«ΕΞ ΟΝΥΧΩΝ ΛΕΟΝΤΑ ΤΕΚΜΑΙΡΟΜΑΙ» -- Του κ. Δημ. Χατζηνικολάου, Καθ. Οικονομικών Παν/μίου Ιωαννίνων

Κατά κοινή ομολογία, τα πολιτικά πράγματα στον τόπο μας βρίσκονται σε οριακό σημείο. Το Ελληνικό Έθνος είναι στο «χείλος του γκρεμού». Φθάσαμε στο σημείο να διεκδικεί την πρωθυπουργία ο κ. Γ. Παπανδρέου, ο γνωστός ως «Γιωργάκης», του οποίου οι μέχρι τούδε πράξεις φαίνονται ότι έχουν υπαγορευθεί από τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» («ΠΣΣ»). Μακριά από τον γράφοντα να υποστηρίξει προεκλογικά κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Διότι, αν όχι όλα, τουλάχιστον τα πιό γνωστά από αυτά υπηρετούν τον διεθνή Σιωνισμό, ο οποίος με ηχηρές έννοιες, όπως «παγκοσμιοποίηση», «Νέα Εποχή» και «Νέα Τάξη Πραγμάτων», στοχεύει στην ολοκληρωτική άλωση όλων των εθνών. Είναι, όμως, σωστό να σιωπά κανείς μπροστά στο νοσηρό φαινόμενο να προβάλλεται ο «Γιωργάκης» ως πολιτικός «Μεσσίας»; Ο κύριος αυτός πρωτοστατεί στην εσχάτη προδοσία της υποταγής στη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», μη τηρώντας ούτε τα προσχήματα, η δε «κριτική» των «αντιπάλων» του είναι πλαδαρή, όπως π.χ. ότι είναι νέος και άπειρος, ότι έχει και αυτός ευθύνη για τα «λάθη» της κυβερνήσεως Σημίτη κ.λ.π. Σκοπός του παρόντος είναι να διατυπώσει ξεκάθαρα την άποψη ότι δεν επρόκειτο για «λάθη», αλλά για συνειδητή πλεύση του «Γιωργάκη» με τους αιωνίους εχθρούς της Ελλάδος, ώστε να φανεί «εξ ονύχων ο λέων». Ιδού μερικά από τα γεγονότα, που θεμελιώνουν αυτή την άποψη. 

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω!


 

Αγία μανία -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Μπροστά στόν βασιλιά τῆς Ἰουδαίας Ἀγρίππα καί στόν Ρωμαῖο ἡγεμόνα Φῆστο, ὁ ἀπ. Παῦλος εἶχε, κάποια στιγμή τῆς θεοκίνητης ζωῆς του, τήν εὐκαιρία νά ἀπολογηθεῖ για τήν πίστη του. Στήν λαμπρότητα τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καί στήν μεγαλοπρέπεια τῆς ρωμαϊκῆς ἰσχύος, ὁ ἀπόστολος μέ τίς χειροπέδες ἀντέταξε τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τήν δύναμη τοῦ θείου λόγου. Πρέπει, ὅμως, νά ῾χεις γερά μάτια, γιά ν᾽ ἀντικρύσεις τό φῶς, και πρέπει νά σκύψεις ταπεινά, γιά να πάρεις πάνω σου τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ· κι ὁ Φῆστος δέν μποροῦσε. Τόν τύφλωσε ἡ διαφθορά τῆς ζωῆς του, ἡ φιλαργυρία κι ἡ φιληδονία του· τόν κρατοῦσε ἀλύγιστο ὁ ἐγωισμός κι ἡ κενοδοξία του. Γι᾽ αὐτό, δέν ἀφήνει τόν Παῦλο νά συνεχίσει, ἀλλά «μεγάλῃ τῇ φωνῇ», σάν γιά να σκεπάσει καί τήν ἀντίρρηση τῆς ἴδιας του τῆς καρδιᾶς, «ἔφη· Μαίνῃ, Παῦλε· τά πολλά σε γράμματα εἰς μανίαν περιτρέπει» (Πρξ 26,24). Εἶναι ἕνας διάλογος, πού δεν ἔπαψε νά ἐπαναλαμβάνεται μέσα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, κάθε φορά μέ διαφορετικό σχῆμα, ἀλλά πάντοτε μέ τό ἴδιο περιεχόμενο.

