ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΤΣΑ -- τέλος κι αρχή η μνήμη εδώ δεν έχει..


π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Η ανδρεία των Μυροφόρων και η σημερινή δειλία των Χριστιανών


ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕΡΟΣ Δ΄


O Συναξαριστής της ημέρας.


Πέμπτη, 17 Μαΐου 2018

ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ. Ανδρονίκου και Ιουνίας αποστόλων, Αθανασίου επισκόπου Χριστιανουπόλεως, Νικολάου νεομάρτυρος (1617).

Βλέπετε αὐτὴ τὴν κοινὴ γιὰ μᾶς ἑορτὴ καὶ εὐφροσύνη, τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς χάρισε μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ ἀνάληψή του στοὺς πιστούς; Πήγασε ἀπὸ θλίψη. Βλέπετε αὐτὴ τὴ ζωή, μᾶλλον δέ, τὴν ἀθανασία; Ἐπιφάνηκε σὲ μᾶς ἀπὸ θάνατο. Βλέπετε τὸ οὐράνιο ὕψος, στὸ ὁποῖο ἀνέβηκε κατὰ τὴν ἀνύψωσή του ὁ Κύριος καὶ τὴν ὑπερδεδοξασμένη δόξα ποὺ δοξάσθηκε κατὰ σάρκα; Τὸ πέτυχε μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀδοξία. Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος γι’ αὐτόν, «ταπείνωσε τὸν ἑαυτό του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα σταυρικοῦ θανάτου, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε καὶ τοῦ χάρισε ὄνομα ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ὄνομα, ὥστε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ καμφθεῖ κάθε γόνατο ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ νὰ διακηρύξει κάθε γλώσσα ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος σὲ δόξα Θεοῦ Πατρός».(Φιλιπ. β ,8 – 11).

Αυτή τη φιλονικία σαν ευωδιαστό λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό.


Ο Υποτακτικός κάποιου Γέροντος έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέροντας να έρθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφτηκε: Για λίγα ψωμιά να κάνω τον Αδελφό να περπατήσει δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. 
Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένοιωσε άρχισε να κλαίει.
 
-Γιατί κλαις, Αββά; Άκουσε πίσω του μια γλυκιά φωνή να τον ρωτά. Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίο Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή.
 

Η Παναγία η Παντάνασσα η προστάτις της Σικίνου



Η Παναγία η Παντάνασσα είναι η προστάτις της Σικίνου. Για την εύρεση της εικόνας της Θεοτόκου γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Βουρλάκος, Αρχιερατικός Επίτροπος Σικίνου.
«Τα παλιά τα χρόνια, στο μικρό νησί της Σίκινου, που βρίσκεται μεταξύ των νησιών Ίου και Φολεγάνδρου και βόρεια της Σαντορίνης, υπήρχαν πολλές ιδιόκτητες εκκλησίες, οι οποίες είχαν και τον εφημέριό τους. Στον εφημέριο λοιπόν μίας εξ αυτών των εκκλησιών, που ήταν αφιερωμένη στον Τίμιο Πρόδρομο, συνέβη το παρακάτω θαυμαστό γεγονός.

Εγώ δεν διαστρέφω τον λαόν, αλλά σεις, οίτινες αφήνετε την Παράδοσιν των Πατέρων και κάμετε ιδικά σας νεώτερα σαπρά και παράλογα δόγματα


Απελθόντες εκείνοι εις το Μοναστήριον έφεραν ενώπιόν των τον Άγιον βασταζόμενον, επειδή δεν ηδύνατο να περιπατήση,  και τότε λέγει εις αυτόν (τον Όσιο και Ομολογητή Στέφανο τον Νέον), ο Επίσκοπος Εφέσου Θεοδόσιος : Διατί άνθρωπε του Θεού διαστρέφεις τον λαόν, ονομάζων πάντας ημάς αιρετικούς; Ο δε Άγιος με πραείαν φωνήν απεκρίνατο : Γνωρίζεις τι είπεν ο Προφήτης Ηλίας προς τον Αχαάβ, όταν του είπε, συ είσαι αυτός που διαστρέφεις τον λαόν; Δεν είμαι εγώ, είπεν ο προφήτης Ηλίας, όστις διαστρέφω, αλλά συ και ο οίκος του πατρός σου. Ούτω σας λέγω και εγώ, ότι εγώ δεν διαστρέφω τι, αλλά σεις, οίτινες αφήνετε την Παράδοσιν των Πατέρων και κάμετε ιδικά σας νεώτερα σαπρά και παράλογα δόγματα. Ταύτα ειπόντος του Αγίου εθυμώθη ο της Νικομηδείας Επίσκοπος Κων/νος, και εγερθείς του θρόνου ο αναιδέστατος ελάκτησε τον κατά γης καθήμενον Άγιον εις το πρόσωπον με πολλήν οργήν ο θεόργιστος, ο δε Άγιος από την αδυναμίαν του έπεσε κατά γης ύπτιος, έπειτα πάλιν τον εκτύπα εις την κοιλίαν συχνά με τους πόδας του. (Συναξ. ΙΑ:703).

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ -- Αθωνικά άνθη

«Φως το εκ Φωτός εκλάμψαν, Πανάμωμε, εκ Σου ανέτειλε και την αμαυρότητα της αθεϊας πάσαν διέλυσε, και τους νυκτί καθεύδοντας εφωταγώγησε· δια τούτο πάντες κατά χρέος Σε εις αιώνας αεί μακαρίζομεν῾

Φως λέγεται ο Υιός και Λόγος του Θεού και Φως το ακρότατον, ως είπεν η Θεολόγος του Γρηγορίου φωνή, κοντά εις τον οποίον δεν είναι καμμία μεταβολή, αλλ’ ουδέ μεταβολής αποσκίασμα κατά τον Ιερόν Αδελφόθεον. «Παρ’ ω ουκ ένι παραλλαγή, ή τροπής αποσκίασμα» (Ιακ. α: 17)· όθεν τούτο ηξεύρων ο θεσπέσιος Μελωδός, αποτείνει τον λόγον προς την Θεοτόκον και λέγει· «Ω Παρθένε Πανάμωμε η παντός μώμου (μολυσμού) ανωτέρα υπάρχουσα, καθώς λέγεται εν τω Άσματι «Όλη καλή η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσ. δ: 7), ο Μονογενής Υιός του Θεού, όστις προ πάντων των αιώνων εγεννήθη αρρεύστως και απαθώς εκ του Πατρός, και εξέλαμψε Φως εκ Φωτός, αυτός ανέτειλεν από την άχραντον και άσπορον κοιλίαν Σου επ΄ εσχάτων των χρόνων· και επειδή είναι ίδιον του φωτός να φωτίζη τους άλλους, δια τούτο και το Φως το ανατείλαν εκ της γαστρός Σου διέλυσεν όλον το σκότος της αθεϊας και αμαρτίας· «Το φως, φυσίν, εν τη σκοτία φαίνει» (Ιω. α: στ)· και ακολούθως εφωταγώγησεν όλους εκείνους όπου εκοιμώντο μέσα εις την νύκτα της απιστίας κατά τον Ησαϊαν λέγοντα «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει ίδε φως μέγα» (Ησ. θ: 2). Όθεν επειδή Συ, Θεοτόκε, έγινες γεννήτρια του μεγάλου και αληθινού Φωτός, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον Κόσμον κατά τον ηγαπημένον Ιωάννην, τούτου χάριν ημείς οι εν τω μεγάλω τούτω και αληθινώ Φωτί πιστεύσαντες, τω εκ της γαστρός Σου ανατείλαντι, χρεωστικώς μακαρίζομέν Σε, διότι έγινες εις ημάς τοσαύτης μεγάλης ευεργεσίας και τοιούτου μεγάλου αγαθού πρόξενος. Μακαρίζομέν Σε δε εις αιώνα αιώνος, καθώς Συ προεφήτευσας και είπας «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. α: 48)· όχι δηλαδή μία γενεά ή δύω ή τρεις, αλλά όλαι αι γενεαί των Εθνών χωρίς καμμίαν εξαίρεσιν, όσοι δηλαδή έχουν να πιστεύσουν εις τον εκ Σου ασπόρως τεχθέντα Χριστόν θέλουν Σε μακαρίζει.

Πάναγνε, Δέσποινα, υπεραγία μου Θεοτόκε!


Ο ΑΦΡΩΝ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟΝ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡΑ ΤΟΥ


Του πρωτοπρ. π. Βασιλείου Βολουδάκη

Σε κάποιες παλιές εποχές, πριν από την Σάρκωση του Θεού, οι άνθρωποι που δεν γνώριζαν τον Αληθινό Θεό, όπως τον γνώριζαν οι Ισραηλίτες, είχαν αφεθή στη μοιρολατρεία ως τέλειοι βλάκες, με αποτέλεσμα να τους εκμεταλλεύωνται οι βασιλείς και οι ηγεμόνες τους, να τους καταδυναστεύουν και ταυτόχρονα να τους εξευτελίζουν για την υποταγή τους!
Ένας τέτοιος υποταγμένος στην βλακεία (από την κραιπάλη και την Μαγεία) λαός ήσαν και οι Βαβυλώνιοι και γι’ αυτό βρέθηκε και ο ανάλογος της βλακείας τους βασιλιάς, ο Ναβουχοδονόσορ!!!
Αυτός κάθε λίγο και λιγάκι έκανε τέστ στους υπηκόους του, για να διαπιστώση πόσο πιο χαμηλά θα μπορούσαν να πέσουν, πόσο θα άντεχαν στους εξευτελισμούς, ώστε να αποκομίση ακόμη περισσότερα κέρδη, πλούτη και δόξα!