Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ι. Σωτηροπούλου, Θεολόγου
Πλησιάζει ἡ 14η Δεκεμβρίου 2011. Αὐτὴ δὲ ἡ ἡμέρα εἶνε ἡ 18η
ἐπέτειος τοῦ περιβοήτου ἀφορισμοῦ μου, ἐπειδὴ ὑπεράσπισα τὸ
Χριστό, τὸν ὁποῖο μεγαλόσχημος «ἀντιπρόσωπός» του κήρυξε
ἀτελῆ καὶ ἁμαρτωλό, καὶ ἐπειδὴ ὑπερ άσπισα τοὺς ῾Ι. Κανόνες, οἱ
ὁποῖοι καταπατήθηκαν μὲ καταδίκες κληρικῶν καθ᾿ ὑπέρβασιν
ἐξουσίας καὶ χωρὶς κλῆσι σὲ ἀπολογία. Καταδί κες χωρὶς δίκες!
Σημεῖο καὶ τοῦτο τῶν καιρῶν. Γενικώτερος δὲ λόγος τοῦ ἀφορισμοῦ
μου εἶνε ἡ πολεμική μου κατὰ τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι πολλοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες εἶνε δυστυχῶς
Οἰκουμενισταί. Μὲ τὸν ἀφορισμό μου ἀσχολήθηκα ἄλλοτε, δὲν ἤθελα
πάλι νὰ ἀσχοληθῶ. ᾿Αλλ᾿ ἀσχολοῦμαι καὶ τώρα, διότι πολλοὶ μὲ
ἐρωτοῦν ἂν ἔληξε αὐτὸ τὸ θέμα, καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ὅτι δὲν
ἔληξε, μὲ προτρέπουν νὰ ζητήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν Πατριάρχη,
γιὰ νὰ ἄρῃ τὸν ἀφορισμό. Αὐτοί, ποὺ μὲ προτρέπουν νὰ ζητήσω
συγγνώμην, εἶνε πολὺ ὀλίγοι, ἐνῷ οἱ πλεῖστοι χριστιανοὶ μὲ
ἀποτρέπουν ἀπὸ τέτοια ἐνέργεια. Πρόσεχε, μοῦ λέγουν, μὴ ζητήσῃς
συγγνώμην. ῍Αν ζητήσῃς συγγνώμην, αὐτὸ θὰ εἶνε ἄρνησι τῆς Πίστεως
καὶ ἐξευτελισμός σου. Δηλώνω ὅτι τέτοιο πρᾶγμα, ν᾿ ἀρνηθῶ τὴν Πίστι
καὶ τὸν ἑαυτό μου, ὅπως δὲν συνέβη ἐπὶ 18 ἤδη ἔτη, ἔτσι δὲν θὰ συμβῇ
καὶ στὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου. ῏Ηταν ν᾿ ἀναχωρήσω ἀπ᾿ αὐτὸ τὸν
κόσμο. ᾿Αλλ᾿ ὁ πολυεύσπλαγχνος Κύριος μοῦ ἔδωσε παράτασι. Καὶ θὰ
ἐκδη λώσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου πρὸς τὸν Κύριο ἐξακολουθώντας νὰ
καταπολεμῶ τὶς αἱρέσεις, μάλιστα τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ ὑπερασπίζω
τὴν Πίστι μὲ ὅλη τὴ δύναμί μου. ῾Ο ἀφορισμός μου δὲν εἶνε μειωτικὸς τοῦ
προσώπου μου, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως εἶνε θετικό, πολὺ θετικὸ στοιχεῖο τῆς
ζωῆς μου. Καὶ ἡ ἐπέτειος τοῦ ἀφορισμοῦ μου γιὰ μένα εἶνε χαρμόσυνη.
Διότι ὁ Κύριος εἶπε· «Μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ
ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι
τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χάρητε
ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς
ἐν τῷ οὐρανῷ» (Λουκ. στ´ 22-23). Μεταφράζουμε· «Εὐτυχεῖς εἶσθε,
ὅταν σᾶς μισήσουν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν σᾶς ἀφορίσουν καὶ σᾶς
χλευάσουν καὶ σᾶς δυσφημήσουν ἐξ αἰτίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Χαρῆτε ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ πηδήσετε ἀπὸ χαρά, διότι νά, ὁ μισθός σας
θὰ εἶνε πολὺς στὸν οὐρανό». Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει πῶς βλέ πουν τὸν
ἀφορισμό μου μερικοί, οἱ ὁποῖοι ἀγνο οῦν τὸ Εὐαγγέλιο ἢ εἶνε περιδεεῖς
καὶ νοσηροὶ τύποι. Μὲ ἐν διαφέρει τί λέγει ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο, παρὰ
τὶς ἀτέλειες καὶ τὶς ἁμαρτίες μου, ὑπηρετῶ ἀπὸ νεότητός μου μέχρι
γήρατος κηρύττοντας ἀνιδιοτελῶς τὸ λόγο του. ῾Η ἐπέτειος τοῦ
ἀφορισμοῦ μου, ἐνῷ γιὰ μένα εἶνε χαρμόσυνη, γι᾿ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ
ἀφώρισαν, εἶνε θλιβερή. Διότι ὁ ἄδικος ἀφορισμὸς ἐπιστρέφει στὰ
κεφάλια τους. Δὲν ὑπάρχει θλιβερώτερο γεγονὸς γιὰ ᾿Αρχιερεῖς ἀπὸ τὸ
νὰ μὴ τιμωροῦν ἀντιχρίστους «ἀντιπροσώπους» τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄλλους
ὑβριστὰς τοῦ Θεανθρώπου, καὶ νὰ τιμωροῦν εὐσεβεῖς κληρικοὺς μὲ
καθαιρέσεις καὶ εὐσεβεῖς λαϊκοὺς μὲ ἀφορισμούς, διότι ἀγωνίζονται ὑπὲρ
τῆς Πίστεως. Σὰν χριστιανὸς δὲν μισῶ, ἀλλὰ λυποῦμαι τοὺς ἀδίκους
᾿Αρχιερεῖς γιὰ τὴν τόσο κραυγαλέα ἀδικία καὶ τὴν ἀμετανοησία τους.
Τοὺς λυποῦμαι, διότι ὁ θεόπνευστος λόγος βεβαιώνει, ὅτι «ἄδικοι
βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α´ Κορ. στ´ 9). ῾Ο χριστιανὸς
δὲν θέλει νὰ κολασθῇ οὔτε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ
συνιστῶ ταπεινῶς στοὺς ἐπιζῶντες ἀπὸ τοὺς ᾿Αρχιερεῖς, ποὺ ἔκαναν
τὸν ἀδικώτατο ἀφορισμό, νὰ ζητήσουν συγγνώμην ἀπὸ τὸ Θεό, τὸ λαὸ τοῦ
Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀδικηθέντα ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. ᾿Εγὼ τοὺς ἔχω
συγχωρήσει. ᾿Αλλὰ γιὰ νὰ τοὺς συγχωρήσῃ καὶ ὁ Θεός, χρειάζεται μετάνοια.
῾Η δὲ μετάνοια δὲν εἶνε εὐτελισμὸς τοῦ μετανοοῦντος, ἀλλ᾿ ἡρωισμός.
"O. T."