ΔΡΟΣΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ -- Του Φώτη Κόντογλου

Στην καλοσύνη και την αγιότητα

Τούτος ο κόσμος είναι ανάποδος. Όπως και να κάνεις, δεν τον ευχαριστείς. Ούτε στον ήλιο τον βρίσκεις, ούτε στον ίσκιο. Ο κάθε ένας λέγει το κοντό του και το μακρύ τους. Για ό,τι ενθουσιάζεται ο ένας, για ίδιο στενοχωριέται ο άλλος. Άλλη φορά μπορεί οι άνθρωποι να μην ήτανε όλοι σύμφωνοι, μα για τους πιο πολλούς το καλό ήτανε καλό και το κακό, κακό. Τώρα ο καθένας έχει σηκώσει μια παντιέρα και κάνει τον καπετάν Έναν. Πολύς κόσμος διαβάζει με ευχαρίστηση αυτά που γράφω. Δεν είναι σπουδαία πράγματα, μόνο που τα λέω ίσια κι απλά όπως τα αισθάνουμαι, και δεν θέλω να είμαι ψεύτης στον εαυτό μου και στους άλλους. Αυτό μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας. Μα οι πιο πολλοί μποδίζονται από τιποτένια πράγματα: ο ένας θέλει να φαίνεται πιο «βαθυστόχαστος» από ό,τι είναι, ο άλλος θέλει να φαίνεται μοντέρνος, να μην τον πάρουνε για χωριάτη, ο άλλος φοβάται μην τον πάρουνε για «αφελή», για όχι «σοβαρόν» άνθρωπο, ο άλλος δεν θέλει να δυσαρεστήσει κάποιον, έτερος κολακεύει τις γυναίκες και κάνει τον «ιππότη» μιλώντας με ψεύτικη ευγένεια κ.λ.π. Όσοι είναι ίσιοι και απλοί, δεν έχουνε καμμιά σκοτούρα. Ζούνε μακριά από λιβανίσματα από πονηριές ειδών – ειδών, από δυσπιστίες που φαρμακώνουνε τον άνθρωπο, από σκηνοθεσίες, από ψευτιές. Χαίρονται για τα καλά, για τα απλά, για τα αγνά, για τα σεμνά, για τα ταπεινά.

Paradise and Hell according to Orthodox tradition -- By Protopresbyter George Metallinos Dean of the Athens University School of Theology

On the Last Sunday of Lent “we commemorate the Second and Incorruptible Coming of our Lord Jesus Christ”.  The expression “we commemorate” of the Book of Saints confirms that our Church, as the Body of Christ, re-enacts in its worship the Second Coming of Christ as an “event” and not just something that is historically expected. The reason is, that through the Divine Eucharist, we are transported to the celestial kingdom, to meta-history. It is in this orthodox perspective, that the subject of paradise and hell is approached.

In the Gospels (Matthew, ch.5), mention is made of “kingdom” and “eternal fire”. In this excerpt, which is cited during the Liturgy of this Sunday, the “kingdom” is the divine destination of mankind. The “fire” is “prepared” for the devil and his angels (demons), not because God desired it, but because they are impenitent.  The “kingdom” is “prepared” for those who remain faithful to the will of God. “Kingdom” (the uncreated glory) is Paradise. “Fire” (eternal) is hell (eternal hell, v.46). At the beginning of history, God invites man into paradise, into a communion with His uncreated Grace.  At the end of history, man has to face paradise and hell. What this means, we shall see, further down.  We do however stress that it is one of the central subjects of our faith – it is Orthodox Christianity’s philosopher’s stone.

"ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''


 

Η πάντιμος των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουλίου, μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών ΣΥΜΕΩΝ του δια Χριστόν σαλού, και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Συμεών και Ιωάννης οι δύο ούτοι Όσιοι Πατέρες ήλθον κατά τας ημέρας του βασιλέως Ιουστίνου του νέου, εν έτει φιη΄ (518), από την Έδεσσαν εις τα Ιεροσόλυμα κατά την εορτήν της Υψώσεως, δια να προσκυνήσουν τον Τίμιον Σταυρόν, καθώς και άλλοι πολλοί την ημέραν αυτήν προσέρχονται. Εκ τούτων ο πρώτος, ο Ιωάννης, πατέρα μεν είχε, μητέρα δε δεν είχεν. Ο δε έτερος, ο Συμεών, πατέρα δεν είχε, μόνον δε μητέρα, γεροντικής ηλικίας ογδοήκοντα περίπου ετών. Ήτο δε ο Ιωάννης ετών είκοσι δύο και τον υπάνδρευσεν ο πατήρ αυτού κατ’ εκείνον τον χρόνον. Είχον δε οι νέοι ούτοι πολλήν αγάπην μεταξύ των, ώστε δεν ηδύναντο ουδόλως να χωρισθώσιν ο εις από τον άλλον. Αφού λοιπόν επροσκύνησαν τους Αγίους Τόπους, ήλθον εις τον Ιορδάνην. Καθώς δε περιήρχοντο και παρετήρουν τους Οσίους Ασκητάς, ετρώθη η καρδία των εις τον θείον έρωτα και έβαλον κατά νουν να γίνουν Μοναχοί. Καθώς λοιπόν επροχώρουν έφιπποι (επειδή ήσαν πλούσιοι και ευγενέστατοι), όταν διέτρεξαν ικανόν δρόμον αφίππευσαν, έδωσαν δε τους ίππους των εις τους υπηρέτας και τους διέταξαν να ιππεύσουν και να προχωρήσουν, διότι εκείνοι είχον υπηρεσίαν, και κατόπιν θα τους έφθαναν. Όταν έμειναν μόνοι των, έδειξεν ο Ιωάννης εις τον Συμώνα τας δύο οδούς, όπου έβλεπε, λέγων:

Toυ προσφάτως κοιμηθέντος Γέροντος Χρυσοστόμου των Σπετσών:

Τις δύναται να φαντασθή την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της περιόδου εκείνης των Πατέρων, να κηρύσση εαυτήν οργανικόν μέλος ομοσπονδίας τινός, ενούσης Ευνομιανούς ή Ανομίους, Αρειανούς, Ημιαρειανούς, Σαβελλιανούς και Απολλιναριστάς; Βεβαίως ουδείς! Αλλά τουναντίον, ο α΄ Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν ομιλεί περί ενώσεως με τοιαύτας ομάδας, αλλά ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ αυτήν! Εν τούτοις, η Ορθόδοξος Εκκλησία, Ήτις είναι «άθικτος παρθένος, Εκκλησία χιονόσωμος….σώφρων, άμωμος, ερασμία», ερρίφθη «εις τον κλίβανον» της φρικώδους ταύτης παναιρέσεως, δια της συμμετοχής εις την ειδικήν, δια την παναίρεσιν ταύτην λειτουργία της Λίμα, κατά την Έκτην Σύνοδον του Π.Σ.Ε. εις Βανκούβερ του Καναδά! (εφημ. Ορθόδοξος Τύπος 30-9-1983). Εάν εις τα ως άνω αναφερόμενα «υπαγορεύματα του διαβόλου» είχον αντισταθή οι Ποιμένες, ίσως δεν είχομεν φθάσει εις τον σωρείτην των βλασφημιών κατά του Αγίου Πνεύματος, εκ μέρους των «Φρουρών» της Ορθοδοξίας, προβαινόντων εις φιλαιρετικάς σχέσεις μετά των ετεροδόξων και κατακρημνιζομένων εις τα βαθέα σκότη της οικουμενιστικής πλάνης, όπου απαντούν τον βασικόν λίθον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τον αιρεσιάρχην πάπαν, τύπον του Αντιχρίστου!

Οι ερπύστριες «της Χούντας» των Αθηνών επιτίθενται -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η φαιά προπαγάνδα της κυβερνήσεως, δοτή υπό των άνωθεν υπερεθνικών διευθυντηρίων, σκοπεί εις το να καταπείσει, παντελώς παράνομα, περί του υποχρεωτικού εμβολιασμού, καταλύοντας παν ψήγμα Συνταγματικής νομιμότητας, ισοπεδώνοντας την ελευθερία αυτοδιάθεσης της υγείας του εκάστου πολίτη, παρεμβαίνοντας εις το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα εις τον ιδιωτικό του βίου, θεμελιώδη έκφανση της προσωπικότητάς του.

Το αφήγημα του υπαρκτού ιού της πανδημίας καθίσταται μέρος της προωθούμενης παγκοσμιοποίησης καθότι, οι αυθέντες σοφοί της Νέας Τάξης πραγμάτων, υπολαμβάνουν τον εαυτό τους, ως μικρό Θεό, έχοντες την απατηλή πεποίθηση ότι, θα διοικήσουν ανυπερθέτως, τους λαούς, δια της εξάρσεως της επιστήμης παρεμβαίνοντας εις τον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ Η ΜΗΝΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

 Χθες το βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κατόπιν συνεννοήσεώς μου με τον Διευθυντή Ασφάλειας Αττικής, Υποστράτηγο Πέτρο Τζεφέρη, και δια ζώσης συνάντησης μαζί του, και με τον διευθυντή της Υποδιεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος, κατέθεσα στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, στην Υποδιεύθυνση Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, μήνυση για συγκρότηση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, με βασικά εγκλήματα, αυτά των άρθρων 299 και 322 του Ποινικού Κώδικα, ήτοι για την με εξαπάτηση των πολιτών περιαγωγή τους σε κατάσταση στέρησης της ελευθερίας, και της ανθρωποκτονίας με δόλο.

Δεδομένου ότι η εγκληματική οργάνωση συνεχίζει μέχρι και σήμερα τη δράση της, η δράση αυτή συνιστά διαρκές έγκλημα και η αυτόφωρη διαδικασία, από την οποία ουδείς εκ των μηνυθέντων εξαιρείται (αυτόφωρο κακούργημα), δύναται να κινηθεί, και οι δράστες να συλληφθούν, ανά πάσα στιγμή, χωρίς χρονικούς περιορισμούς.

Η μήνυση στρέφεται κατά των :

----------------------------

Ἀγαπητέ μου Κύριε Ἀντωνιάδη, ἕνα μόνον ἔχω νά πῶ: Εἴθε ὁ Παντοδύναμος Κύριος καί ἡ Παναγία Μητέρα Του νά προφυλάσσουν καί νά καθοδηγοῦν ἐσᾶς καί τήν εὐλογημένην οἰκογένειάν σας καί βεβαίως νά εὐλογήσουν τό ἔργον σας. Ἀμήν! Γένοιτο!

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΛΙΑΝ (Βασιλείου Σελευκείας)

Τὸν μακάριον, λοιπόν, ἐκεῖνον καὶ μεγάλον Ἠλίαν, τὸν προφήτην, αὐτόν, ποὺ εἶναι πιὸ ἐπάνω ἀπὸ τὰ νέφη, ἡ χήρα ἐκείνη, ἡ ὁποία ὑμνήθηκε καὶ ἐπαινέθηκε πολύ, φιλότιμα τὸν ὑποδέχθηκε κάποτε, ἔχοντας μόνον μίαν μικρὴν φούχταν ἀλεῦρι, νικώντας μὲ τὸν πόθον τῆς φιλοξενίας τὸ βάθος τῆς φτώχειας της. Ἐγὼ δὲ τώρα, αὐτὸ τὸ ποίμνιον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ πού, ἐνῷ οἱ δυνάμεις μου δὲν τὸ ἐπιτρέπουν, ἀναγκάζομαι νὰ φιλοξενήσω, μὲ μίαν γλῶσσαν, ἡ ὁποία εἶναι πιὸ φτωχὴ ἀπὸ τὴν φούχτα τὸ ἀλεύρι, πῶς θὰ παραθέσω τράπεζαν; καὶ ποιὸν καμψάκη (δοχεῖον λαδιοῦ καὶ ἄλλων ὑγρῶν) θὰ εὕρω, νὰ πηγάζῃ, γιὰ νὰ ὑποδεχθῶ αὐτὴν τὴν ὥραν τὴν νύμφην τοῦ Χριστοῦ; Χρησιμοποίησε ἐσὺ γιὰ ἐμᾶς, ὦ μακαρία χήρα, λίγο ἀλεύρι τῆς πίστεως.

Μᾶλλον δὲ ἐσὺ ὁ ἴδιος, ὦ μακάριε Ἠλία, ἐσὺ ποὺ ἔθρεψες ἐκείνην τὴν χήραν, ποὺ σὲ ἔθρεψε, εἶπε καὶ σὲ ἐμᾶς ἕνα λόγον φιλανθρωπίας ἀνεξάντλητον. Γιατὶ αὐτὸς ὁ λαὸς εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Μωϋσῆν ὕμνησεν ἐπάνω στὸ ὄρος τὴν ἐνανθρώπησιν. Ὄχι, βέβαια, ἐκεῖνος ὁ λαὸς τοῦ Μωϋσέως, ὁ ἀχάριστος πρὸς τὸν εὐεργέτην, διὰ τὴν ἀχαριστίαν τῶν ὁποίων ἐζήτησες καὶ ἐπῆρες τὴν τιμωρίαν των, ἀφοῦ τοὺς ἔκρινες. Διότι εἶδεν ὁ προφήτης τὸν λαὸν τῶν Ἰουδαίων, νὰ τρέφεται πλούσια μὲ τὰ ἀγαθά, ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, νὰ ἀγνοοῦν ὅμως τὸν αἴτιον καὶ δωρητὴν τῆς τροφῆς. Νὰ μετατρέπουν τὴν θείαν φιλανθρωπίαν σὲ πρᾶξιν ἀσεβείας καὶ νὰ στρέφουν τὸν σεβασμόν των ἀπὸ τὸν Κτίστην Θεὸν εἰς τοὺς δαίμονας. Τότε ὁ προφήτης, ἀφοῦ ἔκανε τὸν θυμὸν σύμμαχον καὶ βοηθὸν τῆς εὐσεβείας, ἔβγαλε μεγάλην φωνήν, ἐπιβάλλοντας στὸν οὐρανὸν νόμον ἀνομβρίας καί, ἀφοῦ ἔδεσε τὴν ἀπόφασιν μὲ ὅρκον, ἐκλείδωσε τὰ σύννεφα. «Ζῇ Κύριος, δὲν θὰ ὑπάρξῃ αὐτὰ τὰ χρόνια δροσιὰ ἡ βροχὴ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν». Ὢ θυμὸς εὐσεβείας! Ὢ γλῶσσα, χαλινάρι τοῦ οὐρανοῦ!

The Glorious Prophet Elias (Elijah)

Elias of great fame was from Thisbe or Thesbe, a town of Galaad (Gilead), beyond the Jordan. He was of priestly lineage, a man of a solitary and ascetical character, clothed in a mantle of sheep skin, and girded about his loins with a leathern belt. His name is interpreted as "Yah is my God." His zeal for the glory of God was compared to fire, and his speech for teaching and rebuke was likened unto a burning lamp. From this too he received the name Zealot. Therefore, set aflame with such zeal, he sternly reproved the impiety and lawlessness of Ahab and his wife Jezebel. He shut up heaven by means of prayer, and it did not rain for three years and six months.