Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΠΑΥΛΟΥ και ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ.

Παύλος και Ιουλιανή οι αυτάδελφοι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270), διατελούντες εις την Πτολεμαϊδα· ήσαν δε αυτάδελφοι γεννηθέντες εξ ευγενών γονέων και ανατραφέντες μάλλον δια της ευσεβείας ή δια του γάλακτος. Ο Παύλος κατεγίνετο επιμελώς εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών, και ων εγκρατέστατος, καίτοι νέος, των θείων νοημάτων των Γραφών, προχείρως και με ετοιμότητα απεστόμωνε τους αντιλέγοντας, και κήρυξ ένθεος εχρημάτιζε της περί ημάς του Θεού Λόγου οικονομίας.

Ανάπαυση μέσα στο μόχθο …! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών

Η βασική επιδίωξη των τεχνολογικών κατακτήσεων εντοπίζεται εύστοχα στην εξασφάλιση κάθε φορά και τελειότερων ανέσεων μέσα στην περιοχή του ανθρωπίνου βίου. Η τεχνολογική πρόοδος δηλαδή υπηρετεί δουλικά και ασταμάτητα μια βασική αδυναμία της ανθρωπίνης προσωπικότητος, την ακατάσχετη τάση για άνεση, για ανάπαυση!

Φαίνεται ότι η νοσταλγία του Παραδείσου, την οποία και ο Μπερδιάγιεφ υπογραμμίζει, συμπυκνώνεται σήμερα (στην κοσμική της διαστροφή) σε μια ψυχική ροπή προς την αμεριμνησία, τη νωχέλεια, την ανάπαυση του σώματος και του νου. Ο τεχνολογικός αιώνας μας, όπως διαμορφώνει τη ζωή μας, εντείνει συνεχώς την ψυχική δίψα για άνεση, για ανάπαυση. Ήδη ο αιώνας αυτός κατόρθωσε να περιορίσει πολλές αναγκαίες εργασίες του ανθρώπου στην απλή πίεση ενός διακόπτη ή ενός ηλεκτρικού πλήκτρου.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΤΡΑΤΩΝΟΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΑΝΟΥ και ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ.

Στράτων ο ένδοξος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι διέτριβον εν Νικομηδεία, ανέβαινον δε επί τούτω εις το θέατρον, ίνα κατηχώσι τον εκεί λαόν των Ελλήνων, και απομακρύνωσι μεν αυτούς από της ειδωλολατρείας, προσφέρωσι δε εις την πίστιν του Χριστού.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ --- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 17 Αυγούστου 2018

Τη ΙΖ΄ (17^η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΥΡΩΝΟΣ.                 

Μύρων ο ένδοξος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Αντιπάτρου άρχοντος της επαρχίας Αχαϊας εν έτει σν΄ (250), πρεσβύτερος το αξίωμα, αγαθός την γνώμην, εντίμου καταγωγής, πλούτον έχων πολύν και παρά Θεού και ανθρώπων φιλούμενος. Επειδή λοιπόν ο ρηθείς Αντίπατρος μετέβη εις την Εκκλησίαν κατά την ημέραν των Χριστουγέννων, επί τω σκοπώ να συλλάβη και να τιμωρήση πολλούς Χριστιανούς, ο Άγιος ούτος Μύρων, ζήλου θείου πλησθείς, ύβρισε τον Αντίπατρον και ένεκα τούτου εκρέμασαν αυτόν και εξέσχισαν.

