Απορρίπτουμε την αίρεση του Οικουμενισμού υπό όλες τις μορφές του :

α'. την παρουσία των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», 

β' την αίρεση, κατά την οποία η Ορθοδοξία αποτελεί μόνο ένα μέρος της Εκκλησίας, 
γ΄ την αίρεση, κατά την οποία όλες οι χριστιανικές ομολογίες είναι κλάδοι της Μίας Εκκλησίας,
 
δ', την αίρεση, κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μία Εκκλησία μεταξύ πολλών άλλων «οικογενειών Εκκλησιών», οι οποίες αποτελούν μαζί την Μία Εκκλησία,
 
ε΄ την αίρεση, κατά την οποία η ενότης της Εκκλησίας έχει απολεσθεί. Η Εκκλησία, σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, είναι Μία και Μοναδική, επειδή η Κεφαλή της είναι Μία, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η ενότης της Εκκλησίας εκφράζεται δια της ενότητος της πίστεως, της λατρείας και της διοικήσεως και δια της υπακοής των πιστών στην ιεραρχία της, εφ’ όσον η ιεραρχία διατηρεί την ενότητα της πίστεως.
 
στ', την αίρεση, κατά την οποία η Εκκλησία είναι «διηρημένη σε χριστιανικές ομολογίες», και ότι τώρα εμείς, ως δήθεν «νέοι πατέρες», θα πρέπει να «επανεύρουμε την ενότητά της» διά του «δογματικού μινιμαλισμού», με το να αποδεχτούμε δηλ. ως βάση της ενώσεως των ορθοδόξων με τις αιρέσεις μία μινιμαλιστική πίστη, δηλ. μόνο την πίστη στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό ως Σεσαρκωμένο Θεό και Σωτήρα, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα δόγματα της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης της μυστηριακής ιερωσύνης, των ιερών εικόνων, της ακτίστου Χάριτος, της τιμητικής προσκυνήσεως των Αγίων κλπ.
 
ζ'. την αίρεση, κατά την οποία υπάρχει μία «αόρατη ενότητα» της Εκκλησίας, μέσω της κοινής πίστεως στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό, ως Κύριο και Σωτήρα, και ότι αυτήν (την «αόρατη ενότητα») θα ακολουθήσει μία «ορατή ενότητα», η οποία θα εκπληρωθεί διά της ενώσεως των «ομολογιών» (ενότης εν τη ποικιλία των δογμάτων και παραδόσεων).
 
η', την αίρεση, κατά την οποία αρκεί να πιστεύει κανείς στην Αγία Τριάδα και στον Κύριο Ιησού, ως Θεό και Σωτήρα, για να ανήκει στην Εκκλησία. Δηλ. η Εκκλησία θεωρείται ως σύναξη όλων των χριστιανικών «ομολογιών».

Τη ΚΗ΄ (28η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΩΥΣΕΩΣ του Αιθίοπος.

Μωϋσής ο μακάριος και εν Οσίοις πατήρ ημών ήτο Αιθίοψ, ως δε ήτο φυσικόν μέλας κατά την χροιάν του σώματος. Αλλά και κατά την ψυχήν ήτο ομοίως το πρότερον, διότι τον Χριστόν δεν εγνώριζεν, αλλ’ ήτο αλλόφυλος και κακότροπος άνθρωπος. Ήτο δε πρότερον δούλος ενός πολιτικού ανδρός, ο οποίος και τον απέβαλε δια την πολλήν κακίαν και ληστρικήν και μοχθηράν γνώμην του. Επειδή δε ήτο ληστής και εφόνευε χωρίς αιτίαν τον τυχόντα, έχων με ένα βοσκόν έχθραν μεγάλην, διότι τον ημπόδισε να κάμη κακόν τι, εβουλεύθη να θανατώση τον βοσκόν εκείνον. Όθεν μαθών ότι ευρίσκετο αντίπερα του ποταμού Νείλου, όστις τότε είχε πλημμυρήσει, κρατήσας με τους οδόντας την μάχαιράν του και το επανωφόριόν του τυλίξας εις την κεφαλήν του, επέρασε τον ποταμόν κολυμβών. Εννοήσας δε ο βοσκός τον ερχομόν του, άφησε τα πρόβατά του και έφυγεν, ο δε Μωϋσής, επειδή δεν εύρε τον βοσκόν να τον φονεύση, καθώς εμελέτησεν, εκλέξας τέσσαρας κριούς παχείς και εκλεκτούς από την μάνδραν του πτωχού εκείνου τους έσφαξε, και έπειτα δέσας αυτούς με σχοινίον, το οποίον είχε δεδεμένον εις την μέσην του, επέρασε πάλιν τον Νείλον ποταμόν κολυμβών.

Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας, Θεολόγος:

Δυστυχῶς, θέλοντας νά εἶμαι εἰλικρινής καί δίκαιος καί αὐτοκριτικός, πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι σ' αὐτή τήν ἰδιαίτερα κρίσιμη περίοδο οἱ "Γ.Ο.Χ." τῶν παρατάξεων ἀδικαιολογήτως καί ἐγκληματικῶς δέν ἀγωνίζονται! Τολμῶ νά πῶ ὅτι ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν ἀγώνα καί τή μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας! Εἶναι τραγική αὐτή ἡ διαπίστωση. Καί τό λέω μετά λόγου γνώσεως γιά ὅσους μέ γνωρίζουν. Ὁ ἀγώνας τῶν ὀρθοδόξων τοῦ 1924 φαίνεται προδομένος καί ἀποπροσανατολισμένος ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους. Δέν σχολιάζω γιά νά χαϊδέψω κανενός τ' αὐτιά. Αὐτή τήν περίοδο προβληματίζομαι ἰδιαιτέρως κατά πόσον γιά μιά σειρά λόγους τό ἅλας τῶν Γ.Ο.Χ. φαίνεται νά ἔχει μωρανθεῖ! Πέραν τῶν ἀναμνήσεων καί ἀναφορῶν στούς ἀγώνες τῶν Πατέρων μας τοῦ 1924, ὄντως θαυμαστούς καί θεαρέστους, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως τῶν 90 ἐτῶν ἀπό τήν ἐπιβολή τῆς ἑορτολογικῆς Καινοτομίας, ὀφείλουμε ἐκ λόγων δικαιοσύνης νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ ἄκρατος μιμητισμός τῶν τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας ἀναίρεσε τόν ὁμολογιακό χαρακτήρα τῆς μαρτυρίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἐκκοσμίκευσε τόν κολλυβαδικό τους χαρακτήρα. Θά ἦταν ἰδιαίτερα χρήσιμο γιά καλό προβληματισμό καί ἐποικοδομητική αὐτοκριτική ἡ πραγματοποίηση ἀνοικτῶν συζητήσεων καί τοποθετήσεων ἐπ' αὐτῶν τῶν ζητημάτων μεταξύ ἐκπροσώπων τῶν διαφόρων "πλευρῶν" μέ τή συμμετοχή κλήρου καί λαοῦ. Ἡ συνέχιση τῆς σημερινῆς καταστάσεως ἀπειλεῖ μέ μετάλλαξη ἐπ' ὠφελεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό κατά τήν ἔκφραση τῶν καινοτόμων παλαιοημερολογιτικό κίνημα ἤ τήν μαρτυρία τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας.