Ασάλευτο θεμέλιο

Φώτης Κόντογλου


Σήμερα νομίζεται καλός σε όλα, όποιος είναι αδιάφορος, όποιος δεν νοιάζεται για τίποτα, όποιος δεν νιώθει καμιά ευθύνη. Αλλιώς τον λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Όποιος αγαπά την χώρα μας, τα ήθη και έθιμα μας, την παράδοση μας, την γλώσσα μας, θεωρείται οπισθοδρομικός. Οι αδιάφοροι παιρνούν για φιλελεύθεροι άνθρωποι, για άνθρωποι που ζούνε με το πνεύμα της εποχής μας, που έχουν για πιστεύω την καλοπέραση, το εύκολο κέρδος, τις ευκολίες, τις αναπαύσεις, κι ας μην απομείνει τίποτα που να θυμίζει σε ποιό μέρος βρισκόμαστε, από που κρατάμε, ποιοι ζήσανε πριν από μας στην χώρα μας. Η ξενομανία μας έγινε τώρα σωστή ξενοδουλεία, σήμερα περνά για αρετή, κι όποιος έχει τούτη την αρρώστεια πιο βαρειά παρμένη, λογαριάζεται για σπουδαίος άνθρωπος.


Η συνέχεια, "κλικ" πιο κάτω στο : Read more

ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΣ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΑ


Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ι. Σωτηροπούλου, Θεολόγου


Πλησιάζει ἡ 14η Δεκεμβρίου 2011. Αὐτὴ δὲ ἡ ἡμέρα εἶνε ἡ 18η
ἐπέτειος τοῦ περιβοήτου ἀφορισμοῦ μου, ἐπειδὴ ὑπεράσπισα τὸ
Χριστό, τὸν ὁποῖο μεγαλόσχημος «ἀντιπρόσωπός» του κήρυξε
ἀτελῆ καὶ ἁμαρτωλό, καὶ ἐπειδὴ ὑπερ άσπισα τοὺς ῾Ι. Κανόνες, οἱ
ὁποῖοι καταπατήθηκαν μὲ καταδίκες κληρικῶν καθ᾿ ὑπέρβασιν
ἐξουσίας καὶ χωρὶς κλῆσι σὲ ἀπολογία. Καταδί κες χωρὶς δίκες!
Σημεῖο καὶ τοῦτο τῶν καιρῶν. Γενικώτερος δὲ λόγος τοῦ ἀφορισμοῦ
μου εἶνε ἡ πολεμική μου κατὰ τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι πολλοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες εἶνε δυστυχῶς
Οἰκουμενισταί. Μὲ τὸν ἀφορισμό μου ἀσχολήθηκα ἄλλοτε, δὲν ἤθελα
πάλι νὰ ἀσχοληθῶ. ᾿Αλλ᾿ ἀσχολοῦμαι καὶ τώρα, διότι πολλοὶ μὲ
ἐρωτοῦν ἂν ἔληξε αὐτὸ τὸ θέμα, καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ὅτι δὲν
ἔληξε, μὲ προτρέπουν νὰ ζητήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν Πατριάρχη,
γιὰ νὰ ἄρῃ τὸν ἀφορισμό. Αὐτοί, ποὺ μὲ προτρέπουν νὰ ζητήσω
συγγνώμην, εἶνε πολὺ ὀλίγοι, ἐνῷ οἱ πλεῖστοι χριστιανοὶ μὲ
ἀποτρέπουν ἀπὸ τέτοια ἐνέργεια. Πρόσεχε, μοῦ λέγουν, μὴ ζητήσῃς
συγγνώμην. ῍Αν ζητήσῃς συγγνώμην, αὐτὸ θὰ εἶνε ἄρνησι τῆς Πίστεως
καὶ ἐξευτελισμός σου. Δηλώνω ὅτι τέτοιο πρᾶγμα, ν᾿ ἀρνηθῶ τὴν Πίστι
καὶ τὸν ἑαυτό μου, ὅπως δὲν συνέβη ἐπὶ 18 ἤδη ἔτη, ἔτσι δὲν θὰ συμβῇ
καὶ στὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου. ῏Ηταν ν᾿ ἀναχωρήσω ἀπ᾿ αὐτὸ τὸν
κόσμο. ᾿Αλλ᾿ πολυεύσπλαγχνος Κύριος μοῦ ἔδωσε παράτασι. Καὶ θὰ
ἐκδη λώσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου πρὸς τὸν Κύριο ἐξακολουθώντας νὰ
καταπολεμῶ τὶς αἱρέσεις, μάλιστα τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ ὑπερασπίζω
τὴν Πίστι μὲ ὅλη τὴ δύναμί μου. ῾Ο ἀφορισμός μου δὲν εἶνε μειωτικὸς τοῦ
προσώπου μου, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως εἶνε θετικό, πολὺ θετικὸ στοιχεῖο τῆς
ζωῆς μου. Καὶ ἡ ἐπέτειος τοῦ ἀφορισμοῦ μου γιὰ μένα εἶνε χαρμόσυνη.
Διότι Κύριος εἶπε· «Μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ
ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι
τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χάρητε
ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς
ἐν τῷ οὐρανῷ» (Λουκ. στ´ 22-23). Μεταφράζουμε· «Εὐτυχεῖς εἶσθε,
ὅταν σᾶς μισήσουν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν σᾶς ἀφορίσουν καὶ σᾶς
χλευάσουν καὶ σᾶς δυσφημήσουν ἐξ αἰτίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Χαρῆτε ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ πηδήσετε ἀπὸ χαρά, διότι νά, μισθός σας
θὰ εἶνε πολὺς στὸν οὐρανό». Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει πῶς βλέ πουν τὸν
ἀφορισμό μου μερικοί, οἱ ὁποῖοι ἀγνο οῦν τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε περιδεεῖς
καὶ νοσηροὶ τύποι. Μὲ ἐν διαφέρει τί λέγει ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο, παρὰ
τὶς ἀτέλειες καὶ τὶς ἁμαρτίες μου, ὑπηρετῶ ἀπὸ νεότητός μου μέχρι
γήρατος κηρύττοντας ἀνιδιοτελῶς τὸ λόγο του. ῾Η ἐπέτειος τοῦ
ἀφορισμοῦ μου, ἐνῷ γιὰ μένα εἶνε χαρμόσυνη, γι᾿ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ
ἀφώρισαν, εἶνε θλιβερή. Διότι ἄδικος ἀφορισμὸς ἐπιστρέφει στὰ
κεφάλια τους. Δὲν ὑπάρχει θλιβερώτερο γεγονὸς γιὰ ᾿Αρχιερεῖς ἀπὸ τὸ
νὰ μὴ τιμωροῦν ἀντιχρίστους «ἀντιπροσώπους» τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄλλους
ὑβριστὰς τοῦ Θεανθρώπου, καὶ νὰ τιμωροῦν εὐσεβεῖς κληρικοὺς μὲ
καθαιρέσεις καὶ εὐσεβεῖς λαϊκοὺς μὲ ἀφορισμούς, διότι ἀγωνίζονται ὑπὲρ
τῆς Πίστεως. Σὰν χριστιανὸς δὲν μισῶ, ἀλλὰ λυποῦμαι τοὺς ἀδίκους
᾿Αρχιερεῖς γιὰ τὴν τόσο κραυγαλέα ἀδικία καὶ τὴν ἀμετανοησία τους.
Τοὺς λυποῦμαι, διότι θεόπνευστος λόγος βεβαιώνει, ὅτι «ἄδικοι
βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α´ Κορ. στ´ 9). ῾Ο χριστιανὸς
δὲν θέλει νὰ κολασθῇ οὔτε μεγαλύτερος ἐχθρός του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ
συνιστῶ ταπεινῶς στοὺς ἐπιζῶντες ἀπὸ τοὺς ᾿Αρχιερεῖς, ποὺ ἔκαναν
τὸν ἀδικώτατο ἀφορισμό, νὰ ζητήσουν συγγνώμην ἀπὸ τὸ Θεό, τὸ λαὸ τοῦ
Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀδικηθέντα ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. ᾿Εγὼ τοὺς ἔχω
συγχωρήσει. ᾿Αλλὰ γιὰ νὰ τοὺς συγχωρήσῃ καὶ Θεός, χρειάζεται  μετάνοια.
῾Η δὲ μετάνοια δὲν εἶνε εὐτελισμὸς τοῦ μετανοοῦντος, ἀλλ᾿ ἡρωισμός.


"O. T."

St. Andrew Orthodox Church Tour Pt. 4

H γη, δεν είναι όλη "αγαθή"

Ο Χριστιανισμός ήλθεν εις τον κόσμον ως ο ωραιότερος ευαγγελισμός του Θεού εις την γην και ως η δυναμικωτέρα ανασταλτική ενέργεια επί της κακοποιού ανθρωπίνης ροπής. Μολαταύτα, πριν καταβάλη επί της γης τα θεία Του σπέρματα, ωμολόγησεν ότι δεν θα ευδοκιμήσουν πανταχού. Δια τον Θείον σπορέα, ο κόσμος όλος είναι ένας αγρός, εις τον οποίον επέβλεψε στοργικώς. Αλλά η γη, δεν είναι όλη «αγαθή».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ

Πρωτ. Δ.Δ.Τ.
Οἱ ἄνθρωποι συνήθως εἶναι δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας. Ἀφήνουν ἐλεύθερο τὸν
ἑαυτό τους καὶ ἱκανοποιοῦν τὰ πάθη τους χωρὶς ἠθικοὺς φραγμούς. Ὅλα
ἐπιτρέπονται. Χαίρονται τὴν «ἐλευθερία» τῆς ἁμαρτωλῆς αἰχμαλωσίας. Γι᾽
αὐτὸ καὶ ἡ δυστυχία εἶναι ἔκδηλη σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς τους. Εἶναι
πάντα ἀνικανοποίητοι, γιατὶ τὰ πάθη τους εἶναι ἀκόρεστα. Αὐτὴ ἡ αἰχμα-
λωσία στὴ δυστυχία εἶναι ἐπιλογὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ
δεχτοῦν καὶ νὰ ζήσουν τὴν ἐλευθερία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος στὸ θέμα αὐτό, γράφει στοὺς Ρωμαίους:
«Εἶστε ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὸ ζυγὸ τῆς ἁμαρτίας κι ὑπηρετεῖτε τὸ καλὸ καὶ τὸ
δίκαιο. Χρησιμοποιῶ τὴν ἀνθρώπινη εἰκόνα τῆς δουλείας, γιατὶ δὲν μπορεῖτε
ἀλλιώτικα νὰ μὲ καταλάβετε. Παλιότερα εἴχατε ὑποδουλώσει ὅλο τὸ εἶναι σας
σὲ πάθη καὶ πράξεις ἀντίθετες στὸ θεϊκὸ θέλημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ζεῖτε
ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι πρέπει καὶ τώρα νὰ ὑποδουλώσετε
ὅλο τὸ εἶναι σας στὸ θεϊκὸ θέλημα, γιὰ νὰ βρεθεῖτε κοντὰ στὸ Θεό. Μὴν ξεχνᾶτε
πώς, ὅσον καιρὸ ἤσασταν ὑπόδουλοι στὴν ἁμαρτία, ἤσασταν μακριὰ ἀπὸ
τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποιὸ ἦταν τὸ κέρδος σας ἀπὸ τὴ διαγωγή σας ἐκείνη;
Ντρέπεστε τώρα γι᾽ αὐτήν, γιατὶ ὁδηγοῦσε τελικὰ στὸ θάνατο. Τώρα ὅμως εἶστε
ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κι ἀνήκετε στὸ Θεό. Καρπὸς τῆς καινούργιας
ζωῆς σας εἶναι ἡ ἁγιοσύνη, καὶ τὸ τέλος τῆς πορείας σας εἶναι ἡ αἰώνια ζωή.
Γιατὶ ὁ μισθός, ποὺ δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος ἐνῶ τὸ δῶρο, ποὺ χαρίζει
ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὴν ὁποία ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας».
Οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἔχουν ἐμπειρία μόνο τῆς ἁμαρτίας καὶ μένουν σχεδὸν
ἀπομονωμένοι σὲ αὐτή, ἐνῶ ἀγνοοῦν τὴ γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Τὸ πρόβλημα εἶναι πῶς θὰ παρακινηθοῦν, γιὰ νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν ἁμαρτία
καὶ νὰ γευθοῦν τοὺς καρποὺς τοῦ Πνεύματος.

