Μητροπολίτης κ. Ιερεμίας :


ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ
1. Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, θα σας μιλήσω για το ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως των αμαρτιών μας.Λέγεται και Μυστήριο της «Μετανοίας», γιατί εννοείται ότι πρέπει να μετανοήσει ο αμαρτωλός για να πάει στον πνευματικό Ιερέα να εξομολογηθεί. Το πόσο σπουδαίο και σοβαρό είναι το Μυστήριο αυτό φαίνεται από το ότι το τελεί μόνο ο Επίσκοπος. Αλλά επειδή ο Επίσκοπος δεν μπορεί να επαρκέσει και να εξομολογεί όλο το πλήθος των χριστιανών της ποίμνης του, γι᾽ αυτό και παραχωρεί την τέλεση του Μυστηρίου αυτού σε μερικούς Ιερείς, οι οποίοι διακρίνονται για την πνευματικότητά τους• γι᾽ αυτό και οι εξομολόγοι Ιερείς  λέγονται  «πνευματικοί». 
Το Μυστήριο της εξομολόγησης των αμαρτιών το συνέστησε ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, όταν είπε στους μαθητές Του: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον, αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς• αν τινων κρατήτε κεκράτηνται» (Λουκ. 19,10. Ιωάν. 20,22-23).

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Παράδεισος και Κόλασις
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΈκαστος θα ίδη την εν Χριστώ δόξαν του Θεού και θα φθάση εις τον βαθμόν εκείνον της τελειώσεως τον οποίον έχει επιλέξει και δια τον οποίον έχει εργασθή. Ακολουθώντες τον Απ. Παύλον, τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην και την ιδικήν των πείραν οι Πατέρες υποστηρίζουν, ότι θα σωθούν εκείνοι που βλέπουν τον αναστάντα Χριστόν εν δόξη εις αυτήν την ζωήν, είτε "δι' εσόπτρου εν αινίγματι" μέσω των αδιαλείπτων εν τη καρδία προσευχών και ψαλμών, είτε "πρόσωπον προς πρόσωπον" μέσω του δοξασμού. Εκείνοι που δεν Τον βλέπουν ούτως εις την ζωήν ταύτην, θα ιδούν την δόξαν Του ως αιώνιον και καταναλίσκον πύρ και σκότος εξώτερον εις την άλλην ζωήν. Η άκτιστος δόξα, την οποίαν έχει ο Χριστός κατά φύσιν από τον Πατέρα, είναι παράδεισος δι' εκείνους, των οποίων η εγωκεντρική και ιδιοτελής αγάπη έχει θεραπευθή και μεταμορφωθή εις ανιδιοτελή αγάπην. Όμως η ιδία δόξα είναι το άκτιστον πύρ το αιώνιον και η κόλασις δι' εκείνους που επέλεξαν να μείνουν αθεράπευτοι μέσα εις την ιδιοτέλειάν των.
     Δεν είναι εν προκειμένω σαφείς μόνον η Γραφή και οι Πατέρες, αλλά και αι Ορθόδοξοι εικόνες της Κρίσεως. Το ίδιον το εκπηγάζον εκ του Χριστού χρυσόν φώς της δόξης, μέσα εις το οποίον περικλείονται οι φίλοι Του, γίνεται κόκκινον καθώς κυλά προς τα κάτω, δια ν' αγκαλιάση, αυτή η ιδία θεία αγάπη, τους "κατηραμένους," που την βλέπουν ως δύναμιν κολαστικήν. Αυτή είναι η δόξα και η αγάπη του Χριστού, που καθαρίζει τα αμαρτήματα όλων, αλλά δοξάζει τους μεν και κολάζει τους δέ. Όλοι θα οδηγηθούν υπό του Αγίου Πνεύματος "εις πάσαν την αλήθειαν," δηλαδή θα ίδουν τον Χριστόν μετά των φίλων Του εν δόξη, αλλά όλοι δεν θα δοξασθούν. "Ούς εδικαίωσεν, τούτους και εδόξασεν," κατά τον Απ. Παύλον. Η παραβολή περί του πτωχού Λαζάρου εις τους κόλπους του Αβραάμ και του πλουσίου εις τον τόπον των βασάνων είναι σαφής. Ο πλούσιος βλέπει, αλλά δεν μετέχει (Λουκ. 16:19-31).
      
      Συνεχίζεται.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ


Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ της αιρέσεως! Ζει, όμως, Κύριος….!

Οἱ Συμφωνίες τοῦ Σαμπεζὺ (1991) καὶ τοῦ Μπάλαμαντ (1993), διὰ τῶν ὁποίων οἱ ἐκπρόσωποί μας ἀναγνώρισαν τὰ μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν Παπικῶν ἀντίστοιχα. Ἀποδέχτηκαν τὸ «κοινὸ βάπτισμα» μὲ τοὺς Παπικούς, ὡσὰν νὰ ἔχουν καὶ οἱ αἱρέσεις ἔγκυρο Βάπτισμα καὶ νὰ παρέχουν σωτηρία, ὅπως ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία. Δηλαδὴ ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἔκτοτε φανερὰ καὶ κατὰ κυριολεξία οἱ κοινότητες τῶν αἱρετικῶν ὡς «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες»· ἔγιναν ἀποδεκτὲς οἱ «θεωρίες τῶν κλάδων», τῶν «δύο πνευμόνων» καὶ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας».

Ἐφαρμογὴ τῶν παραπάνω συνιστᾶ ἡ –κατόπιν ἐπισήμου Συνοδικῆς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας– «μυστηριακὴ διακοινωνία μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καί, ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, ἡ «μερικὴ ἀναγνώριση μυστηρίων τῶν Μονοφυσιτῶν» Αἰγύπτου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγνώριση στὴν Κων/πολη τῶν μυστηρίων τῶν Λουθηρανῶν τῆς Γερμανίας (2004).

Είπε κάποιος Γέροντας:


“Εάν δεις αδελφό να αμαρτάνει, μη ρίξεις την αιτία σ΄αυτόν αλλά στον πολέμιό του(δηλ στον διάβολο), και πές: Όπως αυτός νικήθηκε, έτσι κι εγώ. 

Κλαίε και ζήτα τη βοήθεια του Θεού και δείχνε συμπόνοια σ΄αυτόν που άθελά του πάσχει. Γιατί κανείς δεν θέλει να αμαρτήσει στον Θεό, αλλά όλοι σφάλλουμε”.
 

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος - Χριστὸς γεννᾶται (Ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Ὁμιλίας ΛΗ´)


Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί, ἵν᾿ ἀμφότερα συνελὼν εἴπω, Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, διὰ τὸν ἐπουράνιον, εἶτα ἐπίγειον.
Κἀγὼ βοήσομαι τῆς ἡμέρας τὴν δύναμιν: Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8)
Ἓν ἐκ δύο τῶν ἐναντίων, σαρκὸς καὶ Πνεύματος· ὧν τὸ μὲν ἐθέωσε, τὸ δὲ ἐθεώθη. Ὢ τῆς καινῆς μίξεως! ὢ τῆς παραδόξου κράσεως! ὁ ὢν γίνεται καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται, διὰ μέσης ψυχῆς νοερᾶς μεσιτευούσης Θεότητι καὶ σαρκὸς παχύτητι. Καὶ ὁ πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γὰρ τὴν ἐμὴν σάρκαν, ἵν᾿ ἐγὼ πλουτήσω τὴν αὐτοῦ Θεότητα. Καὶ ὁ πλήρης κενοῦται· κενοῦται γὰρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπὶ μικρόν, ἵν᾿ ἐγὼ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τὸ περὶ ἐμὲ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καὶ οὐκ ἐφύλαξα· μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καὶ τὴν εἰκόνα σώσῃ καὶ τὴν σάρκα ἀθανατίσῃ. Δευτέραν κοινωνεῖ κοινωνίαν, πολὺ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν· τότε μὲν τοῦ κρείττονος μετέδωκε, νῦν δὲ μεταλαμβάνει τοῦ χείρονος. Τοῦτο τοῦ προτέρου θεοειδέστερον· τοῦτο τοῖς νοῦν ἔχουσιν ὑψηλότερον.


