρχούσα παγκοσμιοποίηση, το αίσθημα ανασφάλειας, που υποθάλπει η προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία μας, καλλιεργούν ένα φρόνημα ανεπάρκειας. Εξάλλου, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των μικτών γάμων, στο εξωτερικό αλλά και εδώ στην πατρίδα μας, πιέζει να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των διαφόρων ομολογιών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπάρχουν, έπειτα, σοβαροί κίνδυνοι, οι οποίοι ως άλλη δαμόκλεια σπάθη απειλούν από στιγμή σε στιγμή να καρατομήσουν και να κονιορτοποιήσουν την τάξη και την ειρήνη της κοινωνίας μας· κίνδυνοι οικονομικοί, εθνικοί, πολιτικοί κλπ.

Οι ερπύστριες της Θεσμικής βίας ελαύνουν -- Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Ο μοναχικός αγών, ορισμένες φορές μας καταθλίβει διότι νιώθουμε και βιώνουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αδυναμία να συνυπάρξουμε, όχι κοινωνικά αλλά οντολογικά και πολιτικά με την συντριπτική πλειονοψηφία η οποία θεάται τα πράγματα υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, προδήλως ασυμβίβαστο με την τρέχουσα πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι η φερόμενη μάζα εθισμένη προς το φαινόμενο του μιθριδατισμού αδυνατεί να συνειδητοποιήσει με ενέργεια ότι η μοναδική οδός για την εξανάσταση του Γένους και την διεκδίκηση της ελευθερίας προϋποθέτει ιδιαίτερες θυσίες οι οποίες καθίστανται επίμοχθες και επώδυνες.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΣΕΒΙΟΥ Επισκόπου Σαμοσάτων.

Ευσέβιος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίου, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τλη΄ (338), εχρημάτισε δε ζηλωτής διάπυρος της Ορθοδόξου πίστεως και με πολλήν ανδρείαν ψυχής και καταφρόνησιν των παρόντων κατεγίνετο δια την πρόοδον της ευσεβείας και Ορθοδοξίας, καίτοι ο βασιλεύς Κωνστάντιος ήτο εναντίος, ως άλλος ουδείς, Αρειανιστής ων. Όθεν όταν ηπείλησεν ο βασιλεύς ότι θέλει κόψει την δεξιάν χείρα του Αγίου, εάν δεν δώση το υπό του Μελετίου γενόμενον ψήφισμα, τότε ο Άγιος ήπλωσε και τας δύο χείρας του, θέλων να δείξη ότι μετά χαράς δέχεται και των δύο την εκκοπήν, παρά να παραδώση το ζητούμενον ψήφισμα, ομού δε με εκείνο να προδώση και την ευσέβειαν.

Του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου

....Η Σύνοδος, με επί κεφαλής τον Πατριάρχην Γερμανόν, απεφάσισε να ενωθή με το Π.Σ.Ε. Η απόφασις αυτή έγινεν αποδεκτή και επεκυρώθη εις συνάντησιν της Κεντρικής Επιτροπής του Π.Σ.Ε. κάπου εις την Αφρικήν το 1965! Από τότε η Σερβική Εκκλησία, όπως ακριβώς αι άλλαι τοπικαί Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, έχει γίνει τμήμα του Π.Σ.Ε. Δια των Επισκόπων και θεολόγων μας, ηρχίσαμεν να λαμβάνωμεν μέρος εις όλας τας διασκέψεις, συνελεύσεις, συναντήσεις, προσευχητικάς συναθροίσεις και ο,τιδήποτε άλλο το Π.Σ.Ε. εσοφίζετο και συνεφωνούσαμεν εις όλα δίχως συζήτησιν. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, η Σερβική Ορθόδοξος Εκκλησία ελάμβανεν από καιρού εις καιρόν υλικήν βοήθειαν από το Π.Σ.Ε., όπως φάρμακα, υποτροφίας, ταξίδια εις Ελβετίαν, οικονομικάς επιδοτήσεις, π.χ. δια την κατασκευήν του νέου κτιρίου της θεολογικής σχολής. Δι’ αυτά τα ψιχία βοηθείας έχομεν απολέσει εις την πνευματικήν σφαίραν την καθαρότητα της πίστεως, την κανονικήν κληρονομίαν της Εκκλησίας και την πιστότητα εις την ιεράν Παράδοσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η παρουσία αντιπροσώπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τας διαφόρους οικουμενιστικάς συναθροίσεις ουδεμίαν κανονικήν δικαίωσιν έχει. Δεν πηγαίνομεν εκεί δια να ομολογήσωμεν θαρραλέως, ανοικτώς και απαρασαλεύτως την αιώνιον και αναλλοίωτον αλήθειαν της Ορθοδόξου Πίστεως και Εκκλησίας, αλλά δια να προβώμεν εις συμβιβασμούς και, περισσότερον ή ολιγώτερον, να συμφωνήσωμεν εις όλας τας αποφάσεις και σχηματισμούς, τους οποίους μάς προσφέρουν οι μη ορθόδοξοι. Δια τοιούτων πράξεων εφθάσαμεν εις το Βελεμένδιον, εις το Σαμπεζύ και εις την Ασσίζην, εφ’ όσον πάντα ταύτα ομού περιλαμβάνουν απιστίαν και προδοσίαν της Αγίας Ορθοδόξου Πίστεως.

Εγώ σκέπτομαι τόν πιλότο, όταν ήταν στήν ηλικία αυτού τού βρέφους ... --- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

 

Τά λόγια μιάς φωτογραφίας. Καί γιά όσους έχουν προβλήματα οράσεως, άς τά γράψω πάλι :

 «Εγώ σκέπτομαι τόν πιλότο, όταν ήταν στήν ηλικία αυτού τού βρέφους ...

» καί συμπληρώνω, είναι αυτά που κανένα βρέφος δέν ακούει πλέον

 Θεοτοκίον

 «.Οὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰ μὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.» (Μικρά Παράκλησις)

 Οι "δυναστείες" τής υπεραγίας Θεοτόκου είναι θείες καί θεουργικές, ώστε νά λέγομεν τό «τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων» καί τά εξής.

Λόγος λα΄ περί του Αγίου Πνεύματος -- Άγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Ο ΛΑ'  Λόγος είναι ο σπουδαιότερος από τους Θεολογικούς Λόγους του αγ. Γρηγορίου. Εκφωνήθηκε στο ναό της αγ. Αναστασiας στην Κωνσταντινούπολη, το 380, πιθανόν κατά το διάστημα μεταξύ Ιουλίου και Νοεμβρίου. Είναι η πρώτη φορά που σε ειδική πραγματεία, αφιερωμένη στο άγιο Πνεύμα, ομολογείται και καταδεικνύεται η θεότητα και το ομοούσιο του αγ. Πνεύματος. Ο άγ. Γρηγόριος διακηρύσσει την ορθή πίστη της Εκκλησίας ότι «εκ φωτός του Πατρός φως καταλαμβάνοντες τον Υιόν εν φωτί τω Πνεύματι» (§ 3). Καταρρίπτει, στη συνέχεια, τους συλλογισμούς των αιρετικών Πνευματομάχων με θεολογικά επιχειρήματα (§ 4-21) και τέλος, απαντώντας στο επιχείρημα ότι στην αγία Γραφή δεν δηλώνεται ρητά η θεότητα του Πνεύματος, παραθέτει πλήθος χωρίων, όπου υποδεικνύεται η θεότητα του Πνεύματος (§ 29-30). Αλλά και το ίδιο το Πνεύμα τώρα, σύμφωνα με τον άγ. Γρηγόριο, φανερώνει στούς αξίους βαθύτερα και σαφέστερα οτι είναι Θεός, ένα από τα τρία πρόσωπα της μιας θεότητας (§ 26).

Ἡ σύγχρονος βλάσφημος πλάνη τῆς «Οἰκονομίας τοῦ Πνεύματος»

ΤΗΝ ΑΓΙΑ Πεντηκοστὴ ἑορτάζουμε τὴν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύματος στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μείνει «εἰς τὸν αἰῶνα», ὁδηγώντας μας «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13), μοιράζοντάς μας χαρίσματα καὶ κάνοντάς μας κοινωνοὺς τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Συγκρότησε τὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη σωτηρίας, τὸ μοναδικὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο γιὰ ὅσους θέλουν νὰ σωθοῦν. Καὶ ὅμως, στοὺς σύγχρονους χρόνους τῆς ἀποστασίας, τοὺς προδρομικοὺς χρόνους τοῦ Ἀντιχρίστου, πολλοὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμῶν καὶ θεολόγοι διέστρεψαν τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας περὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς προωθητὲς τοῦ συγχρόνου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ οἰκουμενισμοῦ, διετύπωσαν βλάσφημες θεωρίες. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ διαβόητη «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος», σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «διεύρυνε» τὴν «Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ», «ἐνεργοποιώντας» τὴ σωτηρία καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὰ σχίσματα, στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου!

Τέρμα τα λόγια, ώρα για έργα!

Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

Monday of the Holy Spirit

As it is the custom of the Church, on the day after every great Feast, to honour those through whom it came to pass our Lady on the day after the Lord's Nativity, Joachim and Anna after our Lady's Nativity, the holy Baptist the day after Theophany, and so forth, on this day we honour our God the All-holy Spirit, the Comforter promised by our Saviour to His disciples (John 14:16), Who descended upon them at holy Pentecost and guided them "into all truth" (ibid. 16:13), and through them, us.