Εκκλησία και κόσμος -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η αγάπη του Θεού αγιάζει τον κόσμον

Είναι κάποιες αλήθειες παλιές, αλλά όχι ξεπερασμένες. Άφθορες από το πέρασμα του χρόνου, αδιάσειστες από τους σεισμούς και αδιάφθορες από τους συρμούς των καιρών μένουν φωτεινά μετέωρα. Φέγγουν στα σκοτάδια αυτού του κόσμου και κοντρολάρουν την πορεία μας μέσα σ΄ αυτόν. Διευκρινίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη «κόσμος» με την ειδική έννοια, που της δίνει ο λόγος του Θεού· «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιω. 5: 19). Ο κόσμος παραδομένος στον πονηρό, που τον ανακηρύσσει άρχοντα και κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, αντιτίθεται συνειδητά στο θέλημα του Θεού. Είναι εντούτοις, θαυμαστό ότι αυτός ο πονηρός κόσμος συνιστά το άμεσο αντικείμενο της αγάπης του Θεού. Αφοπλιστικός ο λόγος της αγίας Γραφής αποκαλύπτει ότι «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ιω. 3: 16). Συγκλονιστικός ο μετασχηματισμός του θείου λόγου σε πράξη· επάνω από το σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμπιστεύεται το κλειδί του Παραδείσου του στον χειρότερο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου κόσμου, σ΄ έναν κακούργο ληστή. Είναι η εγγύηση ότι τα ματωμένα χέρια του έχουν την πρόθεση και τη δύναμη ν΄ αγκαλιάσουν τον βρόμικο κόσμο, να τον καθαρίσουν με το αίμά τους, να τον επαναφέρουν στο αρχέγονο κάλλος και να τον ανεβάσουν στην ουράνια δόξα. Με την απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση ότι ο κόσμος θ΄ αναγνωρίσει την πλάνη, την αμαρτία του, θα εξομολογηθεί με συντριβή και μετάνοια και θα ομολογήσει πίστη στον μόνο Λυτρωτή Ιησού Χριστό.

Νομικοί Διαξιφισμοί περί της υποχρεωτικότητας του εμβολίου -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

H αντιδημοκρατική αυτή πολιτική, επιβολής προς τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αντιβαίνει προδήλως εις το άρθρο 2 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας», καθώς επίσης και το άρθρο 120 παράγραφος 2 το οποίο αναφέρει τα εξής: «ο σεβασμός (υπακοή, πίστη) στο Σύνταγμα και στους Νόμους που συμφωνούν με αυτό καθώς και η αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων»

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ~ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΛΕΙΣΤΩΝ


 

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΩΝΑ.

Ιωνάς ο Προφήτης ήτο υιός του Αμαθί, καταγόμενος από Γιέτ Καριαθμαούς και κατοικών πλησίον εις την Άζωτον, ήτις ήτο πόλις των Ελλήνων παραθαλάσσιος· προεφήτευσε δε περί τα έτη ωλη΄- ωι΄ (838 – 810) προ Χριστού. Μήτηρ αυτού ήτο η χήρα εκείνη, προς την οποίαν επέμφθη ο Ηλίας, όταν δια προσευχής του εγένετο πείνα εις την Σαμάρειαν, και εις όλην την επικράτειαν των δέκα φυλών. Όθεν και δια την φιλοξενίαν εκείνην ηυλόγησε τον καμψάκην, ήτοι το αγγείον του εκαίου και την υδρίαν του αλεύρου, ώστε ούτε εκενώθη, ούτε ωλιγόστευσεν εν όσω επεκράτει η πείνα. Ούτος δε ο Ιωνάς είναι ο υιός της προρρηθείσης χήρας, τον οποίον παραδόξως ανέστησεν ο Προφήτης Ηλίας εκ των νεκρών. Αφού δε επέρασεν ο καιρός της πείνης, ηγέρθη και επήγεν εις γην Ιούδα και εκεί προεφήτευσε με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος. Προσταχθείς δε από τον Θεόν, δια να υπάγη να κηρύξη εις την Νινευϊ την καταστροφήν, την οποίαν έμελλε να πάθη μετ’ ολίγον, δεν υπήκουσεν.