Φάσκοντες εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν! --- ΑΓΡΥΠΝΟΥΝΤΕΣ ΓΝΗΣΙΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΡΓΟΛΙΔΟ-ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ἁπλά μαθόντες ἀλλά παθόντες τά Θεῖα, ἀπό τήν ἁγιοπνευματική πείρα τους μᾶς διδάσκουν, ὅσον ἀφορᾶ στή σχέση μας μέ τήν Ἐκκλησία, ὅτι, ὅσοι διακρίνουν μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο τόν ἑαυτό τους ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοπροβαλλόμενοι ὡς κάτι ξεχωριστό, αὐτοί ἤδη δέν ἀνήκουν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας! Αὐτό δέ, συμβαίνει καί ἐξηγεῖται ἐάν λάβουμε ὑπ' ὄψιν μας ὅτι ἡ μεγαλύτερη αἵρεση καί συνάμα πηγή καί αἰτία ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ ἐγωϊσμός! Ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ πραγματικός καί ὄχι αὐτοσυστηνόμενος ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπεσήμαινε ὅτι "ἀρχή τῶν κακῶν φιλαυτία, τέλος δέ ὑπερηφάνεια", δηλαδή ἀρχή καί τέλος ὅλων τῶν κακῶν πού μᾶς βρίσκουν εἶναι ὁ ἐγωϊσμός! Τελευταῖα, ὅλα τά παραπάνω τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τά διαπιστώνει παρακολουθώντας ἔκπληκτο τή δραματική πορεία ἑνός πρώην κληρικοῦ καί δή χρηματίσαντος ἐπισκόπου Της, ἡ ὁποία (πορεία) τραγικά ἐπιβεβαιώνει τό Γραφικό "μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἁπωλέσαι"! Ὅλοι πλέον γνωρίζουν τίς θλιβερές ἐξελίξεις γύρω ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Εὐσταθίου Τουρλῆ, ὁ ὁποῖος, παρά τά ὅποια κρούσματα τοῦ παρελθόντος (δείγματα ἀπομονωτισμοῦ, ἰδιωτεύσεως καί προσωπικῶν "πολιτικῶν"), ἔκρυβε ὡς φαίνεται ἐπιμελῶς ὑψηλές προσωπικές φιλοδοξίες ἀλλά καί ἐμπαθεῖς διαθέσεις καί αἰσθήματα, ἱκανά  ὡς φαίνεται νά τόν φέρουν καί καταστήσουν πρωταγωνιστή καί δημιουργό ἑνός παντελῶς ἀδικαιολογήτου νέου σχίσματος.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Όσιος πατήρ ημών ΤΙΜΟΘΕΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ευρίπου ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής Πεντέλης εν ειρήνη τελειούται.

Τιμόθεος ο Όσιος πατήρ ημών ο και κτίτωρ της εν τω όρει της Πεντέλης της Αττικής Σεβασμίας Μονής εγεννήθη εν τω χωρίω Κάλαμος της Αττικής κατά το έτος αφι΄ (1510) εξ ευσεβών γονέων. Ο πατήρ του μάλιστα ήτο ιερεύς και εδίδαξεν εις τούτον τα πρώτα χριστιανικά γράμματα. Κατά την παιδικήν του ηλικίαν ο Άγιος διεκρίνετο μεταξύ πάντων των συνομηλίκων του δια την ευκοσμίαν του ήθους, τον αδαμάντινον χαρακτήρα, την προς τα θεία ευλάβειαν και την ευσέβειαν ως και δια πάσας τας αρετάς με τας οποίας ήτο κεκοσμημένος.

Ἡ μεγάλη ἀποστασία

Ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν ἀντιαιρετικὸ πατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ παρόμοιους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Μέγας Φώτιος, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, δυστυχῶς μιὰ ἀθεολόγητη ὁμάδα ἀναξίων μεγαλόσχημων κληρικῶν καὶ θεολόγων πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας, τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι ἔχουμε καταστεῖ μάρτυρες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, παρακολουθώντας τὶς συνεχῶς πυκνούμενες ἐπισκέψεις μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, τοὺς ἐναγκαλισμούς, τὶς συμπροσευχές, τὰ θυμιατίσματα, τὰ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τὴν πρόταση χειρῶν πάπα καὶ Πατριάρχου ὡς σύμβολο ἑνότητος καὶ νίκης, τὴν ἀναγνώριση  τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησιῶν», τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, επιτελείται εν Μεγάροις η ανάμνησις της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΔΩΡΟΘΕΟΥ, ΙΑΚΩΒΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ και ΣΑΡΑΝΤΗ.

Πάλαι μεν η των Μεγάρων κωμόπολις, κτισθείσα παρά των προγόνων μας επί της βασιλείας Καρός υιού Φορωνέως, αφιερώθη εις την Δήμητραν προς δόξαν θρησκευτικήν παρ’ ης και την επωνυμίαν εκτήσατο, τουτέστι καθ’ υπερβοήν ιερά εγκαυχωμένη επί τούτω, νυν δε κατ’ ευδοκίαν θείας συνάρσεως εκ της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων των νεοφανών και σεβασμίων Αγίων μαρτύρων Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου και Σαράντη ευμαρούσα, καίπερ εξ αλλεπαλλήλων εις εκτενές χρόνου διάστημα συμφορών δονηθείσα και σμικρυνθείσα, τρόπον τινά ανακαινιζομένη πνευματικώς, αφοσιοί, μετά Θεόν, προς αυτούς άπασαν την της ψυχής αρωγήν και ελπίδα , τοσούτον σεμνυνομένη διαφόρως των πάλαι όσον η αλήθεια προς το ψεύδος αντιβαίνει υπερισχύουσα.