Ερμηνεία:  

Ὁ Χριστὸς γεννιέται, δοξάσατε. Ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ συναντῆστε (τον). Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὴν γῆ ὑψωθεῖτε. Τραγουδῆστε γιὰ τὸν Κύριο ὅλη ἡ γῆ καὶ νὰ γιὰ νὰ πῶ καὶ τὰ δυὸ μαζί: Νὰ εὐφρανθοῦν οἱ οὐρανοὶ καὶ νὰ ἀγαλλιάσει ἡ γῆ γιὰ τὸν ἐπουράνιο, ἔπειτα ἐπίγειο.
Καὶ ἐγὼ θὰ φωνάξω τὴν δύναμη (σημασία) τῆς ἡμέρας: Ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται. Ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός. Ὁ ἀόρατος ὀρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφιέται. Ὁ ἄχρονος ἀρχίζει, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερα ὁ ἴδιος καὶ στοὺς αἰῶνες».
Ἕνα (πρόσωπο) ἀπὸ δυὸ ἀντίθετα (φύσεις), σάρκα (ἀνθρώπινη φύση) καὶ Πνεῦμα (Θεία φύση). Ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ μιὰ (ἡ Θεία) ἐθέωσε, καὶ ἡ ἄλλη (ἡ ἀνθρώπινη) ἐθεώθηκε. Ὢ τῆς καινούριας μίξεως! Ὢ τῆς παραδόξου συνθέσεως! Ὁ Ὧν δημιουργεῖται καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται διὰ μέσου νοερῆς ψυχῆς ποὺ μεσιτεύει στὴν Θεότητα καὶ (διὰ μέσου) τῆς ὑλικότητας τῆς σάρκας. Καὶ ὁ πλουτίζων πτωχεύει. Ἐπειδὴ πτωχεύει (λαμβάνοντας) τὴν δική μου σάρκα, γιὰ νὰ πλουτήσω ἐγὼ ἀπὸ τὴν δική του Θεότητα. Καὶ ὁ πλήρης ἀδειάζει, ἐπειδὴ ἀδειάζει ἀπὸ τὴν δόξα του γιὰ λίγο, γιὰ νὰ μεταλάβω ἐγὼ ἀπὸ τὴν πληρότητά του. Ποιὸς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητας; Τί εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο (ποὺ ἔγινε) γιὰ μένα; Μετάλαβα τὴν εἰκόνα (του) καὶ δὲν τὴν ἐφύλαξα. Μεταλαμβάνει τὴν δική μου σάρκα, καὶ γιὰ νὰ σώσει τὴν εἰκόνα καὶ γιὰ νὰ ἀθανατήσει τὴν σάρκα. Δεύτερη πραγματοποιεῖ κοινωνία, πολὺ παραδοξότερη τῆς πρώτης (τῆς δημιουργίας). Τότε μετέδωσε τὸ καλύτερο (τὴν εἰκόνα του), ἐνῷ τώρα μεταλαμβάνει τὸ χειρότερο (τὴν σάρκα μου). Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸ προηγούμενο θεοπρεπέστερο. Αὐτὸ εἶναι σὲ ὅσους ἔχουν νοῦ ὑψηλότερο.

Παναγία η Εικοσιφοίνισσα .


Το μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας με τη θαυματουργή και αχειροποίητη εικόνα Tης δεσπόζει σκαρφαλωμένο στις καταπράσινες πλαγιές του Παγγαίου. Η ίδια η Θεοτόκος παρήγγειλε με άγγελο στον πρώτο κτίτορα άγιο Γερμανό ( 9ος αιώνας ) , να αναγείρει τη μονή. Κι από τότε δεν παύει με κάθε τρόπο να μεριμνά και να ενδιαφέρεται για αυτήν . 
Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε σε ένα νέο 18 χρονών , που όργωνε κοντά στο μοναστήρι και του είπε:
 