Τη Ι΄ (10η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΦΙΛΟΥ του Ομολογητού.

Θεόφιλος ο μακάριος Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους κατά τους οποίους εξέσπασεν η πρώτη εικονομαχία επί Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, του εν έτει ψιζ΄ (717) βασιλεύσαντος, γεννηθείς εις τι χωρίον, κείμενον πλησίον της Τιβεριουπόλεως, η οποία σήμερον ονομάζεται βουλγαριστί Στρώμνιτσα, και απέχον απ’ αυτής τρία περίπου στάδια. Οι γονείς του ήσαν ευσεβείς και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δια τούτο όταν έγινε τριών χρόνων και τον εβάπτισαν, τον επήγαν εις το όρος το καλούμενον Σελέντιον, ευρόντες δε εκεί τον Οσιώτατον Πατέρα Στέφανον, έλαβον την ευλογίαν εκείνου και πάλιν επέστρεψαν εις τον οίκον των. Από τότε δε εσχόλαζεν ο ιερός ούτος παις εις τα ιερά γράμματα. Φθάσας ο Άγιος εις το δέκατον τρίτον χρόνον της ηλικίας του ανέβη ημέραν τινά εις τον προρρηθέντα Όσιον Στέφανον, όστις βλέπων τον νέον είπε προς αυτόν· «Δια ποίαν αιτίαν, ω τέκνον, ήλθες προς ημάς»; Ο νέος απεκρίθη· «Εκάλεσάς με, ω τίμιε Πάτερ, και δια τούτο αφήκα τους γονείς μου και ήλθον». «Και πότε σε εκάλεσα; Του είπεν ο Όσιος· και τι σου είπον»; Ο νέος απεκρίθη· «Ενώ ευρισκόμην εις τον αγρόν του πατρός μου, ήκουσα ότι μοι έλεγες· «Τέκνον Θεόφιλε, εμάκρυνας από τον Κύριον, όστις λέγει: «Άρον τον Σταυρόν σου και ακολούθει μοι». Τρωθείς λοιπόν εις την καρδίαν από τον λόγον σου τούτον, σε ηκολούθουν, ω Πάτερ, έως εις την θύραν του κελλίου σου· και ευθύς την μεν θύραν είδον κεκλεισμένην, συ δε έγινες άφαντος από τους οφθαλμούς μου, και εγώ ευρέθην μόνος. Και λοιπόν φαίνεταί μοι, ω Πάτερ άγιε, ότι από την ομοιότητα, την οποίαν έχει η τωρινή λαλιά σου, με εκείνην την οποίαν τότε ήκουσα, συ ο ίδιος είσαι ο καλέσας με και όχι άλλος. Όθεν, σε παρακαλώ, μη με αποστραφής τον δούλον σου, όστις ζητώ την σωτηρίαν μου».

Τα τραγούδια του Θεού -- Αλεξ Παπαδιαμάντη

Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια  Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. Εὔχαρι καὶ θαλπερὸν ἦτο τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ἑστίας του, ἀφοῦ διῆλθον τὴν εὐρεῖαν αὐλήν, μὲ τὴν διάπλατον πύλην, καὶ τοὺς σταύλους τῶν ἀλόγων, καὶ τὴν πρασινάδαν, καὶ τὰς γάστρας τῶν ἀνθέων. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ γραῖα Μαρία ἡ συμβία του, ἀφελὴς καὶ ἀρχαϊκή, ὁ υἱός του, ἀμόρφωτος καὶ ἄπλαστος καλὸς ἁμαξηλάτης, κι ὁ ἀδελφός του, στιβαρός, γεροντοπαλλήκαρον, τραχὺς καὶ φιλαλήθης. Τέλος ἡ κόρη του ἡ Ρηνούλα, τελεία ἀντιπρόσωπος τῆς νέας γενεᾶς, κεντήτρια, ζωγραφίνα καὶ θεατρίνα. Πλὴν ὅμως κι αὐτὴ ἀφελὴς καὶ ἁπλῆ εἰς τοὺς τρόπους.  Εἶχε μίαν παιδίσκην ἑπτὰ ἐτῶν, τὴν Μαρίαν, πάντοτε μειδιῶσαν καὶ ἀνοικτόκαρδον, καὶ ἓν χαριτωμένον ξενικὸν πλάσμα, τὴν Τοτώ, ξανθήν, γαλανόμορφον, καὶ ἀγγελοθωροῦσαν. Ἡ μικρὰ κόρη, δὲν ἠξεύρω ἀκριβῶς πῶς, εἶχε πέσει εἰς τὰς χεῖράς της, καὶ ἀπετέλει μέρος τῆς οἰκογενείας. 

Κατά τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1724:

«Εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλοντας ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα (Mansi, 37, 209)! 

Γιατί ενοχλεί τον Πρωθυπουργό ο νατιβισμός;

 Γιατί απαγόρευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις; Μα, γιατί άλλο; Διότι τις απεχθάνεται! Του θυμίζουν… νατιβισμό.

Η λέξη «νατιβισμός» και η απέχθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ό,τι θυμίζει νατιβισμό σχολιάστηκαν στη στήλη «Περί Πωλητικής» της «δημοκρατίας» της 24ης Μαΐου 2019. Εκεί αναφέρονταν τα ακόλουθα: «Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σε ομιλία του στο Global Forum στο Ισραήλ (στις 11 Ιουνίου 2018) ανέφερε, μεταξύ άλλων: “Οι αυταρχικές και λαϊκιστικές δυνάμεις γίνονται όλο και πιο ισχυρές σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο. Η άνοδος της ξενοφοβίας, του νατιβισμού και του ρατσισμού είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα στην Ευρώπη, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε».

-----------------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

«Γιατί ενοχλεί τον Πρωθυπουργό ο νατιβισμός;»

Ἀπλούστατα, διότι ὁ Μητσοτάκης εἶναι πιόνι τῆς ΝΤΠ, ἡ ὁποία προωθεῖ τήν παγκοσμιοποίησιν καί τήν Πανθρησκείαν τοῦ Ἀντιχρίστου! Ὅσοι ἐξακολουθοῦν νά ψηφίζουν αὐτόν καί τούς ὁμοίους του (ΝΔ γενικῶς, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25 κ.ἄ.), καθώς καί οἱ ψευδο-επίσκοποι πού συνοδοιποροῦν μαζί τους εἰς τήν καταστροφήν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι συνυπεύθυνοι γιά τόν ἀφανισμόν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ἐκκλησίας!

H σιωπή μας είναι απαράδεκτος!!!

Τι λόγο θα δώσουμε στον Θεό, αν αφήσουμε ανενόχλητους τους διαφθορείς της Δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας οικουμενιστάς, να ουνιτίζουν τα τέκνα της Ορθοδoξίας, «δι’ α Χριστός απέθανε»;

Η μεγάλη δυστυχία της εποχής μας δεν είναι ότι υπάρχουν οι τερμίτες οικουμενιστές, που καταστρέφουν την Εκκλησία, αλλά οι  «καλοί» χριστιανοί , που σιωπούμε για το κακό που γίνεται στην Εκκλησία του Χριστού μας!

Μέγα πρόβλημα είναι η εξάπλωση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της οποίας θιασώτες είναι πολλοί επίσκοποι, όπως π.χ. ο Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίος, ο Αμερικής Ελπιδοφόρος, ο Γερμανίας κ. Αυγουστίνος, ο Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο Καναδά κ. Σωτήριος κ.α. Όταν και οι πέτρες φωνάζουν εναντίον της μεγάλης αυτής προδοσίας της Ορθοδοξίας, η σιωπή μας είναι απαράδεκτος!!!