H προδοσία της Πίστεώς μας πολλές φορές είναι σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται απίστευτη

Εμείς οι απλοί πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, ζούμε την δραματική αντινομία μέσα εις την Εκκλησία μας. ζούμε αφ΄ ενός την καθαρότητα, την αγιότητα, την πνευματική ανάταση, τη λυτρωτική φορά προς τα άνω που μας χαρίζει η Μητέρα Εκκλησία με τους λειτουργικούς θησαυρούς Της και τους αξίους εκπροσώπους Της, οι οποίοι ευρίσκονται εις την θέση των με το Ορθόδοξο και Πατερικό ήθος εις «τύπον Χριστού», και αφ΄ ετέρου αντικρίζουμε έντονα και την αθλιότητα της οικουμενιστικής αιρέσεως και φραγκοπαποδουλικής υποταγής. Όλα αυτά, γνωστά από τις παλαιές εποχές της εκκλησιαστικής ιστορίας, έχουν αποκτήσει εις τις ημέρες μας επικίνδυνον έκταση. Εκείνο όμως που προκαλεί εις τας ψυχάς των πιστών πνιγμό και αίσθημα βαθέως και πυκνού σκότους αδιεξόδου είναι η έλλειψη αντιδράσεως εκ μέρους του υγιούς τμήματος της Εκκλησίας μας. Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση διότι το μέγεθος της συντελουμένης προδοσίας της Πίστεώς μας πολλές φορές είναι σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται απίστευτη, έστω κι΄ αν αποκαλύπτεται μόλις ένα μέρος της!

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η Εκκλησία είναι «και» παιδαγωγός. «Παιδαγωγός εις Χριστόν». Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα δια την κατά Χριστόν «μόρφωσιν» των τέκνων της. Κορυφαίον μέσον παιδαγωγίας είναι ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού. Είναι το εν σχήματι σταυρού ξύλον, επί του οποίου εκαρφώθη, εμαρτύρησε και απέθανεν ο Χριστός. Αυτό το Σχήμα – Σύμβολον – Πάθος προβάλλει η αγία Εκκλησία δύο φοράς την εβδομάδα εις τα τέκνα της, προς φρονηματισμόν. Την Τετάρτην και την Παρασκευήν. Εξαιρέτως δε, κατά την 14ην Σεπτεμβρίου, ως ανάμνησιν της Παγκοσμίου Υψώσεώς Του. Ούτως η Εκκλησία, εκτός από την τιμήν, που αποτίει εις το όργανον της σωτηρίας του ανθρώπου, και την λατρείαν, που προσφέρει εις τον εξ αγάπης επί του Σταυρού καθηλωθέντα Χριστόν, υπενθυμίζει εις τους πιστούς τον Σταυρόν, ως σύμβολον ζωής.

Η συνάχεια, "κλικ" πιο κάτω στο : Read more
 

Christ is Born! Glorify Him!

“A multitude of angels assembled in Bethlehem to behold the unapproachable nativity; and seeing their creator lying in the manger as a babe, they were filled with awe.”
 From the Akathist Hymn to the Nativity of Christ

The presence of our Lord Jesus Christ, even in infancy, instigated an assembly of angels to behold the nativity, which the above hymn presents as unapproachable.  Simply to be in the presence of our Savior was enough to motivate the gathering of heavenly-beings, and fill them with awe!