Ἀπό τήν ἐπιστολήν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Πολλοί «ὀρθόδοξοι» σήμερον νομίζουν ἐσφαλμένως ὅτι ἡ ἐν γνώσει ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἄμεσος ἤ ἔμμεσος, μέ σχισματο-αιρετικούς ψευδεπισκόπους τοῦ τύπου Βαρθολομαίου, Ἱερωνύμου κ.ἄ. δέν κολάζει, ἀλλ’ ἀρκεῖ ν’ αὐτοπροσδιορίζηταί τις ὡς «ἀντι-οικουμενιστής», νά γράφῃ ἀντι-οικουμενιστικά ἄρθρα κ.λπ. καί ταυτοχρόνως δύναται νά κοινωνῇ μέ τούς ὡς ἄνω ψευδεπισκόπους, κατά τήν αἵρεσιν τοῦ «δυνητικοῦ κανόνος» τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν δύναταί τις νά συμπορεύηται καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν Διάβολον! Ἡ αἵρεσις αὐτή ἔχει πολλάκις καταρριφθῆ μέ βιβλία καί ἄρθρα, ὡς προφανής διαστροφή τῆς Ἀληθείας, ἀλλά παραμένει ὡς ἡ ἐπικρατοῦσα στάσις, ἐπειδή «βολεύει» τά μάλα.

Στόχος τοῦ παρόντος εἶναι νά ὑπενθυμίσωμεν, διά πολλοστήν φοράν, εἰς τούς ὀπαδούς τῆς αἱρέσεως τοῦ «δυνητισμοῦ» ἤ «ἀχρικαιρισμοῦ» ὅτι ἡ στάσις των αὐτή τούς καθιστᾶ ἐνόχους διά τά ἐγκλήματα τῶν αἱρετικῶν μέ τούς ὁποίους κοινωνοῦν. Αὐτό διδάσκουν ὅλαι αἱ Γραφαί, ὅλαι αἱ Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Πατέρες, ὅπως μᾶς λέγει ὁ γιος Μάρκος Εγενικός, συνοψίζων ριστα τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν τς ποτειχίσεως ἀπό αἱρετικούς ψευδεπισκόπους: «παντες ο τς κκλησίας διδάσκαλοι, πσαι α Σύνοδοι καί πσαι α θεαι Γραφαί φεύγειν τούς τερόφρονας παραινοσι καί τς ατν κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101, μφασις το γράφοντος). Ἀντί παραθέσεως πολλῶν ἀκόμη ἁγιογραφικῶν καί ἁγιοπατερικῶν χωρίων, καθώς καί παραδειγμάτων ἀπό τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν, πού τεκμηριώνουν αὐτήν τήν διδασκαλίαν, παραθέτομεν ἁπλῶς τό παράδειγμα τῶν πί «πατριάρχου» Βέκκου γωνισθέντων καί θεαρέστως μαρτυρησάντων γιορειτῶν Πατέρων. Ες τήν γνωστήν πιστολήν των, τήν ποίαν γραψαν περί τό 1275 πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον,[1] ἀντιδρῶντες εἰς τάς πιέσεις πού ἐδέχοντο νά μνημονεύσουν τόν «πάπαν», μετά ἀπό τήν ἑνωτικήν ψευδο-σύνοδον τς Λυνος, ἐπεκαλέσθησαν, μεταξύ ἄλλων, καί τό κόλουθον χωρίον τῆς Καινῆς Διαθήκης: «Ε τις ρχεται πρός μς καί ταύτην τήν διδαχήν ο φέρει, μή λαμβάνετε ατόν ες οκίαν, καί χαίρειν ατ μή λέγετε· γάρ λέγων ατ χαίρειν κοινωνε τος ργοις ατο τος πονηρος» (ω. Β΄, 10-11). Τό χωρίον τοῦτο νέλυσαν ς ξς (ες λευθέραν μετάφρασιν το γράφοντος):

ν μποδιζώμεθα πλς νά τόν χαιρετίσωμεν [τόν «πάπαν»] καθ’ δόν καί νά τόν εσαγάγωμεν ες μίαν συνήθη οκίαν, τότε πς θά τόν εσαγάγωμεν, χι ες οκίαν, λλά ες τόν ναόν το Θεο; ... Καί ν πλος χαιρετισμός του σοδυναμε μέ κοινωνίαν μέ τά πονηρά του ργα, πόσον μλλον μνημόνευσίς του κφώνως μπροσθεν τν θείων καί φρικτν μυστηρίων; ν δέ Ατός πού κεται μπροσθεν μν εναι Ατοαλήθεια, τότε πς εναι δυνατόν νά νεχθ τοτο τό μέγα ψεδος, τό νά κατατάσσηται δηλαδή ατός μεταξύ τν λοιπν ρθοδόξων Πατριαρχν; Θέατρον θά παίξωμεν νώπιον τν φρικτν μυστηρίων; Πς εναι δυνατόν ν’ νεχθ τοιοτόν τι ρθόδοξος ψυχή, χωρίς ν’ πομακρυνθ μέσως πό τούς μνημονευτάς, θεωρντας ατούς εροκαπήλους; Διότι ρθόδοξος κκλησία θεωρε τήν ναφοράν το νόματος το ρχιερέως νώπιον τν δύτων μυστηρίων ς τελείαν συγκοινωνίαν. Ες τήν ρμηνείαν τς θείας λειτουργίας χει γραφ τι ερουργν ναφέρει τό νομα το ρχιερέως, διά νά δείξ τι ποτάσσεται ες ατόν καί τι εναι κοινωνός τς πίστεώς του... Καί μέγας πατήρ μν καί μολογητής Θεόδωρος Στουδίτης τατα λέγει: μολυσμόν χει κοινωνία κ μόνου το ναφέρειν τόν αρετικόν, κόμη καί ταν ναφέρων εναι ρθόδοξος ... λλά θά δεχθμεν τό μνημόσυνον κατ’ οκονομίαν; Καί πς εναι δυνατόν νά εναι ποδεκτή μία οκονομία πού βεβηλώνει τά θεα μυστήρια καί διώκει πό ατά τό γιον Πνεμα, στερντας τσι τούς πιστούς πό τήν φεσιν τν μαρτιν των καί τήν χάριν τς υοθεσίας; πάρχει τι ζημιωδέστερον τούτου; κοινωνία μετ’ ατν εναι προφανής κπτωσις καί νατροπή τς ρθοδοξίας. Διότι αρετικόν δεχόμενος τος ατο γκλήμασιν πόκειται καί κοινωνήτοις κοινωνν κοινώνητός στιν, ς συγχέων τόν κανόνα τς κκλησίας (ἡ ἔμφασις τοῦ γράφοντος).[2]

Ὥστε, λοιπόν, κατά τούς Ἁγιορείτας Πατέρας τοῦ 1275, «ἱεροκάπηλοι» εἶναι οἱ μνημονευταί τῶν αἱρετικῶν! ς γνωστόν, ο τότε Οκουμενισταί το Βέκκου λλους πό ατούς τούς Ἁγιορείτας πεκεφάλισαν, λλους ἐκρέμασαν, ἄλλους καψαν ζωντανούς και λλους πνιξαν. Εναι, βλέπετε, στενός, κανθώδης καί μαρτυρικός δρόμος τς ρθοδόξου μολογίας, τόν ὁποῖον ἀκολουθοῦν ὀλίγοι, ν δρόμος τς πωλείας εναι πλατύς, τόν ὁποῖον δυστυχῶς ἀκολουθοῦν οἱ πολλοί.



[1] Βλ. V. Laurent καί J. Darrouzes, Dossier Grec de L´Union de Lyon (1273-1277), Institut Francais D´Etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 377-403,

 

[2] Βλ. V. Laurent καί J. Darrouzes, . ., σελ. 397-399.

Eustathius the Great Martyr, his wife and two children

The holy Martyr Eustathius before his baptism was an illustrious Roman general named Placidas in the days of the Emperor Trajan. While hunting in the country one day, he was converted to the Faith of Christ through the apparition of an uncommonly majestic stag, between whose antlers he saw the Cross of Christ, and through which the Lord spoke to him with a human voice. Upon returning home, he learned that his wife Tatiana had also had a vision in which she was instructed to become a Christian.