Τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς τὸ διαφυλάξουμε --- Φώτη Κόντογλου

Μεγάλο, πολὺ μεγάλο καὶ σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ δὲν τοῦ δώσανε σχεδὸν καθόλου προσοχὴ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ καιρὸ ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοὶ νὰ θέλουν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ δέσουν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνες μᾶς ρημάξανε. Γιατί, στὰ ἀληθινά, δὲν ὑπάρχει πιὸ μεγάλος ἀντίμαχος τῆς φυλῆς μας, κι ἐπίμονος ἀντίμαχος, πού, σώνει καὶ καλά, θέλει νὰ σβήσει τὴν Ὀρθοδοξία. Οἱ δεσποτάδες ποὺ εἶπα πὼς τοὺς ἔπιασε, ἄξαφνα κι ἀναπάντεχα, ὁ ἔρωτας μὲ τοὺς Λατίνους, λένε πὼς τὸ κάνουνε ἀπὸ «ἀγάπη». Μὰ αὐτὸ εἶναι χονδροειδέστατη δικαιολογία καὶ καλὰ θὰ κάνουνε νὰ παρατήσουνε αὐτὰ τὰ ροσόλια τῆς «ἀγάπης», ποὺ τὴν κάνανε ρεζίλι. Ὁ διάβολος, ἅμα θελήσει νὰ κάνει τὸ πιὸ πονηρὸ παιγνίδι του, μιλᾶ, ὁ ἀλιτήριος γιὰ ἀγάπη. Ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστός, τὸ λέγει κι αὐτὸς κάλπικα, γιὰ νὰ ξεγελάσει. Τώρα, στὰ καλὰ καθούμενα, τοὺς ρασοφόρους μας στὴν Πόλη, τοὺς ἔπιασε παροξυσμὸς τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς Ἰταλιάνους, ποὺ στέκουνται, ὅπως πάντα, κρύοι καὶ περήφανοι καὶ δὲν γυρίζουνε νὰ τοὺς δοῦνε αὐτοὺς τοὺς «ἐν Χριστῷ ἀδελφούς», ποὺ ὅσα τοὺς κάνανε ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν Σταυροφόρων ἴσαμε τώρα, δὲν τοὺς τἄκανε μήτε Τοῦρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωχαμετάνος.

---------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Είναι αλήθεια ότι από τον Ελληνισμό οι πάντες τρώνε. Τρώνε και ξανατρώνε και η αδηφαγία τους δεν έχει τελειωμό. Σαν τα σαρκοβόρα θηρία από όλα τα σημεία του ορίζοντα τρέχουν να φάνε. Η πείνα τους είναι σαρκική, κυρίως όμως είναι πνευματική. Ας μη καταδικάζουμε τα θηρία. Τα θηρία λειτουργούν με το ένστικτο, είναι άλογα όντα, άλογη κτίση, και ως τέτοια ο λόγος δε περνάει. Μα άλλο πράγμα τα θηρία, κι άλλο πράγμα οι άνθρωποι θηρία. Δεν απέχουν πολύ οι άνθρωποι από τα ζώα, μια δρασκελιά απέχουν, το ζώο έχει το ακαταλόγιστο ο άνθρωπος θηρίο επίσης. Πώς κάνω ένα ζώο καλό; Το ζώο είναι αυτό που είναι και παραμένει ίδιο, ο άνθρωπος θηρίο όμως έχει τα εχέγγυα να βελτιωθεί. Ο Ελληνισμός με τη θύραθεν παιδεία προ Χριστού πάλεψε με αυτό το θηρίο, πότε το νικούσε πότε τον νικούσε. Μέχρι να έλθει ο Κύριος αυτή η πάλη δεν είχε τελειωμό, κι αν στον Ελληνισμό υπήρξε πάλη, πιο πέρα, στα άλλα έθνη δεν υπήρξε καν πάλη πλην του Ισραηλίτικου έθνους που τον γνώριζε σκιωδώς, κυρίαρχο ήταν το θηρίο.

Συγκλονιστική μαρτυρία Κύπριας γιατροῦ γιά τή δύναμη τῆς Θείας Κοινωνίας, τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας

Δρ. Παναγιώτας Μάμα

Μέσα σε αυτή λοιπόν την παραζάλη, ψάχνω κι εγώ όπως όλοι, να ξαναβρώ τις δικές μου σταθερές… Από το μαγγανοπήγαδο της μνήμης ανασύρω εκείνη τη Σαρακοστή του 2002, όταν έκανα την εκπαίδευσή μου στην παιδονευρολογία στο Γ.Ν. Παίδων Πεντέλης. Το θυμάμαι σαν σήμερα! Καθαρά Δευτέρα και εγώ να εφημερεύω και να βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να γεμίζω το θάλαμο 252 με δύσκολα και ανίατα περιστατικά – κάποια μάλιστα καταδικασμένα σε θάνατο ήδη από την πολύ βρεφική ηλικία… Περνάει η Κυριακή της Ορθοδοξίας και για μένα ήταν μια μαρτυρική 1η βδομάδα των Νηστειών… Κάθε φορά που έμπαινα στο θάλαμο κυριολεκτικά πονούσε η ψυχή μου, για τον πόνο που ήταν μαζεμένος μέσα στο θάλαμο αυτό! Κανένας ειδικευόμενος δεν ήθελε να αναλάβει το συγκεκριμένο θάλαμο, από την συναισθηματική φόρτιση που βίωνε – τι σημασία έχει αν είμαστε ειδικοί… και οι ειδικοί είναι άνθρωποι και συμπάσχουν. Ο κλήρος έπεσε σε μένα… «Γιατί Θεέ μου;», έλεγα! «Τι έφταιξαν αυτά τα παιδάκια; Γιατί τόσος πόνος σε αυτούς τους γονείς;». Κι ενώ αυτά τα ερωτήματα δεν έβρισκαν απαντήσεις, βαθιά μέσα μου, μια αδύναμη φωνή επαναλάμβανε: «Δεν νοιάζεσαι περισσότερο για τα παιδάκια αυτά, από Εκείνον που τα δημιούργησε, τον κοινό Πατέρα μας. Η Αγάπη Του ξέρει καλύτερα…».

----------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὄντως συγκλονιστική μαρτυρία διά τήν σημασίαν τῆς Πίστεως, τῆς νηστείας, τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας. Ὅπως ἔχω γράψει πολλές φορές, οἱ πιστοί καί εὐλαβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πού ἐν ἀγνοίᾳ των κοινωνοῦν μέ τόν Οἰκουμενισμόν σώζονται.

Ο ευμήχανος Χριστός μας --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η εμπιστοσύνη προς τον θεό καθίσταται το άπαν διότι εκκινεί την διάθεση προς πραγμάτωση παντός οράματος το οποίο αντιβαίνει εις την καθεστωτική αντίληψη περί του υλικού κόσμου.

Η προσευχή συνιστά ακριβώς τον δίαυλο προς τον σκοπό αυτό, ούτως ώστε ημείς, οι ταπεινοί άνθρωποι να εκζητούμε, την εξ ουρανού αρωγή επί καθημερινής βάσεως, ούτως ώστε δια μέσου του ελέους του Μεγάλου Θεού να δυνάμεθα να πορευόμεθα προς την ορθή κατεύθυνση.

Ιδίως η συμμετοχή προς τον μυστηριακό βίο συνιστά την ανταπόκριση προς την πρόκληση του ευμήχανου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος μας κρούει την θύρα δια κοινωνία και συμμετοχή προς τον ενάρετο Εκκλησιαστικό βίο, καθότι άπαντες είμεθα πρόσωπα και εναπόκειται εις την δυνητική ευχέρεια του καθ’ εκάστου εξ ημών, εάν θα καταστούμε συν τω χρόνω καθ’ ομοίωση.

Τη ΙΑ΄ (11η) Απριλίου μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΑΝΤΙΠΑ Επισκόπου Περγάμου.

Αντίπας ο Άγιος Ιερομάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δομετιανού, του κατά τα έτη 81 – 96 βασιλεύσαντος, σύγχρονος ων των Αγίων Αποστόλων. Υπήρχε δηλαδή κατά την εποχήν εκείνην κατά την οποίαν ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος ήτο εξόριστος εις την Πάτμον, καθώς περί τούτου ο ίδιος ο Θεολόγος γράφει εις την Αποκάλυψιν, μάρτυρα πιστόν ονομάζων τον Αντίπαν. Διότι ούτω γράφει, ως εκ προσώπου του Χριστού λέγοντος προς τον Άγγελον της εν Περγάμω Εκκλησίας· «Και εν ταις ημέραις αις Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, ος απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο σατανάς κατοικεί» (Αποκάλ. β:13).

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 10 Απριλίου 2022 - 7:05 π.μ. «Η αποτείχιση ήταν και είναι προαιρετική, 

παλαιοημερολογίτη Δ. Χατζηνικολάου!!!»


Σχόλιον: Αὐτό τό σχόλιόν σου ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶσαι Ὀρθόδοξος Χριστιανός! Διότι οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες διδάσκουν ἀκριβῶς τά ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού γράφεις ἐσύ! Ἐνδεικτικῶς, ἀναφέρω ὀλίγα τινα χωρία:

1. «Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; ... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β´ Κορ. 6:14-18).

2. «Οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Μέγας Βασίλειος, Patrologia Graeca ἤ ἐν συντομίᾳ P.G., τόμος 160, σ. 101).

3. «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, P.G. 160, σ. 101).

4. «Ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, P.G. 99, σ. 1049).

5. «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, Ἀνάθεμα γ´» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἐκδ. Φῶς, σελ. 161).

Ἀκούεις; Εἶσαι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί ὑπό ἀνάθεμα, διότι βλασφημεῖς τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον μᾶς ἐδίδαξε τά ὡς ἄνω, ἐνῷ ἐσύ τά ἀπορρίπτεις!!!

Ὁ Οἰκουμενισμός προχωρεῖ ἀκάθεκτα στήν καταστροφή τῆς Πίστεως

Ποιό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Σιωνισμοῦ; Τό λένε οἱ ἴδιοι : Νά καταστρέψουν τήν πίστη καί νά δημιουργήσουν ἄλλη θρησκεία.

«Ὁ Βασιλιάς τῶν Ἰουδαίων», γράφουν, «θά εἶναι ὁ ἀληθής Πάπας τῆς Οἰκουμένης, ὁ Πατριάρχης τῆς Διεθνοῦς Ἐκκλησίας». Ἀλλά, γι’αὐτήν τήν Διεθνῆ Ἐκκλησία, ὡς γνωστόν, ἀγωνίζεται καί ὁ Οἰκουμενισμός. Διότι, μέ τό ἑνωτικό πρόβλημα, πού ἔχει δημιουργήσει, προχωρεῖ ἀκάθεκτα στήν καταστροφή τῆς Πίστεως, στήν ἐκθεμελίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν δημιουργία μιᾶς «παγκοσμίου Ἐκκλησίας» καί μιᾶς παγκοσμίου Θρησκείας. 

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας


 

Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, νέκρωση τοῦ Θανάτου -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ Ὁμοτ. Καθηγ. Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπ. Ἀθηνῶν

Τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς Ἱστορίας: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς μέσα στὴν Ἱστορία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἔχουν ἀρχηγοὺς θνητούς, ἐνῶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός. «Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ» σημαίνει θέωση καὶ ἀνάσταση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἐλπίδα τῆς θέωσης καὶ ἀνάστασης τῆς δικῆς μας ὑποστάσεως. Ἀφοῦ βρέθηκε τὸ φάρμακο, ὑπάρχει ἐλπίδα ζωῆς.

Διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα καὶ ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος. Ζωὴ σημαίνει κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Δὲν εἶναι πλέον θάνατος τὸ τέλος τῆς παρούσας ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα δὲν εἶναι θάνατος, ἀλλὰ προσωρινὸς ὕπνος.

Δοξαστικό της εξόδου του Μεσολογγίου -- Μεσολόγγι 10 Απριλίου 1826 : «Ὅποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει».....

«........................

Στέκει o Σουλιώτης «o καλός

παράμερα και κλαίει.

—Έρμο τουφέκι σκοτεινό,

τι σ' έχω εγώ στο χέρι;

οπού συ μούγινες βαρύ

κι ο Αγαρηνός το ξέρει;»

Μολονότι τα τουφέκια, είχαν γίνει τόσο βαριά στα εξαντλημένα χέρια των πεινασμένων πολεμιστών, οι ψυχές τους έμεναν ολόρθες, ακμαίες, ανυπόταχτες.

Στην πρόταση του Ιμπραήμ Πασά να του παραδώσουν το Μεσολόγγι και τα όπλα τους, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι απάντησαν με τούτη την περήφανη γραφή, που θυμίζει την απάντηση του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ και που εκφράζει την προαιώνια, αναλλοίωτη και ακαταδάμαστη ψυχή του Ἑλληνικού Γένους.

Ἔγραφαν οι Μεσολογγίτες:

«Δεν ελπίζαμε ποτέ να σας απεράση μια τέτοια φαντασία οπού οκτώ χιλιάδες άρματα αιματωμένα να τα ζητήσετε να σας τα δώσωμε με τα χέρια μας, τα οποία άρματα συμφωνούν με την ζωήν. Ὅθεν, καθώς βλέπομεν τον σκοπόν σας και την απόφασιν οπού έχομεν ημείς, θα γίνη ό,τι αποφάσισεν ο Θεός, το οποίον δεν το ηξεύρετε ούτε η Υψηλότης σας ούτε ημείς και ας γίνη το θέλημα, του Θεοΰ».

Και αληθινά μόνον ο Θεὸς θα μπορούσε να εμπνεύση τόσον άκαμπτη καρτεροψυχία, τόσον πρόφρονη εθελοθυσία!

Η ολόχρονη σθεναρή άμυνα της ηρωϊκής Φρουράς έφτασε στο απόγειό της τη νύχτα της 11 Απριλίου 1826 με την κοσμοβόητη Έξοδο.

Την διαδραμάτιση της επικής τραγωδίας του Μεσολογγίου ετοποθέτησεν αντιφατικά η Φύση σ' ένα χαρούμενο και γελαστό πλαίσιο, που συνθέτανε ολόγυρά της η Άνοιξη, ο Απρίλης, η αναγάλια της αναγεννώμενης ζωής. Τα δέντρα πρασινοφυλλιάζουν, τ' αγριολούλουδα αναθάλλουν στο χλοερό έδαφος, τα χελιδόνια ξαναγυρίζουν ζευγαρωμένα, τερετίζοντας φαιδρά, στις φωλιές τους... «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη», συνοψίζει λυρικά ο εθνικός ποιητής. Και οι λεοντόθυμοι Μεσολογγίτες έστεναν χορό με το θάνατο. «Ὅποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει». Σήμερα αποφάσισαν να πεθάνουν οι Μεσολογγίτες. Και, ναι, θα πεθάνουν πρόθυμα χίλιες φορές ο καθένας για την Ελευθερία της Πατρίδας! Αν όποιος πεθαίνει εθελούσια χίλιες φορές για το Ιδανικό του δεν μένει αθάνατος, ποιός άλλος μπορεί να μείνη;

Εάν, όπως έχει λεχθή, η Ιστορία είναι τα βήματα του Θεού επάνω στη Γη, τα πιο πυκνά, τα πιο βαθυχάραχτα, τα πιο ανεξίτηλα ίχνη από τα πέλματά του έχουν σημαδευτή στα ιερά εδάφη της Πατρίδας μας.

Θεοβάδιστος είναι ο επίγειος χώρος μας. Αυλακωμένη είναι η προσφιλής Γη των Πατέρων από μεγάλα, προαιώνια βήματα του Θεού. Οι αυλακιές τους την καλύπτουν σαν ουρανόπλεχτο προστατευτικό δίχτυ. Υπεράνω τους οραματίζεται κανείς τα προστατευτικά χέρια της θείας Πρόνοιας. Τρέχει στο βάθος τους όμως, τρέχει αείροο αγνό ελληνικό αίμα ανδρείας και θυσίας.

Υπόκρουσή τους έχουν τα θεϊκά βήματα, όπως αντιλαλούν στην αιωνιότητα, έχουν πότε θούρια θριάμβων, πότε θρήνους ολέθρων. Με ασταμάτητο συνεκτικό μοτίβο συναρπαστικών ύμνων αιώνιας Αλήθειας και απόλυτης Ομορφιάς.

Αν οι σάλπιγγες του Άρη έχουν τις διακοπές τους, τα διαλείμματά τους, οι λύρες του Απόλλωνα δεν σταματούν ποτέ να μέλπουν το δημιουργικό τους πολιτιστικό άσμα. Το προαιώνιο αυτό ελληνικό άσμα, που έτερψε και τέρπει την ανθρωπότητα όλη, διδάσκοντάς της την ουσία της Ζωής, τη χαρά της Ζωής, την αξία της Ελευθερίας, την αθανασία του πνεύματος, την Ανθρώπινη, μ' ένα λόγο, Αρετή, που αποτελεί την ύψιστη επίτευξη και την ύπατη τελείωση της ύπαρξης των λογικών όντων...

Γ. Aθανασιάδης-Νόβας