Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ομιλεί διά την Υπεραγία Θεοτόκο


Ο Αγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης συνάντησε στην ζωή του Τήν Παναγία μας καί ομολογεί!

Δέν πίστευα , το ομολογώ ενώπιον Τού Κυρίου, ω! θαυμάσιε οδηγέ καί ποιμένα μας Ιωάννη, ότι εκτός από Τόν ύψιστο Θεό ήταν δυνατό να υπάρχει οποιοδήποτε πρόσωπο πού να είναι γεμάτο από θεία δύναμη και θεία χάρη.

Όμως, κανένας άνθρωπος δέν μπορεί να φανταστεί αυτό πού είδα και κατάλαβα όχι μόνο με τα ψυχικά μου μάτια αλλά και με τα σωματικά.

Είδα, λοιπόν, με τα μάτια μου τη θεόμορφη και αγιότερη απ’ όλα τα ουράνια πνεύματα Μητέρα Τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

-------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἅγιος Διονύσιος Ἀρεοπαγείτης: «Βεβαιώνω μπροστά στόν Θεό πώς, αν δεν είχα φυλάξει στήν καρδιά μου καί στόν νεοφώτιστο νού μου τίς θεόπνευστες διδαχές καί υποθήκες Του, θά είχα θεωρήσει Τήν Παρθένο θεό καί θά τήν είχα προσκυνήσει έτσι όπως προσκυνούμε Τόν μόνο αληθινό Θεό».

Ἐξαιρετικῶς σημαντικόν σημεῖον! Πράγματι, ἐπειδή ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κατέχει τά «Δευτερεῖα» τῆς Ἁγίας Τριάδος, γιά μᾶς τούς ἐσκοτισμένους θά ἦτο δύσκολον νά Τήν διακρίνουμε ἀπό τόν Θεόν ἄν δέν γνωρίζαμε τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν ἐπί τοῦ θέματος. Οἱ παπισταί «τήν πάτησαν» καί σ' αὐτό τό θέμα, μέ ἀποτέλεσμα νά λατρεύουν «ἁγίαν τετράδα», ἀντί τῆς «Ἁγίας Τριάδος», καί νά κάμνουν τόν σταυρόν των μέ τέσσερα δάκτυλα!

«Λόγος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» -- Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Ἂν ὁ θάνατος τῶν ὁσίων εἶναι τίμιος καὶ ἡ μνήμη δικαίου συνοδεύεται ἀπὸ ἐγκώμια, πόσο μᾶλλον τὴν μνήμη τῆς ἁγίας τῶν ἁγίων, διὰ τῆς ὁποίας ἐπέρχεται ὅλη ἡ ἁγιότης στοὺς ἁγίους, δηλαδὴ τὴ μνήμη τῆς ἀειπάρθενης καὶ Θεομήτορος, πρέπει νὰ τὴν ἐπιτελοῦμε μὲ τὶς μεγαλύτερες εὐφημίες.

Αὐτὸ πράττουμε ἑορτάζοντας τὴν ἐπέτειο τῆς ἁγίας κοιμήσεως ἢ μεταστάσεώς της, ποὺ ἂν καὶ μὲ αὐτὴ εἶναι λίγο κατώτερη ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ὅμως ξεπέρασε σὲ ἀσύγκριτο βαθμὸ καὶ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους καὶ ὅλες τὶς ὑπερκόσμιες δυνάμεις διὰ τῆς ἐγγύτητός της πρὸς τὸν Θεὸ καὶ διὰ τῶν ἀπὸ παλαιὰ γραμμένων καὶ πραγματοποιημένων σ᾿ αὐτὴ θαυμασίων.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

 

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΜΙΧΑΙΟΥ.

Μιχαίας ο Άγιος Προφήτης εις εκ των δώδεκα Προφητών, των μικρών λεγομένων, ήτο εκ της φυλής του Εφραίμ, υιός Ιωράμ, γεννηθείς εις τόπον λεγόμενον Μωρασθεί, προεφήτευσε δε έτη πδ΄ (84) και προέλαβε την έλευσιν του Χριστού έτη χστ΄ (606). Επειδή δε ήλεγχε τον βασιλέα Σαμαρείας Αχαάβ δια τας πολλάς και διαφόρους αμαρτίας του, εμισείτο παρ’ εκείνου, γνωρίζων δε τούτο ο Προφήτης ανεχώρει και ως επί το πλείστον έζη εις τα όρη, ίνα μη συναχώς εμφανιζόμενος και ελέγχων τον βασιλέα κινήση την οργήν αυτού και καταδικασθή εις θάνατον.