Χιλιάδες πιστοί από Ελλάδα και εξωτερικό στην Παναγία των Ποντίων

Με κάθε επισημότητα, μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη, στον απόηχο της απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, τελέστηκε χθες το πρωί η πανηγυρική θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό της Παναγίας Σουμελά, στην Καστανιά, στις πλαγιές του όρους Βέρμιο.

Χιλιάδες πιστοί από όλες τις γωνιές της χώρας και του εξωτερικού, χιλιάδες Πόντιοι, νέοι και νέες, μικροί και μεγαλύτεροι έσπευσαν να προσκυνήσουν την Παναγία των Ποντίων. Για πρώτη φορά φέτος εορτάστηκαν από κοινού με την Παναγία Σουμελά οι εικόνες των μοναστηριών του ιστορικού Πόντου του Ιωάννη Βαζελώνος και του Γεωργίου Περιστερεώτα.

Στη συνδρομή της Παναγίας και στη θαυματουργική της επίδραση διαχρονικά, τόσο σε δύσκολες εποχές για τον Ελληνισμό όσο και στην πρόσφατη απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, έγινε αναφορά στο κήρυγμα από τον πρωτοσύγκελο της οικείας μητρόπολης και ηγούμενο της μονής, αρχιμανδρίτη Αθηναγόρα.

Το φλεγόμενο κελί.

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Παλλάδιο, πού καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη: 

-Κάνε αγάπη, πάτερ, και πες μας από ποια αιτία έγινες μοναχός; 
-Στην πατρίδα μου, απάντησε εκείνος, μισό χιλιόμετρο μακριά από το τείχος, ζούσε ένας έγκλειστος μοναχός πού λεγόταν Δαβίδ. Είχε έρθει από τη Μεσοποταμία. Ήταν πολύ ενάρετος, ελεήμων και εγκρατής. Έμεινε κλεισμένος και προσευχόμενος στο κελί του, περίπου εβδομήντα χρόνια! 

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ του Νέου,

του εκ της κωμοπόλεως Αγίου Λαυρεντίου έλκοντος την καταγωγήν, εν Κωνσταντινουπόλει δε αθλήσαντος, επί της βασιλείας Σουλμάν Μεχμέτ του Δ΄ εν έτει σωτηρίω 1686.                                                                                                          

Χαίρει σήμερον των Αποστόλων ο χορός και λαμπρότατα πανηγυρίζει απολαμβάνων τον ομώνυμόν του Απόστολον. Αγάλλονται τα των Μαρτύρων συστήματα, συναριθμούντα εν ταις χορείαις αυτών τον νεοφανή Μάρτυρα, όστις, ως άλλος αυγερινός του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας του Χριστού, ανέτειλε κατά τους ζοφερούς εκείνους χρόνους της δουλείας τω αχπστ΄ (1686) επί της βασιλείας του Σουλτάν Μεχμέτ του Α΄, οπότε πάντες σχεδόν οι ετερόφυλοι και ετερόθρησκοι άρχοντες της εποχής εκείνης, οι τε τον μόνιμον στρατόν της μεγάλης τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελούντες, και άπαντες εν γένει οι διοικηταί, ανώτεροί τε και κατώτεροι του κολοσσιαίου εκείνου κράτους, επί τοσούτον προέβησαν αυθαιρεσίας και φανατικότητος, ώστε αδύνατος αποβαίνει η παράστασις του εγκλήματος δι’ ολίγων, και μάλιστα αφ’ ου άλλων επεχειρήσαμεν την διήγησιν.

Γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «Προς την Μοναχήν Ξένην» τα εξής:

«Κάθε αγωνιστής γίνεται τέλειος με την υπομονήν των εκουσίων και ακουσίων κόπων, από τους οποίους άλλοι έχουν εξωτερικά αίτια και άλλοι καταβάλλονται από εμάς τους ίδιους. Ό,τι γίνεται στα φυτά της γης από την φύσιν και από τις γεωργικές επινοήσεις και τις μεταβολές των εποχών, τούτο γίνεται με την προαίρεσή μας και σε μας, τα λογικά κλήματα του Χριστού, όταν υπακούμε σε Αυτόν, τον γεωργόν των ψυχών μας, εφ’ όσον είμαστε αυτεξούσιοι. Χωρίς υπομονήν σε εκείνα, που μας βρίσκουν άθελά μας, ούτε οι κόποι, που καταβάλλουμε θεληματικά, θα ευλογηθούν από τον Θεόν. Γιατί η αγάπη προς τον Θεόν δοκιμάζεται κυρίως με την θλίψι των πειρασμών. Πρέπει λοιπόν η ψυχή να κατορθώση πρώτον τα εκούσια, και αφού με αυτά εθιστούμε στο να καταφρονούμε την δόξα και την ηδονή, τότε θα υποφέρουμε εύκολα και τους ακούσιους πειρασμούς».