- Να έρθεις , σε χρειάζομαι. Έχω ανάγκη στο μοναστήρι μου. Κι εκείνος σαν άλλος Ελισσαίος άφησε τα ζώα ζευγμένα και ξεκίνησε αμέσως για τη μονή ,όπου έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός ( Τσομπάξης ) , και αργότερα ηγούμενος. Ο πατήρ Δαμασκηνός έβλεπε την Παναγία μέσα στην εκκλησία να επιστατεί. Κι όταν ανέβαινε τις σκάλες των κελλιών, την έβλεπε να κατεβαίνει, και αντιστρόφως. Το 1908 οι Τούρκοι ληστές πλησίασαν μια νύχτα το μοναστήρι. Η πύλη ήταν ασφαλισμένη με βαριά σίδερα. Άφησαν λοιπόν ένα σκοπό εκεί και οι υπόλοιποι κάρφωναν καρφιά για να ανεβούν στο τείχος. Ξαφνικά ακούνε τον σκοπό να φωνάζει:
 

- Βοήθεια, σώστε με! Μια γυναίκα μαυροφόρα με έχει αρπάξει από τα μαλλιά. Βοήθεια! Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι πήδηξαν αμέσως από το τείχος και έφυγαν.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


17. Η σωτηρία δεν είναι άλλο ειμή η ζωή εν τω Σωτήρι και δι΄ Αυτού. Τούτο είναι ένας συνεχής αγών. Κατ΄ αυτόν ο άνθρωπος ζη εν Αγίω Πνεύματι ολόκληρον την ζωήν του Σωτήρος ως ιδικήν του, τη βοηθεία των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών, από της πνευματικής του γεννήσεως μέχρι της αναλήψεώς του. Ούτω ο άνθρωπος ζη διαρκώς εν τω αναστάντι και αναληφθέντι Σωτήρι. Διότι, καίτοι είμεθα επί της γης, «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3, 20), καίτοι ζώμεν μεταξύ των ανθρώπων, «η ζωή ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Κολ. 3, 3) και «τα άνω φρονούμεν, μη τα επί της γης» (Κολ. 3, 2). Ημείς οι χριστιανοί είμεθα χριστιανοί, καθ΄ όσον ανήκομεν εις τον Χριστόν, καθ΄ όσον είμεθα όμοιοι με τον Χριστόν ως προς τον θάνατον, την ανάστασιν και την ζωήν (πρβλ. Ρωμ. 6, 4-14). Ούτω, έκαστος χριστιανός βιοί εν σμικρώ το θεανδρικόν εκείνο πλήρωμα και την καθολικήν εκείνην θεανθρωπίνην ενότητα, την οποίαν επραγματοποίησεν ο Χριστός εν τω Σώματι Αυτού—εν τη Εκκλησία. Άρα έκαστος χριστιανός γίνεται εν σμικρώ Εκκλησία. Διότι η σωτηρία δεν είναι άλλο παρά η ενσωμάτωσις εις την Εκκλησίαν και η εκκλησιαστικοποίησις του ανθρώπου, δηλαδή το ζην μονίμως εν τω θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

Συνεχίζεται.  

Η Κύπρος ξέρει να επιβιώνει


Κωνσταντίνος Χολέβας


Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έμαθε γράμματα όταν ακόμη διδασκόταν το κλασικό ρητορικό κείμενο «Λόγος Λυκούργου κατά Λεωκράτους». Εκεί περιείχετο ο όρκος των Αθηναίων εφήβων, η υπόσχεσή τους να αγωνίζονται για την πατρίδα, τα όσια και τα ιερά.
 Μια φράση του όρκου θυμήθηκε ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στο μνημόσυνο του Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου στις 9 Δεκεμβρίου: «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» (ελάττω ή ελάσσω, όπως έλεγαν θάλασσα ή θάλαττα), δηλαδή «την πατρίδα δεν θα την παραδώσω μικρότερη απ' όση την παρέλαβα». Ηταν ένας φόρος τιμής στον Τάσσο, που είπε ΟΧΙ στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, και μία επιβεβαίωση των δεσμών αίματος μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ


+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης




http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟφείλομεν να έχωμεν σαφή εικόνα των πλαισίων εντός των οποίων και η Εκκλησία και το Κράτος είδον την συμβολήν των θεουμένων εις την θεραπείαν της νόσου της θρησκείας που διαστρέφει την ανθρωπίνην προσωπικότητα δια μέσου της αναζητήσεως της ευδαιμονίας εντεύθεν και πέραν του τάφου δια να κατανοήσωμεν τον λόγον, δια τον οποίον η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ενεσωμάτωσε την Ορδόδοξον Εκκλησίαν εις το διοικητικόν της δίκαιον. Ούτε η Εκκλησία, ούτε το Κράτος είδον την αποστολήν της Εκκλησίας ως απλήν άφεσιν αμαρτιών των πιστών δια την μετά θάνατον είσοδόν των εις τον παράδεισον. Τούτο θα ισοδυνάμη με ιατρικήν συγχώρησιν των νόσων των ασθενών δια την μετά θάνατον θεραπείαν των. Και η Εκκλησία και το Κράτος εγνώριζον καλώς ότι η άφεσις αμαρτιών ήτο μόνον η αρχή της θεραπείας της αναζητούσης την ευδαιμονίαν νόσου της ανθρωπότητος. Η θεραπεία αυτή ήρχιζεν με την κάθαρσιν της καρδίας, έφθανεν εις την αποκατάστασιν της καρδίας εις την φυσικήν της κατάστασιν του φωτισμού και ετελειοποιείτο ο όλος άνθρωπος εις την υπέρ φύσιν καταστασιν του δοξασμού, δηλαδή της θεώσεως. Το αποτέλεσμα της θεραπείας και της τελειώσεως ταύτης δεν ήτο μόνον η κατάλληλος προετοιμασία δια την μετά τον σωματικόν θάνατον ζωήν, αλλά και η μεταμόρφωσις της κοινωνίας εδώ και τώρα από συγκροτήματα εγωϊστικών και εγωκεντρικών ατόμων εις κοινωνίαν ανθρώπων με ανιδιοτελή αγάπην, "ήτις ου ζητεί τα εαυτής."

Συνεχίζεται.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ 1912 ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΙΤΕΣ ΤΟΥ 2012


Γράφει ο Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων. 

Τό ἔτος πού λήγει σέ λίγες ἡμέρες μᾶς θύμισε χρόνια ἔνδοξα καί λαμπρά. Μέσα στήν ἐθνική κατάθλιψη, πού δυστυχῶς ἐξαπλώνεται λόγῳ τῆς κρίσης, ἦλθαν οἱ ἑορτασμοί γιά τά 100 χρόνια τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων νά μάς τονώσουν καί νά μᾶς διδαξουν. Βεβαίως ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν πρέπει ποτέ νά ἀπελπίζεται οὔτε σέ προσωπικό οὔτε σέ ἐθνικό ἐπίπεδο.
Ὅμως εἴμαστε γεμᾶτοι ἀνθρώπινες ἀδυναμίες καί ζητοῦμε κάποιες ἀφορμές γιά νά ἀναθαρρήσουμε καί νά χαμογελάσουμε μέ έλπίδα. Οἱ ἑορτασμοί συνεχίζονται καί μέσα στή νέα χρονιά. Ὁ Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος ἔληξε τόν Μάϊο τοῦ 1913 αφοῦ μᾶς χάρισε στίς 21 Φεβρουαρίου 1913 τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἰωαννίνων. Μετά τή λήξη καί τοῦ Β΄ Βαλκανικοῦ Πολέμου τόν Ἰούλιο τοῦ 1913 ἡ μικρή Ἑλλάδα τῆς χρεωκοπίας τοῦ 1893 καί τῆς στρατιωτικῆς ἥττας τοῦ 1897 εἶχε διπλασιάσει τά ἐδἀφη της καί εἶχε ἀπελευθερώσει ἑκατομμύρια Ἑλλήνων, ὑποδούλων ἐπί 500 χρόνια στούς Τούρκους.


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more