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΩ ΣΤΙΣ ΠΟΝΗΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΖΩ? --- π. Γεώργιος Αγγελακάκης

 https://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=15791&mobile=on

ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2020 ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, κ. Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Τέκνα μου ἀγαπητά, 

Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς

 Τὶς μέρες αὐτὲς τοῦ Αὐγούστου ποὺ στὶς Ἐκκλησιές μας ψάλλονταν οἱ Παρακλητικοὶ Κανόνες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἲδαμε πρόσωπα πολλὰ νὰ προσέρχονται στὴ χάρη Της, κουβαλώντας ὁ καθένας τὰ βάσανα καὶ τὶς πληγές του, τὴν ταλαιπωρία καὶ τοὺς φόβους του. Αὐτὰ ποὺ ἡ ζωὴ ἔφερε· τὰ αἰφνίδια καὶ τ’ ἀπρόσμενα· τ’ ἀναμενόμενα καὶ τὰ προβλέψιμα. Τοῦτο ὅμως τὸ καλοκαίρι στὰ πρόσωπα ὅλων ὑπῆρχε ἀδιόρατα ἡ αἴσθηση καὶ μιᾶς κάποιας ἀνησυχίας κοινῆς· μιᾶς ἀνησυχίας ποὺ τὴν ὄψη σκοτείνιαζε καὶ έκανε τὰ χαμόγελα νὰ μοιάζουν πιὸ μικρὰ ἀπ’ ὅτι ἄλλοτε.

Σχόλιο της αδελφής μας Ιωάννας Ιωακειμίδου:

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων «Τα μη μετ’ ευσεβών δογμάτων τελούμενα ού προσδέχεται ο Θεός»

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «ούτε οι προσευχές, ούτε οι ελεημοσύνες , ούτε οι Λειτουργίες , ούτε άλλη αρετή είναι αποδεκτή από τον Θεό αν ο άνθρωπος έχει λαθεμένες αντιλήψεις για τον Θεό…»
Στάρετς Ανατόλιος «Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι αλλά μόνο τοίχοι από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί…Οι αληθινοί Χριστιανοί θα παραμείνουν μέχρι τέλους της περιόδου , μόνο θα προτιμήσουν να ζουν σε απομονωμένα ερημικά μέρη…»
Άγιος Νείλος «Αι Εκκλησίαι δε του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς, οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν διότι δεν θα βλέπουν από κανέναν φως επιγνώσεως…»
Αββάς Μωυσής « …εκ τοιάυτης δε αμελείας και καταφρονήσεως των ποιμένων απολούνται οι αδελφοί…»
Άγιος Νήφων «… από άγνοια θα πλανηθούν οι πιο πολλοί στο χάος της πλατείας και ευρύχωρης οδού της απωλείας…»


Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα «Αυτοί που θέλουν να σωθούν θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις…»

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος «ο αγαθός Θεός, αν δει άνθρωπο που έχει καλή καρδιά αλλά πλανεμένη από άγνοια, δεν θα την αφήσει για πολύ χωρίς την πρόνοιά του.»

τέλος, «όταν στη θεία Λειτουργία ο Διάκονός του Άγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου κοίταξε στον γυναικωνίτη, είδε μια ωραία γυναίκα και σκανδαλίστηκε... Ο Άγιος Πατέρας, είδε ότι δεν κατέβηκε το Πνεύμα το Άγιο, έδωσε δε εντολή να κλειστεί ο γυναικωνίτης ώστε οι γυναίκες να μπορούν να βλέπουν κάτω, αλλά όχι οι άνδρες άνω...»

-----------------------

Ο/Η Ιωακειμίδου Ιωάννα είπε...

Δεν παραπέμπει όμως μόνο στις μικτές μονές αλλά και προκύπτουν τα ερωτήματα.
1) Πόσο λεπτή είναι η γραμμή αυτή που εμποδίζει το Άγιο Πνεύμα να επισκέπτεται εφάμαρτες καταστάσεις; Αν η προσωπική αμαρτία του Διακόνου του Αγίου Ιωάννου είχε ως αποτέλεσμα να μην κατέβει το Άγιο Πνεύμα την ώρα της Θείας Λειτουργίας τότε σήμερα τί συμβαίνει στους ναούς όπου αυτό βλασφημείται;
2)Δεν υπήρχαν μέσα στον ναό νήπια ή γέροντες για τους οποίους "κατ' οικονομίαν" θα γίνονταν τα μυστήρια;
3) Αν δεν γνωρίζαμε αυτό το γεγονός από τον ίδιο τον Άγιο Ιωάννη, υπήρχε περίπτωση σήμερα ν' αμφισβητήσει κάποιος το μυστήριο που τελέστηκε τότε γνωρίζοντας την αμαρτία του Διακόνου αλλά δεδομένης της αγιότητος του Ιερουργού;

τ' ανθρώπινα κριτήρια διαφέρουν από τον έναν άνθρωπο στον άλλον, πόσο μάλλον από τον άνθρωπο στον Θεό...