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ο εκ Βόλου, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά το έτος αχπ΄ (1680), ξίφει τελειούται.

Σταμάτιος ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς κατήγετο από εν χωρίον του Βόλου, λεγόμενον Άγιος Γεώργιος, της επαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη δε κατ’ εκείνον τον καιρόν και ήλθεν εις την χώραν του από την βασιλείαν ένας αγάς, δια να συνάξη τους βασιλικούς φόρους, ο οποίος έκαμνε πολλάς αδικίας και κατεδυνάστευε τους Χριστιανούς, ως τον παλαιόν καιρόν ο Φαραώ το γένος των Εβραίων εις την Αίγυπτον και ήτο το κακόν υπέρ την δύναμίν των. Όθεν μη δυνάμενοι οι Χριστιανοί, έστειλαν πρεσβείαν εις την Κωνσταντινούπολιν, θαρρούντες να εύρουν κρίσιν και δικαιοσύνην.

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Σύνοδοι που θεωρούνται Ορθόδοξοι, να αθωώνουν τους ενόχους και να καταδικάζουν τους Αγίους.

Το 1343 εφυλακίσθη ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη φυλακή των ανακτόρων και το 1344 καταδικάσθηκε σε ακοινωνησία! Σύνοδοι είχαν καταδικάσει παλαιότερα τον Ιερό Χρυσόστομο, (σκεφτείτε τον ιερό Χρυσόστομο!) δύο φορές σε εξορία, ώστε να πεθάνει στην εξορία. Ανάλογες Σύνοδοι κατεδίκασαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, γιατί δεν ήταν πρόθυμος να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών του εκκλησιαστικού χώρου και της πολιτείας. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, αγαπητοί αδελφοί, Σύνοδοι που θεωρούνται Ορθόδοξοι, να αθωώνουν τους ενόχους και να καταδικάζουν τους Αγίους. Αυτό το φαινόμενο, που σημαίνει διαστροφή της Παραδόσεως εκ μέρους των, που αποκαλύπτει την εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού χώρου, θα συνεχίζεται όσο υπάρχει η αμαρτία, και φοβερά αποστασία, μέσα στο ράσο. 

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Όσιος ΝΕΙΛΟΣ ο Ερικούσιος, ανακαινιστής της Μονής του Ιερομερίου εν Θεσπρωτία της Ηπείρου, εν ειρήνη τελειούται.

Νείλος ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει, ήτο δε υιός Ιωάννου του Λασκάρεως, αδελφού του αυτοκράτορος Θεοδώρου του Λασκάρεως, όστις εβασίλευσεν εν Νικαία τω ασδ΄ (1204). Ο Όσιος Νείλος από τον διωγμόν των Λατίνων ανεχώρησεν από τα βασίλεια και ήλθεν εις την εν τη παραλία του Πόντου Μονήν των Ακοιμήτων, ηγουμενεύοντος του Οσίου Μαρκέλλου, όστις από Νικόλαον ωνόμασε Νείλον τον Άγιον, χειροτονήσας αυτόν Μοναχόν και έμεινεν εν τη Μονή έως το ασξα΄ (1261), ότε ο θρόνος από την Νίκαιαν επανήλθεν εις την Κωνσταντινούπολιν.

Εκκλησία και κόσμος -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η αγάπη του Θεού αγιάζει τον κόσμον

Είναι κάποιες αλήθειες παλιές, αλλά όχι ξεπερασμένες. Άφθορες από το πέρασμα του χρόνου, αδιάσειστες από τους σεισμούς και αδιάφθορες από τους συρμούς των καιρών μένουν φωτεινά μετέωρα. Φέγγουν στα σκοτάδια αυτού του κόσμου και κοντρολάρουν την πορεία μας μέσα σ΄ αυτόν. Διευκρινίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη «κόσμος» με την ειδική έννοια, που της δίνει ο λόγος του Θεού· «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιω. 5: 19). Ο κόσμος παραδομένος στον πονηρό, που τον ανακηρύσσει άρχοντα και κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, αντιτίθεται συνειδητά στο θέλημα του Θεού. Είναι εντούτοις, θαυμαστό ότι αυτός ο πονηρός κόσμος συνιστά το άμεσο αντικείμενο της αγάπης του Θεού. Αφοπλιστικός ο λόγος της αγίας Γραφής αποκαλύπτει ότι «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ιω. 3: 16). Συγκλονιστικός ο μετασχηματισμός του θείου λόγου σε πράξη· επάνω από το σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμπιστεύεται το κλειδί του Παραδείσου του στον χειρότερο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου κόσμου, σ΄ έναν κακούργο ληστή.