----------------------------

Ο/Η Ιωακειμίδου Ιωάννα είπε...

Κάθε φορά που ο άγιος Επιφάνιος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου (4ος αι),πρόσφερε την αναίμακτη θυσία και έλεγε το «ποίησον τον μεν άρτον τούτον… », αν δεν έβλεπε κάποια οπτασία, δεν ολοκλήρωνε τη θεία λειτουργία.

Τί είδους οπτασία ήταν άραγε αυτή;
Πιθανόν να ήταν η κίνηση του ξύλινου περιστεριού, που κρεμόταν πάνω από την αγία τράπεζα στους ναούς της εποχής εκείνης.
Ίσως πάλι να ήταν κάποια άρρητη ενέργεια με την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος την ώρα του καθαγιασμού, πράγμα που συνέβαινε και σε άλλους άξιους λειτουργούς.
Σε μία λειτουργία του ο άγιος Επιφάνιος επανέλαβε τρεις φορές την ευχή του καθαγιασμού, αλλά δεν είδε την οπτασία.
Κι ενώ παρακαλούσε με δάκρυα το Θεό να του φανερώσει την αιτία, έριξε μία μάτια στο διάκονο, που στεκόταν αριστερά του κρατώντας το ριπίδιο, και παρατήρησε πως είχε στο μέτωπο λέπρα.
Κατάλαβε αμέσως πως εκείνος ήταν η αιτία.
Πήρε λοιπόν από τα χέρια του το ριπίδιο και του είπε με πραότητα:
Πήγαινε, παιδί μου, στο σπίτι σου και μη μεταλάβεις σήμερα.
Ύστερα επανέλαβε την ευχή, κι αμέσως είδε την οπτασία
Μετά την απόλυση κάλεσε το διάκονο, για να τον εξετάσει και να πληροφορηθεί την πνευματική του κατάσταση. Εκείνος τότε ομολόγησε, πως την προηγούμενη νύχτα είχε συνευρεθεί με τη γυναίκα του.
Με την αφορμή αυτή ο άγιος κάλεσε όλους τους κληρικούς και τους νουθέτησε:
Όσοι, παιδιά μου, αξιωθήκατε να λάβετε το χάρισμα της ιεροσύνης, πρέπει να φυλάτε τον εαυτό σας καθαρό από κάθε μολυσμό «σαρκός και πνεύματος», για να τελείτε άξια τα θεία Μυστήρια.

(Νικοδήμου του Αγιορείτου, «Νέον Εκλόγιον»)

Ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας γράφει προς συνεπίσκοπόν του:

Στις προθέσεις των μοχθηρών ανθρώπων, τις γεμάτες από φιλαρχία και φιλαργυρία, είναι πάντοτε να επιβουλεύονται τις επαρχίες που φαίνονται μεγαλύτερες. Με ποικίλες προφάσεις λοιπόν επιτίθενται κατά της εκκλησιαστικής ευσεβείας. Στην πραγματικότητα τσιμπημένοι από τον οίστρο του διαβόλου, που ενεργεί μέσα τους, πέφτουν σε όποια ηδονή βρουν μπροστά τους και αποσκιρτώντας από κάθε ευλάβεια καταπνίγουν τον φόβο της κρίσεως του Θεού. Εγώ που τα υφίσταμαι αυτά, αναγκάζομαι να τα επισημάνω στην ευλάβειά σου, ώστε να φυλάγεσαι από τέτοιους ανθρώπους μήπως κάποιος απ΄ αυτούς τολμήση και επικαθήση στη δική σου επαρχία. Είτε αυτοί οι ίδιοι (είναι πράγματι ικανοί να υποκρίνονται και να απατούν οι γόητες), είτε με γράμματα όλο ψεύτικη κομψότητα, μπορούν να κατακλέψουν όποιον τους προσεγγίσει με απλή και αφελή εμπιστοσύνη.

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων, ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας (4ος μ. Χ. αιών) προς τον συνεπίσκοπό του και συνώνυμό του Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης.

Από την επιστολή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς Ευδόξιον μετά τον θάνατο του Μ. Βασιλείου:

«Ερωτάς, πως τα ημέτερα. Και λίαν πικρώς, Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν. Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με… τα του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα. Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει. Τι χρη παθείν; Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω».